Mechaniczny książę. Cykl Diabelskie maszyny. Tom 2 - ebook

„Pra­gnę, by się pani dowie­działa, że była ostat­nim marze­niem mojej duszy. Od chwili, kiedy panią pozna­łem, drę­czą mnie wyrzuty sumie­nia, któ­rych już wcale nie ocze­ki­wa­łem. Od chwili, kiedy panią pozna­łem, sły­szę dawne, wzy­wa­jące mnie ku górze głosy, które w moim mnie­ma­niu umil­kły na zawsze. Do głowy zaczęły mi przy­cho­dzić myśli, aby odro­dzić się, roz­po­cząć od nowa, zrzu­cić z ramion brze­mię namięt­no­ści i grze­chu. Natu­ral­nie to tylko marze­nia senne, co prze­mi­jają…”.

– Char­les Dic­kens, _Opo­wieść o dwóch mia­stach_
(Prze­ło­żyła Zofia Popław­ska)PRO­LOG. ZBŁĄ­KANE DUSZE

Pro­log

Zbłą­kane dusze

Gęsta mgła tłu­miła wszyst­kie dźwięki, prze­sła­niała widok. W miej­scach, gdzie się roz­stę­po­wała, Will Heron­dale widział przed sobą ulicę, śli­ską, mokrą i czarną od desz­czu. Sły­szał głosy zmar­łych.

Nie wszy­scy Nocni Łowcy sły­szeli duchy, chyba że one same tego chciały, ale Will nale­żał do tych, któ­rzy to potra­fili. W miarę jak zbli­żał się do sta­rego cmen­ta­rza, nie­równy chór zawo­dzeń, bła­gań, krzy­ków i powar­ki­wań przy­bie­rał na sile. Nie było to spo­kojne miej­sce pochówku, ale Will wie­dział, czego się spo­dzie­wać; nie po raz pierw­szy odwie­dzał Cross Bones Gra­vey­ard przy Lon­don Bridge. Odci­na­jąc się od tych gło­sów, tak mocno się zgar­bił, że koł­nierz zasło­nił mu uszy. Opu­ścił głowę, a drobna mżawka osia­dała na jego czar­nych wło­sach.

Wej­ście na cmen­tarz znaj­do­wało się w poło­wie prze­cznicy: brama z kutego żelaza osa­dzona w wyso­kim kamien­nym murze, ale każdy Przy­ziemny, który tędy prze­cho­dził, widział tylko pustą par­celę zaro­śniętą trawą, nale­żącą zapewne do jakie­goś przed­się­biorcy budow­la­nego. Kiedy Will zbli­żył się do bramy, we mgle zma­te­ria­li­zo­wało się coś, czego żaden Przy­ziemny by nie zoba­czył: duża brą­zowa kołatka w kształ­cie dłoni o kości­stych, szkie­le­to­wych pal­cach. Krzy­wiąc się, Will się­gnął do kołatki i opu­ścił ją raz, dwa, trzy razy. W noc­nej ciszy roz­brzmiały głu­che ude­rze­nia.

Za bramą, z ziemi unio­sła się mgła niczym para, prze­sło­niła kości bie­le­jące na nie­rów­nym grun­cie. Para zaczęła się skra­plać i jaśnieć nie­sa­mo­witą nie­bie­skawą poświatą. Will chwy­cił pręty bramy i zadrżał, kiedy chłód metalu prze­nik­nął przez ręka­wiczki. To nie było zwy­kłe zimno. Wsta­jąc, duchy przy­cią­gały ener­gię z oto­cze­nia, wysy­sały z powie­trza całe cie­pło. Wło­ski zje­żyły się na karku Willa, kiedy nie­bie­ska mgła powoli ufor­mo­wała się w postać sta­rej kobiety w złach­ma­nio­nej sukni i bia­łym far­tu­chu, z pochy­loną głową.

– Cześć, Mol – rzu­cił Will. – Wyglą­dasz dzi­siaj szcze­gól­nie ład­nie, jeśli mogę tak powie­dzieć.

Zjawa unio­sła głowę. Stara Molly była sil­nym duchem, jed­nym z naj­sil­niej­szych, jakie Will kie­dy­kol­wiek spo­tkał. Gdy padł na nią blask księ­życa, który wychy­nął spo­mię­dzy chmur, wcale nie wyglą­dała na prze­zro­czy­stą. Ciało miała solidne, żół­to­szare włosy sple­cione w war­kocz prze­rzu­cony przez ramię, szorst­kie, czer­wone ręce wsparła na bio­drach. Tylko oczy były puste, a w ich głębi migo­tały dwa nie­bie­skie pło­mie­nie.

– Wil­liam ‘Ron­dale – prze­mó­wiła. – Tak szybko wró­ci­łeś?

Zaczęła sunąć w stronę bramy ruchem cha­rak­te­ry­stycz­nym dla duchów. Jej stopy były bose i brudne, choć nie doty­kały ziemi.

Will oparł się o pręty.

– Stę­sk­ni­łem się za twoją ładną buzią.

Zjawa uśmiech­nęła się sze­roko, jej oczy się roz­ja­rzyły, a pod pół­prze­zro­czy­stą skórą Will dostrzegł zarys czaszki. W górze chmury znowu nasu­nęły się na sie­bie, zasła­nia­jąc księ­życ. Cie­kawe, co takiego zro­biła Stara Molly, że ją tu pogrze­bano, w nie­po­świę­co­nej ziemi, pomy­ślał Will. Więk­szość zawo­dzą­cych gło­sów nale­żała do pro­sty­tu­tek, samo­bój­ców, uro­dzo­nych mar­twych dzieci, wyrzut­ków, któ­rych nie można było pocho­wać na kościel­nym cmen­ta­rzu. Molly chyba ta sytu­acja nie prze­szka­dzała, bo potra­fiła wycią­gnąć z niej korzy­ści.

Zare­cho­tała.

– Czego chcesz, młody Nocny Łowco? Jadu Mal­pasa? Mam pazur demona Moraxa, ład­nie wypo­le­ro­wany, tru­ci­zna w jego czubku jest zupeł­nie nie­wi­doczna…

– Nie – prze­rwał jej Will. – Potrze­buję proszku demona Foraii, drobno zmie­lo­nego.

Molly odwró­ciła głowę w bok i splu­nęła stru­mie­niem nie­bie­skiego ognia.

– A na co on potrzebny takiemu pięk­nemu mło­dzień­cowi jak ty?

Will wes­tchnął w duchu. Pro­te­sty Molly były czę­ścią rytu­ału tar­go­wa­nia. Magnus już kilka razy wysy­łał go do niej po różne rze­czy: czarne cuch­nące świece, które kle­iły się do skóry jak smoła, kości nie­na­ro­dzo­nego dziecka, wore­czek z oczami faerie, po któ­rym zostały mu na koszuli plamy z krwi. W porów­na­niu z tymi spra­wun­kami pro­szek demona Foraii wyda­wał się miłą odmianą.

– Myślisz, że jestem głu­pia – zaskrze­czała Molly. – To pułapka, co? Wy, Nefi­lim, chce­cie mnie przy­ła­pać na han­dlo­wa­niu takim towa­rem, zna­leźć kij na Starą Mol, ot co!

– Prze­cież ty już nie żyjesz. – Will sta­rał się ukryć iry­ta­cję. – Nie wiem, co jesz­cze Clave mogłoby ci zro­bić.

– Ha! – Jej puste oczy zapło­nęły. – Pod­ziemne wię­zie­nia Cichych Braci mogą pomie­ścić i żywych, i mar­twych. Dobrze o tym wiesz, Nocny Łowco.

Will uniósł ręce.

– Żad­nych sztu­czek, sta­ruszko. Pew­nie sły­sza­łaś plotki krą­żące w Pod­ziem­nym Świe­cie. Clave ma inne rze­czy na gło­wie niż tro­pie­nie duchów, które han­dlują prosz­kiem z demo­nów i krwią faerie. – Pochy­lił się. – Dam ci dobrą cenę. – Wycią­gnął z kie­szeni baty­stowy wore­czek i poma­chał nim w powie­trzu. W środku coś zabrzę­czało. – Co ty na to, Mol?

Po mar­twej twa­rzy prze­mknął wyraz chci­wo­ści. Zjawa przy­brała na tyle solidną postać, że wyrwała Wil­lowi sakiewkę. Następ­nie wsa­dziła do niej rękę i wyjęła całą garść zło­tych pier­ścion­ków prze­wią­za­nych wstą­żecz­kami. Stara Mol, jak wiele duchów, szu­kała tali­zmanu, kawałka utra­co­nej prze­szło­ści, który w końcu pozwo­liłby jej umrzeć, kotwicy, która trzy­mała ją uwię­zioną w tym świe­cie. W wypadku Molly była to jej obrączka ślubna. Jak twier­dził Magnus, powszech­nie sądzono, że pier­ścio­nek od dawna leży zagrze­bany w muli­stym dnie Tamizy, ale zjawa nie tra­ciła nadziei, że kie­dyś go znaj­dzie.

Wrzu­ciła pier­ścionki z powro­tem do sakiewki i gdzieś ją przy sobie ukryła, a w zamian wrę­czyła mu saszetkę z prosz­kiem. Gdy Will scho­wał ją do kie­szeni, duch zaczął migo­tać i zni­kać.

– Zacze­kaj, Mol. Nie tylko po to dzi­siaj przy­sze­dłem.

Zjawa zami­go­tała z wysiłku, żeby pozo­stać widzialną. Chci­wość wal­czyła w niej ze znie­cier­pli­wie­niem.

– Dobrze – burk­nęła Molly. – Czego jesz­cze chcesz?

Will się zawa­hał. Tym razem nie cho­dziło o zle­ce­nie od Magnusa, tylko o sprawę oso­bi­stą…

– Napoje miło­sne…

Stara Molly zaśmiała się skrze­kli­wie.

– Napoje miło­sne? Dla Willa ‘Ron­dale’a? Nie mam zwy­czaju odrzu­cać zapłaty, ale prawda jest taka, że męż­czy­zna z twoim wyglą­dem nie potrze­buje żad­nych miło­snych wywa­rów.

– Nie… – zaczął Will z lekką despe­ra­cją w gło­sie. – Wła­ści­wie szu­kam cze­goś o prze­ciw­nym dzia­ła­niu. Cze­goś na odko­cha­nie.

– Wywar nie­na­wi­ści? – Molly była wyraź­nie roz­ba­wiona.

– Raczej obo­jęt­no­ści? Tole­ran­cji?

Molly prych­nęła, zadzi­wia­jąco po ludzku jak na ducha.

– Nie­chęt­nie to mówię, Nefi­lim, ale jeśli chcesz, żeby dziew­czyna cię znie­na­wi­dziła, są łatwiej­sze spo­soby. Nie potrze­bu­jesz mojej pomocy z tym bie­dac­twem.

I wiru­jąc, pomknęła w stronę mgieł snu­ją­cych się mię­dzy gro­bami. Will wes­tchnął, patrząc za nią.

– To nie dla niej – mruk­nął, choć nikt nie mógł go usły­szeć. – Tylko dla mnie. – Oparł głowę o zimną żela­zną bramę.ROZ­DZIAŁ PIERW­SZY. SALA RADY

Roz­dział pierw­szy

Sala Rady

„Wysoko w górze skle­pie­nie sali

Na licz­nych kolum­nach solid­nie wsparte,

Gdzie spo­ty­kają się anioły

I wymie­niają dary”.

– Alfred, lord Ten­ny­son, _Pałac sztuki_

– Naprawdę wygląda tak, jak sobie wyobra­ża­łam – stwier­dziła Tessa, uśmie­cha­jąc się do chłopca, który stał obok niej.

Wła­śnie pomógł jej przejść nad kałużą i dło­nią na­dal doty­kał jej ramie­nia tuż nad zgię­ciem łok­cia.

James Car­sta­irs, ele­gancki, w ciem­nym gar­ni­tu­rze, ze srebr­nymi wło­sami zmierz­wio­nymi przez wiatr, odwza­jem­nił uśmiech. Jego druga ręka spo­czy­wała na lasce z jade­itową główką. I nawet jeśli ktoś z kłę­bią­cego się wokół nich tłumu uznał za dziwne, że tak młody czło­wiek potrze­buje laski, albo dostrzegł coś nie­zwy­kłego w kolo­rze jego wło­sów czy w rysach twa­rzy, nikt otwar­cie mu się nie przy­glą­dał.

– Co za ulga! – powie­dział Jem. – Już zaczy­na­łem się mar­twić, że wszystko w Lon­dy­nie będzie dla cie­bie roz­cza­ro­wa­niem.

Roz­cza­ro­wa­niem. Brat Tessy Nate tyle jej naobie­cy­wał, zanim przy­je­chała do Lon­dynu: nowy począ­tek, cudowne miej­sce do życia, impo­nu­jące budynki i piękne parki. Zamiast tych wspa­nia­ło­ści Tessę cze­kały okropne rze­czy, zdrada i nie­bez­pie­czeń­stwa prze­kra­cza­jące jej wyobraź­nię. Mimo to…

– Nie wszystko było takie straszne. – Uśmiech­nęła się do Jema.

– Cie­szę się, że to sły­szę. – Mówił tonem poważ­nym, nie kpią­cym.

Tessa odwró­ciła od niego wzrok i spoj­rzała na wielką budowlę, która przed nimi się wzno­siła: opac­two west­min­ster­skie z potęż­nymi gotyc­kimi wie­żami pra­wie doty­ka­ją­cymi nieba. W tym momen­cie słońce na chwilę wychy­nęło zza chmur i oblało świą­ty­nię bla­da­wym świa­tłem.

– To naprawdę tutaj? – zapy­tała Tessa, kiedy Jem skie­ro­wał ją w stronę wej­ścia. – Wydaje się takie…

– Przy­ziemne?

– Chcia­łam powie­dzieć zatło­czone.

Opac­two było tego dnia otwarte dla tury­stów. Ich grupy tło­czyły się w ogrom­nych drzwiach, więk­szość z prze­wod­ni­kami Beade­kera w rękach. Kiedy Tessa i Jem wcho­dzili po scho­dach, śpie­sząc za prze­wod­ni­kiem, który ofe­ro­wał opro­wa­dza­nie po świą­tyni, minęła ich gro­madka ame­ry­kań­skich tury­stek – kobiet w śred­nim wieku, w nie­mod­nych stro­jach, mówią­cych z akcen­tem, który na chwilę przy­pra­wił Tessę o nostal­gię. Oboje bez trudu wto­pili się w tłum. Wnę­trze kościoła pach­niało zim­nym kamie­niem i meta­lem. Tessa rozej­rzała się z podzi­wem po ogrom­nej budowli. Przy niej Insty­tut wyglą­dał jak wiej­ski kośció­łek.

– Pro­szę zwró­cić uwagę na trój­po­dział nawy – powie­dział prze­wod­nik i zaczął wyja­śniać, że wzdłuż wschod­nich i zachod­nich skrzy­deł opac­twa cią­gną się mniej­sze kaplice.

W środku pano­wała cisza, choć tego dnia nie odby­wały się żadne msze. Kiedy razem z Jemem dotarli do wschod­niej czę­ści kościoła, Tessa zauwa­żyła, że idzie po kamie­niach, na któ­rych wyryte są daty i nazwi­ska. Sły­szała o tych wszyst­kich sław­nych kró­lach, kró­lo­wych, żoł­nier­zach i poetach pocho­wa­nych w opac­twie west­min­ster­skim, ale nie spo­dzie­wała się, że będzie po nich cho­dzić.

W końcu oboje zatrzy­mali się w poprzecz­nej nawie kościoła. Przez roze­towe okna osa­dzone wysoko w górze sączyło się wod­ni­ste świa­tło dnia.

– Wiem, że śpie­szymy się na zebra­nie Rady, ale chcia­łem, żebyś to zoba­czyła – powie­dział Jem i zato­czył ręką wokół sie­bie. – Zaką­tek poetów.

Tessa oczy­wi­ście czy­tała o tym miej­scu, gdzie byli pocho­wani wielcy angiel­scy twórcy. Zoba­czyła szary kamienny nagro­bek Chau­cera i inne znane nazwi­ska:

– Edmund Spen­ser i… och, Samuel John­son – wyszep­tała. – Cole­ridge, Robert Burns i Szek­spir…

– On wła­ści­wie nie jest tutaj pocho­wany – wyja­śnił szybko Jem. – To tylko pomnik. Podob­nie jak Mil­tona.

– Och, wiem, ale… – Tessa poczuła, że się czer­wieni. – Nie potra­fię tego wyja­śnić. To jak zna­leźć się wśród przy­ja­ciół… wszyst­kie te nazwi­ska. To głu­pie, wiem…

– Wcale nie głu­pie.

Tessa uśmiech­nęła się do Jema.

– Skąd wie­dzia­łeś, co chcia­ła­bym zoba­czyć?

– Jak mógł­bym nie wie­dzieć? – zdzi­wił się Jem. – Kiedy myślę o tobie, zawsze widzę cię z książką w ręce. – Mówiąc to, odwró­cił wzrok, ale Tessa zdą­żyła dostrzec rumie­niec na jego policz­kach.

Na jego bla­dej cerze widać nawet naj­słab­szy kolor, pomy­ślała… i zasko­czyła ją czu­łość tej myśli.

Bar­dzo polu­biła Jema przez ostat­nie dwa tygo­dnie. Will sta­ran­nie jej uni­kał, Char­lotte i Henry zaj­mo­wali się spra­wami Clave i pro­wa­dze­niem Insty­tutu, nawet Jes­sa­mine wyda­wała się bar­dzo zajęta. A Jem zawsze był wolny i bar­dzo poważ­nie potrak­to­wał swoją rolę prze­wod­nika po Lon­dy­nie. Odwie­dzili Hyde Park i Kew Gar­dens, Natio­nal Gal­lery i Bri­tish Museum, Tower of Lon­don i Bramę Zdraj­ców. Wybrali się popa­trzeć na doje­nie krów w St. James’s Park, na sprze­daw­ców owo­ców i warzyw zachwa­la­ją­cych swoje towary w Covent Gar­den. Z nabrzeża obser­wo­wali łodzie sunące po roz­iskrzo­nej Tami­zie, jedli tutej­sze spe­cjały. W miarę jak mijały dni, Tessa powoli zapo­mi­nała o swoim cichym nie­szczę­ściu z powodu Nate’a, Willa i utraty daw­nego życia, budziła się do życia jak kwiat kieł­ku­jący ze zmar­z­nię­tej ziemi. Przy­ła­pała się nawet na tym, że się śmieje. A zawdzię­czała to wszystko Jemowi.

– Jesteś dobrym przy­ja­cie­lem – powie­działa, a kiedy, ku jej zasko­cze­niu, Jem nie zare­ago­wał na te słowa, dodała: – Przy­naj­mniej mam nadzieję, że jeste­śmy dobrymi przy­ja­ciółmi. Ty też tak uwa­żasz, prawda, Jem?

Spoj­rzał na nią, ale zanim zdą­żył odpo­wie­dzieć, z mroku dobiegł gro­bowy głos:

_Drżyj, śmier­tel­niku, serca trwogą,_

_Widząc tu zmianę ciała srogą._

_Zważ, ile ich kró­lew­skich mości –_

_W tej kupie gruzu – drze­mie kości._¹

Spo­mię­dzy dwóch pomni­ków wyszła ciemna postać. Tessa wytrzesz­czyła oczy, a Jem rzu­cił roz­ba­wio­nym tonem, w któ­rym pobrzmie­wała nuta rezy­gna­cji:

– Will, jed­nak posta­no­wi­łeś zaszczy­cić nas swoją obec­no­ścią?

– Ni­gdy nie mówi­łem, że nie przyjdę.

Gdy Will wystą­pił do przodu, świa­tło wpa­da­jące przez roze­towe okna oświe­tliło jego twarz. Nawet teraz Tessa nie potra­fiła patrzeć na niego bez ści­ska­nia w piersi i bole­snego łomo­ta­nia serca. Czarne włosy, nie­bie­skie oczy, wydatne kości policz­kowe, gęste ciemne rzęsy, pełne usta – można by nazwać go ład­nym, gdyby nie był taki wysoki i musku­larny. Kie­dyś prze­su­nęła dłońmi po tych ramio­nach. Wie­działa, jakie są w dotyku: żela­zne, powle­czone twar­dymi mię­śniami. Jego dło­nie, kiedy obej­mo­wały tył jej głowy, były smu­kłe i ela­styczne, ale o stward­nia­łych opusz­kach…

Odpę­dziła wspo­mnie­nia. Nic dobrego z nich nie wyni­kało, kiedy znało się prawdę. Will był piękny, ale nie nale­żał do niej; nie nale­żał do nikogo. Coś w nim pękło i przez to pęk­nię­cie wyle­wało się ślepe okru­cień­stwo, potrzeba ranie­nia i odtrą­ca­nia.

– Spóź­niasz się na zebra­nie Rady – stwier­dził Jem dobro­dusz­nie. Był jedy­nym czło­wie­kiem, któ­rego nie doty­kały szel­mow­skie zło­śli­wo­ści przy­ja­ciela.

– Mia­łem coś do zała­twie­nia – odparł Will.

Z bli­ska Tessa widziała, że jest zmę­czony. Jego oczy były zaczer­wie­nione, cie­nie pod nimi pra­wie fio­le­towe. Ubra­nie miał pognie­cione, jakby w nim spał, wło­som przy­da­łoby się strzy­że­nie.

To nie twoja sprawa, upo­mniała się surowo, odwra­ca­jąc wzrok od jego mięk­kich, ciem­nych loków krę­cą­cych się za uszami i na karku. Nie ma zna­cze­nia, jak twoim zda­niem wygląda ani jak spę­dza czas. Wyraź­nie dał ci to do zro­zu­mie­nia.

– Zresztą, wy też nie jeste­ście zbyt punk­tu­alni.

– Chcia­łem poka­zać Tes­sie Zaką­tek poetów – wyja­śnił Jem. – Pomy­śla­łem, że się jej spodoba.

Mówił pro­sto i zwy­czaj­nie, tak że nikt nie mógłby wąt­pić w jego praw­do­mów­ność. Naj­nor­mal­niej w świe­cie chciał spra­wić komuś przy­jem­ność i nawet Wil­lowi chyba nie przy­szła do głowy żadna cięta uwaga, bo tylko wzru­szył ramio­nami i poma­sze­ro­wał szyb­kim kro­kiem w stronę wschod­niego kruż­ganka.

Po kwa­dra­to­wym ogro­dzie oto­czo­nym klasz­tor­nymi murami spa­ce­ro­wali ludzie, szep­cząc cicho, jakby na­dal byli w kościele. Nikt nie zwró­cił uwagi na Tessę i jej towa­rzy­szy, kiedy cała trójka zbli­żyła się do podwój­nych dębo­wych drzwi osa­dzo­nych w murze. Rozej­rzaw­szy się szybko, Will wyjął z kie­szeni stelę i dotknął jej czub­kiem drewna. Drzwi roz­ja­rzyły się na chwilę nie­bie­skim bla­skiem i otwo­rzyły. Will wszedł do środka, Jem i Tessa tuż za nim. Cięż­kie podwoje zamknęły się za Tessą z dono­śnym hukiem, omal nie przy­ci­na­jąc jej spód­nicy. Wyszarp­nęła ją w samą porę i szep­nęła w nie­mal cał­ko­wi­tej ciem­no­ści:

– Jem?

W tym momen­cie zapło­nęło świa­tło. To Will uniósł swój magiczny kamień. Znaj­do­wali się w dużym kamien­nym pomiesz­cze­niu o skle­pio­nym sufi­cie. Pod­łoga była ceglana, w dru­gim końcu sali stał ołtarz.

– Jeste­śmy w Kaplicy Pyxu – powie­dział. – Kie­dyś to był skar­biec. Wzdłuż wszyst­kich ścian stały skrzy­nie ze zło­tem i sre­brem.

– Skar­biec Noc­nych Łow­ców? – Tessa była naprawdę zain­try­go­wana.

– Nie, bry­tyj­ski skar­biec kró­lew­ski, stąd grube mury i drzwi – odparł Jem. – Ale Nocni Łowcy zawsze mieli tu wstęp. – Uśmiech­nął się, widząc jej minę. – Monar­chie przez wieki w tajem­nicy pła­ciły Nefi­lim, żeby chro­nić swoje kró­le­stwa przed demo­nami.

– Nie w Ame­ryce – rzu­ciła z oży­wie­niem Tessa. – My nie mamy monar­chii…

– Ale macie w rzą­dzie komórkę, która utrzy­muje kon­takty z Nefi­lim, bez obawy – uspo­koił ją Will, pod­cho­dząc do ołta­rza. – Kie­dyś zaj­mo­wał się tym depar­ta­ment wojny, a teraz część depar­ta­mentu spra­wie­dli­wo­ści…

Urwał, kiedy ołtarz z jękiem prze­su­nął się w bok. W zie­ją­cej czar­nej dziu­rze, która się za nim odsło­niła, Tessa dostrze­gła słabe bły­ski świa­tła. Will zanur­ko­wał w otwór, oświe­tla­jąc sobie drogę magicz­nym kamie­niem.

Tessa ruszyła za nim i zna­la­zła się w dłu­gim kamien­nym kory­ta­rzu opa­da­ją­cym w dół. Kamień na ścia­nach, pod­ło­gach i sufi­cie wyglą­dał na jed­no­lity – jakby tunel wykuto w skale, choć wszę­dzie był gładki. Co kilka kro­ków paliły się magiczne pochod­nie osa­dzone w uchwy­tach w kształ­cie ludz­kiej dłoni wysta­ją­cej ze ściany.

Ołtarz zasu­nął się za nimi, cała trójka ruszyła tune­lem. W miarę jak szli, kory­tarz opa­dał coraz bar­dziej stromo w dół. Nie­bie­sko­zie­lony blask pochodni oświe­tlał pła­sko­rzeźby na ścia­nach, wszę­dzie ten sam motyw anioła powsta­ją­cego z jeziora w kolum­nie ognia, z mie­czem w jed­nej ręce i kie­li­chem w dru­giej.

W końcu dotarli do dwóch par wiel­kich srebr­nych drzwi. Na obu był wyryty wzór, który Tessa widziała już wcze­śniej: cztery prze­pla­ta­jące się litery Cs.

– Ozna­czają Clave, Radę, Przy­mie­rze i Kon­sula – wyja­śnił Jem, nim zdą­żyła spy­tać.

– Kon­sula? Czy to głowa Clave? Ktoś w rodzaju króla?

– Nie dzie­dzicz­nego jak wasz monar­cha – ode­zwał się Will. – Jest wybie­rany, jak pre­zy­dent albo pre­mier.

– A Rada?

– Wkrótce sama zoba­czysz. – Will pchnął drzwi.

Tessa roz­dzia­wiła usta. I szybko je zamknęła, gdy dostrze­gła roz­ba­wiony wzrok Jema sto­ją­cego u jej boku. Sala, która uka­zała się jej oczom, była naj­więk­szym pomiesz­cze­niem, jakie w życiu widziała. Miała kopu­la­ste skle­pie­nie ozdo­bione kon­ste­la­cjami gwiezd­nymi. Z naj­wyż­szego punktu kopuły zwi­sał ogromny żyran­dol w kształ­cie anioła z pło­ną­cymi pochod­niami w rękach. Reszta pomiesz­cze­nia była urzą­dzona w for­mie amfi­te­atru z dłu­gimi, pół­okrą­głymi ławami. Will, Jem i Tessa stali na szczy­cie scho­dów, roz­dzie­la­ją­cych rzędy sie­dzeń, zapeł­nio­nych w trzech czwar­tych. Na samym dole znaj­do­wało się pod­wyż­sze­nie z kil­koma nie­wy­god­nymi na pierw­szy rzut oka krze­słami o wyso­kich opar­ciach.

Jedno z nich zaj­mo­wała Char­lotte Bran­well, dru­gie, tuż obok niej, wyraź­nie zde­ner­wo­wany Henry. Char­lotte sie­działa spo­koj­nie, z rękami zło­żo­nymi na kola­nach. Tylko ktoś, kto ją dobrze znał, dostrzegłby napię­cie ramion i zaci­śnięte usta.

Przed nimi, za czymś w rodzaju mów­nicy, ale szer­szej i dłuż­szej niż nor­malna, stał wysoki męż­czy­zna o dłu­gich, jasnych wło­sach, gęstej bro­dzie i sze­ro­kich bar­kach. Miał na sobie długą czarną szatę, jak sędzia, z błysz­czą­cymi runami wyha­fto­wa­nymi na ręka­wach. Obok niego, na niskim krze­śle, sie­dział star­szy męż­czy­zna o ciem­nych wło­sach prze­ty­ka­nych siwi­zną i gładko ogo­lo­nej twa­rzy o suro­wych rysach. Jego szata była gra­na­towa, na pal­cach zalśniły pier­ście­nie, kiedy poru­szył ręką. Tessa go roz­po­znała: Inkwi­zy­tor Whi­te­law o lodo­wa­tym gło­sie i lodo­wa­tych oczach, który prze­słu­chi­wał świad­ków w imie­niu Clave.

– Pan Heron­dale – ode­zwał się blon­dyn, patrząc na Willa. Jego usta wykrzy­wił lekki uśmiech. – Jakie to miłe, że pan do nas dołą­czył. I pan Car­sta­irs rów­nież. A wasza towa­rzyszka to zapewne…

– Panna Gray – przed­sta­wiła się Tessa. – Panna The­resa Gray z Nowego Jorku.

Przez salę prze­biegł cichy pomruk, niczym szum cofa­ją­cej się fali. Will napiął mię­śnie, a Jem zaczerp­nął tchu, jakby chciał coś powie­dzieć. „Prze­rwała Kon­su­lowi”, roz­brzmiał czyjś szept albo tak się Tes­sie wyda­wało. Zatem to był Kon­sul Way­land, naj­wyż­szy dostoj­nik Clave. Tessa rozej­rzała się po Sali i dostrze­gła kilka zna­jo­mych osób: Bene­dicta Ligh­two­oda o ostrych rysach, haczy­ko­wa­tym nosie i sztyw­nej posta­wie; jego syna Gabriela Ligh­two­oda o zmierz­wio­nych wło­sach, wpa­tru­ją­cego się przed sie­bie kamien­nym wzro­kiem. Ciem­no­włosą Lilian High­smith. Przy­ja­znego Geo­rge’a Pen­hal­lowa i onie­śmie­la­jącą ciotkę Char­lotte, Cal­lidę o gęstych siwych wło­sach upię­tych na czubku głowy. Oprócz nich zoba­czyła wiele innych twa­rzy, któ­rych nie znała. Miała wra­że­nie, że ogląda książkę z obraz­kami opo­wia­da­jącą o róż­nych ludziach żyją­cych na świe­cie. Byli tam jasno­włosi Nocni Łowcy o wyglą­dzie wikin­gów, śniady męż­czy­zna, który przy­po­mi­nał kalifa z ilu­stro­wa­nych _Baśni z tysiąca i jed­nej nocy_, i Hin­du­ska w pięk­nym sari wyszy­wa­nym w srebrne runy, sie­dząca obok kobiety, która odwró­ciła głowę i teraz patrzyła pro­sto na nich. Miała na sobie ele­gancką jedwabną suk­nię i była podobna do Jema: te same deli­katne, piękne rysy, iden­tyczne kości policz­kowe i oczy, tyle że ciemne, a nie srebrne, i czarne włosy, w prze­ci­wień­stwie do jego srebr­nych.

– Witamy, panno Tesso Gray z Nowego Jorku – rzekł Kon­sul z nutą roz­ba­wie­nia w gło­sie. – Cie­szymy się, że zaszczy­ciła nas pani dzi­siaj swoją obec­no­ścią. Rozu­miem, że już odpo­wie­działa pani na pyta­nia lon­dyń­skiej Enklawy. Mam nadzieję, że zechce pani odpo­wie­dzieć na jesz­cze kilka.

Tessa odszu­kała wzro­kiem Char­lotte. Powin­nam?

Pani Bran­well ledwo dostrze­gal­nie ski­nęła głową. Pro­szę.

Tessa wypro­sto­wała plecy.

– Jeśli takie jest pań­skie życze­nie, oczy­wi­ście.

– Podejdź zatem do stalle Rady – powie­dział Kon­sul, a Tessa domy­śliła się, że cho­dzi mu o długą, wąską drew­nianą ławkę sto­jącą przed mów­nicą. – Towa­rzy­sze mogą panią odpro­wa­dzić.

Will wymam­ro­tał coś pod nosem, ale Tessa nie zro­zu­miała co. Z Wil­lem po lewej stro­nie i Jemem po pra­wej ruszyła w dół po stop­niach i zbli­żyła się do ławy. Sta­nęła za nią nie­pew­nie. Z bli­ska zoba­czyła, że Kon­sul ma życz­liwe nie­bie­skie oczy, w prze­ci­wień­stwie do Inkwi­zy­tora, któ­rego oczy były ciem­no­szare jak morze w cza­sie desz­czu, a ich spoj­rze­nie ponure.

– Inkwi­zy­to­rze Whi­te­law, popro­szę o Miecz Anioła – zwró­cił się Kon­sul do chmur­nego męż­czy­zny.

Inkwi­zy­tor wstał i spod obszer­nej szaty wydo­był masywną broń. Tessa od razu roz­po­znała ją z _Kodeksu_. Miecz miał dłu­gie ostrze z mato­wego sre­bra i ręko­jeść w kształ­cie roz­po­star­tych skrzy­deł. Wła­śnie z nim powstał z jeziora Anioł Razjel i dał go pierw­szemu Noc­nemu Łowcy Jona­tha­nowi.

– Mael­lar­tach – wyrwało się Tes­sie.

Kon­sul wziął miecz i popa­trzył na nią z roz­ba­wie­niem.

– Widzę, że pani nie próż­no­wała – stwier­dził. – Kto panią uczył? Wil­liam? James?

– Ona sama. – Will jak zwy­kle prze­cią­gał słowa i mówił lek­kim tonem sto­ją­cym w sprzecz­no­ści z posęp­nym nastro­jem, który pano­wał w sali. – Jest bar­dzo docie­kliwa.

– To kolejny powód, dla któ­rego nie powinno jej tu być. – Tessa nie musiała się odwra­cać, żeby wie­dzieć, kto zabrał głos. Bene­dict Ligh­twood. Prze­ma­wiał ostrym tonem. – To jest Rada Gard. Nie wpusz­czamy na nią Pod­ziem­nych. Nie można użyć Mie­cza Anioła, żeby zmu­sić ją do powie­dze­nia prawdy, bo ona nie jest Noc­nym Łowcą. Co nam tu po niej?

– Cier­pli­wo­ści, Bene­dik­cie. – Kon­sul bez wysiłku uniósł miecz, jakby ten nic nie ważył. Cięż­szy był jego wzrok spo­czy­wa­jący na Tes­sie. Way­land przy­glą­dał się jej, jakby chciał wyczy­tać strach w jej oczach. – Nie zamie­rzamy zro­bić ci krzywdy, mała cza­row­nico. Zabra­niają tego Poro­zu­mie­nia.

– Nie powi­nien pan nazy­wać mnie cza­row­nicą – obru­szyła się Tessa. – Nie mam na sobie znaku.

Dziwne, że musiała znowu to powta­rzać, ale wcze­śniej prze­słu­chi­wali ją inni człon­ko­wie Clave, a nie sam Kon­sul. Był wyso­kim męż­czy­zną o sze­ro­kich ramio­nach, ema­nu­ją­cym siłą i auto­ry­te­tem. Podob­nymi jak te cechy, za które Bene­dict Ligh­twood tak nie lubił Char­lotte Bran­well.

– Kim więc jesteś? – zapy­tał Way­land.

– Ona nie wie. – Ton Inkwi­zy­tora był suchy. – Podob­nie jak Cisi Bra­cia.

– Może usiąść i dać świa­dec­two, ale będzie ono warte połowę świa­dec­twa Noc­nego Łowcy – zade­cy­do­wał Kon­sul i skie­ro­wał wzrok na Bran­wel­lów. – Henry, jesteś na razie zwol­niony z prze­słu­cha­nia. Char­lotte, zostań, pro­szę.

Tessa prze­łknęła urazę i poszła do pierw­szego rzędu sie­dzeń. Tam dołą­czył do niej Henry o wymi­ze­ro­wa­nej twa­rzy i ster­czą­cych dziko rudych wło­sach. Tessa usia­dła obok znu­dzo­nej i ziry­to­wa­nej Jes­sa­mine w sukni z jasno­brą­zo­wej alpaki, a Will i Jem z jej dru­giej strony. Sie­dzi­ska były tak wąskie, że czuła cie­pło ramie­nia Jema tuż przy swoim.

Z początku Rada prze­bie­gała jak inne zebra­nia Clave. Char­lotte popro­szono o rela­cję z nocy, kiedy Enklawa zaata­ko­wała twier­dzę wam­pira de Quin­ceya i zabiła go wraz ze wszyst­kimi zwo­len­ni­kami, pod­czas gdy brat Tessy, Nate, zdra­dził pokła­dane w nim zaufa­nie i wpu­ścił do Insty­tutu Mistrza, Axela Mort­ma­ina, a ten zamor­do­wał dwoje słu­żą­cych i omal nie porwał Tessy. Kiedy z kolei Tessę wezwano do zło­że­nia zeznań, powtó­rzyła to, co już wcze­śniej mówiła: że nie wie, gdzie jest Nate, że o nic go nie podej­rze­wała, że nie miała poję­cia o swoim talen­cie, póki nie poka­zały go jej Mroczne Sio­stry, i zawsze sądziła, że jej rodzice byli ludźmi.

– Richard i Eli­za­beth Gray zostali dokład­nie spraw­dzeni – oświad­czył Inkwi­zy­tor. – Nie ma żad­nych dowo­dów wska­zu­ją­cych na to, że nie byli ludźmi. Jej brat też jest czło­wie­kiem. Może też być prawdą twier­dze­nie Mort­ma­ina, że ojcem dziew­czyny był demon, ale w takim razie rodzi się pyta­nie, dla­czego nie ma znaku cza­row­nicy.

– Bar­dzo to wszystko dziwne, łącz­nie z twoim talen­tem – stwier­dził Kon­sul, patrząc na Tessę. – Nie masz poję­cia, jakie są jego moż­li­wo­ści i ogra­ni­cze­nia? Nie pró­bo­wa­łaś posłu­żyć się jakąś rze­czą nale­żącą do Mort­ma­ina, żeby dotrzeć do jego wspo­mnień albo myśli?

– Pró­bo­wa­łam. Z jego guzi­kiem. Powinno się udać.

– Ale?

Tessa potrzą­snęła głową.

– Nie udało się. Nie zna­la­złam w nim żad­nej iskry, żad­nego… śladu życia. Niczego, co pozwo­li­łoby mi się z nim połą­czyć.

– Wygodne – mruk­nął Bene­dict pod nosem, ale Tessa go usły­szała i spło­nęła rumień­cem.

Gdy Kon­sul poka­zał jej gestem, że może usiąść, Tessa dostrze­gła twarz Bene­dicta Ligh­two­oda. Usta miał gniew­nie zaci­śnięte, a ona nie wie­działa, czym mogła go tak roz­wście­czyć.

– I nikt nie widział Mort­ma­ina od jego… sprzeczki z panną Gray w Sank­tu­arium – cią­gnął Kon­sul, kiedy Tessa usia­dła.

Inkwi­zy­tor prze­rzu­cił jakieś papiery leżące przed nim na mów­nicy.

– Prze­szu­kano jego domy i nie zna­le­ziono w nich żad­nych jego rze­czy. Podobne rezul­taty przy­nio­sły rewi­zje w maga­zy­nach Mort­ma­ina. Do śledz­twa włą­czyli się nawet nasi przy­ja­ciele ze Sco­tland Yardu. Ten czło­wiek znik­nął bez śladu. I to dosłow­nie, jak twier­dzi nasz przy­ja­ciel Wil­liam Heron­dale.

Will uśmiech­nął się pro­mien­nie, jakby usły­szał kom­ple­ment, ale Tessa dostrze­gła pod tym uśmie­chem zło­śli­wość i pomy­ślała o świe­tle odbi­tym od ostrej kra­wę­dzi brzy­twy.

– Pro­po­nuję dać drugą szansę Char­lotte i Henry’emu Bran­wel­lom – powie­dział Kon­sul. – Przez następne trzy mie­siące ich ofi­cjalne dzia­ła­nia podej­mo­wane w imie­niu Clave będą naj­pierw musiały być zatwier­dzone przeze mnie.

– Lor­dzie Kon­sulu! – Z tłumu dobiegł twardy, czy­sty głos. Wszyst­kie głowy odwró­ciły się w jego stronę. Tessa odnio­sła wra­że­nie, że coś takiego jak prze­ry­wa­nie Kon­su­lowi nie­czę­sto się zda­rza. – Chciał­bym zabrać głos.

Way­land uniósł brwi.

– Bene­dict Ligh­twood. Wcze­śniej mia­łeś po temu oka­zję, w cza­sie prze­słu­chań.

– Nie mam żad­nych uwag co do prze­słu­chań – oświad­czył Ligh­twood. W magicz­nym świe­tle jego orli pro­fil ryso­wał się jesz­cze ostrzej. – Nie zga­dzam się z pań­ską decy­zją.

Kon­sul pochy­lił się, wsparty o mów­nicę. Był dużym męż­czy­zną, o gru­bym karku i potęż­nej klatce pier­sio­wej. Swymi wiel­kimi dłońmi mógłby z łatwo­ścią objąć szyję Bene­dicta. Tessa nie mia­łaby nic prze­ciwko temu. Nie prze­pa­dała za Ligh­two­odem.

– Dla­czego?

– Myślę, że zaśle­pia pana dłu­go­trwała przy­jaźń z rodziną Fair­chil­dów, tak że nie dostrzega pan bra­ków Char­lotte jako głowy Insty­tutu – stwier­dził Bene­dict. Przez salę prze­biegł szmer. – Błędy popeł­nione w nocy pią­tego lipca nie tylko przy­nio­sły Clave wstyd i dopro­wa­dziły do utraty Pyxis. Popsu­li­śmy rów­nież nasze sto­sunki z lon­dyń­skimi Pod­ziem­nymi, nie­po­trzeb­nie ata­ku­jąc de Quin­ceya.

– Już wnie­siono skargi do Działu Odszko­do­wań – zagrzmiał Kon­sul. – Zostaną one roz­pa­trzone zgod­nie z Pra­wem. Rekom­pen­saty to nie twoja sprawa, Bene­dik­cie…

– Ale naj­gor­sze jest to… – Ligh­twood pod­niósł głos – …że Char­lotte Bran­well pozwo­liła uciec nie­bez­piecz­nemu prze­stępcy, który zamie­rza znisz­czyć Noc­nych Łow­ców, a my teraz nie mamy poję­cia, gdzie on może być. W dodatku, obo­wiąz­kiem zna­le­zie­nia go nie obar­czono tych, któ­rzy go zgu­bili!

Po tych sło­wach w sali zapa­no­wała wrzawa. Char­lotte była skon­ster­no­wana, Henry zdez­o­rien­to­wany, Will wście­kły. Kon­sul, któ­rego oczy pociem­niały nie­po­ko­jąco, kiedy Bene­dict wspo­mniał o Fair­chil­dach – Tessa domy­śliła się, że to pew­nie rodzina Char­lotte – mil­czał, póki nie ucichł gwar. Wtedy powie­dział:

– Wro­gość wobec przy­wód­czyni two­jej Enklawy nie świad­czy o tobie dobrze, Bene­dik­cie.

– Prze­pra­szam, Kon­sulu. Nie sądzę, żeby utrzy­my­wa­nie Char­lotte Bran­well na czele Insty­tutu leżało w inte­re­sie Clave, bo jak wszy­scy wiemy zaan­ga­żo­wa­nie Henry’ego jest jedy­nie nomi­nalne. Uwa­żam, że żadna kobieta nie nadaje się do pro­wa­dze­nia Insty­tutu. Kobiety nie kie­rują się logiką i roz­wagą, tylko emo­cjami. Nie mam wąt­pli­wo­ści, że Char­lotte jest dobrą i uczciwą osobą, ale żaden męż­czy­zna nie dałby się zwieść takiemu mar­nemu szpie­gowi jak Natha­niel Gray…

– Ja dałem się oszu­kać. – Will z pło­ną­cym wzro­kiem zerwał się z krze­sła. – Wszy­scy dali­śmy się zwieść. Co to za insy­nu­acje wobec mnie, Jema i Henry’ego, panie Ligh­twood?

– Ty i Jem jeste­ście dziećmi – odparł krótko Bene­dict. – A Henry prak­tycz­nie nie wycho­dzi ze swo­jego labo­ra­to­rium.

Will zaczął prze­cho­dzić przez opar­cie krze­sła, ale Jem z całej siły pocią­gnął go w dół i coś do niego syk­nął. Jes­sa­mine kla­snęła w ręce, jej piwne oczy się roz­pro­mie­niły.

– Naresz­cie robi się cie­ka­wie.

Tessa spoj­rzała na nią z nie­sma­kiem.

– Nie sły­sza­łaś, że on obraża Char­lotte? – rzu­ciła szep­tem, ale Jes­sa­mine tylko mach­nęła ręką.

– Kogo zatem widzisz na czele Insty­tutu? – zapy­tał Kon­sul gło­sem ocie­ka­ją­cym sar­ka­zmem. – Sie­bie?

Bene­dict roz­ło­żył ręce w geście uda­wa­nej skrom­no­ści.

– Skoro pan tak uważa, Kon­sulu.

Zanim skoń­czył mówić, z krze­seł pod­nio­sły się trzy inne osoby. W dwóch z nich Tessa roz­po­znała człon­ków lon­dyń­skiej Enklawy, choć nie znała ich nazwisk. Trze­cią była Lilian High­smith.

Bene­dict się uśmiech­nął. Wszy­scy teraz na niego patrzyli. Sie­dzący obok niego młod­szy syn Gabriel wpa­try­wał się w ojca nie­prze­nik­nio­nymi zie­lo­nymi oczami i smu­kłymi pal­cami ści­skał opar­cie krze­sła, które miał przed sobą.

– Popie­rają mnie trzy osoby – stwier­dził Bene­dict. – Tylu gło­sów wymaga Prawo, żebym mógł ofi­cjal­nie rzu­cić wyzwa­nie Char­lotte Bran­well i doma­gać się sta­no­wi­ska prze­wod­ni­czą­cego lon­dyń­skiej Enklawy.

Char­lotte gwał­tow­nie zaczerp­nęła tchu, ale się nie odwró­ciła. Dalej sie­działa bez ruchu. Jem na­dal trzy­mał Willa za nad­gar­stek, a Jes­sa­mine miała taką minę, jakby oglą­dała eks­cy­tu­jące przed­sta­wie­nie.

– Nie! – powie­dział krótko Kon­sul.

– Nie możesz mi zabro­nić…

– Bene­dik­cie, pro­te­sto­wa­łeś już w chwili, kiedy mia­no­wa­łem Char­lotte. Zawsze chcia­łeś kie­ro­wać Insty­tu­tem. Teraz, kiedy Enklawa bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek musi dzia­łać wspól­nie, pro­wa­dzisz do podzia­łów i rywa­li­za­cji w Radzie.

– Zmiany nie zawsze doko­nują się poko­jowo, ale to nie zna­czy, że są nie­ko­rzystne. Pod­trzy­muję wyzwa­nie. – Bene­dict splótł dło­nie.

Kon­sul zabęb­nił pal­cami o mów­nicę. Sto­jący obok niego Inkwi­zy­tor miał zimny wzrok.

– Pro­po­nu­jesz, Bene­dik­cie, żeby obo­wią­zek szu­ka­nia Mort­ma­ina zło­żyć na barki tych, któ­rzy, jak twier­dzisz, „go zgu­bili”? – upew­nił się Way­land. – Zgo­dzisz się zapewne, że odna­le­zie­nie Mort­ma­ina jest naszym głów­nym celem?

Ligh­twood ski­nął głową.

– Zatem moja pro­po­zy­cja brzmi: niech Char­lotte i Henry pokie­rują poszu­ki­wa­niami Mort­ma­ina. Jeśli po dwóch tygo­dniach go nie znajdą albo przy­naj­mniej nie zdo­będą sil­nych dowo­dów wska­zu­ją­cych na miej­sce jego pobytu, twoje żąda­nie zosta­nie roz­pa­trzone.

Char­lotte zsu­nęła się na brzeg krze­sła.

– Mamy zna­leźć Mort­ma­ina? Sami, tylko Henry i ja, bez pomocy reszty Enklawy?

Wzrok Kon­sula nie był nie­życz­liwy, ale też nie cał­kiem wyba­cza­jący.

– Możesz wezwać innych człon­ków Clave, jeśli będziesz ich potrze­bo­wać w kon­kret­nej sytu­acji. Oczy­wi­ście, Cisi Bra­cia i Żela­zne Sio­stry też są do two­jej dys­po­zy­cji. A jeśli cho­dzi o śledz­two, tak, wy sami macie je popro­wa­dzić.

– Nie podoba mi się to – oświad­czyła nagle Lilian High­smith. – Z poszu­ki­wań sza­leńca robisz grę o wła­dzę…

– Chcesz więc wyco­fać swoje popar­cie dla Bene­dicta? – zapy­tał Kon­sul. – Jego wyzwa­nie straci moc i już nie będzie potrzeby, żeby Bran­wel­lo­wie się wyka­zali.

Lilian otwo­rzyła usta, ale kiedy zoba­czyła spoj­rze­nie Bene­dicta, szybko je zamknęła i pokrę­ciła głową.

– Stra­ci­li­śmy słu­żą­cych – powie­działa Char­lotte z napię­ciem w gło­sie. – Bez nich…

– Oczy­wi­ście dosta­nie­cie nowych – zapew­nił ją Kon­sul. – Cyril, brat waszego nie­ży­ją­cego sługi Tho­masa, już do was jedzie z Brig­thon, a Insty­tut Dubliń­ski oddaje wam swoją drugą kucharkę. Oboje są dobrze wyszko­lo­nymi wojow­ni­kami. Wasi też powinni tacy być, Char­lotte.

– Tho­mas i Aga­tha byli dobrze wyszko­leni – zapro­te­sto­wał Henry.

– Ale macie u sie­bie kilka osób, które nie są – wtrą­cił Bene­dict. – Nie tylko panna Love­lace, ale rów­nież poko­jówka Sophie i ta tutaj Pod­ziemna… – Wska­zał na Tessę. – Cóż, Char­lotte, skoro upar­łaś się ją zatrzy­mać, nie zaszko­dzi­łoby, żeby ona też została nauczona pod­staw samo­obrony.

Tessa ze zdu­mie­niem zer­k­nęła na Jema.

– On mówi o mnie?

Jem z ponurą miną kiw­nął głową.

– Ja nie potra­fię… Obe­tnę sobie stopę!

– Jeśli zamie­rzasz komuś obciąć stopę, to naj­le­piej Bene­dic­towi – rzu­cił cicho Will.

– Pora­dzisz sobie, Tesso, to nic trud­nego… – Resztę słów Jema zagłu­szył dono­śny głos Ligh­two­oda.

– Ponie­waż oboje będzie­cie bar­dzo zajęci szu­ka­niem Mort­ma­ina, pro­po­nuję wam swo­ich synów, Gabriela i Gide­ona, który dzi­siaj wraca z Hisz­pa­nii, jako tre­ne­rów. Obaj są świet­nymi wojow­ni­kami i mogą podzie­lić się swoim doświad­cze­niem.

– Ojcze! – zapro­te­sto­wał Gabriel. Wyglą­dał na prze­ra­żo­nego. Naj­wy­raź­niej ojciec nie omó­wił z nim wcze­śniej tej kwe­stii.

– Sami potra­fimy tre­no­wać swo­ich słu­żą­cych – odburk­nęła Char­lotte.

Kon­sul pokrę­cił głową.

– Bene­dict Ligh­twood ofe­ruje szczo­dry dar. Przyj­mij go.

Char­lotte zro­biła się kar­ma­zy­nowa na twa­rzy. Po dłuż­szej chwili skło­niła głowę na znak zgody. Tes­sie poczuła się oszo­ło­miona. Przej­dzie szko­le­nie? Będzie się uczyć walki wręcz, rzu­ca­nia nożami i macha­nia mie­czem? Rze­czy­wi­ście, jedną z jej ulu­bio­nych boha­te­rek była Capi­tola z _Hid­den Hand_, która potra­fiła wal­czyć rów­nie dobrze jak męż­czy­zna… i tak się ubie­rała. Ale to nie ozna­czało, że ona chciała być nią.

– Dobrze – powie­dział Kon­sul. – Ogła­szam koniec tego posie­dze­nia Rady i zwo­łuję następne za dwa tygo­dnie w tym samym miej­scu. Jeste­ście wolni.

Oczy­wi­ście, nie wszy­scy od razu się roze­szli. Kiedy obecni zaczęli wsta­wać z sie­dzeń i roz­ma­wiać z sąsia­dami, salę wypeł­nił gwar gło­sów. Char­lotte sie­działa bez ruchu. Henry spra­wiał wra­że­nie, jakby roz­pacz­li­wie chciał coś powie­dzieć, żeby ją pocie­szyć, ale nic nie przy­cho­dziło mu do głowy. Jego ręka zawi­sła nie­pew­nie nad ramie­niem żony. Will pio­ru­no­wał wzro­kiem Gabriela Ligh­two­oda, który patrzył zimno w ich stronę.

Char­lotte wstała powoli. Mąż trzy­mał rękę na jej ple­cach i coś do niej szep­tał. Jes­sa­mine nie­cier­pli­wie krę­ciła nową para­solką z bia­łej koronki; dostała ją od Henry’ego, kiedy jej stara została znisz­czona w cza­sie bitwy z auto­ma­tami Mort­ma­ina. Tessa też zerwała się z krze­sła i cała ich grupka ruszyła środ­kiem sali posie­dzeń. Tessa sły­szała wokół sie­bie strzępy słów: Char­lotte… Bene­dict… ni­gdy nie znajdą Mistrza… dwa tygo­dnie… wyzwa­nie… Kon­sul… Mort­main… Enklawa… upo­ko­rze­nie.

Char­lotte, czer­wona na twa­rzy, szła z wypro­sto­wa­nymi ple­cami i patrzyła pro­sto przed sie­bie, jakby nie sły­szała tych szep­tów. Will spra­wiał wra­że­nie, że zamie­rza rzu­cić się na plot­ka­rzy i wymie­rzyć im surową spra­wie­dli­wość, ale Jem mocno trzy­mał swo­jego para­ba­tai za tył płasz­cza. Bie­dak, musi się zacho­wy­wać jak wła­ści­ciel raso­wego psa, który lubi gryźć gości, pomy­ślała Tessa. I przez cały czas trzy­mać rękę na jego obroży. Jes­sa­mine znowu wyglą­dała na znu­dzoną. Nie­zbyt ją obcho­dziło, co Enklawa sądzi na jej temat.

Nim dotarli do drzwi, pra­wie bie­gli. Char­lotte zwol­niła na chwilę, żeby reszta grupy ją dogo­niła. Więk­szość obec­nych kie­ro­wała się na lewo, skąd przy­szli Tessa, Jem i Will, ale ona skrę­ciła w prawo, prze­szła kilka kro­ków kory­ta­rzem, skrę­ciła za róg i nagle się zatrzy­mała.

– Char­lotte? – W gło­sie Henry’ego brzmiała tro­ska. – Kocha­nie?

Char­lotte nagle z całej siły kop­nęła w kamienną ścianę. Nie wyrzą­dziła jej wiel­kiej szkody, ale sama krzyk­nęła cicho.

– O, rany – mruk­nęła Jes­sa­mine, krę­cąc para­solką.

– Jeśli mogę coś zapro­po­no­wać – ode­zwał się Will. – Jakieś dwa­dzie­ścia kro­ków stąd, w sali Rady, jest Bene­dict. Jeśli posta­no­wisz tam wró­cić, pro­po­nuję, żebyś celo­wała w górę i tro­chę w lewo…

– Char­lotte. – Głę­boki, chro­po­waty głos był łatwo roz­po­zna­walny.

Char­lotte odwró­ciła się gwał­tow­nie, jedną ręką doty­ka­jąc ściany. Jej brą­zowe oczy się roz­sze­rzyły.

Runy wyszyte srebrną nicią na dole szaty i na ręka­wach lśniły, kiedy Kon­sul zbli­żał się do małej grupki ze wzro­kiem utkwio­nym w sze­fo­wej Insty­tutu.

– Wiesz, co twój ojciec zawsze mówił o utra­cie pano­wa­nia nad sobą – powie­dział.

– Tak. I mówił rów­nież, że powi­nien mieć syna. – W gło­sie Char­lotte brzmiała nuta gory­czy. – Gdy­bym była męż­czy­zną, potrak­to­wał­byś mnie tak jak przed chwilą?

Henry poło­żył rękę na ramie­niu żony i coś do niej szep­nął, ale ona strą­ciła jego dłoń, patrząc Kon­su­lowi pro­sto w oczy.

– A jak cię potrak­to­wa­łem? – zapy­tał Way­land.

– Jak­bym była dziec­kiem, małą dziew­czynką, którą trzeba skar­cić.

– Char­lotte, to ja mia­no­wa­łem cie­bie sze­fową Insty­tutu i Enklawy – przy­po­mniał z lek­kim roz­draż­nie­niem Kon­sul. – Nie zro­bi­łem tego, bo lubi­łem Gra­nville’a Fair­childa i wie­dzia­łem o jego pra­gnie­niu, by córka odzie­dzi­czyła po nim sta­no­wi­sko, tylko dla­tego, że uwa­ża­łem, że dobrze sobie pora­dzisz.

– Mia­no­wa­łeś też Henry’ego – odpa­ro­wała Char­lotte. – I nie omiesz­ka­łeś przy tym napo­mknąć, że Enklawa łatwiej zaak­cep­tuje jako swo­ich przy­wód­ców parę mał­żon­ków niż samą kobietę.

– Gra­tu­la­cje, Char­lotte. Nie sądzę, by człon­ko­wie lon­dyń­skiej Enklawy uwa­żali, że to Henry nimi dowo­dzi.

– To prawda – przy­znał Bran­well, patrząc na swoje buty. – Wszy­scy wie­dzą, że jestem raczej bez­u­ży­teczny. Wszystko, co się stało, to moja wina, Kon­sulu…

– Nie – prze­rwał mu Way­land. – To było połą­cze­nie ogól­nego samo­za­do­wo­le­nia Clave, pecha, nie­od­po­wied­niego momentu i paru kiep­skich decy­zji Char­lotte. Tak, uwa­żam, że jesteś za nie odpo­wie­dzialna…

– Więc zga­dzasz się z Bene­dic­tem?! – wykrzyk­nęła Char­lotte.

– Bene­dict Ligh­twood to łaj­dak i hipo­kryta – powie­dział Kon­sul ze znu­że­niem. – Wszy­scy to wie­dzą. Ale jest poli­tycz­nie potężny i lepiej uła­go­dzić go tym przed­sta­wie­niem niż jesz­cze bar­dziej zan­ta­go­ni­zo­wać, igno­ru­jąc.

– Przed­sta­wie­niem? – powtó­rzyła z gory­czą Char­lotte. – Tak to nazy­wasz? Przy­dzie­li­łeś mi zada­nie nie­moż­liwe do wyko­na­nia.

– Dałem ci zada­nie odna­le­zie­nie Mistrza – odparł Way­land. – Czło­wieka, który wła­mał się do Insty­tutu, zabił two­ich słu­żą­cych, zabrał Pyxis i pla­nuje stwo­rzyć armię mecha­nicz­nych potwo­rów, żeby znisz­czyć nas wszyst­kich. Krótko mówiąc, osob­nika, któ­rego trzeba powstrzy­mać. Powstrzy­ma­nie go to twoje zada­nie, Char­lotte, jako przy­wód­czyni Enklawy. Jeśli uwa­żasz, że jest nie­moż­liwe do wyko­na­nia, może powin­naś zadać sobie pyta­nie, dla­czego tak bar­dzo zależy ci na tym sta­no­wi­sku.

1.

Prze­ło­żył Ste­fan Sta­siak.ROZ­DZIAŁ TRZECI. NIE­USPRA­WIE­DLI­WIONA ŚMIERĆ

Roz­dział trzeci

Nie­uspra­wie­dli­wiona śmierć

„Nie­stety! Przy­ja­ciółmi byli w mło­do­ści;

Lecz szep­czące języki potra­fią zatruć prawdę;

Lojal­ność ist­nieje w lep­szym świe­cie;

Życie jest cier­ni­ste, a mło­dość próżna;

Gniew na tych, któ­rych kochamy,

Jest niczym zaćmie­nie umy­słu”.

– Samuel Tay­lor Cole­ridge, _Chri­sta­bel_

Następ­nego dnia po śnia­da­niu Char­lotte pole­ciła Tes­sie i Sophie, żeby wró­ciły do swo­ich poko­jów, prze­brały się w nowe stroje i spo­tkały z Jemem w sali tre­nin­go­wej. Tam miały zacze­kać na braci Ligh­two­odów. Jes­sa­mine nie zeszła do jadalni, wyma­wia­jąc się bólem głowy, Willa też ni­gdzie nie było. Tessa podej­rze­wała, że się ukrywa, by nie musieć oka­zy­wać uprzej­mo­ści Gabrie­lowi Ligh­two­odowi i jego bratu. Wcale mu się nie dzi­wiła.

Kiedy wró­ciła do swo­jego pokoju, poczuła ner­wowe łasko­ta­nie w brzu­chu; ni­gdy wcze­śniej nie nosiła takiego stroju, a w dodatku, tym razem Sophie nie mogła jej pomóc. Ale oczy­wi­ście zazna­jo­mie­nie się z ekwi­pun­kiem było czę­ścią szko­le­nia, nie mówiąc o samo­dziel­nym wło­że­niu butów na pła­skim obca­sie, luź­nych spodni z gru­bej czar­nej tka­niny, dłu­giej tuniki z pasem, się­ga­ją­cej pra­wie do kolan. W takim wła­śnie ubra­niu wal­czyła wcze­śniej Char­lotte i takie samo Tessa widziała na ilu­stra­cji w _Kodek­sie_. Uznała je wtedy za dziwne, ale teraz sama miała je nosić. Gdyby ciotka Har­riet mogła ją zoba­czyć, pew­nie by zemdlała.

Spo­tkała się z Sophie u stóp scho­dów pro­wa­dzą­cych do sali tre­nin­go­wej Insty­tutu. Nie powie­działy do sie­bie ani słowa, tylko wymie­niły krze­piące uśmie­chy. Tessa pierw­sza weszła na wąskie drew­niane schody z porę­czami tak sta­rymi, że zaczy­nały już pękać. Dziw­nie było tak iść po stop­niach i nie przej­mo­wać się pod­no­sze­niem spód­nic, żeby ich nie przy­dep­nąć. Choć całe ciało miała zakryte, odno­siła wra­że­nie, że jest pra­wie naga.

Obec­ność Sophie, która naj­wy­raź­niej też czuła się nie­swojo w stroju Noc­nego Łowcy, doda­wała jej otu­chy. Kiedy dotarły na szczyt scho­dów, Sophie otwo­rzyła drzwi i w mil­cze­niu weszły razem do sali tre­nin­go­wej.

Znaj­do­wały się na samej górze Insty­tutu, w pomiesz­cze­niu przy­le­ga­ją­cym do stry­chu i nie­mal dwa razy więk­szym od niego. Na pod­ło­dze z wypo­le­ro­wa­nego drewna były w róż­nych miej­scach wzory nama­lo­wane czar­nym atra­men­tem: koła i kwa­draty, nie­które ozna­czone cyframi. Z wiel­kich kro­kwi nik­ną­cych w mroku zwi­sały dłu­gie, gięt­kie liny. Na ścia­nach pło­nęły magiczne pochod­nie, mię­dzy nimi wisiała broń: maczugi, sie­kiery i groź­nie wyglą­da­jące przed­mioty wszel­kiego rodzaju.

– Och! – Sophie wzdry­gnęła się na ich widok. – Strasz­nie wyglą­dają.

– Kilka roz­po­znaję z _Kodeksu_ – powie­działa Tessa. – Tamto to miecz długi, tu widzę rapier i flo­ret, a ten to chyba dwu­ręczny szkocki clay­more.

– Bli­sko – dobiegł z góry męski głos. – To miecz katow­ski. Do ści­na­nia głów. Można go poznać po ostrym czubku.

Sophie wydała cichy okrzyk i cof­nęła się, kiedy jedna z lin się zako­ły­sała i tuż nad ich gło­wami zawi­sła czarna postać. Jem zwin­nie i z wdzię­kiem zje­chał po linie, wylą­do­wał tuż przed nimi i powie­dział z uśmie­chem:

– Prze­pra­szam. Nie chcia­łem was wystra­szyć.

On też miał na sobie strój bojowy, tyle że zamiast tuniki nosił krótką koszulę. Przez jego pierś biegł poje­dyn­czy skó­rzany pas, zza ple­ców wysta­wała ręko­jeść mie­cza. W ciem­nym stroju wyglą­dał jesz­cze bla­dziej niż zwy­kle, a jego włosy i oczy wyda­wały się bar­dziej sre­brzy­ste.

– Ow­szem. – Tessa uśmiech­nęła się lekko. – Ale nic nie szko­dzi. Już zaczy­na­łam się mar­twić, że Sophie i ja będziemy musiały same się nawza­jem tre­no­wać.

– Ligh­two­odo­wie na pewno się zja­wią – uspo­koił ją Jem. – Po pro­stu się spóź­niają, by poka­zać, że nie muszą robić tego, co im każe ojciec albo my.

– Wola­ła­bym, żebyś to ty nas tre­no­wał – wyrwało się Tes­sie.

Jem zro­bił zasko­czoną minę.

– Nie mógł­bym… sam jesz­cze nie skoń­czy­łem szko­le­nia.

Kiedy ich oczy się spo­tkały, Tessa usły­szała to, co Jem naprawdę mówił: „Zbyt rzadko na tyle dobrze się czuję, żeby cię tre­no­wać”. Nagle poczuła ści­ska­nie w gar­dle. Miała nadzieję, że Jem wyczyta w jej oczach współ­czu­cie. Nie chciała odwra­cać od niego wzroku. Rap­tem stwier­dziła, że zasta­na­wia się, czy z wło­sami zwią­za­nymi z tyłu w cia­sny kok, z któ­rego nie wymy­kał się żaden kosmyk, nie wygląda nie­ko­rzyst­nie. Nie dla­tego, że to miało zna­cze­nie, oczy­wi­ście. Prze­cież to był tylko Jem.

– Nie przej­dziemy peł­nego kursu, prawda? – Zanie­po­ko­jony głos Sophie wdarł się w myśli Tessy. – Rada powie­działa, że mamy jedy­nie nauczyć się bro­nić…

Jem ode­rwał wzrok od Tessy; ich niema roz­mowa skoń­czyła się rap­tow­nie.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki