Mam faceta i mam... problem - ebook

Przedmowa

Kochane Kobiety,

tyle w naszym życiu kręci się wokół miłości. Powiedzieć można, że nawet bywa ona główną bohaterką naszego życia. Cudnie jest przeżywać udaną, wzajemną miłość i prawie każda z nas o tym marzy. To marzenie czasem tak nas pochłania, że wpadamy w faceta jak śliwka w kompot, a potem okazuje się, że kompot… nie smakuje tak, jak oczekiwałyśmy. Że jest zupełnie z czego innego, niż myślałyśmy i chciałyśmy. Albo że się wręcz zepsuł. I co wtedy?

Wiele kobiet zechciało opowiedzieć nam historie swoich mniej lub bardziej udanych miłości i mamy nadzieję, że ich szczerość oraz nasze rozmowy pomogą Wam w Waszych miłosnych rozterkach i dylematach.

Życzymy Wam szczęścia w każdej miłości Waszego życia.

Katarzyna Miller i Suzan GiżyńskaA mogło być tak pięknie…

Elwira (34 lata) i Łukasz (47 lat)

Mam problem. Całymi dniami płaczę! Było tak cudownie i nagle wszystko zamieniło się w koszmar…

Zacznę od początku. Poznałam go przypadkiem w kawiarni, w której można spokojnie posiedzieć i poczytać książki. Gdyby sobie wyobrazić połączenie Boga z Hugh Grantem, to on tak właśnie wyglądał. Przystojny, duży, umięśniony, z książką Prousta w ręku. Nasze spotkania były wypełnione rozmowami i śmiechem. Czułam się spokojnie i zupełnie normalnie. Inaczej niż z moimi poprzednimi wybrankami, którzy często byli gangsterami… Będąc z nim, czułam, że robię coś dobrego, że sama jestem dobra, a on jest właściwym człowiekiem dla mnie. Łukasz był ułożony i grzeczny, a seks wcale nie był tematem numer jeden. Wręcz okazało się, że żyjemy bez tego, relacja rozwijała się tak, jak by chciała tego moja mama. Aż w końcu, gdy zaczęłam domagać się zbliżenia i pragnęłam go jak pustynia wody, on wyznał, że jest chory na raka jelita grubego i nosi przyczepiony na stałe worek, do którego oddaje kał.

Ksiądz mnie oszukał

Zofia (37 lat) i Krzysztof (51 lat)

Kiedy go poznałam, wiedziałam, że jest księdzem. Był wysoki, piękny, wręcz idealny i rozmawiał ze mną tak, jak nikt inny. Potrafił słuchać. Dowiedziałam się, że jest księdzem terapeutą, więc zrozumiałam, skąd u niego taka empatia i cierpliwość.

Zakochałam się w Krzysztofie nieprzytomnie. Po jakimś czasie powiedziałam mu o tym i usłyszałam, że on również szaleje na moim punkcie.

Po miesiącach jego wewnętrznej walki zaczęliśmy się kochać. Robiłam dla niego rzeczy, których nie robiłam dla nikogo wcześniej.

Po kolejnym miesiącu euforii psychicznej i fizycznej oszalałam. Nie mogłam spać ani jeść. On zniknął! Nie wiedziałam, gdzie się podział, nie zostawił mi żadnego adresu ani listu. Zaczęłam brać silne leki, bo popadłam w nerwicę.

Po pół roku zamartwiania się przypadkiem dowiedziałam się, że wyjechał do Niemiec z kobietą, z którą ma dwójkę dzieci i dla której porzucił kapłaństwo. Byłam już prawie wrakiem, bo myślałam, że zrobili z nim coś strasznego za romans ze mną, że coś mu się stało, że wysłali go na drugi koniec świata. Miałam różne myśli, a tu okazało się, że on jest zwykłym oszustem.

To mnie uratowało, bo dzięki tej wiadomości doszłam do siebie. Jednak do kościoła już nie chodzę.

Miłośnik kwiatów

Marlena (25 lat) i Tomek (35 lat)

Poszłam na wystawę kwiatów. Bardzo lubię kwiaty – dużo na nie wydaję. Nic dziwnego, że wzbudził moją uwagę interesujący facet, który wybierał te same stanowiska co ja. Pytał o gatunki i o pielęgnację. Kupował nasiona. Widać było, że zna się na rzeczy, a rośliny to jego pasja.

Przy którymś spotkaniu zaczęliśmy rozmawiać. Temat kwiatów zaprowadził nas do kawiarni, a później umówiliśmy się znowu. Dostałam skrzydeł. Tomek zaprosił mnie do siebie i zobaczyłam jego zadbane mieszkanie. Było pachnące, pełne kwiatów i „odzyskanych” antyków. Opowiadał, że kilka z nich znalazł na śmietniku i przywrócił im dawne życie. Pomyślałam: „Wiedziałam, że istnieje mężczyzna, z którym można porozmawiać, który ma duszę i wrażliwość”. Właśnie stał przede mną.

Byliśmy odtąd nierozłączni. Gotował, karmił mnie, nie nudził się, kiedy mierzyłam ciuchy. Kupiłam z nim trzy sukienki! Nigdy nie pomyślałabym, że właśnie takie do mnie pasują, ale on potrafił świetnie doradzić.

Miał też znakomite poczucie humoru! Nie było między nami napięcia, stresu, wszystko jakby płynęło.

Moje koleżanki nie dowierzały, a później przestały dzwonić. Przypuszczam, że mi zazdrościły. Zmieniałam się z każdym dniem, a życie stawało się cudowne. Oczywiście często dostawałam kwiaty.

Przyszedł jednak moment, gdy zaczęłam się niepokoić o seks, bo Tomek w ogóle mnie nie dotykał. Zaczęłam myśleć, że coś jest nie tak, ale w końcu pewnej nocy zaczęliśmy się namiętnie całować. On robił to wspaniale. Później były pieszczoty i pełny stosunek. Wszystko w takim tempie, jak zawsze chciałam.

Jedynym problemem było to, że niespecjalnie lubił wychodzić na miasto wieczorami. Wielokrotnie go namawiałam, ale zawsze jakoś się wykręcał. Zaczęłam się nawet bać, że on nie chce się ze mną pokazywać, bo w naszym małym mieście wszyscy się znają. W końcu jednak poszliśmy do popularnej restauracji, by świętować moje urodziny. Podczas tego wieczoru zdarzyło się coś bardzo dziwnego. Przyglądał mi się przystojny mężczyzna. Było to przyjemne, choć trochę niezręczne. Myślałam, że ma na mnie ochotę. Zobaczyłam, że podchodzi do nas, i mało nie spadłam z krzesła, kiedy rzucił się Tomkowi na szyję, wpił mu się w usta, a później, prawie płacząc, wyznał, że go kocha. Krzyczał: „Jak mogłeś mnie tak zostawić. Nie mogę żyć bez ciebie! Przecież wiesz, że mnie kochasz! Kto to w ogóle jest? Myślisz, że ona da ci to, co ja?”. Mój ukochany zbladł, powiedział do mnie, że musi wyjść, i zniknął, ciągnąc za sobą tego mężczyznę. Po chwili wrócił i zamówił mi taksówkę. Powiedział, że jutro się spotkamy i wszystko mi wytłumaczy. Przeprosił też za zepsute urodziny. Ja jednak nie chciałam go słuchać i wybiegłam z płaczem.

W nocy wyobrażałam sobie mojego mężczyznę z innym facetem. Było mi niedobrze. Zrozumiałam, że nie ma dla nas przyszłości, a ja jestem naiwna i dałam się nabrać kolesiowi, który nawet nie jest pewien swojej orientacji. Zastanawiałam się, jak to jest, przecież ze mną spał, mówił, że było mu dobrze. Czy to znaczy, że kłamał? Po co to robił? Te myśli nie dawały mi spokoju.

Na drugi dzień przyjechał do mnie z kwiatami, wszedł i zaczął płakać. Drżącym głosem mówił: „Wybacz mi, nie powiedziałem ci, że mam za sobą związek z mężczyzną, wstydzę się tego i nie mogę sobie z tym poradzić”. Tłumaczył, że pragnie stworzyć ze mną normalną rodzinę, mieć dzieci i nie musieć się ukrywać tak jak z nim. Przekonał mnie tym.

Nie chciałam tracić tego, co zbudowaliśmy, więc kontynuowałam znajomość. Przez kolejne miesiące znów wszystko było super. Zaczęliśmy planować ślub. Po roku mieliśmy się pobrać, jednak mój facet nie pojawił się na ślubie… Można sobie wyobrazić, jak czuje się kobieta zostawiona przed ołtarzem… Odchorowałam to wszystko i teraz już jest dobrze, ale męczy mnie pytanie, czy mogłam się przed tym uchronić we właściwym momencie. Nie ufam już ideałom. One nie istnieją.

Trafił mi się oszust

Kornelia (45) i Adam (32 lata)

Zaczęliśmy pisać ze sobą w Internecie. On był bardzo naturalny i szczery. Mówił o sobie otwarcie, przyznawał się do wielu wad. Przy nim pierwszy raz w życiu stałam się prawdziwa. Opowiadał o swoim dzieciństwie i o tym, jakie było trudne. Moje było podobne, więc rozumieliśmy się coraz lepiej.

Zaproponowałam spotkanie, żeby sprawdzić, czy ta wersja jest rzeczywista. Zaskoczył mnie, bo na pierwszej randce powiedział, że jest rozwodnikiem i ma dzieci. Uważał, że powinnam o tym wiedzieć, i spytał, czy mimo to będę chciała się z nim spotykać. Wyznał, że był w związku ze starszą kobietą, która zniszczyła mu życie. Było dla mnie jasne, że wolnych facetów w tym wieku jest niewielu, a jeszcze mniej sensownych, więc powiedziałam, że mi to nie przeszkadza, i doceniłam jego szczerość.

Spotykaliśmy się przez parę miesięcy, było coraz fajniej, odetchnęłam z ulgą, że moje życie w końcu powoli się układa. Zamieszkaliśmy razem. Przez jakiś czas wszystko było dobrze, ale stopniowo zaczęłam zauważać, że dzieje się coś dziwnego.

Czułam się niepewna, zmęczona, nie wiedziałam, co się stało z naszą relacją. Jednego dnia mój facet był spokojny i serdeczny, a drugiego znikał, nie mówiąc, dokąd idzie. Trzeciego dnia był na mnie zły, a później przepraszał. Coraz częściej było między nami nerwowo. Zastanawiałam się, co takiego robię, że on jest ze mnie niezadowolony. Wreszcie zmusiłam go do szczerej rozmowy, w której przyznał, że na początku byłam inna, milsza, bardziej zadbana, chudsza, atrakcyjniejsza. Popłakałam się i postanowiłam wziąć się w garść.

Pewnego dnia, gdy wracałam z siłowni, zobaczyłam przez okno kawiarni mojego faceta. Siedział z młodą kobietą, trzymał ją za rękę i patrzyli sobie w oczy. Wstrząsnęło to mną. Cała sztywna ze stresu weszłam do środka. Stanęłam przy ich stoliku. Ta kobieta popatrzyła na mnie i zwróciła się do niego: „Ona rzeczywiście cię śledzi, Boże, miałeś rację”. Zignorowałam jej słowa i powiedziałam mu, żeby zabrał z mojego domu wszystkie rzeczy. Serce mi się kroiło, ale byłam z siebie dumna, że zdobyłam się na taką odwagę. Adam nic nie odpowiedział, a ja pobiegłam do domu z płaczem. Po chwili on też wrócił i zaczął krzyczeć. Uderzył mnie i oznajmił, że nigdzie się nie wybiera i że tak łatwo się go nie pozbędę. Najpierw się dosłownie przeraziłam, ale później zrozumiałam, że nie zgadzam się na takie traktowanie. Przeniosłam się do hotelu. Poprosiłam kolegów, żeby go trochę postraszyli i wyprowadzili z domu. Poskutkowało. Skontaktowałam się też z żoną Adama i dowiedziałam się o nim kilku rzeczy. Okazało się, że kłamał na jej temat. To ona go zostawiła, bo był okrutny dla niej i dla dzieci.

Było mi żal, że ten związek nie wypalił, ale cieszyłam się, że zobaczyłam Adama z tą młodą kobietą w kawiarni. Gdyby to się stało kilka lat później, byłoby znacznie gorzej.

——————

Katarzyna: Coś, co od razu uderza w tych wszystkich opowiadaniach, to ta pierwsza euforia, ten początkowy etap fascynacji. Wszystkie kobiety piszą o tym, jak było cudownie…

Suzan: Tak. To jest cudowne i powinno takie być. Trudno, żeby na początku nie było tej magii i poruszenia. To wiosna – taki jest ten etap!

Katarzyna: Jest w tym nadzieja i pewien rodzaj zwolnienia z wyroku… Z wyroku braku miłości…

Suzan: To wszystko jest bardzo ludzkie. Szukamy kogoś do życia, bo z kimś jest raźniej, weselej, lepiej. Można budować związek, wspomnienia, dzielić obowiązki i chwile szczęścia. Tendencja jest zdrowa i naturalna. Nie zawsze jednak od razu znajdujemy właściwego partnera. To mnie chyba najbardziej uderza. Oczekujemy, że już za pierwszym razem się uda, a jeśli nie, nastąpi koniec świata. Zapominamy, że jak każdą upragnioną rzeczą, także miłością możemy się sparzyć. Musimy się dopiero nauczyć, czego naprawdę chcemy, co nam odpowiada. To wszystko „wychodzi w praniu”. Trzeba czasu, żeby poznać mężczyznę. I musimy być otwarte na to, że odkrycie może nam się nie spodobać.

Szukanie mężczyzny wtedy, gdy łakniemy uwagi jak kania dżdżu, jest niebezpieczne. Chcemy go wreszcie znaleźć i być znalezione, ale nie pamiętamy, że należy szukać kogoś wartościowego. Jesteśmy zaślepione.

Katarzyna: No właśnie. Ten wspaniały mężczyzna, którego spotkałam, daje mi poczucie ulgi. Już nie muszę być sama, już nie jestem skazana na swoją rodzinę, która całe życie mnie niszczyła. On mnie chce, docenia i rozumie. Nareszcie spotkałam tego wymarzonego.

Dziewczyna, której rodzice nie byli ani ciepli, ani serdeczni wobec niej, a także wobec siebie nawzajem, marzy o idealnej miłości i wyobraża sobie związek, opierając się na niedużej wiedzy o życiu, zaczerpniętej z własnych marzeń, wyobrażeń, z piosenek, z niepoważnych książek czy filmów…

Suzan: Tak, ale to też jest wpisane w miłość i jest prawdziwe. Kobieta z fajnym facetem jest szczęśliwsza niż sama. Jesteśmy gatunkiem stadnym. Oczywiście przywiązanie do romantyzmu jako podstawy związku to mit.

Katarzyna: Mówię o tym bardzo często, ale warto to powtarzać. Taka dziewczyna ma nadmierne oczekiwania, spotyka kogoś, kto ją zauważa, i natychmiast przepada. Czuje się wyróżniona i zaczyna chwytać się wszystkiego, co wydaje jej się piękne. Widzi rzeczy, które świadczą o idealnym dopasowaniu. Jakby na siłę szuka tych plusów. To pewien rodzaj projekcji. Tak samo jak rzutnik projektuje obraz na ścianie.

Suzan: Jego tak naprawdę nie ma, ale go widzimy. Tak samo nie ma idealnego dopasowania dwojga ludzi – można się dobrać lepiej lub gorzej, ale nigdy idealnie.

Katarzyna: Spragniona kobieta się nakręca: Ach! On czyta te same książki co ja, kupuje kwiaty, kocha rośliny, mówi dobrze o swojej mamie albo ma takie same problemy z mamą jak ja, jest bardzo męski albo wrażliwy! Dobrze się ubiera albo nosi się skromnie…

Suzan: Albo ubiera się sportowo i jest bandziorem, przez co dla kogoś może być bardzo męski…

Katarzyna: No właśnie, w zależności od tego, co nam się podoba, doszukujemy się plusów i je znajdujemy. Gdy kobitka zawiesi na facecie swoje wyobrażenie, strasznie się do tego obrazu przywiązuje. On jest dla niej bardzo cenny, jest wręcz osiągnięciem jej życia.

Dla mnie to jest najsmutniejsze. Kobiety, które wiele potrafią, dużo osiągają własną pracą, swoich osiągnięć nie cenią.

Suzan: Nie wszystkie. Są kobiety dumne ze swoich sukcesów, z pracy, ze studiów, z dyplomu, z umiejętności, z urody, z dzieci…

Katarzyna: Mówię jednak o tych, dla których największą wartością jest posiadanie faceta. Nie wykształcenie, nie stanowisko, nie praca, nie kompetencja są wartością. Mogą to wszystko posiadać, ale najważniejsze i tak będzie nieprzytomnie potrzebujące miłości serce.

Suzan: Niestety żaden mężczyzna na świecie nie potrafi, nawet jakby bardzo się starał, zapełnić studni, która jest pusta. To miejsce może być wypełnione jedynie przez rodziców.

Katarzyna: Rozmawiamy w tej książce o problemach ze spotkaniem lub posiadaniem faceta. Męscy bohaterowie tych historii są problematyczni, ale również damy są podatne na iluzję i mało doświadczone. Zresztą jak dziewczyna może być doświadczona, skoro ona w domu miała słuchać, być grzeczna i uprzejma, a wiele rzeczy było zakazanych. Jeśli takiej dziewczynie trafia się problematyczny pan, który wydaje jej się barwny, uroczy i ciepły, ona przepada.

Weźmy na przykład tego faceta, który okazał się homose-ksualistą. Może gdyby było po nim widać odmienną orientację seksualną, ona by się na to nie złapała.

Suzan: Być może czuła to nieświadomie, tyle że on dużo jej dawał. Ona z tego korzystała, ale mężczyzna sam był bardzo zagubiony.

Tylko pytanie: czy w tym wszystkim jest nasza wina? Facet jest miły, umie słuchać, daje kwiaty… Czy to dziwne, że nam się podoba?

Katarzyna: Nie jest to dziwne. Nie chodzi o to, by się nie cieszyć, ale o to, by nie wpadać natychmiast jak śliwka w kompot. Facet nie może być dla nas rozwiązaniem życia. Nie można tak podchodzić do tematu. Facet nie jest ratunkiem!

Suzan: Rozumiem, daje nam skrzydła fakt, że ktoś się nami zachwycił. Super, ale to nie oznacza, że mamy od razu się oddać, zawierzyć, całkowicie zaufać.

Chodzi też pewnie o to, by zauważać pierwsze sygnały. Być otwartą na to, co się dzieje, i nie zakładać od razu ślubu. Chociaż czasami tak się chce! Ha, ha! ;)

No, ale o czym byłyby te seriale, gdybyśmy tak zawsze wszystko wiedziały z góry…

Katarzyna: Chodzi o to, by z jednej strony poddawać się rozkosznej chwili, a z drugiej mieć przytomny mózg. Wiem, że to nie jest łatwe, ale można się tego nauczyć. Można mieć w sobie Dziecko, które się cieszy i bawi, ale jednocześnie mieć także Dorosłego, który uważnie patrzy, zastanawia się, analizuje i rozbiera na czynniki pierwsze to, co się dzieje. Dodatkowo trzeba mieć też Rodzica, który mówi: „Fajnie, kochanie, baw się, on rzeczywiście jest sympatyczny, ale nie znasz go jeszcze, więc nie spiesz się, wiesz, jak to bywa z fascynacjami”.

Suzan: Ona nie chce tego wiedzieć. Jeżeli dziewczyna ma w sobie tylko Dziecko i surowego Rodzica, to będzie uciekać z domu rodzinnego do nowego mężczyzny, szukać kogoś, kto okaże się dla niej dobry. Sama byłam taka przez wiele lat i świetnie to rozumiem.

Katarzyna: Jak byłoby cudownie, gdyby matka tak z córką rozmawiała: „Kochanie, rozumiem, że on cię zauroczył, dobrze. Ciesz się tym, baw się, wychodź z nim, przyjmuj prezenty, sprawdź seks, jeśli będziesz chciała. Słuchaj go jednak! Wsłuchaj się w to, co mówi o swojej matce, co mówi o innych kobietach, jaką ma przeszłość i co myśli o przyszłości. Pamiętaj, że mężczyźni mówią ważne rzeczy na początku”.

Suzan: Myślę, że warto to powtórzyć – faceci na początku bardzo dużo o sobie mówią! Gdy sięgam pamięcią do swoich randek, to na tych pierwszych zawsze zostało powiedziane coś, co potem psuło związek. Na przykład mężczyzna mówi: „Nie lubię wydawać pieniędzy. Jestem oszczędnym facetem, który szanuje swoją kasę”, a my usłyszawszy to, powinnyśmy już wiedzieć, że gość będzie liczył każdą złotówkę wydaną na kawę na mieście, a po rozwodzie będzie ukrywał swoje dochody, by płacić jak najmniejsze alimenty na dzieci.

Katarzyna: Tak, to prawda. Mężczyźni uważają, że są cudowni, więc mówią o sobie wszystko. Te złe rzeczy też. Wystarczy słuchać.

Suzan: Pan mówi na przykład, że nie lubi pracować, a nam się to wydaje takie słodkie albo mądre. W końcu kto lubi? Ja też nie lubię. Mądry z niego gość i w dodatku taki szczery. Bierzemy go z tą słabością i nawet nam to pasuje, bo przecież najważniejsze jest to, że on w ogóle się w naszym życiu pojawił. Zakochany przyszedł na drugie spotkanie, zaakceptował twoje nieperfekcyjne ciało (oczywiście tylko w twoim krzywym zwierciadle ono jest nieperfekcyjne). Zauważył cię i wysłuchał z zainteresowaniem.

Odkąd on zaczął słuchać – ty usłyszałaś siebie. To działa jak narkotyk.

Katarzyna: A w rzeczywistości taki pan będzie mądrze kombinował, jak tu nie pracować i zostawić babę ze wszystkim samą.

Suzan: Myślę o tej pani, która spotkała fajnego faceta i okazało się, że jest chory. Powinien jej o tym powiedzieć dużo wcześniej. Takie rzeczy też są częścią życia i to nie przekreśla związku. Ale trzeba o tym uprzedzić przed pełnym zaangażowaniem. Chociaż może być to bardzo trudne, jest jednak niezbędne.

Katarzyna: Zdecydowanie tak. Powinien z nią usiąść i porozmawiać, w zależności od tego, do czego miałaby zmierzać ich znajomość. Mogliby zostać tylko przyjaciółmi i wtedy jego choroba nie byłaby takim problemem, ale gdyby planowali być parą, on powinien o tym powiadomić dość wcześnie.

Suzan: Łukasz pewnie liczył na to, że po jakimś czasie zdobędzie Elwirę emocjonalnie i fakt choroby nie przesądzi o rozstaniu. Co ty byś zrobiła na jej miejscu?

Katarzyna: Gdyby facet mnie bardzo interesował, gdyby był ciekawy i miał mi coś ważnego do zaoferowania, może bym się zgodziła na związek mimo jego ciężkiej choroby. Na pewno nie chciałabym zrywać relacji, choć może nie ryzykowałabym miłości, a zostałabym z przyjaźnią… Nie wiem…

Suzan: Ja sobie wyobrażam, że ten związek mógłby się dalej rozwijać, gdyby ona z niego nie zrezygnowała.

Katarzyna: Tak naprawdę każdy może umrzeć w każdej chwili. Może cię przejechać tramwaj albo możesz się pośliznąć na skórce od banana. Tutaj jednak ryzyko jest wyższe niż przeciętne i trzeba to brać pod uwagę. Elwira na pewno wzięła to pod uwagę, podejmując decyzję.

Suzan: Nasi faceci mają dość dziwną tendencję. Chcą, by brać ich ze wszystkimi wadami, a sami mają bardzo duże wymagania wobec innych. Ilu facetów przyznaje, że nie ma pracy, lubi piwo i dziewczyny? A co z kobietami? Polki, które poszukują męża, muszą być idealne, porządne, młode i bez dzieci.

Myślę, że gdyby to Elwira była w sytuacji Łukasza, od razu by mu powiedziała o chorobie albo w ogóle dałaby sobie spokój z szukaniem faceta. To wszystko zaczyna się od wychowania dziewczynek na opiekunki i mamusie, które sterują emocjami mężczyzn, a im facet biedniejszy, tym lepiej, bo można się wykazać. Jak zwykle kłania się dzieciństwo. Zwróć uwagę, jak bezradne jesteśmy jako kobiety w młodym wieku, gdy szukamy mężczyzny na stałe.

Katarzyna: Mało wtedy wiemy i jesteśmy bardzo niedoświadczone. Nie umiemy prawidłowo rozpoznać dobrego faceta. Łudzimy się. Żyjemy nadzieją. Nie mamy pojęcia, co nas czeka w przyszłości. Dlatego tutaj tak ważna jest rola mamy i taty. Oni powinni dziewczynie opowiadać o życiu wprost.

Suzan: Mówić, jakie jest i jakie niesie z sobą zagrożenia, a jakie radości. Z jednej strony nie mogą go zaczerniać, a z drugiej nie powinni mówić tylko o kolorowych stronach.

Katarzyna: Ileż by to zmieniło, gdyby matka potrafiła rozmawiać z córką! Mogłaby jej mówić o swoich przeżyciach, o tym, co ją spotkało, o tym, jakie sama miała doświadczenia w młodości.

Suzan: Tak, ale wtedy musiałaby zrezygnować z roli Matki Boskiej – brzemiennej dziewicy. Ten paradoks będzie nas prześladował do końca życia. Zawsze będziemy musiały być piękne i zaradne, rozsądne i namiętne itd.

W tych wszystkich opowieściach jest wyraźna potrzeba bycia wyróżnioną, silną, widoczną. Taką, która pomaga i wyciąga z kłopotów. Ta kobieta, która romansowała z księdzem – Zofia. Zobacz, jak ona musiała się czuć! On się modlił, męczył się ze sobą i swoimi namiętnościami, próbował nie ulec, zapewne szukał rozwiązania w rozmowie z Bogiem, ale się nie udało. Uległ jej. Ona była silniejsza.

Katarzyna: Ona jest dumna z tego, że z jej powodu mężczyzna się tak męczy.

Suzan: Myślała sobie: „Jaka ja jestem obezwładniająca! Jaką mam wielką wartość! Nareszcie!”.

Katarzyna: Na kobietę strasznie mocno działa to, że ona może tak działać na kogoś.

Suzan: To samo mówiłyśmy o facetach. Oni są długo pod wrażeniem, jakie robią na kobietach. A kobiety? Padają ofiarą tego samego schematu.

Katarzyna: Przypomina mi się śpiewana przez Ewę Demarczyk piosenka Jaki śmieszny ze słowami Wincentego Fabera:

Jaki śmieszny jesteś pod oknem,

gdy zapada chłodny zmierzch,

a nad miastem chmury ogromne,

i za chwilę pewnie będzie padał deszcz…

On stoi i patrzy, czy ja do niego zejdę. Czeka. Dla mnie tam moknie. Dla mnie marznie. Na mnie tam czeka.

Suzan: Każda przeżyła taki deszcz. Młodość jest oparta na tego typu historiach i to cudowne, że one się zdarzają. Tylko trzeba umieć być szczęśliwą także na innych częstotliwościach, zwyklejszych. Za to mężczyźni lubią zdobywać – pozwólmy im na to! Nie ratujmy ich od razu.

Katarzyna: Te wysokie częstotliwości to uzależnienie, a nie miłość. Zakochuję się w swoim odbiciu. Uwielbiam siebie w twoich oczach. Karmię się twoim głodem. Rozumiecie, drogie panie?

Ile potrzeba tego paliwa, by dama była ciągle podkręcona? Oczywiste jest, że ono kiedyś się skończy.

Suzan: To jasne, ale pamiętajmy, że w dojrzałym związku również są romantyczne, fajne chwile – ale jest ich mniej, i już!

Katarzyna: Podsumujmy wszystkie historie, które sprowadzają się tak naprawdę do jednego – oszustwa. Krzysztof, ksiądz, to prawdziwy oszust, a do tego świetny aktor. Jego życie płciowe kwitło i doskonale radził sobie z kobietami, a tej biednej Zofii wciskał kit, że męczy się ze swoimi zobowiązaniami wobec Boga.

Łukasz był zawstydzony i chory, ale też oszukiwał.

Tomek to kolejny kłamca, który kryje swój homoseksualizm, a Adam, czyli najgorszy możliwy typ, to kompletny psychopata. On też trochę oszukiwał, ale jednocześnie nie mógł powstrzymać swoich zaburzeń. Świadomie grał, bo wiedział, jak uwieść kobietę, ale nie mógł się pohamować przed ukazaniem swojej prawdziwej, niszczącej twarzy. Uwodzenie jest grą, w wielu przypadkach stosowaną tylko po to, by niszczyć.

Suzan: Psychopata to wyjątkowo groźny typ toksycznego mężczyzny. Opowieść Kornelii ujawnia tylko jedną sytuację, ale domyślam się, że było ich więcej. Ten człowiek manipulował swoją partnerką. Kładł na stół zatrute jabłko, ale trzeba przyznać, że ona musiała wiedzieć, co bierze.

Taki mężczyzna krytykuje kobietę, że za dużo pracuje i nie spędza z nim czasu, a ona myśli: „Fakt, za dużo pracuję”. Albo mówi jej, że ostatnio jest zmęczona, skwaszona i markotna, tylko siedzi w fotelu z papierosem, a ona myśli: „No tak, ma rację”, i bierze winę na siebie. Pozwala dalej sobą sterować, bo natychmiast, bez zastanowienia przyjmuje słowa krytyki i otwiera się na nie. Była krytykowana w dzieciństwie, więc jest to jej język miłości.

Katarzyna: Jest znowu w domu rodzinnym. W domu, czyli u siebie. W tym wszystkim, co on robi, jest ukryte pozorne zrozumienie, które ona chce otrzymywać.

Suzan: I przede wszystkim zauważenie jej! Ona potrzebuje uwagi, chce, by o niej mówił, by ją dostrzegał. Mówi co prawda negatywnie, ale interesuje się nią.

Katarzyna: Facet mówi: „Coś dziwnego się z tobą dzieje. Kiedy ostatni raz włożyłaś szpilki? Kiedyś się tak ładnie czesałaś, a teraz? Zapuściłaś się”, a ona myśli: „On to wszystko widzi, wie, że się zaniedbałam, i ma rację”.

Kobieta z jednej strony nie czuje się dobrze, bo facet jej dokucza, a z drugiej czuje się winna.

Suzan: „Dokucza” to zbyt delikatne określenie.

Katarzyna: „Niszczy” będzie odpowiedniejsze.

Suzan: Tak, bo to wszystko są teksty wroga. Ale może ona w domu rodzinnym była dzieckiem niewidocznym lub dostawała tylko tyle, ile jest niezbędne do przeżycia. Dla dorosłej kobiety, która miała takie dzieciństwo, nawet krytyka jest lepsza niż brak jakiejkolwiek uwagi. Bo wtedy ktoś na nią patrzy. Mówi co prawda, że zbrzydła, ale widzi ją.

Oczywiście facet jest też po to, by mówić nam o tym, czego nie dostrzegamy. Na przykład, że się zaniedbałyśmy. Powinien jednak używać innych słów niż „zapuściłaś się”, bo to jest nękanie.

Katarzyna: Edith Wharton, amerykańska pisarka, wydała kiedyś opowiadanie Mój najlepszy wróg. Dotyczyło jej męża. Gdy pierwszy raz je czytałam, byłam bardzo smarkata i go nie rozumiałam. Teraz doskonale wiem, o czym mówiło.

Partner to bliska osoba, otwieramy się przed nim, ale zaczynamy zbierać od niego cięgi. Z jednej strony czujemy, że one są trochę uzasadnione, ale z drugiej męczą nas te wbijane szpilki.

Suzan: Kobiety często pytają: „Po czym ja mam poznać, że to nie to?”.

Katarzyna: Po tym, że nie jest ci dobrze. Że się gubisz, nie wiesz, o co chodzi, masz wahania co do winy itp.

Suzan: Czasami trudno to zauważyć, zwłaszcza jeżeli masz niskie poczucie własnej wartości, nie masz dobrych przykładów relacji z mężczyzną, a ciągłą krytykę odbierasz jako coś normalnego.

Katarzyna: Matka cię nie lubiła, nie chwaliła, nie cieszyła się tobą, nie doceniała cię i dlatego nie umiesz dostrzec, kiedy jest ci źle, bo właściwie zawsze ci tak było.

Suzan: Bywa też odwrotnie. Czasami to kobieta jest tą niszczącą stroną.

Po mamie odziedziczyłam to, że czasem w relacji z mężczyzną potrafię być wredna i zbyt ostra. Gdy słyszę jakąś uwagę, która mi się nie podoba, natychmiast staję się obrażoną panienką. Z chama, który potrafi strzelić faceta w mordę, zmieniam się w nadwrażliwą kobietkę, której nie wolno nic zarzucić, bo zaleje się łzami. Zmieniam taktykę tak, żeby było napięcie, bo jestem przyzwyczajona do tego z domu. Teraz, z perspektywy lat, widzę swoją grę. Umiem już stawać obok i nie pozwalam się jej porwać.

Katarzyna: Faceci są tacy sami.

Mężczyzna wychodzi z domu od matki w podwójnej, diabolicznej sytuacji, która zresztą nazywa się „podwójnym wiązaniem”. Mama go uwielbia, kocha, troszczy się o niego i życie by za niego oddała. Tylko nie w tym rzecz. Rzecz w prawach, obowiązkach i granicach, które ona powinna wyznaczyć synowi.

Suzan: Nie wyznacza, bo sama ich nie zna.

Katarzyna: To prawda. Najczęściej jest nadopiekuńcza. Od męża nie dostaje tego, co powinna, nie jest spełniona w seksie, nie ma swoich zainteresowań, swojego życia. Jej życie to bycie „matką”. Mówi do dziecka: „Jesteś moim małym mężczyzną”. Nie synkiem, tylko mężczyzną! Tatuś bardzo często nie lubi takiego dziecka albo z nim rywalizuje. Może też uciekać i oddalać się od rodziny.

I z takiej rodziny do kobiety wychodzi mężczyzna…

Suzan: Właściwie to nie wychodzi. Mamusia nie pozwoli całkowicie się opuścić. Będzie z nim kroczyć całe życie, a on będzie szukał kobiety na jej podobieństwo lub uciekał do matki, gdy inna kobieta okaże się zbyt zdrowa, żeby się poświęcić i zajmowanie nim uczynić swoim celem. Nigdy żadna nie dogoni matki.

Katarzyna: Tak, prawda. W każdym razie ten mężczyzna jest księciem z bajki dla swojej mamusi, więc dla żony również chce nim być. Jednocześnie nie chce się żenić z kopią swojej rodzicielki. On chce kobiety, która nie będzie go zniewalać, bo zniewolony był w domu. Pragnie takiej, która da mu wystarczająco dużo swobody, ale będzie go również traktować jako księcia, któremu trzeba usuwać przeszkody spod nóg, usługiwać i którego trzeba wielbić.

Suzan: „Bo ja przez ciebie, synku, nie spałam pół nocy, nie wiedziałam, gdzie jesteś” albo: „Tak się strasznie o ciebie martwiłam, jak jeździłeś tym motocyklem, że się zabijesz”.

Katarzyna: Albo tak jak mówiła moja teściowa: „A czy Pawełek, jak wychodził z domu, to wziął parasol, bo u nas w Łodzi pada, czy u was w Warszawie też pada?”.

Suzan: Pawełek pewnie wyjechał z tej Łodzi szczęśliwy, że mamusia nie siedzi mu na głowie i nie pyta o parasol…

Katarzyna: Tak, ale jednocześnie się zastanawiał: „Dlaczego ta moja baba tak się o mnie nie troszczy?”.

Suzan: „I nie jest mną zachwycona cały czas?!”

Katarzyna: Bardzo wielu mężczyzn ma w sobie dużo złości do kobiet za swoje matki. Oczywiście jest to nieujawnione, bo przecież nie można nie znosić swojej ukochanej mamusi.

Suzan: I swojej kobiety. To bardzo niemęskie. On przecież kocha kobiety! Tylko nie wiadomo, dlaczego każdą umie unieszczęśliwić.

Katarzyna: Ja cię ubóstwiam, całuję cię po rączkach, ale, cholera, jak robisz coś, co mi się nie podoba, jesteś moim wrogiem. Tym sposobem dwie najbliższe sobie osoby stają się swoimi wrogami.

Suzan: Powiedziałaś wcześniej, że trzeba ufać swoim uczuciom, bo barometrem tego, jaki masz związek, jest fakt, jak się w nim czujesz. Uważam jednak, że nie zawsze tak jest, bo z jednej strony sama potrafisz być katem, a z drugiej nienawidzisz, gdy facet jest katem dla ciebie. Do dziś czasami nie wiem, co czuję. Mam w sobie ogólny niepokój. Stery zawodzą. Nie wiem, czego chcę i co powinnam zrobić, bo za dużo mam głosów w głowie. Oczywiście teraz jest coraz lepiej i czuję się ze sobą dobrze, ale nie zawsze tak było. Czasami było naprawdę trudno.

Katarzyna: To, o czym mówisz, jest ważne. Kobieta często sama nie wie, jak się czuje.

Suzan: I sama nie wie, co robi. Potrafi koleżance przez godzinę opowiadać, jaki jej facet jest straszny, dołączając przykłady, które rzeczywiście to potwierdzają, ale o sobie nie mówi… W tej opowieści przypadkiem przemyca jakiś tekst, który nie klei się z całością, na przykład to, że on przez dwie godziny czekał na nią przed jej biurem. Gdy słyszę takie historie, od razu wyłapuję, że coś tu nie gra.

Katarzyna: Gdy jesteśmy rozeźlone, ukrywamy to, co dobre, by dać upust złości i pokazać, że ta złość jest uzasadniona.

Suzan: Często też jesteśmy zakłamane i same przed sobą udajemy. To już jest bardzo niefajne, bo nie pozwalamy sobie czuć, że jesteśmy zadowolone, dlatego że nie potrafimy tego uczucia rozpoznać. Nie wyniosłyśmy go z domu. Maskujemy więc przed sobą ten pozytywny stan, skupiając uwagę na czymś negatywnym, żeby było tak jak zawsze. Na przykład myślimy: „Fajnie było na tym spotkaniu”, ale za chwilę przychodzi poczucie: „On pewnie i tak już nie zadzwoni”.

Katarzyna: Pomimo tego wszystkiego, co mówisz, nie ma innej busoli niż twoja wewnętrzna radość lub jej brak.

To nie jest tak, że twoja głowa ci powie: „Wszystko jest w porządku”, kiedy ty się źle czujesz. Możesz się czuć fatalnie, dlatego że facet cię nadużywa, ale możesz też sama się nadużywać. Ten facet może też korzystać z tego, że się nadużywasz, i pogłębiać twój stan, jednak źródło jest zawsze w tobie. Oczywiście zdrowy facet tego nie robi.

Suzan: Czasami na pytanie „co czuję i myślę” może pojawić się w głowie odpowiedź „nie wiem”. Jest pauza. Poczekaj wtedy, nie spiesz się do tego, żeby zalać czas wydarzeniami i emocjami. Pozwól, żeby czas upłynął i żeby to „nie wiem” nabrało kształtów. Ile byśmy sobie zaoszczędziły bólu, gdybyśmy się tak nie spieszyły i nie odcinały świata, gdy pojawi się facet na dłużej niż jedną noc.

To „nie wiem” to już jest coś, na co trzeba zrobić przestrzeń. Musimy zobaczyć, co się będzie działo w tobie dalej.

Katarzyna: Czasami się zdarzy przystojny facet albo piękna dziewczyna i ulegamy im. Wtedy przepadamy.

Suzan: Tak, dlatego że przypisujemy urodzie cechy charakteru. Osoba atrakcyjna kojarzy się nam z kimś dobrym, obdarowanym. Chcemy być obok niej, bo myślimy, że dostała więcej. W atrakcyjnej osobie łatwiej można się zatracić. Piękno oczywiście przyciąga, to jest życiowe i normalne. Jeśli jednak masz w sobie nierównowagę, będziesz szukać nierównowagi. Deszcz przyciąga parasole…

Katarzyna: Jeśli sama nie jesteś zrównoważona, nie zauważasz tego, że ktoś, z kim się wiążesz, również nie jest. Przeciwnie, myślisz, że on jest kompatybilny z tobą.

Dwie głodne, spragnione miłości osoby rozpoznają w sobie nawzajem ten głód. Myślą, że spotkały bratnią duszę, która jest cudowna i chce tego samego. Przez jakiś czas zapewne jest bosko, ale później …

Suzan: Nie chodzi się do supermarketu głodnym, bo wtedy kupuje się wszystko. I za dużo, i niepotrzebne, i kiepskiej jakości.

Katarzyna: Kupuje się za dużo, za drogo i nie to, co jest potrzebne.

Suzan: Jeśli jesteście głodne miłości, to najpierw sprawdźcie, czym możecie się najeść, co będzie dla was bezpieczne, zanim ruszycie na facetów. Wiem, że to trudne. Sama jestem kochliwa i miałam duży deficyt uwagi w dzieciństwie. Teraz już mi lepiej, bo jestem dojrzałą kobietą i mam duże doświadczenie.

Najlepiej się szuka faceta, gdy jesteśmy ogólnie zadowolone. Nie chodzi tutaj o jakieś megaszczęście, ale o w miarę fajne życie. Takie, w którym możemy sobie pozwolić na wino z koleżankami albo samotną kawę z książką i czerpać z tego radość.

Katarzyna: A jeśli już spotkacie tego upragnionego faceta, ćwiczcie Dorosłego, którego macie w sobie. Nawet „na siłę” uzmysłówcie sobie, że nie znacie jeszcze tego człowieka, że trzeba być ostrożną, nie spieszyć się, że jeśli coś jest prawdziwe, to będzie trwało i się rozwijało.

Suzan: Najlepiej byłoby, gdyby kobiety w młodości usłyszały od kogoś te wszystkie rzeczy, o których piszemy. Mogą również przeczytać o nich w naszej książce i wziąć sobie do serca. Może dzięki temu będą cierpiały mniej i nie traciły tyle czasu na dochodzenie do siebie po zawodzie.

Katarzyna: Tak, taki też mamy cel ;). Zresztą nie tylko w tej książce, ale w kilku innych również.

Trzeba sobie uzmysłowić, że relacja, w której natychmiast dostajemy skrzydeł i która nas od razu oszałamia, może być bardzo niebezpieczna.

Suzan: Jako osoba, która nałogowo pozbywa się skrzydeł i bardzo lubi obracać się w środowisku niebezpiecznym pod tym względem, powiem, że przynajmniej trzeba uważać na konta bankowe i na wszystkie inne obowiązkowe rzeczy, które nas zabezpieczają, no i pamiętać o intercyzie. Mnie jeden pan bardzo nieładnie potraktował. Po prostu oszukał. Ale miał też łatwo, bo ja bardzo chciałam zaufać. Niestety zaufałam.

Katarzyna: Ogromna część dziewczyn natychmiast zapyta z wielkim przejęciem i często z oburzeniem: „Ale co z romantyczną miłością?”.

Suzan: No właśnie – takiej miłości szukają kobiety. W przypadku tego pana, który mnie oszukał, czułam, że nie powinnam wchodzić z nim w relację. Nie posłuchałam jednak tego wewnętrznego głosu. To jest następna ważna rzecz: czasami wiemy, że pan jest niepewny, lub nie czujemy się z nim bezpiecznie i komfortowo. Wiemy to, a jednak wchodzimy w relację, bo nic innego się od dawna w naszym życiu uczuciowym nie dzieje.

Spieszymy się, drogie panie, bo niby czas ucieka. Nie powinnyśmy tego robić.

Katarzyna: Jeśli będziesz myślała tylko głodną cipką, stęsknionym sercem czy ciałem, które domaga się pieszczot i noszenia na rękach, a twoja głowa uśnie, to ukręcisz na siebie bat. Zostaniesz potraktowana tak, że cię okradną, wykorzystają, nadużyją. Będziesz służącą albo kuchtą domową. Choć oczywiście nie musi tak być i dlatego to nie jest proste.

Suzan: Jasne! Nie każde zatracenie kończy się tak dramatycznie. Czasami szybko się sobą nudzimy lub związek się nie rozwija i umiera śmiercią naturalną. Szukanie faceta, który zapewni dobrobyt i wybuduje dom, też nie jest rozwiązaniem. Trzeba popróbować i trochę pocierpieć, żeby znaleźć osobę na dłużej. Wybór komfortu też nie jest właściwy na dłuższą metę. Mówię tutaj o babkach, które siedzą w domu i pięknie pachną, a mężczyzna zajmuje się zarabianiem pieniędzy.

Katarzyna: Mnóstwo kobiet tak żyje! Są zachwycone, że znalazły faceta, który je utrzymuje. Jak długo będą mogły tylko pachnieć? Jeśli długo – szykują sobie pustkę, znużenie, apatię i brak satysfakcji. Jeśli zaś jemu się znudzi to utrzymywanie, może zacząć kobietę bardzo źle traktować lub ją porzuci bez środków do życia.

Pamiętajmy też, że te wszystkie mroczne scenariusze wcale nie muszą się ziścić. Może się okazać, że wasza miłość i wasz wybór się sprawdzają, i wtedy nie pozostaje nic innego, jak pogratulować ;).

Suzan: Oczywiście pamiętajmy też o kryzysach, które u każdego się w końcu pojawiają.

Katarzyna: Ci, co mają więcej szczęścia, dojdą razem do starości, a nawet zostaną razem do śmierci.

Można się rozejrzeć dookoła siebie i zastanowić, ilu spośród przyjaciół i znajomych ma szczęśliwy związek. Ilu ludzi tak naprawdę trwa w miłości i szczęściu przez lata? Dlaczego myślimy, że nam się uda?

Suzan: Bo bardzo chcemy, żeby nam się udało. Zresztą to, że związek przetrwał przez lata, może wynikać z wielu różnych powodów. Najfajniej, jeśli ludziom jest ze sobą dobrze i dlatego chcą kontynuować związek.

Katarzyna: Jeśli wydaje nam się, że nasza koleżanka czy kolega ma bardzo udane życie małżeńskie, wystarczy pojechać z taką parą na wakacje. Wtedy się przekonamy, czy mamy rację. Zobaczymy, jak oni się do siebie odnoszą, jak się traktują, jak ze sobą rozmawiają, co robią razem i co robią, gdy się pokłócą, oraz co się dzieje, gdy któreś z nich staje się nieznośne. Może się okazać, że powinniśmy się od nich uczyć, ale może się też okazać, że widzieliśmy tylko otoczkę i fałsz.

Suzan: Od zwykłego życia, pełnego kryzysów i trudności, przyjemniejsza jest iluzja. Niektórzy ludzie potrzebują być w zmienionym stanie świadomości. Uzależniają się od wielu rzeczy i stanów po to, by nie trwać w realnym świecie. Rzeczywistość wydaje im się zbyt smutna. Ale doświadczenia też uczą. Nie zawsze, ale często jednak tak. Z czasem ufamy sobie samym coraz bardziej i mamy zdrowsze podejście do miłości.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki