Mały Książę - ebook
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Mały Książę - ebook
Wydany we wszystkich językach świata, pisany alfabetem łacińskim, arabskim, bengalskim czy cyrylicą (lecz zawsze z pięknymi rysunkami Autora), Mały Książę jest od wielu pokoleń czytany, kochany i przekazywany milionom Czytelników, małych i dużych, dla których stał się przyjacielem, być może najbliższym.
| Kategoria: | Podstawówka |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7791-512-7 |
| Rozmiar pliku: | 1,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
LEONOWI WERTHOWI
Chciałbym prosić dzieci, aby wybaczyły mi, że zadedykowałem tę książkę człowiekowi dorosłemu. Pierwszy powód, dla którego tak postąpiłem, jest taki – ten dorosły to mój najlepszy przyjaciel. Drugi poważny powód: ten dorosły potrafi zrozumieć wszystko, nawet książki dla dzieci. Jest jeszcze trzeci powód – mój przyjaciel mieszka we Francji i doskwiera mu tam głód i zimno. Potrzebuje więc pokrzepienia. A gdyby te wyjaśnienia miały się okazać niewystarczające, dodam jeszcze, że poświęcam tę książkę dziecku, którym kiedyś był mój dorosły przyjaciel. Wszyscy dorośli byli przecież kiedyś dziećmi (choć niewielu z nich o tym pamięta).
Tak więc poprawiam moją dedykację:
LEONOWI WERTHOWI,
kiedy był małym chłopcemI
Kiedy miałem sześć lat, widziałem pewnego razu wspaniały obrazek w książce o dziewiczej dżungli pod tytułem „Prawdziwe historie”. Przedstawiał węża boa, który pożerał dzikie zwierzę. Oto kopia rysunku:
W książce było napisane: „Węże boa pożerają swój łup w całości, nie rozgryzając go. Następnie nie mogą się ruszać i śpią przez sześć miesięcy trawienia”.
Rozmyślałem wówczas dużo o przygodach w dżungli i z kolei udało mi się narysować kolorowym ołówkiem mój pierwszy rysunek. Mój rysunek numer 1. Był taki:
Pokazałem to arcydzieło dorosłym i zapytałem, czy się nie boją mojego rysunku.
Odpowiedzieli mi: „Dlaczego mielibyśmy się bać kapelusza?”.
Mój rysunek nie przedstawiał kapelusza. Przedstawiał węża boa, który trawi słonia. Narysowałem wówczas wnętrze węża boa, aby dorośli mogli zrozumieć. Trzeba im zawsze wszystko wyjaśniać. Mój rysunek numer 2 wyglądał tak:
Dorośli poradzili mi porzucić rysunki wężów boa, otwartych lub zamkniętych, i zająć się raczej geografią, historią, rachunkami i gramatyką. Tak więc, w wieku lat sześciu porzuciłem wspaniałą karierę malarza. Byłem zniechęcony niepowodzeniem mojego rysunku numer 1 i mojego rysunku numer 2. Dorośli nigdy nie rozumieją niczego sami i dzieci są zmęczone wiecznym udzielaniem im wyjaśnień.
Musiałem więc wybrać inny zawód i nauczyłem się kierować samolotami. Latałem po trochu po całym świecie. Geografia rzeczywiście bardzo mi się przydała. Na pierwszy rzut oka potrafiłem odróżnić Chiny od Arizony. To bardzo pożyteczne, gdy się zbłądzi wśród nocy.
W ciągu mego życia miałem także mnóstwo kontaktów z mnóstwem poważnych ludzi. Długo żyłem wśród dorosłych. Widziałem ich zupełnie z bliska. Ale nie zmieniłem mego zdania o nich. Gdy spotkałem osobę, która mi się wydawała bardziej rozsądna, badałem ją za pomocą mego rysunku numer 1, który zawsze przechowywałem. Chciałem wiedzieć, czy jest naprawdę rozumna. Jednakże zawsze otrzymywałem odpowiedź: „To jest kapelusz”. Wówczas nie opowiadałem ani o wężach boa, ani o dziewiczych puszczach, ani o gwiazdach. Dostosowywałem się do poziomu mojego rozmówcy. Rozmawiałem o brydżu, o golfie, o polityce i krawatach. Mój dorosły rozmówca był bardzo zadowolony ze znajomości z takim rozsądnym człowiekiem.II
Żyłem w ten sposób, nie znając nikogo, komu można by powiedzieć prawdę, aż do pewnej katastrofy na Saharze, sprzed sześciu lat. Coś się zepsuło w silniku. Ponieważ nie miałem z sobą ani mechanika, ani pasażerów, zamierzałem sam zabrać się do naprawy. Była to dla mnie kwestia życia lub śmierci. Wody do picia miałem zaledwie na osiem dni.
Pierwszego wieczora położyłem się spać na piasku, w odległości tysiąca mil od jakiegokolwiek osiedla ludzkiego. Byłem bardziej samotny niźli rozbitek płynący na tratwie poprzez ocean.
Wyobraźcie więc sobie moje zdumienie, gdy o świcie zbudził mnie dziwny, cichy głosik. Mówił:
– Przepraszam bardzo… narysuj mi baranka!
– Co!?
– Narysuj mi baranka…
Skoczyłem na równe nogi jak rażony piorunem. Starannie przetarłem oczy. Popatrzyłem uważnie i ujrzałem niezwykłego, małego człowieczka, który mi się przyglądał z powagą.
Oto najlepszy jego portret, który udało mi się później namalować. Mój rysunek na pewno nie jest tak czarujący jak model. To nie moja wina. W wieku lat sześciu zostałem zniechęcony przez dorosłych do kariery malarskiej i nauczyłem się rysować tylko węża boa zamkniętego i węża boa otwartego.
Przyglądałem się więc temu zjawisku oczyma okrągłymi ze zdumienia. Nie zapominajcie, że znajdowałem się o tysiąc mil od jakiegokolwiek osiedla ludzkiego. Otóż, mały człowieczek nie wydawał mi się ani zbłąkany, ani umierający ze zmęczenia, ani mdlejący ze strachu. Nie miał wcale wyglądu dziecka zgubionego wśród pustyni, o tysiąc mil od jakiegokolwiek ludzkiego osiedla. Gdy wreszcie udało mi się dobyć głosu, zapytałem:
– Ale… Co ty tu właściwie robisz?
Powtórzył wówczas cicho, jakby szło o bardzo ważną sprawę:
– Proszę bardzo… narysuj mi baranka…
Gdy tajemnica staje się zbyt przytłaczająca, nie śmie się być nieposłusznym. Chociaż wydawało mi się to niedorzeczne w odległości tysiąca mil od zamieszkanych terenów i w obliczu śmierci, wyciągnąłem z kieszeni kartkę papieru i wieczne pióro. Wówczas przypomniałem sobie, że uczyłem się przede wszystkim geografii, historii, rachunków i gramatyki – powiedziałem więc małemu człowieczkowi (z odrobiną złości), że nie umiem rysować. Odpowiedział mi:
– Nic nie szkodzi. Narysuj mi baranka.
Ponieważ nigdy nie rysowałem baranka, narysowałem mu jeden z dwóch rysunków, do których byłem zdolny. Rysunek węża boa zamkniętego. Ogarnęło mnie zdumienie, gdy usłyszałem odpowiedź małego człowieczka:
– Nie! Nie! Nie chcę słonia w wężu boa. Boa jest bardzo niebezpieczny, a słoń zajmuje dużo miejsca. U mnie wszystko jest małe. Potrzebny mi jest baranek. Narysuj mi baranka.
Więc narysowałem.
Popatrzył uważnie, a potem:
– Nie! Ten jest już chory. Zrób innego!
Rysowałem dalej.
Mój przyjaciel uśmiechnął się uprzejmie, z pobłażaniem.
– Widzisz przecież… to nie jest baranek, to kozioł. Ma rogi…
Przerobiłem więc jeszcze raz mój rysunek. Został odrzucony tak, jak poprzednie:
– Ten jest za stary. Chcę, żeby mój baranek długo żył.
Oto najlepszy jego portret, który udało mi się później namalować.
Wówczas zabrakło mi cierpliwości, gdyż chciałem już zająć się silnikiem, i nabazgrałem taki rysunek:
– To jest skrzynka. Twój baranek jest w środku.
Zdziwiłem się bardzo widząc, że twarz mego młodego sędziego rozjaśnia się.
– Jest zupełnie taki, jak chciałem! Czy myślisz, że trzeba dużo trawy dla tego baranka?
– Dlaczego?
– Bo u mnie wszystko jest maleńkie.
– Na pewno wystarczy. Dałem ci zupełnie małego baranka.
– Nie jest taki malutki… Popatrz! Zasnął…
W ten sposób zawarłem znajomość z Małym Księciem.
Chciałbym prosić dzieci, aby wybaczyły mi, że zadedykowałem tę książkę człowiekowi dorosłemu. Pierwszy powód, dla którego tak postąpiłem, jest taki – ten dorosły to mój najlepszy przyjaciel. Drugi poważny powód: ten dorosły potrafi zrozumieć wszystko, nawet książki dla dzieci. Jest jeszcze trzeci powód – mój przyjaciel mieszka we Francji i doskwiera mu tam głód i zimno. Potrzebuje więc pokrzepienia. A gdyby te wyjaśnienia miały się okazać niewystarczające, dodam jeszcze, że poświęcam tę książkę dziecku, którym kiedyś był mój dorosły przyjaciel. Wszyscy dorośli byli przecież kiedyś dziećmi (choć niewielu z nich o tym pamięta).
Tak więc poprawiam moją dedykację:
LEONOWI WERTHOWI,
kiedy był małym chłopcemI
Kiedy miałem sześć lat, widziałem pewnego razu wspaniały obrazek w książce o dziewiczej dżungli pod tytułem „Prawdziwe historie”. Przedstawiał węża boa, który pożerał dzikie zwierzę. Oto kopia rysunku:
W książce było napisane: „Węże boa pożerają swój łup w całości, nie rozgryzając go. Następnie nie mogą się ruszać i śpią przez sześć miesięcy trawienia”.
Rozmyślałem wówczas dużo o przygodach w dżungli i z kolei udało mi się narysować kolorowym ołówkiem mój pierwszy rysunek. Mój rysunek numer 1. Był taki:
Pokazałem to arcydzieło dorosłym i zapytałem, czy się nie boją mojego rysunku.
Odpowiedzieli mi: „Dlaczego mielibyśmy się bać kapelusza?”.
Mój rysunek nie przedstawiał kapelusza. Przedstawiał węża boa, który trawi słonia. Narysowałem wówczas wnętrze węża boa, aby dorośli mogli zrozumieć. Trzeba im zawsze wszystko wyjaśniać. Mój rysunek numer 2 wyglądał tak:
Dorośli poradzili mi porzucić rysunki wężów boa, otwartych lub zamkniętych, i zająć się raczej geografią, historią, rachunkami i gramatyką. Tak więc, w wieku lat sześciu porzuciłem wspaniałą karierę malarza. Byłem zniechęcony niepowodzeniem mojego rysunku numer 1 i mojego rysunku numer 2. Dorośli nigdy nie rozumieją niczego sami i dzieci są zmęczone wiecznym udzielaniem im wyjaśnień.
Musiałem więc wybrać inny zawód i nauczyłem się kierować samolotami. Latałem po trochu po całym świecie. Geografia rzeczywiście bardzo mi się przydała. Na pierwszy rzut oka potrafiłem odróżnić Chiny od Arizony. To bardzo pożyteczne, gdy się zbłądzi wśród nocy.
W ciągu mego życia miałem także mnóstwo kontaktów z mnóstwem poważnych ludzi. Długo żyłem wśród dorosłych. Widziałem ich zupełnie z bliska. Ale nie zmieniłem mego zdania o nich. Gdy spotkałem osobę, która mi się wydawała bardziej rozsądna, badałem ją za pomocą mego rysunku numer 1, który zawsze przechowywałem. Chciałem wiedzieć, czy jest naprawdę rozumna. Jednakże zawsze otrzymywałem odpowiedź: „To jest kapelusz”. Wówczas nie opowiadałem ani o wężach boa, ani o dziewiczych puszczach, ani o gwiazdach. Dostosowywałem się do poziomu mojego rozmówcy. Rozmawiałem o brydżu, o golfie, o polityce i krawatach. Mój dorosły rozmówca był bardzo zadowolony ze znajomości z takim rozsądnym człowiekiem.II
Żyłem w ten sposób, nie znając nikogo, komu można by powiedzieć prawdę, aż do pewnej katastrofy na Saharze, sprzed sześciu lat. Coś się zepsuło w silniku. Ponieważ nie miałem z sobą ani mechanika, ani pasażerów, zamierzałem sam zabrać się do naprawy. Była to dla mnie kwestia życia lub śmierci. Wody do picia miałem zaledwie na osiem dni.
Pierwszego wieczora położyłem się spać na piasku, w odległości tysiąca mil od jakiegokolwiek osiedla ludzkiego. Byłem bardziej samotny niźli rozbitek płynący na tratwie poprzez ocean.
Wyobraźcie więc sobie moje zdumienie, gdy o świcie zbudził mnie dziwny, cichy głosik. Mówił:
– Przepraszam bardzo… narysuj mi baranka!
– Co!?
– Narysuj mi baranka…
Skoczyłem na równe nogi jak rażony piorunem. Starannie przetarłem oczy. Popatrzyłem uważnie i ujrzałem niezwykłego, małego człowieczka, który mi się przyglądał z powagą.
Oto najlepszy jego portret, który udało mi się później namalować. Mój rysunek na pewno nie jest tak czarujący jak model. To nie moja wina. W wieku lat sześciu zostałem zniechęcony przez dorosłych do kariery malarskiej i nauczyłem się rysować tylko węża boa zamkniętego i węża boa otwartego.
Przyglądałem się więc temu zjawisku oczyma okrągłymi ze zdumienia. Nie zapominajcie, że znajdowałem się o tysiąc mil od jakiegokolwiek osiedla ludzkiego. Otóż, mały człowieczek nie wydawał mi się ani zbłąkany, ani umierający ze zmęczenia, ani mdlejący ze strachu. Nie miał wcale wyglądu dziecka zgubionego wśród pustyni, o tysiąc mil od jakiegokolwiek ludzkiego osiedla. Gdy wreszcie udało mi się dobyć głosu, zapytałem:
– Ale… Co ty tu właściwie robisz?
Powtórzył wówczas cicho, jakby szło o bardzo ważną sprawę:
– Proszę bardzo… narysuj mi baranka…
Gdy tajemnica staje się zbyt przytłaczająca, nie śmie się być nieposłusznym. Chociaż wydawało mi się to niedorzeczne w odległości tysiąca mil od zamieszkanych terenów i w obliczu śmierci, wyciągnąłem z kieszeni kartkę papieru i wieczne pióro. Wówczas przypomniałem sobie, że uczyłem się przede wszystkim geografii, historii, rachunków i gramatyki – powiedziałem więc małemu człowieczkowi (z odrobiną złości), że nie umiem rysować. Odpowiedział mi:
– Nic nie szkodzi. Narysuj mi baranka.
Ponieważ nigdy nie rysowałem baranka, narysowałem mu jeden z dwóch rysunków, do których byłem zdolny. Rysunek węża boa zamkniętego. Ogarnęło mnie zdumienie, gdy usłyszałem odpowiedź małego człowieczka:
– Nie! Nie! Nie chcę słonia w wężu boa. Boa jest bardzo niebezpieczny, a słoń zajmuje dużo miejsca. U mnie wszystko jest małe. Potrzebny mi jest baranek. Narysuj mi baranka.
Więc narysowałem.
Popatrzył uważnie, a potem:
– Nie! Ten jest już chory. Zrób innego!
Rysowałem dalej.
Mój przyjaciel uśmiechnął się uprzejmie, z pobłażaniem.
– Widzisz przecież… to nie jest baranek, to kozioł. Ma rogi…
Przerobiłem więc jeszcze raz mój rysunek. Został odrzucony tak, jak poprzednie:
– Ten jest za stary. Chcę, żeby mój baranek długo żył.
Oto najlepszy jego portret, który udało mi się później namalować.
Wówczas zabrakło mi cierpliwości, gdyż chciałem już zająć się silnikiem, i nabazgrałem taki rysunek:
– To jest skrzynka. Twój baranek jest w środku.
Zdziwiłem się bardzo widząc, że twarz mego młodego sędziego rozjaśnia się.
– Jest zupełnie taki, jak chciałem! Czy myślisz, że trzeba dużo trawy dla tego baranka?
– Dlaczego?
– Bo u mnie wszystko jest maleńkie.
– Na pewno wystarczy. Dałem ci zupełnie małego baranka.
– Nie jest taki malutki… Popatrz! Zasnął…
W ten sposób zawarłem znajomość z Małym Księciem.
więcej..
