Marokańskie słońce - ebook

1.
MARYSIA

– Lot do Hamburga jest opóźniony o godzinę – powiedziała beznamiętnie staruszka do mężczyzny siedzącego obok mnie w gdańskiej poczekalni, który z pewnością był jej mężem. No świetnie! W takim tempie to ja na pewno nie zdążę na wieczorną zmianę do baru. Pierwszy dzień w nowej pracy i już spóźnienie. Ciotka mnie zabije – pomyślałam i pospiesznie wyciągnęłam z torebki telefon, aby napisać do niej SMS–a z informacją, że lot się opóźnia. Na pewno nie będzie zadowolona. Znam ją i wiem, co może teraz czuć. Tym bardziej, że z dnia na dzień musiała ratować mi tyłek i szukać pracy. I tak już kolejny raz. Moje życie bowiem od zawsze było pasmem samych udręk i problemów. Za kilka miesięcy skończę dwadzieścia dwa lata i jak dotąd nie byłam szczęśliwa. Czy to normalne? Nie wiem, bo nie mam pojęcia, co to znaczy normalność. Pochodzę z patologicznej rodziny, więc co ja tam mogę o tym wiedzieć. No właśnie. Nic.

Miałam siedem lat, kiedy moja własna matka postanowiła zostawić mnie swojej matce i wyjechać w nieznane, nie tłumacząc mi niczego. Dopiero będąc nastolatką, dowiedziałam się, jak było naprawdę. Co najlepsze, usłyszałam to przez przypadek. Akurat tamtego dnia wróciłam szybciej ze szkoły. Pamiętam, że padał deszcz, a ja nie miałam ani bluzy z kapturem, ani parasolki, więc biegłam przed siebie ile sił w nogach. Po kilku minutach wbiegłam do domu i usłyszałam coś, czego zapewne nigdy nie miałam usłyszeć.

– Ty nigdy nie powinnaś zostać matką! – grzmiała babcia, szlochając i patrząc wprost w oczy mojej matki, która stała naprzeciwko niej. – Po co ty w ogóle przyjeżdżasz? Tylko mącisz ciągle w głowie naszej Marysi i potem uciekasz! A ona zostaje sama! Ile razy już ją skrzywdziłaś? Mało ci? – krzyczała bez opamiętania, płacząc coraz mocniej. – Nigdy więcej tutaj nie przyjeżdżaj, skoro nie masz zamiaru nawet spotkać się z własną córką! Tylko faceci ci w głowie! Co nie przyjedziesz, to ciągle jakiś nowy! Ileż można, Magda? Czy ty nie rozumiesz, jakim jesteś pośmiewiskiem? Marysia jest coraz starsza i z pewnością dojdą do niej w końcu słuchy o tym, jak to zagranicą jej matka się prowadzi. Co kilka miesięcy inny facet! Jak tak można żyć? – łkała, ciskając w moją matkę szmatą, którą trzymała ciągle w rękach. – Jak ci nie wstyd przede mną i przed własną córką? Po co w ogóle teraz tu przyszłaś? Pochwalić się nowym facetem? A może znowu jesteś w ciąży i za kilka dni zadzwonisz szczęśliwa, że ją usunęłaś? Dobrze, że Marysi kiedyś nie usunęłaś! – dodała, po czym odwróciła się i spojrzała wprost na mnie. Sądząc po wyrazie jej twarzy, była zaskoczona moim widokiem.

– O, Marysia! – krzyknęła wyraźnie zdziwiona. – Już jesteś, dziecko! Siadaj tu szybko. Naleję ci zupy. Na pewno przemarzłaś. Tak strasznie dzisiaj pada.

– Mnie też chciałaś usunąć? – wrzasnęłam, patrząc wprost w oczy matki.

– No coś ty, Maryśka! – odpowiedziała nieco speszona, spuszczając wzrok. – Babcia gada głupoty. Zresztą to już przeszłość. Nie ma co do niej powracać. – Machnęła ręką i uśmiechnęła się sztucznie. – Nawet się ze mną nie przywitałaś! Witaj, córciu. Dawno cię nie widziałam – powiedziała, po czym zbliżyła się do mnie i przytuliła.

Odskoczyłam od razu. W kilka sekund mój świat legł w gruzach. Dotychczas myślałam, że matka, zmuszona sytuacją życiową, wyjechała za granicę jak miliony innych kobiet w tym kraju w celach zarobkowych. Babcia często przynosiła mi pieniądze, czasem nawet całkiem duże sumy, które rzekomo wysyłała mama. Stojąc tam, nie wiedziałam już sama, jaka jest prawda. Idealny obraz matki poświęcającej swoje szczęście dla córki legł w gruzach. Poczułam do niej ogromną niechęć i nie miałam zamiaru tego ukrywać.

– Odwal się ode mnie! – krzyknęłam po chwili. – I daj mi wreszcie święty spokój! Babcia ma rację, nie wiem, po co tutaj przyjechałaś. Nie potrzebuję cię – dodałam i nie czekając na jakąkolwiek reakcję, czym prędzej uciekłam w stronę swojego pokoju.

Po tym, co usłyszałam, nie chciałam jej znać. Nagle też wszystko zaczęło składać się w jedną całość. Tamtego dnia zaczęły przypominać mi się rzeczy, na które wcześniej nie zwracałam większej uwagi, a teraz nabrały one zupełnie innego wymiaru. Ilekroć matka wysyłała zdjęcia, zawsze była na nich z jakimś facetem. Początkowo, będąc jeszcze małą, naiwną dziewczynką, myślałam, że to zapewne kolejny jej kolega z pracy, z którym wyjechała na wycieczkę, kiedy miała dzień wolny od pracy. Zdjęcia przychodziły do nas co jakiś czas, czasem w odstępach rocznych, a czasami co kilka miesięcy, trudno zliczyć. Na żadnym z nich nie zobaczyłam jednak drugi czy kolejny raz tego samego mężczyzny. Tamtego dnia zrozumiałam dlaczego. Matka co rusz zmieniała facetów albo – co bardziej prawdopodobne – to oni zmieniali ją. Wcale bym się nie zdziwiła. Kto by z nią wytrzymał dłużej. Na pewno nie ja.

Czytając to, zastanawiacie się pewnie, gdzie w tym wszystkim był mój ojciec? No właśnie. Sama chciałabym wiedzieć. Nigdy nie dowiedziałam się ani od matki, ani od babci, ani od nikogo innego, kto jest moim ojcem. Tamtego dnia wpadło mi do głowy, że pewnie nawet moja matka nie wiedziała, z kim zaszła w ciążę i zaczęłam trzymać się tej myśli. To wydarzenie sprawiło, że mój – i tak znikomy – kontakt z własną rodzicielką zakończył się. Po kilku miesiącach bezsensownego pisania i dzwonienia do mnie, sama dała sobie spokój, ograniczając się jedynie do wysyłania mi życzeń na urodziny i święta, na które i tak nie miałam zamiaru jej odpisywać. Ta sytuacja trwa do teraz i nie sądzę, aby miało się to zmienić kiedykolwiek. Nie chcę jej znać. Nie jest mi do niczego potrzebna.

Jedyną osobą z rodziny, która zawsze – oprócz babci, rzecz jasna – pomagała mi, była młodsza siostra mojej nieszczęsnej matki – ciocia Halina. Od kilkunastu lat wiodła szczęśliwe życie ze swoim mężem u boku. Był on Niemcem i pomimo bariery językowej, jaką kiedyś miałam, gdy byłam dzieckiem, uwielbiałam spędzać z nim czas i tak zostało mi do dziś. Po latach myślę, że wypełnił on pustkę po ojcu, którego nigdy nie poznałam, dlatego już zawsze będę miała do niego słabość. Zresztą tak, jak do ciotki Haliny, która już niejednokrotnie ratowała mnie z tarapatów.

Tak było również tym razem. Musiałam uciec, a ona – bez zbędnego gadania i prawienia morałów – po prostu zaproponowała przyjazd do siebie. Na dodatek załatwiła mi pracę w jednym z barów znajdujących się w jej dzielnicy. I to tak z dnia na dzień. Kochana ciocia. Bez niej z pewnością nie dałabym sobie rady – pomyślałam i wysłałam jej SMS–a. Dobrze, że wzięłam ze sobą coś do czytania. – Wyciągnęłam z torebki mój niedawny zakup, jakim była książka Biedni ludzie Fiodora Dostojewskiego. Tak, lubiłam klasyki. A Fiodor to mój ulubiony pisarz i jeden z nielicznych, do których lubiłam często powracać. Będąc jeszcze w liceum, poznałam jego twórczość, zapewne jak większość młodych ludzi, czytając Zbrodnię i karę. Biorąc pod uwagę fakt, o czym jest ta książka, może to głupio zabrzmieć, ale kocham tę historię i bez dwóch zdań jest to najlepszy utwór, jaki kiedykolwiek przeczytałam.

Niejednokrotnie ludzie, którzy widzieli mnie z jego lub podobnymi książkami, zadawali mi pytania, czy na serio mi się podobają. Zawsze zastanawiałam się nad sensem ich gadania. Przecież klasyki – jak sama nazwa zresztą wskazuje – to klasyki, dzieła sztuki! Na miejscu takich osób byłoby mi wstyd w ogóle się odzywać i przyznawać, że nie przeczytałam chociaż jednej takiej książki, ale jak mawia moja babcia – choćbym nie wiem, jak bardzo chciała, świata nie zmienię. I niestety te słowa to prawda.

Z przemyśleń wyrwał mnie głos mężczyzny, który siadał właśnie obok mnie, na miejscu, które kilka chwil wcześniej opuścili poczciwi staruszkowie. Jego egzotyczny wygląd poruszył grupkę dziewczyn siedzących naprzeciwko, jednakże na mnie nie zrobił żadnego wrażenia. Z całego serca nienawidziłam mężczyzn. Od jednego z nich właśnie uciekałam, więc nie w głowie mi amory. On jednak miał chyba inne plany, bo odkąd usiadł obok mnie, co rusz zerkał w moją stronę. Udawałam, że w ogóle tego nie widzę i całą swoją uwagę skupiłam na lekturze, która – jak sami się pewnie domyślacie – jakoś mi nie szła. Widząc kolejny raz, jak mężczyzna patrzy na moje nogi, spojrzałam wprost w jego oczy, na co uśmiechnął się szczerze i powiedział:

– Przed chwilą czytałem, że w Hamburgu pada deszcz. Powinnaś lepiej się ubrać. – Po czym wyszczerzył swoje śnieżnobiałe zęby, patrząc w moje źrenice.

W pierwszej chwili nie do końca zrozumiałam, o czym on mówi. Powiedział to po angielsku, a że nigdy nie należałam do osób, które dobrze uczyły się w szkole, a już szczególnie, jeśli chodzi o języki obce, nie zrozumiałam dokładnie, o co mu chodzi. Widząc moje zmieszanie, z pewnością domyślił się, że nic nie zrozumiałam. Wyciągnął swój telefon, po czym mówiąc coś w niezrozumiałym dla mnie języku wprost do telefonu, ten po chwili powtórzył wszystko po polsku. Uśmiechnęłam się nieznacznie. Widząc roześmiane dziewczyny siedzące naprzeciwko, które z pewnością były świadkami tej sytuacji, było mi wstyd. Podziękowałam, mówiąc sztucznie: Thank you. Zapewne nawet to krótkie zdanie w moim wykonaniu nie brzmiało tak, jak powinno. Odwróciłam się w przeciwną stronę. Do odlotu zostało jeszcze kilka minut. Kilka cholernie długich minut. Aby odgonić od siebie złe myśli, skupiłam się ponownie na lekturze, ale po chwili dałam sobie spokój. Pierwszy raz w życiu nie umiałam skupić się na czytanym tekście. Przewracałam kolejno kartki i nie wiedziałam, co czytam. Wprost nieprawdopodobne!

Ciemnooki nieznajomy nadal siedział na krześle obok i co chwilę patrzył to na mnie, to na moje nogi, to w swój telefon, posyłając mi nieśmiałe uśmiechy. Kiedy kolejny raz skupił swoją uwagę na telefonie, tym razem nieco dłużej niż poprzednio, miałam w końcu okazję przyjrzeć mu się bardziej. Pierwsze, co zauważyłam, to fakt, iż ubrany był w jakiś bliżej nieokreślony, nieznany mi mundur. A przynajmniej tak mi się to skojarzyło. Dopiero po wylądowaniu w Hamburgu, widząc innych mężczyzn identycznie jak on ubranych, zrozumiałam, że miał na sobie strój pilota samolotu. Siedząc z nim wtedy, nie wiedziałam, że mam obok siebie taką osobę. A już z pewnością nie pomyślałam nawet przed sekundę, że ten ciemnooki mężczyzna z typowo arabską urodą w ciągu najbliższych miesięcy wywróci mój świat do góry nogami. Jaka byłam naiwna!

Z perspektywy czasu nie żałuję jednak niczego. Spisując te wspomnienia, nabrałam dystansu, wszak minęło już ponad siedem lat od tego pamiętnego dnia, w którym siedząc na lotnisku, poznałam miłość swojego życia. Człowieka, dzięki któremu w końcu byłam szczęśliwa. Mężczyznę, który pokochał mnie taką, jaka jestem i pokazał mi życie, a jednocześnie zranił mnie dotkliwie. Złamał moje serce. Zabrał moją duszę i nigdy jej nie oddał. Teraz oboje prowadzimy oddzielne życia. Ja jestem szczęśliwą żoną i matką, a on? Niedawno pochwalił się, że ma żonę, z którą bardzo chciałby mieć dziecko. No cóż… Jedyne, co mi zostało, to wspomnienia, które z pewnością zabiorę ze sobą do grobu.

Kolejny raz, nawet już nie wiem który, powracam do tego deszczowego dnia, od kiedy miało zmienić się moje życie. Po kilku minutach patrzenia na tego mężczyznę, niewątpliwie przystojnego, w końcu mogłam udać się do bramek i tam widziałam go ostatni raz na lotnisku. Wsiadając do samolotu i podczas samego lotu nie myślałam o nim. W głowie wciąż miałam niestety jedno, a raczej jednego – człowieka, od którego znowu uciekałam. Tym razem na dobre.

Z Maćkiem byłam w związku od ponad sześciu lat, zaczęliśmy ze sobą chodzić jeszcze w gimnazjum. Ach, jaka to była miłość! Wiadomo, że tej pierwszej się nie zapomina. Człowiek nie ma żadnego porównania i myśli, że zakochując się w niewątpliwie najprzystojniejszym chłopaku z klasy, złapał Pana Boga za nogi. Ja też tak wtedy myślałam. I jeszcze przez długie lata później. Wszystko było dobrze do momentu, w którym poszliśmy na studia. Ja na uniwerek, on na politechnikę. Przeprowadziliśmy się do Gdańska, ale za namową babci nie zamieszkaliśmy razem. Ja wraz z koleżanką wynajęłam małe mieszkanie na Oliwie, a on razem z dwoma innymi kolegami zamieszkał na Morenie. Dzielił nas kawałek drogi, ale początkowo nie stwarzało to żadnych problemów. Do czasu. Odkąd tylko sięgam pamięcią, Maciek był strasznie podatny na to, co mówią mu inni. Koledzy zajmowali w jego hierarchii zaszczytne pierwsze miejsce i choćbym miała stanąć na rzęsach, moja osoba z pewnością by tego nie zmieniła. To właśnie koledzy wprowadzili go w świat imprez, dyskotek, a później narkotyków. Tak, byłam dziewczyną ćpuna. I to nie byle jakiego, wszak mój ukochany potrafił mieszać kilka używek jednocześnie.

Od tego czasu zaczęły się nasze problemy. Moja pomoc była na nic. Tak samo, jak jego obietnice, które składał mi za każdym razem, gdy trafiał na odwyk. Ileż to razy słyszałam, że w końcu rzuci to gówno. Że mogę mu zaufać. Że mam go nie opuszczać, bo tak naprawdę ma tylko mnie. Że mnie kocha i nie wyobraża sobie życia beze mnie. Tak, początkowo w to wierzyłam. Miarka się jednak w końcu przebrała. Będąc pod wpływem narkotyków, Maciek wsiadł za kółko i potrącił Bogu ducha winną staruszkę na pasach, która pomimo starań wielu specjalistów umarła kilka dni po wypadku. Maciek od razu trafił do aresztu. Początkowo chyba nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, co zrobił i co go czeka. Nigdy nie zapomnę jego pustego, otępiałego wzroku, jakim patrzył na mnie, gdy pierwszy raz odwiedziłam go w więzieniu. Nie wiem, co wtedy czuł i myślał, ale z pewnością nie był to mężczyzna, w którym się zakochałam. Nienawidziłam go z całego serca, kochając go jednocześnie. Tylko ja potrafię czuć tak skrajnie różne emocje w tym samym czasie.

W oczach wielu byłam skończona – tak samo, jak i on. Przecież byłam dziewczyną Maćka. Tego Maćka, który zabił człowieka. W dodatku staruszkę i to jeszcze pod wpływem narkotyków. Nie mogło być gorzej! Po wielu namowach mojej babci, której notabene załatwiłam wraz z ciocią Haliną miesięczny pobyt w sanatorium, postanowiłyśmy, że wyjadę. Zrobię sobie przerwę od studiów i całej reszty. Chciałam zapomnieć i odciąć się od tej chorej sytuacji. I tak właśnie trafiłam na lotnisko, oczekując, że ten wyjazd odmieni moje życie choć trochę. Nie sądziłam jednak, że zmieni je tak bardzo.

Będąc na lotnisku w Hamburgu, zauważyłam, że za wielkimi oknami naprawdę pada deszcz. Uśmiechnęłam się sama do siebie, myśląc o tym, jak jestem ubrana. Koszulka na ramiączkach i krótkie spodenki, a do tego baleriny na stopach – wręcz idealny zestaw na taką pogodę. Po kilku minutach kręcenia się wokół ujrzałam w końcu ciocię. Szła w moim kierunku ze swoim synem, Andreasem. Po chwili, witając się wcześniej, całą trójką udaliśmy się w stronę parkingu, gdzie mieliśmy zamiar złapać jakąś taksówkę. Wychodząc z budynku, zauważyłam w tłumie oczekujących na transport ludzi dobrze mi znaną sylwetkę. Tak, to z pewnością był ten facet, który próbował zagadać do mnie na lotnisku w Gdańsku. Uśmiechając się pod nosem, spuściłam wzrok, przypominając sobie, jak żenująco poczułam się, gdy do mnie mówił, a ja nawet nie potrafiłam mu odpowiedzieć. Wtem ktoś idący z naprzeciwka szturchnął go w ramię, przez co wypadła mu z ręki teczka. I właśnie wtedy ciocia zaczęła mu pomagać zbierać dokumenty, które wysypały się z jej wnętrza, a on odwrócił twarz i spojrzał wprost w moje oczy, posyłając mi najszczerszy uśmiech, jaki widziałam w życiu i przy okazji znów powiedział coś, czego kompletnie nie byłam w stanie zrozumieć. Andreas, widząc moje zmieszanie, zaśmiał się i powiedział:

– On powiedział, że miło cię znowu widzieć i że mówił ci, że w Hamburgu pada deszcz.

– Aha – odpowiedziałam mocno zmieszana i wbiłam wzrok w bliżej nieokreślony punkt. Byłam na siebie strasznie zła i chciałam zapaść się pod ziemię. W głowie kłębiły mi się nie najlepsze myśli, bo też co taki facet mógł pomyśleć o mnie? Idiotka, która nic nie rozumie – taka zapewne byłam w jego oczach.

– Nic nie odpowiesz? – rzekł po krótkiej chwili wyraźnie rozbawiony Andreas.

– Daj mi spokój – odpowiedziałam zirytowana. – Powiedz mu, że dziękuję i tyle. Nie znam go przecież…

– Jasne – odpowiedział, po czym zaczął rozmawiać z nieznajomym.

Wiedząc, że i tak nic nie zrozumiem, oddaliłam się z ciocią u boku na najbliższy postój taksówek, który znajdował się kilka metrów dalej. Po kilku minutach dołączył do nas Andreas. Uśmiech nadal nie schodził mu z twarzy.

– Masz – powiedział do mnie, wyciągając dłoń, w której trzymał jakąś kartkę. – Tutaj jest jego numer telefonu.

– Czyś ty oszalał? – krzyknęłam. – Niby po co mi jego numer?

– Oj tam – odpowiedział przekornie. – Chciał, to dał, nie rób afery. Przecież to tylko numer telefonu, a nie prośba o oświadczyny. Już nie zgrywaj takiej niedostępnej.

Słysząc to, nie mogłam zrozumieć, w jakim celu to zrobił. Kartkę, którą właśnie dał mi do ręki mój kuzyn, wyrzuciłam do kosza stojącego obok, nawet na nią nie patrząc. Nie potrzebowałam facetów w swoim życiu. Chciałam odpocząć, zacząć życie od nowa – z dala od problemów. Zresztą i tak bym się z nim nie dogadała, więc po co mi taka znajomość? Chyba tylko po to, żeby nadal się ośmieszać. Mój nieszczęsny kuzynek miał chyba jednak nieco inne spojrzenie na tę sprawę, bowiem widząc, jak wyrzucam kartkę, powiedział wyraźnie rozbawiony:

– Dałem mu twój numer. – Po czym nie czekając na moją odpowiedź, wpakował się do taksówki, która właśnie nadjechała.

Byłam niesamowicie wściekła, ale postanowiłam, że jeszcze to na nim odbiję. Póki co strzeliłam focha, udając, że w ogóle nie słyszę, co Andreas do mnie mówi. Jadąc w stronę domu cioci, stwierdziłam, że ktoś taki jak tajemniczy nieznajomy z pewnością codziennie poznaje nowe dziewczyny, więc zapomni o mnie szybciej, niż myślę. Zresztą ja zapomniałam o nim równie szybko. Od razu po przyjeździe do domu ciotki Haliny odświeżyłam się, przebrałam i wyruszyłam w towarzystwie Andreasa do miejsca, w którym miałam pracować. Już na pierwszy ogień czekała mnie nocka za barem. No cóż… Cieszyłam się, że w tej dzielnicy mieszka tak wielu Polaków, których z pewnością będę obsługiwać tego wieczoru. Na szczęście jako barmanka jakoś sobie radziłam. Niemiecki rozumiałam jako tako, a że z natury jestem strasznie nieśmiałą osobą, nawet z moimi rodakami nie wdawałam się w dłuższe rozmowy, bo i po co? Moja praca polegała na robieniu drinków, nalewaniu alkoholi i późniejszym sprzątaniu stolików. Dniówka, jaką miałam otrzymywać, była dość wysoka, a już z pewnością taka, że w Polsce mogłabym o niej jedynie pomarzyć. To był wystarczający powód, abym pracowała tam tak długo, jak będzie to możliwe. Zresztą póki co i tak nie miałam gdzie wracać.