Łza - ebook

I

– Popatrz tylko, jak ona idzie! – powiedział nagle Witold. Nie mieli żadnego pogodnego tematu do rozmowy, więc nawet powtórzył: – Popatrz, jak ona idzie!

Zygmunt, drobny i szczupły, wszelkimi sposobami dodający sobie męskości, zarżał cicho z uciechy, jak młody koń, jak źrebak u wodopoju. Witold mu zawtórował.

Trwała wojna, Niemcy zwyciężali na całym utworzonym właśnie przez siebie wschodnim froncie, Europa przepasana była wstęgą żałoby, oni obydwaj mieli do niej także osobiste powody, jeden z nich całkiem świeże – ale liczyli sobie dopiero po dwadzieścia lat, w zdumiewających ich samych okolicznościach ukończyli drugi rok studiów; to co zamierzali pod tą okupacją kontynuować dodawało im pewności siebie, a dziewczyna, idąca przed nimi, poruszała się naprawdę zachwycająco.

Choć był już początek października, słońce przygrzewało jak w sierpniu, wyszła więc na ten jesienny spacer ulicą Łyczakowską w letniej prawie sukience, nie miała pończoch na nogach, opalona ich skóra zachowała tylko pod kolanami nieco jaśniejszą barwę i patrzyli obydwaj na te dwie ledwie muśnięte słońcem plamki, urzeczeni przedziwną ich intymnością. Umilkli, usta im stężały i zaschły.

Dziewczyna, lekka i smukła, płynęła jakby unoszona powiewem wciąż jeszcze pachnącego latem wiatru. Jasne włosy, opadające na kark i ramiona, rozwiewały się w połyskliwą aureolę.

– O Boże! – westchnął Zygmunt, ten mniejszy i drobniejszy, wszelkimi sposobami dodający sobie męskości. – W łeb sobie palnę, jeśli okaże się brzydka!

– Miejmy nadzieję, że nie – zaczął Witold powoli, przesuwając językiem po suchych wargach.

Dopiero teraz usłyszeli odgłos kroków poza nimi. Nauczyli się już go rozpoznawać, tak głośno, tak rytmicznie, tak zwycięsko tylko okupanci chodzili w tym mieście.

Nie od razu, stopniowo zwolnili kroku, żeby ten, który szedł za nimi, młody oficer niemiecki, bez żadnych podejrzeń ich wyminął; mieli go teraz przed sobą, a to było zawsze bezpieczniejsze, tego także nauczyli się w ciągu ostatnich dwóch lat.

Szedł więc teraz przed nimi, między nimi a dziewczyną, przyhamował jakby trochę, zapewne także ją podziwiając, ale nie zaczepił jej, tylko wyprzedził po pewnym czasie i jedynie zerknął raz i drugi na jej twarz, może się nawet uśmiechnął do niej, tego już nie mogli dostrzec. Gdyby nie noc na Wzgórzach Woleckich z 3 na 4 lipca, Niemcy po wkroczeniu do Lwowa uważaliby się może nawet za wyzwolicieli – ta noc im to psuła, ale w swojej dotychczasowej praktyce wojennej nie zwykli byli przejmować się takimi głupstwami.

Dopiero gdy oficer skręcił w boczną ulicę, odsłaniając im dziewczynę, a ona nawet odwróciła na chwilę głowę i wiedzieli już, że jest ładna, młoda i śliczna, równie doskonała z przodu jak z tyłu – Zygmunt szepnął z zachętą:

– Może mielibyśmy szansę...

– Jest nas dwóch – powiedział Witold.

– Oczywiście, że najpierw... że z początku będzie wolała ciebie...

– Nie gadaj głupstw.

– Ale gdy ujawnią się wartości wewnętrzne...

– Nie będzie mogła ocenić ich braku u mnie – uśmiechnął się Witold, błysnąwszy zębami. – Przecież idę do profesora. Czeka na mnie. Sam ją przygadaj.

Dziewczyna skręciła do parku, który właśnie mijali. Zaraz za furtką usiadła na ławce w alejce i patrzyła na nich. Miała zalotną twarz, wyraziste, choć nie powleczone pomadką usta i chyba leciutki na nich uśmiech.

– Sam ją przygadaj – powtórzył Witold. – A jeśli profesor nie zatrzyma mnie długo, przysiądę się do was.

– No, dobra – Zygmunt stracił jakby cały animusz. – Spróbuję.

Rozrzucił czubkiem buta żółte liście, które opadały już z parkowych drzew i zaścielały brzeg chodnika.

– Tylko pośpiesz się. Bo co ja będę... o czym ja będę z nią gadał?

– Przedstawisz jej cały zasób swoich wartości wewnętrznych – Witold uśmiechnął się znów bez zjadliwości, wyraźnie zmartwiona twarz przyjaciela wzruszyła go.

Minąwszy park, skręcił ku Kolonii Profesorskiej; wśród małych willi znalazł tę, której szukał, a w której miał nadzieję często bywać podczas tajnych studiów. Drzewa otaczającego ją ogrodu też już dotknęła jesień swoim chłodem, ale liście nie opadły jeszcze z gałęzi, przesłaniając żółtą koronką biały front i czerwoną dachówkę na spadzistym dachu. Tylko dwa świerki przy furtce nic sobie nie robiły z jesiennych zmian temperatury, wydawały się nawet jeszcze bardziej – triumfująco i pysznie – zielone na tle smutniejącego ogrodu.

Spod jednego z nich – gdy Witold otworzył furtkę – wyskoczył ogromny rudy kot i z zadartym ogonem pognał alejką ku schodom prowadzącym do wejścia, gdzie przysiadł, wyraźnie czekając, aby razem z gościem wślizgnąć się do środka. Witold chciał go pogłaskać, ale kot uskoczył w bok i patrzył nieufnie.

Po dzwonku, który brzmiał tak donośnie, że słychać go było chyba w całym domu, długo nie otwierano. Witold spieszył się, cisza za drzwiami wydała mu się zatrważająca, jakby nawiedziły go w krótkiej chwili wyobrażenia wszystkiego, co mogło się tu wydarzyć; co się wydarzyło, lub miało się wydarzyć w niewiadomej przyszłości. Zapragnął nagle uciec stąd, przekreślić, zapobiec temu, w czym by uczestniczył, co by może spowodował, ale drzwi otworzyły się znienacka; może ktoś, długo za nimi stojąc, zdecydował się wreszcie przekręcić klucz.

Kobieta, która się w nich ukazała, cofnęła się nieco, żeby wpuścić kota; patrzyła pytająco.

– Ja do pana profesora – wykrztusił.

– Był pan umówiony?

– Tak.

Opuściła głowę, nie mógł na pytający jej wzrok odpowiedzieć otwartością swego spojrzenia, nie mógł przyjrzeć się jej twarzy, nie był zresztą jej ciekaw, czekał, żeby go wpuściła.

Powiedziała wreszcie bardzo cicho:

– Proszę.

Nie było w tym słowie zachęty ani radości, wyczuł w nim nawet cień niepokoju, choć powtórzyła nieco głośniej:

– Proszę.

Wszedł za nią z małego przedpokoju do rozleglejszego hallu, wskazała mu schody na górę. Stąpając po czerwonym, dywanowym chodniku, którym były pokryte, ucieszył się, że na dworze tego dnia było sucho, że nie pozostawi śladów na jego nieskazitelnej czystości.

W górnym hallu było czworo drzwi, wszystkie zamknięte. Stał przed nimi, niezdecydowany, w które zapukać, gdy zza środkowych rozległ się zniecierpliwiony głos profesora:

– Niechże pan wejdzie! Czekam na pana.

W popłochu nacisnął klamkę i niezręcznie wtargnął do pokoju z ogromnym oknem, wypełnionym złotą sylwetką poddającego się już także jesieni modrzewia. Stało przed nim biurko, zza którego podniósł się profesor Chołodyński, wyciągając do niego rękę.

– Witam pana!

Witold przesadził dwoma susami pokój, żeby tę rękę pochwycić i uścisnąć w swojej, jak mu się wydało, za dużej i za silnej dłoni. Profesor był niższy od niego, wąski w ramionach, choć może to wrażenie sprawiała kamizelka, którą miał na sobie, w marynarce wyglądałby zapewne okazalej.

– Proszę, niech pan siada – wskazał mu krzesło przed biurkiem, sam wrócił na swój fotel. – Mówił mi o panu profesor Szczerkowski. Prosił, żebym pana przyjął. Jak się pan nazywa?

Witold uniósł się na krześle.

– Czownicki. Witold Czownicki.

– Prawda, profesor Szczerkowski zostawił mi nawet karteczkę z pana nazwiskiem – nie zaprzątam sobie głowy nazwiskami. Przy tylu studentach, z którymi miałem do czynienia w moim życiu, musiałaby być jak bania, ale w dzisiejszych czasach trzeba być ostrożnym, wpuszczając kogoś do domu. Więc pragnie pan kontynuować Studium Dyplomatyczne?

– Tak.

– A prawo? Studiował pan równocześnie prawo?

– Ale teraz nie podołam. Musiałem podjąć pracę. Arbeitsamt...

– Rozumiem.

– Ponadto... trzeba z czegoś żyć. To, co mogę zarobić, pracując dla ausweisu, nie wystarcza nawet na tydzień. Mam matkę... ojciec mój... mego ojca...

– Rozumiem – powtórzył profesor, nie pozwalając mu skończyć.

– Oczy wiście – Witold, zamilknąwszy na chwilę, postanowił jednak przystąpić do najtrudniejszej części rozmowy – oczywiście... nie wyobrażam sobie, że mógłbym zajmować cenny czas pana profesora bez odpowiedniego... bez należnego... Wszyscy musimy z czegoś żyć...

Profesor przechylił się ku niemu nad biurkiem. Jego oczy, bardziej chyba niż w rzeczywistości niebieskie za grubymi szkłami okularów, zabłysły szklistym chłodem.

– Co pan sobie wyobraża, młody człowieku? Rzeczpospolita mi za to kiedyś zapłaci, nie wysilałbym się ucząc teraz studentów, gdybym nie był tego pewny.

– Przepraszam − bąknął Witold z wypiekami na twarzy – ale to nie nastąpi tak prędko.

– Zdajemy sobie z tego sprawę. I – przyzwyczailiśmy się już do... drastycznego niedostatku. Pan chyba także?

– Ja... także.

– Więc co mi pan tu zaczyna opowiadać o jakimś odpowiednim, należnym... wynagrodzeniu, tak? Już panu powiedziałem: ojczyzna za to zapłaci. Z nawiązką! Ale – profesor cofnął się na oparcie fotela, przymknął oczy i zamilkł na chwilę – żeby nie czuł się pan tak fatalnie, jak się pan w tej chwili czuje, mam sposób, żeby temu zaradzić.

– Jaki sposób, panie profesorze?

Chołodyński znów zamilkł, tym razem na dłużej. Witold siedział przed nim nie śmiejąc głośniej oddychać.

– Pracuję nad dwiema książkami – zaczął wreszcie profesor. – Jedna jakby z drugiej wypływa, jest jej wnioskiem, a ta pierwsza tej drugiej uzasadnieniem. Powiem jaśniej – piszę książkę o Lidze Narodów, o jej błędnych, nadających się do zbyt dowolnych interpretacji zasadach, o słabości postanowień nie zagwarantowanych żadną siłą, o założonej niejako z góry pokusie ich łamania. Zgadza się pan chyba ze mną w tej ocenie?

– Tak...

– Już na kilka lat przed wojną to widziałem, a trzydziesty ósmy rok utwierdził mnie w tym przekonaniu.

– Tak – jeszcze raz zgodził się gorliwie Witold, łamiąc sobie głowę nad domysłami, po co profesor mu to mówi.

– Więc chcę systematycznie udowodnić, dlaczego Liga Narodów w krytycznych dla Europy momentach nie miała żadnego znaczenia. Taka książka jest potrzebna zaraz po wojnie, a gdyby były możliwości druku, nawet przed jej końcem. Bo już rozważane są projekty nowej organizacji narodów. Słyszał pan o Karcie Atlantyckiej?

– Tylko w naświetleniu niemieckim.

– Nie można go brać pod uwagę. Otóż – profesor zapalał się coraz bardziej – już na początku sierpnia Churchill spotkał się z Rooseveltem w Zatoce Placencia u wybrzeży Nowej Fundlandii, żeby między innymi przedyskutować z nim projekt Karty Atlantyckiej, a także pomocy dla Związku Radzieckiego.

– Sądzi pan, że już o tym myślą? – odważył się wtrącić Witold.

Profesor spojrzał na niego z zastanowieniem.

– Uważa pan, że tak, jak podczas pierwszej wojny, obydwaj powinni się wykrwawić i to by była szansa dla Europy? No i dla nas?

Dlaczego on mówi „obydwaj”? – pomyślał Witold, nie odpowiadając na pytanie. Jaki ma podmiot w domyśle? Najeźdźcy?

Profesor tymczasem, jakby zapomniał, że winien mu jest odpowiedź, ciągnął dalej:

– Ale Rosja, Związek Radziecki jest teraz silniejszy i w przeciwieństwie do Niemców walczy na jednym froncie. I na pewno otrzyma pomoc od Stanów Zjednoczonych. Słyszał pan chyba o lend lease, amerykańskiej ustawie przyznającej Anglii pożyczkę w broni i surowcach? Taką samą, a może większą, otrzyma Związek Radziecki.

Słucha angielskiego radia, pomyślał Witold, nie powinien się z tego tak od razu zdradzać przede mną. A w ogóle czego ode mnie oczekuje, po co mi to wszystko mówi? Zygmunt siedział zapewne na ławeczce w parku z tą zachwycającą dziewczyną, gdy tymczasem wcale nie zanosiło się na to, żeby prędko mógł do nich dołączyć.

– Oczywiście – powiedział – słyszałem o lend lease. Niemcy ją wyśmiewają nawet przez głośniki na słupach.

– Wyśmiewają także konferencję moskiewską, która dopiero co się zakończyła. Roosevelt po to właśnie wysłał Harrimana do Stalina...

Witold drgnął. Nawet tu w tym domu padło to nazwisko z wyraźnym akcentem nadziei. Przypomniał sobie nadzieję, z jaką wypisywała je matka, śląc na Kreml prośby o uwolnienie ojca...

– ... po to wysłał Harrimana do Stalina – ciągnął profesor –żeby omówić sprawę dostaw, jako zasadniczą dla dalszych losów wojny.

– Ale szczekaczki na słupach podają także, że konferencja znalazła się w impasie, że Anglicy i Amerykanie na próżno tracą czas na rozmowy z bolszewikami. Bo byle zły humor Stalina – Witold zaperzał się coraz bardziej – byle zły humor Stalina...

Profesor zachował spokój.

– Zły humor Stalina wywołało ponowne rozpoczęcie ofensywy Hitlera na Moskwę. Ale potrafił go opanować i konferencja na Kremlu uwieńczona została pełnym porozumieniem. A to, że Niemcy śmieją się, iż Anglicy i Amerykanie tracą czas na rozmowy z bolszewikami... propaganda niemiecka z upodobaniem posługuje się tym terminem, nie znając źródła tego słowa. Gdyby je znali, nie używaliby go dla wyrażenia swojej zachodnioeuropejskiej pogardy.

Witold przypomniał sobie oficera, który wyprzedził ich na Łyczakowskiej, i może dlatego że nie zaczepił dziewczyny, choć zapewne musiał ją podziwiać tak samo jak oni – odważył się niepotrzebnie i całkiem głupio wobec swoich zamiarów kontynuowania studiów sprzeciwić się profesorowi.

– Trzeba przyznać, że prezentują się lepiej niż tamci – mruknął. I jeszcze dodał: – Na przykład Niemiec, kierujący instytucją, do której skierował mnie Arbeitsamt, to prawdziwy Europejczyk.

Profesor poczerwieniał, przechylił się znów nad biurkiem, a jego oczy, powiększone szkłami okularów, wydały się Witoldowi jeszcze przenikliwiej niebieskie.

– Chyba właśnie tacy Europejczycy – powiedział cicho – wywlekli w nocy z domów profesora Bartla, Boya-Żeleńskiego i innych profesorów, żeby zaraz – bez sądu i jakiejkolwiek możliwości obrony – rozstrzelać ich na Wzgórzach Woleckich wraz z innymi wybitnymi ludźmi naszego miasta. – Zamilkł i dopiero po długim milczeniu dodał jeszcze ciszej: – Nie mam spokojnych nocy...

Witold ominął wzrokiem jego twarz. Za wcześnie tu przyszedłem, pomyślał w popłochu. Od tych godzin porannych na Wzgórzach, od strzałów, które tam padły, utrzymujących się wciąż echem nad całym Lwowem nie upłynęło jeszcze nawet trzech miesięcy. Tu, na Kolonii Profesorskiej, echo to brzmiało zapewne najdonośniej. Bo „za bolszewików” profesorowie udawali się co ranka w nimbie „uczonych Związku Radzieckiego” na uniwersytet i politechnikę, wykładali swoją wiedzę studentom, jakby nie zdarzył się dzień 17 września trzydziestego dziewiątego roku, jakby w ogóle nic się nie zdarzyło i najzwyklejsze życie miało toczyć się dalej. Sam chodził na te wykłady, zdawał egzaminy i traktował teraz ten indeks jak najpoważniej jako podstawę swojej inteligenckiej przyszłości, choć Niemcy każdego dnia odnosili zwycięstwa, błyskawicznie posuwając się w niezmierzone i niepokryte jeszcze śniegiem obszary Rosji. Ale gdyby profesor i w swoją przyszłość nie wierzył, nie zaczynałby pisać pracy o nieudacznikostwie Ligi Narodów. To ich łączyło, to musiało ich łączyć.

A jednak powiedział:

– Niespokojne noce trwają we Lwowie od trzydziestego dziewiątego roku. Gdy zabrano mego ojca... Wciąż mieliśmy nadzieję, że wróci. Aż znalazłem jego ciało wśród sterty innych w więzieniu na Łąckiego, kiedy tamci odchodzili, a ci mieli wejść do miasta...

Profesor patrzył tępo przed siebie.

– Jaką ma pan pewność – powiedział po bardzo długiej chwili – że zrobili to właśnie oni? Niemcy mogli przecież, zastawszy ludzi w wiezieniach...

– Właśnie – przerwał profesorowi. – Dlaczego ich nie otwarto?

– Młody człowieku! – Profesor wstał i przeszedł się po pokoju. – Zjawił się pan u mnie po to, żeby dalszą nauką utwierdzać w sobie nadzieję, że to wszystko dla nas jako tako dobrze się skończy...

– Powiedział pan... jako tako?

– Do diabła! Nie my będziemy zwycięzcami i musimy omijać... tak, omijać w pamięci wydarzenia i sprawy, które psułyby nam radość...

Znowu odważył się przerwać profesorowi.

– Ja nie potrafię.

– Nauczy się pan. Przywyknie. I bardzo proszę – profesor znów usiadł za biurkim – bardzo proszę bez dygresji!

– Ja... – szepnął Witold.

– No więc może ja, może ja w nie popadłem. Przepraszam. Mam więc zamiar, a właściwie już zacząłem pisać książkę o Lidze Narodów. To jeden temat. A drugi – równie oczywisty: Niemcy nigdy nie dotrzymywali zawieranych przez siebie paktów, jeszcze nigdy im się to nie zdarzyło. I właśnie mam zamiar przedstawić to na przestrzeni wieków.

Witold odważył się wreszcie zapytać:

– Czego pan profesor oczekuje ode mnie?

Profesor uśmiechnął się po raz pierwszy i po raz pierwszy Witold poczuł się pewniej przed jego obliczem.

– Pomocy – powiedział krótko. – Pomocy.

– W jaki sposób bym mógł...?

– Zaraz, zaraz, wszystkiego się pan dowie. Ja nie mogę się pokazać nawet w pobliżu uniwersytetu. A będą mi potrzebne materiały z biblioteki. Do obydwu książek. O ile wiem, Niemcy tam szperają, wyszukują i wykradają co najcenniejsze. Sami by się w całości księgozbioru nie zorientowali. Może zatrzymali część dawnych pracowników, może to nie są tylko Ukraińcy. Trzeba do nich dotrzeć, nawiązać kontakty... Podoła pan?

– Myślę, że tak. Nie interesowałem się tym dotychczas, ale sądzę, że na pewno są tam nasze wtyczki...

– Nasze...?

– No – zająknął się Witold; ileż to razy powtarzano na odprawach, żeby za dużo nie gadać. Czy przetrzebienia konspiracji za sowietów nie spowodowało między innymi i to, że byli tak nieostrożni? – Nasze polskie wtyczki – powiedział, czując, że jednak obraża profesora tą ostrożnością. – Postaram się odnaleźć jakichś zaufanych ludzi.

– Byłbym panu ogromnie wdzięczny. Rozumie pan, że sam nie mogę...

– To by było i zbyt uciążliwe, i zbyt niebezpieczne. Proszę polegać na mnie, wyręczę w tym pana profesora. – Witold czując się jeszcze winnym za poprzednie myśli, uśmiechnął się z manifestowaną serdecznością.

Profesor dopiero teraz przyjrzał mu się uważnie, doznając niespodziewanej radości, że ma przed sobą tak znakomicie przez naturę wykonany egzemplarz (skąd wzięło mu się to słowo – pomyślał jakby z naganą wobec siebie) chłopięcej urody i siły. Tak mógłby wyglądać mój syn, pomyślał, gdybym się wcześniej ożenił.

– Cieszę się, że pan przyszedł – powiedział.

Witold wstał. Za długo tu siedział. Nie chodziło mu o to, że zbyt wiele czasu zajął profesorowi, tylko że Zygmunt na pewno poszedł już gdzieś z tą dziewczyną.

– Ja też... ja też się cieszę, że profesor Szczerkowski zechciał... i że pan zechciał, panie profesorze... Postaram się nie zawieść pana profesora...

– Skrypty mam – profesor także podniósł się z fotela. – Niech pan przyjdzie we wtorek. O dziesiątej rano.

– Dziękuję. Może już uda mi się nawiązać jakieś kontakty z biblioteką. Czy pan profesor da mi spis książek?

– Powolutku. Nie należy działać zbyt pochopnie. Zobaczymy, co uda się panu załatwić do wtorku. I niech pan uważa na siebie. Niemcy oczywiście dobrze wiedzą, że chcielibyśmy uratować choć część naszego księgozbioru.

– Wyobrażam sobie.

– Więc należy działać ostrożnie. Nie chciałbym narazić pana... – profesor zamilkł na chwilę – nie wybaczyłbym sobie nigdy...

– Ależ panie profesorze – Witold roześmiał się z młodzieńczą beztroską – nie takie rzeczy...

– No no, nie pozwalam panu tak myśleć! Słyszy pan? Nie pozwalam! Będzie pan posłuszny?

– Tak, panie profesorze – Witold z trudem krył rozbawienie. Ręka profesora wydała mu się znów lekka i wiotka, gdy ją trzymał w swojej silnej dłoni.

Wyszedł i zbiegł szybko po schodach. Drzwi wejściowe były otwarte, skrzypiały poruszane przeciągiem, stanął w nich na chwilę, zastanawiając się, czy je zamknąć.

– Czy musisz ciągle rypać tymi drzwiami? – rozległ się z głębi mieszkania zniecierpliwiony kobiecy głos.

Stał niezdecydowany, a drzwi wciąż trzeszczały, poruszane przeciągiem.

– Że też zawsze muszę cię besztać, choć nie chcę, choć nieraz sobie obiecuję, że nie będę – ale taki z ciebie haman, Wasylko! Wiesz, jak profesora denerwuje, kiedy tak się rypiesz tu na dole – w progu kuchni stanęła kobieta, która wpuściła go, gdy przyszedł. Tak jak wtedy nie zdołał się jej przyjrzeć, bo stała w mroku, a on zmieszany sytuacją nie wiedział, co ze sobą począć.

– Przepraszam – powiedział – to ja. Właśnie wychodziłem...

– Myślałam, że to Wasylko. Miał przynieść drewna z dworu.

Jakoż zjawił się w drzwiach z naręczem drewna ów Wasylko, zapewne młody Rusin do posług w tym domu, potyrajko, jak się o takich tu mówiło, jeśli nie używało się słów gorszych: hruń, murga i mierszyło, ale także i obywatel kilkugodzinnej „samostijnyj Ukrainy” proklamowanej przez ukraińskich nacjonalistów w zuchwałej wolności, gdy Rosjanie opuścili miasto, a Niemcy jeszcze do niego nie weszli.

Stojąc w mroku przedpokoju Witold patrzył, jak Wasylko, zabrudzony na twarzy, z długimi pełechami na karku, ale z uśmiechem błogiego szczęścia zapatrzony w kobietę, która go beształa, dźwiga drewno do kuchni, jak zwala je z hurkotem na podłogę, nic nie robiąc sobie z tego, że profesora na pewno to denerwuje. Ci, co odeszli, pomyślał nagle, ci, co tu przyszli i ci, co tu byli i są, jak Wasylko – sami wrogowie! Sami wrogowie – powtórzył w myślach. Bez wyjątków? Jakże by się chciało, żeby były wyjątki. Ale czy miał prawo sądzić, że są, że będą?

– Wychodzi pan? – spytała kobieta. W szarej jakiejś sukni czy fartuchu, sama była mrokiem, w którym stała.

– Tak, wychodzę – potwierdził natychmiast. – Do widzenia.

Wyszedł i zamknął za sobą drzwi cicho i ostrożnie, jakby miał nadzieję, że profesor w jakiś sposób to odczuje i właściwie oceni. Ale zaraz na ścieżce ruszył szybkim krokiem, choć nie myślał teraz, że Zygmunt siedzi na ławce z tą cudowną dziewczyną i że może nawet wyszli już z parku... Ogarnął go znów niepokój, który poczuł, gdy tu przyszedł. I tak jak wtedy zapragnął przekreślić, odwołać wszystko, w czym miałby tu uczestniczyć, te jakieś niewiadome wydarzenia, które mogły się dokonać, a może dokonałyby się bez niego, zapobiec im, powstrzymać czas je niosący...

Skąd się znowu wzięły te myśli, przecież rozmowa z profesorem była prawie pogodna? Zawierzyli jakby sobie nawzajem ważne sprawy swojej przyszłości. Może ją samą. Był pewien, że i profesor odniósł to wrażenie, skoro zdecydował się prosić go o pomoc w wydobyciu z biblioteki materiałów potrzebnych mu do pracy.

To go jakoś pocieszało, a zapomniał o wszystkim od razu, gdy zbliżywszy się do parku zobaczył, że dziewczyna siedzi jeszcze na ławce – sama. Przyspieszył kroku, zaczął prawie biec i zdyszany usiadł obok niej. Teraz trzeba było się zastanowić, jak zacząć rozmowę, każdy początek wydawał mu się za śmiały, skoro najwidoczniej i Zygmuntowi nie udało się jej zaczepić. Wciąż dyszał w milczeniu, gdy ona odezwała się pierwsza:

– Byłam pewna, że będzie pan wracał. Że nie mieszka pan na Kolonii Profesorskiej.

– Nie mieszkam tam – potwierdził. – Rzeczywiście... – zająknął się, speszyło go, że to ona go przygadała i w dodatku najwyraźniej czekała tu na niego; długo szukał odpowiedniego dla podtrzymania rozmowy słowa. – Rzeczywiście...

Ona przyglądała mu się spod długich czarnych, choć nie tkniętych tuszem rzęs, najwyraźniej tym rozbawiona.

– Dziwi się pan?

– No, nie... właściwie czemu...? – wyjąkał.

– Że nie trzeba było tych wszystkich zabiegów, których dokonywać muszą chłopcy, żeby zaczepić dziewczynę. To ja zaczepiłam pana.

– Odgadła pani moje intencje – przytomniał powoli Witold. – A właściwie to mój kolega pierwszy miał zawrzeć z panią znajomość. Umówiliśmy się tak... Prosiłem go o to, bo bałem się, że pani tu już nie będzie, gdy będę wracał...

– Bał się pan? – uśmiechnęła się i zwróciła ku niemu, tak że miał teraz przed oczyma nie tylko jej profil, ale całą twarz wyzłoconą jeszcze letnią opalenizną, ciemniejszą od jasnych włosów.

– Tak. Bardzo się bałem – zapewnił, wpadając już w ton zwykłych rozmów z dziewczętami, w „bujanie” studenckie, w które one może wierzyły, może nie – to nie miało znaczenia. – Więc kolega miął panią zatrzymać...

– Ten szkut?

– Dlaczego od razu – szkut? Nie wszyscy muszą mieć metr osiemdziesiąt.

Znów się uśmiechnęła.

– Alę niektórzy mają. Przysiadł się do mnie, coś tam mruczał pod nosem, ale mu powiedziałam, żeby się odczepił, bo czekam na kogoś.

– I poszedł sobie – zmartwił się obłudnie Witold.

– Poszedł. A ja nie kłamałam. Naprawdę czekałam na pana Miałam przeczucie, że będzie pan wracał. Bo już najwyższy czas, żebyśmy się poznali, choć to od pana powinna wyjść inicjatywa. Ale na uniwersytecie mnie pan nie zauważył, zresztą może nie było okazji – pan na prawie, ja na historii... I w katedrze na nabożeństwie też mnie pan nie dostrzegł, chodzi pan przecież na dwunastówkę?

– Tak, ale z mamą...

– Domyśliłam się.

– ... i tak w ostatnim czasie – spoważniał – tak w ostatnim czasie z nami jest, że w modlitwie szukamy pociechy. Może kiedyś... jeśli się bliżej poznamy – powiem pani dlaczego.

– Przepraszam. Bardzo przepraszam. Czułam się prawie urażona, że nie zwrócił pan na mnie uwagi. Bo na ogół, wie pan, chłopcy mnie zauważają, nawet w największym tłumie. Myśli pan, że jestem zarozumiała?

– Ani trochę – zapewnił żarliwie.

Znów przyglądała mu się spod rzęs, trochę rozbawiona, a trochę niepewna, czy z niej nie żartuję, czy nie odważa się żartować może właśnie dlatego, że go sama zaczepiła, czasem chłopcy nie cenią takich dziewczyn i długo im to pamiętają.

– Na imię mam Myszka. Myszka Dawrosiewicz – to pan powinien mi się pierwszy przedstawić.

– Witold Czownicki. – Zerwał się z ławki, trzasnął obcasami, żałując, że nie ma akurat na sobie nowych oficerek, na które Anielka zamieniła na bazarze niebieskiego lisa matki, choć trzeba było raczej wymienić go na jedzenie, na tłuszcz, mąkę i kaszę. Przydziały z kartek były bardzo skąpe, pod sowietami wyprzedali się już prawie ze wszystkiego, ale matka wiedziała, że chciał mieć takie buty, że według przeniesionej tu mody warszawskiej nosiło je już wielu chłopców, chciała więc mu sprawić przyjemność, choćby mieli potem głodować. Gdyby trzasnął obcasami tych oficerek, efekt oczywiście byłby zupełnie inny, ale nie przeczuwając takiego spotkania nie włożył ich tego dnia i musiał poprzestać na niezwykle szarmanckim ukłonie. Podała mu rękę, on ją pocałował, dziwiąc się, że wnętrze tej małej łapki jest tak twarde i chropowate.

Zauważyła to.

– To od żelazka – wyjaśniła od razu. – Dorabiam prasowaniem u jednego krawca. Pracuję w dystrykcie jako maszynistka, Arbeitsamt mnie tam skierował, ale to głównie dla kartek i ausweisu, a krawiec płaci dobrze, bo ludzie teraz nicują i przerabiają starzyznę, jeśli chcą jako tako wyglądać.

– Wiem – mruknął. Właśnie poprzedniego dnia zaniósł do krawca koc z wielbłądziej wełny, żeby uszył mu z niego zimową kurtkę.

– Więc roboty ma dużo i płaci dobrze, tylko że cztery popołudnia mam w tygodniu zajęte i tylko w trzy pozostałe będziemy mogli się spotykać. – Bo chyba już pan wie, chyba już wiesz – powiedziała ciszej, gdy znowu siedział obok niej i o wiele bliżej niż przedtem – wiesz i cieszysz się z tego, że w tych złych dniach, które musimy jakoś przeżyć, może latach, bo ja tam w szybkie zakończenie wojny nie wierzę, będę dla ciebie pociechą. Ja dla ciebie, a ty dla mnie. Dlatego siedziałam tu na ławce i czekałam na ciebie. Nie? – krzyknęła, gdy milczał za długo. – Nie cieszysz się?

– Ależ tak! – zawołał, tylko może bez tej żarliwości, której się spodziewała; czuł się jednak trochę speszony, że nie on, ale ona mówi to wszystko.

– Głowę daję – powiedziała –że do końca życia mi tego nie wybaczysz. Widzę to w twoich oczach. Już to zauważyłam, kiedy pierwsza odezwałam się do ciebie. Bo takie chłopaczki, jak ty, to by chciały, żeby ich oficjalnie pannom przedstawiano, a najlepiej na balu i niechby to zrobił ktoś starszy, wujek, albo stryj, i to by było takie piękne i romantyczne, wspominałoby się potem: Poznaliśmy się na balu w... A tu tymczasem dziewczyna pyta, czy chcesz mnie na pociechę w ten okrutny, nieludzki czas, który wypada nam przeżyć?

– Chcę! – powiedział teraz goręcej i prawdziwiej, jakby pojął wreszcie znaczenie jej słów. Nieludzki czas... Podwójnie nieludzki, bo nie dla ludzi i nie przez ludzi, lecz przez bestie rządzony. Czy nie miała racji, czy nie trzeba było szukać pociechy pośród grozy trwającej już tak długo i jeszcze nie wiadomo na jak długo przypisanej światu? Historia powoli wypełniała swoje kartki, historii nigdy się nie śpieszyło, ale można ją było choć trochę okpić, wyłączać się z niej... niechby nawet tylko na trzy popołudnia w tygodniu... – Chcę! – powtórzył. – O, Boże! Chcę!

– No, widzisz, wariatuńciu – powiedziała miękko. – No bo czy miałam czekać, aż mnie zauważysz w katedrze, aż spojrzysz tam, gdzie zawsze stałam i wlepiałam w ciebie ślepia w nadziei, że zwrócisz ku mnie głowę. Szkoda mi było na to czasu, bo przecież nie wiadomo, ile go jeszcze mamy. Ja i ty.

– Myszko... – zaczął, znów zatrwożony; niepotrzebnie przypomniała, że wojenne radości, wojenne pociechy mogą trwać całkiem krótko.

Przerwała mu:

– W domu mówią na mnie Mycha. Tycia, moja młodsza siostra tak mnie nazwała. A na ciebie jak mówią?

– Witek. Mama mówi – Witek. Ojciec spieszczeń nie lubił i mówił zawsze Witold, nawet kiedy byłem jeszcze całkiem mały.

– Nie masz już ojca?

– Nie. Ale nie mówmy teraz o tym.

– Chciałeś coś powiedzieć...

– Tak. Wiesz, co chciałem powiedzieć, Mycha? Że spłataliśmy dziś wojnie straszliwego figla. Ni stąd ni zowąd przydarzyła nam się taka chwila szczęśliwa. Dzięki tobie! Dziękuję! – znów pocałował małą, twardą od żelazka łapkę, a że wydała mu się zimna, zatrzymał ją w swojej dłoni, aby ją ogrzać. Nie odebrała mu jej, zacisnęła nawet palce na jego palcach i od razu zaczęły się rozgrzewać. Pomyślał, czy by nie otoczyć jej pleców ramieniem, zrobiło się już chłodno, słońce zapadło za wysokie drzewa parku, z zarośli ciągnął dokuczliwy powiew – ale wydało mu się to za śmiałe przy tak krótkiej znajomości, niechby było tak, jakby naprawdę poznał ją na balu, jakby go jej przedstawił stryj pułkownik, dbający o formy i aż śmiesznie starający się zaszczepić je młodzieży. Ale na balu, trzymając ją w tańcu blisko przy sobie, powiedziałby jej pewnie, że nie widział jeszcze takich oczu niebieskich, skrzących się niekiedy jakby okruchami zielonego szkła, takich ust niby trochę nadąsanych, a równocześnie tak skorych do uśmiechu, policzków brzoskwiniowych... do licha, czy nie można było powiedzieć tego wszystkiego dziewczynie, choć Niemcy szli na. Moskwę, Rommel zwyciężał w Afryce, a polscy lotnicy ginęli w bitwie o Anglię...? Okradani każdego dnia z przywilejów młodości mogli się przecież tej grabieży przeciwstawić. Powiedział przed chwilą, że spłatali dziś wojnie straszliwego figla, więc niechby to krótkie, niespodziewane szczęście, które im się przytrafiło, miało pełny blask, niechby nie było uboższe, nawet o taką głupią paplaninę między chłopcem a dziewczyną, bez jakiej w normalnych czasach nie obyłaby się żadna randka.

– Czy mówił ci już ktoś, jakie masz oczy... – zaczął.

Parsknęła śmiechem.

– Nie wysilaj się! Słyszałam to już ze sto razy i nie muszę usłyszeć od ciebie. Nawet nie chcę. Nie lubię tych brechunów...

– Ale ja mówię prawdę.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.