-
W empik go
Lena. Detektyw. Tom 2 - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
13 października 2023
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Lena. Detektyw. Tom 2 - ebook
Drugi tom serii detektyw! Romans pełen tajemnic!
Lena Dąbrowska wspólnie z braćmi prowadzi renomowane biuro detektywistyczne. Po odejściu Kai nie potrafi wybaczyć Hugonowi tego, co jej zrobił. W życiu i w pracy wspiera ją Jan Podolski – intrygujący, doświadczony detektyw. Łączy ich coś więcej, czego nie chcą przed sobą przyznać.
Rozwijająca się między nimi więź zostaje poddana próbie, gdy ktoś zaczyna pozostawiać niepokojące znaki, które wydają się prowadzić do ich przeszłości. Lena i Jan muszą połączyć siły ze swoimi bliskimi, by odkryć, kto stoi za atakami i dlaczego chce zniszczyć to, co dla nich najważniejsze.
Czy Lena i Jan zdołają się dowiedzieć, kto czyha na ich życie? Czy uczucie okaże się wystarczająco silne, aby mogli przeciwstawić się niebezpiecznym siłom, które dążą do ich zguby?
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-968478-4-3 |
| Rozmiar pliku: | 1,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
1
LENA
Jestem na granicy snu i jawy. Zaciskam mocniej powieki w nadziei, że sen zabierze mnie jeszcze w swoje ramiona. Na godzinę, nie proszę o nic więcej. Godzina i wstaję.
Ostatnio kiepsko śpię. Nie pomagają ani proszki, ani seks, nawet alkohol nie działa.
Czuję, jak ugina się materac łóżka i do moich nozdrzy dochodzi zapach pieprzu i cytrusów. Zaciągam się nim. Nie mija sekunda, a czuję szorstkie dłonie na łydce. Jego palce muskają moją skórę i kierują się coraz wyżej.
– Hmmmm – mruczę i przeciągam się leniwie. – Kolejne włamanie, panie Podolski?
– Od kiedy ci to przeszkadza? – Muska mój kark delikatnymi pocałunkami.
Jan. Jakby ktoś kiedyś powiedział mi, że tak to się wszystko ułoży, wyśmiałabym go.
– Nie przeszkadza, o ile skończysz, co zacząłeś. – Unoszę biodra i wypinam się w jego stronę.
– To po śniadaniu. Chodź, póki jest ciepłe. – Klepie mnie w pośladek.
– Bajgle? – pytam i unoszę głowę w kierunku mężczyzny. Jego włosy, dłuższe na czubku i krótsze po bokach, jak zawsze są idealnie ułożone, a jasne oczy przypominają mi spokojne morze. Ich błękit jest aż nienaturalny.
– Mam coś na twarzy? – Z zamyślenia wyrywa mnie głos Jana.
– Kawa też jest? – rzucam i kompletnie ignoruję jego pytanie.
– Oczywiście – odpowiada i pomaga mi się podnieść z łóżka.
Od kiedy do naszego biura wparował Borys, ojciec Kai, moja relacja z Janem stała się inna. Odwiedził mnie jednego wieczoru z torbą jedzenia i butelką wina. Tak po prostu. Chciał wiedzieć, jak się czuję i czy wszystko u mnie w porządku. A później jakoś tak poszło. Sypialiśmy ze sobą regularnie. To był prosty układ. Nie wnikałam, czy jest z kimś jeszcze, on też mnie o to nie dopytywał. Jednak od momentu jak Kaja uciekła, stał się mi bliższy. Nie rozmawiamy o tym, co jest między nami, nie nazywamy tego.
Każdy skupia się na swoim talerzu. Odpływam myślami tak daleko, że nawet nie wiem, kiedy pochłonęłam śniadanie.
– Smakowało?
– One zawsze smakują. – Zabieram brudne naczynia ze stołu i pakuję do zmywarki.
– To tylko kawałek pieczywa z serkiem i łososiem – mówi, popijając kawę.
– Niby tak, ale nie wiem, co w tej knajpie z nimi robią, że są najlepsze. Dziękuję.
– Zawsze do usług. – Uśmiecha się do mnie.
– Jeszcze? – pytam, wskazując na pusty kubek.
– Nie, dzięki.
Po kilku sekundach słyszę, jak zaczyna dzwonić jego telefon.
