MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
Ludzie nocy - ebook
Wydawnictwo:
Tłumacz:
Format:
EPUB
Data wydania:
3 czerwca 2025
E-book:
EPUB,
MOBI
43,99 zł
Ludzie nocy - ebook
Powieść Autora Bestsellerowego „Schroniska”!
Mercy Lake obserwuje ludzi. Robi to w nocy, z ukrycia, po czym daje im to, czego potrzebują. Po cichu i w tajemnicy czyni ich życie lepszym.
On także ich obserwuje. Ale nie chce nikomu pomagać. Chce ich karać i oczekuje, że Mercy będzie mu w tym pomagała.
Wkrótce działania tej pary przyciągają uwagę osoby, której Mercy za wszelką cenę wolałaby uniknąć; kogoś, kto zrobi wszystko, by pewne sprawy nigdy nie wyszły na jaw...
„Wartka, złowieszcza, trzymająca w napięciu opowieść o ciemnej stronie ludzkiej natury; to książka, od której nie sposób się oderwać”. Alex Michaelides, autor bestsellerowych thrillerów „Pacjentka” i „Furia”
„Świetnie napisany thriller. Ciekawe zwroty akcji, niebanalni bohaterowie”. „Heat”
„Świetna lektura z doskonale nakreślonymi postaciami. Fenomenalna”. Nikki Smith, autorka „The Beach Party”
| Kategoria: | Horror i thriller |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8387-988-8 |
| Rozmiar pliku: | 3,4 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
*
Światło latarki przebija się już przez sosny. Świeci wprost w kierunku naszej przyczepy i wiem, że to koniec. A jednak stoję przy oknie nieruchomo i wpatruję się w grudniowy mrok.
Na zewnątrz widzę trawę pokrytą szronem. Po drugiej stronie polany, na skraju lasu, stoi jeszcze jedna przyczepa, dokładnie taka sama jak nasza. Wiem, że to ją przeszukają najpierw, a kiedy nas tam nie znajdą, przyjdą tutaj. Na pewno od razu zauważą wyłamane drzwi. To będzie oznaczało prawdziwy koniec.
Zrzucam z siebie koc i macam tył głowy w poszukiwaniu nienaturalnego zagłębienia. Pewna lekarka – a na przestrzeni lat zajmowało się mną wielu lekarzy – powiedziała mi kiedyś, że czaszki kobiet są grubsze niż mężczyzn. Wprawdzie tylko odrobinę, ale może właśnie o tyle, żeby mnie wówczas uratować.
– Miałaś szczęście – powiedziała.
Cóż, pewnie nie czytała moich akt…
Z lasu dochodzi dźwięk wystrzału. Po chwili słyszę trzask gałęzi, a następnie szelest kroków. Nagle na polanie pojawia się czarny kształt.
To jeleń. Jest ogromny, waży może ze dwieście kilogramów. Staje w blasku księżyca i głośno sapie; z jego nozdrzy wydobywają się kłęby białej pary. Chwytam lornetkę i ustawiam ostrość. Nawet teraz – w obliczu tego, co mnie czeka – nie mogę się oprzeć temu widokowi. Jest wspaniały.
Jak człowiek złapie bakcyla podglądania, to już zawsze będzie to robił. Taka prawda.
Kiedy na niego patrzę, jeleń wymachuje porożem w kierunku roztańczonych niebiesko-białych świateł latarek. Na chwilę staje nieruchomo, widzę, jak drży. Chwilę później rozpływa się w ciemności.
Zaciągam zasłony i dodatkowo przysłaniam okno prześcieradłem. Kiedy zyskuję pewność, że na zewnątrz nie wydostanie się nawet najmniejszy promyk światła, włączam latarkę. Jej blask ujawnia ponurą prawdę o fatalnych warunkach, w których żyjemy od kilku dni. Są tu worki z wręcz wylewającymi się śmieciami, zgniecione plastikowe butelki po wodzie i zużyte kubeczki. Są też zmięty egzemplarz Gruffalo¹, puste puszki po spaghetti firmy Peppa Pig i ogromny wór brudnych pieluch.
Cała przyczepa cuchnie nie do wytrzymania, ale kiedy oddycham, czuję jedynie zapachy duchów: cytrynę, smażone masło i gumę balonową.
Neurolodzy nazywają to fantosmią. To zaburzenie występujące stosunkowo często u ludzi, których mózg doznał urazu tak dużego jak mój. Halucynacje węchowe mogą pojawić się u mnie w każdej chwili, ale zazwyczaj dzieje się tak, kiedy towarzyszą mi zbyt silne przeżycia. Oprócz tego miewam silne zawroty głowy.
Stoję nieruchomo. Zaciskam zęby i czekam, aż świat przestanie wirować mi przed oczami. Następnie, opierając się ręką o szafkę, przechodzę z kuchni do sypialni.
I nareszcie znowu mogę na niego patrzeć.
Ma zaledwie dwa latka i jest cudowny.
Leży przykryty dwoma grubymi kocami. W tej chwili widać tylko jego maleńką główkę. Ma miękką skórę i włosy niczym jasny jedwab. Owszem, mieszkamy w podłych warunkach, ale przynajmniej udało mi się dopilnować, żeby był czysty.
Marszczy brwi przez sen i wzdryga się przed światłem latarki. Po chwili otwiera oczy i spogląda na mnie.
– Mamusiu!
Zapiera mi dech w piersiach. Czuję, że boli mnie gardło.
– Przepraszam, najdroższy.
Trzy dni i trzy noce – to cały czas, jaki mogliśmy ze sobą spędzić. Siedemdziesiąt dwie godziny razem, pomimo ogromu nieszczęść, które nas spotkały.
Mój plan zawiódł. Tak naprawdę trudno to w ogóle nazwać planem: przejazd taksówką, dalej pociągiem, kolejną taksówką. Potem nocna wędrówka przez las do wakacyjnego kempingu, który na dodatek jest zimą nieczynny.
Chłopiec siada i przeciera oczy. Zastanawiam się, czy on też czuje, że nasz wspólny czas dobiega końca.
– Czy jest ci ciepło? – pytam.
– Zimno.
To kolejny dowód na moją porażkę. Kiedy to planowałam, założyłam, że w przyczepach – także zimą – będzie prąd. Niestety nie ma, a kanistry z paliwem po prostu gdzieś zniknęły.
Siadam ciężko tuż przy nim i masuję mu plecki. Przez piżamę jego żebra wydają się niewiele mocniejsze niż u kurczaka. Jutro jest Wigilia. Powinien spać w swoim cieplutkim łóżeczku i śnić o Świętym Mikołaju, a nie siedzieć tutaj, w nieogrzewanej przyczepie, z dwudziestoletnią frajerką, która nie jest w stanie zapewnić mu należytej opieki.
– Słuchaj – mówię. – Wiem, że nie zapamiętasz nic z tego, co się tutaj dzieje. Wiem, że kiedy będziesz starszy, kompletnie o mnie zapomnisz. Prawdopodobnie nawet nie będziesz sobie zdawał sprawy z tego, co się tu wydarzyło. No chyba że on ci powie, choć tak naprawdę nie bardzo w to wierzę. Wiedz, że cieszę się, że mogliśmy spędzić trochę czasu razem. I że mogliśmy poczytać Gruffalo.
Unosi podbródek i marszczy brwi. I wówczas słyszę to, co on już pewnie zrozumiał: odgłosy dochodzące z lasu. Głosy ludzi.
Światło latarki przebija się już przez sosny. Świeci wprost w kierunku naszej przyczepy i wiem, że to koniec. A jednak stoję przy oknie nieruchomo i wpatruję się w grudniowy mrok.
Na zewnątrz widzę trawę pokrytą szronem. Po drugiej stronie polany, na skraju lasu, stoi jeszcze jedna przyczepa, dokładnie taka sama jak nasza. Wiem, że to ją przeszukają najpierw, a kiedy nas tam nie znajdą, przyjdą tutaj. Na pewno od razu zauważą wyłamane drzwi. To będzie oznaczało prawdziwy koniec.
Zrzucam z siebie koc i macam tył głowy w poszukiwaniu nienaturalnego zagłębienia. Pewna lekarka – a na przestrzeni lat zajmowało się mną wielu lekarzy – powiedziała mi kiedyś, że czaszki kobiet są grubsze niż mężczyzn. Wprawdzie tylko odrobinę, ale może właśnie o tyle, żeby mnie wówczas uratować.
– Miałaś szczęście – powiedziała.
Cóż, pewnie nie czytała moich akt…
Z lasu dochodzi dźwięk wystrzału. Po chwili słyszę trzask gałęzi, a następnie szelest kroków. Nagle na polanie pojawia się czarny kształt.
To jeleń. Jest ogromny, waży może ze dwieście kilogramów. Staje w blasku księżyca i głośno sapie; z jego nozdrzy wydobywają się kłęby białej pary. Chwytam lornetkę i ustawiam ostrość. Nawet teraz – w obliczu tego, co mnie czeka – nie mogę się oprzeć temu widokowi. Jest wspaniały.
Jak człowiek złapie bakcyla podglądania, to już zawsze będzie to robił. Taka prawda.
Kiedy na niego patrzę, jeleń wymachuje porożem w kierunku roztańczonych niebiesko-białych świateł latarek. Na chwilę staje nieruchomo, widzę, jak drży. Chwilę później rozpływa się w ciemności.
Zaciągam zasłony i dodatkowo przysłaniam okno prześcieradłem. Kiedy zyskuję pewność, że na zewnątrz nie wydostanie się nawet najmniejszy promyk światła, włączam latarkę. Jej blask ujawnia ponurą prawdę o fatalnych warunkach, w których żyjemy od kilku dni. Są tu worki z wręcz wylewającymi się śmieciami, zgniecione plastikowe butelki po wodzie i zużyte kubeczki. Są też zmięty egzemplarz Gruffalo¹, puste puszki po spaghetti firmy Peppa Pig i ogromny wór brudnych pieluch.
Cała przyczepa cuchnie nie do wytrzymania, ale kiedy oddycham, czuję jedynie zapachy duchów: cytrynę, smażone masło i gumę balonową.
Neurolodzy nazywają to fantosmią. To zaburzenie występujące stosunkowo często u ludzi, których mózg doznał urazu tak dużego jak mój. Halucynacje węchowe mogą pojawić się u mnie w każdej chwili, ale zazwyczaj dzieje się tak, kiedy towarzyszą mi zbyt silne przeżycia. Oprócz tego miewam silne zawroty głowy.
Stoję nieruchomo. Zaciskam zęby i czekam, aż świat przestanie wirować mi przed oczami. Następnie, opierając się ręką o szafkę, przechodzę z kuchni do sypialni.
I nareszcie znowu mogę na niego patrzeć.
Ma zaledwie dwa latka i jest cudowny.
Leży przykryty dwoma grubymi kocami. W tej chwili widać tylko jego maleńką główkę. Ma miękką skórę i włosy niczym jasny jedwab. Owszem, mieszkamy w podłych warunkach, ale przynajmniej udało mi się dopilnować, żeby był czysty.
Marszczy brwi przez sen i wzdryga się przed światłem latarki. Po chwili otwiera oczy i spogląda na mnie.
– Mamusiu!
Zapiera mi dech w piersiach. Czuję, że boli mnie gardło.
– Przepraszam, najdroższy.
Trzy dni i trzy noce – to cały czas, jaki mogliśmy ze sobą spędzić. Siedemdziesiąt dwie godziny razem, pomimo ogromu nieszczęść, które nas spotkały.
Mój plan zawiódł. Tak naprawdę trudno to w ogóle nazwać planem: przejazd taksówką, dalej pociągiem, kolejną taksówką. Potem nocna wędrówka przez las do wakacyjnego kempingu, który na dodatek jest zimą nieczynny.
Chłopiec siada i przeciera oczy. Zastanawiam się, czy on też czuje, że nasz wspólny czas dobiega końca.
– Czy jest ci ciepło? – pytam.
– Zimno.
To kolejny dowód na moją porażkę. Kiedy to planowałam, założyłam, że w przyczepach – także zimą – będzie prąd. Niestety nie ma, a kanistry z paliwem po prostu gdzieś zniknęły.
Siadam ciężko tuż przy nim i masuję mu plecki. Przez piżamę jego żebra wydają się niewiele mocniejsze niż u kurczaka. Jutro jest Wigilia. Powinien spać w swoim cieplutkim łóżeczku i śnić o Świętym Mikołaju, a nie siedzieć tutaj, w nieogrzewanej przyczepie, z dwudziestoletnią frajerką, która nie jest w stanie zapewnić mu należytej opieki.
– Słuchaj – mówię. – Wiem, że nie zapamiętasz nic z tego, co się tutaj dzieje. Wiem, że kiedy będziesz starszy, kompletnie o mnie zapomnisz. Prawdopodobnie nawet nie będziesz sobie zdawał sprawy z tego, co się tu wydarzyło. No chyba że on ci powie, choć tak naprawdę nie bardzo w to wierzę. Wiedz, że cieszę się, że mogliśmy spędzić trochę czasu razem. I że mogliśmy poczytać Gruffalo.
Unosi podbródek i marszczy brwi. I wówczas słyszę to, co on już pewnie zrozumiał: odgłosy dochodzące z lasu. Głosy ludzi.
więcej..
