-
W empik go
Listy do brata III - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
Lipiec 2012
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Listy do brata III - ebook
„Listy do Brata” to zbiór felietonów kierowanych do przebywającego na emigracji krewnego. Pierwotnie publikowane były one w ramach konkursu na „Blog Roku 2009”, uzyskując najwięcej głosów czytelników w swojej kategorii.
Choć umieszczone w odległej przeszłości przygody bohaterów zapożyczonych na chwilę od innych autorów wydają się wymysłem, wytworem wyobraźni, w istocie wydarzyły się naprawdę w boleśnie bliskiej nam teraźniejszości.
Grzegorz Kossowski
„Nie masz takowych terminów, z których by się ten psotny rycerz salwować nie umiał, czy to sprytem, czy podstępem. Szlachcic zacny, któremu nieobce są słowa Bóg, Honor i Ojczyzna. Nie taki stary przecie, a pamięta, że kiedyś nie było Teleranka. Talentami wieloma obdarowany, godzien jest, by ostrzem satyry, niczym piką, dźgać wrogów Rzeczpospolitej, co chwalebnym jest.”
Strona autorska: www.kossowski.eu
| Kategoria: | Felietony |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7859-046-0 |
| Rozmiar pliku: | 847 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Przedmowa
Kłaniam szlachciankom prawym w pas. Wielka to rzecz dla mnie, skryby skromnego, iże wasze denary ciężką pracą zdobywane w czasach coraz trudniejszych – zamiast na kolejne dyariusze szmatławe, których nawet w wychodku użyć nie sposób – na te pisma moje żeście przeznaczyć raczyły.
Kłaniam wam, szlachcice prawi, żeście – miast na piwska kolejny kufel – denara czy dwa poświęcili, by prawdę z pism moich wynikającą poznać. Listy te, choć żartami jedynie się wydają, fraszkami ulotnymi – niestety, na prawdzie oparte są. Każda historia miejsce miała, choć w innym kontekście i z innymi bohaterami. Kto zabawić się chce i pierwowzory przygód owych w otaczającej nas rzeczywistości szukać zamierza, tego wola i igrzyska. Pozostałych zapewniam solennie – radość to jest przez łzy je czytać, bo lepiej dla nas wszystkich by było, gdyby nigdy powstać nie musiały. Jednak, gdy komu dobro Rzeczpospolitej na sercu leży, ten milczeć nie może i każdy na swój sposób – mieczem, piórem czy rozumem – działać powinien.
Do czego i Was zachęcam, Brat SzlachcicList LXXXV – o tym, co będzie albo i nie będzie w A.D. 2010
Szanowny Panie Bracie
Zwykłem byłem pisać do Ciebie o wydarzeniach, które miały miejsce na Dzikich Polach. Właśnie nadarzyła się okazja, by spojrzeć w przyszłość. Bo oto razem z panem Zagłobą uciekaliśmy właśnie przed pogonią dragonów targowickich, którzy to wszystkich chcą uszczęśliwiać na swoją modłę, a najbardziej przez podpinanie łańcuchami do kul armatnich. Jako że nasza armia w zasadzie już istnieć przestaje, przeto kule armatnie – niepotrzebne – jak raz przydają się do tego, by je łańcuchami do nóg szlachciców prawych, obywateli upadającej Rzeczpospolitej, przyfastrygować. Co i dragoni targowiccy czynią z ochotą, gdyż to zdrajcy są i płatni, a na dodatek pachołki targowicy.
By losu smutnego uniknąć, schowaliśmy się na czas jakiś pogoni w domu Wernyhory, któren pod lasem mieszka. I nie tylko państwową służbę zdrowia wyręcza nieudolną (dzięki czemu majątek robi, ale za to lud prosty jakąś opiekę ma), ale także jest wizjonerem, któren przyszłość przepowiada. Tym się akurat Wernyhora wsławił kiedyś, ale zajęcie to rzucić musiał, bo konkurencję teraz ma taką ogromną, proroków mrowie po gościńcach, że się chłopina lecznictwem zajął, gdzie i pieniądze są i robota stała.
Gdyśmy do niego zawitali, miodem leczniczym nas przywitał i nalewką na wiśniach, którą – również w ilościach leczniczych – zaczęlim sobie we trzech aplikować. W odróżnieniu od owych szczepionek szatańskich, aplikowalim dobrowolnie i w większej ilości dawek, efektami ubocznymi się póki co nie przejmując, gdyż te dopiero jutro wystąpią.
I to była pierwsza z przepowiedni Wernyhory i pierwsza, która miała się sprawdzić, bo już dnia następnego. A tymczasem kolejne garnce miodu i nalewki przywoływały kolejne przepowiednie na ten rok i lata przyszłe...
– Wizę – rzekł Wernyhora. – Wizę! Podwójnie jakoś tak wizę!
– Chrwrerwra – zaklął szpetnie, acz niewyraźnie, Zagłoba, gdyż nadmiar lekarstwa wywołał u niego niedowład języka.
– Wizę! – kontynuował wieszcz – kryzys! Braki w zaopatrzeniu! Trzeba gromadzić spirytus leniu, bo nie będzie z czego nalewki robić! Kaszę gromadzić. Nie będzie dobrze, trza się zaprawić. Poprawy nijakiej nie będzie, gdy ten sam na tronie raz drugi siędzie. Kto ma uszy, niechaj słucha. Kto nie słyszy, niech je wodą przemyje. Lać się będą na nas pomyje, bo się gnoju perfumami odświeżyć nie da. Dlatego będzie bieda. Gdy korzeń zgnity, trza wyrwać i nowy zasadzić. Na nic się zda podlewanie, gdy korzeń spleśniały, choćby na wierzch wyszły gały. Na nic ogrodnik, który jeno gada, cuda jakoweś zapowiada, że ogród piękny stworzy, gdy jeno tylko tak gaworzy. Dlatego czeka nas zagłada. Ale jest nadzieja, jeno musim się zgromadzić, ogrodników oszustów z siodeł wysadzić, rękawy zakasać, do roboty się wziąć...
O czym donoszę,
Brat Waćpana w planach zapowiedzianyList XCIII – o kurach i słomie z butów wystającej
List do Brata mego,
co jest bardzo spoko
jak trzeba, zaśpiewa
nawet słynne „koko”
Szanowny Panie Bracie
Nudzim się potwornie na tej naszej stanicy, rubieży Rzeczpospolitej, ścianie wschodniej – można powiedzieć. A to głównie z braku Tatarzynów, którzy bardziej z Kitajcami teraz trzymają, bo im taniej. Ale ja nie o tym, jako zwykle zresztą...
Zatem nudzim się i nagle pan Zagłoba, któremu konceptu nigdy nie brakuje, zaproponował, abyśmy konkurs zorganizowali na przyśpiewkę jaką, żeby nam się mniej nudziło. Przystalim na tę propozycjum, bo i tak nic lepszego do roboty nie mielim, i raz dwa wyrychtowalim na dziedzińcu małą scenkę z desek sosnowych i stosowne ogłoszenie wywiesilim przed bramą staniczną. Do wieczora zgłosiło się nam śpiewaków i grajków różnej maści, nawet Janko Muzykant przyszedł, przeto po zachodzie słońca zasiedlim
wygodnie z całą kompaniją, aby podziwiać, a to uczyniwszy, najstosowniejszą przyśpiewkę wybrać. Najsampierw wystąpiła stara prukwa jedna z pobliskiej wsi, która chyba od trzydziestu z górą lat już na festynach wiejskich przyśpiewuje, ale przynudziwszy sromotnie, wszystkich nas o sen przyprawiła, a pana Zagłobę w pierwszym rzędzie, bo to śpioch straszny. Potem grupa młokosów inną piosnkę zaprezentowała, ale i ci się nam nie spodobali, bo nadęci strasznie byli, nuty rzewne prezentowawszy. A jak wiesz, do boju trza iść z przytupem, a nie smętnie, jak na pogrzeb. Na koniec baby jakoweś na scenie stanęły i przyśpiewkę swoją prezentować zaczęły...
„Cieszą się Polacy
Cieszy każda gmina,
Że jedziem na Pola
Gonić Tatarzyna
Koko, koko, Polska spoko,
Tatarzyna kolnij w oko,
Wszyscy razem zaśpiewajmy,
Szweda też ganiajmy...”
Po występach zebralim się w czeladnej, gdzie można i popić, i dziewki służebne poszczypać. I zaczęlim deliberować, którą przyśpiewkę wybrać, jako pieśń do boju zagrzewającą, na okoliczność, gdyby się jakiś podjazd na Dzikie Pola jednak szykował.
– Mnie się zdaje – rzekł pan Zagłoba – iżby wskazać coś swojskiego. Co by łatwo w ucho wpadłszy, drugim nie wyleciawszy, dłużej między oboma ostało. Żołnierze nasi słabą pamięć mają, bo oleum nie używają, jako ja robię.
– To się nie godzi, iżby takie wsiowe rytmy naszą armię na podjazdach reprezentowały – stwierdził pan Posłaniecki, któren na każdą imprezę się wpycha, żeby darmo popić i podeżreć. – Trzeba co zacnego wybrać, hymn jaki, albo rekwije...
Posłaniecki (którego obalim!), sam z gminu pochodzący, bez herbu nijakiego, strasznie jest czuły, by mu słomy z butów nie było widać. Każden z nas o tym wie, ale udajem, że tego nie widzim, bo jednak chłopina na stanowisku, ustosunkowany, no ale taką mamy ordynacyję wybiórczą, o czym w osobnym liście Ci napiszę.
A tymczasem dyskusyja się nawiązała, jedni byli za, drudzy zasię przeciwko. Tumult się zrobił i zamieszanie. Jedni mówili, że ojczyzna ludowi bliska, inni, że wieś straszna....
– A mnie się zdaje – zagaił nagle stary Józwa Butrym, ten bez nogi, któren nieczęsto się odzywa – że jak się dobrze nagrzmocita, to będzieta śpiwoć o tych kurach jak się patrzy!
O czym donoszę z przytupem,
Brat Waćpana najmilejszyO autorze
„Nie masz takowych terminów, z których by się ten psotny rycerz salwować nie umiał, czy to sprytem, czy podstępem. Szlachcic zacny, któremu nieobce są słowa Bóg, Honor i Ojczyzna. Nie taki stary przecie, a pamięta, że kiedyś nie było Teleranka. Talentami wieloma obdarowany, godzien jest, by ostrzem satyry, niczym piką, dźgać wrogów Rzeczpospolitej, co chwalebnym jest.”
„Listy do Brata” to zbiór felietonów kierowanych do przebywającego na emigracji krewnego. Pierwotnie publikowane były one w ramach konkursu na „Blog Roku 2009”, uzyskując najwięcej głosów czytelników w swojej kategorii.
Choć umieszczone w odległej przeszłości przygody bohaterów zapożyczonych na chwilę od innych autorów wydają się wymysłem, wytworem wyobraźni, w istocie wydarzyły się naprawdę w boleśnie bliskiej nam teraźniejszości.
Kłaniam szlachciankom prawym w pas. Wielka to rzecz dla mnie, skryby skromnego, iże wasze denary ciężką pracą zdobywane w czasach coraz trudniejszych – zamiast na kolejne dyariusze szmatławe, których nawet w wychodku użyć nie sposób – na te pisma moje żeście przeznaczyć raczyły.
Kłaniam wam, szlachcice prawi, żeście – miast na piwska kolejny kufel – denara czy dwa poświęcili, by prawdę z pism moich wynikającą poznać. Listy te, choć żartami jedynie się wydają, fraszkami ulotnymi – niestety, na prawdzie oparte są. Każda historia miejsce miała, choć w innym kontekście i z innymi bohaterami. Kto zabawić się chce i pierwowzory przygód owych w otaczającej nas rzeczywistości szukać zamierza, tego wola i igrzyska. Pozostałych zapewniam solennie – radość to jest przez łzy je czytać, bo lepiej dla nas wszystkich by było, gdyby nigdy powstać nie musiały. Jednak, gdy komu dobro Rzeczpospolitej na sercu leży, ten milczeć nie może i każdy na swój sposób – mieczem, piórem czy rozumem – działać powinien.
Do czego i Was zachęcam, Brat SzlachcicList LXXXV – o tym, co będzie albo i nie będzie w A.D. 2010
Szanowny Panie Bracie
Zwykłem byłem pisać do Ciebie o wydarzeniach, które miały miejsce na Dzikich Polach. Właśnie nadarzyła się okazja, by spojrzeć w przyszłość. Bo oto razem z panem Zagłobą uciekaliśmy właśnie przed pogonią dragonów targowickich, którzy to wszystkich chcą uszczęśliwiać na swoją modłę, a najbardziej przez podpinanie łańcuchami do kul armatnich. Jako że nasza armia w zasadzie już istnieć przestaje, przeto kule armatnie – niepotrzebne – jak raz przydają się do tego, by je łańcuchami do nóg szlachciców prawych, obywateli upadającej Rzeczpospolitej, przyfastrygować. Co i dragoni targowiccy czynią z ochotą, gdyż to zdrajcy są i płatni, a na dodatek pachołki targowicy.
By losu smutnego uniknąć, schowaliśmy się na czas jakiś pogoni w domu Wernyhory, któren pod lasem mieszka. I nie tylko państwową służbę zdrowia wyręcza nieudolną (dzięki czemu majątek robi, ale za to lud prosty jakąś opiekę ma), ale także jest wizjonerem, któren przyszłość przepowiada. Tym się akurat Wernyhora wsławił kiedyś, ale zajęcie to rzucić musiał, bo konkurencję teraz ma taką ogromną, proroków mrowie po gościńcach, że się chłopina lecznictwem zajął, gdzie i pieniądze są i robota stała.
Gdyśmy do niego zawitali, miodem leczniczym nas przywitał i nalewką na wiśniach, którą – również w ilościach leczniczych – zaczęlim sobie we trzech aplikować. W odróżnieniu od owych szczepionek szatańskich, aplikowalim dobrowolnie i w większej ilości dawek, efektami ubocznymi się póki co nie przejmując, gdyż te dopiero jutro wystąpią.
I to była pierwsza z przepowiedni Wernyhory i pierwsza, która miała się sprawdzić, bo już dnia następnego. A tymczasem kolejne garnce miodu i nalewki przywoływały kolejne przepowiednie na ten rok i lata przyszłe...
– Wizę – rzekł Wernyhora. – Wizę! Podwójnie jakoś tak wizę!
– Chrwrerwra – zaklął szpetnie, acz niewyraźnie, Zagłoba, gdyż nadmiar lekarstwa wywołał u niego niedowład języka.
– Wizę! – kontynuował wieszcz – kryzys! Braki w zaopatrzeniu! Trzeba gromadzić spirytus leniu, bo nie będzie z czego nalewki robić! Kaszę gromadzić. Nie będzie dobrze, trza się zaprawić. Poprawy nijakiej nie będzie, gdy ten sam na tronie raz drugi siędzie. Kto ma uszy, niechaj słucha. Kto nie słyszy, niech je wodą przemyje. Lać się będą na nas pomyje, bo się gnoju perfumami odświeżyć nie da. Dlatego będzie bieda. Gdy korzeń zgnity, trza wyrwać i nowy zasadzić. Na nic się zda podlewanie, gdy korzeń spleśniały, choćby na wierzch wyszły gały. Na nic ogrodnik, który jeno gada, cuda jakoweś zapowiada, że ogród piękny stworzy, gdy jeno tylko tak gaworzy. Dlatego czeka nas zagłada. Ale jest nadzieja, jeno musim się zgromadzić, ogrodników oszustów z siodeł wysadzić, rękawy zakasać, do roboty się wziąć...
O czym donoszę,
Brat Waćpana w planach zapowiedzianyList XCIII – o kurach i słomie z butów wystającej
List do Brata mego,
co jest bardzo spoko
jak trzeba, zaśpiewa
nawet słynne „koko”
Szanowny Panie Bracie
Nudzim się potwornie na tej naszej stanicy, rubieży Rzeczpospolitej, ścianie wschodniej – można powiedzieć. A to głównie z braku Tatarzynów, którzy bardziej z Kitajcami teraz trzymają, bo im taniej. Ale ja nie o tym, jako zwykle zresztą...
Zatem nudzim się i nagle pan Zagłoba, któremu konceptu nigdy nie brakuje, zaproponował, abyśmy konkurs zorganizowali na przyśpiewkę jaką, żeby nam się mniej nudziło. Przystalim na tę propozycjum, bo i tak nic lepszego do roboty nie mielim, i raz dwa wyrychtowalim na dziedzińcu małą scenkę z desek sosnowych i stosowne ogłoszenie wywiesilim przed bramą staniczną. Do wieczora zgłosiło się nam śpiewaków i grajków różnej maści, nawet Janko Muzykant przyszedł, przeto po zachodzie słońca zasiedlim
wygodnie z całą kompaniją, aby podziwiać, a to uczyniwszy, najstosowniejszą przyśpiewkę wybrać. Najsampierw wystąpiła stara prukwa jedna z pobliskiej wsi, która chyba od trzydziestu z górą lat już na festynach wiejskich przyśpiewuje, ale przynudziwszy sromotnie, wszystkich nas o sen przyprawiła, a pana Zagłobę w pierwszym rzędzie, bo to śpioch straszny. Potem grupa młokosów inną piosnkę zaprezentowała, ale i ci się nam nie spodobali, bo nadęci strasznie byli, nuty rzewne prezentowawszy. A jak wiesz, do boju trza iść z przytupem, a nie smętnie, jak na pogrzeb. Na koniec baby jakoweś na scenie stanęły i przyśpiewkę swoją prezentować zaczęły...
„Cieszą się Polacy
Cieszy każda gmina,
Że jedziem na Pola
Gonić Tatarzyna
Koko, koko, Polska spoko,
Tatarzyna kolnij w oko,
Wszyscy razem zaśpiewajmy,
Szweda też ganiajmy...”
Po występach zebralim się w czeladnej, gdzie można i popić, i dziewki służebne poszczypać. I zaczęlim deliberować, którą przyśpiewkę wybrać, jako pieśń do boju zagrzewającą, na okoliczność, gdyby się jakiś podjazd na Dzikie Pola jednak szykował.
– Mnie się zdaje – rzekł pan Zagłoba – iżby wskazać coś swojskiego. Co by łatwo w ucho wpadłszy, drugim nie wyleciawszy, dłużej między oboma ostało. Żołnierze nasi słabą pamięć mają, bo oleum nie używają, jako ja robię.
– To się nie godzi, iżby takie wsiowe rytmy naszą armię na podjazdach reprezentowały – stwierdził pan Posłaniecki, któren na każdą imprezę się wpycha, żeby darmo popić i podeżreć. – Trzeba co zacnego wybrać, hymn jaki, albo rekwije...
Posłaniecki (którego obalim!), sam z gminu pochodzący, bez herbu nijakiego, strasznie jest czuły, by mu słomy z butów nie było widać. Każden z nas o tym wie, ale udajem, że tego nie widzim, bo jednak chłopina na stanowisku, ustosunkowany, no ale taką mamy ordynacyję wybiórczą, o czym w osobnym liście Ci napiszę.
A tymczasem dyskusyja się nawiązała, jedni byli za, drudzy zasię przeciwko. Tumult się zrobił i zamieszanie. Jedni mówili, że ojczyzna ludowi bliska, inni, że wieś straszna....
– A mnie się zdaje – zagaił nagle stary Józwa Butrym, ten bez nogi, któren nieczęsto się odzywa – że jak się dobrze nagrzmocita, to będzieta śpiwoć o tych kurach jak się patrzy!
O czym donoszę z przytupem,
Brat Waćpana najmilejszyO autorze
„Nie masz takowych terminów, z których by się ten psotny rycerz salwować nie umiał, czy to sprytem, czy podstępem. Szlachcic zacny, któremu nieobce są słowa Bóg, Honor i Ojczyzna. Nie taki stary przecie, a pamięta, że kiedyś nie było Teleranka. Talentami wieloma obdarowany, godzien jest, by ostrzem satyry, niczym piką, dźgać wrogów Rzeczpospolitej, co chwalebnym jest.”
„Listy do Brata” to zbiór felietonów kierowanych do przebywającego na emigracji krewnego. Pierwotnie publikowane były one w ramach konkursu na „Blog Roku 2009”, uzyskując najwięcej głosów czytelników w swojej kategorii.
Choć umieszczone w odległej przeszłości przygody bohaterów zapożyczonych na chwilę od innych autorów wydają się wymysłem, wytworem wyobraźni, w istocie wydarzyły się naprawdę w boleśnie bliskiej nam teraźniejszości.
więcej..
