Łotr - ebook

PODZIĘKOWANIA

Jak za­wsze, książ­ka by­ła­by znacz­nie uboż­sza, gdy­by nie wspa­nia­ło­myśl­ność i od­zew czy­tel­ni­ków. Tym ra­zem otrzy­ma­łam sprzecz­ne opi­nie na te­mat wąt­ków i po­sta­ci, co po­mo­gło mi pod­jąć de­cy­zję, w jaki spo­sób nimi po­kie­ro­wać. Chcia­ła­bym po­dzię­ko­wać Pau­lo­wi Ewin­so­wi, Fran Bry­son, Liz Kemp, Fo­zo­wi Me­adow­so­wi, Ni­co­le Mur­phy, Don­nie Han­son i Jen­ni­fer Fal­lon za ich wni­kli­wość, opi­nie, su­ge­stie i zna­le­zio­ne błę­dy.

Jesz­cze raz dzię­ku­ję Fran i Liz oraz wszyst­kim wspa­nia­łym agen­tom na ca­łym świe­cie. Po­dzię­ko­wa­nia rów­nież dla nie­oce­nio­nych ze­spo­łów wy­daw­nic­twa Or­bit i wy­daw­ców w in­nych kra­jach, któ­rzy wło­ży­li wie­le pra­cy w udo­stęp­nie­nie mo­jej twór­czo­ści w for­mie pięk­nych ksią­żek, e-bo­oków i cza­ru­ją­cych wer­sji au­dio wszyst­kim czy­tel­ni­kom.

Wresz­cie ser­decz­ne po­dzię­ko­wa­nia dla wszyst­kich czy­tel­ni­ków. Pi­sa­nie książ­ki bez od­ze­wu z ich stro­ny nie spra­wia­ło­by mi tyle przy­jem­no­ści. Nig­dy też nie by­ła­bym w sta­nie po­świę­cić tak wie­le cza­su i ener­gii na pi­sa­nie, gdy­by lu­dzie nie wy­da­wa­li swo­ich cięż­ko za­ro­bio­nych pie­nię­dzy na moje opo­wie­ści. Wiel­kie dzię­ki za Wasz en­tu­zjazm i wspar­cie.

ROZDZIAŁ 1 JASKINIE TWÓRCZYŃ KAMIENI

Jak mówi sa­cha­kań­ska tra­dy­cja, tak za­mierz­chła, że nikt nie pa­mię­ta jej po­cząt­ków, lato za­wie­ra w so­bie pier­wia­stek mę­ski, a zima – ko­bie­cy. Przez całe wie­ki zwierzch­nicz­ki i pro­ro­ki­nie Zdraj­ców twier­dzi­ły, że prze­są­dy do­ty­czą­ce ko­biet i męż­czyzn – zwłasz­cza ko­biet – są cał­ko­wi­cie ab­sur­dal­ne. Zwy­kli lu­dzie byli jed­nak prze­ko­na­ni, że pora roku wy­wie­ra­ją­ca naj­więk­szy wpływ na ich ży­cie mia­ła wie­le cech ko­bie­cych. Zima, bez­li­to­sna i wszech­wład­na, zbli­ża­ła do sie­bie wal­czą­cych o prze­trwa­nie.

Za to dla miesz­kań­ców ni­zin i pu­styń Sa­cha­ki spra­wy mia­ły się od­wrot­nie – to wła­śnie zima była wy­ba­wie­niem, przy­no­sząc desz­cze, tak po­trzeb­ne upra­wom i zwie­rzę­tom. Lato było okrut­ne, su­che i ja­ło­we.

Kie­dy Lor­kin spie­szył z Her­be­ry, gło­wę za­przą­ta­ła mu je­dy­nie myśl, że w do­li­nie jest zim­niej, niż się spo­dzie­wał. Pa­nu­ją­cy w po­wie­trzu chłód niósł z sobą groź­bę śnie­gu i lodu. Mło­de­mu ma­go­wi wy­da­wa­ło się, że nie spę­dził w Azy­lu aż tyle cza­su, aby zima była już tak ostra. Mi­nę­ło za­le­d­wie kil­ka mie­się­cy, od kie­dy sta­nął w pro­gu se­kret­ne­go domu sa­cha­kań­skich bun­tow­ni­ków. Wcze­śniej prze­mie­rzał cie­płe, su­che ni­zi­ny, sal­wu­jąc się uciecz­ką w to­wa­rzy­stwie ko­bie­ty, któ­ra ura­to­wa­ła mu ży­cie.

Ty­va­ra. Po­czuł w pier­si nie­po­ko­ją­cy, ale dziw­nie przy­jem­ny ucisk. Ode­tchnął głę­bo­ko i przy­spie­szył kro­ku. Miał za­miar zi­gno­ro­wać to uczu­cie z taką samą sta­now­czo­ścią, z jaką Ty­va­ra igno­ro­wa­ła jego.

Prze­cież nie zna­la­złem się tu tyl­ko dla­te­go, że się w niej za­ko­cha­łem, wma­wiał so­bie. Ho­nor na­ka­zy­wał mu bro­nić Ty­va­ry przed jej lu­dem, gdyż ura­to­wa­ła mu ży­cie. Za­bi­ła skry­to­bój­czy­nię, któ­ra pró­bo­wa­ła go uwieść i za­mor­do­wać, ale – po­dob­nie jak Ty­va­ra – rów­nież na­le­ża­ła do Zdraj­ców. Riva dzia­ła­ła w imie­niu frak­cji, któ­ra uwa­ża­ła, że po­wi­nien zo­stać uka­ra­ny, po­nie­waż Ak­ka­rin, jego oj­ciec i były Wiel­ki Mistrz, nie do­trzy­mał ukła­du za­war­te­go ze Zdraj­ca­mi wie­le lat temu. We frak­cji nikt nie przy­znał się do zle­ce­nia Ri­vie za­bój­stwa Lor­ki­na. Ozna­cza­ło­by to dzia­ła­nie sprzecz­ne z ży­cze­nia­mi Kró­lo­wej, więc całą ini­cja­ty­wę przy­pi­sa­no skry­to­bój­czy­ni.

Wśród bun­tow­ni­ków tak­że są bun­tow­ni­cy, za­du­mał się Lor­kin.

Jego obro­na może i ura­to­wa­ła Ty­va­rę przed eg­ze­ku­cją, jed­nak ko­bie­ta nie unik­nę­ła kary. Być może to wła­śnie obo­wiąz­ki, któ­re wy­zna­czy­ła jej ro­dzi­na Rivy, spra­wia­ły, że nie zbli­ża­ła się do nie­go. Cier­piał sa­mot­ność ob­ce­go w ob­cym kra­ju, bez wzglę­du na jej przy­czy­nę.

