Lightbringer. Świetlisty monarcha - ebook

BESTIA I KŁAMCA

Wy, którzy walczycie za poległych bliskich, za swoje spustoszone kraje, słuchajcie mnie uważnie: może przyjść chwila, w której imperator stanie przed Wami. Być może jego uwagę zwróci Wasza uroda, Wasz talent lub Wasza siła. Będzie się uśmiechał i Was uwodził. Będzie Wam schlebiał i składał obietnice. Nie ufajcie mu. Walczcie z nim do ostatniego tchu. Walczcie za tych, których straciliście. Walczcie za świat, który istniał dawniej i może jeszcze zaistnieć.

– słowa Proroka

Simon kucał pod oblodzoną skałą, ściskając w garści nóż, i głodnym wzrokiem obserwował zbliżającego się zająca. Jego wargi były popękane od zimna, a stopy w zniszczonych butach miał pokryte strupami i odciskami.

Zając był chudy i biały, jeszcze niewyrośnięty; Simon miał świadomość, że znajdzie na nim więcej futra niż przydatnego mięsa, ale wiedział także, że jest głodny i pożre wszystko, co zdoła zabić.

Poza tym nie myślał prawie o niczym.

Zając zatrzymał się na tyle blisko, że Simon widział jego drgające wibrysy. Zwierzę wpatrywało się w świat z głupim lękiem, w oczekiwaniu na nadejście śmierci. Wokół brązowa równina rozciągała się na wiele zimnych, pustych kilometrów, pokryta migotliwą bielą porannego śniegu. Płatki spływały bezgłośnie z ciemnoszarego nieba.

Niedługo zacznie się prawdziwa śnieżyca. Simon o tym wiedział. Zając również o tym wiedział.

Tylko jeden z nich przeżyje dość długo, żeby ją zobaczyć.

Zając zrobił krok naprzód. Drżącym bladym nosem wyczuwał zapach myśliwego, ale nikogo nie widział.

Simon zawsze potrafił się dobrze ukrywać, a od kiedy niemal rok temu wylądował w tej okropnej, obcej dziczy, stał się w tym jeszcze lepszy.

Zając się zbliżył. Simon czuł zapach piżma. Czuł ciepło przerażonego ciała. Skoczył, wylądował na zwierzęciu i poderżnął mu gard­ło, zanim zdołało uciec.

Zbyt głodny, żeby rozpalić ognisko, oskórował zdobycz kilkoma szybkimi pociągnięciami noża i wbił zęby w comber. Jadł. Nie odkładał noża.

Przez ostatni rok nauczył się nigdy nie odkładać noża.

Wtedy, z włóknami zakrwawionego mięsa w zębach, nad częściowo zjedzonym zającem, Simon coś usłyszał. Upuścił swój posiłek i odwrócił się błyskawicznie, gotów zabić lub uciec.

Zamiast tego zapatrzył się na to, co zobaczył na śniegu.

Niedaleko ktoś stał i go obserwował. Simon przymrużył oczy. To był mężczyzna, ubrany w długi czarny płaszcz obszyty futrem. Płaszcz miał szerokie ramiona i wysoki kołnierz; opadał aż do ziemi obfitymi fałdami, a jego odcień pasował do kruczoczarnych, lekko kręconych włosów mężczyzny. Nieznajomy był prześliczny, smukły i elegancki na tle zbrązowiałej, zimowej pustki równiny, która stała się domem Simona.

Świat wokół ucichł. Simon nie słyszał już odległych trzasków pękającej kry ani wycia ostrego górskiego wiatru. Słyszał tylko gwałtowne bicie własnego serca i kroki podchodzącego przybysza.

Simon znał tego mężczyznę. Dawniej obawiał się go, wręcz go nienawidził. Ale od tamtych przerażających wydarzeń w Âme de la Terre minęło tyle czasu, że nawet wróg stał się kimś mile widzianym.

Mężczyzna położył dłoń w rękawiczce na pochylonej głowie Simona, któremu wyrwał się cichy okrzyk pełen tęsknoty. Sięgnął na oślep w górę i pochwycił rozpaczliwie jego rękę.

– To ty – wyszeptał. Nie był już sam. Wypełniała go pierwotna ekstaza. Z jego ust dobiegł zdławiony, ochrypły śmiech.

– To ja – powiedział anioł imieniem Corien. Przykląkł i przyjrzał się uważnie Simonowi.

Simon zesztywniał i zacisnął drugą dłoń na nożu. Czarne oczy, pozbawione blasku i bezdenne. Nigdy wcześniej nie widział niczego podobnego. Obnażył zęby i zaparł się piętami o ziemię.

Corien tylko się uśmiechnął.

– Jak masz na imię?

Myśli Simona wirowały chaotycznie. Oto widział tego, który najechał jego ojczyznę, zabił setki jego sąsiadów i tysiące Celdaryjczyków.

Oto był anioł, który wślizgnął się w umysł ojca Simona i zmusił go do skoczenia z wieży na pewną śmierć.

Przez jeden szaleńczy moment Simon się zastanawiał, czy nie rzucić się na Coriena jak na królika, nie rozpłatać mu tak samo gładkiego białego gardła. Ale widział szybkość, z jaką potrafili atakować aniołowie. Corien by go powstrzymał, zanim Simon zdołałby podnieść nóż.

Mógł uciekać, lecz nie potrafił o tym myśleć. Przez rok żył samotnie w dziczy, aż została z niego zniszczona skóra i kości. Przez rok rozmawiał tylko ze sobą i ze zwierzętami.

Jego łzy popłynęły gwałtownie.

– Znasz moje imię, prawda? – wyszeptał żarliwie. – Nie widzisz go?

Corien milczał tak długo, że Simon poczuł na plecach zimny dreszcz strachu i przygotował się do ucieczki. Był zawsze gotowy do ucieczki.

– Znam cię – rzekł cicho Corien, ale sprawiał wrażenie zaintrygowanego. – Znam cię, chociaż cię nie znam.

W myślach Simona pojawiła się szybka, badawcza obecność, jakby zwinne palce odwijały fałdy jego umysłu, żeby sprawdzić, co się kryje pod spodem. Wiedział, co się dzieje, chociaż nigdy wcześniej nie czuł czegoś takiego. W miesiącach poprzedzających śmierć króla Audrica i późniejszych po Celdarii krążyły mroczne pogłoski. Straszliwe historie o ludziach doprowadzanych do szaleństwa, bladych i złamanych, pozostawionych w ruinach splądrowanych wsi.

Tak wyglądała inwazja aniołów.

Simon trwał nieruchomo w śniegu, niemal nie oddychając, drżał tylko, podczas gdy Corien poruszał się w jego umyśle. Głos musnął uszy Simona, ucałował jego szyję, przesunął się po bliznach. Głos syknął słowa, których Simon nie rozumiał, ale wirowały coraz donośniejsze i szybsze, aż w jego głowie zapanował nieznośny hałas. Czuł się, jakby nim potrząsano, zawieszono ponad przepaścią i szarpano w różne strony przy wtórze wycia jakiejś istoty żyjącej w tej otchłani.

Simon krzyknął i chciał zerwać się do ucieczki, lecz Corien złapał go za rękę i podbródek zimnymi dłońmi w rękawiczkach i przytrzymał na ziemi. Nacisk wypełniał Simona od czaszki do palców u stóp, aż chłopiec zaczął się bać, że jego ciało eksploduje. Słowa narastały w nim, przyciągane przez ogromną siłę. Niedługo wyrwą się na zewnątrz i rozbiegną jak owady, sycząc: _Simon, Simon, Simon_, a potem pożrą świat.

W końcu, nareszcie, zapadła cisza.

Simon dyszał ciężko na ziemi. Twarz pochylonego nad nim Coriena była ściągnięta i pełna emocji, których chłopiec nie rozumiał. Minęło wiele czasu, odkąd widział czyjąś twarz.

– Znam cię – powiedział cicho Corien. Jego słowa przypominały deszcz spadający na metal, a Simon czuł każde z nich na podniebieniu. – W jakiś sposób cię znam. Widzę, że nazywasz się Simon Randell. Masz dziewięć lat. Jesteś Naznaczonym. Albo raczej byłeś Naznaczonym, którego znałem. Dlatego właśnie do ciebie przyszedłem. Wyczułem niezwykłą obecność w tych górach i pokonałem długą drogę, żeby cię odnaleźć. Naznaczeni już nie istnieją. Wiedziałeś o tym, Simonie? Na tym świecie pozostało niewiele niezwyk­łych istot, nie licząc mnie.

Jego czarne spojrzenie przesunęło się po ciele Simona, gęstej siatce blizn na twarzy i dłoniach. Chłopiec poczuł, że jego umysł ustępuje, żeby wpuścić Coriena. Zacisnął szczęki. Usiadł sztywno. Nie będzie się bał. Wstrzymał oddech.

– Zaczynam widzieć więcej – wyszeptał Corien, nie mrugając. – Twoja podróż w przyszłość pozostawiła okropne blizny i omal cię nie zabiła. Nie zawsze byłeś tak brzydki. – Uśmiechnął się, jednak reszta jego twarzy, pięknej i bladej, nie poruszyła się. – Ale ty nie jesteś brzydki, prawda, Simonie? Pod tą mapą blizn jesteś całkiem udaną istotą.

Simon chciał podnieść się i usiąść; zarumienił się, gdy Corien mu pomógł, podtrzymując dłonią w rękawiczce jego plecy. Simon wyprostował się, uniósł podbródek i spróbował sobie przypomnieć, jak to jest być chłopcem. Jego myśli chwiały się i wirowały. Czyli znajdował się w odległej przyszłości. Podpowiadał mu to już wcześniej jakiś okropny instynkt uśpiony w jego krwi. Nocami wielokrotnie powtarzał to sobie szeptem. Ale teraz wiedział to na pewno.

Nasuwały mu się gorączkowe pytania. Kiedy dokładnie była ta przyszłość? Ile czasu upłynęło pomiędzy „wtedy” a „teraz”? Co to był za świat? Oczy Coriena były czarne, Simon nie mógł podróżować i zastanawiał się, czy między tymi rzeczami istnieje jakiś związek.

Co się stało z empirium?

Dlaczego Corien przyglądał mu się tak dziwnie, jakby dostrzegał w jego twarzy coś, czego sam Simon nie rozumiał?

Spojrzenie Coriena było zimne i nieprzeniknione.

– Ona umarła na moich oczach. Krwawiłem przez dziesiątki lat, a nawet gdy moje ciało wyzdrowiało całkowicie, mój umysł nie zdołał tego zrobić. Czy to dlatego gdy patrzę w twój umysł, widzę tylko umykające cienie i słyszę niemal wyłącznie twój nieskończony, donośny strach? Czy to dlatego, że mój umysł osłabł z latami, Simonie? Simon Randell. Znam twoją twarz, ale nie wiem dlaczego. Kim jesteś? Za kogo walczysz?

– Walczę? – Simon potrząsnął głową. – Nie walczę za nikogo.

Corien przyglądał się mu jeszcze przez chwilę.

– No cóż – powiedział. Wstał i strzepnął śnieg z płaszcza. – Przybyłem tutaj w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby mi pomóc. Jak widzę, znalazłem tylko zagubionego chłopca.

– Zaczekaj! – krzyknął Simon, ponieważ Corien odwrócił się, by odejść, a Simon nie potrafił znieść myśli o tym, że znów zostanie sam. Popełzł za Corienem i uczepił się brzegu jego płaszcza. Skulił się u jego stóp, nieszczęśliwy jak zbity pies, i poczuł lekki przypływ lęku w piersi na myśl o tym, co zamierzał zrobić, ale już dawno temu przestał odczuwać wstyd.

To śmierć Rielle pozbawiła go domu i sprowadziła tutaj. To jej egoizm, jej niezdolność panowania nad własną mocą zniszczyły świat i sprawiły, że Simon został tutaj porzucony, samotny, bez swojej magii.

Stłumił lęk i chwycił Coriena za rękę. Przycisnął mocno czoło do jego rękawa, zebrał całą swoją nienawiść do martwej królowej i cisnął nią w stojącego przed nim anioła, żeby mógł zobaczyć i zrozumieć.

– Jestem z Celdarii – rzekł z drżeniem Simon. – Widziałem córkę Rielle. Będę walczyć za ciebie, panie.

Czekał. Nad nim rozciągało się milczenie, ciężkie i okropne. Chociaż Corien go nie dotykał, Simon czuł nacisk twardej dłoni na karku.

– Trzymałem ją w noc, kiedy się urodziła – powiedział Simon, jak najszybciej wyrzucając z siebie słowa. – Byłem synem uzdrowiciela królowej Rielle. Ukrył mnie przed tobą, panie. Tamtej nocy byłem przerażony. Widziałem, jak mój ojciec skoczył… – Gardło Simona się zacisnęło. Jęknął, żeby je oczyścić. Nie płakał od miesięcy i nie zrobi tego teraz. – Widziałem, jak spada – podjął. – Królowa Rielle umierała, a dziecko zostało samo. Słyszałem, jak wołasz królową, panie, i widziałem, jak uderzasz w jej światło. Nie wiedziałem, co mam robić, panie, więc wziąłem dziecko i próbowałem uciec z nią w bezpieczne miejsce. Pomyślałem, że zabiorę ją na północ, do Borsvallu, gdzie król Ilmaire będzie mógł jej bronić. Pomyślałem, że jeśli królowa Rielle umrze, zabije także mnie i swoje dziecko. – Simon podniósł głowę i zadrżał. Łzy i śnieg sprawiały, że nie widział twarzy Coriena. – Ale coś poszło nie tak. Czas mnie pochwycił, panie, i przeniósł tutaj. Żyłem samotnie przez wiele miesięcy. Nikogo nie mogłem znaleźć. Szedłem i szedłem przed siebie.

Zalewał się teraz łzami, gwałtowny i niepohamowany w swojej rozpaczy. Nienawidził się za dźwięk tego szlochu, za to, jak mały się przez to wydawał, lecz teraz, gdy porozmawiał z kimś, kogo znał, z Dawnego Świata będącego jego domem, wiedział, że nie wytrzyma dłużej samotności. Rzuci się ze skały. Pójdzie po śladach śnieżnego kota i pozwoli, by bestia go pożarła.

Corien znieruchomiał całkowicie, a potem przykląkł, żeby ująć twarz Simona w dłonie. Zdjął rękawiczki. Jego skóra była biała i gładka.

– To jest Vindica, mały Simonie – oznajmił życzliwie. – Dzikie pustkowia, które były kiedyś krajem aniołów. Znajdujesz się na wyżynach w górach Maktari. To oczywiste, że jesteś sam. To oczywiste, że marzniesz.

Simon pozwolił Corienowi się przytulić i zaszlochał w jego płaszcz. Starał się nie poruszać i z całej siły walczył z napływającymi łzami. Może udowodnić, że jest kimś, kogo warto zatrzymać.

– Nie zostawiaj mnie, proszę, nie zostawiaj – wyszeptał. – Zabierz mnie ze sobą, proszę, panie.

Corien gładził długie, sfilcowane włosy Simona.

– Bardzo kochałeś swojego ojca. Powinieneś nienawidzić mnie za to, że go zabiłem. Zabiłem go, teraz to pamiętam. Powinieneś pragnąć mnie za to zabić, ale tak bardzo boisz się zostać znowu sam, że z radością pójdziesz ze mną, jeśli ci to rozkażę. Zrobisz wszystko, co ci powiem, w zamian za możliwość przebywania w pobliżu kogoś, kto wie, co straciłeś. – Roześmiał się dziwnie.

– Tak – szepnął Simon i zadrżał w ramionach Coriena. Czuł anioła w swoim umyśle, łagodnie poszukującego informacji. – Zrobię wszystko, co mi powiesz, panie.

– Cóż to za słaby umysł, bezbronny i obnażony – powiedział z namysłem Corien, dotykając miękkimi palcami policzków Simona. – Pamiętasz rzeczy, które starasz się zapomnieć, a ja widzę każde wspomnienie tak wyraźnie jak swoje własne.

Simon przypominał sobie przeszłość, pomimo łez i tego strasznego, narastającego strachu. Przypominał ją sobie, chociaż desperacko pragnął zatrzymać Coriena. Nie mógł przestać sobie przypominać.

Pamiętał królową Rielle wkładającą mu w ramiona nowo narodzoną córkę w noc swojej śmierci. Pamiętał jej ciemne oczy wypełniające się złotem i kwaśny smak naelektryzowanego powietrza w komnacie lśniącej za jego plecami. Pamiętał Coriena krzyczącego w sypialni królowej głosem ochrypłym z rozpaczy. Pamiętał, jak spoglądał w ciemność i przywoływał nici, które miały go zabrać wraz z dziec­kiem bezpiecznie do Borsvallu.

A także swojego ojca, ściskającego głowę i wychodzącego chwiejnie na taras przy komnacie królowej. Przechylającego się przez balustradę i spadającego.

A także ciemne nici czasu, które pochwyciły Simona i zacisnęły się na nim. Towarzyszący temu ból i to, że przez pierwsze tygodnie po przybyciu tutaj nie pamiętał samego siebie, był bardziej zwierzęciem niż chłopcem. Zapomniał, jak się mówi. Biegał na czworaka, krwawił i płonął z gorączki, wrzeszczał w pustkę.

– A ona? – zapytał miękko Corien, uspokajając go dotykiem. – Co się z nią stało?

– Gdy odzyskałem świadomość, ona zniknęła. – Simon sięgnął do kieszeni po kawałek kocyka, który tam nosił. Za każdym razem, gdy kładł się spać, wtulał w niego twarz. Czasem krzyczał w niego. Zaciskał na nim zęby i szarpał, kołysząc się w ciemności.

Corien zastanawiał się nad tym przez długą chwilę.

– Ona może być tutaj. Ona może być gdziekolwiek. Może jej nie być nigdzie.

Simon przełknął z trudem ślinę. Serce tłukło mu się jak kopyta uderzające o skałę. Szalała w nim szarża. Tkwił tak nieruchomo, że jego chude ciało płonęło z tego napięcia.

– Tak, panie – szepnął.

– W takim razie Naznaczony może być przydatny. Nawet taki, którego magia umarła i przeminęła.

W tym momencie Corien zamarł. Simon wyczuł poruszenie w swoim umyśle, a potem nagłą, twardą nieruchomość, jakby coś utkwiło głęboko w nim i miało tam pozostać na zawsze.

Anioł odsunął się, żeby na niego spojrzeć, a wyraz jego twarzy był tak odmienny od wcześniejszego, że Simon struchlał i spróbował się poruszyć.

Corien przytrzymał go mocno.

– Widzę to teraz w twojej twarzy – wyszeptał. Jego czarne spojrzenie przesuwało się po każdej bliźnie Simona. – Ty jesteś mężczyzną, którego widziałem, gdy córka Rielle stanęła przed nią tamtego dnia w górach. – Wyrwał mu się krótki, cichy śmiech. Jego twarz pojaśniała, a Simon nie wiedział, co to znaczy, ani nie rozumiał, o czym mówi Corien. – Nazywasz się Simon Randell – powiedział Corien. Dotknął skroni Simona smukłymi, drżącymi palcami. – No tak, oczywiście. A teraz jesteś tutaj. – Ucałował chłopca w czoło, zaś dotyk jego zimnych warg sprawił, że w ciele Simona rozkwitło uspokajające ciepło. – A teraz – dokończył Corien – jesteś mój.

– Może zdołam na nowo przebudzić moją magię, panie – rzucił gorliwie Simon. Coś zaszło pomiędzy nimi, chociaż nie miał pojęcia, co takiego. Wiedział tylko na pewno, że już nigdy nie będzie sam. – Próbowałem, ale w pojedynkę poniosłem porażkę. Może z twoją pomocą, panie…

Urwał i zarumienił się pod przenikliwym, czarnym spojrzeniem Coriena. Co takiego widział anioł, gdy na niego patrzył? Simon po raz pierwszy poczuł się upokorzony z powodu swojej zniszczonej skóry.

Lecz Corien tylko wyciągnął rękę, a drugą podniósł łagodnie podbródek Simona. Chłopiec na moment skulił się pod jego dotykiem.

– Tak, Simonie. – Corien się uśmiechnął. Jego palce zamknęły się na dłoni Simona. – Może z moją pomocą.

Potem umysł Coriena nim zawładnął.

Ból nadszedł bez ostrzeżenia. Simon patrzył na anioła, a w następnej chwili wrzeszczał, ale żaden dźwięk nie wydobywał się z jego ust, ponieważ Corien na to nie pozwalał. Coś – jakaś okropna, natarczywa obecność – rozsadzało czaszkę Simona i wydzierało każdą myśl, jaką kiedykolwiek miał, każde wspomnienie żyjące w jego wnętrzu. Poszukiwało prawdy. Polowało na kłamstwa. To nie przypominało niczego, co czuł do tej pory. Wcześniej Corien pobieżnie przeglądał jego umysł.

Teraz niszczył go kawałek po kawałku.

– Przykro mi, Simonie. – Corien uśmiechnął się do niego z góry i patrzył, jak chłopiec skręca się w jego ramionach. – Świat jest dziwnym miejscem, a najdziwniejszą w nim rzeczą są meandry czasu. Muszę wiedzieć na pewno, że należysz do mnie i tylko do mnie. Muszę wiedzieć na pewno, że mogę ci ufać. – Potem przycisnął policzek do czoła Simona i szepnął: – Mamy obaj mnóstwo pracy przed sobą.

To były ostatnie słowa, jakie usłyszał Simon, zanim jego umysł się rozsypał.1

RIELLE

„Jak to się mogło stać?”, pytało wiele osób. „Jak jeden fanatyk zdołał przekonać całą rasę anielską, by zwróciła się przeciwko swoim ludzkim braciom i siostrom? Ten świat należy do nas wszystkich. Dlaczego on nie został uznany za szaleńca i ukarany za swą żądzę krwi?”. Odpowiedź jest prosta: Kalmaroth był niepowstrzymaną potęgą, jakiej do tej pory nie widziano i jakiej – o co się modlę – już nie zobaczymy.

– z zapisków Zedny Tanakret, Wielkiej Mistrzyni Łaźni w Morsii, stolicy Meridianu, 287 rok Drugiej Ery

Rielle wtulała twarz w płaszcz Coriena.

Przyciskała nos do kosztownego ciemnego materiału i wdychała zapach, zatrzymując oddech na tak długo, jak potrafiła. Ta woń ją uspokajała, Rielle pochłaniała ją chciwie.

Spoglądała spod kaptura płaszcza, gdy Corien zabijał wszystkich kupców. Robił to szybko i efektywnie, a ona obserwowała go z kamiennym spokojem, który z jakiegoś powodu leciutko ją uwierał.

Gdy jednak próbowała się nad tym zastanawiać, bolała ją głowa, więc postanowiła przestać o tym myśleć i zamiast tego patrzyła, jak Corien zabija.

To było czterech mężczyzn, w grubych płaszczach i butach odpowiednich na listopadowe chłody, którzy w ogóle nie wyciągnęli broni na jego widok. Dlaczego mieliby to robić? Był olśniewający, gdy zbliżył się do nich z szerokim uśmiechem – jego policzki wydawały się wycięte z jasnego szkła, czarne pukle przylgnęły do czoła, a smuk­ła, biała sylwetka drżała na śniegu. Wydawał się godny współczucia, a jednocześnie prześliczny. Nic dziwnego, że kupcy zatrzymali swój wóz, gdy zobaczyli go przy drodze, machającego jak żebrak iskrzącą się pochodnią. Mógł ich zmusić, żeby stanęli, ale bawiło go, że może nimi manipulować bez odwoływania się do swoich anielskich mocy.

Rielle zaczekała, aż wszyscy mężczyźni będą martwi; ich poskręcane ciała znieruchomiały na ziemi, a twarze zamarły w wyrazie przerażenia. Potem zdjęła kaptur. Jeden z nich leżał koło wozu, z wyciągniętymi rękami, jakby w ostatniej chwili próbował wejść do środka.

Rielle przeszła nad jego szeroko otwartymi, patrzącymi w pustkę oczami, szarymi i szklistymi, i z lekkim uśmiechem satysfakcji wsiadła do wozu. To był dziwny uśmiech, bardziej przyklejony do jej twarzy niż przywołany z własnej woli. Ale we wnętrzu skromnego wozu było ciepło, a Rielle nie cierpiała marznąć.

Żałowała jednak tego mężczyzny. Żałowała ich wszystkich. Tak jej się przynajmniej wydawało. Nie bardzo była w stanie myśleć o czymkolwiek, ponieważ jej myśli tonęły w spokojnym, szarym morzu spowitym mgłami. Nie rozumiała, skąd biorą się te mgły, lecz podobało jej się, jak ją otulają. Były ciepłe i nieruchome jak stary pled.

Dotknęła skroni, zamrugała z trudem i z gigantycznym wysiłkiem przypomniała sobie ból pulsujący w jej czaszce przez ostatnie tygodnie, gdy Corien i Ludivine zmagali się w jej umyśle. Gdyby które­kolwiek z nich użyło całych swoich anielskich mocy, żeby ją zabić od środka, mogliby to zrobić z łatwością. Ból towarzyszący takiej śmierci byłby niewyobrażalny.

Nie, Rielle nie zazdrościła tym mężczyznom.

Teraz jednak była bezpieczna, z dala od Ludivine, i od kilku dni nie słyszała jej znienawidzonego głosu, a Corien oczywiście nigdy by jej nie skrzywdził. Sama myśl o nim była kojąca jak sen przychodzący po ciężkim dniu.

Rielle wyjrzała przez oszronione okno w las – nieprzeniknioną czerń w burzową, bezksiężycową noc.

Była niemądra, zastanawiając się, czy ktoś jeszcze ich zobaczył. Corien jej tak powiedział, a ona sobie to powtarzała. Przypomniał, że tereny przy wschodniej granicy Celdarii były rzadko zamieszkane i nieprzyjazne dla ludzi, pokryte gęstymi lasami, górami i urwiskami. Nieliczne drogi znajdowały się w opłakanym stanie, zaś burza zbliżała się coraz bardziej, plując śniegiem i błyskawicami. Każdy podróżny będący przy zdrowych zmysłach zostałby w ciepłym, bezpiecznym domu.

Mimo to, jak uświadomiła sobie Rielle, chociaż jej myśli poruszały się ospale, gdy próbowała je poukładać, zabici kupcy wyruszyli w taką noc, spragnieni zarobku. Gdyby ktoś jeszcze na nich natrafił, gdyby zobaczył przelotnie jej twarz i zorientował się, kim ona jest, podjąłby jakieś działanie. Posłałby wiadomość do stolicy. Spróbował ją ująć z nadzieją na nagrodę od króla, a ona musiałaby się pozbyć takiej osoby, przerwać szlak szeptanych i przekazywanych wiadomości, to natomiast mogłoby spowodować… bałagan.

_Nie pozwoliłbym nikomu przed nami uciec_. Myśli Coriena wślizgnęły się w jej umysł jak muśnięcie dłoni na skórze. _Gdyby ktokolwiek cię ujrzał, zabiłbym go albo ty byś to zrobiła, a ja zachwycałbym się twoim widokiem._

Rielle zamrugała i spojrzała na niego. _Zrobiłabym to?_

_Tak, a ja pocałowałbym cię potem_, zapewnił Corien, czemu towarzyszyła myśl pokazująca, jak całuje jej czoło i policzki, a jeśli w jej sercu nadal panował chaos, nie czuła go i nie przejmowała się nim.

Czuła zadowolenie. Była owinięta płaszczem Coriena i miała ochotę pozostać w nim do końca życia.

Naprzeciwko Rielle siedziała ze ściągniętą twarzą młodziutka kirvajska królowa Obritsa. Corien twierdził, że muszą podróżować w tradycyjny sposób jeszcze co najmniej przez tydzień, żeby pozwolić jej odzyskać siły. Dziewczyna była wyczerpana, ponieważ przeniosła za pomocą nici siebie, Artema i Coriena przez cały kontynent do Celdarii, żeby zdążyć na królewskie wesele.

Naznaczona, potajemnie udająca pozbawionego magii człowieka, aby brać udział w tlącej się w Kirvayi rewolucji.

Rielle ledwie ją zauważała. Uśmiechnęła się leciutko z grzeczności; ta gapiąca się na nią smarkula nie zasługiwała nawet na tyle. Potem poprawiła się sennie w obfitych fałdach płaszcza i sięgnęła myślą do Coriena. Był na zewnątrz, wydawał rozkazy Artemowi, wiernemu strażnikowi Obritsy, który miał powozić bez wytchnienia przyprószonymi śniegiem końmi w drodze na wschód.

_Pospiesz się i wracaj do mnie_, pomyślała Rielle. _Proszę, Corienie._

Jego głos brzmiał żartobliwie. _Tak szybko robisz się samotna. Cierpliwości, prześliczna._

Jej spokój zniknął w jednej chwili.

Nagle przynosząca uspokojenie mgła się rozwiała, a Rielle pozostała sama, uwięziona w swoich myślach gdzieś głęboko w mroku własnego umysłu. Zacisnęła palce na płaszczu Coriena, czując panikę pełzającą po skórze. Jej ciało wydawało się obrzmiałe i ciężkie, a ona nie rozumiała dlaczego. Patrzyła na Obritsę, która obserwowała ją ze zmarszczonymi brwiami. Rielle odwróciła głowę i zamknęła oczy, ponieważ nie do końca pamiętała, gdzie się znajduje, a to ją przerażało. Zastanawiała się, czy została zamknięta, uwięziona w wysokiej wieży, czy przebywa w wozie na wschodzie Celdarii, czy w miękkim, szarym morzu, gdzie nie ma nikogo w promieniu tysięcy kilometrów.

W tej pustce nagle nabrzmiały wspomnienia, a oczy Rielle wypełniły się łzami.

Nie tak dawno temu – zaledwie sześć dni – stała w ogrodach Baingarde. Teraz to pamiętała. Widziała to wyraźnie. Czuła narastający przypływ niezrozumiałego dla niej lęku, gdy pojawiły się przed nią sylwetki ludzi. Audric. Jej król. Teraz także jej mąż. Jej najprawdziwsza miłość. Zaledwie sześć dni temu odwrócił się od niej z twarzą wykrzywioną nienawiścią. Rozkazał, żeby go nie dotykała.

„Jesteś przepowiedzianym przez Aryavę potworem”, powiedział do niej. „Zdrajczynią i kłamczynią”.

Gdzie na tym świecie zdrajczyni mogła znaleźć dom? Jakie serce miałoby w sobie miłość dla kłamczyni?

Dotknęła skroni. W jej umyśle wirowały dezorientujące obrazy, z których każdy materializował się szybciej od poprzedniego, a Rielle nie była w stanie zaczerpnąć tchu. _Corienie? Gdzie jesteś?_

_Przepraszam cię, Rielle. Zniknąłem na zbyt długo_, rozległ się jego głos, a zaraz potem Corien wsiadł do wozu.

Rielle wyciągnęła do niego ręce – czuła się żałosna i mała, ale nie potrafiła się powstrzymać. Wspomnienie pogardy Audrica, jego odrazy i nienawiści było zbyt bliskie i zbyt świeże. Wiele kilometrów wcześniej porzuciła w lesie swoją suknię ślubną i miała teraz na sobie niedopasowaną wełnianą sukienkę, którą Corien zabrał jakiejś wiejskiej dziewczynie wracającej samotnie z targu. Wełna była gryząca i o wiele za ciepła. Rielle się podrapała. Pamiętała chaos w stolicy, z której uciekała, gdy tysiące ludzi zostało poruszonych tym, czego dowiedzieli się z wizji zesłanej im przez Coriena.

Nie, to nie była wizja, tylko prawda.

Ich nowa królowa zamordowała ojca Ludivine i Meroveca. Zamordowała własnego ojca, a także swoją matkę. Zamordowała ich ukochanego króla, ojca Audrica.

A później okłamała wszystkich. Skłamała, a mimo to Archon świętymi dłońmi włożył na jej głowę koronę.

Rielle zamknęła oczy i zacisnęła wargi w wąską linię. Na czole, tuż pod włosami, perlił jej się pot. Wracały do niej przytłumione krzyki ludzi, których przysięgała ochraniać, najpierw jako Słoneczna Królowa, a następnie jako świeżo koronowana władczyni Celdarii. Przysięgała, a potem porzuciła swoich poddanych. Ich głosy wołające jej imię przypominały okrutne czarne ptaki wspomnień, zataczające ciasne kręgi w wichrach szalejących w jej umyśle.

„Królobójczyni!”

„Królobójczyni!”

„Królobójczyni!”

Mocno zacisnęła w dłoniach płaszcz Coriena. Nie wstydziła się tego, kim jest, czym jest, a mimo to wstyd i poczucie winy zalewały ją jak bliźniacze rzeki ognia, a ona nie rozumiała, gdzie się teraz znajduje ani kim jest ta dziewczyna wpatrująca się w nią z taką uwagą, ani gdzie się podziała jej kochana szara mgła, taka spokojna i cicha.

– Posłuchaj mnie. – Chłodne dłonie dotknęły jej twarzy, a gdy Rielle otworzyła oczy, zobaczyła Coriena pochylającego głowę, by ją pocałować. Wziął ją na kolana i tulił, dopóki nie przestała drżeć.

– Nienawidzę ich – szepnęła w jego szyję. – A jednak cierpię na myśl o tym, że porzuciłam ich wszystkich, że uciekłam w środku nocy jak przestępczyni.

Corien roześmiał się cicho.

– Jesteś przestępczynią, przynajmniej w oczach tych prostaczków. Niech sobie tak myślą. Niech cię nienawidzą. Oni nic nie znaczą, a ty o tym wiesz.

– Tak, ale…

Urwała, zanim zdołała sformułować te słowa, lecz oczywiście Corien już je usłyszał.

– Tęsknisz za nim? – zapytał cicho.

Rielle czuła na sobie ostre spojrzenie dziewczyny. Nagle przypomniała sobie, że to jest Obritsa. Rielle przycisnęła dłonie do twardej, szerokiej piersi Coriena i oparła się pokusie machnięcia ręką, smagnięcia ogniem bezczelnej, bystrookiej twarzy Obritsy i dania jej nauczki. Ta myśl poprawiła jej humor; zapomniała przez swój lęk, że może spalać ludzi. Może ich okaleczać i zgniatać. Może niszczyć.

_No już, cicho, cicho_. Głos Coriena pomógł jej myślom umilknąć. Gorące dreszcze gniewu pod jej skórą osłabły i zniknęły. _Potrzebujemy jej_, przypomniał. _Spokojnie, Rielle. Nie przemęczaj się. Posłuchaj mnie. Już cicho, kochana._

Myśli Rielle się uspokoiły. Zadowolona, z ciężkimi powiekami, usłyszała odległy szum szarych fal i zakręciło jej się w głowie z ulgi. Mgła otuliła jej oczy, a Rielle ucieszyła się jej miękkością. To było niepotrzebne, wręcz niemądre, złościć się teraz i wzywać swoje moce, a także się bać, ponieważ to oczywiste, że przy Corienie zawsze będzie bezpieczna. Teraz to rozumiała. Teraz to sobie przypomniała.

Wymamrotała w myślomowie, że Obritsa musi się oduczyć gapienia na nią i zmienić swój wiecznie wyniosły wyraz twarzy na coś mniej władczego, coś lepiej pasującego do służącej. Kiedy tylko dotrą na północ, Rielle rozkaże, by Obritsa udała się gdzie indziej, zniknęła jej z oczu, dopóki nie będzie znowu potrzebna.

_Oczywiście_, obiecał spokojnie Corien. _Ale to nie jest właściwy moment. Zadałem ci pytanie, kochana. Nie pamiętasz?_

_Naprawdę?_ Rielle oparła ciążącą jej głowę na jego ramieniu.

_Tęsknisz za nim? Odpowiedz mi_, poprosił lekko. _Odpowiedz mi teraz._

Rielle z trudem była w stanie zebrać myśli, ale to ją zaniepokoi­ło tylko na moment, ponieważ mgła coraz szybciej wypełniała jej umysł i wypierała wszystkie zmartwienia. _Znałam go przez całe życie_, powiedziała wreszcie.

_Nadal go kochasz, a tego ognia nie da się zgasić z dnia na dzień_. Corien gładził nieuczesane włosy Rielle, spływające jej swobodnie na plecy. Westchnął z wyraźnym znużeniem. _Rozumiem to. Ale teraz już widzisz, prawda? Widzisz, jaki jest naprawdę._

Przez dłuższą chwilę się nie odzywała. Myślenie było takie trudne.

– On mnie nienawidzi – wyszeptała w końcu w muszlę ucha Coriena. – On mnie nie rozumie.

Corien pocałował grzbiet jej nosa.

– Jest zbyt małym człowiekiem, żeby cię rozumieć. Tak jak oni wszyscy. Widzą potwora. Ja widzę bóstwo w ciele dziewczyny. – Przesunął dłoń po jej ręce aż na jej biodro. – Widzą bestię, którą trzeba okiełznać. Ja widzę boską istotę, która pragnie wolności.

Powieki Rielle opadły, gdy Corien pocałował ją w czoło. Przez mgłę w jej umyśle przedarły się obrazy – potajemne wizje żaru trawiącego Coriena i tego, jak bardzo pragnął jej to pokazać, jak głęboko pragnął, by mogli być tutaj sami.

Nie mogła jednak osunąć się wraz z nim do ukrycia, jakie dawały ich złączone myśli. Jeszcze nie. Miała jedno pytanie i walczyła z ogarniającą ją mgłą tak długo, aż zdołała je zadać.

– Powiedz mi. Czy on jest bezpieczny? – Jej słowa padały niewyraźnie. – Czy nic mu nie jest?

Leciutki dreszcz przebiegł od Coriena do niej po słodkiej więzi łączącej ich umysły, jakby ktoś wrzucił mały kamyk do stojącej wody.

– Jest bezpieczny. – Corien nie powiedział nic więcej na głos, ale Rielle słyszała go wyraźnie w swojej głowie.

_Pewnego dnia_, rzekł, _i mam nadzieję, że nastąpi to szybko, zrozumiesz, co musi zostać zrobione._

– Chciałabym go nie kochać – odparła głosem ledwie słyszalnym. Ogarniała ją dziwna senność, której tak właściwie nie potrzebowała. – Chciałabym już się o niego nie martwić. Ktoś, kto nienawidzi mnie tak jak on, nie zasługuje na żadną cząstkę mojego serca.

_Mogę ci pomóc. Jeśli mi na to pozwolisz._

Jej wyczerpane ciało zaprotestowało donośnie, gdy odsunęła się od Coriena, by przypatrzeć się jego twarzy. Jej umysł był plątaniną bólu i zmęczenia. Pragnęła nie musieć już iść ani jechać trzęsącym się wozem. Wóz – jakie to dziwne. Skąd się wziął wóz? Spróbowała o to zapytać i przekonała się, że nie może mówić. Chciała odpocząć. Chciała go pocałować.

Czuła nieustanne, leciutkie przyciąganie z odległego zakątka swojego umysłu – najciemniejszego, najmniejszego, ukrytego za zamkniętymi drzwiami, do których nie miała już klucza. To było niepokojące. Prawda? Czy nie powinna mieć klucza do własnego umysłu?

Kiedy jednak spojrzała na Coriena, jej konsternacja zniknęła. Rielle poczuła na twarzy muśnięcie czystej i szarej piany morskiej, a spowijająca to morze mgła zaczęła się podnosić, sięgając do jej kolan, brzucha, karku. Ramiona Rielle opadły. Zmarszczone czoło się wygładziło. Empirium, zawsze buzujące tuż pod skórą, uderzało miarowymi falami o krawędzie jej ciała, a Rielle pomyślała nagle, z cichym przypływem szczęścia, że nigdy więcej nie będzie musiała powstrzymywać tej potężnej fali przypływu. Nie tutaj. Nie w towarzystwie Coriena.

„Mogę ci pomóc”, powiedział do niej. „Jeśli mi na to pozwolisz”.

Pomoże jej zapomnieć dawne życie. Pomoże jej się nauczyć, jak nie kochać Audrica.

„Ja widzę boską istotę, która pragnie wolności”.

– Pozwalam – oświadczyła w końcu, a potem zapadła w sen tak szybko, że jej ostatnia myśl, zanim ogarnęło ją odrętwienie, pełna niepokoju, została szybko zapomniana.5

RIELLE

Przez tysiąclecia aniołowie żyli tylko w niebiosach, gdzie się narodzili, i studiowali gwiazdy oraz leżące za nimi empirium. Dopiero gdy aniołowie w końcu dostrzegli ludzi żyjących na świecie w dole, zstąpili na ziemię, zbyt zafascynowani, aby oprzeć się temu, co było dla nich odrażającymi, dziwacznymi istotami, które żyły krótko i dysponowały godnymi zazdrości mocami. Dla ludzi Wielkie Zstąpienie było deszczem ognia spadającym na świat, potężniejszym niż dzieło jakiegokolwiek maga żywiołów. Uciekali więc przerażeni, opuszczając krainy zwane teraz Patrią i Vindicą, aby aniołowie mogli je zasiedlić.

– _Ogień z niebios. Wielkie Zstąpienie Aniołów i jego wpływ na losy świata_, kolekcja esejów zebrana przez Lyzet Taval z Pierwszej Gildii Akademików

Rielle nie opanowała jeszcze sztuki podróżowania przez nici Obritsy z choćby minimalną gracją.

Gdy za trzecim razem przekroczyła brzęczący krąg światła, który zdążyła już znienawidzić, zdołała utrzymać przez chwilę równowagę, zanim nogi się pod nią ugięły.

Wylądowała na ziemi – płaskiej, twardej i czerwonej, pokrytej ostrym żwirem, który wbił się boleśnie w dłonie Rielle.

Podniosła głowę i przełknęła, żeby powstrzymać mdłości, które zawsze towarzyszyły podróży przez nici. Zobaczyła, że znajduje się na dnie wąskiego wąwozu z wysokimi ścianami z czerwonego kamienia. W pobliżu słychać było głośny szum rzeki, białej piany i czarnego nurtu torujących sobie drogę przez skały. Niebo rozjaśniał zachód słońca rzucający upiorne karmazynowe światło na płas­kie ściany wąwozu, na których wyryto zagadkowe wzory. Rielle dostrzegała znajome kształty: skrzydlatych aniołów unoszących się nad miastami o wysokich wieżach. Wielkie, wysmukłe okręty bojowe zmierzające do odległych brzegów. Gwiazdy i księżyce zdobiły czerwone skały w różnych konfiguracjach, tworząc jakby rozległą mapę pozostawioną dla gigantycznego wędrowca.

– To jest prześliczne – powiedziała cicho.

– Oczywiście. To dzieło aniołów. – Corien podszedł do niej, wyciągając lewą rękę. – To Samandira, droga prowadząca do Eridel, które dawno temu było jednym z największych miast Vindiki. Miejscem nauki i oświaty. Były tam uniwersytety, na których anielscy uczeni zgłębiali tajniki kreacji. Biblioteki gromadzące tysiące książek poświęconych naturze empirium. Zanim ludzie wszystko zniszczyli – dodał lekko. – Wojna wyrządziła ogromne szkody, zaś potem, gdy zostaliśmy uwięzieni, tysiące ludzi przybyło tutaj, aby unicestwić to, co pozostało. Zajmowali się tym przez wiele lat, niwecząc wszystko, czego dokonaliśmy, i plądrując ruiny.

Rielle wiedziała, że lekkość w jego głosie jest udawana. Kiedy pomógł jej wstać, splotła palce z jego palcami. Czarny płaszcz i spodnie, dawniej nieskazitelnie eleganckie, miał teraz brudne po trudach podróży. Gdy spojrzała na jego twarz, tak piękną i gładką w powodzi czerwonego światła, poczuła przypływ czułości i współczucia.

Dotknęła jego policzka. Jej brudne palce pozostawiły smugi na bladej skórze. Nie miała dla niego żadnych słów pocieszenia i nadal nie była pewna, czy w ogóle pragnie nieść mu pocieszenie.

Nie potrafiła się jednak powstrzymać przed dotknięciem go.

Jej życie rozpadło się na ciąg chaotycznych epizodów. Uciekali na wschód, od miasta do miasta, pieszo, konno lub w jakimś wozie, który Corien zdołał odebrać przypadkowym podróżnym, niezdolnym oprzeć się jego kuszącemu głosowi, jego jasnym od łez oczom, jego obietnicom namiętnej przygody w lesie, jeśli tylko użyczą mu swoich koni i wozu.

Lubił się nimi bawić – tymi pechowcami, którzy na początku bez oporów pozwalali mu się wślizgnąć do swoich umysłów, podziwiając jego prześliczną twarz – aż do chwili, gdy poniewczasie uświadamiali sobie, co się dzieje, i zaczynali krzyczeć z przerażenia.

Początkowo Rielle odwracała głowę za każdym razem. Widok był okropny – ich rysy wykrzywiały się konwulsyjnie, a gdy upadali na ziemię, towarzyszył temu ciężki łoskot. Z ich twarzy znikały wszystkie kolory, pozostawało tylko absolutne przerażenie. Wiedziała, że Corien jest zdolny do przemocy, ale to wydawało się tak niepotrzebnym okrucieństwem, że nie zamierzała na to patrzeć.

Początkowo.

Teraz coraz częściej rzucała ukradkowe spojrzenia. Nie chodziło o to, że oglądanie cierpienia sprawiało jej przyjemność. Podobał jej się jednak popis mocy Coriena, a on wiedział o tym, wyczuwał jej znużony zachwyt wciskający się w jego umysł, tuż zanim ich zabił. Myśl o tym, że on jest szczęśliwy, przynosiła Rielle odrobinę pociechy. Rozpaczliwie potrzebowała pociechy. Głowa bolała ją cały czas, a ukradziona sukienka była okropna.

Nienawidziła także tego, jak dziwnie zachowywało się czasem jej ciało, jak nachodziły ją niewyjaśnione mdłości bez żadnego ostrzeżenia, aż zdrętwiała ze wstydu opróżniała rozpaczliwie żołądek, a Corien przytrzymywał jej włosy z czułością, która prawie była w stanie wynagrodzić jej upokarzające wymiotowanie na ziemię.

Dlatego patrzyła, jak Corien zabija, rozkoszując się jego szczęściem i aprobatą z odległą, niepokojącą rozpaczą. Za każdym razem jednak, gdy czuła impuls niepokoju, znikał on równie szybko, jak się pojawiał.

_Jesteś taki jak ja_, powiedziała do niego pięć dni temu. Odsunął się właśnie od siwowłosego mężczyzny, podstarzałego, lecz nadal umięśnionego, i pozwolił mu upaść na ziemię. Mężczyzna był pasterzem, co rozśmieszyło Coriena z powodów, które ukrył przed Rielle, kiedy spróbowała dotknąć jego umysłu.

_Od miesięcy powtarzam ci, jak bardzo jesteśmy podobni_, odparł rozbawiony i przeszedł nad ciałem, żeby się do niej zbliżyć. _Dlaczego mówisz to dzisiaj?_

_Nie sprawia ci przyjemności zadawanie im bólu. Nie dlatego to robisz._ Jej serce biło mocniej z powodu jego bliskości. Każde wygłodniałe uderzenie unosiło jej pierś wyżej i wyżej, aż była gotowa oderwać się od ziemi. Była tak zmęczona – cały czas odczuwała ciężkie i gęste znużenie, jakby nieustannie brnęła przez bagno – a to zmęczenie ustępowało tylko wtedy, gdy on był blisko.

_Cieszysz się swoimi mocami_, rzekła. _Cieszysz się tym, co możesz zrobić, a także poczuciem spełnienia, które przychodzi, kiedy używasz swojego umysłu do tego, do czego został stworzony._

_Dalsza część książki dostępna w wersji pełnej_