Legion Wspomnień. Cykl Expanse. Tom 10 - ebook

NAPĘD. KOMEN­TARZ AUTOR­SKI

Napęd
_Komen­tarz autor­ski_

_Tro­chę za szybki jesteś, Sol._

Kalam­bury mogą być naj­niż­szą formą humoru, ale to wciąż jeden z naszych ulu­bio­nych tek­stów w tym pro­jek­cie.

Jedną z rze­czy, która w całym cyklu _Expanse_ poja­wia się kilka razy, jest kon­cep­cja, że pro­rok może zapro­wa­dzić lud do Ziemi Świę­tej, ale sam nie może do niej wkro­czyć. Solo­mon Epstein jest wła­śnie kimś takim: czło­wie­kiem, który zapo­cząt­ko­wał nową erę, ale nie dożyje jej pozna­nia. To potężna histo­ria, bo cze­goś takiego doświad­czamy wszy­scy, zwłasz­cza sta­rze­jąc się: wra­że­nia, że coś donio­słego zda­rzy się w chwili, gdy nas już nie będzie. Egzy­sten­cjalny lęk przed pomi­nię­ciem cze­goś waż­nego.

Opo­wia­da­nie zostało pier­wot­nie napi­sane do reda­go­wa­nej przez Jona­thana Stra­hana anto­lo­gii _Edge of Infi­nity_, ale kanał SYFY udo­stęp­nił je jako mate­riał dla uczest­ni­ków kon­wentu Comic-Con w San Diego i przez jakiś czas można było je bez­płat­nie prze­czy­tać w Inter­ne­cie. Ze wszyst­kich opo­wia­dań ze świata _Expanse_ to praw­do­po­dob­nie zostało prze­czy­tane naj­wię­cej razy, ale naj­mniej na nim zaro­bi­li­śmy. Cza­sami tak wła­śnie to działa.

Ktoś zapy­tał kie­dyś, czy Vol­ta­ire pijąca na początku z Solem jest powią­zana z bojową frak­cją OPA, Kolek­ty­wem Vol­ta­ire, który poja­wia się w póź­niej­szych książ­kach. Wydaje się, że może być jakiś zwią­zek mię­dzy nimi, ale ni­gdy się temu nie przy­glą­da­li­śmy.RZEŹ­NIK STA­CJI ANDER­SON

Gdy Fred był jesz­cze dziec­kiem na Ziemi i miał może pięć czy sześć lat, w piw­nicy u wujka zoba­czył roślinkę rosnącą w ciem­no­ści.

Chwast był bar­dzo blady i dwa razy wyż­szy niż inne na dwo­rze, znie­kształ­cony próbą się­gnię­cia do słońca. Taki wła­śnie był facet za barem: zbyt wysoki, zbyt blady, za bar­dzo spra­gniony cze­goś, czego ni­gdy nie zaznał i ni­gdy mu się to nie uda. Tacy wła­śnie byli Pasia­rze.

Muzyka w barze łączyła pen­dżab­skie rytmy z rapo­wa­niem wyso­kim kobie­cym gło­sem w wie­lo­ję­zycz­nej mie­szance języ­ków two­rzą­cych pasiar­ski kre­ol­ski. W kącie w głębi dzwo­nił i popi­ski­wał pod­nisz­czony auto­mat pachinko. W powie­trzu uno­sił się słodki aro­mat haszy­szu. Fred roz­parł się na stołku baro­wym zapro­jek­to­wa­nym dla kogoś wyż­szego o dzie­sięć cen­ty­me­trów i uśmiech­nął się łagod­nie.

– Masz jakiś pie­przony pro­blem? – zapy­tał.

Bar­man mógł być Chiń­czy­kiem, Kore­ań­czy­kiem lub ich mie­szanką, co zna­czyło, że jego rodzina praw­do­po­dob­nie przy­była tu w jed­nej z pierw­szych fal. Pięć poko­leń walki o powie­trze całych rodzin, upchnię­tych w mapu­ją­cych aste­ro­idy sta­tecz­kach na sie­dem prycz, i oglą­da­nia Słońca jako led­wie naj­ja­śniej­szej gwiazdy. Trudno było ich wciąż uwa­żać za ludzi.

– Żad­nego pro­blemu, _jefe_ – odpo­wie­dział bar­man, jed­nak się nie ruszył.

W wiszą­cym nad barem lustrze Fred zoba­czył, jak roz­su­wają się drzwi wej­ściowe. Do środka ocię­żale weszło czte­rech Pasia­rzy. Jeden miał na ramie­niu opa­skę z roze­rwa­nym krę­giem Soju­szu Pla­net Zewnętrz­nych. Fred zoba­czył, że go zauwa­żyli, a jeden z nich go roz­po­znał. Auto­ma­tyczny zastrzyk adre­na­liny do krwi był przy­jemny.

– To może podasz mi mojego drinka?

Bar­man jesz­cze przez chwilę się nie poru­szył, aż w końcu ustą­pił. W gra­wi­ta­cji odśrod­ko­wej whi­skey lała się ina­czej, ale nie na tyle, żeby Fred potra­fił spre­cy­zo­wać, co się nie zga­dzało. Efekt Corio­lisa na sta­cji Ceres nie powi­nien wystar­czyć do zmiany kąta, przy­naj­mniej nie tak bli­sko powierzchni aste­ro­idy. Może po pro­stu za wolno opa­dała. Bar­man pchnął szkla­neczkę w jego stronę.

– Na koszt firmy – rzu­cił. Po krót­kiej prze­rwie dodał: – Puł­kow­niku.

Fred popa­trzył mu w oczy. Żaden z nich się nie ode­zwał. Wypił alko­hol bez dodat­ków. Napój palił w gar­dle i zosta­wił na języku posmak sta­rych grzy­bów i ple­śni na chle­bie.

– Masz coś innego niż fer­men­to­wana pleśń? – zapy­tał.

– _Als u apre­cie no, koai sa sa?_ – zabrzmiał głos z tyłu. „Skoro ci nie sma­kuje, to po co tu jesteś?”.

Fred okrę­cił się na stołku. Jeden z przy­by­łej czwórki patrzył na niego wrogo. Miał spore bary jak na Pasia­rza. Może był ope­ra­to­rem mecha, albo po pro­stu spę­dzał dużo czasu na siłowni. Nie­któ­rzy tak robili, uży­wa­jąc mie­szanki maszyn i cię­żar­ków z dro­gimi lekami, by zdo­być to, czego nie mogło im zapew­nić cią­że­nie.

„Po co tu jesteś?”. Dobre pyta­nie.

– Lubię whi­skey, która była kie­dyś zbo­żem. Jak chce­cie ssać grzyby, nie będę wam prze­szka­dzał.

Ope­ra­tor mecha prze­su­nął się na krze­śle. Wyglą­dał, jakby chciał wstać, ale zamiast tego tylko wzru­szył ramio­nami i odwró­cił wzrok. Jego kum­ple popa­trzyli po sobie. Ten z opa­ską wycią­gnął ter­mi­nal i szybko stu­kał w ekran.

– Mam bur­bon z Gani­meda – rzu­cił bar­man. – Ale będzie cię kosz­to­wał.

– Nie dość, żeby mnie powstrzy­mać – zapew­nił Fred, odwra­ca­jąc się. – Daj butelkę.

Bar­man się schy­lił, wsu­wa­jąc rękę pod bar. Praw­do­po­dob­nie miał tam broń. Fred pra­wie ją zoba­czył oczyma wyobraźni. Coś, co miało groź­nie wyglą­dać, a gdyby wygląd nie wystar­czył, powa­lić prze­ciw­nika. Może obrzyn do strze­la­nia na małe odle­gło­ści. Fred cze­kał, ale w ręce bar­mana poja­wiła się tylko butelka. Posta­wił ją na barze. Przez ciało Freda prze­szła fala ulgi i roz­cza­ro­wa­nia.

– Czy­sta szklanka – zażą­dał.

– Tak sobie myślę… – stwier­dził bar­man, się­ga­jąc do tyłu, do szkła pod lustrem – …że po coś pan tu przy­szedł. Rzeź­nik sta­cji Ander­son w barze Pasia­rzy.

– Chcę się tylko napić – rzu­cił Fred.

– Nikt nie chce się tylko napić – odpo­wie­dział bar­man.

– Jestem wyjąt­kowy.

Bar­man się wyszcze­rzył.

– To prawda – zgo­dził się i schy­lił się nisko, pra­wie do poziomu Freda. – Niech pan na mnie spoj­rzy, puł­kow­niku.

Fred odkrę­cił butelkę i nalał płynu na dwa palce do nowej szkla­neczki. Zakrę­cił flaszkę. Bar­man się nie ruszył. Fred spoj­rzał w jego piwne oczy. Wła­śnie miał coś powie­dzieć, nawet nie był pewien co takiego, poza tym, że miało być ostre i jado­wite, kiedy kątem oka dostrzegł ruch w lustrze. Ludzie za ple­cami.

Miał chwilę na spię­cie się, na przy­ję­cie noża, kuli lub ude­rze­nia, które nie nade­szło. Na jego gło­wie wylą­do­wał czarny worek.

***

Trzy lata wcze­śniej wszystko wyglą­dało ina­czej.

– _Dag­mar_ w kolejce, dzie­więć­dzie­siąt sekund do kon­taktu, wszystko zie­lone.

– Roger, _Dag­mar_. Widzę cię w dro­dze do kon­taktu za dzie­więć­dzie­siąt…

Ruchem szczęki Fred zmniej­szył gło­śność pasma pilo­tów, redu­ku­jąc ich komu­ni­katy do deli­kat­nej muzyki tła ze sło­wami o pozy­cjach i wek­to­rach. Dzie­więć­dzie­siąt sekund do wej­ścia pierw­szej grupy ude­rze­nio­wej.

Cała wiecz­ność.

Wes­tchnął głę­boko, na sekundę zapa­ro­wu­jąc wnę­trze hełmu, zanim wizjer się oczy­ścił. Pró­bo­wał się prze­cią­gnąć, ale pry­cza prze­ciw­prze­cią­że­niowa nie pozwa­lała mu wysu­nąć koń­czyn w żadną stronę. Kon­sola dowo­dze­nia wska­zy­wała osiem­dzie­siąt trzy sekundy do kon­taktu ze sta­cją Ander­son. Oddy­cha­nie i prze­cią­ga­nie zajęło mu tylko sie­dem sekund.

Prze­łą­czył ekran na widok przed­niej śluzy _Dag­mar_. Jed­nostkę zbu­do­wano jako barkę desan­tową pie­choty mor­skiej, która mogła przy­ssać się do kadłuba statku lub sta­cji, a potem wyciąć w niej dziurę. Na ekra­nie zoba­czył dwu­stu mari­nes przy­pię­tych do pio­no­wych kla­tek prze­ciw­prze­cią­że­nio­wych, z bro­nią zamo­co­waną obok na szyb­ko­złą­czach. Śluzę zapro­jek­to­wano do otwar­cia prze­słony natych­miast po wybu­cho­wym prze­bi­ciu pan­ce­rza i uszczel­nie­niu styku.

Przez pan­ce­rze bojowe do walki w próżni trudno było to oce­nić, ale żoł­nie­rze wyda­wali się spo­kojni. Szko­lono ich na Księ­życu, aż manewry w obni­żo­nym cią­że­niu lub mikro­gra­wi­ta­cji i próżni weszły im w krew. Upy­chano ich do cia­snych stat­ków, w któ­rych ćwi­czyli, aż nie robił na nich wra­że­nia atak w kory­ta­rzach z kry­jów­kami na każ­dym skrzy­żo­wa­niu. Tak długo powta­rzano im, że mari­nes pro­wa­dzący szturm w abor­dażu mogli ocze­ki­wać nawet sześć­dzie­się­ciu pro­cent strat, że ta liczba prze­stała mieć jakie­kol­wiek zna­cze­nie.

Fred popa­trzył na swo­ich ludzi w klat­kach i wyobra­ził sobie, że sze­ściu na dzie­się­ciu nie wróci.

Według wyświe­tla­cza zostało trzy­dzie­ści sekund.

Prze­łą­czył kon­solę na widok radaru. Obok _Dag­mar_ poja­wiły się dwie duże plamy. Bliź­nia­cze statki, każdy wio­zący kolej­nych dwu­stu mari­nes. Dalej małe, szyb­kie jed­nostki eskor­towe. Z przodu rosnący z sekundy na sekundę potężny, obra­ca­jący się pier­ścień sta­cji Ander­son.

Wszy­scy byli na sta­no­wi­skach, żoł­nie­rze byli gotowi do walki, a dyplo­ma­cja zawio­dła. Nad­szedł czas, by wyko­nał swoje zada­nie. Otwo­rzył kanał do dowód­ców dru­żyn i w heł­mie nagle roz­brzmiało dzie­sięć waria­cji na temat szu­mów tła.

– Wszyst­kie dru­żyny, dzie­sięć sekund do wyłomu. Przy­go­to­wać się.

W gło­śni­kach zabrzmiało dzie­sięć potwier­dzeń.

– Uda­nych łowów – rzu­cił Fred, po czym wywo­łał ekran tak­tyczny.

Układ sta­cji Ander­son poja­wił się w zwod­ni­czo wyraź­nym, dwu­wy­mia­ro­wym pla­nie. Nie mogli wie­dzieć, ile for­ty­fi­ka­cji Pasia­rze zbu­do­wali od czasu prze­ję­cia sta­cji.

Jego żoł­nie­rzy przed­sta­wiało sześć­set zie­lo­nych kro­pek uno­szą­cych się tuż poza sta­cją.

– Wyłom, już! Już! Już! – krzy­czał w mikro­fon pilot _Dag­mar_.

Sta­tek zady­go­tał, gdy szpony śluzy wbiły się w meta­lowy kor­pus sta­cji ze zgrzy­tem, który Fred poczuł nawet przez wyście­ła­nie pry­czy. Szarp­nię­ciem w bok wró­ciło cią­że­nie, gdy ruch obro­towy sta­cji zaczął cią­gnąć jed­nostki abor­da­żowe, nada­jąc im 0,3 g siły odśrod­ko­wej. Roz­brzmiała seria wyso­kich ude­rzeń wybu­cha­ją­cych ładun­ków pene­tru­ją­cych.

Nad wyświe­tla­czem tak­tycz­nym poja­wiły się małe ekrany z obra­zami z włą­cza­nych kamer na heł­mach dowód­ców dru­żyn. Mari­nes ruszyli przez trzy nowe otwory w powłoce sta­cji. Fred zaczął prze­ska­ki­wać po pla­nie tak­tycz­nym, stu­ka­jąc pal­cami w mapę.

– Wszyst­kie dru­żyny, usta­no­wić przy­czó­łek i pozy­cje rezer­wowe w kory­ta­rzu L, od węzła trzy­dzie­ści cztery do trzy­dzie­ści osiem – powie­dział do mikro­fonu, jak zwy­kle zasko­czony spo­ko­jem brzmią­cym w swoim gło­sie pod­czas bitwy.

Zie­lone kropki ruszyły przez wyświe­tlane na ekra­nie kory­ta­rze. Cza­sami poja­wiała się nowa, czer­wona kropka, gdy wyświe­tlacz na wizje­rze żoł­nie­rza wykrył ostrzał prze­ciw­nika i ozna­czył go jako zagro­że­nie. Czer­wone kropki ni­gdy nie świe­ciły długo. Co jakiś czas zie­lona kropka zmie­niała kolor na żółty. Żoł­nierz wyłą­czony z walki: pan­cerz wykry­wał zgon lub rany, które czy­niły go nie­sku­tecz­nym w boju.

Nie­sku­teczny w boju. Taki ładny eufe­mizm na dzie­ciaki wykrwa­wia­jące się na gów­nia­nej sta­cji na zadu­piu Pasa.

Spo­dzie­wane sześć­dzie­siąt pro­cent strat. Cztery zie­lone kropki na każde sześć żół­tych, a wszyst­kie nale­żały do niego.

Przy­glą­dał się sztur­mowi prze­bie­ga­ją­cemu niczym kom­pu­te­rowa gra, prze­su­wa­jąc pionki, reagu­jąc na zagro­że­nia nowymi roz­ka­zami, pil­nu­jąc liczby zie­lo­nych kro­pek.

Trzy nowe czer­wone. Cztery zie­lone zatrzy­mały ruch i schro­niły się za osłoną. Fred wysłał kolejne cztery zie­lone do bocz­nego kory­ta­rza, prze­miesz­cza­jąc je na flankę. Czer­wone kropki znik­nęły. Trzy zie­lone ruszyły ponow­nie. Kusiło go, by dać się ponieść prze­bie­gowi star­cia, zapo­mnieć, co tak naprawdę zna­czą świe­cące na ekra­nie sym­bole.

Dowódca dru­żyny idą­cej na szpicy wyrwał go z transu, wywo­łu­jąc go na kanale dowo­dze­nia.

– Nad­zór, tu dowódca dru­żyny jeden.

Fred prze­niósł uwagę na widok z kamery na heł­mie dowódcy pierw­szej dru­żyny. Drugi koniec dłu­giego, łagod­nie wzno­szą­cego się kory­ta­rza blo­ko­wała pro­wi­zo­ryczna bary­kada. Według wyświe­tla­cza tak­tycz­nego bro­nił jej przy­naj­mniej tuzin prze­ciw­ni­ków. Na oczach Freda zza bary­kady wyle­ciał mały obiekt i wybuchł jak gra­nat led­wie kilka metrów od pozy­cji dowódcy dru­żyny.

– Tu nad­zór, słu­cham, dowódca dru­żyny jeden – odpo­wie­dział Fred.

– Dostęp do głów­nego kory­ta­rza blo­kuje sil­nie ufor­ty­fi­ko­wana pozy­cja. Mogę ją roz­bić ciężką bro­nią, ale spo­wo­duje to zna­czące znisz­cze­nia struk­tury i moż­liwą utratę zdol­no­ści pod­trzy­my­wa­nia życia w tej sek­cji.

Fred zer­k­nął na mapę tak­tyczną, zauwa­ża­jąc nie­wielką odle­głość dzie­lącą bary­kadę od kilku klu­czo­wych węzłów sys­temu pod­trzy­my­wa­nia życia i zasi­la­nia. Dla­tego wła­śnie tam ją posta­wili. Uwa­żają, że się na to nie zde­cy­du­jemy.

– Potwier­dzam, dru­żyna jeden – odpo­wie­dział Fred, szu­ka­jąc alter­na­tyw­nej drogi. Wyglą­dało na to, że takiej nie ma. Pasia­rze byli inte­li­gentni.

– Nad­zór, pyta­nie. Użyć cięż­kiej broni do znisz­cze­nia bary­kady czy oczy­ścić ją sztur­mem?

Roz­wa­lić sporą część infra­struk­tury pod­trzy­my­wa­nia życia sta­cji, poten­cjal­nie zabi­ja­jąc sporą liczbę ukry­wa­ją­cych się w swo­ich miesz­ka­niach cywi­lów, czy wysłać do ataku wła­snych ludzi, pozwa­la­jąc im zgar­nąć swoje sześć­dzie­siąt pro­cent strat, by zdo­być pozy­cję.

Pie­przyć. Pasia­rze sami zde­cy­do­wali. Muszą teraz ponieść kon­se­kwen­cje.

– Dowódca dru­żyny jeden, udzie­lam zgody na uży­cie cięż­kiej broni do usu­nię­cia prze­szkody. Roz­łą­czam się.

Kilka sekund póź­niej bary­kada znik­nęła w bły­sku świa­tła i chmu­rze dymu. Po kilku kolej­nych sekun­dach jego ludzie znów byli w ruchu.

Trzy godziny i dwa­dzie­ścia trzy żółte kropki póź­niej nade­szło połą­cze­nie.

– Nad­zór, tu dowódca dru­żyny jeden. Zdo­by­li­śmy cen­trum dowo­dze­nia. Sta­cja jest nasza. Powta­rzam, sta­cja jest nasza.

***

Bolały go skrę­po­wane za ple­cami ręce. Przy­wią­zano je do kostek, więc mógł leżeć na boku lub dźwi­gnąć się na kolana, ale nie było mowy o roz­pro­sto­wa­niu nóg i wsta­niu. Wybrał klę­cze­nie.

Worek na gło­wie two­rzył abso­lutną czerń, ale sądząc po obro­to­wym cią­że­niu, na­dal znaj­do­wał się gdzieś bli­sko powierzchni sta­cji. Czyli śluza. Usły­szy syk i pyk­nię­cie uszczelki wewnętrz­nych drzwi. Potem albo powolne wypusz­cza­nie powie­trza, albo – jeśli chcieli go wyrzu­cić w prze­strzeń – kaszl­nię­cie wyłą­cze­nia blo­kady bez­pie­czeń­stwa. Prze­su­nął stopą po pod­ło­dze, pró­bu­jąc wyma­cać spo­iny śluzy. Roz­su­nie się czy to jeden z tych sta­rych typów, na zawia­sach?

Dźwięk, który usły­szał, nie był mecha­niczny. Gdzieś z lewej strony odchrząk­nęła kobieta. Kilka sekund póź­niej otwarły się i zamknęły drzwi. Dźwięk był przy­tłu­miony, jakby miały uszczelkę ciśnie­niową, ale na sta­cji nie zna­czyło to wiele. Więk­szość drzwi była her­me­tyczna. Zbli­żyły się do niego kroki. Pięć, może sześć osób. Plus kobieta z pro­ble­mem w gar­dle.

– Puł­kow­niku? Zdejmę teraz panu worek.

Fred kiw­nął głową.

Świat odzy­skał blask.

Pomiesz­cze­nie miało tanią pod­łogę i ściany z suro­wego kamie­nia. Wzdłuż sufitu i ścian bie­gły prze­wody i rury, a w jed­nym z rogów stało nie­uży­wane meta­lowe biurko. Tunel ser­wi­sowy. Świa­tła były ostre. Roz­po­znał czte­rech męż­czyzn z baru. Dołą­czył do nich jesz­cze jeden. Szczu­pły, młody, z trą­dzi­kiem wyma­ga­ją­cym poważ­nego lecze­nia. Fred obró­cił głowę, żeby zoba­czyć kobietę. Stała czuj­nie, trzy­ma­jąc w dło­niach pięć­dzie­się­cio­letni kara­bin na naboje strzał­kowe, a jej przed­ra­mię zdo­biła opa­ska SPZ z roze­rwa­nym krę­giem.

Nikt nie miał maski na twa­rzy. Kiedy nowy się ode­zwał, jego głos nie był znie­kształ­cony. Nie przej­mo­wali się tym, czy będzie mógł ich ziden­ty­fi­ko­wać.

– Puł­kow­nik Fre­de­rick Lucius John­son. Bar­dzo chcia­łem pana spo­tkać. Nazy­wam się Ander­son Dawes i pra­cuję dla SPZ.

– Ander­son, tak? – odpo­wie­dział Fred, a męż­czy­zna wzru­szył ramio­nami.

– Rodzice nazwali mnie tak na cześć kor­po­ra­cji Ander­son-Hyosung Coope­ra­tive Indu­stries Group. W sumie i tak nie dostało mi się naj­go­rzej.

– I co z tego? Sta­cja Ander­son była dla cie­bie jak brat?

– Imien­nik. Jeśli będzie tak panu wygod­niej, pro­szę mi mówić Dawes.

– Pier­dol się, Dawes.

Męż­czy­zna kiw­nął głową i klęk­nął przed Fre­dem.

_– Chi-chey au?_ – zapy­tał jeden z męż­czyzn z baru.

– _Etchyeh_ – odpo­wie­dział Dawes, a tamci wyszli. Zanim znowu się ode­zwał, Dawes odcze­kał, aż zamkną się za nimi drzwi. – Spę­dzał pan sporo czasu w barach Pasia­rzy, puł­kow­niku. Można by pomy­śleć, że cze­goś pan tam szu­kał.

– Dawes?

– Fred?

– Zali­czy­łem lep­sze szko­le­nie prze­ciwko tech­ni­kom prze­słu­chi­wa­nia, niż kie­dy­kol­wiek zoba­czysz. Chcesz nawią­zać poro­zu­mie­nie? Pro­szę bar­dzo. Mów przez chwilę, zdej­mij mi więzy, zacznij opo­wia­dać, że możesz mnie ura­to­wać, jeśli tylko powiem ci, co wiem. A potem wydłu­bię ci oczy i wyru­cham czaszkę. Rozu­miesz?

– Tak – potwier­dził bez mru­gnię­cia Dawes. – No to może powiedz mi, Fred, co się z tobą stało na sta­cji Ander­son?

***

Gdy tylko żoł­nie­rze skoń­czyli prze­cze­sy­wać kory­ta­rze w poszu­ki­wa­niu maru­de­rów, eskorta mari­nes zapro­wa­dziła Freda do zdo­by­tej sta­cji. Zatrzy­mał się na chwilę w rezer­wo­wej pozy­cji przy­go­to­wa­nej tuż przed śluzą. Mari­nes zaczy­nali tam wra­cać z innych zadań. Byli nabu­zo­wani adre­na­liną i ner­wowi po walce. Fred pozwo­lił im się zoba­czyć. Kładł dło­nie na ramio­nach i mówił, że świet­nie się spi­sali.

Nie­któ­rzy wra­cali na noszach. Żółte kropki w realu. Mię­dzy nimi prze­bie­gali sani­ta­riu­sze, pod­łą­cza­jąc ręczne ter­mi­nale do gniazd w pan­cer­zach powa­lo­nych żoł­nie­rzy, odczy­tu­jąc dane dia­gno­styczne i przy­dzie­la­jąc miej­sca w kolejce do ope­ra­cji, w zależ­no­ści od tego, jak poważne były rany. Cza­sami doty­kali przy­ci­sku na ter­mi­nalu i jedna z żół­tych kro­pek Freda robiła się czarna. Opro­gra­mo­wa­nie dowo­dze­nia ozna­czało zabi­tego i wysy­łało wia­do­mość do wła­ści­wych dowód­ców dru­żyn i kom­pa­nii w celu napi­sa­nia listu do rodziny. Podobny wpis poja­wiał się na jego liście zadań.

Wszystko było bar­dzo ele­ganc­kie i dobrze zor­ga­ni­zo­wane. Całe stu­le­cia walk w erze elek­tro­niki pomo­gły w dopra­co­wa­niu algo­ryt­mów. Fred poło­żył dłoń na ramie­niu mło­dej kobiety, któ­rej pan­cerz zgła­szał uszko­dze­nie krę­go­słupa, i ści­snął. Opty­mi­stycz­nie wysta­wiła kciuki do góry, co było dla niego niczym ude­rze­nie w splot sło­neczny.

– Sir?

Fred pod­niósł wzrok i zoba­czył sto­ją­cego na bacz­ność porucz­nika, swo­jego adiu­tanta.

– Jeste­śmy gotowi?

– Tak jest, sir. Może się jesz­cze tra­fić jakiś poje­dyn­czy bun­tow­nik, ale kon­tro­lu­jemy kory­ta­rze stąd do sta­no­wi­ska dowo­dze­nia.

– Zapro­wadź­cie mnie tam – pole­cił.

W zale­d­wie kilka minut poko­nali drogę, na któ­rej oczysz­cze­nie mari­nes potrze­bo­wali wielu godzin. Zespoły do sprzą­ta­nia po boju wciąż sie­działy w bar­kach desan­to­wych, cze­ka­jąc na potwier­dze­nie końca walk. Wzdłuż kory­ta­rzy leżały ciała zabi­tych prze­ciw­ni­ków. Fred przy­glą­dał im się uważ­nie. Poza rzu­ca­ją­cym się w oczy bra­kiem odznak SPZ wyglą­dali tak, jak się spo­dzie­wał. Wysocy, chu­dzi męż­czyźni i kobiety roze­rwani wybu­chami lub podziu­ra­wieni poci­skami z broni ręcz­nej. Więk­szość była uzbro­jona, ale nie wszy­scy.

Skrę­cili, za rogiem weszli do głów­nego kory­ta­rza i dotarli do bary­kady, którą kazał znisz­czyć. Leżało przy niej kil­ka­na­ście ciał. Nie­które osła­niały pro­wi­zo­ryczne pan­ce­rze, ale więk­szość nosiła zwy­kłe ska­fan­dry próż­niowe. Rakieta z ładun­kiem burzą­cym użyta przez żoł­nie­rzy do znisz­cze­nia bary­kady roze­rwała ich jak przej­rzałe wino­grona. Przy­sto­so­wany do walki w próżni pan­cerz Freda chro­nił przed smro­dem wnętrz­no­ści, ale zgło­sił go w postaci nieco pod­wyż­szo­nego poziomu metanu w atmos­fe­rze. Smród śmierci spro­wa­dzony do punktu danych.

W pobliżu w jed­nym miej­scu zebrano mały sto­sik broni i pro­wi­zo­rycz­nych mate­ria­łów wybu­cho­wych.

– W to byli uzbro­jeni? – zapy­tał.

Eskor­tu­jący go ofi­cer przy­tak­nął.

– Lekki sprzęt, sir. Cywilny. Więk­szość tego nie dałaby rady nawet wgnieść naszych pan­ce­rzy.

Fred schy­lił się i pod­niósł gra­nat ręcz­nej roboty.

– Rzu­cali w was bom­bami, żeby powstrzy­mać przed zbli­że­niem się na tyle, by było widać, że ich kara­biny nie zadzia­łają.

– I zmu­sili nas do roz­wa­le­nia ich – potwier­dził ze śmie­chem porucz­nik. – Gdy­by­śmy wie­dzieli, że strze­lają z takich puka­wek, mogli­by­śmy po pro­sto podejść i użyć para­li­za­to­rów.

Fred pokrę­cił głową i odło­żył gra­nat.

– Spro­wadź­cie tu sape­rów, niech roz­broją te mate­riały wybu­chowe, zanim przy­pad­kiem się akty­wują i kogoś zabiją.

Przyj­rzał się znisz­czo­nemu przez wybuch węzłowi apa­ra­tury do pod­trzy­my­wa­nia życia. Zgi­nęło już dzi­siaj dość nie­win­nych ludzi, pomy­ślał_._ Wywo­łał raport o sta­nie sta­cji na bie­żąco aktu­ali­zo­wany przez zespół do walki elek­tro­nicz­nej. Dowie­dział się o cał­ko­wi­tej utra­cie pod­trzy­my­wa­nia życia w sek­cji, w któ­rej się znaj­do­wał, oraz w dwóch przy­le­głych. Nieco ponad tysiąc sto osób bez powie­trza i zasi­la­nia. Za każ­dymi drzwiami, które widział, mogła się kryć rodzina dusząca się z braku tlenu i waląca w nie­ru­chome drzwi, bo banda skre­ty­nia­łych Pasia­rzy zbu­do­wała swoją bary­kadę wła­śnie w takim miej­scu. A on zde­cy­do­wał się ją znisz­czyć.

Gdy adiu­tant wzy­wał sape­rów, Fred ruszył w stronę cen­trum dowo­dze­nia. Po dro­dze zoba­czył jesz­cze kilka ciał Pasia­rzy. Pró­bo­wali bro­nić kory­ta­rza nawet po tym, jak jego ludzie znisz­czyli pierw­szą bary­kadę, kry­jąc się za pro­wi­zo­rycz­nymi osło­nami i rzu­ca­jąc gra­naty z domo­wej roboty mate­ria­łów wybu­cho­wych. Wyraź­nie sta­rali się zdo­być wię­cej czasu, ale na co? Nie mogło być wąt­pli­wo­ści co do osta­tecz­nego wyniku. Mieli za mało ludzi i zde­cy­do­wa­nie nie­do­sta­teczne uzbro­je­nie. Żoł­nie­rze potrze­bo­wali na zdo­by­cie sta­cji aż trzech godzin tylko dla­tego, że Fred nale­gał na ostroż­ność. Patrząc na prak­tycz­nie nie­osło­nięte ciała na pod­ło­dze, zro­zu­miał, że jego ludzie mogli się zna­leźć w cen­trum dowo­dze­nia w poło­wie tego czasu.

Leżący wokół niego ludzie też musieli o tym wie­dzieć. Ci idioci zmu­sili nas do zabi­cia ich.

Porucz­nik dogo­nił go w chwili, gdy wcho­dził do cen­trum dowo­dze­nia.

Pomiesz­cze­nie było pełne tru­pów, leżało ich tam przy­naj­mniej dwa­dzie­ścia. Choć więk­szość miała na sobie jakieś kom­bi­ne­zony próż­niowe, męż­czy­zna na środku był ubrany tylko w tani nie­bie­ski strój robo­czy z logo firmy gór­ni­czej na ramie­niu. Był cały podziu­ra­wiony kulami. W jego dłoni tkwił mało­ka­li­browy pisto­let, przy­kle­jony zasy­cha­jącą krwią.

– Sądzimy, że to ich lider – poin­for­mo­wał porucz­nik. – Pro­wa­dził jakąś trans­mi­sję. Pozo­stali wal­czyli do ostat­niego, żeby dać mu wię­cej czasu. Pró­bo­wa­li­śmy wziąć go żyw­cem, ale wycią­gnął z kie­szeni ten pisto­let i…

Fred rozej­rzał się po masa­krze wokół i poczuł poru­sze­nie w trze­wiach. Trwało tylko chwilę, zastą­pione nagłym ata­kiem furii. Gdyby był sam, pod­szedłby do trupa w tanim nie­bie­skim stroju i go sko­pał. Zamiast tego tylko zaci­snął zęby.

– Co, do cho­lery, was tak pogięło? – zwró­cił się do tru­pów.

– Sir? – Porucz­nik wtrą­cił się, patrząc na sta­no­wi­sko łącz­no­ści. – Wygląda na to, że pró­bo­wał nada­wać aż do ostat­niej chwili.

– Pokaż – zażą­dał Fred.

***

– Na sta­cji Ander­son wyko­na­łem swoją powin­ność – oświad­czył Fred.

– Swoją powin­ność – powtó­rzył Dawes. Nie pytał. Nie drwił. Po pro­stu powtó­rzył.

– Tak.

– Czyli wyko­ny­wa­łeś roz­kazy – zasu­ge­ro­wał Dawes.

– Nawet tego nie pró­buj, dupku. Nie zadzia­łają na mnie te bzdety z Norym­bergi. Wyko­ny­wa­łem roz­kazy, w ramach któ­rych moi prze­ło­żeni pole­cili mi odbić sta­cję z rąk zaj­mu­ją­cych ją ter­ro­ry­stów. Uzna­łem ten roz­kaz za słuszny i legalny, w związku z czym odpo­wia­dam za wszystko, co nastą­piło dalej. Zdo­by­łem sta­cję i zro­bi­łem to, sta­ra­jąc się, po pierw­sze, zmi­ni­ma­li­zo­wać straty wśród moich ludzi, a po dru­gie, nie dopu­ścić do znisz­cze­nia sta­cji.

Dawes popa­trzył na niego. Nie­wiel­kie zmarszczki nie były zbyt widoczne na tle trą­dziku. Coś w prze­wo­dach zaczęło bul­go­tać, zasy­czało, zabul­go­tało ponow­nie i uci­chło.

– Kazano ci coś zro­bić. I zro­bi­łeś to – stwier­dził Dawes. – Teraz twier­dzisz, że to nie jest wyko­ny­wa­nie roz­ka­zów?

– To ja wyda­łem roz­kazy – powie­dział Fred. – I wszystko, co zro­bi­łem, wyni­kało z tego, że uzna­łem to za słuszne.

– Dobra.

– Pró­bu­jesz mi dać szansę na wymi­ga­nie się. Pozwo­lić mi powie­dzieć, że Pasia­rze na sta­cji Ander­son zgi­nęli przez decy­zję kogoś wyżej w struk­tu­rze dowo­dze­nia. To bzdura.

– A niby czemu miał­bym to robić? – zapy­tał Dawes. Dobry był. Wyda­wał się szcze­rze zacie­ka­wiony.

– Żeby nawią­zać poro­zu­mie­nie.

Dawes kiw­nął głową, po czym się zmarsz­czył z bole­snym wyra­zem twa­rzy.

– A potem wró­cimy do rucha­nia czaszki? – zapy­tał z gry­ma­sem.

Fred nie zdo­łał się powstrzy­mać od wybu­chu śmie­chu.

– Nie po to tu przy­sze­dłem, puł­kow­niku – kon­ty­nu­ował Dawes. – I nie chcę pana roz­pra­szać, ale czy to nie działa też w drugą stronę? Nie oddał pan ani jed­nego strzału. Nie naci­snął pan spu­stu ani nie wbił kodu do wystrze­le­nia rakiet. Wydał pan roz­kazy, a pań­scy żoł­nie­rze uznali je za słuszne i legalne.

– Bo tak wła­śnie było – zapew­nił Fred. – Moi ludzie postą­pili słusz­nie.

– Ponie­waż pan im tak kazał. Wyko­ny­wali pań­skie roz­kazy.

– Tak.

– Na pań­ską odpo­wie­dzial­ność.

– Tak.

Kobieta z wie­ko­wym kara­bi­nem znowu zaka­słała. Dawes zsu­nął się na tanią pod­łogę, sia­da­jąc ze skrzy­żo­wa­nymi nogami. Nawet wtedy był o głowę wyż­szy od Freda. W miej­scach, które nie były czer­wone, jego skóra była blada, a połą­cze­nie krost i nie­zdar­nego, wydłu­żo­nego ciała nada­wało mu wygląd nasto­latka. Poza oczami.

– No i ter­ro­ry­ści – powie­dział Dawes.

– Co?

– Ludzie, któ­rzy prze­jęli sta­cję. Uważa pan, że to oni byli odpo­wie­dzialni, prawda?

– Tak – potwier­dził Fred.

Dawes ode­tchnął głę­boko, pozwa­la­jąc, by powie­trze powoli wypły­wało mię­dzy zębami.

– Zdaje pan sobie sprawę, puł­kow­niku, że szturm na sta­cję Ander­son jest jedną z naj­le­piej udo­ku­men­to­wa­nych ope­ra­cji woj­sko­wych w dzie­jach. Kamery moni­to­ringu wszystko trans­mi­to­wały. Spę­dzi­łem całe mie­siące na oglą­da­niu tych nagrań. Mógł­bym panu opo­wie­dzieć o tym ataku rze­czy, któ­rych nawet pan nie wie.

– Jeśli tak twier­dzisz.

– Gdy wybu­chła ta bary­kada, wraz z nią zgi­nęło jede­na­ście osób. Trzy kolejne prze­stały oddy­chać w ciągu kolej­nych dwóch minut, a ostat­nia prze­żyła do czasu nadej­ścia pań­skich żoł­nie­rzy.

– Nie zabi­ja­li­śmy ran­nych.

– Zabi­li­ście jed­nego, gdy pró­bo­wał pod­nieść pisto­let. Jedna kobieta miała zapad­nięte płuco i zadła­wiła się wła­sną krwią, zanim dotarli do niej pań­scy sani­ta­riu­sze.

– Chcesz prze­pro­sin?

Uśmiech Dawesa zro­bił się chłod­niej­szy.

– Chcę, żeby pan zro­zu­miał, że wiem o wszyst­kim, co działo się na tej sta­cji. Znam każdy roz­kaz. Każdy pocisk i wiem, z któ­rej broni został wystrze­lony. Wiem wszystko o tym ataku, jak cała reszta Pasa. Jest pan tam sławny.

– To ty spy­ta­łeś, co się tam stało – stwier­dził Fred, pró­bu­jąc wzru­szyć zwią­za­nymi, zdrę­twia­łymi ramio­nami.

– Nie, puł­kow­niku. Zapy­ta­łem, co stało się z panem.

***

Pry­watne biuro gene­rała Jasiry urzą­dzono zgod­nie z czy­imś wyobra­że­niem na temat bry­tyj­skiego klubu dla gen­tle­ma­nów. Meble z ciem­nego dębu i jesz­cze ciem­niej­szej skóry. Masywne biurko pach­nące cytryną i ole­jem tun­go­wym. Sto­jący na nim zestaw do pisa­nia i glo­bus Ziemi wyko­nano z mosią­dzu. Półki były pełne praw­dzi­wych papie­ro­wych ksią­żek i innych pamią­tek z dłu­giego życia peł­nego podróży. Ni­gdzie nie było widać urzą­dze­nia elek­tro­nicz­nego bar­dziej zaawan­so­wa­nego od lampy. Gdyby nie wyno­szące 0,17 g księ­ży­cowe cią­że­nie, nie dałoby się odróż­nić tego pomiesz­cze­nia od biura w Lon­dy­nie na początku XX wieku.

Gene­rał cze­kał, by Fred ode­zwał się pierw­szy, więc zamiast tego puł­kow­nik zakrę­cił whi­sky w szkla­neczce, cie­sząc zmy­sły stu­ka­niem kostek lodu i ostrym zapa­chem alko­holu. Wypił whi­sky jed­nym łykiem i odsta­wił szkło na biurko przed sobą, zapra­sza­jąc do dolewki. Gdy Jasira nalał alko­hol na kolejne dwa palce, w końcu zre­zy­gno­wał z cze­ka­nia.

– Sądzę, że mia­łeś czas na przej­rze­nie nagrań trans­mi­sji nada­wa­nych przez ter­ro­ry­stów z Ander­son – powie­dział.

Fred kiw­nął głową. Domy­ślił się, że to wła­śnie było powo­dem zapro­sze­nia po godzi­nach. Upił łyk szkoc­kiej, ale nabrała kwa­śnego posmaku, więc ją odsta­wił.

– Tak jest, sir. Zgod­nie z pro­ce­durą cały czas ich zagłu­sza­li­śmy, ale nie wykry­li­śmy tego prze­kaź­nika kie­run­ko­wego, który zosta­wili…

– Fred… – prze­rwał mu ze śmie­chem Jasira. – To nie docho­dze­nie. Nie przy­sze­dłeś tu prze­pra­szać. Naprawdę świet­nie się spi­sa­li­ście, puł­kow­niku.

Fred zmarsz­czył brwi, pod­niósł szkla­neczkę i po chwili odsta­wił ją nie­tkniętą.

– W takim razie pozwolę sobie na szcze­rość, sir, po co tu przy­sze­dłem?

Jasira odchy­lił się na opar­cie fotela.

– Kilka dro­bia­zgów. Widzia­łem twój wnio­sek o wsz­czę­cie śledz­twa w spra­wie pracy zespołu nego­cja­cyj­nego. I odtaj­nie­nie trans­kryp­tów z nego­cja­cji. Tro­chę mnie to zasko­czyło.

Mówiąc, Jasira poru­szył ramio­nami, choć w nie­znacz­nym cią­że­niu Księ­życa nie mogły być zbyt spięte. Musiał spę­dzać sporo czasu na pla­ne­cie i nabrał przy­zwy­cza­jeń.

– Sir… – Fred mówił powoli, ostroż­nie dobie­ra­jąc słowa. – Z powodu prze­kazu, opi­nia publiczna widziała już rela­cje z walk. Tego mleka nie da się zebrać z powro­tem do butelki. Jed­nak wydaje się, że nikt nie chce roz­ma­wiać o tej wiązce kie­run­ko­wej, którą wysłali nam na koniec. My…

– A niby jak ta infor­ma­cja mia­łaby cokol­wiek zmie­nić? Wyko­na­li­ście swoje zada­nie, żoł­nie­rzu. Zespół nego­cja­cyjny wyko­nał swoje. To wszystko.

– W obec­nej sytu­acji, sir, ludzie, któ­rzy prze­jęli Ander­son, wydają się sza­leni, a my spra­wiamy wra­że­nie wyko­nu­ją­cych egze­ku­cję – odpo­wie­dział Fred i umilkł, zda­jąc sobie sprawę, że pod­nosi głos. Opa­no­wał się i dodał ciszej: – Musiało dojść do jakiejś pomyłki. Ta druga wia­do­mość jed­no­znacz­nie suge­ruje, że sądzili, że się pod­dali. Z powodu pro­blemu z poro­zu­mie­niem zgi­nęło mnó­stwo ludzi.

Jasira uśmiech­nął się bez śladu humoru.

– Nie bądź dla sie­bie taki surowy. Pra­wie nikogo nie stra­ci­łeś – zauwa­żył gene­rał. – W każ­dym razie wnio­sek odrzu­cony. Nie mamy powodu pro­wa­dzić śledz­twa w tej spra­wie. Nagra­nia z walk wyszły w świat i tak się składa, że prze­ma­wiają na twoją korzyść. Im prost­sza wia­do­mość, tym wię­cej ludzi ją zro­zu­mie: jeśli zabie­rze­cie nam sta­cję, odbi­jemy ją. Siłą. Jeśli wmie­szamy do tego poli­tykę, sprawa zrobi się mętna.

– Sir. – Z głosu Freda znik­nął jaki­kol­wiek ślad cie­pła. – W tej akcji zabi­łem stu sie­dem­dzie­się­ciu trzech uzbro­jo­nych powstań­ców i ponad tysiąc cywi­lów. Jest pan winny tym ludziom – jest pan winny mnie – dowie­dze­nie, że postą­pi­li­śmy słusz­nie. A gdy­by­śmy mogli zapo­biec powtó­rze­niu takiej sytu­acji w przy­szło­ści?

– W przy­szło­ści nic takiego się nie powtó­rzy – oświad­czył gene­rał. – Wła­śnie ty się o to posta­ra­łeś.

– Sir, z pań­skich słów można wnio­sko­wać, że to wcale nie była pomyłka. Kto wydał roz­kaz zigno­ro­wa­nia pod­da­nia się i wysła­nia mnie do walki? Czy to pan?

Jasira wzru­szył ramio­nami.

– To nie ma zna­cze­nia. Zro­bi­łeś to, czego od cie­bie chcie­li­śmy. Nie zapo­mnimy o tym.

Fred popa­trzył na swoje dło­nie. Wstał, odro­binę za szybko, pod­ska­ku­jąc w niskim cią­że­niu, i zasa­lu­to­wał ener­gicz­nie. Jasira nalał sobie kolejną szkla­neczkę szkoc­kiej i ją wypił, pozwa­la­jąc Fre­dowi stać na bacz­ność.

– Czy to wszystko, sir?

Prze­ło­żony popa­trzył na niego z rezy­gna­cją.

– Dosta­niesz Medal Wol­no­ści.

Fred stra­cił czu­cie w ręce, która opa­dła bez­wład­nie z salutu.

– Co takiego? – zdo­łał wykrztu­sić.

– Wrócę do studni. Jestem już za stary na wcią­ga­nie próżni. Przy­pną ci naj­wyż­sze odzna­cze­nie mari­nes ONZ, a nie­długo póź­niej dosta­niesz pierw­szą gwiazdkę. Przed koń­cem roku wylą­du­jesz na sta­no­wi­sku w dowódz­twie ope­ra­cyj­nym. Spró­buj wyglą­dać na zado­wo­lo­nego.

***

Cisza się prze­dłu­żała. Fred usil­nie sku­piał się na pustym miej­scu jakieś trzy metry przed sobą. Dawes przy­glą­dał mu się przez pra­wie minutę, zanim odpu­ścił.

– No dobra. To może ja zacznę? – zapro­po­no­wał. – Było tak. Spa­łeś z kimś ze swo­ich mari­nes. I trzy­ma­łeś to w tajem­nicy, bo byłeś dowódcą, a to sta­now­czo zaka­zane, prawda? Byłeś bar­dzo ostrożny przy zdo­by­wa­niu sta­cji, zapew­nia­jąc niskie straty, ale mia­łeś pecha i zgi­nęła twoja kochanka.

Fred utrzy­my­wał kamienny wyraz twa­rzy. Dawes odchy­lił się, opie­ra­jąc się na dłu­giej, chu­dej ręce jakby odpo­czy­wał pod drze­wem w sło­necz­nym parku.

– Nie mogłeś popro­sić o zwy­kłą pomoc psy­cho­lo­giczną, bo to ozna­cza­łoby ujaw­nie­nie związku, a wciąż się go wsty­dzi­łeś – kon­ty­nu­ował Dawes. – Doszło do zała­ma­nia. Efekt: zaczą­łeś się włó­czyć po barach SPZ w nadziei, że ktoś cię zabije.

Fred nie odpo­wie­dział. Nogi, w któ­rych wcze­śniej stra­cił czu­cie, zaczęły o sobie przy­po­mi­nać bólem. Dawes wyszcze­rzył się w uśmie­chu. Wyglą­dało na to, że dobrze się bawi.

– Nie? – zapy­tał przed­sta­wi­ciel SPZ. – Ta histo­ria ci się nie podoba? Dobra. To może tak. Zanim wstą­pi­łeś do mari­nes, byłeś chło­pa­kiem z pro­ble­mami. Robi­łeś mnó­stwo złych rze­czy. Dzi­kich. Wstą­pie­nie do woj­ska cię napro­sto­wało. Zro­biło z cie­bie odda­nego, pra­wego i popraw­nego gościa z krę­go­słu­pem moral­nym, jakim jesteś do dziś. Jed­nak nagle poja­wia się trans­mi­sja ze sta­cji Ander­son. Grupa ludzi z daw­nych lat ogląda prze­kazy i ktoś cię roz­po­znaje. Wra­casz jako boha­ter, ale jest w tym kro­pla dzieg­ciu. Ktoś cię szan­ta­żuje za… Hm. Może gwałt? Albo nie. Nar­ko­tyki. Pich­ci­łeś pastylki łaski w pokoju aka­de­mika i sprze­da­wa­łeś po klu­bach. A teraz sprawa wyszła na jaw i nastą­piło drobne zała­ma­nie. Efekt: zaczą­łeś się włó­czyć po barach SPZ w nadziei, że ktoś cię zabije.

Dawes poma­chał ręką przed oczami Freda.

– Słu­chasz mnie, puł­kow­niku? Ta też nie pasuje? W porządku. Może masz sio­strę, która wydo­stała się ze studni i stra­ci­łeś z nią kon­takt…

– Może oszczę­dzisz tro­chę pie­przo­nego powie­trza – wark­nął Fred. – Zrób to, po co tu przy­sze­dłeś, i będzie spo­kój.

– Rzecz w tym, puł­kow­niku, że „czemu” ma zna­cze­nie. Powód zawsze się liczy. Nie­za­leż­nie od początku tej histo­rii znam jej zakoń­cze­nie. Koń­czy się wła­śnie tą roz­mową. To ta łatwa część, a sądzę, że szu­kasz łatwej drogi.

– Co to ma zna­czyć?

Kobieta z kara­bi­nem coś powie­działa. Jej pasiar­ska gwara była zbyt mocno akcen­to­wana i mówiła za szybko, albo po pro­stu użyła jakie­goś kodu SPZ, bo Fred nie zdo­łał nawet roz­bić dźwię­ków na poszcze­gólne słowa. Dawes kiw­nął głową, wycią­gnął z kie­szeni ręczny ter­mi­nal i coś na nim wstu­kał. Fred pochy­lił się, pró­bu­jąc przy­wró­cić prze­pływ krwi w nogach. Dawes scho­wał ter­mi­nal.

– Zmie­nił się pan, puł­kow­niku. Po sta­cji Ander­son zmie­niło się pań­skie zacho­wa­nie. Wcze­śniej był pan po pro­stu kolej­nym dup­kiem z pla­net wewnętrz­nych, któ­rego nie obcho­dziło, czy Pas będzie żył, czy umrze. Trzy­mał się pan swo­ich baz i wie­lo­eta­po­wych pro­gra­mów pomocy, a także pozio­mów sta­cji, na któ­rych ochrona opła­cana jest z ziem­skich podat­ków. A teraz już nie. Miesz­kam w Pasie całe życie. Zna­łem sporo męż­czyzn, któ­rzy chcieli zgi­nąć. Zacho­wy­wali się dokład­nie tak, jak pan. Kobiety nie. Jesz­cze tego nie roz­gry­złem, ale męż­czyźni? Nawet jeśli wyjdą na spa­cer bez kom­bi­ne­zonu albo łykną kulę, wcze­śniej zawsze jest ta część. Ryzyko. Nadzieja, że wszech­świat zrobi to za nich. Pój­dzie na łatwi­znę. A Pas to bar­dzo bez­względne śro­do­wi­sko. Jeśli chcesz zgi­nąć, zwy­kle wystar­czy być nie­ostroż­nym.

– Gówno mnie obcho­dzi, co myślisz – wark­nął Fred. – Mam w dupie, czego chcesz albo kogo znasz. A te twoje psy­cho­lo­giczne mądro­ści? Możesz je sobie popić mlecz­kiem. Nie podam ci żad­nych uspra­wie­dli­wień. Wyko­na­łem swoje zada­nie i nie wsty­dzę się żad­nej pod­ję­tej decy­zji. Mając do dys­po­zy­cji te same infor­ma­cje, jesz­cze raz postą­pił­bym tak samo.

– Mając do dys­po­zy­cji te same infor­ma­cje – powtó­rzył Dawes, mocno akcen­tu­jąc. – To zna­czy, że cze­goś się pan dowie­dział?

– Pieprz się, Dawes.

– Co takiego, puł­kow­niku? Jakie infor­ma­cje zmie­niają rzeź­nika sta­cji Ander­son w samo­bójcę? Co zro­biło z niego tchó­rza?

***

Stu sie­dem­dzie­się­ciu Pasia­rzy oku­pu­ją­cych sta­cję Ander­son jesz­cze nie pod­jęło dzia­łań ofen­syw­nych. Fred przy­glą­dał się sta­cji na pod­ko­lo­ro­wa­nym obra­zie w pod­czer­wieni.

– Prio­ry­te­towa wia­do­mość z dowódz­twa ope­ra­cyj­nego, sir, spraw­dzona i zwe­ry­fi­ko­wana – ode­zwał się ofi­cer wywiadu znad moni­tora. – Tylko dla pań­skich oczu. Prze­sy­łam na pana kon­solę.

Wia­do­mość zawie­rała tylko jeden wiersz.

UDZIE­LAM UPO­WAŻ­NIE­NIA DO ODBI­CIA STA­CJI.

I to wszystko. Koniec trzy­dzie­stu sied­miu godzin nego­cja­cji. Dowódz­two Pla­net Zewnętrz­nych miało dość cze­ka­nia i spusz­czali psy.

Fred wywo­łał majora kom­pa­nii i wydał roz­kaz.

– Wsadź­cie ich w ste­laże. Będziemy ata­ko­wać. Usta­wić odli­cza­nie na godzinę.

– Potwier­dzam, sir. – Major odpo­wie­dział z więk­szym entu­zja­zmem, niż Fred uznał za przy­zwo­ity.

Jedna godzina do ataku na sta­cję. Fred wywo­łał zespół nego­cja­cyjny na okrę­cie dowo­dze­nia.

– Zgła­sza się psy­cho­lo­gia – ode­zwał się kapi­tan San­tiago, dowódca zespołu.

– Kapi­ta­nie, tu puł­kow­nik John­son. Dosta­li­śmy roz­kaz odbi­cia sta­cji. Moi ludzie wkro­czą za godzinę. Nie zostało nam nic, czego mogli­by­śmy spró­bo­wać? Może cho­ciaż modli­twa? Ostrze­ga­li­ście ich o ataku?

Nie było powodu niczego ukry­wać. Nie dało się ukryć trzech barek desan­to­wych mari­nes na kur­sie koli­zyj­nym.

Cisza z dru­giej strony połą­cze­nia prze­cią­gała się i Fred pra­wie dotarł do punktu, w któ­rym chciał spraw­dzić, czy połą­cze­nie wciąż jest aktywne, gdy w końcu otrzy­mał odpo­wiedź.

– Czy spraw­dza pan moją pracę, puł­kow­niku?

Fred powoli poli­czył do dzie­się­ciu.

– Nie, kapi­ta­nie. Ale za chwilę wyślę na sta­cję sze­ściu­set mari­nes. Oprócz stu sie­dem­dzie­się­ciu bun­tow­ni­ków jest tam ponad dzie­sięć tysięcy cywi­lów. Wielu z nich może dzi­siaj zgi­nąć. Chcę się tylko upew­nić, że wyczer­pa­li­śmy wszyst­kie inne moż­li­wo­ści, zanim zde­cy­du­jemy się…

– Sir, mam swoje roz­kazy, tak samo jak pan. Zro­bi­li­śmy, co mogli­śmy, ale zespół psy­cho­lo­giczny składa broń. Pań­ska kolej.

– Czy jestem jedyną osobą twier­dzącą, że to nie ma żad­nego sensu? – zapy­tał Fred. – Twier­dzą, że prze­jęli sta­cję z powodu trzy­pro­cen­to­wego narzutu za trans­fer towaru? Prze­cież już wyrzu­cili przez pie­przoną śluzę admi­ni­stra­tora, który to wymy­ślił. Dopro­wa­dze­nie do walki nic im nie da.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki