Letnie przesilenie - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

O wpół do ósmej Cassie i Ken wyszli z baru. Był czerwcowy wieczór, zmrok zapadał szybko. Ken zaborczo przygarnął Cassie i pocałował żarliwie.

Och, co za pocałunek! – zdążyła pomyśleć, nim poczuła dłonie Kena zmierzające do jej piersi. Wtedy odepchnęła go.

– Hej, koleś, nie tak szybko! – Roześmiała się nerwowo. – Nie sądzisz, że trochę przesadziłeś?

– Przepraszam. Przyglądałem ci się i pomyślałem… no, sama wiesz…

– No to już nie myśl. Sprawdziłeś, że jestem kobietą i stop. To jak z naszymi planami? Mieliśmy iść na koncert do parku.

– Mhm, koncert… – Też się roześmiał. – Przepraszam. – Poprowadził ją do swego samochodu.

– Kobietom nie przeszkadza, że facetom chodzą po głowie różne zuchwałe pomysły, ale od pomysłu do… Cóż, zakładam, że znasz umiar.

– Oczywiście, Cassie.

– To dobrze. Bo dla mnie to za szybkie tempo.

Samochód Kena stał w najdalszym kącie parkingu. Czyli przejmuje się swoim autem, uznała. Woli nie ryzykować, że ktoś mu zadrapie karoserię.

Gdy wsiedli do środka, Ken włączył silnik, jednak nie wrzucił biegu, tylko pochylił się ku Cassie i zaczął delikatnie gładzić ją po ramieniu. Tak naprawdę wymuszał na niej buziaka, ale przynajmniej nie robił tego na siłę, dawał jej czas. Musnęła jego usta. Odpowiedział tym samym, lecz gdy cofnęła się, nie kryjąc zdenerwowania i bez słów mówiąc „stop!”, mocniej chwycił jej ramię.

– Cassie – wyszeptał gorączkowo. – Może zmienimy plany? Darujmy sobie ten koncert…

– Nie. Nastawiłam się na słuchanie muzyki. – Serce zabiło jej szybciej. Taki rozwój wypadków coraz bardziej ją niepokoił.

– Proszę, Cassie. Może jednak? Naprawdę nie pożałujesz, zobaczysz…

Po pracy w kilka osób poszli na drinka i właśnie wtedy poznała Kena. Świetnie im się gadało. Ona była pielęgniarką na ostrym dyżurze, on ratownikiem medycznym w straży pożarnej. Dotąd się z nim nie zetknęła, lecz często współpracowała ze strażakami i miała o nich jak najlepsze zdanie. Ken był uprzejmy i otwarty na innych, dlatego zrobił na niej dobre wrażenie. Przystojniak z poczuciem humoru. Nie działała na oślep, była ostrożna. Ken zachował się jak dżentelmen, odprowadził ją do samochodu, a na pożegnanie lekko uścisnął. Dopiero wtedy dała mu swój telefon i powiedziała, że mogą spotkać się na kawie. Odbyli kilka rozmów, poznali się lepiej. Wreszcie przystała na ten koncert. Nie chciała, by Ken po nią przyjeżdżał, dlatego umówili się w barze, bo w tłumie amatorów muzyki trudno byłoby się znaleźć.

Była pewna, że ma do czynienia z dżentelmenem, ale Ken bardzo ją zaskoczył. Musi go szybko przywołać do porządku. Owszem, facet jej się spodobał, ale to jeszcze nie znaczy, że jest gotowa na coś więcej.

– Nie mam się nad czym zastanawiać. – Trzymała rozpostarte dłonie na jego piersi, odpychała. – Chcę iść na koncert. Jest piękny wieczór. Na to, co tobie chodzi po głowie, parking nie jest odpowiednim miej…

Ken brutalnie odepchnął ręce Cassie i przypiął się do jej ust. Walczyła, odpierała atak, wydając zdławione odgłosy, on zaś, ku jej zdumieniu, przemieszczał się na jej stronę. Choć był wysoki, poszło mu to nadzwyczaj sprawnie. Już był nad nią!

– Hej! – wykrzyknęła, gdy odsunął na moment usta. – Co ty wyrabiasz? – Gorączkowo oceniała sytuację. Obok stało kilka samochodów, ale to był najdalszy kraniec parkingu, a przez przyciemnione okna niewiele było widać. Jak to możliwe? Taki porządny facet! Ratownik! Jak mąż jej najlepszej przyjaciółki! Znała wielu ratowników, wszyscy porządni, uczciwi, wyjątkowi ludzie!

Wciskał ją w fotel, brutalnie wpijając się w usta. Odpiął jej pas. Próbowała się opierać, lecz protesty na nic się nie zdawały. Szarpała się, rozpaczliwie szukając wyjścia z tej nieprawdopodobnej sytuacji. Czyżby Ken zamierzał ją zgwałcić na przednim siedzeniu terenówki?! Była w szortach, więc nie pójdzie mu z nią łatwo!

Nagle poczuła, że fotel powoli się opuszcza. Ken wiedział, że gdy będzie leżała, łatwiej zedrze z niej ubranie. Jeśli mu się uda, a na jej ciele nie zostawi sińców czy zadrapań, będzie twierdzić, że do niczego jej nie zmuszał. W pracy była świadkiem wielu takich historii. Ofiary gwałtów składały wyczerpujące relacje, zaś spisujący je policjant często nie ukrywał sceptycyzmu. O Boże! Na dowód swych słów musi mieć na sobie ślady przemocy! Zaczęła kopać, odpychać Kena, szarpać się na wszystkie strony.

– Przestań! – zareagował ostro. – Wystarczy, uspokój się. Oboje dobrze wiemy, czego chcemy!

– Odejdź ode mnie, łajdaku!

– Och, Cassie… – Roześmiał się, jakby ta obelga wydała mu się czułym słówkiem. – Chodź, kotku. Ależ ty mnie kręcisz!

– Oszalałeś! Puść mnie! Spadaj! I to już!

– Spokojnie, opamiętaj się, wyluzuj…

– Nie! – wydarła się na cały głos. Wiedziała, że musi walczyć do upadłego i narobić jak najwięcej hałasu. Pchnęła go, a drugą ręką próbowała odnaleźć klamkę. Nie udało się, więc z całej siły walnęła w szybę, mając nadzieję, że ją roztrzaska. Wywijała się przy tym przed pocałunkami Kena, wrzeszcząc, ile sił w płucach. Spróbowała uderzyć go głową, lecz Ken złapał ją mocno za barki i roześmiał się, rad z takiego obrotu sprawy. Cassie wciąż szarpała się tak gwałtownie, że samochód się rozkołysał. Ken chciał złapać ją za nadgarstek, ale była szybsza i rąbnęła go w oko. Zawył z bólu, lecz nie uderzył jej. Cassie nie przestawała rozpaczliwie walić w szybę i krzyczeć. Jeśli nie wyskoczy z samochodu, Ken wreszcie wygra, a potem gdzieś ją wywiezie i będzie mógł z nią zrobić wszystko!

Naraz ktoś załomotał w szybę.

– Hej! – rozległ się głęboki męski głos. – Hej!

– O Boże! – Wstąpiła w nią nadzieja. – Na pomoc! – zawołała. – Na po… – Nie dokończyła, bo Ken zasłonił jej usta.

Odrobinę opuścił szybę.

– Daj sobie spokój, stary. Jesteśmy zajęci! – Podniósł szybę. Cassie z całej siły ugryzła go w rękę. Ken skoczył tak raptownie, że huknął głową w sufit.

Słyszała, że stojący na zewnątrz mężczyzna próbuje otworzyć drzwi. Po chwili rozległo się głuche uderzenie w szybę. Hartowane szkło nie rozprysło się, tylko popękało, przez co wyglądało jak pokryte pajęczyną. Jedynie w miejscu uderzenia był niewielki otwór. Patrzyła, jak jakiś ostry przedmiot, chyba klucz, zaczyna go rozwiercać. Okruchy posypały się do środka. Ken przesunął się na swoje miejsce.

– Człowieku, czyś ty zwariował? – wykrzyknął ze złością.

W otworze pojawiła się masywna dłoń, która błyskawicznie odblokowała zamek i otworzyła drzwi. Cassie wypadła na zewnątrz, popatrzyła na swego wybawcę… i aż się zachłysnęła. O Boże! Kogo bardziej powinna się bać? Przed nią stał olbrzym w białym obcisłym podkoszulku i kamizelce z czarnej skóry ozdobionej łańcuchami. Na przedramieniu miał wytatuowaną nagą kobietę. Do tego długie baczki i podkręcone do góry wąsy, włosy związane w kucyk.

Pomógł jej wstać, po czym spytał złowrogim tonem:

– Coś ci zrobił? – Jego mina też nie wróżyła niczego dobrego.

Cassie zadarła głowę. Miała metr sześćdziesiąt pięć, a on górował nad nią co najmniej o trzydzieści centymetrów.

– Nie – wykrztusiła. – Tak. To znaczy nie. On… – Nie mogła dokończyć.

Odciągnął ją dalej i obrócił, stając między nią a samochodem.

– Wezwać policję? Może zadzwonić do szpitala? – Wyciągnął komórkę.

– Nie… Zjawiłeś się w samą… w samą porę… – Rozszlochała się gwałtownie. – O Boże!

– Więc może zadzwonić po kogoś? – zapytał łagodnie.

Samochód Kena ruszył z piskiem opon.

– Moja torebka… – jęknęła Cassie.

Tuż przed wyjazdem z parkingu Ken zwolnił i coś wyrzucił przez rozbite okno, po czym samochód przyśpieszył i zniknął w dali.

– Poczekaj. – Olbrzym przeszedł przez parking, pozbierał rozsypane rzeczy i wrócił do Cassie. – Proszę. – Podał jej torebkę.

Popatrzyła na swego obrońcę. Fanatyk motoru. Jego wygląd naprawdę mógł wystraszyć. Anioł Piekieł czy coś w tym stylu. Ale to odpicowany Ken okazał się draniem.

– Boże – wyszeptała. – Naprawdę się tego nie spodziewałam. Gdybyś nie…

– Na pewno nie chcesz powiadomić policji? Zapamiętałem jego numer.

– Nic mi nie zrobił… tylko śmiertelnie przestraszył. Naprawdę nic nie zapowiadało, że tak to się może potoczyć.

– Wyglądało raczej kiepsko.

– I tak było. Gdyby ten drań… – Przerwała gwałtownie. Nie mogła zmusić się, by to powiedzieć.

– Już dobrze, wyluzuj. Na pewno nic ci nie jest?

Drżącymi dłońmi szukała w torebce kluczy.

– Na pewno… – Pociągnęła nosem. – Zaraz się pozbieram.

– Może odprowadzić cię do domu? Upewnić się, czy nic ci nie grozi?

Roześmiała się przez łzy. Tylko tego brakuje, by ten wielki facet dowiedział się, gdzie mieszkam! – pomyślała. Bez sensu… W ogóle wszystko wydawało się jej bez sensu.

– Nie pojadę do domu, tylko do przyjaciółki. Ma owczarka niemieckiego i wysportowanego, silnego męża.

– Może jednak zadzwonię na policję?

– Ona ma też trójkę dzieci – dodała Cassie.

– No tak, to mnie przekonuje. – Roześmiał się tubalnie. – Każdy będzie trzymał się z daleka.

Cassie też się roześmiała, lecz zaraz zalała się łzami. Rozszlochana upuściła torebkę i oparła się o swego wybawcę.

– Już dobrze, maleńka – mówił uspokajająco. – Wiesz, postawię ci kawę, żebyś trochę ochłonęła przed jazdą.

– Wcale nie… nic nie piłam – wykrztusiła, gdy już odrobinę się opanowała.

– Nie o to mi chodziło. – Podniósł torebkę Cassie, a potem opiekuńczo otoczył ją mocnym ramieniem i poprowadził w stronę baru.

– A jeśli on tu wróci?

– Nie wróci, bo jest tchórzem. Uwierz, nic ci nie grozi. Pójdziemy na kawę, uspokoisz się, a potem pojedziesz do koleżanki. Patrz, jesteśmy już przed barem. Zgoda?

– Naprawdę nie wiem, co robić. – Otarła łzy.

– Ale ja wiem. Napijemy się kawy.

Po chwili siedziała w narożnej loży, wpatrując się w filiżankę. Na wprost niej siedział wielki motocyklista i też popijał kawę. Nie miała siły unieść głowy. Czuła się wykończona, jak przepuszczona przez maszynkę. Jeszcze nie ochłonęła z przerażenia, choć już nie miała się czego bać. Ta świadomość sprawiała jej ulgę. Wreszcie się pozbierała i popatrzyła w niewiarygodnie niebieskie oczy swego obrońcy.

– Boże, tak mi wstyd – przyznała smętnie.

– Nie masz powodu. Nie ty go zaatakowałaś, więc to on powinien się wstydzić, choć pewnie sumienie go nie ruszyło. Ale na pewno się boi.

– Ciebie?

– To też, ale jeszcze nie jest za późno, by wezwać policję. Mój młodszy brat jest gliną. Teraz nie ma służby, ale i tak możemy zadzwonić. Coś nam poradzi. – Roześmiał się. – Z całej naszej bandy był największym rozrabiaką. Brat w brata łobuziak, ale on… I popatrz tylko, właśnie on został gliniarzem. W dodatku od poważnych spraw. Jest świetny, nikt mu nie podskoczy. – Spojrzał na nią uważnie. – Słuchaj, dobrze znasz tego gościa?

– Jak widać nie. – Przetarła dłońmi twarz. – Poznaliśmy się w barze przez znajomych, później umówiliśmy się na kawę, sporo gadaliśmy przez telefon. Pracuje z ludźmi, których znam. Tak przynajmniej myślałam.

– To znaczy?

– Powiedział, że jest ratownikiem w straży pożarnej, jak mąż mojej przyjaciółki. Znam wielu strażaków, wyglądało, że mamy wspólnych znajomych… Jezu, a jeśli kłamał?

– Tablica rejestracyjna nie kłamie.

– Skąd wiedziałeś, że potrzebuję pomocy?

– Pytasz poważnie czy żartujesz? Słyszałem twoje krzyki, samochód chodził na wszystkie strony. Poza tym byliście na przednim siedzeniu. Poszlibyście na tył, gdyby to był wspólny pomysł. Dobrze się więc stało, że postanowiłem sprawdzić.

– Czym wybiłeś okno? – Gdy podniósł rękę i popatrzył na spuchnięte, zakrwawione kłykcie, szepnęła: – A niech to… Jak się czujesz?

– W porządku. Nic mi nie będzie. – Uśmiechnął się. – Może będzie mnie ścigał za wyrządzone straty? Bardzo bym chciał. Aha, jestem Walt. Walt Arneson.

– Cassie. – Na moment przymknęła oczy. – Pewnie myślisz, że jestem skończoną idiotką.

– Niby dlaczego?

– Wydawało mi się, że jestem ostrożna. Wprawdzie nie zatrudniłam detektywa, by prześwietlił tego typka, ale spotkałam się z nim kilka razy na neutralnym gruncie, przegadaliśmy mnóstwo czasu i nie tknęło mnie, że może być taki. Zgodziłam się z nim spotkać. I dałam się pocałować.

– Cassie, spokojnie. To nic takiego. Czasami nie da się z góry przewidzieć…

– To co powinno się zrobić? – spytała bardziej siebie niż Walta. – Zdarzało mi się spotykać z różnymi facetami, ale nigdy nie trafiłam na takiego.

– Ponoć najczęściej sprawcą napaści jest osoba znana ofierze.

– Napaść… Tak, to właściwe określenie.

– Jasne, że tak… Zaraz, a on wie, gdzie mieszkasz?

– Nie dałam mu adresu, ale zna moje nazwisko, wie, gdzie pracuję i mniej więcej orientuje się, w jakiej okolicy mieszkam…

Walt podał Cassie wizytówkę. Przebiegła ją wzrokiem. Salon motocyklowy.

– Gdybyś potrzebowała świadka, koniecznie zadzwoń. Z radością bym mu coś jeszcze uszkodził.

– Pracujesz w branży motocyklowej? Naprawiasz harleye i hondy?

– Mhm. Nie tylko motory, ale to moja specjalność.

– Ilu mechaników ma służbowe wizytówki?

– Pewnie więcej niż przypuszczasz. Motocykle to wielki biznes. Ludzie są bardzo czuli na punkcie swoich maszyn.

– A ty się na nich znasz.

– Od małego mam bzika na ich punkcie. To już jakieś szesnaście lat, może więcej. – Zmarszczył brwi, patrząc na dłoń, w której trzymała filiżankę. – Coś sobie zrobiłaś.

Odstawiła kawę, popatrzyła na swoją rękę. Jedna z kostek była sina i spuchnięta.

– Rąbnęłam go w twarz. – Uśmiechnęła się ni to chwacko, ni to niepewnie. – Celowałam w oko. I trafiłam.

– Świetnie! Na pewno zabolało! – Wyraźnie się ucieszył.

– Słuchaj, jeśli nie masz nic przeciwko, to już bym się ulotniła.

– Nie ma sprawy. – Sięgnął do tylnej kieszeni i wyjął portfel.

– Ja zapłacę, proszę – powiedziała, grzebiąc w torebce. – Przynajmniej to mogę…

– To już załatwione. Odprowadzę cię do samochodu.

– Hm, nie obraź się, ale wolałabym pójść sama.

– Jasne – powiedział łagodnie. – Znam właściciela baru. Mogę poprosić, by ktoś z obsługi poszedł z tobą na parking. Poczułabyś się bezpieczniej.

– Nie, naprawdę nie. Dzięki za wszystko. – Wyślizgnęła się z loży.

– Cassie, dałem ci moją wizytówkę, na wypadek gdybyś zmieniła zdanie i powiadomiła policję. Albo gdyby on zaczął ci robić jakieś problemy.

– Tak… i dziękuję. I przepraszam, ale…

– Rozumiem, nie ma sprawy. Bądź ostrożna.

Z mizernym uśmiechem wyszła z baru. Na zewnątrz było ciemno i ani żywej duszy. Ledwie zrobiła kilka kroków, ogarnęła ją panika. Szybko wróciła do Walta.

– Przepraszam, ale czy mógłbyś jednak mnie odprowadzić? Tam jest tak…

– Oczywiście. Z przyjemnością. Masz komórkę?

– Tak.

– Nic się nie martw, będzie dobrze. – Wziął ją pod ramię i wyszli z baru. – Zablokuj drzwi, miej pod ręką komórkę i spoglądaj w tylne lusterko. Ale gwarantuję, że on da ci spokój. Przecież zostawił cię ze mną. – Zaśmiał się. – Pamiętaj, że znam jego numer.

– Nie zapisałeś go.

– XKY936, zielonkawoniebieski chevrolet tahoe. Dobrze ci zrobi, jeśli pojedziesz do przyjaciółki, wyżalisz się, pobędziesz z ludźmi, których dobrze znasz. Ten twój amoroso na pewno będzie udawał, że nic się nie stało. Jeśli zadzwoni czy do ciebie wpadnie, od razu alarmuj policję. I mnie. Wszystko im opowiem, ze szczegółami, koleś nie ma szans.

– Dzięki. Jesteś bardzo miły.

– Zrobiłabyś to samo. – Podeszli do samochodu. – Wciąż jesteś roztrzęsiona, więc jedź ostrożnie.

– Tak. Dziękuję, Walt.

Pojechała do Julie, najbliższej przyjaciółki, z którą znały się od siódmej klasy. W wieku dziewiętnastu lat Julie wyszła za mąż i urodziła trójkę dzieci. Cassie miała dwadzieścia dziewięć i nadal była panną. Julie i Billy chodzili z sobą od pierwszej klasy liceum. Byli jak z obrazka: gwiazda drużyny futbolowej i gwiazda zespołu cheerleaderek. Po prostu idealna para. Ostatnio trochę darli z sobą koty, ale zawsze dochodzili do porozumienia. Nic dziwnego, że czasem zawodziły ich nerwy, bo trójka dzieci i pies potrafiły nieźle zajść za skórę.

Dałaby wiele, by mieć przy sobie kogoś takiego jak Billy. Nie wzdychała do niego, traktowała jak brata, a Julie była dla niej jak siostra. Mimo to…

Zza zamkniętych drzwi dobiegały hałasy. Było wpół do dziewiątej, więc Julie właśnie zapędzała dzieci do łóżek.

Nacisnęła dzwonek.

– Co tu robisz? – zdumiała się Julie. – Nie jesteś na randce?

– Mogę wejść?

– No jasne! Chyba cię nie wystawił, co?

– Gorzej, znacznie gorzej. – Weszła do przedpokoju. Już stąd widziała panujący w domu bałagan. Julie też wyglądała marnie. Jasne włosy przylizanymi pasmami opadały jej na oczy, nieumalowana, boso, w podkoszulku i szortach. Między kuchnią a bawialnią biegały rozebrane maluchy, za nimi gonił owczarek niemiecki i poszczekiwał wesoło.

– Cassie! – Radośnie rzuciły się do niej, łapiąc ją za nogi.

– Co się stało? – naciskała Julie.

– Napiję się wina, jeśli ci zostało. Potem wszystko opowiem. – Stłumiła szloch. – Wolałabym nie wracać do domu. Połóż dzieciaki, bo zdemolują dom. – Ucałowała maluchy.

– W lodówce jest butelka, którą niedawno przyniosłaś. Nie wyglądasz najlepiej. – Niestety Julie mogłaby to samo powiedzieć o sobie.

– Zaraz się pozbieram.

Dzieci puściły ją i pobiegły za mamą. Cassie rzuciła torebkę na krzesło i ruszyła do kuchni, by zaraz gwałtownie zawrócić do drzwi i przekręcić zasuwkę.

Wyjęła kieliszek i nalała białego wina. Od jakiegoś czasu zwykle przynosiła z sobą butelkę, jako że Julie i Billy ledwie wiązali koniec z końcem i nie stać ich było nawet na tak drobne przyjemności jak trochę wina na koniec długiego, ciężkiego dnia. Billy miał dwie prace, a Julie prowadziła dom i wychowywała trójkę dzieci.

Cassie weszła do salonu, usiadła na kanapie, zrzuciła pantofle i wyciągnęła stopy na niskim stoliku. Do pokoju wszedł dziewięcioletni Jeff i usiadł obok niej.

– Pokazać ci, co robię? – zapytał, ustawiając na kolanach laptopa.

Pamiętała, że to brat Julie dał mu swój stary komputer.

– Jasne, że tak. Co tam masz?

– Buduję wieżowce. Widzisz? Między nimi można pływać statkiem albo iść po kładkach.

– Jesteś genialny. Po kim to masz? Może po mnie? Nie, jestem tylko twoją ciocią. Jeff, to jest naprawdę super. – Potargała go po ciemnej czuprynie i pocałowała w skroń. – Już jesteś wykąpany?

– Nie. Zobacz, mogą też latać. – Nacisnął kilka klawiszy, poklikał i między wieżowcami pojawiły się samolociki.

– Mogę spróbować? – zapytała.

Chłopiec pokazał jej, co robić, i przez dobrych dwadzieścia minut świetnie się bawili, aż Julie przyszła po synka. Była pochlapana wodą i jeszcze bardziej padnięta niż wcześniej. Billy był w drugiej pracy. Pracował jako ratownik w straży pożarnej, a po godzinach przycinał w warsztacie drewno i kamień na kuchenne szafki i blaty. Strażacy pełnili służbę przez dwadzieścia cztery godziny, w tym czasie rzadko mogli się zdrzemnąć na dłużej. Billy wracał o ósmej, kładł się na chwilę, potem na kilka godzin szedł do warsztatu, a rano znowu zaczynał służbę. Po czterech dyżurach w ciągu sześciu dni miał cztery dni wolnego. Bardzo sobie to cenił, bo przez ten czas pracował tylko w warsztacie. Mógł sam ustalać swój grafik, co było ogromnym plusem z uwagi na drugą pracę. Nie oszczędzał się, harował od świtu do nocy, bo w budżecie domowym liczył się każdy dolar. Po tych kilku dniach, gdy Julie była zdana na siebie, zawsze była u kresu sił, jak teraz.

Julie zabrała synkowi komputer.

– Możesz się wykąpać, a dopiero potem budować wieżowce?

– Mhm.

– Możesz pozbierać swoje brudne rzeczy i wrzucić je do kosza?

– Mhm.

Wyszli z pokoju, zostawiając Cassie samą.

Poznały się w siódmej klasie i z miejsca się polubiły. Stanowiły dziwaczną parę. Julie była wysoką, szczupłą blondynką, a przy niej dreptała niska, krągła, ciemnowłosa Cassie. Kiedy kilka lat później ojczym Cassie został służbowo przeniesiony z Kalifornii do Des Moines, nie mogła pogodzić się z myślą, że zostawi szkołę i koleżanki.

Gdy miała osiem lat, mama wyszła za Franka. Miała z nim dwoje dzieci, a gdy Cassie skończyła czternaście lat, trzecie było w drodze. Nie potrafiła nazwać swych uczuć, ale czuła się wyobcowana. Wcześniej były tylko ona i mama, lecz to się zmieniło. Rodzina składała się z mamy, Franka i maluchów oraz z Cassie, trochę intruza czy mówiąc delikatniej – gościa, a przede wszystkim opiekunki do dzieci. W każdym razie tak to odbierała.

Po wielu naleganiach i żarliwych prośbach stanęło na tym, że Cassie przeprowadziła się do Julie i zamieszkała z nią w jednym pokoju. Rodzice byli przekonani, że taki układ nie potrwa długo. Albo dziewczynki zaczną się kłócić, albo Cassie zatęskni za mamą i przyrodnim rodzeństwem, albo jedno i drugie. Tak się jednak nie stało. Przez całe liceum mieszkały razem i były najlepszymi przyjaciółkami.

W wieku piętnastu lat Cassie zaczęła pracować, by zarabiać na siebie. Nie chciała obciążać rodziców, a tym bardziej rodziców Julie. Kupowała sobie ubranie i inne rzeczy, natomiast rodzice opłacali mieszkanie i jedzenie. Po maturze mama Julie wręczyła jej czek. Okazało się, że sumiennie odkładała każdy grosz przysłany przez ojczyma Cassie.

– Jeśli przeznaczysz te pieniądze na studia, to przez cały okres nauki masz u nas darmowe mieszkanie. Jeśli postanowisz coś innego, ustalimy rozsądny czynsz.

To wszystko spadło jej jak z nieba. Rodzicom się nie przelewało, jedyne, co dostawała od nich, to bilet na lot do Des Moines na Gwiazdkę czy urodziny. Poszła na studia i została dyplomowaną pielęgniarką. W czasie studiów oczywiście nadal pracowała.

Julie też poszła na studia, ale nie wytrwała nawet roku. Zaszła w ciążę i wyszła za Billy'ego, miłość swojego życia. Kiedy Julie i Billy przenieśli się do swego pierwszego mieszkanka, Cassie została u jej rodziców, zrobiła dyplom i rozpoczęła pracę na ostrym dyżurze.

Kiedy skończyła dwadzieścia pięć lat, kupiła niewielki dom. Wybrała taką lokalizację, by mieszkać blisko Julie i Billy'ego, zaledwie kilka minut samochodem. Przygarnęła też Steve'a, wyżła weimarskiego.

Przez chwilę miała pomysł, by pojechać po psiaka i przenocować u Julie, lecz zrezygnowała. Kieliszek wina i rozmowa pomogą się jej pozbierać. Nigdy nie zostawiała Steve'a samego. Mimo pięciu lat wciąż był jak szczeniak. Teraz żałowała, że nie nauczyła go groźnie warczeć i szczekać, chociaż z drugiej strony Steve był uroczy właśnie dlatego, że był, jaki był.

Minęło sporo czasu, nim Julie wróciła. Z pewnością starała się maksymalnie przyśpieszyć wieczorny rytuał, lecz nie wszystko da się przeskoczyć. Nalała sobie do kieliszka soku jabłkowego, a dla Cassie przyniosła białe wino. Usadowiła się w rogu kanapy. Podwinąwszy nogi, popatrzyła na przyjaciółkę.

– Opowiadaj, co się stało. Jesteś blada i w ogóle taka niewyraźna.

– Nie uwierzysz. Sama nie mogę w to uwierzyć. Rzucił się na mnie! W samochodzie, na parkingu przy barze, w którym się spotkaliśmy.

– Co?! – Julie złapała się za głowę. – Co?!

– W życiu bym się tego nie spodziewała. Najpierw po prostu zamarłam, skamieniałam. Nie mogłam się poruszyć, nie mogłam go odepchnąć, nie mogłam wydobyć z siebie głosu. – Opowiedziała Julie całą historię, nie omijając żadnych szczegółów.

– Ten drań wskoczył na twoje siedzenie? – dopytywała się Julie, próbując wyobrazić sobie całe zdarzenie.

– Tak. Cholera, a przecież to kawał chłopa. Dopiero potem uświadomiłam sobie, że tam było całkiem sporo miejsca. Wcześniej musiał przesunąć fotele maksymalnie do tyłu, no i zaparkował w najbardziej odludnym miejscu. – Zaśmiała się z goryczą. – Pomyślałam, że boi się, by mu ktoś nie porysował karoserii. Ale nie, on to sobie dokładnie zaplanował. Nie zamierzał iść na koncert, to był tylko pretekst, by mnie tam zwabić.

– O Boże! To szok! Skąd ten motocyklista wiedział, że potrzebujesz pomocy?

– Usłyszał moje krzyki, a samochód bujał się na wszystkie strony. Tak się szarpałam z Kenem, że rozkołysałam terenówkę. – Wyciągnęła rękę. – Nie wiem, czy to od walnięcia w szybę, czy w jego twarz.

– O cholera! Cassie, nie chcesz zawiadomić policji?

– Zastanawiałam się nad tym. Tylko co by to dało? Często mam do czynienia z ofiarami gwałtu, wiem, jak to działa. Nawet gdy sprawa wydaje się ewidentna, policja często nie może nic zrobić. Co bym im powiedziała? Umówiłam się na randkę, pozwoliłam się pocałować, a on w tym czasie zaczął opuszczać fotel. Nie uderzył mnie, nie tknął mojego ubrania, nie rozpiął spodni… Co z tego, że oboje doskonale wiedzieliśmy, do czego zmierza? To bez znaczenia.

– Ale masz w odwodzie tego faceta…

– Walta. Powiedział, że to była napaść. I rzeczywiście, ale do niczego nie doszło. Raczej usiłowanie napaści. – Wzruszyła ramionami. – Co nie zmienia faktu, że omal nie umarłam ze strachu.

Kiedy usłyszały odgłos otwieranego garażu, Julie z niechęcią popatrzyła w stronę drzwi. Do domu wszedł Billy. Na ubraniu miał smugi trocin. Wyglądał na zmęczonego.

– Wróciłeś wcześnie – zauważyła Julie.

– Skończyłem, co miałem do zrobienia. Mógłbym coś jeszcze znaleźć, ale pomyślałem, że może ci w czymś się przydam.

– Niby w czym, gdy dzieci już leżą w łóżkach? – Roześmiała się cierpko.

– Jezu, nie wiem. Julie… mam pomalować ściany albo wyszlifować podłogi?

Cassie potarła skronie.

– Boże, czy musicie się kłócić akurat teraz?

– Cassie, jesteś świadkiem. Ledwie przekroczyłem próg, nic nie zrobiłem!

– Przychodzisz po dziewiątej, żeby mi pomóc!

– Dobra, ja się zmywam. Idę do domu. – Cassie zaczęła wstawać.

– Nie! – Julie złapała ją za rękę. – Masz rację, już się zamykamy. Poza tym musisz opowiedzieć Billy'emu, co się stało.

– Dlaczego? – Ciężko opadła na swoje miejsce.

– Bo gość powiedział, że jest ratownikiem.

– Kto powiedział, że jest ratownikiem? – zapytał Billy, wyjmując z lodówki piwo. Szybko wrócił do pokoju, usiadł i popatrzył na Cassie. – Coś się stało?

Powtórnie opowiedziała całe zdarzenie. Billy oparł łokcie na kolanach, trzymając puszkę. Dopiero gdy Cassie skończyła, pociągnął długi łyk i mruknął:

– A niech to…

– Jedno, co chciałabym wiedzieć – dodała Cassie – a czego się nie dowiem, to czy już wcześniej coś takiego zrobił. Czy tylko ja miałam taki niefart, czy to jego stałe zagranie.

– Pewnie się nie dowiesz, ale możemy sprawdzić, czy rzeczywiście jest ratownikiem. – Billy wstał, zaczął przechadzać się po pokoju. – Zapewniam cię, że jeśli jest, to pożałuje swego wyskoku.

– Coś mi mówi, że jeśli tak się stanie, to mnie przyjdzie za to zapłacić.

– Cassie, musimy się dowiedzieć. I u nas zdarzają się czarne owce, ale nigdy nie słyszałem o czymś takim.

– Nie poznałeś mnie z nim. Nie masz z tym nic wspólnego.

– Ale poczuwam się do odpowiedzialności. Nie mówię, że wszyscy u nas są super, jednak gdy pomyślę, że któryś z naszych chłopaków mógł coś takiego zrobić, to krew mnie zalewa. Dlatego sprawdzę tego skurczybyka.

Billy uparł się, że pojedzie za Cassie, po czym wszedł z nią do domu, by sprawdzić okna i zamki. Cassie w tym czasie obsypywała czułościami pieska, choć Steve nie siedział w domu długo sam, bo miała wolny dzień, a wyszła dopiero wieczorem z nadzieją na udaną randkę. Teraz dochodziła jedenasta, a Steve leżał wygodnie na swoim kocyku na kanapie obłożony pluszakami, które traktował jak swoje dzieci i nie rozstawał się z nimi, nosząc je jak kotka kociaki.

Billy zaczął szykować się do wyjścia.

– Jak się czujesz, Cassie?

– Jestem trochę spięta, ale przede wszystkim rozczarowana. Bardzo rozczarowana.

– Boisz się?

– Wciąż mam dygotkę, ale przejdzie mi. Tu są dobre zamki, komórka w torebce, a Steve to groźny obrońca. – Przerwała na moment. – Wiesz, najbardziej boli, że znowu nic mi nie wyszło. Ty i Julie… wiem, że ostatnio się kłócicie, ale nie masz pojęcia, jak to jest, gdy człowiek wciąż czeka, wciąż liczy, że znajdzie tę drugą połówkę…

– Cassie, mnóstwo ludzi darzy cię miłością.

– Dzięki. – Nie o takiej miłości mówiła, ale miło usłyszeć.

– Nie wiem, co ostatnio wstąpiło w Julie. – Billy pokiwał smętnie głową. – Nie mogę się z nią dogadać. Wszystko robię źle. Nie mam pojęcia, co ją tak rozdrażnia.

Cassie miała swe podejrzenia, lecz wolała się z nimi nie zdradzać. Trójka małych dzieci, nader skromny budżet, mnóstwo harówy, ciągle nieobecny mąż. Nie będzie się jednak wcinać w ich sprawy. Sami się dogadają, jak zawsze.

– Może powinieneś ją spytać?

– Myślisz, że nie pytałem? Szkoda, że nie poszedłem do baru na piwo. Spokojnie, nie denerwuj się, nie będę ci się wyżalał. Za chwilę będę w domu, więc w razie czego dzwoń.

– Jak długo dziś spałeś?

– Wystarczy.

– Nie ściemniaj. W razie jakichś problemów zadzwonię po policję.

– Jasne, ale zaraz potem do mnie. – Po bratersku cmoknął ją w czoło. Steve popatrzył na niego, energicznie zamerdał krótkim ogonkiem i zaskamlał. – Hej, mały, nic z tego. Ty nie dostaniesz buziaka.

– Jego też pocałuj! – poparła psiaka Cassie. – Steve czuje, że jego pani jest zdenerwowana, dlatego też potrzebuje wsparcia. Nic ci się nie stanie.

– Nie całuję facetów ani psów. Ciągle próbujesz mnie do tego namówić.

– Steve tak niewiele chce. Jesteś jedynym mężczyzną w jego życiu. Uwielbia cię, nie widzisz tego? Czemu się tak opierasz? Wystarczy, że cmokniesz go w łebek, a będzie szczęśliwy. Przecież to Steve! On jest dla ciebie jak syn! A przynajmniej jak siostrzeniec!

Billy wsunął ręce w kieszenie, pochylił się i cmoknął psiaka w czubek głowy. Zachwycony Steve przysiadł i podał mu łapę.

– No widzisz, całujesz psy! – zaśmiała się Cassie.

– A niech to. To twoja sprawka, czarownico. Bez względu na porę dzwoń, jakby co.

Kiedy wyszedł, Cassie popatrzyła na psa.

– Dobra robota. Tylko tak dalej, jak zdarzy się okazja.

Przebrała się w cienkie dresowe spodnie, po czym przebiegła pilotem po kanałach. Steve ułożył się obok niej z żabką, królikiem i ośmiornicą. Film nie był smutny, wręcz przeciwnie, jednak po kwadransie Cassie zaczęła płakać.

Ma pracę, którą kocha, wspaniałych przyjaciół, których zna od lat, dwie rodziny: Julie i Franka, troje przyrodniego rodzeństwa. Jest wolna, niezależna finansowo… i samotna. Bardzo samotna.

Każdy dzień kończył się właśnie tak, na kanapie z psem. Tylko ona i Steve. Przeżyła sporo, jakby to rzec, miłosnych incydentów, a na poważnie spotykała się z kilkoma facetami. Niestety żaden z tych związków nie przetrwał. Teraz już wiedziała, że żaden nie miał przyszłości. Czasem do rozstania dochodziło za obopólną zgodą, jednak częściej to ją zostawiano ze złamanym sercem i straconymi nadziejami. Nie chciała być jedną z tych wzbudzających litość singielek, które wciąż szukają partnera, lecz nie da się zakląć rzeczywistości. Za każdym razem, gdy kogoś poznawała, modliła się w duchu, by okazał się tym jednym jedynym, tym wyśnionym i wymarzonym. Kimś, kto pragnie mieć żonę i dzieci, kto świata nie będzie poza nią widzieć. Jednak te błagania nigdy nie zostały wysłuchane. Nawet nigdy z nikim nie mieszkała.

Dzisiaj było jeszcze gorzej niż zwykle. Bezustannie wracała myślami do tego, co się stało, rozpamiętywała każdą chwilę. Może powinna się domyślić, być bardziej czujna? Ken był za bardzo napalony, lecz wtedy to jej pochlebiało. Nie spodziewała się, że tak to się zakończy. Kto wie, może dałby jej spokój, choć to mało prawdopodobne. Najpewniej zamierzał wziąć wszystko.

Dlaczego tak się dzieje? – myślała ponuro. Nie dość, że jestem zawiedziona i załamana, to jeszcze niewiele brakowało, bym stała się ofiarą gwałciciela! Ile można ryzykować, szukając odpowiedniego mężczyzny? To bez sensu, muszę z tym skończyć. Mam dość. Wystarczy.

Singielki w wieku dwudziestu dziewięciu lat nikomu by nie wyznały, co je najbardziej przeraża, a mianowicie perspektywa, że zawsze będą singielkami i umrą samotne. Odkąd skończyła dwadzieścia pięć lat, bała się, że nigdy nie znajdzie sobie faceta. Była niezależna, ale nie z wyboru. Po prostu nie miała prawdziwej rodziny. Znała dziewczyny w jej wieku, które nawet po kilku nieudanych podejściach znajdowały tego jedynego mężczyznę. Lecz jej związki nigdy nie trwały dłużej niż cztery miesiące. Cztery beznadziejne miesiące. Nie znała nikogo, kto był w takiej sytuacji jak ona: bez rodziców, bez bliskich relacji z rodzeństwem, sama jak palec. Marzyła, by mieć kogoś bliskiego, kogoś, kto ją pokocha, będzie chciał mieć z nią dzieci. Marzyła nawet o nieuniknionych kontrowersjach, po których nastąpi pogodzenie i świetny seks. Skręcało ją, gdy ktoś zapewniał, że jeszcze jest młoda i ma czas. Jaki czas? Za sześć miesięcy skończy trzydziestkę, a dotąd z nikim nie wytrwała nawet tyle. Nie znosiła, gdy ktoś twierdził, że ten wymarzony wybranek pojawi się wtedy, gdy będzie się tego najmniej spodziewała. Tyle że ci, którzy niemal na jednym oddechu opowiadali swoją historię zakończoną happy endem, nie mieli naznaczonej samotnością trzydziestki na karku i tylu nieudanych związków co ona. Prawda była trudna do przełknięcia, lecz jeszcze trudniej było znieść fakt, że jej obawy nie są odbierane na poważnie. Ile razy słyszała, że jest ładna i mądra, więc z pewnością znajdzie odpowiedniego mężczyznę. Jak łatwo to powiedzieć…

Liczby nie dawały jej spokoju. Jeśli poznam kogoś, mając trzydzieści lat, deliberowała dalej, przez rok będziemy sprawdzać, czy do siebie pasujemy, potem rok narzeczeństwa, a jeśli pojawią się kłopoty z zajściem w ciążę i skończę trzydzieści pięć, nim przyjdzie na świat pierwsze dziecko? A jeśli tak się nie stanie? Jeśli go nigdy nie spotkam? Po prostu nigdy? Co wtedy? Powiem dziewczynom, że owszem, fajnie byłoby kogoś mieć, ale cóż, nie wyszło, choć i tak mam więcej frajdy z życia. Te tabuny kochanków…

– Steve – wyszeptała przez łzy. – Miałam tylu facetów. – Pogładziła psiaka po uszach. – Czy nadal mnie szanujesz?

Zakosztowała seksu, gdy miała siedemnaście lat. Była szaleńczo zakochana. Ostatni raz była z facetem pięć miesięcy temu. Przez tych trzynaście lat przewinęło się wielu. Musiałaby ich spisać, by policzyć, lecz sam ten pomysł działał na nią odstręczająco. Jednak nie czuła się rozpustnicą, tylko kompletnie zagubioną kobietą dobiegająca magicznej trzydziestki.

Steve wlepił w nią psie oczy, zaskamlał i polizał ją po ramieniu. On nigdy jej nie zostawi.

Nieprawda, uświadomiła sobie ze smutkiem. Duże psy żyją krótko. Takie jak Steve dwanaście, góra czternaście lat, a on już ma pięć. Jest jej jedyną prawdziwą rodziną. Co pocznie, gdy zostanie sama? Ma Julie, Marty i Beth, jej przyjaciółki, ma wielu dobrych znajomych, ale wszyscy poza nią mają rodziców, braci, siostry, małżonków.

Zapłakała jeszcze bardziej rozpaczliwie. Czasami strasznie brakowało jej mamy, tak bardzo za nią tęskniła. Tak bardzo były sobie bliskie, choć od lat nie mieszkały razem. Dwa lub trzy razy w tygodniu długo rozmawiały przez telefon. Była przy mamie przez ostatnie tygodnie jej życia, troszcząc się o nią, pomagając przebrnąć przez najgorsze chwile.

Od małego była zdana na siebie, zawsze jednak marzyła, by mieć przy sobie kogoś bliskiego, ukochanego, jak mama miała Franka, Julie Billy'ego, a Marty Joego. Dobrego mocnego mężczyznę, przy którym czułaby się bezpiecznie, który byłby z nią na dobre i na złe. Czy to aż tak wiele? Czy nie można mieć takich marzeń? Czy nie jest tak, że każdy ma gdzieś swą drugą połowę?

Nie warto żyć bez miłości, bez kogoś bliskiego. Nie potrafiła pogodzić się z myślą, że nigdy nie zazna miłości. Przez lata szukała tego jedynego i za każdym razem gorzko przeżywała porażkę. Czy naprawdę powinna dalej próbować i znów cierpieć? Nie czuła się na siłach, by o tym myśleć.