Mała droga ufności Teresy z Lisieux - ebook

Przed­mo­wa

Dro­ga moja jest wy­łącz­nie dro­gą uf­no­ści i mi­ło­ści.

Te­re­sa z Li­sieux, list do ojca Ro­ul­lan­da1

Ksi­ążka ta jest za­pi­sem re­ko­lek­cji gło­szo­nych prze­ze mnie w pew­nej pod­ma­dryc­kiej pa­ra­fii w pierw­szy week­end pa­ździer­ni­ka 2010 roku, w oko­li­cach li­tur­gicz­ne­go wspo­mnie­nia św. Te­re­sy z Li­sieux.

Chcia­łbym przed­sta­wić w niej isto­tę prze­sła­nia tej mło­dej, zma­rłej w wie­ku dwu­dzie­stu czte­rech lat za­kon­ni­cy, któ­rą Jan Pa­weł II ogło­sił w 1997 roku dok­to­rem Ko­ścio­ła. Pra­gnę też ob­ja­śnić, na czym po­le­ga od­kry­ta i prze­ży­ta przez Te­re­sę „ca­łkiem nowa mała dro­ga”, „dro­ga uf­no­ści i mi­ło­ści”2, któ­rej na­ucza­ła no­wi­cjusz­ki w kar­me­lu w Lisieux. Te­re­sa od­ga­dy­wa­ła Boże pra­gnie­nie ob­ja­wie­nia tej dro­gi rów­nież oso­bom spo­za tego ma­łe­go kręgu, ca­łej rze­szy kru­chych i sła­bych „ma­łych dusz”, któ­re mia­ła po­pro­wa­dzić aż na naj­wy­ższe szczy­ty mi­ło­ści3.

Krót­ko przed śmier­cią prze­czu­wa­ła, że cze­ka ją ogrom­ne po­śmiertne po­słan­nic­two:

Czu­ję, że te­raz od­pocz­nę… Ale czu­ję przede wszyst­kim, że te­raz za­cznie się moje po­słan­nic­two po­ci­ąga­nia dusz do mi­ło­wa­nia Boga tak, jak ja Go mi­łu­ję, wska­zy­wa­nia im mo­jej ma­łej dro­gi. Je­śli Pan Bóg spe­łni moje pra­gnie­nie, moje nie­bo od­by­wać się będzie – aż do ko­ńca świa­ta – na zie­mi. Tak, chcę, aby moje nie­bo po­le­ga­ło na czy­nie­niu dobrze na zie­mi4.

Nad­zwy­czaj­na dziś po­pu­lar­no­ść na­ucza­nia tej mło­dej kar­me­li­tan­ki do­wo­dzi, że jej pra­gnie­nie nie było ilu­zją, ale od­po­wie­dzią na mądro­ść Ojca, któ­ry „za­kry­wa te rze­czy przed mądry­mi i roz­trop­ny­mi, a ob­ja­wia je pro­stacz­kom” (Łk 10,21), oraz że w tej kwe­stii, po­dob­nie jak w wie­lu in­nych, Bóg „prze­sze­dł jej ocze­ki­wa­nia”5.

Nie spo­dzie­wa­łem się, że tych sze­ść gło­szo­nych nie­opo­dal Ma­dry­tu kon­fe­ren­cji sta­nie się przed­mio­tem pu­bli­ka­cji. Kie­dy jed­nak zo­sta­łem po­pro­szo­ny o mo­żli­wo­ść ich wy­da­nia, przy­stąpi­łem do do­ko­na­nia nie­wiel­kiej ko­rek­ty re­dak­cyj­nej za­pi­su na­grań, sta­ra­jąc się nie­co po­pra­wić ich styl, nie­któ­re kwe­stie do­pre­cy­zo­wać lub uzu­pe­łnić oraz do­dać po­moc­ne przy­pisy i od­wo­ła­nia.

Re­zul­tat nie jest z pew­no­ścią do­sko­na­ły, tekst za­cho­wu­je ra­czej styl języ­ka mó­wio­ne­go niż spe­łnia­jące­go zwy­cza­jo­we nor­my pu­bli­ka­cji; za­wie­ra spo­ro po­wtó­rzeń i dy­gre­sji. My­ślę, że może on jed­nak za­chęcić do po­głębie­nia wie­dzy na te­mat prze­sła­nia tej mło­dej kar­me­li­tan­ki z Li­sieux, prze­sła­nia, któ­re we­dług mnie ma istot­ne zna­cze­nie dla dzi­siej­sze­go Ko­ścio­ła i spo­łe­cze­ństwa.

Mimo kru­cho­ści i zra­nień dzi­siej­sze­go świa­ta do­no­śnie roz­brzmie­wa w nim głos Du­cha Świ­ęte­go, wzy­wa­jący wszyst­kich chrze­ści­jan do świ­ęto­ści i ży­cia całą głębią Ewan­ge­lii; my­ślę, że pro­po­no­wa­na przez świ­ętą z Li­sieux dro­ga uf­no­ści i mi­ło­ści jest naj­lepszą od­po­wie­dzią.

Za­chęcam do po­słu­że­nia się tą ksi­ążką zgod­nie z jej pier­wot­ną in­ten­cją, za­tem do wy­ko­rzy­sta­nia jej jako prze­wod­ni­ka w re­ko­lek­cjach. Mo­żna po­świ­ęcić na za­po­zna­nie się z nią oko­ło ty­go­dnia. Su­ge­ru­ję prze­czy­ta­nie jed­ne­go roz­dzia­łu dzien­nie, me­dy­ta­cję nad jego tre­ścią, a na ko­niec po­now­nie mo­dli­tew­ne roz­wa­że­nie cy­to­wa­nych tek­stów i za­sta­no­wie­nie się, w jaki spo­sób mogą one roz­ja­śnić na­sze ży­cie i ja­kie we­zwa­nia Pan przez nie do nas kie­ru­je.

1 List nr 226, 9 maja 1897, w: Świ­ęta Te­re­sa od Dzie­ci­ąt­ka Je­zus, Pi­sma, prze­kład zbio­ro­wy, Wy­daw­nic­two o.o. Kar­me­li­tów Bo­sych, Kra­ków 1971, t. 1, s. 754 (da­lej cy­tu­ję za tym wy­da­niem). Nu­me­ra­cja li­stów zgod­na z wy­da­niem fran­cu­skim.

2 Te­re­sa po­słu­gu­je się rów­nież okre­śle­niem: „dro­ga pro­stej i mi­ło­snej uf­no­ści”. List nr 261, do ksi­ędza Bel­li­ère, 26 lip­ca 1897, s. 792.

3 Świ­ęta Te­re­sa od Dzie­ci­ąt­ka Je­zus i Najświ­ęt­sze­go Ob­li­cza, Ręko­pis M, 5 v, s. 274 w: te­jże, Dzie­je du­szy, przeł. K. Ro­gal­ska, Flos Car­me­li, Po­znań 2005, s. 199. W tym naj­now­szym, kry­tycz­nym wy­da­niu ręko­pi­sów Te­re­sy z Li­sieux zmie­nio­na zo­sta­ła ko­lej­no­ść i ozna­cze­nie tek­stów. Za­miast funk­cjo­nu­jących we wcze­śniej­szych wy­da­niach li­ter A, B, C, po­słu­żo­no się ozna­cze­niem A, G, M. Ręko­pis A: do mat­ki Agniesz­ki; Ręko­pis G (we wcze­śniej­szych wy­da­niach umiesz­cza­ny jako trze­ci i ozna­czo­ny li­te­rą C): do mat­ki Ma­rii Gon­za­gi; Ręko­pis M (we wcze­śniej­szych wy­da­niach umiesz­cza­ny jako dru­gi i ozna­czo­ny li­terą B): do sio­stry Ma­rii od Najświ­ęt­sze­go Ser­ca. Cy­tu­jąc Dzie­je du­szy, ko­rzy­stam z tego wy­da­nia.

4 17 lip­ca 1897, w: Żó­łty ze­szyt. Ostat­nie roz­mo­wy św. Te­re­sy od Dzie­ci­ąt­ka Je­zus ze­bra­ne przez Mat­kę Agniesz­kę od Je­zu­sa, przeł. E. Szwar­cen­berg-Czer­ny, J. Do­bra­czy­ński, In­sty­tut Wy­daw­ni­czy Pax, War­sza­wa 1975, s. 85 (da­lej cy­tu­ję za tym wy­da­niem).

5 Ręko­pis G, 3 r, s. 199.