Love Song - ebook

da­cho­wa­nie

(po­krewne: szyja w zamku; ru­mień; ru­mie­niec)

Spo­glą­dał na chod­ni­kowe płyty, na­dep­tu­jąc tylko na łą­cze­nia. Bę­dąc dziec­kiem, chod­ni­ków bał się bar­dziej od pie­kła, bo „zie­mia to lawa”, a inni są szybcy. Spryt­niejsi. Na po­ran­nych mszach może i było „kró­le­stwo nie­bie­skie jest tu” i tak da­lej, ale w kró­le­stwie nie­bie­skim nie by­łoby ani lawy, ani chod­ni­ków z fu­gami, a prze­cież wi­dział, po czym cho­dzi. Jego krok był tak gło­śny, że obu­dzili się wszy­scy po­sia­da­cze ciał, zja­dani przez larwy i czas. Był w po­ło­wie drogi, kiedy szara bły­ska­wica prze­dzie­liła niebo na pół.

Psy przy­sta­nęły. Wła­ści­ciele od­pięli im smyczki, pod­nie­śli zwie­rzęta na wy­so­kość serca i ści­snęli, jakby były dziećmi. Na chuj komu zwie­rzę ka­leka, po­my­ślał męż­czy­zna, bę­dąc już obok przy­stanku. Spadł deszcz, on za­pa­lił.

Za­cią­ga­jąc się, odło­żył wzrok na star­szej pani. Bo była ładna, ale nie wie­dział czemu. Tło­czyła się pod przy­stan­kiem z resztą lu­dzi, któ­rzy z ko­lei byli brzydcy i na­pie­rali na nią z trzech stron. Roz­py­chali się łok­ciami, uży­wa­jąc siły, a to w ko­bie­cie ro­dziło coś, co nie mie­ściło się pod skąpą bla­chą, ro­biła się zmę­czona i biała.

Męż­czy­znę pod­nie­ciła myśl: woda, ka­bina, na­gie ciało, bo to wła­śnie wi­dział, kiedy zmru­żył oczy. Na­dal ob­ser­wo­wał, jak chciała go zga­nić za mil­cze­nie i prze­szy­wa­jący wzrok. Stała się taka ma­lutka, gdy w końcu uwol­niła się z tłumu, na szy­bie zo­stała szminka, od­cisk skóry i ciężki włos, który zwi­jał się w sym­bol.

Wsko­czył do au­to­busu i usiadł. Sta­ruszka sta­nęła dość bli­sko, czuł od niej la­kier i me­ta­liczne per­fumy, sły­szał, jak ci­cho się poci. Kwa­drans póź­niej ustą­pił jej miej­sca. Ile ona może mieć serc – max sie­dem? Z czego tylko sześć do pęk­nię­cia, do od­da­nia cho­ro­bom i po­pkul­tu­rze, tylko sześć serc. Ani to dużo, ani mało, po­my­ślał, kiedy da­cho­wali.

– Czyli to ten dzień, inny od reszty – stęk­nęli pa­sa­że­ro­wie, wy­cho­dząc spod pla­sti­ko­wych sie­dzeń.

Pro­ce­dura była znana i wszystko od­by­wało się na tip-top: roz­pi­sa­nie eks­per­tyzy, fo­lio­wa­nie eks­per­tyzy, wy­cią­ga­nie pa­sa­że­rów i po­na­gla­nie, aby kto może, wy­czoł­gał się wła­snymi si­łami. Jak bułka z ma­słem – skwi­to­wał, gdy wśród oswo­bo­dzo­nych cze­kał na po­li­cję, le­ka­rzy i zlęk­nio­nych wnu­ków.

Ak­cja ra­tun­kowa za­koń­czyła się wie­czo­rem. Au­to­bus wciąż był sprawny, więc ru­szyli da­lej. Przy­sta­nek B: wy­ciek ropy i deszcz. Przy­sta­nek C: fa­bryka i SPA. W dro­dze oglą­dali gwiazdy, chude dzieci i bloki w ko­lo­rze cu­kru, gdy przy­spie­szali – to wszystko za­mie­niało się w twarz.

Trasa za­koń­czyła się na Przy­stanku Niebo, bo kie­rowca, wy­czer­pany i od­wod­niony, ude­rzył czo­łem w klak­son, z klak­sonu ru­nął na ha­mu­lec, a z ha­mulca wy­padł na drogę, mo­krą i mało ru­chliwą. Zdą­żył po­wie­dzieć kilka mą­drych słów – głę­bo­kich jak as­fal­towe muldy – i za­snął. Świa­tła i pa­pie­rosy do­ga­sły w ka­łu­żach.

To był ko­niec dnia, który dla XY-ka, w ta­kim wy­da­niu, byłby bez­sen­sowny. W oko­li­cach Przy­stanku Niebo nie było żad­nych atrak­cji, nikt tu nie sły­szał o dziw­kach i ka­ra­oke, a je­dyne piwo, ja­kie można było zdo­być, sprze­da­wano w pusz­kach i za po­dwójną cenę. Skie­ro­wał się więc na je­dyną ła­weczkę, na któ­rej było jesz­cze miej­sce, za­grał w krze­sełko i wy­grał, prze­grała ta star­sza, za­chwy­ca­jąca ko­bieta z au­to­busu. Oce­nił, że prze­żyła go już dwu­krot­nie, że na pewno pa­mięta wojnę, świeże kar­ta­cze i bru­natne jak zie­mia poń­czo­chy. Spoj­rzał na nią z dołu, jak pies.

Zwró­ciła się do niego „pan” do­da­jąc do tego „pro­szę”, a po­tem zdała py­ta­nie:

– Czy pan się za­wsze tak ślini? – Prze­rzu­cił wzrok na ciemne koła, które po­ja­wiły się na jego dżin­sach. Spe­szył się i chciał skła­mać, że to cho­roba i śluz, kiedy po­czuł na ustach jej palce: słone jak la­teks, pa­rzące. Od­sko­czył z krzy­kiem i w pół­ob­ro­cie, ha­cząc dło­nią o frag­ment jej stroju. Po­czuł się spo­kojny, gdy star­sza pani upa­dła na be­ton.

Jak ona mo­gła, po­my­ślał, wkła­dać mi w usta te brudne pa­lu­chy i grze­bać w hi­sto­rii mo­ich pły­nów, od­gryzę frag­ment każ­dego, kto jesz­cze raz mnie do­tknie od środka.

Czoło star­szej pani z wolna ob­ro­sło fio­le­tem. Wstała i nie­zgrab­nie owi­nęła się cien­kim sza­li­kiem.

– Już do­brze – ode­zwał się, bo zro­zu­miał, że za­re­ago­wał zbyt gwał­tow­nie. Przez chwilę oglą­dali się nie­zde­cy­do­wani. Po­tem po­sta­no­wili spę­dzić ra­zem czas, po­ro­bić coś aż do przy­jazdu pierw­szego noc­nego (w oko­licy Przy­stanku Niebo nie było żad­nych atrak­cji, nikt tu nie sły­szał o dziw­kach i ka­ra­oke, a piwo w puszce oka­zało się bez­al­ko­ho­lowe, trudno, ku­pili je i wlali do niego płyn na spi­ry­tu­sie, nie­bie­ski płyn do my­cia okien).

Dul­da­jąc che­miczny li­kier, roz­ry­wali zro­śnięte od zimna gar­dła, dziu­ra­wili ję­zyki i żo­łądki, po­pu­ścili: ich mocz wy­pa­lił dziurę w majt­kach, ja­snych ciu­chach, mo­krym od desz­czu drew­nie. Si­kali i nie wie­dzieli, że już wszystko jest święte.

– My­ślę, że mo­żesz być dla mnie kimś waż­nym – po­wie­dział, za­nim się przed­sta­wił, a na­zy­wał się XY, po ojcu. Po­tem do­dał, że pije na­prawdę rzadko, że tym ra­zem cho­dziło o chwilę i smak – o nic wię­cej (czknął).

Ona przed­sta­wiała się długo. Ge­sty­ku­lo­wała wolno i nie­pew­nie, ale każdy z jej ru­chów oka­zy­wał się nie­zbędny. Opo­wia­dała mu o kwia­ciarni, w któ­rej pra­cuje, o tym, jak przy ży­ciu trzyma ją han­del i ścięte kwiaty. W pracy prze­szka­dzały jej je­dy­nie ja­rze­niówki i za­pach psa, który po­ja­wił się zni­kąd i ni­gdy nie dał się wy­wie­trzyć.

– Gdyby tylko przy­szło z nim zwie­rzę! – ża­liła się – Sama zdą­ży­łam wy­cho­wać ty­siące psów – mó­wiła – na­uczyć cho­dze­nia, prze­miesz­cza­nia się, wy­su­szyć ty­siące psów i wy­słać je w świat.

Gdyby tylko z za­pa­chem przy­szło ciało, ko­cha­ła­bym je tak, jak nikt nie po­trafi.

Na imię miała Zet, na­zwi­ska nie po­trze­bo­wała.

Kiedy mó­wiła o męż­czy­znach, któ­rzy daw­niej ła­mali jej ko­ści, zdał so­bie sprawę, jak ładna kie­dyś była. Kiedy opi­sy­wała, jak kru­szono jej świat, zro­zu­miał, że prze­cież ją zna. Że dzielą ten sam smu­tek, na który on nie zna słów. Wie tylko, że nie jest okrą­gły. Okrą­gła rzecz ni­komu nie zro­bi­łaby krzywdy.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------