Liturgia krok po kroku - ebook

Wstęp

Gdy na pew­nym eta­pie ży­cia za­czę­ła się kształ­to­wać moja chrze­ści­jań­ska toż­sa­mość, a było to w du­żej mie­rze za spra­wą ze­tknię­cia się z ludź­mi nie­po­dzie­la­ją­cy­mi mo­jej wia­ry, po­śród wie­lu py­tań „dla­cze­go” po­ja­wi­ło się i to: Dla­cze­go cho­dzisz co nie­dzie­lę do ko­ścio­ła na mszę? Zro­zu­mia­łem wów­czas, iż poza oczy­wi­stą od­po­wie­dzią, że to obo­wią­zek ka­to­li­ka i że to waż­ne, nie po­tra­fi­łem po­wie­dzieć nic wię­cej. Nie tyl­ko temu, kto py­tał. Nie po­tra­fi­łem na to py­ta­nie od­po­wie­dzieć rów­nież so­bie. Za­czą­łem się nad tym za­sta­na­wiać. To był po­czą­tek mo­je­go zwro­tu
ku li­tur­gii.

Po­tem za­uwa­ży­łem, że naj­waż­niej­sze mo­men­ty mo­je­go ży­cia w ja­kiś spo­sób były po­wią­za­ne z mszą świę­tą. Przed ma­tu­rą po­ja­wia­łem się w ko­ście­le każ­de­go dnia. Może tro­chę przy­po­mi­na­ło to tar­go­wa­nie się z Bo­giem: ja będę przy­cho­dził, a Ty mi po­móż, nie­mniej co­dzien­ne uczest­nic­two w li­tur­gii nie­spo­dzie­wa­nie za­czę­ło mnie kształ­to­wać.

Na stu­diach dzien­ni­kar­skich, gdy w mo­jej gło­wie za­czę­ła po­ja­wiać się myśl o ka­płań­stwie, czę­sto przy­cho­dzi­łem na ad­o­ra­cję Naj­święt­sze­go Sa­kra­men­tu. W se­mi­na­rium, po­nie­waż ni­gdy nie by­łem mi­ni­stran­tem, w kwe­stii li­tur­gii cią­gle o coś do­py­ty­wa­łem. W koń­cu tra­fi­łem na Du­cha li­tur­gii kard. Ratzin­ge­ra. Wte­dy zro­zu­mia­łem, że li­tur­gia to nie tyl­ko ob­rzę­dy, ry­tu­ał, ale coś znacz­nie wię­cej: to styl ży­cia, jaki mam przy­jąć, a jest to styl ży­cia Chry­stu­sa Pana.

Kie­dy więc tra­fi­łem do Ra­dia Emaus, nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, że chcę mieć w ra­mów­ce au­dy­cję o li­tur­gii. Mamy wiel­ki skarb w Ko­ście­le, a tak czę­sto nie po­tra­fi­my go do­strzec. Nie­jed­no­krot­nie po­strze­ga­my uczest­nic­two w Eu­cha­ry­stii je­dy­nie jako przy­kry obo­wią­zek, cza­sem sta­no­wi ona dla nas wy­nie­sio­ny z domu ro­dzin­ne­go zwy­czaj wy­peł­nia­ją­cy nie­dziel­ne przed­po­łu­dnie, bywa, że przez nie­zro­zu­mie­nie isto­ty, ge­stów, zna­ków, słów, ar­chi­tek­tu­ry, mu­zy­ki czy mil­cze­nia Eu­cha­ry­stia wy­da­je nam się zwy­czaj­nie nud­na. Nie chcę po­wie­dzieć, że je­stem te­raz spe­cja­li­stą i wszyst­ko już ro­zu­miem. Chcę ra­czej po­ka­zać, że prze­sze­dłem pew­ną dro­gę, na któ­rej od­kry­łem pięk­no li­tur­gii i bo­gac­two ży­cia du­cho­we­go, w któ­re ona nas wpro­wa­dza. Bar­dzo chciał­bym, aby inni mo­gli do­znać tego sa­me­go za­chwy­tu, aby mo­gli dać się po­cią­gnąć Bogu dzia­ła­jącemu w li­tur­gii.

Szu­ka­jąc eks­per­ta do au­dy­cji, po­my­śla­łem o ojcu To­ma­szu Gra­bow­skim OP. On sam z pew­no­ścią by sie­bie nie na­zwał eks­per­tem, ale wol­no nam tak na nie­go spoj­rzeć. Przez wie­le lat zwią­za­ny był z Do­mi­ni­kań­skim Ośrod­kiem Li­tur­gicz­nym w Kra­ko­wie. An­ga­żo­wał się w re­ko­lek­cje li­tur­gicz­ne My­ste­rium fa­sci­nans. Na­grał nie­je­den vlog o li­tur­gii. Ma nie tyl­ko wie­dzę, ale prze­ło­że­nie na prak­ty­kę. A przede wszyst­kim ko­cha li­tur­gię. To się czu­je, gdy o niej mówi. A mówi ję­zy­kiem pro­stym, pla­stycz­nym, nie­raz aneg­do­tycz­nym, ale przede wszyst­kim w sposób po­głę­bio­ny.

Bar­dzo dzię­ku­ję ojcu To­ma­szo­wi, że mi za­ufał i pod­jął się cza­so­chłon­ne­go za­da­nia. Od­biór au­dy­cji był na tyle po­zy­tyw­ny, że zna­la­zły się one rów­nież w in­ter­ne­cie. A osta­tecz­nie da­li­śmy się prze­ko­nać, by prze­nieść je na pa­pier. Tak po­wsta­ła ta książ­ka, któ­ra jest nie tyl­ko za­pi­sem roz­mo­wy dwóch pa­sjo­na­tów o li­tur­gii, ale też i ro­dzą­cej się przy tej okazji przy­jaź­ni.

Ks. Woj­ciech No­wic­ki