Marina - ebook

Drogi Czytelniku!

Marina to czwarta napisana przeze mnie powieść. Po raz pierwszy ukazała się w Hiszpanii w 1999 roku i spośród książek, które dotychczas opublikowałem, tę darzę największym sentymentem. Czytelnicy, którzy znają mnie przede wszystkim jako autora Cienia wiatru i Gry anioła, mogą nie wiedzieć, że moje pierwsze cztery powieści zaklasyfikowane zostały jako literatura młodzieżowa. Choć powstały z myślą o młodym odbiorcy, miałem nadzieję, że przypadną do gustu wszystkim, bez względu na wiek. Bardzo chciałem napisać taką książkę, którą z przyjemnością sam bym przeczytał jako dzieciak, jako dwudziestotrzylatek, czterdziestolatek czy wreszcie sędziwy osiemdziesięciolatek.

Nadszedł w końcu czas, gdy po wielu długotrwałych bataliach o prawa autorskie moje pierwsze książki mogły zostać udostępnione czytelnikom na całym świecie. Mimo iż od ich napisania minęło już tyle lat, powieści te wciąż cieszą się zainteresowaniem i ciągle, co mnie niepomiernie cieszy, przybywa im czytelników, zarówno młodych, jak i dojrzałych.

Jestem głęboko przekonany, że istnieją opowieści o uniwersalnym przesłaniu. Dlatego wierzę, iż czytelnicy moich późniejszych powieści, Cienia wiatru i Gry anioła, zechcą sięgnąć również po te moje pierwsze książki, w których nie brak magii, mrocznych tajemnic i niezwykłych przygód. Oby tych przygód jak najwięcej w świecie literatury przeżyli moi nowi czytelnicy.

Z życzeniami bezpiecznej podróży

Carlos Ruiz Zafón

luty 2010* * *

Marina powiedziała mi kiedyś, że wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło. Wieczność musiała upłynąć, abym wreszcie pojął jej słowa. Lepiej jednak będzie, jeśli zacznę od początku, czyli w tym przypadku od końca.

W maju 1980 roku zniknąłem, zapadłem się pod ziemię na cały tydzień. Przez siedem dni i siedem nocy nikt nie wiedział, gdzie się podziewam. Przyjaciele, koledzy, nauczyciele, nawet policja, wszyscy ruszyli na poszukiwania uciekiniera: niektórzy mieli go już za martwego, inni zaś uznali, że dotknięty nagłą amnezją błąka się po zaułkach dzielnicy.

Tydzień później jednemu z policjantów w cywilu wydało się, iż rozpoznaje owego chłopca; w każdym razie rysopis się zgadzał. Poszukiwany wałęsał się po dworcu Francia niczym dusza zagubiona w katedrze wzniesionej z żelaza i mgły. Funkcjonariusz podszedł do mnie z wyrazem twarzy detektywa z czarnego kryminału. Zapytał, czy przypadkiem nie nazywam się Óscar Drai i czy nie jestem tym chłopcem, który wyszedł z internatu swej szkoły i przepadł bez wieści. Skinąłem głową, nie otwierając ust. Pamiętam odbicie sklepienia hali dworcowej w jego okularach.

Usiedliśmy na jednej z ławek na peronie. Policjant wolno, niemal ociągając się, zapalił papierosa. Ani razu nie przytknął go do ust. Powiedział, że mnóstwo ludzi czeka na mnie z zamiarem zadania mi masy pytań, na które lepiej byłoby, żebym miał dobrze przygotowane odpowiedzi. Ponownie przytaknąłem. Spojrzał mi w oczy badawczo. „Zdarza się, że wyznanie prawdy nie jest najlepszym pomysłem, Oscarze”, powiedział. Podał mi parę monet i poprosił, żebym zadzwonił do internatu, do swego wychowawcy. Tak też zrobiłem. Policjant poczekał, aż skończę rozmawiać. Potem, życząc mi szczęścia, dał pieniądze na taksówkę. Zapytałem go, skąd wie, czy znowu nie zniknę. Przyjrzał mi się przez chwilę. „Znikają tylko ci, którzy mają dokąd wrócić”, odpowiedział. Odprowadził mnie przed dworzec i tam się ze mną pożegnał, ani razu nie zapytawszy, gdzie się tak długo podziewałem. Patrzyłem, jak odchodzi Paseo Colón. Towarzyszył mu, niczym wierny pies, dym z nietkniętego papierosa.