Do­tarł pra­wie do stóp kli­fu ota­cza­ją­ce­go do­li­nę. Spo­glą­da­jąc na nie­zli­czo­ne okna i drzwi wy­ku­te w zbo­czach urwi­ska, po­my­ślał, że na­dej­dzie dzień, gdy po­czu­je się tu jak w pu­łap­ce. Nie z po­wo­du ostrej zimy, któ­ra zmu­si go do po­zo­sta­nia, ale dla­te­go, że cu­dzo­ziem­co­wi, któ­ry znał już przy­bli­żo­ne miej­sce po­by­tu Zdraj­ców, nig­dy nie po­zwo­lo­no by odejść.

Za tymi okna­mi i drzwia­mi znaj­do­wa­ły się po­miesz­cze­nia, któ­re mo­gły­by dać schro­nie­nie po­pu­la­cji ma­łe­go mia­sta. Ich roz­mia­ry były róż­ne – od za­głę­bień ma­łych jak spi­żar­nie po sale wiel­ko­ści Rady Gil­dii. Więk­szo­ści z nich nie wy­ku­to głę­bo­ko w ska­le z po­wo­du nie­gdy­siej­szych wstrzą­sów i za­wa­leń – lu­dzie czu­li się bar­dziej kom­for­to­wo, miesz­ka­jąc na tyle bli­sko ze­wnętrz­nej ścia­ny, by w ra­zie po­trze­by móc ra­to­wać się szyb­ką uciecz­ką.

Nie­któ­re ko­ry­ta­rze pro­wa­dzi­ły znacz­nie głę­biej. To tam mie­ści­ły się po­sia­dło­ści ma­gów Zdraj­ców – ko­biet, któ­re rzą­dzi­ły tym miej­scem, mimo że utrzy­my­wa­ły, iż w ich spo­łecz­no­ści wszy­scy są rów­ni. Ży­cie głę­biej pod zie­mią nie prze­szka­dza­ło im praw­do­po­dob­nie dla­te­go, że mo­gły użyć ma­gii, aby ochro­nić się w ra­zie za­wa­le­nia. A może chcą być bli­sko ja­skiń, gdzie po­wsta­ją ma­gicz­ne krysz­ta­ły i ka­mie­nie.

Na tę myśl Lor­ki­na prze­szedł dreszcz eks­cy­ta­cji. Prze­rzu­cił skrzy­nię na dru­gie ra­mię i wkro­czył łu­ko­wa­tą bra­mą do mia­sta. Może dzi­siaj się do­wiem.

Skal­ne ko­ry­ta­rze peł­ne były ro­bot­ni­ków wra­ca­ją­cych do swo­ich ro­dzin. W pew­nym mo­men­cie dzie­ci dwoj­ga Zdraj­ców, któ­rzy przy­sta­nę­li, aby po­roz­ma­wiać, za­stą­pi­ły Lor­ki­no­wi dro­gę.

– Prze­pra­szam – po­wie­dział au­to­ma­tycz­nie, pró­bu­jąc je omi­nąć.

Za­rów­no do­ro­śli, jak i dzie­ci wy­glą­da­li na roz­ba­wio­nych. Ky­ra­liań­skie ma­nie­ry in­try­go­wa­ły wszyst­kich Sa­cha­kan. Asha­ki i ich ro­dzi­ny, po­tęż­ne ludy ni­zin, mie­li zbyt wiel­kie po­czu­cie wyż­szo­ści, aby wy­ra­żać wdzięcz­ność za przy­słu­gi. Uwa­ża­li, że dzię­ko­wa­nie nie­wol­ni­kom za coś, co i tak mu­sie­li zro­bić, było nie­do­rzecz­ne. Mimo że Zdraj­cy nie uzna­wa­li nie­wol­nic­twa, a lud­ność w ich spo­łecz­no­ści była rów­na, nie prze­ja­wia­li zbyt do­brych ma­nier. Na po­cząt­ku Lor­kin pró­bo­wał za­cho­wy­wać się tak jak oni, ale nie chciał za­tra­cić swo­jej uprzej­mo­ści, aby jego wła­sny lud nie uznał go za gbu­ra, gdy­by miał kie­dyś wró­cić do Ky­ra­lii.

Niech Zdraj­cy my­ślą so­bie, że je­stem dziw­ny. Lep­sze to, niż gdy­by mie­li uwa­żać, że je­stem nie­wdzięcz­ni­kiem albo trzy­mam się na ubo­czu.

Zdraj­cy nie byli jed­nak wro­go na­sta­wie­ni ani po­zba­wie­ni życz­li­wo­ści. Za­rów­no ko­bie­ty, jak i męż­czyź­ni byli za­ska­ku­ją­co ser­decz­ni. Nie­któ­re ko­bie­ty pró­bo­wa­ły go na­wet zwa­bić do swe­go łoża, ale grzecz­nie od­ma­wiał. Może je­stem głup­cem, ale jesz­cze nie zre­zy­gno­wa­łem z Ty­va­ry.

W po­bli­żu sali opie­ki, miej­skie­go od­po­wied­ni­ka lecz­ni­cy, gdzie pra­co­wał przez więk­szość cza­su, zwol­nił krok, aby zła­pać od­dech. Salę pro­wa­dzi­ła Ka­lia, nie­ofi­cjal­na przy­wód­czy­ni frak­cji, któ­ra zle­ci­ła jego eg­ze­ku­cję. Nie chciał, żeby z ja­kie­go­kol­wiek po­wo­du my­śla­ła, że spie­szył się z po­wro­tem albo że za­le­ża­ło mu, by skoń­czyć zmia­nę o cza­sie. Gdy­by stwier­dzi­ła, że Lor­kin chce wyjść, przy­dzie­li­ła­by mu ja­kieś za­da­nie, aby go za­trzy­mać. Wie­dział też, że kie­dy chwi­lo­wo nie miał się czym za­jąć, nie po­wi­nien sie­dzieć i od­po­czy­wać, bo Ka­lia zna­la­zła­by mu coś do ro­bo­ty, naj­chęt­niej coś nie­przy­jem­ne­go i zbęd­ne­go.

Je­śli­by jed­nak wszedł do środ­ka po­wol­nym kro­kiem, jak gdy­by w ogó­le nie go­nił go czas, mo­gła­by uka­rać go i za to. Przy­jął więc swo­ją zwy­czaj­ną spo­koj­ną i sto­ic­ką po­sta­wę. Ka­lia do­strze­gła go, prze­wró­ci­ła ocza­mi i za po­mo­cą ma­gii ode­bra­ła od nie­go skrzy­nię.

