Linia krwi - ebook

PRO­LOG

Osa­mot­nio­ny ksi­ężyc na czar­nym nie­bie, tej nocy był je­dy­nie wąskim ro­żkiem ja­sne­go świa­tła. Na opusz­czo­nym sta­rym par­kin­gu, gdzie na­tu­ra upo­mnia­ła się już o swo­je, obok kęp tra­wy prze­bi­ja­jących się wy­so­ko spod be­to­nu za­sty­gła w bez­ru­chu mysz. Nie wie­dzia­ła, że w miej­scu, gdzie przy­sta­nęła, pod sta­rym kon­te­ne­rem na śmie­ci, cza­iła się śmie­rć. Wąż unió­sł łeb wy­żej, nie­wi­docz­ny za ścia­ną mro­ku. Był go­to­wy do ata­ku.

Roz­le­gł się prze­ra­źli­wy krzyk mężczy­zny, któ­ry spło­szył zwie­rzęta. Wrzask do­cie­rał z opusz­czo­nej fa­bry­ki, do któ­rej nie­gdyś na­le­żał par­king. Z na­gła za­czął dąć wi­cher, ko­ro­ny drzew za­sza­mo­ta­ły się, piach wzbił się w po­wie­trze. Ko­lej­ny po­głos bólu zgrał się z gwiz­da­niem nie­szczel­nych, brud­nych okien sta­rej bu­dow­li. Prze­ci­ąg za­ko­ły­sał pa­jęczy­na­mi, któ­re przy­sła­nia­jąc sta­re ma­szy­ny, po­ły­ski­wa­ły w srebr­nym świe­tle ksi­ęży­ca.

Na ni­ższym po­zio­mie opusz­czo­nej bu­dow­li sły­chać było prze­ra­źli­we od­gło­sy. Przed drzwia­mi, skąd do­cie­ra­ły krzy­ki, sta­ło kil­ka osób. Je­dy­nym źró­dłem świa­tła obej­mu­jącym nie­wiel­ką po­wierzch­nię była sta­ra, brud­na lam­pa na su­fi­cie. Nie lu­bi­li świa­tła, wo­le­li prze­by­wać w ciem­no­ściach. Skry­ci w mro­ku jak węże, bali się choć pi­snąć, by nie zo­stać wci­ągni­ęty­mi w to, co dzia­ło się za sta­lo­wy­mi drzwia­mi. Dwóch wy­bie­gło na górę. Przy­gar­bio­na dziew­czy­na, sto­jąca naj­bli­żej drzwi, odzia­na była w scho­dzo­ny brud­ny pod­ko­szu­lek. Dło­nie mia­ła ciem­ne, jak­by sine, a na ko­niusz­kach pal­ców wy­ró­żnia­ły się ciem­no­czer­wo­ne rany. Dwa pa­znok­cie były ści­ągni­ęte i sączy­ła się ropa. Dziew­czy­na mia­ła sza­ty­no­we wło­sy – po­tar­ga­ne i skle­jo­ne, częścio­wo opa­da­ły jej na twarz.

Spoj­rza­ła na nich zgni­ły­mi ocza­mi i par­sk­nęła, czu­jąc za­że­no­wa­nie tą po­sta­wą. Zza drzwi unió­sł się krzyk, naj­gło­śniej­szy do tej pory, a po nim nie było już nic.

Cho­wa­jący się w mro­ku lu­dzie po­pa­trzy­li po so­bie py­ta­jąco, ale nie mie­li za­mia­ru wy­cho­dzić do świa­tła. Dziew­czy­na zła­pa­ła za sta­rą, chro­po­wa­tą klam­kę i otwo­rzy­ła ci­ężkie drzwi z hu­kiem. Gdy wcho­dzi­ła do środ­ka, po­dmuch po­wie­trza ude­rzył w nią za­pa­chem krwi i potu. Na ko­ńcu po­miesz­cze­nia do­strze­gła mężczy­znę. Zdy­sza­ny, opie­rał się o za­chla­pa­ny krwią sto­lik na kó­łkach. Fa­cet zgar­nął za uszy dłu­gie, czar­ne wło­sy, po czym odło­żył na sto­lik za­krwa­wio­ne ob­cęgi. Sto­jąca na nim za­pa­lo­na lamp­ka biu­ro­wa rzu­ca­ła na nie­go żó­łty blask, do­da­jąc sy­tu­acji pa­to­su.

– Czy to już ko­niec? – spy­ta­ła dziew­czy­na nie­pew­nym gło­sem.

– Ko­niec? – wy­mam­ro­tał, ła­pi­ąc od­dech. – Nie, to nie...

Od­wró­cił się, a świa­tło lamp­ki roz­ja­śni­ło nie­bie­ski pod­ko­szu­lek z żó­łty­mi wstaw­ka­mi przy­kle­jo­ny do spo­co­ne­go cia­ła. Sze­ro­ki de­kolt i za­ka­sa­ne ręka­wy uka­zy­wa­ły wy­ta­tu­owa­ne cia­ło od nad­garst­ków aż po szy­ję, na któ­rej wy­ta­tu­owa­na była zło­ta ko­ro­na. Po wąskiej twa­rzy spły­wa­ły kro­ple potu skręca­jąc na sze­ro­kim, sa­tys­fak­cjo­nu­jącym uśmie­chu, nie pa­su­jącym do wred­ne­go, złe­go spoj­rze­nia.

Wy­ci­ągnął do niej dłoń, w któ­rej le­żał świe­żo wy­rwa­ny, za­krwa­wio­ny kieł.

– To jest po­czątek – rze­kł i splu­nął. – Zwo­łaj po­zo­sta­łych...

Odło­żył ząb na sto­li­ku, a dźwi­ęk, jaki temu to­wa­rzy­szył, po­nió­sł się echem po pu­stym po­ko­ju.

– Czy mło­dy Ga­rou jest pil­no­wa­ny? – spy­tał, ści­ąga­jąc z po­licz­ka skle­jo­ne wło­sy.

– Nie spusz­cza­my z nie­go wzro­ku.

– Za­tem – za­rzu­cił na sie­bie czar­ny płaszcz – mo­że­my za­czy­nać.

Mó­wi­ąc to, uśmiech­nął się do niej sze­ro­ko, uka­zu­jąc brak pra­we­go kła i za­krwa­wio­ne dzi­ąsło.ROZ­DZIAŁ 1

Nowa dro­ga

Ksi­ężyc tej nocy, choć sa­mot­ny, rzu­cał ja­sne świa­tło na całe Chi­ca­go. Po­wie­trze było cie­płe, lecz nie dusz­ne, co było ra­jem dla owa­dów. Max od­no­sił wra­że­nie, że jesz­cze tyl­ko je ten świat bawi. Po raz ko­lej­ny od­ga­niał na­tar­czy­we mu­chy – za­czy­na­ły do­pro­wa­dzać go do sza­łu. Mrok za­le­wał ko­ry­tarz sta­re­go, opusz­czo­ne­go od lat ho­te­lu, a owa­dy do­sta­wa­ły się do środ­ka przez po­wy­bi­ja­ne ka­mie­nia­mi przez pod­chmie­lo­ną mło­dzież okna. Od­głos kro­ków za­głu­szał wy­ło­żo­ny na podło­dze ma­te­riał. Po wy­bla­kłym ko­lo­rze do­my­ślał się, że ory­gi­nal­nie był czer­wo­ny, ob­szy­ty zło­ty­mi kó­łka­mi, któ­re za­uwa­żył, świe­cąc wcze­śniej la­tar­ką.

Za­pach wil­go­ci i po­ro­śni­ętych grzy­bem ścian wwier­cał się nie­zno­śnie w noz­drza Max od­no­sił wra­że­nie, że czuł je, na­wet gdy od­dy­chał usta­mi. Za­czy­na­ła bo­leć go od tego gło­wa. Za­uwa­żył, że jak na opusz­czo­ny ho­tel było tu mało pa­jęczyn. Spoj­rzał za sie­bie, na sze­ro­ką klat­kę scho­do­wą z drew­nia­ny­mi, zdo­bio­ny­mi ba­rier­ka­mi. Bu­dy­nek po­wstał, gdy win­dy nie były jesz­cze tak po­pu­lar­ne, więc ho­te­le przy­wi­ązy­wa­ły dużą wagę do wy­glądu ich kla­tek scho­do­wych. Wąskie ko­ry­ta­rze były za to ich prze­ci­wie­ństwem. Ho­tel Ce­ryl wznie­sio­ny był w ty­si­ąc dzie­wi­ęćset dwu­dzie­stym czwar­tym roku w tam­tej­szej dziel­ni­cy han­dlo­wej, bli­sko cen­trum Chi­ca­go. Świa­tło ksi­ęży­ca, od­bi­te przez okna, oświe­tla­ło twarz Maxa, któ­ra po pi­ęciu la­tach od jego po­wro­tu z Mrocz­nej Um­bry uro­sła w kszta­łt­ną szczękę i zy­ska­ła lek­kie­go za­ro­stu. Przez ostat­nie pięć lat wy­ró­sł, ale wci­ąż był ni­ższy od Tay­lo­ra. Po­stu­rą bli­żej mu było do mężczy­zny niż chłop­ca, tył i boki gło­wy wy­go­lo­ne miał nie­mal do skó­ry, a krót­kie wło­sy sta­wiał so­bie do góry na pa­ście.

Idąc ko­ry­ta­rzem, mi­ja­jąc ko­lej­ne drzwi z wy­bla­kły­mi śla­da­mi po wy­wie­szo­nych na nich nie­gdyś nu­me­rach, Max wy­ci­ągnął te­le­fon i za­czął raz jesz­cze czy­tać ar­ty­kuł o tym miej­scu i jego złej sła­wie.

Ho­tel Ce­ryl w sen­sie for­mal­nym już nie ist­niał, gdyż w dwu­ty­si­ęcz­nym sie­dem­na­stym roku nowy wła­ści­ciel zmie­nił tę na­zwę na Ho­tel Stay, sta­ra­jąc się tym po­zbyć jego fa­tal­ne­go wi­ze­run­ku. Na nic się to jed­nak zda­ło, gdyż dwa lata pó­źniej ro­ze­gra­ła się tu­taj ko­lej­na tra­ge­dia. Z nie­zna­ne­go ni­ko­mu po­wo­du ho­tel ten był chęt­nie wy­bie­ra­ny przez sa­mo­bój­ców, se­ryj­nych mor­der­ców oraz, jak twier­dzi­ło wie­lu, rów­nież i przez opęta­nych.

– Ide­al­ne miej­sce dla mnie – po­wie­dział pod no­sem Max.

Bu­dy­nek miał dwa­na­ście pi­ęter i mie­ścił aż sze­śćset po­koi. Z ra­cji znisz­czeń, ja­kich do­pu­ści­li się bez­dom­ni, nar­ko­ma­ni i zło­dzie­je, nie było ta­bli­czek in­for­ma­cyj­nych na ścia­nach, przez co od­na­le­zie­nie tego, cze­go szu­kał Max, zaj­mo­wa­ło mu wi­ęcej cza­su, niż przy­pusz­czał. Bu­dy­nek, któ­ry był po­sta­wio­ny nie­mal sto lat temu, nie po­sia­dał zor­ga­ni­zo­wa­ne­go roz­sta­wu po­koi. Wo­kół bu­dyn­ku wy­bu­do­wa­no kil­ka biu­row­ców i apar­ta­men­tow­ców, cen­trum han­dlo­we i par­kin­gi, jed­nak na­wet to nie za­po­bie­gło upad­ko­wi dziel­ni­cy. Dziś wie­le ze wznie­sio­nych bu­dow­li stoi pu­stych, inne są do wy­na­jęcia, w kil­ku ko­czu­ją bie­da­cy i bez­dom­ni. Na­wet w ci­ągu dnia bywa tu nie­bez­piecz­nie, jak­by nad całą dziel­ni­cą ci­ąży­ła klątwa.

Tymi, któ­rzy od­wa­ży­li się tu­taj nie­gdyś no­co­wać, byli tu­ry­ści nie­świa­do­mi re­pu­ta­cji ho­te­lu, lub po pro­stu sku­sze­ni ni­ski­mi ce­na­mi. Do dziś, jak po­da­je pew­na ga­ze­ta, lu­dzie ska­rżą się na dziw­ne cie­nie czy nie­po­ko­jące od­gło­sy. Wie­lu mia­ło po­czu­cie du­sze­nia się we śnie czy wra­że­nie by­cia ob­ser­wo­wa­ny­mi przez ko­goś z mro­ku.

Max do­ta­rł do dru­gich scho­dów, gdyż pierw­sza klat­ka scho­do­wa pro­wa­dzi­ła tyl­ko do siód­me­go pi­ętra. Skro­lo­wał da­lej te­le­fon. Z ho­te­lem wi­ąza­ło się wie­le strasz­nych hi­sto­rii, mi­ędzy in­ny­mi mor­der­stwo nie­do­szłej ak­tor­ki, słyn­nej „Zło­tej Elzi”, Eli­za­beth Long, za­bi­tej w ty­si­ąc dzie­wi­ęćset trzy­dzie­stym siód­mym. Po raz ostat­ni wi­dzia­no ją wła­śnie w ba­rze tego ho­te­lu pi­jącą w sa­mot­no­ści i za­cho­wu­jącą się, we­dług ze­znań bar­ma­nów, dziw­nie, jak­by mó­wi­ła sama do sie­bie. Wszyst­kie me­dia o tym pi­sa­ły, gdyż jak wy­ka­za­ła sek­cja zwłok, dziew­czy­nę dręczo­no, jej cia­ło roz­ci­ęto na pół – mor­der­ca oka­le­czył wcze­śniej jej twarz i na­rządy płcio­we. Gdy wła­ści­ciel sądził, że go­rzej być nie może, oka­za­ło się, że był to do­pie­ro po­czątek rów­ni po­chy­łej. Eme­ry­to­wa­na te­le­fo­nist­ka Gol­die Oswe­ed, po­czątek sze­śćdzie­si­ąte­go czwar­te­go roku, za­ata­ko­wa­na przez nie­zna­ne­go spraw­cę tępym na­rzędziem.

Rok pó­źniej w kłót­ni ma­łże­ńskiej mąż wy­sko­czył z okna i spa­dł na prze­cho­dzącą chod­ni­kiem sta­rusz­kę – obo­je zgi­nęli na miej­scu. Przez te wszyst­kie lata funk­cjo­no­wa­nia ho­te­lu pod ró­żny­mi na­zwa­mi, ta­kich sa­mo­bójstw za­no­to­wa­no aż trzy­dzie­ści, tak jak­by samo miej­sce do­pro­wa­dza­ło tych lu­dzi do sza­łu i wy­mu­sza­ło do si­ęgni­ęcia po dra­stycz­ne roz­wi­ąza­nie swo­ich pro­ble­mów.

– Oby to było tu­taj – rzu­cił pod no­sem z na­dzie­ją.

Wy­sze­dł na ósme pi­ętro i ku swe­mu zdzi­wie­niu za­uwa­żył wi­szący na ścia­nie znak. Pod­sze­dł do nie­go i oświe­tlił te­le­fo­nem. Wy­ci­ągnął rękę, by ze­trzeć brud ręka­wem kurt­ki, ale za­wa­hał się i osta­tecz­nie zro­bił to dło­nią. Ta­blicz­ka urwa­ła się i upa­dła na podło­gę, nio­sąc się echem po opusz­czo­nym bu­dyn­ku. Wsłu­chi­wał się przez mo­ment, li­cząc na od­po­wie­dź, lecz nie do­cze­kał się.

– Tak, to to pi­ętro – stwier­dził i prze­ta­rł brud­ną ręką spodnie.

Po­pra­wił czar­ną dżin­so­wą kurt­kę ze zło­tą ko­ro­ną wy­szy­tą na ple­cach i pod­sze­dł do sta­rej win­dy, otwar­tej aku­rat na tym pi­ętrze. Spoj­rzał na ka­me­rę w rogu wa­go­nu i sta­re przy­ci­ski, na któ­rych nu­me­ry pi­ęter daw­no się wy­ta­rły. Win­da za­bi­ta była drew­nem i zdo­bio­na zło­ty­mi wstaw­ka­mi, na wzór klat­ki scho­do­wej. To tu­taj na­gra­no ostat­nią ofia­rę, któ­ra stra­ci­ła ży­cie. Po tym wy­da­rze­niu ho­tel zo­stał za­mkni­ęty i nikt nie od­wa­żył się go ku­pić.

To wy­da­rze­nie było po­wo­dem, dla któ­re­go Max przy­sze­dł tu tej nocy.

Osiem­na­ste­go lu­te­go, trzy lata wcze­śniej, po­li­cja w Chi­ca­go opu­bli­ko­wa­ła na­gra­nie z tej win­dy, któ­re było ostat­nim za­pi­sem wi­ze­run­ku Emmy Lens. Jego tre­ść zszo­ko­wa­ła opi­nię pu­blicz­ną i od tam­tej pory lu­dzie twier­dzi­li, iż była opęta­na bądź mia­ła kon­takt z du­cha­mi. Max sto­jąc w tej sa­mej win­dzie co ona, włączył przy­cisk „play” na te­le­fo­nie i przy­glądał się uwa­żnie na­gra­niu. Film trwał oko­ło trzech mi­nut. Dziew­czy­na w sza­rej blu­zie we­szła do win­dy zgar­bio­na i za­to­pio­na w kap­tu­rze, ze skrzy­żo­wa­ny­mi ręka­mi na pier­si. Na pierw­szy rzut oka wi­dać było, że coś jest nie tak. Gwa­łtow­nie wci­ska­ła nie je­den, lecz wie­le przy­ci­sków, po czym przy­wa­rła do rogu ka­bi­ny, jak­by ewi­dent­nie się bała. Max sta­nął w do­kład­nie tym sa­mym miej­scu, na­śla­du­jąc jej za­cho­wa­nie. Drzwi się za­su­nęły, a ta pa­trzy­ła na nie z du­żym na­pi­ęciem. Chło­pak unió­sł na mo­ment wzrok, pró­bu­jąc zro­zu­mieć, co za­szło.

Na na­gra­niu wi­dać było, że win­da za­trzy­mu­je się na trze­cim pi­ętrze – pierw­szym, któ­re wci­snęła. Emma ostro­żnie wy­chy­li­ła gło­wę na ko­ry­tarz i ro­zej­rza­ła się w obie stro­ny, po czym jak­by spa­ni­ko­wa­na szyb­ko wy­co­fa­ła się do środ­ka, wci­ska­jąc wie­lo­krot­nie przy­cisk za­my­ka­nia drzwi – te w ko­ńcu za­su­nęły się. Max usły­szał dźwi­ęk do­cho­dzący z klat­ki scho­do­wej, jak­by ktoś prze­su­nął ci­ężki me­bel. Za­sto­po­wał film. Od­głos do­cie­rał z kil­ku pi­ęter ni­żej. Wy­chy­lił się i po­pa­try­wał przez dłu­ższą chwi­lę wzdłuż ciem­ne­go ko­ry­ta­rza opusz­czo­ne­go ho­te­lu. Ci­sza. Prze­łk­nął śli­nę, na­słu­chu­jąc jesz­cze kil­ka­na­ście se­kund, po czym wró­cił do ogląda­nia. Wi­dział, że dziew­czy­na na ka­żdym pi­ętrze ro­bi­ła to samo, jak­by przed kimś ucie­ka­ła. W win­dzie krąży­ła od na­ro­żni­ka do na­ro­żni­ka, cho­wa­jąc gło­wę w kap­tu­rze, wy­ra­źnie prze­stra­szo­na.

Do­je­cha­ła na ósme pi­ętro, tam gdzie znaj­do­wał się te­raz Max. Po­de­szła do pro­gu win­dy, zer­k­nęła w lewo, a po­tem w pra­wo i wte­dy wzdry­gnęła się, jak­by zo­ba­czy­ła du­cha. Na na­gra­niu wi­dać, jak z kimś roz­ma­wia­ła, na­to­miast ka­me­ra z ko­ry­ta­rza po­ka­zy­wa­ła, że dziew­czy­na jest sama. Wy­szła z win­dy jak nie­śmia­łe dziec­ko, po czym szyb­ko wró­ci­ła do środ­ka. Na­stęp­nie wy­szła po­now­nie i za­raz znik­nęła z pola wi­dze­nia obu ka­mer. Max za­uwa­żył jesz­cze jed­ną dziw­ną rzecz, mia­no­wi­cie drzwi do win­dy po­zo­sta­ły ci­ągle otwar­te, jak­by sys­tem się za­wie­sił albo coś je trzy­ma­ło.

Chło­pak wy­sze­dł na śro­dek ko­ry­ta­rza, pró­bu­jąc coś do­strzec, lecz ciem­no­ść była nie­prze­nik­nio­na i nie był w sta­nie przy­uwa­żyć cze­go­kol­wiek. Wró­cił do fil­mu. Emma po­ja­wi­ła się w za­si­ęgu ka­me­ry, a wła­ści­wie tyl­ko jej ręka i noga. Mo­żna było wy­wnio­sko­wać, że dziew­czy­na z kimś roz­ma­wia­ła, po czym wbie­gła do win­dy, trzy­ma­jąc się za gło­wę, a na­stęp­nie znów wró­ci­ła na ko­ry­tarz. Jej ru­chy sta­ły się się gwa­łtow­ne, ner­wo­we, jak­by siłą wci­ska­ła nie­wi­dzial­ne przy­ci­ski. Na­gle po­czy­ni­ła krok do win­dy, ale za­trzy­ma­ła się w po­ło­wie kro­ku. Wi­dać było te­raz do­kład­nie, jak po­ru­sza­ła usta­mi, ale ka­me­ra nie za­re­je­stro­wa­ła jej roz­mów­cy.

Max od­wró­cił role i sta­nął w miej­scu, gdzie po­win­na stać nie­wi­dzial­na po­stać. Na na­gra­niu było coś, co przy­ku­ło uwa­gę chło­pa­ka. Pal­ce dziew­czy­ny. Sta­ły się roz­cza­pie­rzo­ne, gdy roz­mo­wa za­czy­na­ła prze­ra­dzać się w kłót­nię, po czym spra­wia­ła wra­że­nie, jak­by chcia­ła ko­goś po­dra­pać. Pik­se­le na na­gra­niu wska­zy­wa­ły, jak­by jej pal­ce nie­na­tu­ral­nie się wy­dłu­ży­ły.

Max zdębiał.

Przy­su­nął te­le­fon do twa­rzy, by się le­piej przyj­rzeć. Wte­dy się za­sło­ni­ła i nie­mal upa­dła. Wi­dać było, że krzy­czy. Drzwi do win­dy się za­mknęły i po­now­nie otwo­rzy­ły, na­stęp­nie kil­ka­krot­nie na po­wrót za­mknęły i otwo­rzy­ły. Emmy jed­nak nie było już wi­dać. Ka­me­ra w ko­ry­ta­rzu skie­ro­wa­na była na prze­ciw­le­głą do ka­bi­ny ścia­nę.

Max usły­szał skrzy­pie­nie drzwi na ko­ńcu ko­ry­ta­rza. Prze­łk­nął ner­wo­wo śli­nę i po­czuł lo­do­wa­te dresz­cze. Wy­chy­la­jąc się, uj­rzał otwar­te już drzwi, choć mó­głby przy­si­ąc, że jesz­cze mi­nu­tę temu wszyst­kie były za­mkni­ęte. To był po­kój, w któ­rym no­co­wa­ła Emma, pa­mi­ętał po map­ce bu­dyn­ku. Scho­wał te­le­fon do kie­sze­ni, po­pra­wił kurt­kę z ko­ro­ną na ple­cach, któ­rą po­da­ro­wał mu star­szy brat, i po­sze­dł wol­no wzdłuż ko­ry­ta­rza. Spoj­rzał za sie­bie dla pew­no­ści. Za­trzy­mał się przed uchy­lo­ny­mi drzwia­mi, wzi­ął wdech i pchnął je de­li­kat­nie. Te otwo­rzy­ły się z dra­żni­ącym uszy skrzyp­ni­ęciem. Wsze­dł do po­ko­ju, a w wil­got­nym, cie­płym po­wie­trzu po­czuł swąd cze­goś przy­pa­lo­ne­go, jak­by świe­żo zga­szo­nej świe­cy. Po­kój nie wy­ró­żniał się ni­czym nad­zwy­czaj­nym – po­ście­lo­ne sta­ran­nie łó­żko, biur­ko oraz ko­mo­da z te­le­wi­zo­rem, wszyst­ko po­kry­te ci­ężkim ku­rzem. Gęstą at­mos­fe­rę daw­no nie­wie­trzo­ne­go po­ko­ju zła­ma­ło chłod­ne po­wie­trze, któ­re po­ja­wi­ło się na­gle, a w ślad za nim wy­stąpi­ła gęsia skór­ka.

Czuł obec­no­ść ko­goś jesz­cze. Od tego mo­men­tu jego ru­chy były ostro­żne i wy­wa­żo­ne. Za­jął swo­ją po­zy­cję na środ­ku po­ko­ju i usia­dł na brud­nym dy­wa­nie.

– Emmo, wiem, że tu­taj je­steś – za­czął ci­cho i spo­koj­nie. – Wiem rów­nież, że je­steś świa­do­ma mo­jej obec­no­ści.

W rogu po­ko­ju na za­ku­rzo­nej sza­fie po­ja­wi­ła się od­bi­ta dłoń dziew­czy­ny, a z ła­zien­ki do­ta­rł do nie­go od­głos ka­pi­ącej wody z kra­nu. Max wy­pu­ścił wol­no po­wie­trze, lu­zu­jąc na­pi­ęcie. Wie­dział, że cia­ło dziew­czy­ny od­na­le­zio­no trzy dni po tym, jak ka­me­ra win­dy na­gra­ła ją po raz ostat­ni. Pły­wa­ło w zbior­ni­ku wod­nym na da­chu ho­te­lu, drzwi na ostat­nim pi­ętrze były za­bez­pie­czo­ne, a we­jście do zbior­ni­ka jest ci­ężkie i wąskie. Do dziś ta­jem­ni­cą po­zo­sta­ło to, jak zdo­ła­ła się tam do­stać w po­je­dyn­kę, bez dra­bi­ny i klu­czy na dach. Fak­tem jed­nak było, iż przez trzy dni go­ście ho­te­lo­wi myli się i pili wodę, w któ­rej pły­wa­ły roz­kła­da­jące się zwło­ki Emmy i gdy to wy­szło na jaw, to był ko­niec tego ho­te­lu.

– Przy­sze­dłem tu­taj, po­nie­waż mam dla cie­bie pro­po­zy­cję – ci­ągnął i czuł, jak się do nie­go zbli­ża, a bi­jąca od niej zło­ść była nie­mal na­ma­cal­na. – Mogę po­da­ro­wać ci od­po­czy­nek od tej męki i błądze­nia po­mi­ędzy ścia­na­mi tego miej­sca. Ale ma to swo­ją cenę.

Była bli­sko. Czuł w płu­cach chłód. Pie­kło go przy ka­żdym wde­chu. Kątem oka w brud­nym lu­strze za­uwa­żył po­stać prze­mo­czo­nej dziew­czy­ny, z któ­rej skra­pla­ła się woda. Jej cia­ło było w sta­nie roz­kła­du. Pła­ty skó­ry od­kle­ja­ły się od resz­ty si­ne­go cia­ła.

Pa­trzy­ła na nie­go z po­chy­lo­ną gło­wą.

– Zro­bię to wszyst­ko – ci­ągnął – je­że­li wpu­ścisz mnie do Um­bry...

Gdy to po­wie­dział, dziew­czy­na spoj­rza­ła na lu­stro, tam zła­pa­li kon­takt wzro­ko­wy. Ta­fla pękła na­gle, a ona unio­sła gło­wę wy­żej, roz­sze­rza­jąc oczy w stra­chu, po czym znik­nęła.

Chłód ustąpił. Jego miej­sce za­jęło cie­pło let­niej nocy i dusz­ne po­wie­trze.

– Cze­kaj!

Max wstał i za­czął się roz­glądać. Wte­dy usły­szał od­głos do­cho­dzący z ko­ry­ta­rza. Wy­bie­gł z po­ko­ju, podąża­jąc za głu­chy­mi dźwi­ęka­mi. Zbie­gł po klat­ce scho­do­wej dwa pi­ętra ni­żej, ude­rza­jąc gło­śno bu­ta­mi o sta­re drew­nia­ne scho­dy. Za­trzy­mał się przed ko­lej­nym po­ko­jem, skąd do­cie­ra­ły dźwi­ęki. Wzi­ął do ręki la­tar­kę i wbie­gł do środ­ka.

Smród śmiet­ni­ka ude­rzył w nie­go z im­pe­tem. W po­ko­ju zna­la­zł trzech bez­dom­nych, któ­rzy ze­rwa­li się na jego wi­dok i prze­stra­sze­ni za­sło­ni­li gło­wy ręka­mi. Zruj­no­wa­ny po­kój z kil­ko­ma brud­ny­mi ma­te­ra­ca­mi i ca­łym do­rob­kiem bez­dom­nych, któ­rzy zro­bi­li so­bie tu swo­ją me­li­nę. Max zga­sił la­tar­kę, by nie ra­zić ich po oczach i spu­ścił wzrok, zre­zy­gno­wa­ny, wie­dząc, że ko­lej­ny raz mu się nie po­wio­dło.

Wy­ci­ągnął wodę i rzu­cił do jed­ne­go z bez­dom­nych, po czym za­mknął za sobą drzwi, wy­cho­dząc.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­sza­my do za­ku­pu pe­łnej wer­sji ksi­ążki

------------------------------------------------------------------------