Tamtego dnia widmo Gaudiego rzeźbiło na niebie Barcelony, na tle błękitu wypalającego oczy, niemożliwe chmury. Wsiadłem do taksówki i pojechałem do internatu, gdzie czekał na mnie, jak sądziłem, pluton egzekucyjny.

Przez cztery tygodnie nauczyciele i szkolni psychologowie dręczyli mnie, bym ujawnił im swój sekret. Kłamałem i wyznawałem to, co każdy z nich chciał usłyszeć lub mógł zaakceptować. Z czasem wszyscy zaczęli udawać, choć nie bez trudu, że zapomnieli o tym epizodzie. Poszedłem w ich ślady. Nigdy nikomu nie powiedziałem, co się naprawdę wtedy zdarzyło.

Nie wiedziałem wówczas, że ocean czasu – chcemy czy nie – zawsze zwraca nam to, co w nim kiedyś pogrzebaliśmy. Piętnaście lat później nawiedziło mnie wspomnienie tamtego dnia. Zobaczyłem chłopca błądzącego pośród mgieł spowijających dworzec Francia i imię Marina zabolało znowu jak świeża rana.

Wszyscy skrywamy w najgłębszych zakamarkach duszy jakiś sekret. A oto moja tajemnica.1

Pod koniec lat siedemdziesiątych Barcelona była fatamorganą alei i zaułków, gdzie można było się cofnąć o trzydzieści lub czterdzieści lat, przekraczając zaledwie próg przedsionka jakiegoś domu lub kawiarni. Czas i pamięć, historia i fikcja zlewały się w tym czarodziejskim mieście niczym akwarele na deszczu. Tam właśnie, pośród dekoracji zbudowanych z katedr i domów rodem z baśni, pośród odgłosów dochodzących z uliczek, które już nie istnieją, rozegrała się ta historia.

Byłem wtedy piętnastoletnim chłopcem, duszącym się w czterech ścianach prowadzonego przez świątobliwych ojców internatu na wzgórzach przy drodze do Vallvidrery. W tamtych dniach dzielnica Sarriá wyglądała jeszcze jak małe miasteczko wyrzucone na brzeg modernistycznej metropolii. Moja szkoła znajdowała się przy biegnącej w górę odnodze Paseo de la Bonanova. Monumentalna fasada przywodziła na myśl raczej warowny zamek niż budynek szkolny. Masywna bryła ceglastego koloru była zmyślną kombinacją wieżyczek, łuków i mrocznych skrzydeł.

Gimnazjum otaczała cytadela ogrodów, pełna fontann, zamulonych stawów, podwórzy i zaczarowanych zagajników sosnowych. Jak okiem sięgnąć, ponure budynki skrywały baseny wydzielające upiorne opary, małe salki treningowe pogrążone w zaklętej ciszy i tonące w ciemnościach kaplice, gdzie święci z obrazów uśmiechali się w blasku świec. Poza czterema właściwymi piętrami gmach miał jeszcze dwukondygnacyjną piwnicę i poddasze stanowiące klauzurę dla tych nielicznych duchownych, którzy jeszcze byli nauczycielami. Sypialnie internatu mieściły się na czwartym piętrze wzdłuż koszarowych korytarzy. Te niekończące się, niedoświetlone tunele coraz to napełniały się cmentarnym echem.

Całe dni spędzałem w salach lekcyjnych tego ogromnego zamku, śpiąc z otwartymi oczami i czekając na cud, który wydarzał się codziennie o piątej dwadzieścia po południu. O tej magicznej godzinie słońce oblewało płynnym złotem wysokie okna. Rozlegał się dzwonek oznajmiający koniec lekcji dla wszystkich, a dla pozostających w internacie początek niemal trzygodzinnej, bo trwającej aż do kolacji w wielkim refektarzu laby. Z zasady czas ten miał być przeznaczony na naukę i refleksję duchową. Nie przypominam sobie, bym podczas całego pobytu poświęcił choć minutę tym zbożnym zajęciom.

