Magiczne lato - ebook

Rozdział 1

Poszarzałe popołudniowe niebo ciężko unosiło się nad miastem. Nietrudno było zauważyć napływające ze wschodu poszarpane, ciemnoszare chmury. Alicja skrzywiła się, obserwując zmieniającą się aurę. Żałowała, że nie ma przy sobie parasolki. Kiedy wychodziła z domu, było w miarę pogodnie. Teraz, stojąc na przystanku autobusowym, czuła nieprzyjemne podmuchy coraz silniejszego wiatru. Kilka osób schroniło się przed deszczem pod wiatą przystanku. Każdy z nadzieją wypatrywał swojego autobusu. Wraz z narastającym wiatrem, krople zacinały coraz mocniej. W oddali zaczęło grzmieć. Niebo jeszcze bardziej pociemniało. Gdy podjechał wyczekiwany przez Alicję autobus, niemal rzuciła się do drzwi. Tuż przed nią biegła kobieta, której reklamówka z zakupami zahaczyła o ostrą krawędź stojącej na przystanku ławki. Pociągnięta, rozpruła się, a z jej wnętrza wypadły jabłka i pomarańcze. Alicja w pierwszym odruchu chciała je pozbierać, widząc jednak, że kobieta machnęła ręką na ten incydent, sama również wbiegła na schodki autobusu. Otrzepując płaszcz z ciężkich kropli, rozglądała się za wolnym miejscem. Dostrzegła je na samym końcu. Było jej zimno, pragnęła usiąść i skulić się w sobie, aby choć trochę rozgrzać wysmagane wiatrem dłonie i uszy. Dochodziła czternasta. Nie była to godzina szczytu, powinna zatem dotrzeć do szkoły na czas. Wiedziała, że jej córka nie lubi czekać w szatni, a na świetlicę, gdzie przebywały również starsze i mocno onieśmielające ją dzieci, za żadne skarby nie dawała się zaciągnąć.

Gdy autobus w końcu ruszył, Alicja, pocierając dłonie, wyjrzała przez okno. Prawdziwe oberwanie chmury. W ciągu kilku minut z betonowego chodnika zrobiła się niemal rwąca rzeka. Deszczówka płynęła mocnym strumieniem, nie przejmując się próbującymi ocalić swoje buty przechodniami. Razem z deszczem płynęły siłą rozpędu złote pomarańcze.

Kiedy dotarła do szkoły, z zadowoleniem zauważyła, że jest przed czasem. Przeczesała przemoknięte włosy, zdjęła płaszcz. Po chwili do szatni zaczęły wchodzić inne matki, opiekunki, babcie. Z liczącej dwadzieścioro siedmioro dzieci klasy, zaledwie dziesięcioro zapisanych było na świetlicę. Reszta miała zorganizowany odbiór ze szkoły tuż po zajęciach. Przed budynkiem zawsze można było kogoś spotkać. Idealna okazja do rozmowy z inną mamą, bliższego poznania się. Alicja jednak czuła się obco. Zbyt rzadko bywała w szkole, aby kojarzyć którąkolwiek z mam. Nie kojarzyła nawet dzieci z klasy Matyldy, a co dopiero ich opiekunów. Oni wszyscy znali się dość dobrze. Nie licząc spotkań w szkole, okazji do poznania się było znacznie więcej. Urodziny, imprezy klasowe. Matyldzie do tej pory udało się zaliczyć tylko jedną z takich imprez. Akurat tę, na której wynajęty klaun z przerażająco wymalowaną twarzą wystraszył ją tak bardzo, że po piętnastu minutach z krzykiem oświadczyła, iż chce już wracać do domu. Nie była w tym odosobniona. Inne dziewczynki też się popłakały i również namówiły swoich rodziców na wyjście. Z tą różnicą, że one opuściły tylko tę jedną nieudaną imprezę, a Matylda tylko na tej była.

Alicja, stojąc przy drzwiach do szatni, przysłuchiwała się rozmowom. Zazwyczaj nie było jej to dane, ponieważ wychowawczyni, kładąc nacisk na samodzielność dzieci, nie pozwalała rodzicom wchodzić do szkoły. Czekali więc posłusznie przed budynkiem. Niektórzy zbierali się w grupki, plotkując lub omawiając szkolne wydarzenia. Alicja nie miała na tyle odwagi, by podejść do którejś z grup. Czekając na córkę, siadała z książką na ławce lub spacerowała wzdłuż ogrodzenia. Tym razem jednak, z uwagi na szalejącą na zewnątrz wichurę i mocny deszcz, opiekunowie ruszyli wprost do szatni. Jedyny tatuś, równie wyobcowany z towarzystwa co Alicja, postanowił poczekać na schodach. Tymczasem kobiety, stłoczone w niewielkim pomieszczeniu, prowadziły ożywioną dyskusję na temat zbliżającego się występu dzieci. Wymieniały się uwagami o tym, gdzie można dostać odpowiednie stroje, w którym sklepie sprzedają najtańsze rekwizyty, a w którym jest akurat promocja szyfonu i tiulu.

– Przepraszam, a kiedy ten występ? – zagadnęła zaintrygowana Alicja. Matylda w domu nic o nim nie mówiła, w jej dzienniczku również nie znalazł się na ten temat żaden wpis, choć na zebraniu wychowawczyni deklarowała, że ważne informacje będzie przekazywała rodzicom właśnie w ten sposób.

– Słucham? – spytała jedna z kobiet, zauważywszy przysłuchującą się ich rozmowie Alicję. – Pani o coś pytała?

– Kiedy ten występ? Nic o nim nie wiedziałam.

– A pani jest mamą…

– Matyldy.

– Matyldy… – powtórzyła w zamyśleniu kobieta. – Ach tak, to z naszej klasy.

– To córka pani nie mówiła? – zainteresowała się inna. – Przecież już od dwóch miesięcy uczą się ról, wierszyków, piosenek. Niewiele czasu zostało, a przecież trzeba przygotować stroje.

– Nie, nic nie mówiła… A kiedy ten występ?

– Za półtora tygodnia. Dwudziestego pierwszego marca. Starsze klasy mają wtedy dzień wagarowicza, zaplanowano dla nich różne atrakcje. A nasze maluchy przygotują dla całej szkoły przedstawienie – wyjaśniła krępa starsza pani, podająca się za babcię niejakiej Wikusi.

Alicja chciała jeszcze o coś zapytać, ale rozległ się dzwonek i już po chwili do szatni zaczęły wbiegać roześmiane dzieci. Ogólny gwar spowodował, że rozmowa o przedstawieniu została przerwana. Matylda weszła do szatni jak zwykle naburmuszona. Ostatnio coraz częściej zamiast uśmiechu na jej twarzy pojawiał się grymas niezadowolenia. Pytana przez Alicję o powód niezadowolenia, wzruszała tylko ramionami, tłumacząc, że nie ma humoru tak po prostu. Tego dnia również, gdy tylko wyszły z szatni, wzruszyła ramionami. Alicja jednak nie odpuszczała.

– Przecież widzę, że jesteś smutna – powiedziała, kucając przy córce i patrząc jej w oczy. Stały nieopodal szkoły. Deszcz przestał już padać i choć na próżno było szukać tęczy, to niebo wyraźnie pojaśniało, pozwalając słońcu niemrawo przebijać się przez rzadsze nieco chmury.

– Nie jestem smutna – odrzekła ponuro Matylda, uciekając wzrokiem.

– A może chodzi o przedstawienie?

– O jakie przedstawienie?

– To, które przygotowujecie na pierwszy dzień wiosny.

– Nie chodzi o przedstawienie. O nic nie chodzi. Idziemy?

– Nie. Najpierw chcę się dowiedzieć, dlaczego nie powiedziałaś mi o tych występach. Przecież trzeba znaleźć jakiś kostium, nawet nie wiem, jaką masz rolę.

– Nie muszę mieć kostiumu.

– Jak to? Słyszałam w szatni, że wszyscy będą poprzebierani, pani na pewno poprosiła o przygotowanie kostiumu, przypomnij sobie.

Alicja, mówiąc to, pilnie obserwowała córkę. Dziewczynka nie patrzyła jej w oczy, jednak dało się zauważyć, że mimo zaciśniętych ust, broda zaczyna jej się trząść, co było sygnałem, że za chwilę wybuchnie płaczem.

– Matysia, co się dzieje? Nie chcesz brać udziału w tym przedstawieniu?

– Chcę.

– To o co chodzi?

– O nic. – Dziewczynka zaczęła płakać.

– No dobrze, więc powiedz mi, jaką masz rolę. – Alicja przytuliła córkę.

– Będę drzewem.

– Cudownie – powiedziała Alicja bez przekonania.

– Wcale nie cudownie – załkała Matylda. – Inne dziewczynki będą motylkami, biedronkami. Będą miały skrzydełka i sukienki. A ja będę drzewem.

– Ależ drzewa też są piękne – pocieszała Alicja.

– Drzewo nic nie robi. Tylko stoi – rzekła twardo Matylda, ocierając łzy.

– Kochanie, nie wszyscy aktorzy muszą chodzić po scenie… A masz jakąś kwestię do wypowiedzenia?

– Nie.

– A inne drzewa coś mówią?

– Nie ma innych drzew. Tylko ja.

– To może jakieś krzaczki?

– Nie ma krzaczków.

– A kostium? – Alicja czuła, że jej głos, dotychczas miękki, staje się coraz bardziej nerwowy.

– Nie muszę mieć kostiumu. Pani namalowała na kartonie drzewo i mam je trzymać.

– Chodź. Porozmawiam z twoją panią.

– Ale nie powiesz, że płakałam? – upewniła się dziewczynka.

W pokoju nauczycielskim unosił się duszący zapach potu. Podczas przerwy przebywało w nim wiele osób, a z uwagi na burzę nikt nie odważył się uchylić okna. Alicja odetchnęła z ulgą, gdy okazało się, że wychowawczyni Matyldy siedzi przy stole.

– Dzień dobry – przywitała się Alicja, wchodząc do pokoju. – Ja do pani w sprawie przedstawienia. A raczej roli Matyldy.

– Witam. Matylda wie, co ma robić w czasie przedstawienia. Wszystkie dzieci otrzymały role. O co dokładnie chodzi? – Nauczycielka niechętnie podniosła wzrok znad dziennika.

– Chodzi o to drzewo. Przyzna pani, że to nie jest zbyt ciekawa rola, w dodatku Matylda nie ma do wypowiedzenia żadnej kwestii. Jest jej smutno, gdy widzi, że inne dziewczynki ekscytują się przedstawieniem, szukają sobie barwnych strojów…

– Przepraszam – weszła w słowo nauczycielka – przecież obydwie wiemy, że szansa na to, że Matylda w ogóle weźmie udział w tym przedstawieniu, jest niewielka. Powinna się cieszyć, że mimo wszystko uwzględniłam ją i otrzymała jakąkolwiek rolę.

– Nie rozumiem, dlaczego Matylda miałaby nie wziąć udziału w przedstawieniu?

– Proszę pani. – Nauczycielka westchnęła ciężko. – Statystyka mówi sama za siebie. Proszę bardzo. – Otworzyła dziennik na liście obecności. – Wrzesień – ledwie tydzień była obecna w szkole, październik – ile? Osiem, przepraszam, dziewięć dni. Listopad… poszarpany, może znów dziewięć dni by się uzbierało. Grudzień…

– Wiem – przerwała kategorycznie Alicja. – Nie musi mi pani wyliczać. Matylda ma słabą odporność, gdyby inne dzieci przychodziły do szkoły zdrowe, zapewne nie łapałaby tych wszystkich katarów i przeziębień, nie chorowałaby tak często.

– To jest szkoła. Nie jesteśmy w stanie zmusić rodziców, aby trzymali w domu kichające dzieci. I nie nasza wina, że pani córka wciąż się od kogoś zaraża. Zresztą ten temat już podejmowałyśmy nie raz. Proszę jednak nie mieć do mnie pretensji, że boję się powierzyć Matyldzie większą rolę w przedstawieniu. Przecież jeśli nie przyjdzie, nie będzie miał jej kto zastąpić.

– Można by dopisać kwestię neutralną. Taką, którą można w razie czego wyciąć. – Alicja nie dawała za wygraną. – Przecież nie możemy dodatkowo karać dziecka za to, że często choruje. To nie jej wina. A przez to, że nie ma konkretnej roli, czuje się dodatkowo wykluczona z klasy.

– Nic na to nie poradzę. Już za późno na zmianę scenariusza.

– A o czym jest to przedstawienie?

– O wiośnie. W skrócie: różne zwierzęta witają Panią Wiosnę. Wiewiórki, zajączki, jeże, motylki… Role są już obsadzone, nie da się nic dopisać, przykro mi.

– Ale przecież i drzewo może powitać Panią Wiosnę. Listki się zielenią, drzewo budzi się do życia – przedstawiła swoją wizję Alicja.

– A widziała pani kiedyś gadające drzewo? – odcięła się nauczycielka.

– A widziała pani gadające wiewiórki?

Zamilkły, wpatrując się w siebie groźnie. Wychowawczyni pierwsza postanowiła wyciszyć emocje.

– Pani Alicjo, nie ma co się kłócić o szczegóły. Matylda bierze udział w przedstawieniu, jest drzewem i nie widzę możliwości zmiany. Umówmy się, że w przyszłym roku pomyślimy o jakiejś większej roli dla niej. O ile oczywiście zdrowie jej na to pozwoli. A teraz muszę panią przeprosić, kończy mi się okienko. – Nauczycielka podniosła się zza stołu, wskazując brodą drzwi i ucinając tym samym rozmowę.

– Dobrze. – Alicja niechętnie skinęła głową. – Proszę mi tylko powiedzieć, czy możemy popracować nad strojem, żeby był ciekawszy?

– Nie ma takiej potrzeby. Ale jeśli ma pani ochotę, to proszę. – Kobieta wyciągnęła zza szafy zwinięty rulon. – Wszystko już jest namalowane, ale można podkolorować jeszcze farbkami listki.

– Dziękuję.

Wyszły w tym samym czasie. Alicja skierowała się do ławki przy oknie na korytarzu, na której siedziała Matylda. Nauczycielka, szybko się pożegnawszy, pobiegła schodami na górę.

– I co? – spytała z nadzieją w głosie Matylda.

– Możemy przyczepić listki. Poza tym… możemy wymyślić przywitanie Pani Wiosny. Powiesz dwa zdania na początku.

– Naprawdę?

– Tak. Okazało się, że grasz najlepszą i najważniejszą rolę.

– Jak to?

– A niby skąd wiadomo, że idzie wiosna? – Alicja udawała zniecierpliwioną banalnym pytaniem. W głowie gorączkowo szukała argumentów za tym, że drzewo naprawdę jest ważne.

– Bo robi się ciepło?

– Bo drzewa wypuszczają liście, przyroda budzi się do życia. To właśnie drzewa dają znać zwierzętom, że pora wybudzić się z zimowego snu.

– Ale co będę mówiła?

– Nie teraz, kochanie, popracujemy nad kwestią w domu. Strasznie jestem głodna. Może zjemy dziś na mieście?

– Tak, hurra, pójdźmy na pizzę.

– Niech będzie pizza. A potem wstąpimy do przychodni.

– Ale po co? Przecież nie jestem chora! – Matylda niepewnie spojrzała na matkę.

– Nie, oczywiście, że nie jesteś. Ja tylko wpadnę na chwilę do pani doktor po kropelki na swędzący nos. Chyba mam jakieś uczulenie.

*

Recepcjonistka z uśmiechem przywitała Matyldę, gdy ta tylko przekroczyła próg przychodni.

– Witamy naszą księżniczkę. Ale chyba nie zamawiała pani wizyty? – te słowa skierowała do Alicji.

– Dzień dobry, pani Urszulo. Nie, nie umawiałyśmy się. Wpadłam tylko na chwilkę, żeby coś skonsultować. Może pani doktor przyjmie mnie między pacjentami? Dosłownie pięć minut.

– Ojej, ale doktor Koterskiej dziś nie ma. Nie będzie jej do końca tygodnia. Lekarze niestety też czasem chorują. – Pielęgniarka uśmiechnęła się do Matyldy, podając jej, jak zwykle, lizaka z witaminami. – Chyba że doktor Miszczuk. Jest w zastępstwie. Na pewno panią przyjmie. Jeden pacjent nie dotarł, a kolejny umówiony jest dopiero za pół godziny.

Doktor Miszczuk okazała się mocno posuniętą w latach kobietą o ciepłym spojrzeniu. Alicja, przyzwyczajona do młodej, energicznej Koterskiej, bez przekonania weszła do gabinetu, prosząc o chwilę rozmowy. Lekarka, upewniwszy się, że żaden pacjent nie czeka, zgodziła się ją przyjąć. Recepcjonistka przezornie przyniosła kartę Matyldy, a dziewczynkę, na prośbę Alicji, usadowiła nieopodal siebie przy biurku, dając jej do zabawy kartki i flamastry.

– Pani doktor – zaczęła Alicja, gdy tylko za pielęgniarką zamknęły się drzwi. – Mam ogromną prośbę. Ten tran, który poleciła mojej córce doktor Koterska zapewne działa, ale bardzo, bardzo mi zależy, żeby dać jej coś jeszcze. Ona nie może się rozchorować przez najbliższe półtora tygodnia. Czy mogłaby pani przepisać coś ekstra na wzmocnienie? Coś, co dałoby stuprocentową gwarancję, że Matysia przez najbliższe półtora tygodnia nie nabawi się żadnego kataru, nie złapie przeziębienia, grypy, gorączki czy…

– Zaraz, zaraz, spokojnie. – Lekarka podniosła dłoń. – Chwileczkę. Dlaczego pani córka miałaby się rozchorować? Jak rozumiem, nic jej obecnie nie dolega?

Alicja ucichła, wpatrując się w lekarkę z konsternacją. Nie była przyzwyczajona do takich pytań. Tu, w przychodni, znali ją i jej córkę od tylu lat i dla każdego było jasne, że Matylda co chwila choruje i że jej odporność jest o wiele słabsza niż u statystycznego siedmiolatka.

– No… Akurat teraz nic jej nie dolega – przyznała, akcentując słowo „akurat”. – Ale jej niewiele trzeba, żeby coś podłapała. Niebawem jest w szkole przedstawienie z okazji Dnia Wiosny. Bardzo chciałaby w nim wziąć udział, ale boimy się, że nie dotrwa do tego czasu. To znaczy jej wychowawczyni się boi, że Matysia nie dotrwa, bo ja oczywiście mam nadzieję, że ten tran…

– Nie, nie, nie. Tak nie damy rady rozmawiać. Proszę dać mi minutkę. – Lekarka założyła na nos ciężkie okulary, poprawiając je u nasady. Otworzyła kartę Matyldy i zagłębiła się w lekturze.

Alicja cierpliwie czekała, próbując przypomnieć sobie, jak długi okres uwzględnia obecna karta i czy lekarka będzie w stanie na jej podstawie stwierdzić, jakie lekarstwo byłoby najlepsze dla Matyldy w tym momencie. Och, jaki to pech, że nie ma doktor Koterskiej – pomyślała. Ona od razu, bez zaglądania w kartę wiedziała, co może przepisać Matyldzie; doskonale pamiętała, co na nią działało, a raczej co nie działało, i co – spośród szerokiej gamy dostępnych środków na wzmocnienie odporności – można jeszcze dziecku zaaplikować.

Lekarka, wydymając wąskie, pomarszczone usta, podniosła w końcu wzrok znad karty. Zdjęła okulary i szczupłą, przetykaną fioletowymi nitkami żył ręką przetarła oczy.

– Droga mamo – powiedziała, patrząc ciepło na Alicję. – Widzę, że pani córka nie przechodziła jakichś szczególnie poważnych chorób, zwykłe przeziębienia… Po prostu ma słabą odporność.

O Boże – westchnęła w duchu Alicja – odkrycie Ameryki!

– No właśnie – przytaknęła głośno. – Dlatego chciałabym coś ekstra, superskutecznego, żeby chociaż do przedstawienia…

– Dziecko drogie, skąd ja ci wezmę coś takiego? – Lekarka uśmiechnęła się, składając ręce, co spowodowało, że Alicja przeklinała w duchu lekarkę starowinkę za ton, jakim się do niej zwróciła.

– Może panią to bawi – powiedziała nerwowo. – Ale z mojego punktu widzenia nie ma w tym nic śmiesznego, że moja córka, zamiast chodzić do szkoły, męczy się w domu z gorączką, kaszlem czy katarem. Zamiast integrować się z klasą, integruje się co najwyżej z Muminkami, które jej czytam, albo z Kubusiem Puchatkiem. Przecież nie żyjemy w średniowieczu, na pewno są jakieś skuteczne środki na wzmocnienie odporności, brałyśmy już tyle syropów…

– Otóż to – weszła jej w słowo lekarka. – Szprycuje pani córkę kolejnymi syropami, kropelkami, teraz tranem… Niebawem nic nie będzie na nią działało.

– To niby co powinnam zrobić? Nic jej nie dawać? I czekać, aż znów dopadnie ją gorączka?

– Przecież i tak dopada – zauważyła trzeźwo lekarka, stukając palcem w kartę.

– Przyszłam do pani po radę. – Alicja odchyliła się na krześle. – Doktor Koterska przynajmniej próbuje pomóc Matyldzie…

– Oj, dziewczyny, dziewczyny… Ja może jestem stara, ale uwierz mi, droga mamo, że jeśli chodzi o dzieci, to żadne syropki nie pomogą. Dziecko musi się uodpornić w sposób naturalny.

– Ale przecież to są naturalne wyciągi. W dodatku wzbogacone o witaminy.

– Pani Alicjo, absolutnie nie chcę wchodzić w kompetencje doktor Koterskiej. To młoda, zdolna lekarka. Jestem przekonana, że każda jej sugestia odnośnie do zdrowia pani córki była podyktowana troską. Sylwia jest dobrym pediatrą i nie ulega to wątpliwości. Ale mimo wszystko, jeśli chodzi o wzmocnienie odporności u dziecka, to nikt mnie nie przekona, że jakiekolwiek syropki są lepsze niż natura. Od zawsze w takich przypadkach doradzałam wywiezienie dziecka na wieś i zawsze efekt był pozytywny, a co najważniejsze – trwały. Teraz nastały jakieś dziwne czasy. Wy, rodzice, oczekujecie recepty. My, lekarze, staramy się wam ją dać. Tylko że żadna firma farmaceutyczna, droga pani, nie wyprodukuje natury. Wyciąg z malin nie zastąpi świeżych malin. Wie pani, o czym mówię?

– Nie bardzo… – Alicja zmarszczyła czoło, starając się przetrawić informacje. Do tej pory była przekonana, że lekarze potrafią wypisać receptę na wszystko. Zazwyczaj łudziła się nadzieją, że dany lek potrafi zdziałać cuda, a brak działania na Matyldę był spowodowany tym, że jej córka była wyjątkiem i potrzebowała więcej czasu, aby dopasować coś specjalnie pod jej organizm.

– Każde dziecko jest inne – kontynuowała lekarka cierpliwie. – Jedne w ogóle nie chorują, inne natomiast chorują w nadmiarze. Tu nie ma jednego szablonu. A jednak za moich czasów dzieci chorowały mniej.

– Ale na gorsze choroby – docięła Alicja.

– Owszem. Teraz mamy szczepionki, antybiotyki, po prostu wiedzę. Ale na katarek, proszę pani, do tej pory nie znaleziono skutecznego lekarstwa. I dobrze. Dziecko musi się uodporniać w sposób naturalny i nie ma co szprycować młodego organizmu kolejnymi dawkami sztucznie wytwarzanych witamin. Pewnie, że nie zaszkodzi jej ten tran, który pani podaje. Ale czy aby na pewno pomoże?

– To co mi pani radzi? – spytała zrezygnowana Alicja.

– Niech weźmie pani dziecko na wieś, na wakacje, do babci. Niech tam pobiega, niech wyrwie się z miejskiego smogu, pooddycha czystym powietrzem.

– Nie mamy babci na wsi. Zresztą akurat na wakacje wyjeżdżamy nad morze, to chyba lepiej? Jod i te sprawy. Co roku na dwa tygodnie. A potem jeszcze z tatą zostaje przez tydzień, więc w sumie spędza trzy tygodnie nad morzem. Ale i tak choruje.

– A tam. – Lekarka machnęła ręką. – Co to są trzy tygodnie? Organizm nie zdąży się przestawić. Minimum trzy miesiące.

– Dłużej nad morzem nie możemy zostać, przecież pani wie, jakie tam są ceny…

– Nie musicie koniecznie jechać nad morze. Owszem, dobrze by było, gdyby nawdychała się jodu, ale nie ma twardych danych o tym, że jod, który aktywizuje się nad Bałtykiem, rzeczywiście skutecznie przenosi się do organizmu. Jeśli nie da się nad morze, to na jakąkolwiek wieś. Niech dziecko biega boso po trawie, szaleje w deszczu, na słońcu, niech je prawdziwe warzywa, owoce, a nie te z supermarketu. Niech robi sobie wycieczki po polach, do lasu, cieszy się świeżym, nieskażonym powietrzem.

– Łatwo pani mówić – obruszyła się Alicja. – Gdybym ją puściła boso, natychmiast złapałaby katar.

– A niech złapie! Niech chodzi z katarem! Nie pamięta pani, jak się kiedyś biegało z glutami po dworze? Nikt afery nie robił. Teraz rodzice przegrzewają dzieci, trzymają w sterylnych warunkach. Ledwo trochę wiaterku i już zakładają szaliki, czapki, a najlepiej w ogóle nie wypuszczaliby dzieci z domu. I takie mamy efekty.

– Ale jakoś inne dzieci w szkole tak często nie chorują… – wtrąciła nieśmiało Alicja.

– Bo pani się trafił mniej odporny okaz i trzeba nad tym popracować. Ja pani nic dzisiaj nie przepiszę. Trzy miesiące na wsi, ot co. To moja rada. Ona ma dopiero siedem lat, niedawno zaczęła szkołę, to nie są jeszcze trudne przedmioty. Dramatu nie będzie, jeśli zrobi pani dziecku wcześniej wakacje.

– Rozumiem. Trzy miesiące na wsi – powtórzyła zrezygnowana Alicja.

*

Rozłożony na podłodze arkusz szarego papieru nabierał barw. Namalowane na nim drzewo nie wyglądało może ładnie, ale za to Matylda miała uciechę, wycinając z kolorowego papieru liście i przyklejając je, gdzie tylko się dało.

Alicja w tym czasie przygryzała ołówek, męcząc się nad kartką, by wymyślić jedno krótkie, ale za to bardzo ważne zdanie, które mogłoby wypowiedzieć drzewo na początku przedstawienia.

– A co mówią zwierzątka? – dopytywała córki.

– Przychodzą i mówią: „Witaj, Pani Wiosno, piękna i radosna”. Dalej nie pamiętam.

– A kto gra Panią Wiosnę?

– Nasza pani.

– Aha. Nieźle sobie wymyśliła – wycedziła pod nosem Alicja.

Za oknem zmierzchało. Matylda, zmęczona już przyklejaniem, oparła się o sofę, ściskając w ręku pilot od telewizora.

– Mogę? – spytała z nadzieją.

– Ale nie tutaj. Obejrzyj w swoim pokoju. Ja teraz myślę i muszę mieć spokój. I możesz obejrzeć tylko jedną! Potem kolacja i spać – kategorycznie oświadczyła Alicja. Nie pozwalała oglądać córce bajek bez uprzedniego ustalenia z nią limitu. Mimo że Matylda zawsze zdołała ubłagać o kolejne odcinki uwielbianych przez nią kreskówek, to Alicja pragnęła zachować pozory zasad w tym temacie.

„Witaj, Pani Wiosno, piękna i radosna, to ja, drzewo…”, „Drzewa witają wiosnę, piękną i radosną”…

– Tfu! – krzyknęła Alicja, męcząc się nad tekstem. – Ani nie jest piękna, ani tym bardziej radosna ta baba – mówiła do siebie, wspominając spotkanie z nauczycielką. – Błagam, weno, przyjdź do mnie! – mamrotała, wznosząc oczy do góry.

Jak na zawołanie rozległ się dzwonek do drzwi. Alicja podskoczyła na krześle wyrwana z letargu. Zanim zdążyła wyjrzeć przez wizjer, ktoś z rozmachem nacisnął klamkę.

– Alicja, wiem, że jesteś, otwieraj, szybko! – Usłyszała głos swojej siostry.

Już po chwili do mieszkania wkroczyła Dorota w towarzystwie wystraszonej skośnookiej, młodej kobiety.

– Jest afera – powiedziała Dorota bez wstępów, siadając ciężko na kanapie. – Trzeba przenocować tę dziewczynę, jutro się nią zajmę.

– Ale kto to jest? – spytała Alicja, patrząc na zdezorientowaną Azjatkę.

– Dziewczyna potrzebuje pomocy – wyjaśniła Dorota, rozmasowując sobie prawą kostkę. – Cholera, winda u ciebie nie działa, musiałyśmy przytelepać się po schodach.

– Ale jakiej pomocy? Kto to jest? – dociekała Alicja.

– Nie wiem, jakaś Chinka. – Dorota wzruszyła ramionami. – Prawdopodobnie porwana albo co. Przetrzymywana siłą… Znęcają się nad nią, musimy powiadomić jakiś urząd, trzeba ją ratować. Gdyby nie ja…

– Dzień dobry – przywitała się Alicja z Azjatką. – Może pani spocznie? – Wskazała krzesło.

Kobieta zaczęła mówić coś płaczliwym tonem, wpychając do rąk Alicji zwitek dokumentów.

– Co to jest? Po co ona mi to daje? – spytała z przerażeniem Alicja.

– Nie wiem. Może to jakiś list błagalny do potencjalnych wybawców. No… czyli do mnie. Ważne, że dziewczyna jest już bezpieczna. Daj coś do picia.

Alicja posłusznie przyniosła z kuchni butelkę wody i szklanki. Azjatka wciąż stała przy drzwiach, kuląc się i przyciskając do piersi torebkę.

– Widzisz, jaka wystraszona? – zauważyła Dorota, odbierając od Alicji szklankę z wodą. – Siadaj, Mia. Tak ją nazwałam. Mia – ładnie, prawda? Nie mogę jej wziąć do siebie, bo Artur dziś w nocy przylatuje i wiesz… No nie może być u mnie Chinki. Musi spać u ciebie. No siadaj, Mia, nie krępuj się – ponagliła gestem. – Jesteś już bezpieczna. Do you understand? Rozumiesz?

Chinka nie rozumiała. Stała nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w podłodze.

– Jak ją znalazłaś? – spytała Alicja, nie bardzo wiedząc, czy może pozwolić na to, aby obca Chinka nocowała w jej mieszkaniu. Gdzie ją położy, skoro ma tylko dwa łóżka?

– Mówiłam ci, Artur dzisiaj przylatuje, postanowiłam kupić coś na kolację. Wiadomo, nie będę sama stać przy garach, poleciałam więc do baru i zamówiłam chińszczyznę na wynos. Kiedy czekałam, aż przygotują dania, usłyszałam krzyki. Nie byłabym sobą, gdybym nie zajrzała na zaplecze. Udając, że szukam toalety, zapuściłam żurawia. I co? Stoi biedna Mia, a nad nią facet, który się wydziera i wymachuje tasakiem! Żebyś ją widziała, jaka wystraszona, łzy jej leciały ciurkiem, a on się darł jak oszalały. Mówię ci, żadnych gości, tylko ja. Poczułam się odpowiedzialna za tę dziewczynę, też byś tak zrobiła! Nie będzie w moim kraju jakiś dupek znęcał się nad biedną Chinką. Jeszcze by ją zabił i nikt by się o tym nie dowiedział…

– Ale co on krzyczał?

– A bo ja wiem? Przecież nie znam chińskiego. Darł się i tyle. Wpadłam tam, krzyknęłam na niego, pogroziłam policją, wzięłam Mię i uciekłyśmy.

– Nie mogłaś zadzwonić po policję?

– Nie pomyślałam, tak szybko się to działo… Trzeba ją tu przenocować, a jutro się coś wymyśli.

– Czekaj! – krzyknęła nagle Alicja i twarz jej się rozpromieniła. – Przecież Basia Grad jest tłumaczką chińskiego, zaraz po nią zadzwonię, mieszka piętro wyżej. – Mówiąc to, chwyciła za komórkę i pokrótce naświetlając Basi sprawę, poprosiła ją o przyjście.

Już po kilku minutach rozległo się pukanie do drzwi.

Basia była drobną blondynką o wydatnych ustach i dużych, granatowych oczach. Dorota blado uśmiechnęła się na jej widok, nie lubiła przebywać w towarzystwie kobiet ładniejszych od siebie, a Basia nie dość, że ładna, to jeszcze przyjaźnie szczebiocząca i szczerze zainteresowana niesieniem pomocy biednej Chince. Przywitawszy się z nią, wolno i spokojnie spytała ją, o co chodzi. Z dziewczyny, która usłyszała swój rodzimy język, wypłynął potok słów. Miała na imię Lao i jak przetłumaczyła Basia, przebywała w Polsce legalnie, dowodem czego miały być zabrane przez nią w pośpiechu z baru dokumenty, ale Dorota nawet w nie nie spojrzała. Dziewczyna była przekonana, że Dorota jest z urzędu imigracyjnego, dlatego pojechała z nią, wyjaśnić sprawę.

– Nic nie rozumiem. – Dorota wzruszyła ramionami. – Coś kręci. Na własne oczy widziałam, jak kucharz drze się na nią, wymachując tasakiem.

– Ten z tasakiem to jej wuj. Nie znęcał się nad nią, po prostu rozmawiali.

– Rozmawiali… – burknęła Dorota. – On krzyczał, a ona płakała, też mi rozmowa.

Basia odwróciła się do Lao i spytała ją o powód łez.

– Ona pochodzi z biednej prowincji – wytłumaczyła po chwili. – W Polsce jest od niedawna, dołączyła do rodziny swojego wuja mieszkającej tu od ośmiu lat. Co miesiąc wysyłają do Chin pieniądze, które, jak się dzisiaj dowiedzieli, nie zawsze docierają do jej ojca i matki. Giną po drodze, prawdopodobnie ktoś z urzędu pocztowego z ich wsi rekwiruje co którąś wpłatę. Dlatego jej wuj się zdenerwował. Krzyczał, owszem, ale nie na nią. A ona płakała, bo uświadomiła sobie, jak wiele pracy wymaga od nich tutaj wysupłanie kilku złotych, by móc przelać dolary do Chin. A te dolary nie docierają…

– To przykre – zasmuciła się Alicja.

– Jednym słowem, nastąpiło nieporozumienie. Lao jest w Polsce legalnie i krzywda jej się nie dzieje.

– Strasznie mi głupio – wyjąkała Dorota, wstając z kanapy. – Myślałam, że…

– Już wyjaśniłam Lao, skąd to nieporozumienie, nie jest zła. Pyta, czy może już wrócić do domu.

– Oczywiście. – Dorota sięgnęła do torebki, wyjęła portfel, a z niego sto złotych. – To na taksówkę. Bardzo przepraszam, że tak brutalnie wyciągnęłam cię z baru.

Lao kiwnęła głową, czekając, aż Basia przetłumaczy, co powiedziała Dorota. Wkrótce kobiety pożegnały się i Lao, już mniej spięta, wyszła z mieszkania poinstruowana przez Basię, gdzie znajdzie postój taksówek.

– Dziękuję za pomoc. – Alicja uśmiechnęła się do Basi. – Gdyby nie ty, przetrzymywałabym przez całą noc biedną Chinkę, zmuszając ją do spania w moim łóżku.

– E tam – obruszyła się Dorota. – Pewnie sama by uciekła w końcu. Nic się nie stało. O Boże! – krzyknęła nagle. – A gdzie Matysia? Mam nadzieję, że się nie wystraszyła tą akcją?

– Zasnęła przed telewizorem – wyjaśniła Alicja. – Jak złapie pierwszy sen, to może się wokół walić i nic jej nie obudzi. Macie ochotę na sernik?

– Nie, dziękuję, zaraz muszę lecieć, żeby wyszykować się na wieczór i kupić coś do jedzenia, bo z tego wszystkiego nie wzięłam chińszczyzny – powiedziała Dorota.

– A ja chętnie. I tak nie mam nic do roboty. Janusz po pracy miał wpaść do warsztatu wymienić opony, a Tomek śpi dzisiaj u kolegi. – Basia usiadła przy stole, biorąc do ręki gryzmoły Alicji. – A co to? Wierszokletką zostałaś?

Alicja zrobiła kwaśną minę i pokrótce opowiedziała o sytuacji z przedstawieniem.

– Co za pinda z tej nauczycielki! – oburzyła się Dorota. – W moją Matysię kochaną nie wierzy? W moją córcię jedyną?

– Dorcia jest matką chrzestną. – Alicja wyjaśniła Basi zawiłości rodzinne.

– Już ja jej pokażę drzewo! – kontynuowała Dorota. – Wyrzuć ten papier, co to jest w ogóle? Malowanki komunistyczne? Do śmieci z tym!

– Ale Matylda się namęczyła… Cieszyła się na te listki…

– W dupie z listkami. Wytnij kawałek gałęzi i zawieś u niej w pokoju na pamiątkę. Ja jej przyniosę strój. Będzie takim drzewem, że wszystkim szczęki poopadają z wrażenia! Poproszę chłopaków z produkcji, już oni wymyślą taki bajer, kochana, światełka, muzyczkę, szum prawdziwych liści. Te motylki i biedroneczki będą mogły co najwyżej po kątach się schować. Zobaczysz. Kiedy ten występ?

– Za tydzień.

– Ups… Trochę mało czasu… Ale damy radę, moja w tym głowa! Dobra, dziewczyny, lecę. Pa! – Chwyciła leżącą na sofie torbę i wybiegła z mieszkania.

– Fajną masz siostrę – przyznała Basia, gdy za Dorotą zamknęły się drzwi, a ona z Alicją siedziały przy stole, delektując się sernikiem i zieloną herbatą.

– Fajna, tylko trochę postrzelona, jak widzisz. Pracuje w agencji reklamowej, jest bardzo kreatywna, energiczna, no i… czasem szybciej działa, niż myśli… Co było widać na przykładzie biednej Chinki.

– Dobre ma serce, ot co.

– Nie wiem, czy to dobre serce, czy jakaś nadmiernie rozbuchana potrzeba niesienia pomocy.

– To chyba dobrze?

– Zależy dla kogo – zadumała się Alicja. – Zdarza się, że Dorota angażuje się w coś, co nie wymaga wcale jej pomocy. Czasem mam wrażenie, że po prostu lubi błyszczeć, zwracać na siebie uwagę; lubi, gdy ludzie są jej wdzięczni, czuje się wtedy chyba bardziej doceniona… Nie wiem… Właściwie to zawsze taka była. A to przygarnęła psa, a to kota, a to stanęła w obronie koleżanki, którą gnębiono z powodu tuszy. Jest niczym radar wykrywający słabszych, taki superman w spódnicy. Kiedyś na przykład zrobiła całą akcję na osiedlu, kiedy jeszcze mieszkałyśmy z rodzicami, żeby pomóc biednej rodzinie. Chciała im zrobić niespodziankę na święta, zaangażowała sąsiadów, kupowali jedzenie, ubrania, zabawki dla dzieci. Naprawdę olbrzymia akcja pomocowa. W Wigilię przyszła do nich wraz z dwiema innymi sąsiadkami, niosąc wielkie pudła. Była szczęśliwa i przekonana, że robi dobrze, że będą jej wdzięczni. Tymczasem ta rodzina, choć rzeczywiście biedna, nie oczekiwała od nikogo pomocy. Żyli bardzo skromnie, ale dawali radę. Poczuli się upokorzeni tymi paczkami, a przede wszystkim tym, że Dorota na całe osiedle rozgłosiła, że są biedni. Potem te dzieci chodziły ze spuszczonymi głowami po szkole, bo inne oczekiwały podziękowań za zabawki, które im przyniosły. Ach, szkoda gadać… Dorota nie rozumiała, gdzie popełniła błąd, nie docierało do niej, że powinna najpierw z nimi porozmawiać, zapytać, co sądzą o takim pomyśle. Niewiele ją tamta akcja nauczyła, potem jeszcze miała kilka tego typu wpadek. A, nieważne…

– Mimo wszystko dobrze, że są tacy, którzy mimo wpadek, chcą dalej pomagać – zamyśliła się Basia.

– Masz rację. – Uśmiech rozświetlił twarz Alicji. Dolała herbaty z imbryczka.

– Szkoda, że ja nie mam siostry. Dwóch młodszych braci to zupełnie inna bajka. Prawie nie mamy kontaktu, widujemy się od święta. Z siostrą to jednak i poplotkować można, i na wino pójść…

– Ha! Dobrze powiedziane. My niestety rzadko wychodzimy gdzieś razem. Ona ma swoją pracę, swoje życie. Ja mam Matyldę, siedzę w domu… Zresztą Dorota jest ode mnie trzy lata starsza, a czuję się, jakbym to ja była starszą siostrą. Bardziej poukładaną, bardziej odpowiedzialną, no wiesz… Myślę, że ona wolałaby pójść na wino z jakąś koleżanką niż ze mną. Ale fakt, dzwoni dość często.

– Ty jesteś bardziej poukładana? – zdziwiła się Basia. – To chyba mało cię znam. – Uśmiechnęła się.

– Bo nie znasz Doroty. Mimo wszystko to ja mam już dziecko, mieszkanie. No, męża nie mam, ale przecież byłam wiele lat w stałym związku. Ona z kolei stale coś zmienia, a to fryzury, a to styl ubierania się, ciągle się przeprowadza, facetów też zmienia jak rękawiczki. Teraz jest niby z jakimś Arturem, ale ja go jeszcze na oczy nie widziałam. Mam wątpliwości, czy on w ogóle istnieje, bo zawsze, gdy mówię, że chciałabym go poznać, ona odpowiada, że jeszcze nie czas, że on taki zabiegany, bo mieszka w Poznaniu, a tu wpada na chwilę w interesach…

– Może naprawdę jest zabiegany. A ona zakochana i woli każdą minutę z nim spędzać, niż wozić go po rodzinie.

– Może…

– U mnie tak było. Rodzice poznali Janusza dopiero po siedmiu miesiącach, akurat w dniu, gdy postanowił mi się oświadczyć. Wcześniej jakoś nie było okazji… To znaczy my nie mieliśmy ochoty wyfruwać z jego ówczesnej kawalerki, czyli naszego gniazdka miłości. – Basia się roześmiała, puszczając oczko. – Chłonęliśmy każdą sekundę, którą mieliśmy dla siebie. Janusz wtedy dużo podróżował. Teraz role się odmieniły, to ja podróżuję. Ale niedosyt pozostaje. Śpimy wciąż mocno wtuleni w siebie, jakby jutra miało nie być… À propos, znów kroi mi się wyjazd do Chin. Janusz trochę kręci nosem. Tym razem mam jechać na pół roku. Nie wiem, jak sobie z Tomkiem we dwóch poradzą…

– Aż pół roku? Jak ty sobie poradzisz bez nich?

– No właśnie… Ale to dobra propozycja. Polska firma odzieżowa otwiera tam fabrykę, mam być tłumaczem. Świetnie płacą, moglibyśmy dzięki temu kupić z Januszem działkę nad Świdrem. Byłoby gdzie jeździć latem, on tak lubi ryby łowić… Ech, właściwie to już postanowiłam.

– A kiedy masz jechać?

– W maju. Myślisz, że dobrze robię?

Alicja się zamyśliła. Znała Basię od niecałych ośmiu miesięcy, odkąd zaprzyjaźniły się podczas awarii windy. Zawieszone w dźwigu pomiędzy piętrami, razem z dziećmi i wśród rozchodzącego się apetycznego aromatu wiezionej przez Basię pizzy na wynos – zaczęły rozmawiać, potem jeść, a w końcu, gdy zostały wreszcie uwolnione, umówiły się na wieczorną kawę. I tak zaczęła się ich przyjaźń. Zbyt krótka jednak, by Alicja mogła rzetelnie ocenić, na ile półroczny wyjazd Basi jest trafionym pomysłem.

– Nie wiem – przyznała. – Ale skoro już postanowiłaś…

– Główny powód to pieniądze, bo przecież w Chinach już byłam, nie muszę ich ponownie zwiedzać. Ale żal mi Janusza, dorabia po nocach, pisząc wnioski o pozyskanie funduszy dla początkujących firm. Działki z tego nie kupi, a wiem, że o niej marzy… No nic, uciekam, przemyślę to jeszcze, buziaki.

Alicja po wyjściu Basi jeszcze chwilę siedziała nad tekstem dla Matyldy. W końcu zdecydowała się na proste dwa zdania:

„Wiosnę poznacie po liściach na drzewach. Zielenią się na nich zanim ptak zaśpiewa”.

Zadowolona zamknęła zeszyt. Uznała, że niezależnie od tego, czy ptaki na zimę milkną czy nie – zdanie, które będzie wypowiadać Matylda, daje przewagę nad innymi aktorami. To ona, drzewo, będzie pierwszym zwiastunem wiosny.

Cholernej Pani Wiosny – zaklęła w myślach.