– Dla­cze­go nig­dy nie wpad­niesz na to, żeby użyć swo­ich mocy? – wes­tchnę­ła i od­wró­ci­ła się, od­kła­da­jąc skrzy­nię do skła­du.

Zi­gno­ro­wał jej py­ta­nie. Nie chcia­ła­by słu­chać o Mi­strzu Ro­the­nie, jego sta­rym na­uczy­cie­lu z Gil­dii, któ­ry uwa­żał, że mag nie po­wi­nien cał­ko­wi­cie za­stę­po­wać wy­sił­ku fi­zycz­ne­go ma­gią, aby nie utra­cić sił i zdro­wia.

– Po­móc ci w tym? – za­py­tał. Skrzy­nia była wy­peł­nio­na zio­ła­mi, z któ­rych mia­ły po­wstać leki – chciał­by po­znać re­cep­tu­ry nie­któ­rych z nich. Spoj­rza­ła na nie­go wil­kiem.

– Nie. Zaj­mij się pa­cjen­ta­mi.

Wzru­szył ra­mio­na­mi, skry­wa­jąc fru­stra­cję, i od­wró­cił się, by spoj­rzeć na prze­stron­ną salę głów­ną. Nie­wie­le się zmie­ni­ło od po­ran­ka, kie­dy za­czął pra­cę. Łóż­ka usta­wio­ne były w rzę­dach. Tyl­ko nie­licz­ne z nich były za­ję­te. Kil­ko­ro dzie­ci do­cho­dzi­ło do sie­bie po ty­po­wych dzie­cię­cych cho­ro­bach lub ura­zach, star­sza ko­bie­ta zaś pie­lę­gno­wa­ła zła­ma­ną rękę. Wszy­scy spa­li.

To Ka­lia wpa­dła na po­mysł, żeby pra­co­wał w sali opie­ki. Był pew­ny, że chcia­ła w ten spo­sób pod­dać pró­bie jego po­sta­no­wie­nie, by nie uczyć Zdraj­ców le­cze­nia za po­mo­cą ma­gii. Do tej pory nie tra­fił na pa­cjen­tów, któ­rzy mo­gli­by nie prze­żyć z po­wo­du cho­ro­by lub ran moż­li­wych do wy­le­cze­nia wy­łącz­nie ma­gią, ale taki dzień mu­siał w koń­cu na­dejść. Gdy­by tak się sta­ło, Ka­lia za­pew­ne otwar­cie oka­za­ła­by wro­gość. Miał plan, aby się jej prze­ciw­sta­wić, jed­nak za jej mat­czy­nym wy­glą­dem i po­sta­wą krył się prze­bie­gły umysł. Mo­gła już znać jego in­ten­cje. Je­dy­ne, co mu po­zo­sta­ło, to ocze­ki­wa­nie.

Te­raz jed­nak nie mógł cze­kać. Mu­siał być gdzie in­dziej. Z każ­dą mi­ja­ją­cą chwi­lą był co­raz bar­dziej spóź­nio­ny, więc po­szedł za Ka­lią do skła­du.

– Wy­glą­da na to, że masz mnó­stwo pra­cy – za­uwa­żył.

Nie spoj­rza­ła na nie­go.

– Tak. Na całą noc.

– Nie zmru­ży­łaś oka od wczo­raj – przy­po­mniał jej. – Nie wyj­dzie ci to na do­bre.

– Nie bądź głu­pi – od­burk­nę­ła, rzu­ca­jąc mu pio­ru­nu­ją­ce spoj­rze­nie. – Świet­nie so­bie ra­dzę bez snu. Trze­ba to za­ła­twić wła­śnie te­raz. I musi zro­bić to ktoś, kto zna się na rze­czy. – Od­wró­ci­ła się. – Idź. Zrób so­bie wol­ne dziś w nocy.

Lor­kin nie dał jej szan­sy na zmia­nę zda­nia. Uśmiech­nął się do sie­bie krzy­wo i wy­mknął się z sali opie­ki. Uzdro­wi­cie­le z Gil­dii wie­dzie­li, jak źle na or­ga­nizm wpły­wa brak snu, gdyż wy­czu­wa­li efek­ty tego bra­ku. Zdraj­cy nie byli świa­do­mi swo­je­go błę­du, po­nie­waż nie po­tra­fi­li le­czyć przy uży­ciu ma­gii, i twier­dzi­li, że prze­spa­na noc to zbęd­ny luk­sus.

Nie pró­bo­wał ich prze­ko­ny­wać, że jest in­a­czej, gdyż wspo­mi­na­nie o rze­czach, o któ­rych nie po­sie­dli wie­dzy, było nie­tak­tow­ne. Wie­le lat temu jego oj­ciec przy­rzekł Zdraj­com, że na­uczy ich uzdra­wia­nia w za­mian za wie­dzę na te­mat czar­nej ma­gii, mimo że Gil­dia nie upo­waż­ni­ła go do prze­ka­zy­wa­nia ta­kich in­for­ma­cji, a przede wszyst­kim – mimo że czar­na ma­gia była dla ma­gów Gil­dii za­ka­za­na.

W tym cza­sie śmier­tel­na cho­ro­ba za­bra­ła Zdraj­com wie­le dzie­ci, a zna­jo­mość ma­gii uzdro­wi­ciel­skiej mo­gła je ura­to­wać. Czar­na ma­gia po­zwo­li­ła Ak­ka­ri­no­wi umknąć jed­ne­mu z icha­nich, u któ­re­go był nie­wol­ni­kiem, i wró­cić do Ky­ra­lii, lecz nig­dy nie po­wró­cił do Sa­cha­ki, aby wy­wią­zać się ze swo­jej czę­ści umo­wy. Lor­kin za­sta­na­wiał się nad róż­ny­mi po­wo­da­mi po­stę­po­wa­nia ojca, od kie­dy do­wie­dział się o zła­ma­nej przez nie­go obiet­ni­cy. Ak­ka­rin wie­dział, że brat czło­wie­ka, któ­ry go wię­ził, pla­no­wał na­je­chać Ky­ra­lię. Być może czuł, że jego obo­wiąz­kiem jest naj­pierw po­ra­dzić so­bie z tym wła­śnie za­gro­że­niem. Moż­li­we, że nie mógł po­in­for­mo­wać Gil­dii o nie­bez­pie­czeń­stwie, nie ujaw­nia­jąc jed­no­cze­śnie, że po­siadł wie­dzę na te­mat za­ka­za­nej czar­nej ma­gii. Albo też uznał sa­mot­ny po­wrót do Sa­cha­ki za zbyt nie­bez­piecz­ny, zwią­za­ny z ry­zy­kiem po­now­ne­go schwy­ta­nia przez icha­nich lub ze­msty bra­ta swo­je­go daw­ne­go pana.

A może nig­dy nie za­mie­rzał do­trzy­mać umo­wy. Prze­cież Zdraj­cy wie­dzie­li o jego tra­gicz­nej sy­tu­acji, za­nim za­pro­po­no­wa­li po­moc, a cały czas po­ma­ga­li in­nym – głów­nie ko­bie­tom z Sa­cha­ki – nie upo­mi­na­jąc się o za­pła­tę. Fakt, że nie po­mo­gli Ak­ka­ri­no­wi od­zy­skać wol­no­ści, do­pó­ki nie było to dla nich opła­cal­ne, z całą pew­no­ścią do­wo­dził, jak bar­dzo po­tra­fi­li być bez­względ­ni.

Ko­ry­ta­rze mia­sta już nie­co opu­sto­sza­ły, więc Lor­kin mógł iść szyb­ciej, a na­wet biec, gdy nikt nie pa­trzył. Je­że­li ktoś z frak­cji Ka­lii za­uwa­żył­by jego po­śpiech, mógł­by jej o tym do­nieść.

Tu­tej­sze ży­cie od­bie­ga­ło od przed­sta­wia­ne­go przez Ty­va­rę ob­ra­zu spo­łe­czeń­stwa spo­koj­ne­go – albo na­wet spra­wie­dli­we­go, mimo za­sad rów­no­ści pa­nu­ją­cych wśród Zdraj­ców. A jed­nak i tak ra­dzą so­bie le­piej niż inne kra­je, w szcze­gól­no­ści le­piej niż po­zo­sta­ła część Sa­cha­ki. Nie uzna­ją nie­wol­nic­twa i lu­dzie wy­ko­nu­ją pra­cę do­bra­ną do swo­ich umie­jęt­no­ści, a nie zgod­ną z ich po­zy­cją w sys­te­mie kla­so­wym. Być może nie trak­tu­ją rów­no ko­biet i męż­czyzn, ale tak samo jest w in­nych spo­łecz­no­ściach – tyle że na od­wrót. W więk­szo­ści kul­tur ko­bie­ty są trak­to­wa­ne znacz­nie go­rzej niż męż­czyź­ni wśród Zdraj­ców.

Przy­szedł mu na myśl nowy, a za­ra­zem naj­bliż­szy przy­ja­ciel w Azy­lu, męż­czy­zna o imie­niu Evar, z któ­rym miał się dziś spo­tkać. Mło­dy mag za­przy­jaź­nił się z Lor­ki­nem z cie­ka­wo­ści, po­nie­waż był on je­dy­nym ma­giem w Azy­lu, któ­ry nie był jesz­cze z ko­bie­tą. Lor­kin od­krył, że pierw­sze wra­że­nie, ja­kie od­niósł na te­mat sta­tu­su męż­czyzn bę­dą­cych ma­ga­mi, było myl­ne: wcze­śniej za­kła­dał, że sko­ro mogą po­słu­gi­wać się ma­gią, Zdraj­cy na pew­no ofe­ru­ją im te same moż­li­wo­ści na­uki co ko­bie­tom. Praw­da była jed­nak taka, że wszy­scy męż­czyź­ni ma­go­wie uro­dzi­li się z ta­len­tem ma­gicz­nym – ich ma­gia roz­wi­ja­ła się w spo­sób na­tu­ral­ny, co zmu­sza­ło ko­bie­ty ma­gów do za­ję­cia się ich szko­le­niem lub po­zo­sta­wie­nia ich na pew­ną śmierć, gdy tra­ci­li kon­tro­lę nad swo­ją mocą. Wro­dzo­ne zdol­no­ści były je­dy­nym spo­so­bem, w jaki męż­czyź­ni wśród Zdraj­ców mo­gli po­siąść wie­dzę o ma­gii.

Jed­nak ci nie­licz­ni szczę­śliw­cy, któ­rzy mie­li na­tu­ral­ny ta­lent, i tak nie do­rów­ny­wa­li ko­bie­tom. Męż­czyzn nie uczo­no czar­nej ma­gii. Dzię­ki temu po­śród ma­gów na­wet sła­be ko­bie­ty były sil­niej­sze niż męż­czyź­ni, gdyż mo­gły zwięk­szyć swo­ją moc, gro­ma­dząc ma­gię po­bie­ra­ną od in­nych.

Cie­ka­we, czy wpusz­czo­no by mnie do Azy­lu, gdy­bym znał czar­ną ma­gię.

Po­rzu­cił jed­nak tę myśl, gdyż wresz­cie do­tarł na miej­sce: do po­ko­ju męż­czyzn. Była to duża sala dla mę­skiej czę­ści Zdraj­ców, któ­rzy byli już na tyle doj­rza­li, że nie miesz­ka­li z ro­dzi­ca­mi, ale ko­bie­ty nie wy­bra­ły ich jesz­cze na swo­ich part­ne­rów.

Evar roz­ma­wiał z dwo­ma in­ny­mi męż­czy­zna­mi, ale po­rzu­cił ich to­wa­rzy­stwo, gdy zo­ba­czył Lor­ki­na wcho­dzą­ce­go do sali. Po­dob­nie jak więk­szość męż­czyzn tej spo­łecz­no­ści był szczu­pły i drob­nej bu­do­wy, w prze­ci­wień­stwie do ty­po­wych wol­nych Sa­cha­kan za­miesz­ku­ją­cych ni­zi­ny, któ­rzy zwy­kle byli wy­so­kie­go wzro­stu i mie­li sze­ro­kie ra­mio­na. Nie po raz pierw­szy Lor­kin za­sta­na­wiał się, czy męż­czyź­ni wśród Zdraj­ców ja­kimś dziw­nym spo­so­bem nie ma­le­li, do­sto­so­wu­jąc się do swo­jej po­zy­cji spo­łecz­nej.

– Eva­rze – rzekł Lor­kin. – Prze­pra­szam za spóź­nie­nie.

Evar wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Zjedz­my coś.

Lor­kin za­wa­hał się, lecz ru­szył za in­ny­mi do miej­sca, w któ­rym go­to­wa­no stra­wę, gdzie po­da­no gar­nek go­rą­cej zupy przy­rzą­dzo­nej przez jed­ne­go z męż­czyzn. Tego nie było w pla­nie. Czyż­by się spóź­nił? Czy Evar się roz­my­ślił?

– Nadal wy­bie­ra­my się na ten spa­cer, o któ­rym mó­wi­łeś? – za­py­tał, sta­ra­jąc się za­cho­wać jak naj­więk­szą obo­jęt­ność. Evar przy­tak­nął.

– Je­śli nie zmie­ni­łeś zda­nia. – Po­chy­lił się bli­żej. – Kil­ka twór­czyń ka­mie­ni pra­cu­je do póź­na – po­wie­dział szep­tem mło­dy mag. – Trze­ba za­cze­kać, aż skoń­czą i wyj­dą.

Lor­kin po­czuł ucisk w żo­łąd­ku.

– Je­steś prze­ko­na­ny, że chcesz to zro­bić? – spy­tał, kie­dy po­de­szli do jed­ne­go z dłu­gich sto­łów, zaj­mu­jąc miej­sca na koń­cu, w pew­nej od­le­gło­ści od je­dzą­cych już męż­czyzn. Evar po­gryzł je­dze­nie, prze­łknął i uśmiech­nął się do Lor­ki­na uspo­ka­ja­ją­co.

– Nic z tego, co za­mie­rzam ci po­ka­zać, nie jest ta­jem­ni­cą. Każ­dy, kto chce, może się temu przyj­rzeć, pod wa­run­kiem że ma prze­wod­ni­ka, sie­dzi ci­cho i nie plą­cze się pod no­ga­mi.

– Ale ja nie je­stem jak każ­dy.

– Po­wi­nie­neś być jed­nym z nas. Z tą róż­ni­cą, że to­bie za­bro­nio­no odejść. Cóż, gdy­bym ja pró­bo­wał odejść, to bez ze­zwo­le­nia też nie za­szedł­bym da­le­ko, a zgo­dy na to ra­czej nie do­sta­nę. Nie lu­bią, gdy zbyt wie­lu Zdraj­ców prze­by­wa poza mia­stem. Każ­dy szpieg to ry­zy­ko, na­wet je­śli ma ka­mień blo­ku­ją­cy czy­ta­nie my­śli. Co by było, gdy­byś trzy­mał ka­mień w ręce, a ktoś by ci ją uciął?

Twarz Lor­ki­na wy­krzy­wił gry­mas.

– Na­wet gdy­by tak było, to wąt­pię, żeby ko­muś po­do­ba­ło się, że tu je­stem – od­parł, wra­ca­jąc do te­ma­tu. – Albo że mnie tam za­bie­rasz.

Evar prze­łknął ostat­ni kęs po­sił­ku.

– Pew­nie nie. Ale dro­ga cio­tecz­ka Ka­lia mnie uwiel­bia.

Choć Lor­kin nig­dy nie wi­dział, by Ka­lia po przy­ja­ciel­sku ga­wę­dzi­ła z Eva­rem, wy­glą­da­ło na to, że rze­czy­wi­ście ak­cep­tu­je swo­je­go sio­strzeń­ca.

– Bę­dziesz to jesz­cze jadł?

Lor­kin po­krę­cił gło­wą i od­su­nął na bok resz­tę swo­jej por­cji. Był zbyt zde­ner­wo­wa­ny, żeby się na­jeść. Przy­ja­ciel spoj­rzał krzy­wo na nie­opróż­nio­ną mi­skę, ale nic nie po­wie­dział, tyl­ko po pro­stu do­koń­czył reszt­ki. Po­nie­waż ilość zie­mi pod upra­wy i ho­dow­lę była ogra­ni­czo­na, Zdraj­cy nie po­chwa­la­li mar­no­traw­stwa, a Evar był za­wsze głod­ny. Wsta­li, po­sprzą­ta­li, spa­ko­wa­li swo­je sztuć­ce i wy­szli z po­ko­ju męż­czyzn. Lor­kin nie­cier­pli­wie wy­cze­ki­wał tego, co miał zo­ba­czyć, choć jego żo­łą­dek skrę­cał się w nie­pew­no­ści.

– Przej­dzie­my jed­nym z tyl­nych wejść – szep­nął Evar. – Mniej­sza szan­sa, że za­uwa­żą, jak wcho­dzisz.

Kie­dy wę­dro­wa­li przez mia­sto, Lor­kin za­sta­na­wiał się nad swo­imi ocze­ki­wa­nia­mi. Gil­dia przez wie­ki utrzy­my­wa­ła, że praw­dzi­we przed­mio­ty ma­gicz­ne nie ist­nie­ją. Ist­nie­ją naj­wy­żej zwy­kłe rze­czy ob­da­rzo­ne od­por­no­ścią na znisz­cze­nie lub o ulep­szo­nych wła­ści­wo­ściach – na przy­kład ma­gicz­nie wzmoc­nio­ne bu­dyn­ki czy błysz­czą­ce ścia­ny Uni­wer­sy­te­tu. Zo­sta­ły bo­wiem wy­ko­na­ne z ma­te­ria­łu, w któ­rym dzia­ła­nie ma­gii było po­wol­ne, to­też jej sku­tek utrzy­my­wał się dłu­go po tym, jak ma­go­wie prze­sta­wa­li nad nim pra­co­wać. Na­wet szkla­ne krwa­we klej­no­ty nie były ma­gicz­ne. Słu­ży­ły prze­ka­zy­wa­niu men­tal­nych wia­do­mo­ści po­mię­dzy no­szą­cym a twór­cą w spo­sób unie­moż­li­wia­ją­cy pod­słu­chi­wa­nie in­nym ma­gom, ale nie za­wie­ra­ły w so­bie ma­gii.

Po­dej­rze­wał jed­nak, że nie­któ­re klej­no­ty w Azy­lu ją za­wie­ra­ły. Więk­szość z nich była po­dob­na do krwa­wych klej­no­tów, po­nie­waż prze­kształ­ca­ły prze­sy­ła­ną do nich ma­gię, aby mo­gła słu­żyć od­po­wied­nie­mu ce­lo­wi. W in­nych praw­do­po­dob­nie była prze­cho­wy­wa­na w go­to­wo­ści do użyt­ku. Wszy­scy Zdraj­cy, któ­rzy za­pusz­cza­li się poza swo­ją ukry­tą sie­dzi­bę, mie­li pod skó­rą ma­leń­ki ka­mień. Nie tyl­ko po­zwa­lał on chro­nić ich umy­sły przed do­stę­pem sa­cha­kań­skich ma­gów, ale umoż­li­wiał tak­że wy­sy­ła­nie nie­szko­dli­wych, bez­piecz­nych my­śli. Ko­ry­ta­rze i sale mia­sta roz­ja­śnia­ły mie­nią­ce się świa­tłem klej­no­ty. W sali opie­ki, gdzie Lor­kin zaj­mo­wał się cho­ry­mi, znaj­do­wa­ło się kil­ka ka­mie­ni o po­ży­tecz­nych wła­ści­wo­ściach, od emi­tu­ją­cych cie­pły blask lub de­li­kat­ne wi­bra­cje da­ją­ce uko­je­nie bo­lą­cym mię­śniom po ta­kie, któ­ry­mi moż­na było przy­pa­lać rany.

Je­że­li hi­sto­rycz­ne za­pi­sy, na któ­re tra­fi­li Lor­kin i Dan­nyl, za­wie­ra­ły praw­dzi­we in­for­ma­cje, ozna­cza­ło to, że w klej­no­tach mo­gły się ku­mu­lo­wać ogrom­ne po­kła­dy ma­gii. Wie­le lat temu taki ka­mień ma­ga­zy­nu­ją­cy ist­niał w Arvi­ce, sto­li­cy Sa­cha­ki. We­dług Cha­ri, ko­bie­ty, któ­ra po­mo­gła Lor­ki­no­wi i Ty­va­rze do­trzeć bez­piecz­nie do Azy­lu, Zdraj­cy wie­dzie­li o ist­nie­niu ka­mie­ni ma­ga­zy­nu­ją­cych, ale nie po­tra­fi­li ich two­rzyć. Może mó­wi­ła praw­dę, a może kła­ma­ła, aby chro­nić swój lud.

Je­że­li gdzieś ist­nia­ła wie­dza na te­mat ta­kich ka­mie­ni, mo­gła uwol­nić Gil­dię od ko­niecz­no­ści ze­zwa­la­nia nie­któ­rym ma­gom na na­ukę czar­nej ma­gii na wy­pa­dek ko­lej­ne­go ata­ku Sa­cha­kan. Za­miast tego moż­na by ma­ga­zy­no­wać ener­gię ma­gicz­ną, któ­ra mo­gła­by po­słu­żyć obro­nie kra­ju.

Dla­te­go wła­śnie pod­jął ry­zy­ko wy­pra­wy do ja­skiń twór­czyń ka­mie­ni. Nie chciał się uczyć, jak wy­twa­rzać ka­mie­nie, chciał po­twier­dze­nia, że po­sia­da­ły one po­ten­cjał, któ­ry miał na­dzie­ję w nich od­na­leźć. Wte­dy być może mógł­by wy­ne­go­cjo­wać pe­wien układ po­mię­dzy Gil­dią a Zdraj­ca­mi: wy­twa­rza­nie ka­mie­ni w za­mian za uzdra­wia­nie. Taka wy­mia­na przy­nio­sła­by ko­rzyść obu lu­dom.

Wie­dział, że mu­siał­by się na­pra­co­wać, aby prze­ko­nać Zdraj­ców do ta­kiej umo­wy. Od wie­ków ukry­wa­jąc się przed asha­ki­mi, ści­śle chro­ni­li swo­ją sie­dzi­bę i spo­sób ży­cia. Nie uzna­wa­li ko­mu­ni­ka­cji men­tal­nej, aby nie przy­cią­gać uwa­gi do mia­sta. Je­dy­ny­mi Zdraj­ca­mi, któ­rym po­zwa­la­no opusz­czać do­li­nę, byli – z kil­ko­ma wy­jąt­ka­mi – szpie­dzy.

Kie­dy jed­nak Lor­kin po­dą­żał za Eva­rem co­raz głę­biej sie­cią ko­ry­ta­rzy, mar­twił się, że jest za wcze­śnie na wi­zy­tę w ja­ski­niach. Nie chciał, aby Zdraj­cy mie­li po­wód, by mu nie ufać.

Mo­gło się prze­cież oka­zać, że – jako cu­dzo­ziem­ca – nig­dy w peł­ni go nie za­ak­cep­tu­ją. Chciał je­dy­nie, aby za­ufa­li mu na tyle, by mógł ich prze­ko­nać do han­dlu z Gil­dią i Kra­ina­mi Sprzy­mie­rzo­ny­mi. W koń­cu może do nich do­trzeć, że ofi­cjal­nie nie za­bro­nio­no mi od­wie­dza­nia ja­skiń, i zro­bią coś w tej spra­wie. Mu­szę za­ry­zy­ko­wać wła­śnie te­raz.

Evar miał od­mien­ne zda­nie: „Zdraj­cy po­dej­mu­ją wła­sne de­cy­zje, a wła­ści­wie nie po­zwa­la­ją, aby de­cy­do­wa­li za nich inni. Je­że­li chcesz, że­by­śmy coś zro­bi­li, mu­sisz nas prze­ko­nać, że po­mysł wy­szedł od nas. Je­śli ktoś się do­wie, że by­li­śmy w ja­ski­niach, przy­najm­niej przy­po­mnisz wszyst­kim, że mamy coś, cze­go w za­mian za uzdra­wia­nie może chcieć Gil­dia”.

– Je­ste­śmy na miej­scu – po­wie­dział Evar, od­wra­ca­jąc się do Lor­ki­na.

Ko­ry­tarz był tak wą­ski, że nie mo­gli iść obok sie­bie. Evar za­trzy­mał się przed otwo­rem w bocz­nej ścia­nie. Po­nad jego ra­mie­niem Lor­kin do­strzegł ja­sno oświe­tlo­ne po­miesz­cze­nie. Ser­ce pod­sko­czy­ło mu w pier­si.

Je­ste­śmy na miej­scu!

Evar ski­nął na nie­go i wszedł do sali. Idąc za nim, mło­dy mag wo­dził ocza­mi po ol­brzy­miej prze­strze­ni. W za­się­gu wzro­ku nie było in­nych osób. Spoj­rzał na ścia­ny i za­par­ło mu dech w pier­si.

Były po­kry­te ma­sa­mi mie­nią­cych się, barw­nych klej­no­tów. Na po­cząt­ku zda­wa­ło mu się, że były roz­miesz­czo­ne nie­re­gu­lar­nie, kie­dy jed­nak przyj­rzał się ko­lo­rom, zdał so­bie spra­wę, że krysz­ta­ły two­rzą pa­sma, łuki i pla­my o po­dob­nych od­cie­niach. Od­wró­cił się, aby obej­rzeć dru­gą ścia­nę, i zo­ba­czył, że ka­mie­nie mają róż­ne roz­mia­ry, od ma­leń­kich dro­bin po krysz­ta­ły wiel­ko­ści pa­znok­cia.

Coś pięk­ne­go.

– Tu­taj ro­bi­my ka­mie­nie świe­tli­ste – po­wie­dział Evar, wska­zu­jąc olśnie­wa­ją­cą część ścia­ny i pod­cho­dząc do niej. – To naj­ła­twiej­sze za­da­nie, co jest oczy­wi­ste, je­śli zro­zu­miesz, jak po­wsta­ją. Nie po­trze­ba na­wet ka­mie­nia du­pli­ku­ją­ce­go.

– Ka­mie­nia du­pli­ku­ją­ce­go? – po­wtó­rzył Lor­kin. Evar kie­dyś o nich wspo­mi­nał, lecz Lor­kin nig­dy do koń­ca nie po­jął ich prze­zna­cze­nia.

– Ta­kie­go jak te. – Evar na­gle zmie­nił kie­ru­nek i za­pro­wa­dził Lor­ki­na do jed­ne­go z wie­lu sto­łów w sali. Otwo­rzył drew­nia­ną skrzyn­kę, w któ­rej na ak­sa­mit­nej tka­ni­nie le­żał po­je­dyn­czy klej­not. – W ro­sną­cych ka­mie­niach świe­tli­stych mu­sisz po pro­stu za­szcze­pić tę samą myśl, któ­ra słu­ży do wy­two­rze­nia świa­tła za po­mo­cą ma­gii. Ale je­śli cho­dzi o bar­dziej skom­pli­ko­wa­ne za­sto­so­wa­nia, ła­twiej jest przy­pi­sać wzo­rzec do pra­wi­dło­wo wy­ko­na­ne­go ka­mie­nia. Dzię­ki temu zmniej­szasz ry­zy­ko błę­dów i two­rze­nia ka­mie­ni ze ska­zą. Mo­żesz też stwo­rzyć kil­ka ka­mie­ni na­raz.

Lor­kin przy­tak­nął. Wska­zał inną część sali.

– A do cze­go słu­żą te?

– Do po­sta­wie­nia i utrzy­ma­nia ba­rie­ry. Uży­wa się ich do tym­cza­so­we­go po­wstrzy­ma­nia wody albo osu­wisk. Spójrz tu­taj…

Prze­szli wszerz sali, pod­cho­dząc do ścia­ny ma­leń­kich czar­nych krysz­tał­ków.

– Te będą blo­ko­wa­ły czy­ta­nie my­śli. Są tak skom­pli­ko­wa­ne, że ich wy­two­rze­nie zaj­mu­je dużo cza­su. By­ło­by ła­twiej, gdy­by mia­ły tyl­ko ukry­wać my­śli oso­by, któ­ra je nosi, ale mu­szą też po­zwo­lić jej na prze­ka­zy­wa­nie my­śli, któ­rych spo­dzie­wa się od­czy­tu­ją­cy, aby móc go zmy­lić.

– Evar wpa­try­wał się z po­dzi­wem w ma­leń­kie ka­mie­nie. – Nie są na­szym wy­na­laz­kiem. Ku­po­wa­li­śmy je od ple­mion Duna.

Przez myśl Lor­ki­na prze­mknę­ło ostrze­że­nie Dan­ny­la, że wie­dzę na te­mat two­rze­nia ka­mie­ni Zdraj­cy wy­kra­dli za­miesz­ku­ją­ce­mu pół­noc lu­do­wi. Moż­li­we, że tyl­ko ple­mio­na Duna za­pa­try­wa­ły się na to w ten spo­sób. A może to ko­lej­na nie­do­trzy­ma­na umo­wa, jak ta po­mię­dzy jego oj­cem a Zdraj­ca­mi.

– Wciąż z nimi han­dlu­je­cie? – za­py­tał.

Evar po­krę­cił gło­wą.

– Prze­wyż­szy­li­śmy ich pod wzglę­dem wie­dzy i umie­jęt­no­ści całe wie­ki temu. – Spoj­rzał w pra­wo. – Tu­taj są klej­no­ty, któ­re wy­pra­co­wa­li­śmy sami. – Po­de­szli do sku­pi­ska du­żych ka­mie­ni o opa­li­zu­ją­cej po­wierzch­ni od­bi­ja­ją­cej świa­tło, przy­po­mi­na­ją­cej Lor­ki­no­wi wnę­trze eg­zo­tycz­nych po­le­ro­wa­nych musz­li. – To ka­mie­nie przy­zy­wa­ją­ce. Są jak krwa­we klej­no­ty. Dzię­ki nim mo­że­my się ko­mu­ni­ko­wać na od­le­głość, ale tyl­ko po­przez ka­mie­nie wy­ho­do­wa­ne obok sie­bie. Nie jest ła­two śle­dzić, któ­re z nich są z sobą po­wią­za­ne, dla­te­go cały czas mu­si­my two­rzyć krwa­we klej­no­ty.

– A dla­cze­go mie­li­by­ście prze­stać je two­rzyć?

Evar spoj­rzał na nie­go za­sko­czo­ny.

– Chy­ba wiesz o ich nie­do­sko­na­ło­ściach?

– Niech po­my­ślę… Czyż­by twór­ca tych tu­taj miał nie wi­dzieć my­śli no­szą­ce­go przez cały czas?

– Wła­śnie, klej­not od­bie­ra tyl­ko wia­do­mość, któ­rą wy­śle użyt­kow­nik, a nie wszyst­kie my­śli i uczu­cia.

– Rze­czy­wi­ście, by­ło­by to uła­twie­nie. – Lor­kin od­wró­cił się w stro­nę sali. Wszę­dzie było całe mnó­stwo sku­pisk klej­no­tów, pod ścia­na­mi sta­ły zaś sto­ły ugi­na­ją­ce się pod cię­ża­rem róż­nych przed­mio­tów. – A do cze­go słu­żą te ka­mie­nie? – spy­tał, wska­zu­jąc dużą ster­tę.

Evar wzru­szył ra­mio­na­mi.

– Nie wiem do­kład­nie. To chy­ba ja­kiś eks­pe­ry­ment. Coś w ro­dza­ju bro­ni.

– Bro­ni?

– Do obro­ny mia­sta na wy­pa­dek ata­ku.

Lor­kin kiw­nął gło­wą i za­milkł. Py­ta­nia o broń mo­gły­by wy­dać się po­dej­rza­ne na­wet no­we­mu przy­ja­cie­lo­wi.

– Ka­mie­nie obron­ne mu­szą słu­żyć cze­muś, cze­go nie po­tra­fią jesz­cze ma­go­wie – po­wie­dział Evar. – Ko­muś, kto ma za małe umie­jęt­no­ści, lub ma­go­wi, któ­re­go moc się wy­czer­pa­ła. Mam na­dzie­ję, że po­pra­wia­ją cel­ność ata­ków. Nie by­łem zbyt do­bry w ma­gii bo­jo­wej, więc je­śli ktoś miał­by nas kie­dyś za­ata­ko­wać, będę po­trze­bo­wał jak naj­więk­sze­go wspar­cia.

– A wal­czył­byś w ogó­le? – spy­tał Lor­kin. – Z tego, co mi wia­do­mo, w bi­twach z czar­ny­mi ma­ga­mi lu­dzie ni­skie­go po­cho­dze­nia, tacy jak my, przy­da­ją się tyl­ko jako źró­dło do­dat­ko­wej mocy. Praw­do­po­dob­nie od­da­li­by­śmy na­szą moc czar­ne­mu ma­go­wi, a po­tem by nas ode­sła­no, że­by­śmy nie prze­szka­dza­li.

Evar przy­tak­nął i spoj­rzał na Lor­ki­na z uko­sa.

– Cią­gle nie mogę się przy­zwy­cza­ić, że na­zy­wa­cie wyż­szą ma­gię czar­ną ma­gią.

– W Ky­ra­lii czar­ny to ko­lor za­gro­że­nia i mocy – wy­ja­śnił Lor­kin.

– Tak, mó­wi­łeś już. – Evar od­wró­cił się, roz­glą­da­jąc się po sali, jak gdy­by szu­kał jesz­cze cze­goś, co mógł­by po­ka­zać Lor­ki­no­wi. Na­gle zro­bił wiel­kie oczy i wy­dał z sie­bie ni­ski po­mruk.

– Ojej.

Spoj­rzaw­szy w tym sa­mym kie­run­ku, Lor­kin do­strzegł, że łu­ko­wa­to skle­pio­nym głów­nym wej­ściem do sali wkro­czy­ła mło­da ko­bie­ta. Miał ocho­tę po­szu­kać mniej­sze­go tyl­ne­go wyj­ścia; pew­nie było kil­ka kro­ków od nich, ale ko­bie­ta mu­sia­ła ich za­uwa­żyć, za­nim tu do­tar­li.

Chy­ba jed­nak wpa­ku­je­my się w te kło­po­ty, o któ­rych mó­wi­ła nam Ka­lia.

Chwi­lę póź­niej ko­bie­ta pod­nio­sła oczy i zo­ba­czy­ła ich. Uśmiech­nę­ła się do Eva­ra, po czym jej wzrok po­wę­dro­wał ku Lor­ki­no­wi i uśmiech znikł z jej twa­rzy. Za­trzy­ma­ła się, spoj­rza­ła na nie­go w za­my­śle­niu, od­wró­ci­ła się i wy­szła z sali.

– Zo­ba­czy­łeś to, co chcia­łeś? Bo chy­ba pora wra­cać – po­wie­dział szyb­ko Evar.

– Tak – od­parł Lor­kin.

Evar zro­bił krok w kie­run­ku wyj­ścia i za­trzy­mał się.

– Nie, chodź­my głów­ną dro­gą. Le­piej, że­by­śmy nie spra­wia­li wra­że­nia win­nych, sko­ro ktoś nas już zo­ba­czył.

Wy­mie­ni­li po­nu­re uśmie­chy, ode­tchnę­li głę­bo­ko i ru­szy­li w kie­run­ku przej­ścia, za któ­rym znik­nę­ła ko­bie­ta. Byli już pra­wie przy łuku, kie­dy po­ja­wi­ła się ko­lej­na, groź­nie spo­glą­da­ją­ca. Za­uwa­ży­ła ich i po­de­szła.

– Co tu ro­bi­cie? – za­py­ta­ła Lor­ki­na.

– Wi­taj, Cha­vo – rzekł Evar. – Przy­szedł ze mną Lor­kin.

Spoj­rza­ła na Eva­ra.

– Wi­dzę. Co on tu robi?

– Opro­wa­dzam go – od­po­wie­dział Evar. Wzru­szył ra­mio­na­mi. – Żad­na za­sa­da prze­cież tego nie za­bra­nia.

Ko­bie­ta zmarsz­czy­ła brwi i spo­glą­da­ła to na Eva­ra, to na Lor­ki­na. Otwo­rzy­ła usta, znów je za­mknę­ła, a na jej twa­rzy po­ja­wił się wy­raz po­iry­to­wa­nia.

– Być może nie za­bra­nia – od­par­ła – ist­nie­ją jed­nak… pew­ne inne wzglę­dy. Wiesz, jak nie­bez­piecz­nie jest prze­szka­dzać twór­czy­niom ka­mie­ni i je roz­pra­szać.

– Oczy­wi­ście, że wiem. – Mina i ton gło­su Eva­ra na­bra­ły po­wa­gi. – Dla­te­go za­cze­ka­łem, aż uda­dzą się do do­mów na spo­czy­nek, i nie za­bra­łem Lor­ki­na do we­wnętrz­nych ja­skiń.

Unio­sła brwi.

– Nie do cie­bie na­le­ży oce­na, kie­dy jest na to wła­ści­wa pora. Otrzy­ma­łeś ze­zwo­le­nie na to opro­wa­dza­nie?

Evar po­krę­cił gło­wą.

– Nig­dy wcze­śniej go nie po­trze­bo­wa­łem.

Wi­dząc trium­fu­ją­ce spoj­rze­nie Cha­vy, Lor­kin za­marł.

– Po­wi­nie­neś je mieć – po­wie­dzia­ła. – Trze­ba to zgło­sić, a żad­ne­mu z was nie wol­no znik­nąć mi z oczu, za­nim od­po­wied­nie oso­by o tym nie usły­szą i nie zde­cy­du­ją, co z wami zro­bić.

Kie­dy od­wró­ci­ła się na pię­cie i ru­szy­ła w kie­run­ku wej­ścia, Lor­kin spoj­rzał na Eva­ra. Chło­pak uśmiech­nął się i mru­gnął. Mam na­dzie­ję, że rze­czy­wi­ście nie po­trze­bu­je­my tego ze­zwo­le­nia, my­ślał Lor­kin, gdy po­dą­ża­li za Cha­vą. Mam też na­dzie­ję, że nikt nie za­po­mniał mi po­wie­dzieć o pra­wie czy za­sa­dzie, któ­re po­wi­nie­nem znać. Mów­czy­nie za­le­ci­ły mu, żeby na­uczył się praw Azy­lu i ich prze­strze­gał, dla­te­go sta­ran­nie się do tego przy­ło­żył.

Nie po­tra­fił jed­nak za­cho­wać ta­kiej bez­tro­ski jak Evar. Na­wet je­śli obaj mie­li ra­cję, re­ak­cja Cha­vy po­twier­dzi­ła oba­wy Lor­ki­na: jego wi­zy­ta w ja­ski­niach nad­wy­rę­ży­ła za­ufa­nie Zdraj­ców. Miał tyl­ko na­dzie­ję, że nie po­zwo­lił so­bie na zbyt wie­le i nie za­prze­pa­ścił wszel­kich wi­do­ków na han­del z Gil­dią – albo na swój po­wrót do domu.