To była moja ukochana chwila. Wychodziłem chyłkiem z budynku i wyruszałem na miasto. Zazwyczaj wracałem do internatu tuż przed kolacją, gdy nad starymi uliczkami i alejami zaczynał już zapadać zmierzch. W czasie tych długich spacerów ogarniało mnie oszałamiające uczucie wolności. Wyobraźnia unosiła mnie ponad dachy, wysoko ku niebu. Ulice Barcelony, internat i mój obmierzły pokój na czwartym piętrze przez kilka godzin przestawały istnieć. I przez te kilka godzin, mając w kieszeni tylko parę groszy, byłem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

Dość często nogi prowadziły mnie w okolice nazywane pustynią Sarriá, choć był to tylko rachityczny lasek na ziemi niczyjej. Dawne rezydencje wielkomieszczańskie, wyrosłe w swoim czasie w północnej części Paseo de la Bonanova, jeszcze stały, choć większość znajdowała się w stanie ruiny. Ulice otaczające internat tworzyły widmowe miasto. Pokryte bluszczem mury broniły wstępu do zdziczałych ogrodów zarastających monumentalne wille. Wśród pałaców, zaatakowanych przez chaszcze i zapomnienie, pamięć zdawała się unosić niczym uporczywa mgła. Wiele z nich stało pustych, czekając już tylko na wyburzenie, inne przez wiele lat co rusz plądrowano. Ale spotykało się też i zamieszkane.

Ich lokatorami byli zapomniani członkowie zrujnowanych rodów. Ludzie, których nazwiska drukowano na pierwszych stronach „La Vanguardii”, kiedy tramwaje, tak jak i inne nowoczesne wynalazki, wzbudzały lęk i trwogę. Zakładnicy obumierającej przeszłości, którzy odmawiali zejścia z tonącego okrętu. Pełni obaw, że jeśli się ośmielą postawić stopę poza obszarem swych niszczejących posiadłości, ich ciała natychmiast rozsypią się w proch. Więźniowie dogorywający w świetle kandelabrów. Czasami, kiedy przyspieszając kroku, przechodziłem obok tych zardzewiałych ogrodzeń, zdawało mi się, iż dostrzegam bojaźliwe spojrzenia zza obdrapanych okiennic.

Pewnego popołudnia, pod koniec września 1979 roku, postanowiłem zapuścić się na chybił trafił w jedną z tych alei, pełną modernistycznych pałacyków, na którą dotychczas nie zwróciłem uwagi. W pewnym momencie ulica skręcała i kończyła się ogrodzeniem, nieodbiegającym swym wyglądem od sąsiednich. Za nim dostrzec można było zapuszczony od dawien dawna ogród. Zza krzaków i drzew wyłaniał się dwupiętrowy budynek. Za fontanną, której rzeźby od lat zarastały mchem, wznosiła się ocieniona fasada.

Zapadał już zmrok i zakątek ów wydał mi się cokolwiek złowrogi. Panowała tu grobowa cisza, tylko wiatr od czasu do czasu szeptał coś ku przestrodze. Zrozumiałem, że znalazłem się w jednej z wymarłych części dzielnicy. Przyszło mi na myśl, że najlepiej będzie odwrócić się na pięcie i udać czym prędzej do internatu. Podczas kiedy chorobliwa fascynacja tą opuszczoną posiadłością walczyła ze zdrowym rozsądkiem, zauważyłem żółte, błyszczące w półmroku oczy wbite we mnie niczym dwa sztylety. Przełknąłem ślinę.

Na tle ogrodzenia dostrzegłem sylwetkę zastygłego w bezruchu kota o szarej, aksamitnej sierści. W jego pysku dogorywał wróbelek. Na szyi kot miał zawieszony srebrny dzwoneczek. Morderca przyglądał mi się badawczo przez kilka sekund. Potem odwrócił się i przecisnął pomiędzy żelaznymi sztachetami. Patrzyłem, jak się oddala w głąb tego przeklętego edenu, zabierając wróbla w jego ostatnią drogę.

Wizja miniaturowego drapieżcy, wyniosłego i zuchwałego, zauroczyła mnie. Jego lśniąca sierść i dzwoneczek na szyi świadczyły o tym, że ma właściciela. Być może budynek ten skrywał w sobie coś więcej niż tylko widma niegdysiejszej Barcelony. Zbliżyłem się i położyłem dłonie na sztachetach bramy. Metal był zimny. Wśród zarośli ogrodu połyskiwały w ostatnich światłach zmierzchu kropelki krwi wróbla. Szkarłatne perły znaczące drogę przez labirynt. Ponownie przełknąłem ślinę. A raczej spróbowałem to zrobić, gdyż zupełnie zaschło mi w gardle. Serce waliło jak szalone, jakby wiedziało coś, o czym ja nie miałem pojęcia. Wtedy poczułem, że brama ustępuje pod ciężarem mojego ciała, i zrozumiałem, że była otwarta.

Kiedy wchodziłem do środka, promienie księżyca padły na blade oblicza kamiennych cherubinów fontanny. Rzeźby obserwowały mnie. Wyobraziłem sobie, jak zeskakują ze swoich piedestałów i rzucają się na mnie, przemienione w demony o wilczych pazurach i wężowych językach. Nogi wrosły mi w ziemię. Jednak nic złego się nie stało. Wziąłem głęboki oddech, starając się ściągnąć cugle wyobraźni, i raz jeszcze rozważyłem, czy nie zaniechać swojej trwożnej ekspedycji. Po raz kolejny ktoś zdecydował za mnie. Nad pogrążonym w półmroku ogrodem uniosła się nagle niebiańska melodia. Z oddali zabrzmiały pierwsze takty jakiejś operowej arii z akompaniamentem fortepianu. Śpiewał ją najpiękniejszy głos, jaki kiedykolwiek słyszałem.

Wydawało mi się, że znam tę muzykę, nie mogłem sobie jednak przypomnieć skąd. Dobiegała z domu. Jak urzeczony ruszyłem na poszukiwanie jej źródła. Przez uchylone drzwi oszklonej galerii sączyły się refleksy mętnego światła. Zauważyłem, że z parapetu na pierwszym piętrze przyglądają mi się znajome kocie oczy. Poszedłem w stronę galerii, z której płynęły te niezrównane dźwięki. Kobiecy głos. W środku tańczyły płomyki dziesiątków świec. W ich blasku lśniła pozłacana tuba starego gramofonu, na którym obracała się płyta. Niewiele myśląc, ku własnemu zdumieniu przekroczyłem próg, oczarowany śpiewem tej zaklętej w gramofonie syreny. Na stole, na którym stał aparat, spostrzegłem połyskujący okrągły przedmiot. Kieszonkowy zegarek. Podniosłem go i przyjrzałem mu się w świetle świec. Wskazówki stały, tarczę miał zarysowaną. Był chyba złoty i przynajmniej tak stary jak ten dom. W głębi sali dostrzegłem odwrócony tyłem przepastny fotel stojący naprzeciwko kominka, nad którym wisiał portret kobiety w białej sukni. Zahipnotyzowało mnie smutne spojrzenie jej wielkich szarych oczu bez dna.

Nagle czar prysł. Z fotela podniosła się jakaś postać i obróciła w moim kierunku. Zobaczyłem siwe włosy i oczy jarzące się w półmroku jak węgielki. Wielkie białe dłonie wyciągnęły się ku mnie. Zdjęty przerażeniem, rzuciłem się do ucieczki. Po drodze zawadziłem o gramofon i zrzuciłem go ze stołu. Usłyszałem zgrzyt igły na płycie. Niebiański głos zamarł z piekielnym jękiem. Wypadłem do ogrodu, czując, że ogromne dłonie sięgają niemal mojej koszuli, i pędziłem na złamanie karku, przeniknięty strachem. Biegłem i biegłem, nie oglądając się za siebie, aż poczułem piekący ból w boku i zrozumiałem, że nie mogę złapać tchu. Zlany zimnym potem dostrzegłem trzydzieści metrów przed sobą światła internatu.

Wślizgnąłem się do środka przez drzwi kuchenne, których nigdy nikt nie pilnował, i dowlokłem do sypialni. Zapewne wszyscy moi koledzy byli już w refektarzu. Wytarłem spocone czoło, moje serce powoli zaczynało bić zwykłym rytmem. Zdążyłem się już prawie uspokoić, kiedy ktoś zastukał do drzwi.

– Óscar, pora schodzić na kolację – usłyszałem głos ojca Seguiego, jednego z rozsądnych wychowawców, który nie znosił występować w roli policjanta.

– Już idę, ojcze – odpowiedziałem. – Za momencik.

Pospiesznie wskoczyłem w marynarkę mundurka i zgasiłem światło. Za oknem widmowy księżyc świecił nad Barceloną. Dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, że nadal mam w ręku złoty zegarek.2

W następnych dniach przeklęty zegarek i ja staliśmy się nierozłączni. Wszędzie brałem go ze sobą, a nawet spał ze mną wsunięty pod poduszkę. Bałem się, że ktoś może go zauważyć i zapytać, skąd go mam. Nie potrafiłbym odpowiedzieć sensownie. „To nieprawda, że go znalazłeś; ukradłeś go”, szeptał mi do ucha oskarżycielski głos. „Trzeba to nazwać kradzieżą i włamaniem”, dodawał ów głos, który dziwnym zrządzeniem losu był łudząco podobny do głosu aktora dubbingującego Perry’ego Masona.

Co noc czekałem cierpliwie, aż moi koledzy wreszcie zasną, żebym mógł zacząć się cieszyć swoim skarbem. Kiedy zapadała całkowita cisza, dokładnie przyglądałem się zegarkowi, oświetlając go sobie latarką. Najcięższy nawet ogrom win nie mógł przytłoczyć fascynacji, jaką wzbudzał we mnie łup zdobyty w wyniku mego pierwszego wtajemniczenia w „przestępczość zdezorganizowaną”. Zegarek był ciężki i wydawał się zrobiony z litego złota. Pęknięte szkło wskazywałoby, że spadł lub został czymś uderzony. Uznałem, że doprowadziło to do uśmiercenia mechanizmu; wskazówki na zawsze zatrzymały się na godzinie szóstej minut dwadzieścia trzy. Na rewersie zegarka widniała inskrypcja:

Dla Germana, który jest głosem światła.
K.A.
19-01-1964

Pomyślałem, że zegarek musiał kosztować fortunę. Opadły mnie wyrzuty sumienia. Widząc wygrawerowane słowa, poczułem się jak złodziej wspomnień.

W pewien przesiąknięty deszczem czwartek postanowiłem się podzielić swoją tajemnicą. Moim najlepszym przyjacielem w internacie był nerwowy chłopak o przeszywającym spojrzeniu. Obstawał przy tym, by zwracano się do niego JF, aczkolwiek inicjały te nie miały nic wspólnego z jego imieniem i nazwiskiem. JF obdarzony był duszą libertyńskiego poety i tak ciętym poczuciem humoru, że nierzadko zdarzało mu się zranić we własny język. Był delikatnego zdrowia i wystarczyło wypowiedzieć słowo „mikrob” w promieniu kilometra od miejsca, gdzie się znajdował, by natychmiast uległ przekonaniu, że się nabawił infekcji. Kiedyś zrobiłem fotokopię strony słownika z hasłem „hipochondryk” i pokazałem mu ją.

– Nie wiem, czy wiesz, ale twój biogram znajduje się w słowniku Królewskiej Akademii – oznajmiłem mu.

Spojrzał na kartkę, po czym posłał mi spojrzenie bazyliszka.

– Spróbuj pod „i” znaleźć hasło „idiota”. Będziesz mógł stwierdzić, że nie jestem jedyną sławą w tym gronie – odparł JF.

Tego samego dnia, podczas dużej przerwy, zamiast udać się na dziedziniec, czmychnąłem z JF do głównej auli. Nasze kroki w korytarzu rozlegały się niczym echo stu cieni stąpających na czubkach palców. W dwóch snopach ostrego światła padającego na scenę wirowały pyłki kurzu. Usiedliśmy w kręgach jasności naprzeciwko pustych, ledwo widocznych w ciemności krzeseł. Deszcz szemrał za oknem.

– Fajnie – odezwał się z przekąsem JF – rozumiem, że się w coś bawimy, ale wolałbym wiedzieć, w co konkretnie.

Nie odzywając się, wyjąłem i podałem mu zegarek. JF ściągnął brwi, spojrzał na przedmiot, który znalazł się w jego dłoni, i przystąpił do dokładnych oględzin. Ukończywszy je, oddał mi zegarek, patrząc na mnie mocno zaintrygowany.

– No i co sądzisz? – natarłem.

– Sądzę, że to zegarek – odparł JF. – A kim jest ów Germán?

– Nie mam najmniejszego pojęcia.

Niczego nie ukrywając, opowiedziałem mu przygodę, jaka spotkała mnie kilka dni wcześniej w owym podniszczonym domu. JF słuchał mojej relacji z charakterystyczną dla siebie, laboratoryjną niemal cierpliwością i skupieniem. Gdy doszedłem do końca opowieści, zamyślił się, jakby przed wydaniem opinii chciał rozpatrzyć wszystkie jej aspekty.

– Jednym słowem, ukradłeś go – stwierdził.

– Nie w tym rzecz – usiłowałem się bronić.

– Ciekaw jestem, co na ten temat myśli niejaki Germán – skwitował JF.

– Niejaki Germán najprawdopodobniej od wielu lat już nie żyje – powiedziałem bez przekonania.

JF potarł podbródek.

– Zastanawiam się, co kodeks karny przewiduje w wypadku przywłaszczenia z premedytacją przedmiotów osobistych i zegarków z inskrypcjami… – ciągnął bezlitośnie mój przyjaciel.

