Magiczny moment - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Magiczny moment - ebook
Pewnego grudniowego poranka w gabinecie Trevora Jarroda, współwłaściciela kompleksu wypoczynkowego pod Aspen, zjawia się Haylie Smith z czteromiesięcznym niemowlęciem. Oznajmia, że jej mały siostrzeniec jest jego synem. Trevor żąda przeprowadzenia testu na ojcostwo, ale na wyniki trzeba czekać co najmniej dwa tygodnie. Spędzą ten czas razem, w domu Trevora...
| Kategoria: | Romans |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-238-7518-5 |
| Rozmiar pliku: | 598 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Trevor Jarrod obtupał śnieg z ciężkich narciarskich butów, wkroczył bocznym wejściem dla kierownictwa do imponującego rozmiarami hotelu Jarrod Ridge Manor i pomaszerował długim korytarzem do swojego gabinetu.
Szedł po orientalnym chodniku obramowanym wstęgami złocistego, wyfroterowanego na błysk parkietu, mijając kolejno gabinety braci. Drzwi jednych były zamknięte, innych otwarte, zza tych otwartych dolatywały fragmenty rozmów, klekotanie klawiatur, dzwonki telefonów.
Naprzeciwko każdego z rzędu gabinetów, pod ścianą koloru mgły, stały wysokie wąskie kwietniki, na każdym zaś kobaltowobłękitny wazon – w lecie z bukietami świeżych róż, hortensji czy innymi sezonowymi kompozycjami kwiatowymi, teraz, zimą, z jasnoczerwonymi kwitnącymi gwiazdami betlejemskimi, przypominającymi o zbliżającym się Bożym Narodzeniu.
W kamienno-drewniane akcenty obfitowało nie tylko to skrzydło Manor, ale i hotel właściwy, który przed ponad stu laty był głównym budynkiem kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego Jarrod Ridge Resort.
Z biegiem lat hotel stopniowo rozbudowywano, obrastał przybudówkami, mniejszymi pensjonatami, wolno stojącymi domkami kempingowymi, wypożyczalniami sprzętu i zakładami usługowymi, toteż obecnie cały kompleks przypominał urokliwą, odizolowaną od świata wioskę.
Ale gabinety rodziny właścicieli nadal mieściły się tutaj, w budynku głównym, a kwatery prywatne tych jej członków, którzy zdecydowali się tu zamieszkać, na poddaszu Manor. I tak Jarrodowie – podobało im się to czy nie – pozostawali w bardzo bliskim i praktycznie nieustającym kontakcie.
Trevor skręcił do sekretariatu swojego gabinetu i przywitawszy się z Dianą, osobistą asystentką, wstawił narty do szerokiej ściennej szafy za jej biurkiem.
– No i jak się dzisiaj szusowało? – zapytała, przekrzywiając głowę tak, że pukiel długich, czarnych, falujących włosów opadł jej na ramię.
– Tak sobie – burknął, ściągając granatowy kombinezon narciarski.
Został w dżinsach i beżowym, robionym na drutach kaszmirowym swetrze. Jeszcze zmiana narciarskich buciorów na znoszone półbuty i gotowe.
Strój może zbyt swobodny jak na biurowe standardy, ale w takim przychodzi się do pracy bezpośrednio po zjeździe ze stoku. Mimo wszystko było to nie tylko spa, letnisko, miejsce, w którym odbywa się jeden z największych w stanie Kolorado dorocznych festynów – Gala Żywności i Wina – ale również ośrodek sportów zimowych. Nie zaszkodziło zatem pokazywać gościom, że właściciele oraz pracownicy na równi z nimi korzystają z wszelkich atrakcji, jakie ma do zaoferowania Jarrod Ridge.
– Chyba tracę formę – mruknął.
– Nie, nie, po prostu nie masz teraz tyle co dawniej czasu na zbijanie bą... chciałam powiedzieć, na trenowanie – poprawiła się Diana, puszczając do niego oko.
Też prawda. Od pięciu miesięcy, jakie upłynęły od śmierci ojca, Trevor pracował na dwóch etatach. Donald Jarrod w ostatniej woli zobowiązywał pod groźbą wydziedziczenia całą szóstkę swoich dzieci do powrotu do Jarrod Ridge i przejęcia po nim zarządzania kompleksem.
Trevor, choć można powiedzieć, że zmuszony przez ojca do objęcia stanowiska dyrektora działu marketingu Jarrod Ridge, bez większego trudu wciągnął się w nowe obowiązki. A to dzięki doświadczeniu, jakie wyniósł z własnej, świetnie prosperującej firmy marketingowej, którą prowadził w Aspen.
Niestety, nie miał już teraz tyle czasu na to, co kochał najbardziej – na uprawianie wszelkiego rodzaju dyscyplin sportu na powietrzu. W lecie niemal każdą wolną chwilę wykorzystywał na piesze wędrówki, wspinaczkę, kajakarstwo czy tłuczenie się po wertepach na rowerze górskim. Zimą uwielbiał szaleć po stokach na nartach, ewentualnie na desce snowboardowej.
Tak, musi znaleźć jakiś sposób na pogodzenie swoich dwóch ważnych stanowisk, co pozwoliłoby mu ograniczyć ten dziki pracoholizm, w jaki ostatnio popadł, do rozsądnych godzin i wykroić sobie trochę więcej czasu na białe szaleństwo.
Najlepiej byłoby znaleźć kogoś kompetentnego i godnego zaufania, komu mógłby z czystym sumieniem przekazać chociaż część obowiązków związanych z kierowaniem Działem Promocji i Marketingu Jarrod Ridge, ale to nie takie proste.
– Były do mnie jakieś telefony? – zapytał, spoglądając na Dianę i przeczesując palcami wilgotne ciemne włosy.
Wstała i podała mu plik różowych karteczek. Za gruby, żeby w tej chwili chciało mu się go przeglądać.
– Zanim wejdziesz do gabinetu... – Diana urwała i przygryzła nerwowo dolną wargę.
– No?
Odetchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy.
– Czeka tam na ciebie jakaś młoda kobieta. Wcześniej dzwoniła z pytaniem, czy może się z tobą widzieć osobiście. Nalegała. Z początku chciałam ją spławić, ale nie miałam serca, no i... odniosłam wrażenie, że jednak powinieneś z nią porozmawiać.
Trevor ściągnął brwi. Diana była może filigranowej postury, ale bez wahania obsadziłby ją na pozycji obrońcy w futbolu amerykańskim. Kobieta, która czekała na niego w gabinecie, musiała rzeczywiście mieć charakter, by przedrzeć się przez zaporę stawianą przez Dianę. Charakter albo zdolność przekonywania.
– Co to za jedna? – zapytał. – Akwizytorka, niezadowolona klientka?
Diana wzruszyła ramionami.
– Sam ją zapytaj. Nie powiedziała, ale była... bardzo stanowcza.
Trevor z westchnieniem wsunął plik karteczek do kieszeni spodni.
– Dobra. Załatwię to.
Rozsunął grube dwuskrzydłowe drzwi dębowe oddzielające sekretariat od gabinetu, zatrzymał się w progu i rozejrzał. Puszysty perski dywan. Kominek z tylną ścianą wyłożoną rzecznymi otoczakami, a pośrodku pomieszczenia ciężkie, bogato rzeźbione biurko z lampą w jednym narożu, monitorem komputera w drugim i stosami papierów między nimi.
Ale żadnej czekającej na niego kobiety w żadnym z foteli dla gości.
Wszedł i zasunął drzwi za sobą. Na ciche kliknięcie, które temu towarzyszyło, jego obity kawową skórą fotel biurowy zakołysał się lekko i obrócił.
Siedziała w nim śliczna kobieta o miodowoblond włosach i niebieskich oczach. Na kolanach trzymała niemowlę, które wtulone w jej pierś, z zapamiętaniem ssało rączkę.
Trevora zamurowało. No nie! Kobietę spodziewał się tu zastać; został przez Dianę uprzedzony, że na niego czeka. Ale jego asystentka słówkiem się nie zająknęła, że interesantka jest z dzieciakiem.
Jaka kobieta wiezie z sobą dziecko na spotkanie w interesach? Nawet na takie zaimprowizowane, które – zważywszy okoliczności, w jakich się rozpoczęło – nie potrwa długo.
– Sekretarka powiedziała mi, że chce pani ze mną pilnie porozmawiać – zaczął, obchodząc biurko z zamiarem zajęcia swojego miejsca po wyeksmitowaniu jej na któryś z foteli dla gości.
Jeśli jednak się spodziewał, że ona zerwie się z jego fotela barwy kawy i spłoszona obiegnie biurko z drugiej strony, to czekało go rozczarowanie. Niewzruszona siedziała dalej, kołysząc dziecko na kolanach.
– Jestem Trevor Jarrod – burknął w końcu, widząc, że nieznajoma ani myśli pierwsza się odezwać.
– Wiem, kim pan jest. Od dwóch miesięcy staram się z panem skontaktować.
Powiedziała to pozornie beznamiętnym tonem, w którym dało się jednak wychwycić nutki rozdrażnienia. Uniosła rękę i odgarnęła pasemko prostych włosów za ucho, w którego płatku tkwił rubinowy kolczyk komponujący się kolorystycznie ze sweterkiem w serek. Stroju dopełniały czarne spodnie.
Dziecko, które kobieta trzymała na kolanach, ubrane było w dżinsowe ogrodniczki z lokomotywą wyhaftowaną na kieszonce z przodu, a spod tych ogrodniczek wystawała bawełniana koszulka w dziesiątki podobnych lokomotywek. Chłopczyk, uznał Trevor, bo inaczej byłyby to śpioszki w różowe różyczki, czy coś w tym stylu. Bobas, jakby czytając w myślach Trevora, uśmiechnął się do niego, zagaworzył i pomachał nóżkami.
Trevor spojrzał znowu na kobietę, która tak usilnie zabiegała o spotkanie, a teraz milczała. Założył ręce na piersi.
– A pani w sprawie...?
Wstała, z wprawą przenosząc niemowlaka z kolan na biodro. Skąd u kobiet biorą się te umiejętności prawidłowego trzymania niemowląt, przewijania ich i rozróżniania osiemnastu rozmaitych rodzajów płaczu? Czyżby były wrodzone?
– Jestem Haylie Smith – przedstawiła się.
Zamrugał i czekał na dalszy ciąg. Ale ona, zamiast kontynuować, przekrzywiła głowę i wpatrywała się w niego z napięciem, jakby powiedziała przed chwilą coś do śmiechu i była ciekawa, jak na to zareaguje. Jeśli naprawdę miał to być żart, to go nie zrozumiał.
– Hay-lie Smith – powtórzyła po kilku sekundach, tym razem z większym naciskiem, rozdzielając imię na sylaby. – Z Denver.
– Słyszałem – mruknął rozbawiony.
Nie zdarzyło mu się jeszcze, by traktowano go jak ociężałego umysłowo sztubaka. Mało kto by się na to poważył. Bo chociaż miał opinię człowieka wyluzowanego, z poczuciem humoru, a nawet kobieciarza, to przecież wywodził się z Jarrodów. Był jednym z dziedziców ogromnej fortuny Donalda Jarroda, a do tego właścicielem świetnie prosperującej firmy marketingowej, człowiekiem bogatym i wpływowym, z którym lepiej nie zadzierać.
Fakt, że ta kobieta nie okazuje mu należytego respektu, podniecał go bardziej, niż powinien.
Chociaż... atrakcyjności nie można jej odmówić. Metr sześćdziesiąt z kawałkiem przy jego metrze osiemdziesiąt z hakiem – nie za wysoka, nie za niska, w sam raz. Nie za chuda, nie za puszysta. Krągłości na swoich miejscach, wypychające przód sweterka oraz szczelnie wypełniające spodnie. Nic, tylko przytulać, rozkoszować się miękkością i ciepłem tego ciała.
Twarz w kształcie serca i długie, proste, jasne włosy o odcieniu słońca tworzyły fascynującą mieszankę niewinności i zmysłowości. Ten wykrój ust, wyrazisty, krystaliczny błękit oczu, ta pewność i zaborczość w sposobie, w jaki trzymała niemowlę...
Nie, dosyć tych zachwytów, i tak wykopie ją zaraz z gabinetu, tylko, jasna cholera, skąd to uczucie, że krew zaczyna mu szybciej krążyć w żyłach i dlaczego tak go ściska w dołku?
Niestety – a może stety – po niej nie było widać, żeby jego osoba wzbudzała w niej podobne fizjologiczne reakcje.
– Wydzwaniam do pana od dwóch miesięcy – podjęła z pretensją w głosie. – Zostawiałam wiadomości, na które pan nie raczył odpowiadać.
Kiwnął głową i zajął wreszcie swoje miejsce za biurkiem.
– Sekretarka coś mi tam mówiła. Ale z zasady nie oddzwaniam do osób, które odmawiają informacji, w jakiej sprawie chcą się ze mną skontaktować.
Nie siadała, stała przed biurkiem, zarzucając lekko biodrem, na którym trzymała dziecko.
– Są sprawy, które lepiej omawiać w cztery oczy, bez wtajemniczania w nie sekretarek. Zwłaszcza osobiste.
Ściągnął brwi i podniósł na nią wzrok znad teczki, którą właśnie otworzył.
– Przepraszam, ale nie znam pani ani z widzenia, ani ze słyszenia. Jaką osobistą sprawę może pani do mnie mieć? – Przemknęło mu przez myśl, że ta kobieta jest może lekko stuknięta. Może ubzdurała sobie, że jest jeszcze jedną zaginioną przed laty dziedziczką fortuny Jarrodów, która się teraz odnalazła. A może naoglądała się jego zdjęć w lokalnych i ogólnokrajowych tabloidach, i wmówiła sobie, że ma szanse go usidlić.
Rozważał już ewentualność wezwania hotelowej ochrony, kiedy kobieta przeniosła dziecko na drugie biodro i wolnym, ale zdecydowanym krokiem zaczęła znowu okrążać biurko, tym razem w kierunku przeciwnym do tego, w jakim ją przed chwilą zza niego wyparł.
– Zgadza się, nie zna mnie pan. Widzimy się po raz pierwszy. Ale przed rokiem poznał pan moją siostrę i z tego, co mi wiadomo, nieźle się zabawiliście.
Zatrzymała się przed fotelem, na którym siedział, i popatrzyła na niego z góry. Poczuł się osaczony.
Chciał zerwać się na nogi, ale ona jeszcze nie skończyła, a to, co dalej usłyszał, wbiło go dosłownie w fotel.
– I gdyby pan z łaski swojej odpowiedział na mój telefon, nie musiałabym się tak do pana dobijać, żeby pokazać panu synka, który się panu urodził.
To powiedziawszy, bezceremonialnie posadziła mu bobasa na kolanach, wyprostowała się, założyła ręce pod biustem i spojrzała na niego nie tylko z góry, ale też z mściwą satysfakcją.
Trevor Jarrod obtupał śnieg z ciężkich narciarskich butów, wkroczył bocznym wejściem dla kierownictwa do imponującego rozmiarami hotelu Jarrod Ridge Manor i pomaszerował długim korytarzem do swojego gabinetu.
Szedł po orientalnym chodniku obramowanym wstęgami złocistego, wyfroterowanego na błysk parkietu, mijając kolejno gabinety braci. Drzwi jednych były zamknięte, innych otwarte, zza tych otwartych dolatywały fragmenty rozmów, klekotanie klawiatur, dzwonki telefonów.
Naprzeciwko każdego z rzędu gabinetów, pod ścianą koloru mgły, stały wysokie wąskie kwietniki, na każdym zaś kobaltowobłękitny wazon – w lecie z bukietami świeżych róż, hortensji czy innymi sezonowymi kompozycjami kwiatowymi, teraz, zimą, z jasnoczerwonymi kwitnącymi gwiazdami betlejemskimi, przypominającymi o zbliżającym się Bożym Narodzeniu.
W kamienno-drewniane akcenty obfitowało nie tylko to skrzydło Manor, ale i hotel właściwy, który przed ponad stu laty był głównym budynkiem kompleksu rekreacyjno-wypoczynkowego Jarrod Ridge Resort.
Z biegiem lat hotel stopniowo rozbudowywano, obrastał przybudówkami, mniejszymi pensjonatami, wolno stojącymi domkami kempingowymi, wypożyczalniami sprzętu i zakładami usługowymi, toteż obecnie cały kompleks przypominał urokliwą, odizolowaną od świata wioskę.
Ale gabinety rodziny właścicieli nadal mieściły się tutaj, w budynku głównym, a kwatery prywatne tych jej członków, którzy zdecydowali się tu zamieszkać, na poddaszu Manor. I tak Jarrodowie – podobało im się to czy nie – pozostawali w bardzo bliskim i praktycznie nieustającym kontakcie.
Trevor skręcił do sekretariatu swojego gabinetu i przywitawszy się z Dianą, osobistą asystentką, wstawił narty do szerokiej ściennej szafy za jej biurkiem.
– No i jak się dzisiaj szusowało? – zapytała, przekrzywiając głowę tak, że pukiel długich, czarnych, falujących włosów opadł jej na ramię.
– Tak sobie – burknął, ściągając granatowy kombinezon narciarski.
Został w dżinsach i beżowym, robionym na drutach kaszmirowym swetrze. Jeszcze zmiana narciarskich buciorów na znoszone półbuty i gotowe.
Strój może zbyt swobodny jak na biurowe standardy, ale w takim przychodzi się do pracy bezpośrednio po zjeździe ze stoku. Mimo wszystko było to nie tylko spa, letnisko, miejsce, w którym odbywa się jeden z największych w stanie Kolorado dorocznych festynów – Gala Żywności i Wina – ale również ośrodek sportów zimowych. Nie zaszkodziło zatem pokazywać gościom, że właściciele oraz pracownicy na równi z nimi korzystają z wszelkich atrakcji, jakie ma do zaoferowania Jarrod Ridge.
– Chyba tracę formę – mruknął.
– Nie, nie, po prostu nie masz teraz tyle co dawniej czasu na zbijanie bą... chciałam powiedzieć, na trenowanie – poprawiła się Diana, puszczając do niego oko.
Też prawda. Od pięciu miesięcy, jakie upłynęły od śmierci ojca, Trevor pracował na dwóch etatach. Donald Jarrod w ostatniej woli zobowiązywał pod groźbą wydziedziczenia całą szóstkę swoich dzieci do powrotu do Jarrod Ridge i przejęcia po nim zarządzania kompleksem.
Trevor, choć można powiedzieć, że zmuszony przez ojca do objęcia stanowiska dyrektora działu marketingu Jarrod Ridge, bez większego trudu wciągnął się w nowe obowiązki. A to dzięki doświadczeniu, jakie wyniósł z własnej, świetnie prosperującej firmy marketingowej, którą prowadził w Aspen.
Niestety, nie miał już teraz tyle czasu na to, co kochał najbardziej – na uprawianie wszelkiego rodzaju dyscyplin sportu na powietrzu. W lecie niemal każdą wolną chwilę wykorzystywał na piesze wędrówki, wspinaczkę, kajakarstwo czy tłuczenie się po wertepach na rowerze górskim. Zimą uwielbiał szaleć po stokach na nartach, ewentualnie na desce snowboardowej.
Tak, musi znaleźć jakiś sposób na pogodzenie swoich dwóch ważnych stanowisk, co pozwoliłoby mu ograniczyć ten dziki pracoholizm, w jaki ostatnio popadł, do rozsądnych godzin i wykroić sobie trochę więcej czasu na białe szaleństwo.
Najlepiej byłoby znaleźć kogoś kompetentnego i godnego zaufania, komu mógłby z czystym sumieniem przekazać chociaż część obowiązków związanych z kierowaniem Działem Promocji i Marketingu Jarrod Ridge, ale to nie takie proste.
– Były do mnie jakieś telefony? – zapytał, spoglądając na Dianę i przeczesując palcami wilgotne ciemne włosy.
Wstała i podała mu plik różowych karteczek. Za gruby, żeby w tej chwili chciało mu się go przeglądać.
– Zanim wejdziesz do gabinetu... – Diana urwała i przygryzła nerwowo dolną wargę.
– No?
Odetchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy.
– Czeka tam na ciebie jakaś młoda kobieta. Wcześniej dzwoniła z pytaniem, czy może się z tobą widzieć osobiście. Nalegała. Z początku chciałam ją spławić, ale nie miałam serca, no i... odniosłam wrażenie, że jednak powinieneś z nią porozmawiać.
Trevor ściągnął brwi. Diana była może filigranowej postury, ale bez wahania obsadziłby ją na pozycji obrońcy w futbolu amerykańskim. Kobieta, która czekała na niego w gabinecie, musiała rzeczywiście mieć charakter, by przedrzeć się przez zaporę stawianą przez Dianę. Charakter albo zdolność przekonywania.
– Co to za jedna? – zapytał. – Akwizytorka, niezadowolona klientka?
Diana wzruszyła ramionami.
– Sam ją zapytaj. Nie powiedziała, ale była... bardzo stanowcza.
Trevor z westchnieniem wsunął plik karteczek do kieszeni spodni.
– Dobra. Załatwię to.
Rozsunął grube dwuskrzydłowe drzwi dębowe oddzielające sekretariat od gabinetu, zatrzymał się w progu i rozejrzał. Puszysty perski dywan. Kominek z tylną ścianą wyłożoną rzecznymi otoczakami, a pośrodku pomieszczenia ciężkie, bogato rzeźbione biurko z lampą w jednym narożu, monitorem komputera w drugim i stosami papierów między nimi.
Ale żadnej czekającej na niego kobiety w żadnym z foteli dla gości.
Wszedł i zasunął drzwi za sobą. Na ciche kliknięcie, które temu towarzyszyło, jego obity kawową skórą fotel biurowy zakołysał się lekko i obrócił.
Siedziała w nim śliczna kobieta o miodowoblond włosach i niebieskich oczach. Na kolanach trzymała niemowlę, które wtulone w jej pierś, z zapamiętaniem ssało rączkę.
Trevora zamurowało. No nie! Kobietę spodziewał się tu zastać; został przez Dianę uprzedzony, że na niego czeka. Ale jego asystentka słówkiem się nie zająknęła, że interesantka jest z dzieciakiem.
Jaka kobieta wiezie z sobą dziecko na spotkanie w interesach? Nawet na takie zaimprowizowane, które – zważywszy okoliczności, w jakich się rozpoczęło – nie potrwa długo.
– Sekretarka powiedziała mi, że chce pani ze mną pilnie porozmawiać – zaczął, obchodząc biurko z zamiarem zajęcia swojego miejsca po wyeksmitowaniu jej na któryś z foteli dla gości.
Jeśli jednak się spodziewał, że ona zerwie się z jego fotela barwy kawy i spłoszona obiegnie biurko z drugiej strony, to czekało go rozczarowanie. Niewzruszona siedziała dalej, kołysząc dziecko na kolanach.
– Jestem Trevor Jarrod – burknął w końcu, widząc, że nieznajoma ani myśli pierwsza się odezwać.
– Wiem, kim pan jest. Od dwóch miesięcy staram się z panem skontaktować.
Powiedziała to pozornie beznamiętnym tonem, w którym dało się jednak wychwycić nutki rozdrażnienia. Uniosła rękę i odgarnęła pasemko prostych włosów za ucho, w którego płatku tkwił rubinowy kolczyk komponujący się kolorystycznie ze sweterkiem w serek. Stroju dopełniały czarne spodnie.
Dziecko, które kobieta trzymała na kolanach, ubrane było w dżinsowe ogrodniczki z lokomotywą wyhaftowaną na kieszonce z przodu, a spod tych ogrodniczek wystawała bawełniana koszulka w dziesiątki podobnych lokomotywek. Chłopczyk, uznał Trevor, bo inaczej byłyby to śpioszki w różowe różyczki, czy coś w tym stylu. Bobas, jakby czytając w myślach Trevora, uśmiechnął się do niego, zagaworzył i pomachał nóżkami.
Trevor spojrzał znowu na kobietę, która tak usilnie zabiegała o spotkanie, a teraz milczała. Założył ręce na piersi.
– A pani w sprawie...?
Wstała, z wprawą przenosząc niemowlaka z kolan na biodro. Skąd u kobiet biorą się te umiejętności prawidłowego trzymania niemowląt, przewijania ich i rozróżniania osiemnastu rozmaitych rodzajów płaczu? Czyżby były wrodzone?
– Jestem Haylie Smith – przedstawiła się.
Zamrugał i czekał na dalszy ciąg. Ale ona, zamiast kontynuować, przekrzywiła głowę i wpatrywała się w niego z napięciem, jakby powiedziała przed chwilą coś do śmiechu i była ciekawa, jak na to zareaguje. Jeśli naprawdę miał to być żart, to go nie zrozumiał.
– Hay-lie Smith – powtórzyła po kilku sekundach, tym razem z większym naciskiem, rozdzielając imię na sylaby. – Z Denver.
– Słyszałem – mruknął rozbawiony.
Nie zdarzyło mu się jeszcze, by traktowano go jak ociężałego umysłowo sztubaka. Mało kto by się na to poważył. Bo chociaż miał opinię człowieka wyluzowanego, z poczuciem humoru, a nawet kobieciarza, to przecież wywodził się z Jarrodów. Był jednym z dziedziców ogromnej fortuny Donalda Jarroda, a do tego właścicielem świetnie prosperującej firmy marketingowej, człowiekiem bogatym i wpływowym, z którym lepiej nie zadzierać.
Fakt, że ta kobieta nie okazuje mu należytego respektu, podniecał go bardziej, niż powinien.
Chociaż... atrakcyjności nie można jej odmówić. Metr sześćdziesiąt z kawałkiem przy jego metrze osiemdziesiąt z hakiem – nie za wysoka, nie za niska, w sam raz. Nie za chuda, nie za puszysta. Krągłości na swoich miejscach, wypychające przód sweterka oraz szczelnie wypełniające spodnie. Nic, tylko przytulać, rozkoszować się miękkością i ciepłem tego ciała.
Twarz w kształcie serca i długie, proste, jasne włosy o odcieniu słońca tworzyły fascynującą mieszankę niewinności i zmysłowości. Ten wykrój ust, wyrazisty, krystaliczny błękit oczu, ta pewność i zaborczość w sposobie, w jaki trzymała niemowlę...
Nie, dosyć tych zachwytów, i tak wykopie ją zaraz z gabinetu, tylko, jasna cholera, skąd to uczucie, że krew zaczyna mu szybciej krążyć w żyłach i dlaczego tak go ściska w dołku?
Niestety – a może stety – po niej nie było widać, żeby jego osoba wzbudzała w niej podobne fizjologiczne reakcje.
– Wydzwaniam do pana od dwóch miesięcy – podjęła z pretensją w głosie. – Zostawiałam wiadomości, na które pan nie raczył odpowiadać.
Kiwnął głową i zajął wreszcie swoje miejsce za biurkiem.
– Sekretarka coś mi tam mówiła. Ale z zasady nie oddzwaniam do osób, które odmawiają informacji, w jakiej sprawie chcą się ze mną skontaktować.
Nie siadała, stała przed biurkiem, zarzucając lekko biodrem, na którym trzymała dziecko.
– Są sprawy, które lepiej omawiać w cztery oczy, bez wtajemniczania w nie sekretarek. Zwłaszcza osobiste.
Ściągnął brwi i podniósł na nią wzrok znad teczki, którą właśnie otworzył.
– Przepraszam, ale nie znam pani ani z widzenia, ani ze słyszenia. Jaką osobistą sprawę może pani do mnie mieć? – Przemknęło mu przez myśl, że ta kobieta jest może lekko stuknięta. Może ubzdurała sobie, że jest jeszcze jedną zaginioną przed laty dziedziczką fortuny Jarrodów, która się teraz odnalazła. A może naoglądała się jego zdjęć w lokalnych i ogólnokrajowych tabloidach, i wmówiła sobie, że ma szanse go usidlić.
Rozważał już ewentualność wezwania hotelowej ochrony, kiedy kobieta przeniosła dziecko na drugie biodro i wolnym, ale zdecydowanym krokiem zaczęła znowu okrążać biurko, tym razem w kierunku przeciwnym do tego, w jakim ją przed chwilą zza niego wyparł.
– Zgadza się, nie zna mnie pan. Widzimy się po raz pierwszy. Ale przed rokiem poznał pan moją siostrę i z tego, co mi wiadomo, nieźle się zabawiliście.
Zatrzymała się przed fotelem, na którym siedział, i popatrzyła na niego z góry. Poczuł się osaczony.
Chciał zerwać się na nogi, ale ona jeszcze nie skończyła, a to, co dalej usłyszał, wbiło go dosłownie w fotel.
– I gdyby pan z łaski swojej odpowiedział na mój telefon, nie musiałabym się tak do pana dobijać, żeby pokazać panu synka, który się panu urodził.
To powiedziawszy, bezceremonialnie posadziła mu bobasa na kolanach, wyprostowała się, założyła ręce pod biustem i spojrzała na niego nie tylko z góry, ale też z mściwą satysfakcją.
więcej..