– Przepraszam na chwilę. – Wychodzi z kuchni i odbiera połączenie.
W torbie są jeszcze dwie kanapki. Przekładam je na talerz i chowam do lodówki.
Hugo pokazał mi tę śniadaniownię. Myśl o bracie wywierca mi dziurę w sercu. Nie rozmawiam z nim od prawie roku. Mijam go na korytarzach biura, ograniczyłam kontakt do absolutnego minimum.
Okropnie zabolało mnie to, co zrobił. Byłam pewna, że jesteśmy ze sobą szczerzy i nic nie ukrywamy. Wiemy o sobie wszystko. Kiedy zobaczyłam film Jakuba, nie mogłam uwierzyć, że Hugo był do tego zdolny. Miałam pretensje do siebie, że pchałam Kaję w jego ramiona.
Kaja.
Uciekła i wcale się nie dziwię. Na jej miejscu zrobiłabym to samo. Nikt nie potrafi jej znaleźć. Zapadła się pod ziemię. Brakuje mi Kai. Była dla mnie jak siostra.
– Musimy jechać. – Do kuchni wchodzi Jan. – Eryk dzwonił.
– Gdzie? – pytam zdziwiona.
– Za chwilę wyśle adres, mamy godzinę.
– Ma coś nowego w sprawie Kai? – dopytuję.
Jan też za nią tęskni. Nie rozumiałam ich relacji. Dla każdego z nas dziewczyna mojego brata stała się ważna. Jan nie rozmawia o uczuciach, a już tym bardziej swoich, ale widzę, że jemu też jej brakuje. Nam wszystkim. Eryk nie spał przez kilka pierwszych dni, tylko jej szukał. A Hugo…
– Nie wiem. Powiedział, że mamy godzinę. Tylko tyle.
– No OK, to idę się szykować. – Upijam kawy i kieruję się do łazienki.
Wiem, że pójdzie za mną. Nie obracam się, bo czuję na sobie spojrzenie. Już w sypialni zrzucam satynowy szlafrok. Po chwili słyszę na parkiecie ciężkie kroki mężczyzny. Kiedy jestem już w łazience, Jan opiera się o framugę.
– Będziesz tylko patrzył? – prowokuję go. Kładę dłonie na szafkę, wypinam pośladki i widzę, jak jego źrenice się rozszerzają. Wzrokiem wyznacza ścieżkę po moim ciele. Od razu czuję dreszcze. To spojrzenie zawsze wywołuje u mnie jednocześnie jakiś niepokój i ekscytację.
– Mamy mało czasu. – Jego głos jest niski i gardłowy.
Wzruszam tylko ramionami. Jan staje za mną i przygląda mi się uważnie w lustrze. Zaczyna przygryzać moją szyję.
– Szybko i ostro – syczy mi do ucha i słyszę, jak rozpina pasek, a następnie rozporek w spodniach. Zaczynam się o niego ocierać. Oddechy nam przyspieszają. – Gotowa?
Drżę w oczekiwaniu na jego dotyk. Przejeżdża kciukiem po mojej łechtaczce, ale samym spojrzeniem i głosem umie spowodować, że jestem mokra.
– Ptaszyno. – Wbija się we mnie jednym pewnym ruchem. Wypełnia całkowicie moje wnętrze. Jedną dłoń zaciska mi na brodzie. – Nie zamykaj oczu, chcę, abyś patrzyła na siebie. Na nas.
Wypinam się jeszcze mocniej. Jego ruchy są zwierzęce i obiecują spełnienie. Przygryza moją szyję i drażni dłonią sutek. Jestem już na skraju. Nikt nie potrafił tak szybko doprowadzić mnie do orgazmu i to tak silnego. Czuję, co nadchodzi, nogi zaczynają mnie mrowić, a w skroniach zaczyna pulsować.
– Jan! – krzyczę jego imię, a on jeszcze przyspiesza, doprowadzając mnie na sam szczyt. Spadam w przepaść, zapominając o wszystkim innym.
– Lena! – Wbija zęby w moją łopatkę i zastyga. Czuję wlewającą się we mnie ciepłą spermę. – Chodź, umyję cię.
Po trzech kwadransach jesteśmy już pod wskazanym adresem.
– Byłam tutaj kiedyś z Kają – mówię od razu, kiedy Jan parkuje samochód. – Eryk jest sam?
– Nie wiem. Powiedział, że mamy tu być za godzinę, nic więcej.
– Już jesteście? – Obracamy się i widzimy idącego w naszym kierunku mojego brata.
– Jak widać. Co chciałeś?
– Ja? To Hugo nas tu ściągnął – mówi i wzrusza ramionami.
– Hugo – warczę i przekręcam głowę w stronę Jana. – Oszukałeś mnie?
– Nie, do mnie dzwonił Eryk i on dał mi namiary – mówi jakby nigdy nic.
– Zapłacisz mi za to. – Wbijam mu palec w klatkę piersiową.
– No, no. – Pochyla się do mnie. – Jak chcesz się wyżyć, nie ma problemu. Poczekaj na wieczór.
– Zapomnij! – Dosłownie wpycha mnie do restauracji. – Odpowiesz mi za to, Podolski! – warczę do niego.
– Kurwa, nie wierzę! – Krzyk Eryka wybija mnie z rytmu. – Kruszynka!
Odwracam się gwałtownie i widzę tylko czubek czarnych włosów. Eryk zamyka Kaję w swoich ramionach.
– Hej, Eryczku. – Całuje go w policzek, po czym obraca głowę w moją stronę.
Podchodzę do niej i przez chwilę nie wiem, co mam zrobić.
– Hej. – Kaja rzuca się mi na szyję i przytula.
– No cześć. – Słyszę, jak łamie mi się głos. – Gdzieś ty, do cholery, była!?
Kobieta wtula się we mnie mocniej i po chwili puszcza.
– Nie rób więcej takich numerów. – Przyglądam jej się uważnie.
– Obiecuję. – Całuje mnie w policzki i podchodzi do Jana. – Dzień dobry.
– No witaj z powrotem, gwiazdeczko. – Jan przytula ją do siebie i coś szepce do ucha, na co ona tylko kiwa głową.
Zabolało mnie odejście Kai, przywiązałam się do niej. Stała się częścią naszej rodziny, jednak rozumiałam jej decyzję. Przynajmniej tak mi się wydawało. I zapewne zareagowałabym podobnie w takiej sytuacji.
– Hej, siostro. – Słyszę głos Hugona za moimi plecami. Brakowało mi go przez ten rok. Powoli odwracam się w jego kierunku.
– Hugo. – Podchodzę do niego i się przytulam. – Zraniłeś mnie. Potrzebuję czasu, aby wszystko wróciło do normy.
– Zrobię wszystko, abyś znowu mi zaufała. – Obejmuje mnie i całuje w czoło.
– Dobra, muszę się napić – mówi Kaja i podchodzi do Hugona.
– Ja też i chcę wiedzieć, co robiłaś przez ten rok.
JAN
Wiedziałem, że wróci.
Po przydługawym i nieco ckliwym przywitaniu zasiadamy wspólnie do stołu. Przyglądam się uważnie Lenie, jej orzechowe oczy dawno tak nie błyszczały. Jest szczęśliwa, to mi się podoba. Lubię, jak jest taka beztroska, ale z pazurem.
Kiedy zaczynałem pracę u Silvy i Dąbrowskiego od razu wiedziałem, że Lena ma w sobie to coś.
Na początku nie brałem pod uwagę jakiejkolwiek intymnej relacji w miejscu pracy. Wychodzę z założenia, że nie sra się tam, gdzie się je.
Jednak, gdy posmakowałem ptaszyny, trudno było mi odpuścić. Jest kobietą z charakterem. Ktoś, kto jej nie zna, może postrzegać ją tylko przez pryzmat ślicznej buźki. Nic bardziej mylnego. Lena jest bardzo inteligentna. Wie, czego chce od życia i nie boi się tego brać. A w łóżku, to stanowi spełnienie marzeń każdego mężczyzny.
– Jan, słyszysz mnie? – Kaja pochyla się w moją stronę.
– Zamyśliłem się.
– Możemy porozmawiać na osobności?
– Jasne. – Wstaję i wychodzimy na tyły budynku, gdzie znajduje się mały ogród dla klientów lokalu. – Co się dzieje?
– Chciałam ci podziękować za wszystko. Gdyby nie ty…
– Nie ma o czym mówić. – Chwytam ją za dłoń i delikatnie ściskam jej palce.
– Muszę zabrać swoje rzeczy z mieszkania i oddać klucze twojej siostrze. Na razie nie chcę mówić Hugonowi o tym, że mi pomogłeś. Wszystko jest zbyt świeże. I nie chciałabym mieszać między wami.
– O mnie się nie martw. Silva się wkurwi, to pewne, ale nie przejmuj się tym.
– Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.
Czuję się chujowo z tym, że nie mówię całej prawdy. Jednak uważam, że to mój problem, a nie Kai. Sam muszę się uporać z przeszłością. Kaja miała dosyć problemów w ostatnim czasie.
– Gratuluję wydania książek, mam wszystkie i czekają na autograf – mówię spokojnie i otaczam ją ramionami w niedźwiedzim uścisku.
– Maleństwo. – Zza moich pleców słychać głos Silvy. – Zostawiam cię na chwilę i już obmacujesz innych facetów.
Niby mówi to żartem, ale wiem, jak jest. Też się wkurwiam, kiedy ktoś dotyka Lenę.
– Hugo, proszę cię. Jan, wracamy?
– Tak. – Puszczamy ją pierwszą w drzwiach.
Wracamy do stołu i rozmawiamy o tym, co się działo przez cały rok.
Nie wiem, jak to się dokładnie stało, ale stałem się częścią tego wszystkiego. I o dziwo, nie przeszkadza mi to.
Z natury jestem nieufny i nie przepadam za ludźmi, jednak w tym gronie czuję się dobrze. Wiem, że Silva ma do mnie dość duży dystans i nawet mogę to zrozumieć, ale jakoś nie zaprzątam sobie tym głowy.
– Przepraszam na chwilę – mówi Lena i wyciąga z torebki telefon. Kiedy jej wzrok pada na ekran, wywraca tylko oczami i odrzuca połączenie.
Zwróciłem już na to uwagę wcześniej, robi tak od kilku dni. Zaczynam się nad tym zastanawiać.
– Leno, wszystko OK? – pyta Eryk.
– Tak, jakiś telemarketer z kolejną ofertą – odpowiada, a ja od razu wiem, że kłamie. No i trzeba będzie się tym zająć.
– Do mnie czy do ciebie? – pytam, kiedy jesteśmy już w samochodzie. Spotkanie trwało kilka dobrych godzin.
– Ja do siebie, ty do siebie – odpowiada mi pewnie Lena, wpatrując się w drogę przed sobą.
– Jak chcesz.
– Nie pogrywaj ze mną, Jan. Nienawidzę kłamstwa, mieliśmy ostatnio przykład, do czego może doprowadzić. – Jej głos jest stanowczy.
– Przyjechałabyś, gdybyś wiedziała, że to Hugo zorganizował obiad? – pytam, ale nie odpowiada. – No właśnie, do mnie dzwonił Eryk. Nie wiedziałem nic o Hugonie i Kai.
– Wiesz, o co mi chodzi. Jesteś bystrym facetem, nie próbuj się zgrywać. Nie pasuje to do ciebie.
– No dobrze. Przepraszam. – Nie lubię tego robić, ale zaciskam usta, na co ona odwraca głowę w moim kierunku, na jej twarzy widzę uśmiech. Orzechowe oczy dokładnie mi się przyglądają. – Nadal chcesz spędzić tę noc samotnie? – Kładę dłoń na jej udzie.
– Tak, mam jeszcze trochę pracy. Jutro kolacja u ciebie?
– Nie widzę przeciwwskazań. – Parkuję samochód przed domem kobiety i wyłączam silnik. – Do jutra. – Pochylam się i całuję jej usta, są pełne i miękkie. Lena wdziera się we mnie językiem. Jest w niej coś, czego nie umiem rozgryźć.
– Do jutra. – Cmoka mnie na koniec w policzek i opuszcza samochód.
Kiedy wychodzi, zapach jej perfum nadal unosi się w samochodzie, są ciężkie i cholernie seksowne.
Przyglądam się, jak wchodzi do budynku. Nie odwraca się do mnie.
Nie rozmawiamy o tym, co jest między nami. Układ, który zawarliśmy, pasuje każdej ze stron.
Nagle zastanawiam się nad tym, czy chciałbym więcej. Odpalam auto i wracam do siebie. Odpowiedź jest banalnie prosta. Jednak ona…
Starałem się coś znaleźć w jej przeszłości, ale nie było konkretów. Ktoś musiał ją zranić i dlatego nie dopuszcza mnie blisko. Niby jest dobrze, ale czuję rezerwę, z jaką do mnie podchodzi.
Nie znalazłem nic, co wskazywałoby na to, aby Lena była kiedykolwiek w poważnym związku. Możliwe też, że fakty zostały jakoś ukryte. Mając za braci Silvę i Dąbrowskiego, musiała nauczyć się być twarda. Wie, że informacje to władza i potęga.
LENA
Jestem na granicy snu i jawy. Zaciskam mocniej powieki w nadziei, że sen zabierze mnie jeszcze w swoje ramiona. Na godzinę, nie proszę o nic więcej. Godzina i wstaję.
Ostatnio kiepsko śpię. Nie pomagają ani proszki, ani seks, nawet alkohol nie działa.
Czuję, jak ugina się materac łóżka i do moich nozdrzy dochodzi zapach pieprzu i cytrusów. Zaciągam się nim. Nie mija sekunda, a czuję szorstkie dłonie na łydce. Jego palce muskają moją skórę i kierują się coraz wyżej.
– Hmmmm – mruczę i przeciągam się leniwie. – Kolejne włamanie, panie Podolski?
– Od kiedy ci to przeszkadza? – Muska mój kark delikatnymi pocałunkami.
Jan. Jakby ktoś kiedyś powiedział mi, że tak to się wszystko ułoży, wyśmiałabym go.
– Nie przeszkadza, o ile skończysz, co zacząłeś. – Unoszę biodra i wypinam się w jego stronę.
– To po śniadaniu. Chodź, póki jest ciepłe. – Klepie mnie w pośladek.
– Bajgle? – pytam i unoszę głowę w kierunku mężczyzny. Jego włosy, dłuższe na czubku i krótsze po bokach, jak zawsze są idealnie ułożone, a jasne oczy przypominają mi spokojne morze. Ich błękit jest aż nienaturalny.
– Mam coś na twarzy? – Z zamyślenia wyrywa mnie głos Jana.
– Kawa też jest? – rzucam i kompletnie ignoruję jego pytanie.
– Oczywiście – odpowiada i pomaga mi się podnieść z łóżka.
Od kiedy do naszego biura wparował Borys, ojciec Kai, moja relacja z Janem stała się inna. Odwiedził mnie jednego wieczoru z torbą jedzenia i butelką wina. Tak po prostu. Chciał wiedzieć, jak się czuję i czy wszystko u mnie w porządku. A później jakoś tak poszło. Sypialiśmy ze sobą regularnie. To był prosty układ. Nie wnikałam, czy jest z kimś jeszcze, on też mnie o to nie dopytywał. Jednak od momentu jak Kaja uciekła, stał się mi bliższy. Nie rozmawiamy o tym, co jest między nami, nie nazywamy tego.
Każdy skupia się na swoim talerzu. Odpływam myślami tak daleko, że nawet nie wiem, kiedy pochłonęłam śniadanie.
– Smakowało?
– One zawsze smakują. – Zabieram brudne naczynia ze stołu i pakuję do zmywarki.
– To tylko kawałek pieczywa z serkiem i łososiem – mówi, popijając kawę.
– Niby tak, ale nie wiem, co w tej knajpie z nimi robią, że są najlepsze. Dziękuję.
– Zawsze do usług. – Uśmiecha się do mnie.
– Jeszcze? – pytam, wskazując na pusty kubek.
– Nie, dzięki.
Po kilku sekundach słyszę, jak zaczyna dzwonić jego telefon.
– Przepraszam na chwilę. – Wychodzi z kuchni i odbiera połączenie.
W torbie są jeszcze dwie kanapki. Przekładam je na talerz i chowam do lodówki.
Hugo pokazał mi tę śniadaniownię. Myśl o bracie wywierca mi dziurę w sercu. Nie rozmawiam z nim od prawie roku. Mijam go na korytarzach biura, ograniczyłam kontakt do absolutnego minimum.
Okropnie zabolało mnie to, co zrobił. Byłam pewna, że jesteśmy ze sobą szczerzy i nic nie ukrywamy. Wiemy o sobie wszystko. Kiedy zobaczyłam film Jakuba, nie mogłam uwierzyć, że Hugo był do tego zdolny. Miałam pretensje do siebie, że pchałam Kaję w jego ramiona.
Kaja.
Uciekła i wcale się nie dziwię. Na jej miejscu zrobiłabym to samo. Nikt nie potrafi jej znaleźć. Zapadła się pod ziemię. Brakuje mi Kai. Była dla mnie jak siostra.
– Musimy jechać. – Do kuchni wchodzi Jan. – Eryk dzwonił.
– Gdzie? – pytam zdziwiona.
– Za chwilę wyśle adres, mamy godzinę.
– Ma coś nowego w sprawie Kai? – dopytuję.
Jan też za nią tęskni. Nie rozumiałam ich relacji. Dla każdego z nas dziewczyna mojego brata stała się ważna. Jan nie rozmawia o uczuciach, a już tym bardziej swoich, ale widzę, że jemu też jej brakuje. Nam wszystkim. Eryk nie spał przez kilka pierwszych dni, tylko jej szukał. A Hugo…
– Nie wiem. Powiedział, że mamy godzinę. Tylko tyle.
– No OK, to idę się szykować. – Upijam kawy i kieruję się do łazienki.
Wiem, że pójdzie za mną. Nie obracam się, bo czuję na sobie spojrzenie. Już w sypialni zrzucam satynowy szlafrok. Po chwili słyszę na parkiecie ciężkie kroki mężczyzny. Kiedy jestem już w łazience, Jan opiera się o framugę.
– Będziesz tylko patrzył? – prowokuję go. Kładę dłonie na szafkę, wypinam pośladki i widzę, jak jego źrenice się rozszerzają. Wzrokiem wyznacza ścieżkę po moim ciele. Od razu czuję dreszcze. To spojrzenie zawsze wywołuje u mnie jednocześnie jakiś niepokój i ekscytację.
– Mamy mało czasu. – Jego głos jest niski i gardłowy.
Wzruszam tylko ramionami. Jan staje za mną i przygląda mi się uważnie w lustrze. Zaczyna przygryzać moją szyję.
– Szybko i ostro – syczy mi do ucha i słyszę, jak rozpina pasek, a następnie rozporek w spodniach. Zaczynam się o niego ocierać. Oddechy nam przyspieszają. – Gotowa?
Drżę w oczekiwaniu na jego dotyk. Przejeżdża kciukiem po mojej łechtaczce, ale samym spojrzeniem i głosem umie spowodować, że jestem mokra.
– Ptaszyno. – Wbija się we mnie jednym pewnym ruchem. Wypełnia całkowicie moje wnętrze. Jedną dłoń zaciska mi na brodzie. – Nie zamykaj oczu, chcę, abyś patrzyła na siebie. Na nas.
Wypinam się jeszcze mocniej. Jego ruchy są zwierzęce i obiecują spełnienie. Przygryza moją szyję i drażni dłonią sutek. Jestem już na skraju. Nikt nie potrafił tak szybko doprowadzić mnie do orgazmu i to tak silnego. Czuję, co nadchodzi, nogi zaczynają mnie mrowić, a w skroniach zaczyna pulsować.
– Jan! – krzyczę jego imię, a on jeszcze przyspiesza, doprowadzając mnie na sam szczyt. Spadam w przepaść, zapominając o wszystkim innym.
– Lena! – Wbija zęby w moją łopatkę i zastyga. Czuję wlewającą się we mnie ciepłą spermę. – Chodź, umyję cię.
Po trzech kwadransach jesteśmy już pod wskazanym adresem.
– Byłam tutaj kiedyś z Kają – mówię od razu, kiedy Jan parkuje samochód. – Eryk jest sam?
– Nie wiem. Powiedział, że mamy tu być za godzinę, nic więcej.
– Już jesteście? – Obracamy się i widzimy idącego w naszym kierunku mojego brata.
– Jak widać. Co chciałeś?
– Ja? To Hugo nas tu ściągnął – mówi i wzrusza ramionami.
– Hugo – warczę i przekręcam głowę w stronę Jana. – Oszukałeś mnie?
– Nie, do mnie dzwonił Eryk i on dał mi namiary – mówi jakby nigdy nic.
– Zapłacisz mi za to. – Wbijam mu palec w klatkę piersiową.
– No, no. – Pochyla się do mnie. – Jak chcesz się wyżyć, nie ma problemu. Poczekaj na wieczór.
– Zapomnij! – Dosłownie wpycha mnie do restauracji. – Odpowiesz mi za to, Podolski! – warczę do niego.
– Kurwa, nie wierzę! – Krzyk Eryka wybija mnie z rytmu. – Kruszynka!
Odwracam się gwałtownie i widzę tylko czubek czarnych włosów. Eryk zamyka Kaję w swoich ramionach.
– Hej, Eryczku. – Całuje go w policzek, po czym obraca głowę w moją stronę.
Podchodzę do niej i przez chwilę nie wiem, co mam zrobić.
– Hej. – Kaja rzuca się mi na szyję i przytula.
– No cześć. – Słyszę, jak łamie mi się głos. – Gdzieś ty, do cholery, była!?
Kobieta wtula się we mnie mocniej i po chwili puszcza.
– Nie rób więcej takich numerów. – Przyglądam jej się uważnie.
– Obiecuję. – Całuje mnie w policzki i podchodzi do Jana. – Dzień dobry.
– No witaj z powrotem, gwiazdeczko. – Jan przytula ją do siebie i coś szepce do ucha, na co ona tylko kiwa głową.
Zabolało mnie odejście Kai, przywiązałam się do niej. Stała się częścią naszej rodziny, jednak rozumiałam jej decyzję. Przynajmniej tak mi się wydawało. I zapewne zareagowałabym podobnie w takiej sytuacji.
– Hej, siostro. – Słyszę głos Hugona za moimi plecami. Brakowało mi go przez ten rok. Powoli odwracam się w jego kierunku.
– Hugo. – Podchodzę do niego i się przytulam. – Zraniłeś mnie. Potrzebuję czasu, aby wszystko wróciło do normy.
– Zrobię wszystko, abyś znowu mi zaufała. – Obejmuje mnie i całuje w czoło.
– Dobra, muszę się napić – mówi Kaja i podchodzi do Hugona.
– Ja też i chcę wiedzieć, co robiłaś przez ten rok.
JAN
Wiedziałem, że wróci.
Po przydługawym i nieco ckliwym przywitaniu zasiadamy wspólnie do stołu. Przyglądam się uważnie Lenie, jej orzechowe oczy dawno tak nie błyszczały. Jest szczęśliwa, to mi się podoba. Lubię, jak jest taka beztroska, ale z pazurem.
Kiedy zaczynałem pracę u Silvy i Dąbrowskiego od razu wiedziałem, że Lena ma w sobie to coś.
Na początku nie brałem pod uwagę jakiejkolwiek intymnej relacji w miejscu pracy. Wychodzę z założenia, że nie sra się tam, gdzie się je.
Jednak, gdy posmakowałem ptaszyny, trudno było mi odpuścić. Jest kobietą z charakterem. Ktoś, kto jej nie zna, może postrzegać ją tylko przez pryzmat ślicznej buźki. Nic bardziej mylnego. Lena jest bardzo inteligentna. Wie, czego chce od życia i nie boi się tego brać. A w łóżku, to stanowi spełnienie marzeń każdego mężczyzny.
– Jan, słyszysz mnie? – Kaja pochyla się w moją stronę.
– Zamyśliłem się.
– Możemy porozmawiać na osobności?
– Jasne. – Wstaję i wychodzimy na tyły budynku, gdzie znajduje się mały ogród dla klientów lokalu. – Co się dzieje?
– Chciałam ci podziękować za wszystko. Gdyby nie ty…
– Nie ma o czym mówić. – Chwytam ją za dłoń i delikatnie ściskam jej palce.
– Muszę zabrać swoje rzeczy z mieszkania i oddać klucze twojej siostrze. Na razie nie chcę mówić Hugonowi o tym, że mi pomogłeś. Wszystko jest zbyt świeże. I nie chciałabym mieszać między wami.
– O mnie się nie martw. Silva się wkurwi, to pewne, ale nie przejmuj się tym.
– Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła.
Czuję się chujowo z tym, że nie mówię całej prawdy. Jednak uważam, że to mój problem, a nie Kai. Sam muszę się uporać z przeszłością. Kaja miała dosyć problemów w ostatnim czasie.
– Gratuluję wydania książek, mam wszystkie i czekają na autograf – mówię spokojnie i otaczam ją ramionami w niedźwiedzim uścisku.
– Maleństwo. – Zza moich pleców słychać głos Silvy. – Zostawiam cię na chwilę i już obmacujesz innych facetów.
Niby mówi to żartem, ale wiem, jak jest. Też się wkurwiam, kiedy ktoś dotyka Lenę.
– Hugo, proszę cię. Jan, wracamy?
– Tak. – Puszczamy ją pierwszą w drzwiach.
Wracamy do stołu i rozmawiamy o tym, co się działo przez cały rok.
Nie wiem, jak to się dokładnie stało, ale stałem się częścią tego wszystkiego. I o dziwo, nie przeszkadza mi to.
Z natury jestem nieufny i nie przepadam za ludźmi, jednak w tym gronie czuję się dobrze. Wiem, że Silva ma do mnie dość duży dystans i nawet mogę to zrozumieć, ale jakoś nie zaprzątam sobie tym głowy.
– Przepraszam na chwilę – mówi Lena i wyciąga z torebki telefon. Kiedy jej wzrok pada na ekran, wywraca tylko oczami i odrzuca połączenie.
Zwróciłem już na to uwagę wcześniej, robi tak od kilku dni. Zaczynam się nad tym zastanawiać.
– Leno, wszystko OK? – pyta Eryk.
– Tak, jakiś telemarketer z kolejną ofertą – odpowiada, a ja od razu wiem, że kłamie. No i trzeba będzie się tym zająć.
– Do mnie czy do ciebie? – pytam, kiedy jesteśmy już w samochodzie. Spotkanie trwało kilka dobrych godzin.
– Ja do siebie, ty do siebie – odpowiada mi pewnie Lena, wpatrując się w drogę przed sobą.
– Jak chcesz.
– Nie pogrywaj ze mną, Jan. Nienawidzę kłamstwa, mieliśmy ostatnio przykład, do czego może doprowadzić. – Jej głos jest stanowczy.
– Przyjechałabyś, gdybyś wiedziała, że to Hugo zorganizował obiad? – pytam, ale nie odpowiada. – No właśnie, do mnie dzwonił Eryk. Nie wiedziałem nic o Hugonie i Kai.
– Wiesz, o co mi chodzi. Jesteś bystrym facetem, nie próbuj się zgrywać. Nie pasuje to do ciebie.
– No dobrze. Przepraszam. – Nie lubię tego robić, ale zaciskam usta, na co ona odwraca głowę w moim kierunku, na jej twarzy widzę uśmiech. Orzechowe oczy dokładnie mi się przyglądają. – Nadal chcesz spędzić tę noc samotnie? – Kładę dłoń na jej udzie.
– Tak, mam jeszcze trochę pracy. Jutro kolacja u ciebie?
– Nie widzę przeciwwskazań. – Parkuję samochód przed domem kobiety i wyłączam silnik. – Do jutra. – Pochylam się i całuję jej usta, są pełne i miękkie. Lena wdziera się we mnie językiem. Jest w niej coś, czego nie umiem rozgryźć.
– Do jutra. – Cmoka mnie na koniec w policzek i opuszcza samochód.
Kiedy wychodzi, zapach jej perfum nadal unosi się w samochodzie, są ciężkie i cholernie seksowne.
Przyglądam się, jak wchodzi do budynku. Nie odwraca się do mnie.
Nie rozmawiamy o tym, co jest między nami. Układ, który zawarliśmy, pasuje każdej ze stron.
Nagle zastanawiam się nad tym, czy chciałbym więcej. Odpalam auto i wracam do siebie. Odpowiedź jest banalnie prosta. Jednak ona…
Starałem się coś znaleźć w jej przeszłości, ale nie było konkretów. Ktoś musiał ją zranić i dlatego nie dopuszcza mnie blisko. Niby jest dobrze, ale czuję rezerwę, z jaką do mnie podchodzi.
Nie znalazłem nic, co wskazywałoby na to, aby Lena była kiedykolwiek w poważnym związku. Możliwe też, że fakty zostały jakoś ukryte. Mając za braci Silvę i Dąbrowskiego, musiała nauczyć się być twarda. Wie, że informacje to władza i potęga.
więcej..
