Magazyn skrywanych emocji - ebook

***

A gdyby tak snuć się

nocą po mieście

trzymając pod rękę

Jutrzenkę.

Rozważając z nią

o mocy kosmosu

i marności ludzkiej.

Bo kimże ja jestem,

paprochem tylko,

stworzonym z kilku westchnień,

sklejonym z ziaren piasku.

O Wenus! Zechciej

spojrzeć na mnie,

polub,

dodaj do znajomych.

Daj siłę równą drzewom,

bym mogła przetrwać każdą burzę.

Pozwól się wielbić

i trwać w tym stanie

po kres dni.

Wenus!

Może i jestem tylko okruchem

zlepionym z uśmiechów,

ale to właśnie teraz,

czuje życie

najmocniej,

najgłębiej,

najpiękniej.***

Słowa zgubiły swoje znaczenie.

Dziś wojna jest pokojem,

miłość obojętnością,

samotność — domem pełnym ludzi.

Nie ma już idealnych słów,

umarły w zeszłym stuleciu.

Księżyc też przestał być doskonały,

dał się poszarpać kraterom,

z których wciąż wyłaniają się

słowa,

nadmiar słów

i nic nie znaczących wypowiedzi.

Chcę wrócić do czasu,

gdy kocham oznaczało bycie,

a słowo na zawsze

nie było ulotną chwilą.

Tego już nie ma.

Uleciało.***

Szukam sensu

w każdej spadającej gwieździe,

w jej lekkości ważącej tonę.

W zmianach w życiu,

tych chcianych

i tych,

niszczycielsko — człekożernych.

Sensu w granicach

między latem a jesienią,

nocą i dniem,

początkiem i końcem.

Sensu w tym,

czy szklanka jest

do połowy pełna,

czy od połowy pusta.

W czytaniu książki,

która ma

już napisany koniec.

Sensu w całym bezsensie

i w sensie szukania sensu.

Sensu…

Tu możesz wstawić wszystko,

co ma lub nie ma sensu.***

Zamykam oczy

i oddaję się chwili zapomnienia

tylko z dziś — bez wczoraj i jutra.

Pożywiam łykiem tlenu,

tak potrzebnym,

a jednocześnie nieświadomym tego.

Dopieszczam złudzeniem

obrazu piękna

oraz eksplozją atomów w mózgu.

Czuję splecione ręce zakochanych

poorane bliznami,

które pozwoliły przetrwać.

Pomimo zamkniętych oczu,

widzę wszystko

i czuję wszystko.

Nade mną niebo,

prawdziwe piękno,

nawet jeśli pokryte chmurnym licem.***

Kim jestem?

Istotą dualną przepełnioną

wszechogarniającym dobrem

i złem wszechpotężnym.

Matką, która dała życie

i matką, która je odebrała.

Istotą zbudowaną

z niematerialnej duszy,

z widzialnym ciałem.

Budująca relacje,

by za chwilę zniszczyć to,

co utworzone.

Żyjąca uwielbieniem dla prawdy,

kłamiąc jednocześnie…

Anioł i Lilith,

ziemia i niebo,

piękno i brzydota.

A jeśli jestem

monistycznym bytem?

Jednorodnym,

zrodzonym z miłości

i do miłości stworzonym?

Miłości bezkresnej

nieograniczonej

niezbędnej do życia.

Kim właściwie jestem?