Mała Jerzego - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Mała Jerzego - ebook
Tego fotografika i jego córkę znają w K. wszyscy. Jerzy – piękny, postawny, z intrygującym błyskiem w oku i jego mała, córka, wpatrzona w niego jak w obraz.
Ale dziewczyna dorasta i zaczyna rozumieć. Że była tylko przynętą, na którą matka złowiła Jerzego. Że w ich domu nigdy nie było miłości. Że ojciec bardzo kocha kobiety, ale żadnej na tyle mocno, by ją wybrać.
Że jej najbliższa przyjaciółka tuż przed maturą zaliczyła wpadkę.
I że od teraz – to jest problem małej. Małej Jerzego.
| Kategoria: | Dla młodzieży |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8208-960-8 |
| Rozmiar pliku: | 1,3 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział I
Mężczyzna po drugiej stronie ulicy był szczupły, lekko zgarbiony, miał na sobie tweedową marynarkę i szedł przed siebie, nie zwracając uwagi na przechodniów. Było w nim coś, co upodabniało go do starego psa – pewne znużenie, powiedziałabym nawet – widoczne na pierwszy rzut oka zużycie.
Niósł bukiet żółtych chryzantem i przyciągał spojrzenia mijających go kobiet.
Moje serce ścisnęło się boleśnie. Gdyby nie Amour, drepcząca przy moim boku, być może przebiegłabym na drugą stronę i…
No właśnie. Co mogłabym powiedzieć? Nawet najkrótsze słowo było w stanie zburzyć wszystko, co budowałam przez długi czas.
Skręciłam w boczną uliczkę, za wszelką cenę usiłując zachować spokój. Szłam tak szybko, że Amour ledwie mogła za mną nadążyć.
– Mamo – odezwała się nagle – pamiętam, jak myłaś okna.
Zatrzymałam się na środku chodnika jak wryta.
– Co powiedziałaś?
Nie wierzyłam własnym uszom.
– Pamiętam, jak myłaś okna – powtórzyła Amour. – Stałaś na parapecie i mówiłaś, że zaraz przyjdzie tata.
Poczułam, jak zaczyna brakować mi tchu. Nie, to niemożliwe. Nie mogła TEGO pamiętać. Co może pamiętać dwuletnie dziecko?
– Mamo – drobne paluszki Amour zacisnęły się na moich palcach.
– Tak, tak, kochanie – wyszeptałam odruchowo, nie mogąc ochłonąć z szoku.
– Tata miał szary sweter – ciągnęła, nie zwalniając uścisku.
Szary sweter, wydziergany z miękkiej wełny, obszerny, pachnący tytoniem i wodą po goleniu.
– Szary sweter – powtórzyła Amour.
Usiadłam na pierwszej z brzegu ławce.
– Zobacz – starałam się zapanować nad sobą – kasztany.
– Kasztany! – zawołała Amour i zaczęła wybierać je spomiędzy liści.
Przymknęłam oczy. Świat niebezpiecznie zawirował.
– Czy pani się dobrze czuje?
Chłopak mógł być w moim wieku. Siedział na wózku i patrzył na mnie z zaciekawieniem.
– Już dobrze – odpowiedziałam.
– Może mógłbym pani w czymś pomóc?
W czym mógłby mi pomóc kaleka, choćby i był obdarzony parą piwnych oczu i miłym, głębokim głosem?
– Czy mam gdzieś zadzwonić? – zapytał, wyjmując z kieszeni telefon.
– Nie, nie, już wszystko w porządku.
Wstałam i rozejrzałam się za Amour. Biegła przez trawnik z kieszeniami pełnymi kasztanów, jasne włosy tworzyły dokoła jej głowy delikatną aureolę, a żółty plecak podskakiwał na chudych ramionkach.
– Chodź, Amour, musimy zdążyć do szkoły.
– Amour – powtórzył chłopak na wózku. – To znaczy „miłość”, czyż nie?
Telefon zsunął się z jego kolan i upadł na chodnik.
Schyliłam się, wytarłam ekran skrajem żakietu. Moje palce na chwilę dotknęły jego dłoni.
– Tak – odparłam. – Amour znaczy miłość. A w szkole koleżanki wołają na nią Amy.
– Jak Amy Winehouse.
– Prawie.
Dawno, stanowczo zbyt dawno nie rozmawiałam z żadnym mężczyzną w moim wieku. Chłopak na wózku peszył mnie. Jego uśmiech przeczył stereotypowi kaleki.
Schował telefon do kieszeni kurtki i mrugnął.
– Do szkoły, tak?
– Idę do zerówki, ale już umiem czytać i pisać – pochwaliła się Amour.
– A ja idę na trening – odpowiedział chłopak i widząc moje zdziwienie, dodał: – Gram w koszykówkę.
– Miłego dnia! – rzuciłam, bo wszystkie słowa nagle gdzieś pouciekały. Mimo wózka był… mężczyzną. Należał do gatunku, którego naprawdę się bałam.
– Nawzajem.
Przez chwilę patrzyłam, jak znika za zakrętem, a potem poszłyśmy dalej, pod szkołę, w której spędziłam osiem lat i w której znali mnie wszyscy.
– Co za dziwne imię – stwierdziła sekretarka, wpisując Amour na listę uczniów.
Mogłam jedynie tajemniczo się uśmiechnąć.
Bo co miałabym powiedzieć? Że Amour to nie tylko imię? Że Amour znaczy miłość?
Mężczyzna po drugiej stronie ulicy był szczupły, lekko zgarbiony, miał na sobie tweedową marynarkę i szedł przed siebie, nie zwracając uwagi na przechodniów. Było w nim coś, co upodabniało go do starego psa – pewne znużenie, powiedziałabym nawet – widoczne na pierwszy rzut oka zużycie.
Niósł bukiet żółtych chryzantem i przyciągał spojrzenia mijających go kobiet.
Moje serce ścisnęło się boleśnie. Gdyby nie Amour, drepcząca przy moim boku, być może przebiegłabym na drugą stronę i…
No właśnie. Co mogłabym powiedzieć? Nawet najkrótsze słowo było w stanie zburzyć wszystko, co budowałam przez długi czas.
Skręciłam w boczną uliczkę, za wszelką cenę usiłując zachować spokój. Szłam tak szybko, że Amour ledwie mogła za mną nadążyć.
– Mamo – odezwała się nagle – pamiętam, jak myłaś okna.
Zatrzymałam się na środku chodnika jak wryta.
– Co powiedziałaś?
Nie wierzyłam własnym uszom.
– Pamiętam, jak myłaś okna – powtórzyła Amour. – Stałaś na parapecie i mówiłaś, że zaraz przyjdzie tata.
Poczułam, jak zaczyna brakować mi tchu. Nie, to niemożliwe. Nie mogła TEGO pamiętać. Co może pamiętać dwuletnie dziecko?
– Mamo – drobne paluszki Amour zacisnęły się na moich palcach.
– Tak, tak, kochanie – wyszeptałam odruchowo, nie mogąc ochłonąć z szoku.
– Tata miał szary sweter – ciągnęła, nie zwalniając uścisku.
Szary sweter, wydziergany z miękkiej wełny, obszerny, pachnący tytoniem i wodą po goleniu.
– Szary sweter – powtórzyła Amour.
Usiadłam na pierwszej z brzegu ławce.
– Zobacz – starałam się zapanować nad sobą – kasztany.
– Kasztany! – zawołała Amour i zaczęła wybierać je spomiędzy liści.
Przymknęłam oczy. Świat niebezpiecznie zawirował.
– Czy pani się dobrze czuje?
Chłopak mógł być w moim wieku. Siedział na wózku i patrzył na mnie z zaciekawieniem.
– Już dobrze – odpowiedziałam.
– Może mógłbym pani w czymś pomóc?
W czym mógłby mi pomóc kaleka, choćby i był obdarzony parą piwnych oczu i miłym, głębokim głosem?
– Czy mam gdzieś zadzwonić? – zapytał, wyjmując z kieszeni telefon.
– Nie, nie, już wszystko w porządku.
Wstałam i rozejrzałam się za Amour. Biegła przez trawnik z kieszeniami pełnymi kasztanów, jasne włosy tworzyły dokoła jej głowy delikatną aureolę, a żółty plecak podskakiwał na chudych ramionkach.
– Chodź, Amour, musimy zdążyć do szkoły.
– Amour – powtórzył chłopak na wózku. – To znaczy „miłość”, czyż nie?
Telefon zsunął się z jego kolan i upadł na chodnik.
Schyliłam się, wytarłam ekran skrajem żakietu. Moje palce na chwilę dotknęły jego dłoni.
– Tak – odparłam. – Amour znaczy miłość. A w szkole koleżanki wołają na nią Amy.
– Jak Amy Winehouse.
– Prawie.
Dawno, stanowczo zbyt dawno nie rozmawiałam z żadnym mężczyzną w moim wieku. Chłopak na wózku peszył mnie. Jego uśmiech przeczył stereotypowi kaleki.
Schował telefon do kieszeni kurtki i mrugnął.
– Do szkoły, tak?
– Idę do zerówki, ale już umiem czytać i pisać – pochwaliła się Amour.
– A ja idę na trening – odpowiedział chłopak i widząc moje zdziwienie, dodał: – Gram w koszykówkę.
– Miłego dnia! – rzuciłam, bo wszystkie słowa nagle gdzieś pouciekały. Mimo wózka był… mężczyzną. Należał do gatunku, którego naprawdę się bałam.
– Nawzajem.
Przez chwilę patrzyłam, jak znika za zakrętem, a potem poszłyśmy dalej, pod szkołę, w której spędziłam osiem lat i w której znali mnie wszyscy.
– Co za dziwne imię – stwierdziła sekretarka, wpisując Amour na listę uczniów.
Mogłam jedynie tajemniczo się uśmiechnąć.
Bo co miałabym powiedzieć? Że Amour to nie tylko imię? Że Amour znaczy miłość?
więcej..
