Lilia - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
27 sierpnia 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Lilia - ebook
Lilia nie jest typową powieścią o czasach wojny. To opowieść o skromnym i prostym sercu kobiety, która u schyłku swego życia jest gotowa otworzyć je przed samą sobą.
Lili – główna bohaterka – dostrzega wiele radości w życiu na wsi, zachwycając się jej pięknem. Miłość rodziców, przyjaźń i ciężka praca zrobiły z niej silną kobietę. Była świadkiem okrucieństw wojny. Leżąc na łożu śmierci, przy jednym wspomnieniu zatrzymuje się na dłużej. Widzi je przed swoimi oczami i łza, która spływa po jej pomarszczonym policzku, otwieraj jej serce… Wraca do czasów szaleńczej miłość, oddanej przyjaźni i odwiecznej tęsknoty, która towarzyszyła jej przez całe życie.
Spis treści
PROLOG
DZIECIŃSTWO
WOJNA
ROSJANIE
MIŁOŚĆ
ŚMIERĆ
ŻAŁOBA
ANTEK
ŻYCIE
SPOTKANIE
KONIEC
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-66664-20-3 |
| Rozmiar pliku: | 1,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
PROLOG
Teraz wszystko jest inaczej. Czas zatrzymał się w moich wspomnieniach, w mojej przeszłości. Wracają do mnie chwile, które zostały w mym starym sercu. Może dlatego, że czekam już na tę chwilę, chwilę nieuniknioną, tę ostatnią, tak bardzo ważną i wyczekaną, a zarazem niechcianą. Jestem w pełni świadoma i skupiona w moich ostatnich godzinach życia, lecz mimo to drżąca i zaniepokojona.
Leżę w szpitalnym, cichym i smutnym pokoju. Przed moimi oczami widzę blady sufit, blade ściany. Wszystko jest takie chłodne i puste. Na jednej ze ścian, naprzeciwko moich oczu, wisi czarny zegar z czarnym cyferblatem, z dużymi, białymi cyframi i białymi wskazówkami. Przy głośnym tykaniu słyszę sekundy ubywające z mojego życia. Za moją głową znajduje się wysokie okno, zamknięte na dwa spusty. Żegnam się z wiatrem i promieniami słońca, które już nie otulą mojej twarzy. Nad drzwiami sali wisi maleńki krzyż, który daje mi poczucie, że nie jestem sama. Głęboko wierzę, że Bóg czuwa nade mną. Pociesza mnie to.
Czuję szum w uszach i niepokój, który zżera moje słabe serce. Zamykam oczy z bezsilności, lecz tylko na chwilę. Moją największą obawą jest, że już ich nigdy więcej nie otworzę. A potrzebuję jeszcze czasu na rachunek sumienia. Szykuję się w daleką podróż, lecz co mnie czeka? Moje serce lęka się przed tym nieznanym. W pewnych momentach odczuwam brak powietrza w płucach. Z trudnością nabieram je z powrotem.
Nie jestem w stanie wstać z łóżka. Kto by pomyślał, że dożyję takiej chwili. Lekarze nic nie mówią, lecz dobrze wiem, że mój czas dobiega końca, odchodzę… Leżę już kolejny dzień w szpitalu. Moje serce zawsze pragnęło zgasnąć we własnym pokoju, gdzie pachniałby bukiet świeżo zerwanych kwiatów z mojego pięknego ogrodu, byłoby wtedy radośniejsze. Skazana jestem na to, by tu zostać. Tu będzie mój koniec.
Nastała noc. Moje serce, zlęknione nocą, przyśpiesza swój rytm. Wszędzie jest ciemno, czuję się taka osamotniona. Pielęgniarka początkowo przychodziła raz na godzinę, teraz nie przychodzi już wcale. Cisza staje się coraz głośniejsza dla moich starych uszu. Z trudem moja ręka otwiera szufladę szpitalnej szafki. Wyciągam różaniec, który był ze mną przez całe życie. Zaczynam modlić się do Boga o siłę i do Matki Bożej o opiekę nade mną.
Zadaję sobie pytanie, dlaczego odczuwam tak ogromny lęk przed śmiercią? Przecież doskonale wiem, że nie była mi obca przez całe życie. Powinnam już być gotowa, ale czy na śmierć można być gotowym? Na to pytanie nie znam jeszcze odpowiedzi. Jestem osobą wierzącą, a jednak lęk wgryza się w moją duszę głęboko i nie pyta o pozwolenie. Moim wzorem jest Jezus Chrystus. Często o nim myślę i wołam do niego, aby był przy mnie w moim cierpieniu i w moich słabościach. Nabieram wtedy wewnętrznej siły. Uświadamiam sobie, że chcę umrzeć z godnością. Tak, z godnością.
Zadaję sobie pytanie, czy zrobiłam w życiu wszystko, aby nazwać się dobrym człowiekiem? Bo bez tego nie umrę godnie. Czy zrobiłam wszystko tak, jak powinnam? Czy tak naprawdę wybaczyłam wszystko, co powinnam wybaczyć, aby oczyścić swoje serce z emocji, które mogłyby mnie ranić, nawet teraz. Zaczynam swój rachunek sumienia. Tak, już czas!
Zamykam oczy i wracam pamięcią do mojego życia. Zamazane obrazy wspomnień wyostrzają się przed moimi spragnionymi oczami. Poszczególne etapy przeskakują jak w kadrze, a obecny stan to tylko tło. Będąc na końcu drogi, dobrze ją pamiętam, w pełnej świadomości swojej samotności. Zostałam sama na tym świecie, i umrę sama. Gdy siedziałam przy dębowym stole, patrząc w okno i nie widząc żadnej pociechy z życia. Jaka byłam wtedy niesprawiedliwa, mój niedoceniany, drogi przyjacielu.
*
Czekam na stacji, trzymając w ręku bilet. Na nim peron pierwszy, kierunek Warszawa. Boję się końca mojej podróży. Niepewność z podjętej decyzji napawa mnie lękiem przed tym spotkaniem. Przed spojrzeniem mu w oczy! Co w nich ujrzę? Co mam mu powiedzieć? Czy znajdę dobre słowa na to, co czułam w sercu przez całe swoje życie? Podjechał pociąg, dźwięcznie zagwizdał! Moje serce mówiło „wsiadaj do tego pociągu”, lecz rozum mnie hamował! Pociąg się zatrzymał, a ja z mieszanymi emocjami walczyłam ze sobą. Podeszłam do wejścia. Odwróciłam się jeszcze raz, aby spojrzeć, co za sobą zostawiam. Łzy poleciały mi po policzkach. Weszłam do swojego przedziału, usiadłam przy dużym oknie. Położyłam obok siebie swoją malutką, czarną torebkę. Pociąg ruszył z głośnym gwizdem. Do przedziału zapukał konduktor. Starszy pan o kruchej figurze, z siwymi, przetłuszczonymi włosami, zaczesanymi na bok, z papierosem w ustach.
– Witam, witam i o zdrowie pytam!
– Dziękuję! Mam się dobrze, a pan? – zapytałam i uśmiechnęłam się z nieśmiałością.
– Zdrowy i radosny, aż do śmierci – odparł zachrypniętym głosem, trzymając w ustach papierosa. – Bilecik do kontroli, proszę!
Trzymając pognieciony bilet w silnym uścisku dłoni, wręczyłam go konduktorowi. Spojrzał na mnie badawczo i podał mi go z powrotem.
– Do Warszawy, prawda?
– Tak.
– A co panią tam wiedzie?
– Odpowiedź, panie konduktorze…
Spojrzałam na jego wścibskie oczy i odwróciłam się w stronę okna. Czułam, jak pociąg się rozpędza, jak mijam drzewa, pola porośnięte zielenią, piękne, gęste lasy, które dobrze znam. Drzwi się zamknęły. Wyciągnęłam ze swojej torebki białą chusteczkę, którą tak bardzo kochałam. To właśnie dla niej, i dla samej siebie, jadę spotkać się z nim. Nie wiem, co mnie czeka. Mimo wszystko miałam jakąś pewność w sercu, że muszę tam dojechać. Czy spotkam się z nim? Do końca nie byłam tego pewna.
Jednak to wspomnienie jest dla mnie ostatecznym wyznaniem przed samą sobą, zostawię je na koniec…
Teraz wszystko jest inaczej. Czas zatrzymał się w moich wspomnieniach, w mojej przeszłości. Wracają do mnie chwile, które zostały w mym starym sercu. Może dlatego, że czekam już na tę chwilę, chwilę nieuniknioną, tę ostatnią, tak bardzo ważną i wyczekaną, a zarazem niechcianą. Jestem w pełni świadoma i skupiona w moich ostatnich godzinach życia, lecz mimo to drżąca i zaniepokojona.
Leżę w szpitalnym, cichym i smutnym pokoju. Przed moimi oczami widzę blady sufit, blade ściany. Wszystko jest takie chłodne i puste. Na jednej ze ścian, naprzeciwko moich oczu, wisi czarny zegar z czarnym cyferblatem, z dużymi, białymi cyframi i białymi wskazówkami. Przy głośnym tykaniu słyszę sekundy ubywające z mojego życia. Za moją głową znajduje się wysokie okno, zamknięte na dwa spusty. Żegnam się z wiatrem i promieniami słońca, które już nie otulą mojej twarzy. Nad drzwiami sali wisi maleńki krzyż, który daje mi poczucie, że nie jestem sama. Głęboko wierzę, że Bóg czuwa nade mną. Pociesza mnie to.
Czuję szum w uszach i niepokój, który zżera moje słabe serce. Zamykam oczy z bezsilności, lecz tylko na chwilę. Moją największą obawą jest, że już ich nigdy więcej nie otworzę. A potrzebuję jeszcze czasu na rachunek sumienia. Szykuję się w daleką podróż, lecz co mnie czeka? Moje serce lęka się przed tym nieznanym. W pewnych momentach odczuwam brak powietrza w płucach. Z trudnością nabieram je z powrotem.
Nie jestem w stanie wstać z łóżka. Kto by pomyślał, że dożyję takiej chwili. Lekarze nic nie mówią, lecz dobrze wiem, że mój czas dobiega końca, odchodzę… Leżę już kolejny dzień w szpitalu. Moje serce zawsze pragnęło zgasnąć we własnym pokoju, gdzie pachniałby bukiet świeżo zerwanych kwiatów z mojego pięknego ogrodu, byłoby wtedy radośniejsze. Skazana jestem na to, by tu zostać. Tu będzie mój koniec.
Nastała noc. Moje serce, zlęknione nocą, przyśpiesza swój rytm. Wszędzie jest ciemno, czuję się taka osamotniona. Pielęgniarka początkowo przychodziła raz na godzinę, teraz nie przychodzi już wcale. Cisza staje się coraz głośniejsza dla moich starych uszu. Z trudem moja ręka otwiera szufladę szpitalnej szafki. Wyciągam różaniec, który był ze mną przez całe życie. Zaczynam modlić się do Boga o siłę i do Matki Bożej o opiekę nade mną.
Zadaję sobie pytanie, dlaczego odczuwam tak ogromny lęk przed śmiercią? Przecież doskonale wiem, że nie była mi obca przez całe życie. Powinnam już być gotowa, ale czy na śmierć można być gotowym? Na to pytanie nie znam jeszcze odpowiedzi. Jestem osobą wierzącą, a jednak lęk wgryza się w moją duszę głęboko i nie pyta o pozwolenie. Moim wzorem jest Jezus Chrystus. Często o nim myślę i wołam do niego, aby był przy mnie w moim cierpieniu i w moich słabościach. Nabieram wtedy wewnętrznej siły. Uświadamiam sobie, że chcę umrzeć z godnością. Tak, z godnością.
Zadaję sobie pytanie, czy zrobiłam w życiu wszystko, aby nazwać się dobrym człowiekiem? Bo bez tego nie umrę godnie. Czy zrobiłam wszystko tak, jak powinnam? Czy tak naprawdę wybaczyłam wszystko, co powinnam wybaczyć, aby oczyścić swoje serce z emocji, które mogłyby mnie ranić, nawet teraz. Zaczynam swój rachunek sumienia. Tak, już czas!
Zamykam oczy i wracam pamięcią do mojego życia. Zamazane obrazy wspomnień wyostrzają się przed moimi spragnionymi oczami. Poszczególne etapy przeskakują jak w kadrze, a obecny stan to tylko tło. Będąc na końcu drogi, dobrze ją pamiętam, w pełnej świadomości swojej samotności. Zostałam sama na tym świecie, i umrę sama. Gdy siedziałam przy dębowym stole, patrząc w okno i nie widząc żadnej pociechy z życia. Jaka byłam wtedy niesprawiedliwa, mój niedoceniany, drogi przyjacielu.
*
Czekam na stacji, trzymając w ręku bilet. Na nim peron pierwszy, kierunek Warszawa. Boję się końca mojej podróży. Niepewność z podjętej decyzji napawa mnie lękiem przed tym spotkaniem. Przed spojrzeniem mu w oczy! Co w nich ujrzę? Co mam mu powiedzieć? Czy znajdę dobre słowa na to, co czułam w sercu przez całe swoje życie? Podjechał pociąg, dźwięcznie zagwizdał! Moje serce mówiło „wsiadaj do tego pociągu”, lecz rozum mnie hamował! Pociąg się zatrzymał, a ja z mieszanymi emocjami walczyłam ze sobą. Podeszłam do wejścia. Odwróciłam się jeszcze raz, aby spojrzeć, co za sobą zostawiam. Łzy poleciały mi po policzkach. Weszłam do swojego przedziału, usiadłam przy dużym oknie. Położyłam obok siebie swoją malutką, czarną torebkę. Pociąg ruszył z głośnym gwizdem. Do przedziału zapukał konduktor. Starszy pan o kruchej figurze, z siwymi, przetłuszczonymi włosami, zaczesanymi na bok, z papierosem w ustach.
– Witam, witam i o zdrowie pytam!
– Dziękuję! Mam się dobrze, a pan? – zapytałam i uśmiechnęłam się z nieśmiałością.
– Zdrowy i radosny, aż do śmierci – odparł zachrypniętym głosem, trzymając w ustach papierosa. – Bilecik do kontroli, proszę!
Trzymając pognieciony bilet w silnym uścisku dłoni, wręczyłam go konduktorowi. Spojrzał na mnie badawczo i podał mi go z powrotem.
– Do Warszawy, prawda?
– Tak.
– A co panią tam wiedzie?
– Odpowiedź, panie konduktorze…
Spojrzałam na jego wścibskie oczy i odwróciłam się w stronę okna. Czułam, jak pociąg się rozpędza, jak mijam drzewa, pola porośnięte zielenią, piękne, gęste lasy, które dobrze znam. Drzwi się zamknęły. Wyciągnęłam ze swojej torebki białą chusteczkę, którą tak bardzo kochałam. To właśnie dla niej, i dla samej siebie, jadę spotkać się z nim. Nie wiem, co mnie czeka. Mimo wszystko miałam jakąś pewność w sercu, że muszę tam dojechać. Czy spotkam się z nim? Do końca nie byłam tego pewna.
Jednak to wspomnienie jest dla mnie ostatecznym wyznaniem przed samą sobą, zostawię je na koniec…
więcej..