– Nie było żadnej premedytacji, nawet grama czegoś podobnego – zaprotestowałem. – Wszystko stało się nagle, nie miałem czasu się zastanowić. A kiedy zauważyłem, że w ręku trzymam zegarek, było już za późno. Na moim miejscu zachowałbyś się tak samo.

– Ja na twoim miejscu dostałbym zawału serca – przyznał JF, raczej myśliciel niż człowiek czynu. – Oczywiście zakładając, że w ogóle byłbym na tyle szalony, żeby idąc tropem jakiegoś piekielnego kota, włazić do tej ruiny. Bardzo jestem ciekaw, jakie świństwa może roznosić taki czworonóg?

Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, wsłuchując się w litanię deszczu.

– No dobrze – odezwał się JF – co się stało, to się nie odstanie. Chyba nie masz zamiaru tam wracać, nieprawdaż?

Uśmiechnąłem się.

– Samemu, niekoniecznie.

Oczy mojego przyjaciela zrobiły się okrągłe jak talerze.

– Och, nie, co to, to nie! Nawet o tym nie myśl!

Tego samego dnia, po lekcjach, wymknęliśmy się z JF kuchennymi drzwiami i ruszyliśmy ku owej tajemniczej ulicy prowadzącej do pałacyku. Na bruku pełnym suchych liści było mnóstwo kałuż. Nad miastem rozpościerało się nieprzyjazne niebo. JF szedł z duszą na ramieniu, bledszy niż zazwyczaj. Na widok tego zakątka dryfującego po wodach przeszłości żołądek skurczył mu się do wielkości orzecha. Panowała ogłuszająca cisza.

– Chyba najlepiej będzie, jak po prostu spokojnie stąd odejdziemy – szepnął JF i stanął, gotów do odwrotu.

– Przestań się trząść jak zając.

– Ludzkość najwyraźniej nie docenia zajęcy, a jeśli się dobrze zastanowić, pełnią one niepoślednią…

Nagle odebrało mu głos. Wiatr przyniósł złowrogi dźwięk dzwoneczka. Wpatrywały się w nas żółte oczy kota. Zwierzak niespodziewanie zasyczał jak wąż i wyciągnął szpony. Zjeżył grzbiet i wyszczerzył kły, które parę dni wcześniej rozszarpały wróbla. Flesz dalekiej błyskawicy rozświetlił niebo nad naszymi głowami. Spojrzeliśmy z JF na siebie.

Kwadrans później siedzieliśmy na ławce nad stawem w parku należącym do naszego internatu. Zegarek nadal spoczywał w kieszeni mojej marynarki. I czułem, że staje się coraz cięższy.

Leżał tam przez resztę tygodnia aż do soboty rano. Tuż przed świtem obudziłem się z wrażeniem, że we śnie słyszałem głos dochodzący z gramofonu. Za oknem gorzał pejzaż Barcelony pełen szkarłatnych cieni, telewizyjnych anten i poddaszy. Wyskoczyłem z łóżka i sięgnąłem po przeklęty zegarek, który tyle krwi mi napsuł przez ostatnie dni. Zmierzyliśmy się wzrokiem. Wreszcie zdecydowałem się na stanowczy krok, z determinacją, na którą zdobywamy się tylko w obliczu absurdalnych zadań. Postanowiłem skończyć z tą sytuacją. Oddam zegarek.

Ubrałem się, jak mogłem najciszej, i na palcach przeszedłem ciemny korytarz na czwartym piętrze. Do dziesiątej, najpóźniej do jedenastej na pewno wrócę. A do tego czasu nikt nie powinien zauważyć mojej nieobecności.

Ulice okrywał ów nieprzejrzysty purpurowy woal, który zazwyczaj o świcie opada na Barcelonę. Doszedłem do ulicy Margenat. Sarriá z wolna budziła się do życia. Nisko wiszące chmury zagarniały w złocistą zorzę pierwsze światła brzasku. Zza welonu mgły i unoszonych przez wiatr liści wyłaniały się fasady domów.

Szybko odnalazłem ulicę. Przystanąłem na chwilę, by przyzwyczaić się do ciszy, do dziwnego spokoju, który panował w tym odludnym zakątku miasta. Zaczynałem mieć wrażenie, że świat stanął razem z zegarkiem spoczywającym w mojej kieszeni, kiedy zza pleców dobiegły mnie jakieś dźwięki.

Odwróciłem się i ujrzałem scenę żywcem przeniesioną z mego snu.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji