-
W empik go
Mądra głowa zna przysłowia - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
24 maja 2012
Ebook
21,25 zł
Audiobook
18,69 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Mądra głowa zna przysłowia - ebook
Wesołe opowiadania o sytuacjach z życia wziętych, które można zilustrować przysłowiem lub związkiem frazeologicznym o przenośnym znaczeniu. Dużo dobrej zabawy, a przy okazji sporo wiedzy!
Czy wiesz, co to znaczy „przebierać jak w ulęgałkach” lub „wyświadczyć komuś niedźwiedzią przysługę” i dlaczego tak się mówi w pewnych sytuacjach? A dlaczego strach ma wielkie oczy? Czy naprawdę gdzie kucharek sześć, tam nie ma co jeść? I co wspólnego mają żarty z solą, a książki z oknami, a tym bardziej słowo z kobyłką?
| Kategoria: | Dla dzieci |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7551-353-0 |
| Rozmiar pliku: | 9,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Magda przytrzymywała naleśniki widelcem i ostrożnie kroiła je nożem. Trzeba przyznać, że choć była jeszcze niezbyt dużą Madzią, całkiem nieźle jej szło. Pilnowała, by nie pobrudzić się dżemem, który zdradziecko wypływał z naleśników, i żeby nie poplamić obrusu kompotem. Nagle rzuciła widelec i odskoczyła od stołu z piskiem.
– Fuj, mucha! Wielka! Okropna! – wrzasnęła.
– Mucha? Mucha w naleśniku? – zdziwiła się mama i zajrzała na talerz Madzi.
To, co tam zobaczyła, każdemu mogło odebrać apetyt. Pod naleśnikiem czaiła się czarna mucha. Była podejrzanie duża, miała sztywne, plastikowe skrzydełka i patrzyła na mamę szklanym okiem. Z bliska było widać, że jest sztuczna, ale z pewnej odległości wyglądała jak prawdziwa i Madzia dała się nabrać. O to właśnie chodziło Szymkowi. Siedział przy stole uśmiechnięty od ucha do ucha i nic sobie nie robił z tego, że Magda się obraziła i pokazała mu język. Oczywiście musiał obiecać mamie, że nie będzie więcej straszył siostry i że w ogóle będzie grzeczny i da sobie spokój z żartami. I nie chodziło tu tylko o te niedojedzone naleśniki. Mama miała na myśli też to, co Szymek zrobił niedawno w autobusie. Od czasu tego zdarzenia mama dwa razy obejrzy krzesło, zanim usiądzie, i do dziś żałuje, że wtedy w autobusie nie przyszło jej to do głowy. Ale trudno się dziwić – była zmęczona, dźwigała dwie ciężkie torby z zakupami i z trudem utrzymywała równowagę. Zwłaszcza na zakrętach, gdy wszyscy pasażerowie napierali na siebie i przechylali się raz w jedną, raz w drugą stronę. Wtedy jakiś uprzejmy pan, który miał miejsce siedzące, wstał i ustąpił je mamie. Podziękowała i właśnie miała usiąść, gdy Szymek jednym szybkim ruchem położył na plastikowym krzesełku małą czarną poduszeczkę. To był ostatnio jego największy skarb. Na pierwszy rzut oka ta poduszeczka wydawała się całkiem zwyczajna, ale gdy się na niej usiadło, rozlegał się taki specyficzny dźwięk. Coś jakby stado słoni puściło serię przeokropnych bąków. Mama w ogóle nie zauważyła, na co siada, ale gdy już opadła na miejsce, autobusem wstrząsnęły bąki o niespotykanej sile. Nie było ani jednej osoby, która nie spojrzałaby na mamę ze zdziwieniem i oburzeniem. Niektórzy kręcili tylko głowami, a ci, co stali bliżej, mówili:
– O fuj – i mimo tłoku starali się odsunąć jak najdalej. Mama czerwona jak rzodkiewka próbowała się tłumaczyć:
– Ale ja nie. To znaczy, to nie ja...
Potem poderwała się na równe nogi, Szymek złapał poduszeczkę i wysiedli na najbliższym przystanku. Chłopiec nie miał wątpliwości, że to był bardzo dobry żart, i obiecał sobie, że jeszcze nie raz wykorzysta swoją czarną, czarodziejską poduszkę.
Z czasem figle Szymka nikogo już nie dziwiły, może dlatego, że rodzice do nich przywykli, a może dlatego, że mieli poczucie humoru. W końcu jednak Szymek przesadził i było tak, jak w tym przysłowiu: Z żartami jak z solą, nie przesadź, bo zabolą. Zabolało Madzię. Zaczęło się od tego, że poskarżyła się bratu:
– Wiesz, jestem najmniejsza w całym przedszkolu. Nazywają mnie Mała Mi. Na wakacjach trochę urosłam, ale inni urośli jeszcze bardziej i dalej jestem najniższa.
Szymek zrozumiał, że nadarza się okazja, by zażartować sobie z siostry. W jednej chwili miał gotowy plan.
– Jest prosty sposób, żebyś jeszcze dziś urosła ładnych parę centymetrów – powiedział.
– Naprawdę? – spytała Madzia z nadzieją i niedowierzaniem.
– No pewnie! Musimy tylko poszukać drożdży. Wiesz przecież, że jak mama dodaje je do ciasta, przykrywa ściereczką i stawia w ciepłym miejscu, to ciasto rośnie. Ty też urośniesz, jak posiedzisz sobie na drożdżach – zapewnił Szymek.
Drożdże znaleźli oczywiście w lodówce. Szymek rozłożył pod gorącym kaloryferem starą gazetę, rozsypał na niej pokruszone drożdże i polecił Madzi usiąść na nich i się nie wiercić. Żeby szybciej urosła, nakrył ją obrusem w kwiatki. Sam rozsiadł się na kanapie i oglądał sobie telewizję, zadowolony, że siostra mu nie przeszkadza i nie domaga się włączenia bajek. Z początku Madzia siedziała grzecznie, zadowolona, że rośnie, i że jutro nie będzie już najmniejsza w przedszkolu. Ale po jakimś czasie zaczęła się kręcić, było jej niewygodnie i za ciepło przy kaloryferze, z obrusem na głowie.
– Szymek, mogę już wstać? – pytała co chwila.
– Mowy nie ma. Siedź spokojnie i przestań się wiercić, bo nic z tego nie będzie – powtarzał za każdym razem.
Wreszcie spod obrusa rozległo się pochlipywanie.
– Ja już nie chcę – buczała Madzia.
– Przestań jęczeć, jak nie posiedzisz tyle, ile trzeba, to będziesz mniejsza nawet od Małej Mi – straszył Szymek.
Madzia siedziała i płakała. Było jej niewygodnie i okropnie ciepło. Spocona i rozżalona nie wiedziała, co robić. Posłuchać brata i zostać pod kaloryferem, czy wstać i stracić szansę na to, że urośnie? Nie umiejąc wybrać, męczyła się i wylewała łzy pod obrusem. Taką spłakaną, umazaną drożdżami Madzię znalazła w końcu mama. Potem było tak: mama uspokoiła córeczkę, przyniosła jej kompotu i nawet zmierzyła temperaturę. Szymek musiał wyłączyć telewizor, sprzątnąć ubabraną drożdżami gazetę i przeprosić siostrę. Bronił się, że to był tylko żart, ale mama nie chciała nawet tego słuchać. Była zła i Szymek, patrząc na nią i na zaczerwienioną od płaczu Madzię, musiał przyznać, że ten żart mu się nie udał. Siostra po chwili poczuła się lepiej, ale mamie zły humor nie minął do wieczora. Gdy przyszła pora kolacji, postawiła przed Szymkiem talerz z kanapkami i powiedziała:
– Pamiętaj, z żartami jak z solą – nie przesadź, bo zabolą.
Szymek sięgnął po kromkę z serem i pomidorem. Odgryzł spory kawałek i nagle, o fuj, poczuł w ustach okropny smak. Palił go język i szczypało w gardle. Spojrzał na kanapkę i dopiero teraz zauważył, że była posypana grubą warstwą soli.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
– Fuj, mucha! Wielka! Okropna! – wrzasnęła.
– Mucha? Mucha w naleśniku? – zdziwiła się mama i zajrzała na talerz Madzi.
To, co tam zobaczyła, każdemu mogło odebrać apetyt. Pod naleśnikiem czaiła się czarna mucha. Była podejrzanie duża, miała sztywne, plastikowe skrzydełka i patrzyła na mamę szklanym okiem. Z bliska było widać, że jest sztuczna, ale z pewnej odległości wyglądała jak prawdziwa i Madzia dała się nabrać. O to właśnie chodziło Szymkowi. Siedział przy stole uśmiechnięty od ucha do ucha i nic sobie nie robił z tego, że Magda się obraziła i pokazała mu język. Oczywiście musiał obiecać mamie, że nie będzie więcej straszył siostry i że w ogóle będzie grzeczny i da sobie spokój z żartami. I nie chodziło tu tylko o te niedojedzone naleśniki. Mama miała na myśli też to, co Szymek zrobił niedawno w autobusie. Od czasu tego zdarzenia mama dwa razy obejrzy krzesło, zanim usiądzie, i do dziś żałuje, że wtedy w autobusie nie przyszło jej to do głowy. Ale trudno się dziwić – była zmęczona, dźwigała dwie ciężkie torby z zakupami i z trudem utrzymywała równowagę. Zwłaszcza na zakrętach, gdy wszyscy pasażerowie napierali na siebie i przechylali się raz w jedną, raz w drugą stronę. Wtedy jakiś uprzejmy pan, który miał miejsce siedzące, wstał i ustąpił je mamie. Podziękowała i właśnie miała usiąść, gdy Szymek jednym szybkim ruchem położył na plastikowym krzesełku małą czarną poduszeczkę. To był ostatnio jego największy skarb. Na pierwszy rzut oka ta poduszeczka wydawała się całkiem zwyczajna, ale gdy się na niej usiadło, rozlegał się taki specyficzny dźwięk. Coś jakby stado słoni puściło serię przeokropnych bąków. Mama w ogóle nie zauważyła, na co siada, ale gdy już opadła na miejsce, autobusem wstrząsnęły bąki o niespotykanej sile. Nie było ani jednej osoby, która nie spojrzałaby na mamę ze zdziwieniem i oburzeniem. Niektórzy kręcili tylko głowami, a ci, co stali bliżej, mówili:
– O fuj – i mimo tłoku starali się odsunąć jak najdalej. Mama czerwona jak rzodkiewka próbowała się tłumaczyć:
– Ale ja nie. To znaczy, to nie ja...
Potem poderwała się na równe nogi, Szymek złapał poduszeczkę i wysiedli na najbliższym przystanku. Chłopiec nie miał wątpliwości, że to był bardzo dobry żart, i obiecał sobie, że jeszcze nie raz wykorzysta swoją czarną, czarodziejską poduszkę.
Z czasem figle Szymka nikogo już nie dziwiły, może dlatego, że rodzice do nich przywykli, a może dlatego, że mieli poczucie humoru. W końcu jednak Szymek przesadził i było tak, jak w tym przysłowiu: Z żartami jak z solą, nie przesadź, bo zabolą. Zabolało Madzię. Zaczęło się od tego, że poskarżyła się bratu:
– Wiesz, jestem najmniejsza w całym przedszkolu. Nazywają mnie Mała Mi. Na wakacjach trochę urosłam, ale inni urośli jeszcze bardziej i dalej jestem najniższa.
Szymek zrozumiał, że nadarza się okazja, by zażartować sobie z siostry. W jednej chwili miał gotowy plan.
– Jest prosty sposób, żebyś jeszcze dziś urosła ładnych parę centymetrów – powiedział.
– Naprawdę? – spytała Madzia z nadzieją i niedowierzaniem.
– No pewnie! Musimy tylko poszukać drożdży. Wiesz przecież, że jak mama dodaje je do ciasta, przykrywa ściereczką i stawia w ciepłym miejscu, to ciasto rośnie. Ty też urośniesz, jak posiedzisz sobie na drożdżach – zapewnił Szymek.
Drożdże znaleźli oczywiście w lodówce. Szymek rozłożył pod gorącym kaloryferem starą gazetę, rozsypał na niej pokruszone drożdże i polecił Madzi usiąść na nich i się nie wiercić. Żeby szybciej urosła, nakrył ją obrusem w kwiatki. Sam rozsiadł się na kanapie i oglądał sobie telewizję, zadowolony, że siostra mu nie przeszkadza i nie domaga się włączenia bajek. Z początku Madzia siedziała grzecznie, zadowolona, że rośnie, i że jutro nie będzie już najmniejsza w przedszkolu. Ale po jakimś czasie zaczęła się kręcić, było jej niewygodnie i za ciepło przy kaloryferze, z obrusem na głowie.
– Szymek, mogę już wstać? – pytała co chwila.
– Mowy nie ma. Siedź spokojnie i przestań się wiercić, bo nic z tego nie będzie – powtarzał za każdym razem.
Wreszcie spod obrusa rozległo się pochlipywanie.
– Ja już nie chcę – buczała Madzia.
– Przestań jęczeć, jak nie posiedzisz tyle, ile trzeba, to będziesz mniejsza nawet od Małej Mi – straszył Szymek.
Madzia siedziała i płakała. Było jej niewygodnie i okropnie ciepło. Spocona i rozżalona nie wiedziała, co robić. Posłuchać brata i zostać pod kaloryferem, czy wstać i stracić szansę na to, że urośnie? Nie umiejąc wybrać, męczyła się i wylewała łzy pod obrusem. Taką spłakaną, umazaną drożdżami Madzię znalazła w końcu mama. Potem było tak: mama uspokoiła córeczkę, przyniosła jej kompotu i nawet zmierzyła temperaturę. Szymek musiał wyłączyć telewizor, sprzątnąć ubabraną drożdżami gazetę i przeprosić siostrę. Bronił się, że to był tylko żart, ale mama nie chciała nawet tego słuchać. Była zła i Szymek, patrząc na nią i na zaczerwienioną od płaczu Madzię, musiał przyznać, że ten żart mu się nie udał. Siostra po chwili poczuła się lepiej, ale mamie zły humor nie minął do wieczora. Gdy przyszła pora kolacji, postawiła przed Szymkiem talerz z kanapkami i powiedziała:
– Pamiętaj, z żartami jak z solą – nie przesadź, bo zabolą.
Szymek sięgnął po kromkę z serem i pomidorem. Odgryzł spory kawałek i nagle, o fuj, poczuł w ustach okropny smak. Palił go język i szczypało w gardle. Spojrzał na kanapkę i dopiero teraz zauważył, że była posypana grubą warstwą soli.
Ciąg dalszy w wersji pełnej
więcej..
