MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
W empik go
Leopold Staff - ebook
Klasyka na e-czytnik to kolekcja lektur szkolnych, klasyki literatury polskiej, europejskiej i amerykańskiej w formatach ePub i Mobi. Również miłośnicy filozofii, historii i literatury staropolskiej znajdą w niej wiele ciekawych tytułów.
Seria zawiera utwory najbardziej znanych pisarzy literatury polskiej i światowej, począwszy od Horacego, Balzaca, Dostojewskiego i Kafki, po Kiplinga, Jeffersona czy Prousta. Nie zabraknie w niej też pozycji mniej znanych, pióra pisarzy średniowiecznych oraz twórców z epoki renesansu i baroku.
| Kategoria: | Klasyka |
| Zabezpieczenie: | brak |
| Rozmiar pliku: | 170 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Cała dotychczasowa twórczość Staffa jest spowiedzią. Wprawdzie da się to powiedzieć przy nadaniu pewnej, uprawnionej zresztą, rozciągłości pojęciu spowiedzi –
o wszelkiej twórczości. W większości wypadków jednak zajęcie wobec artysty lub dzieła punktu widzenia odpowiadającego temu pojęciu, a raczej jego specjalne podkreślanie (gdyż sam fakt krytyki jest zawsze już wynikiem tego, iż punkt widzenia ten mniej lub więcej bezwiednie, czy też świadomie zajęty został), jest tylko stwierdzeniem zużytego komunału i okazuje się całkowicie bezpłodnym. Nie o to bowiem idzie, że jest spowiedź, lecz o jej rodzaj i o stworzenie jedynie odpowiadających rodzajowa temu kategorii i metod krytycznych. Zaczynać od razu należy od rzeczy samej: pojęcie spowiedzi należy zaś do jej zrozumiałych samo przez się przesłanek. U Staffa jednak sprawa inaczej się przedstawiać zdaje: to, co jest skądinąd najbardziej wspólną, najogólniejszą cechą wszelkiej twórczości, staje się oznaką indywidualizującą. Spowiedź może być zawarta w czynie, rozpływać się niby wszechobecny żywioł w całym świecie obrazów i postaci.
Przez zajęcie pewnego określonego myślowego czy też wzruszeniowo czuciowego stanowiska człowiek mimo wali i najgłębiej mówi, kim jest, nie spostrzega nawet, iż to mówi i nie troszczy się o to, lecz wprost siebie czyni, a czyniąc siebie rodzi świat, który dla niego jest tylko światem, a dopiero dla filozofa, krytyka staje się uzewnętrznieniem, symbolem jaźni swego twórcy.
Inaczej u Staffa.
o wszelkiej twórczości. W większości wypadków jednak zajęcie wobec artysty lub dzieła punktu widzenia odpowiadającego temu pojęciu, a raczej jego specjalne podkreślanie (gdyż sam fakt krytyki jest zawsze już wynikiem tego, iż punkt widzenia ten mniej lub więcej bezwiednie, czy też świadomie zajęty został), jest tylko stwierdzeniem zużytego komunału i okazuje się całkowicie bezpłodnym. Nie o to bowiem idzie, że jest spowiedź, lecz o jej rodzaj i o stworzenie jedynie odpowiadających rodzajowa temu kategorii i metod krytycznych. Zaczynać od razu należy od rzeczy samej: pojęcie spowiedzi należy zaś do jej zrozumiałych samo przez się przesłanek. U Staffa jednak sprawa inaczej się przedstawiać zdaje: to, co jest skądinąd najbardziej wspólną, najogólniejszą cechą wszelkiej twórczości, staje się oznaką indywidualizującą. Spowiedź może być zawarta w czynie, rozpływać się niby wszechobecny żywioł w całym świecie obrazów i postaci.
Przez zajęcie pewnego określonego myślowego czy też wzruszeniowo czuciowego stanowiska człowiek mimo wali i najgłębiej mówi, kim jest, nie spostrzega nawet, iż to mówi i nie troszczy się o to, lecz wprost siebie czyni, a czyniąc siebie rodzi świat, który dla niego jest tylko światem, a dopiero dla filozofa, krytyka staje się uzewnętrznieniem, symbolem jaźni swego twórcy.
Inaczej u Staffa.
więcej..
