Mężczyzna doskonały - ebook

Rozdział 1

Natan Ellison Raymond Dunkle nie mógł sobie pozwolić na chwilę zwłoki.

Wypadł z laboratorium, jak zwykle spóźniony i nieco otępiały po wyczerpującej burzy mózgów, która miała go przybliżyć do przełomu w badaniach nad usprawnieniem napędu rakietowego. Jego hybrydowa toyota lawirowała wśród mnóstwa aut sunących wolno jezdnią. Starał się nie ulegać panice. Jechał na spotkanie, które miało przesądzić o całej jego przyszłości, więc nie mógł się spóźnić. Truchlał na myśl, że przyszła żona flirtuje teraz z innym facetem, bo mężczyzna, który był jej pisany, zbyt późno wyrwał się z pracy. Nie po raz pierwszy.

Ned zapanował nad zniecierpliwieniem i podjechał kilka metrów. Był mocno znużony mierną namiastką prywatnego życia, w którym jedynie uczestniczył Connor, jego starszy brat, oraz Wayne, kolega z laboratorium. Po odejściu z NASA Ned zatrudnił się w prywatnej firmie szukającej dla siebie miejsca na rynku podróży kosmicznych, a jego codzienność, wypełniona badaniami naukowymi oraz matematycznymi równaniami, trąciła monotonią. Ostatnio rozpadła się paczka znajomych regularnie grających w golfa. Randkowanie, od dawna niezbyt intensywne, osiągnęło poziom zera absolutnego. Przed trzema miesiącami Ned świętował trzydzieste drugie urodziny; uświadomił sobie wtedy, że nie ma własnego towarzystwa. Żadnych kumpli. Torcik w laboratorium, „Sto lat…” wymruczane niemrawo przez Wayne’a i szybki powrót do pracy.

Żenada.

Tamtego dnia Ned postanowił wszystko zmienić.

Dotarł szczęśliwie na nowojorskie przedmieście i jadąc ulicami Verily, rozglądał się za miejscem parkingowym. Nad rzeką Hudson był deptak z jasno oświetlonymi sklepami. Pasaż handlowy miał wyjątkowy urok i styl, którym wabił przechodniów, zachęcając do odwiedzin w przyjaznych, estetycznych wnętrzach. Connor wyśmiał Neda, gdy usłyszał o planowanym spotkaniu zapoznawczym, które swatki nazywały kalejdoskopem randkowym. Klienci biura matrymonialnego przybywali tłumnie i nawiązywali ciekawe kontakty. Starszy z braci Dunkle ani myślał poprzestać na jednej jedynej wybrance. Ned czuł się zdołowany, latami obserwując Connora, który randkował z rozmaitymi ciziami i nie zamierzał się ustatkować. Ten ustawiczny podryw i ciągłe rozstania wydawały się młodszemu z braci całkiem… jałowe.

Ned marzył o trwałej więzi z kobietą, o wspólnym życiu. Chętne, łatwe ćmy barowe oraz skakanie z kwiatka na kwiatek to nie jego klimaty. W małżeństwie znalazłby wszystko, za czym tęsknił: stabilizację, wygodę, erotyzm i poczucie bliskości. Gdy podjął decyzję, z żelazną konsekwencją zabierał się do jej urzeczywistniania. Ostatni pomysł nie był wyjątkiem. Po sześciu tygodniach wnikliwych badań i studiów teoretycznych przyszedł czas działania.

Ned zaparkował auto i wyłączył silnik. Ze schowka wyjął miętowy odświeżacz, psiknął sobie do paszczy, wytarł spocone dłonie o spodnie w kolorze khaki. Cholera jasna! W pośpiechu zapomniał zdjąć krótki biały kitel, od rana zalany kawą. Plama z przodu była nie do ukrycia. Napluł na palec i próbował ją sczyścić. Daremnie. Brązowy kleks stał się jeszcze bardziej widoczny. Może zdjąć fartuch? Wysunął ramię z rękawa. Bawełniana koszulka okazała się strasznie wygnieciona. Lepiej zostać w kitlu. Mniejsza z tym. Do diabła! I tak nie poleci na pannę zainteresowaną jedynie ciuchami i wyglądem zewnętrznym.

Poprawił okulary zsuwające się z nosa i spojrzał na swoje odbicie w lusterku wstecznym. Daremnie próbował szybko uzyskać zdrową opaleniznę. Przeklęty samoopalacz. Sezon rozgrywek golfowych nieprędko miał się rozpocząć, więc Ned z przerażeniem spoglądał na białawą skórę. Wiedział, że panie lubią ogorzałych, wysportowanych facetów, więc kupił w drogerii tubkę kremu i posmarował nim obficie twarz oraz ciało, ściśle trzymając się wskazówek na ulotce, lecz jego cera, zamiast uzyskać oliwkową barwę jak u niedawnego urlopowicza, przybrała jaskrawy kolor marchewki. Na próżno tarł skórę chusteczką, żeby pozbyć się niechcianego zabarwienia. Nie było chyba całkiem źle. Nagabywany Wayne obrzucił go roztargnionym spojrzeniem i pochwalił zmianę wizerunku, choć był tak zaabsorbowany testami rakietowych przyspieszeń, że nie przyjrzał się koledze z należytą uwagą.

Ned stłumił jęk, wysiadł z auta i pomaszerował do restauracji Kosmos. Szczęście w nieszczęściu, że spotkanie zapoznawcze nie odbywa się w nocnym klubie. Przyspieszył kroku i potykając się na nierównym chodniku, dotarł szybko do restauracji. Uderzyła go fala ciepłego powietrza przesyconego smakowitą wonią czosnku, pomidorów i świeżego chleba. W wystroju wnętrza dominowały stonowane barwy Toskanii, a przyćmione światło wydobywało z półmroku liczne stoliki w głównej sali. Na każdym stał minutnik. Goście spacerowali z kieliszkami i talerzami przekąsek w rękach.

Ned spochmurniał.

Najchętniej odwróciłby się na pięcie i zwiał, lecz z zasady łatwo się nie poddawał, więc po raz kolejny stawił czoło sytuacji. Nadeszła wiekopomna chwila!

– Mogę w czymś pomóc?

Spostrzegł pannę z listą na podkładce. Podniosła głowę i uśmiechnęła się do niego.

– Tak. Ned Dunkle. Zgłosiłem udział w tym spotkaniu.

– Jasne. – Odhaczyła na liście jego nazwisko i wręczyła kartę wstępu. – Serdecznie witamy na randkowym kalejdoskopie biura matrymonialnego Happy Ending. Za chwilę rozpoczniemy spotkania. Zdąży pan zamówić drinka w barze. Na początek zapraszamy do stolika numer dziewięć. Randka trwa maksymalnie pięć minut. Oto lista uczestniczek. Jeżeli któraś przypadnie panu do gustu, proszę zakreślić w ankiecie odpowiednie nazwisko. Pod koniec spotkania pomożemy nawiązać kontakt osobom, które zwróciły na siebie uwagę.

– Doskonale. – Spoconą dłonią wziął kartę wstępu i lawirując w tłumie, dotarł do baru. Zewsząd dobiegały śmiechy i szmer rozmów. Czuł piżmową woń damskich perfum oraz silny męski zapach. Swój własny? Pochylił głowę i węszył przez chwilę. Aha, przesadził z wodą kolońską. Gdy zlewał się nią w domu, wydawała się bardzo przyjemna, ale teraz dusiły go cedrowe i drzewne nuty zachwalane na etykietce. Mniejsza z tym. Nikt się nie pokapuje.

Uległ nastrojowi i powiódł wokół spojrzeniem. Wtedy ją zobaczył.

Po prostu ideał.

Szła środkiem sali, emanując siłą i energią. Przystawała, by porozmawiać z gośćmi, przyciągała uwagę pań i panów. Piwne oczy o złocistym odcieniu zdominowały twarz otoczoną spadającymi na ramiona, falującymi włosami barwy karmelu. Różowe paznokcie pasowały do jaskrawej barwy markowego garnituru. Uwagę Neda przyciągnęły buty: różowe sandałki na niebotycznych obcasach ozdobione metalicznymi detalami. Srebrny pierścień na dużym palcu uwydatniał różowiutki lakier na paznokciach u nóg.

Z pewnością miał przed sobą dziewczynę zdolną poderwać każdego mężczyznę, który jej wpadnie w oko. Sama dyktowała warunki. Brzmiał mu w uszach jej śmiech z lekką chrypką, który przykuwał uwagę i zapierał dech w piersiach. Dźwięk był pełen życia, obiecywał dobrą zabawę. Ogarnęła go wielka tęsknota… Stłumił śmiech. Aha, marzenie ściętej głowy. Nie w tym życiu. Nawet gdyby ta piękność uczestniczyła w dzisiejszym randkowym kalejdoskopie, mógłby z nią spędzić zaledwie pięć minut. Dobre i to. Jeśli się uda, nie uzna tego popołudnia za bezpowrotnie stracone.

Z drugiej strony jednak kandydatka obdarzona wyłącznie urodą byłaby dla niego mało interesująca. Już to przerabiał i nie zamierzał powtarzać życiowej lekcji. Szkoda czasu.

Zabrzmiał dzwonek i wszyscy zajęli swoje miejsca.

Przedstawienie się zaczęło.

Ned pomknął ku stolikowi numer dziewięć, niosąc kieliszek napełniony młodym winem z beczki, za którym nie przepadał, lecz takie zamówienie barman mógł zrealizować łatwo i szybko. Gdyby Ned zażądał swego ulubionego drinka, musiałby długo konferować z barmanem. Przy stoliku numer dziewięć siedziała drobniutka blondynka, która dyskretnie otaksowała go spojrzeniem. Starał się nie pocierać twarzy, żeby nie przyciągać uwagi do marchewkowej karnacji.

Minutnik zaterkotał.

– Cześć, jestem Noemi.

Ned wziął głęboki oddech.

– Cześć, mam na imię Ned.

– Witaj, Ned. Czym się zajmujesz?

– Jestem inżynierem i konstruktorem. Projektuję maszyny latające.

– Aha, samoloty. Masz własny odrzutowiec, tak?

Ned pokręcił głową.

– Chodziło o rakiety.

Zafascynowana panna zrobiła wielkie oczy.

– Masz własną rakietę?

– Nie, nie! Buduję statki kosmiczne. Współtworzę prototyp. Nie mam własnej rakiety. Prowadzę badania naukowe.

– Rozumiem. – Noemi wydawała się rozczarowana. – Uwielbiam podróżować po świecie samolotami. Masz własny odrzutowiec?

Próbował się skupić, bo rozmowa błądziła po manowcach, choć nie minęła nawet minuta.

– Co proszę? Daruj. Chyba nie nadążam. Mam samochód.

Noemi od razu się ożywiła.

– Uwielbiam czadowe auta: lamborghini, ferrari, hammery. Widziałeś film Szybcy i wściekli? Bohaterowie jeżdżą tam wypasionymi furami.

– Nie. Umknął mi ten tytuł.

– Czujesz? Dziwny zapach, prawda? – Zmarszczyła nos i rozejrzała się po sali. – Zajeżdża wodą kolońską.

– Ktoś trochę przesadził.

– Ohyda. Mnie od takich gości całkiem odrzuca.

– Mnie też.

Ku rozpaczy Neda Noemi wróciła do poprzedniego tematu.

– Marka samochodu dużo mówi o właścicielu. Ludzie wciąż gadają o bzdurnych horoskopach, a nie zdają sobie sprawy, że wybór auta określa człowieka.

– Nie zdawałem sobie sprawy, że to jest takie ważne.

– Jakim autem jeździsz, Ned?

– Hybrydową toyotą z komisu. Wyjątkowo bezpieczny samochód. Pierwsze miejsce wśród aut tej klasy dostępnych w Ameryce. Ekologiczny. Zero dwutlenku węgla. Maksymalna wydajność, minimalne koszty.

Noemi westchnęła.

– Mnie spodobał się czerwony kabriolet mitsubishi eclipse. Nie potrafiłabym chodzić z facetem jeżdżącym tanią furką ani go szanować. Nie pasujemy do siebie, więc nic z tego nie będzie, zwłaszcza w łóżku. – Uśmiechnęła się promiennie. – Ale miło się z tobą gadało. Fajne spotkanko.

Rozmowa skończona.

Nieco roztrzęsiony Ned wstał i podszedł do następnego stolika. Wysoka brunetka w okularach, czekając na sygnał minutnika, otaksowała spojrzeniem kandydata.

– Mam na imię Sandra. Jestem nauczycielką w podstawówce. Rozwiedziona, bezdzietna, samodzielna.

Gdy skończyła zdanie, Ned się odprężył. Da radę. To były jego klimaty. Sensowna, prosta rozmowa jako sprawdzian, czy zaiskrzy między nimi.

– Cześć. Jestem Ned. Pracuję jako konstruktor statków kosmicznych. Nie stawałem dotąd na ślubnym kobiercu.

– Masz jakąś fobię?

Parsknął śmiechem, doceniał jej bezpośredniość i poczucie humoru, lecz szybko się zreflektował. Panna była śmiertelnie poważna.

– Tak. Zapewne. Każdy ma, nie sądzisz?

– Ja nie. Poplamiłeś ubranie.

Skulił się i zasłonił ramieniem brązowy kleks.

– Przepraszam. W ostatniej chwili wyrwałem się z laboratorium.

Wycelowała w niego palec wskazujący.

– Jesteś pracoholikiem.

Poprawił się na krześle.

– Rzeczywiście dużo pracuję, ale chciałbym to zmienić. A ty… lubisz swoją pracę?

– Nie bardzo. Minima programowe to parodia dydaktyki, u smarkaterii z szóstej klasy buzują hormony, więc trudno zapanować nad tymi dzieciakami, a na domiar złego władze chcą nam odebrać wszelkie przywileje.

– Współczuję. Myślałaś o zmianie zawodu?

– W czasie kryzysu? – Przyjrzała mu się z niedowierzaniem, jakby laboratoryjny kitel nagle stanął w ogniu. – Wykluczone. Trzeba sobie jakoś radzić z życiowymi trudnościami, więc postanowiłam wyrwać się z kieratu tanim kosztem. Za półtora roku chcę zajść w ciążę. Zyskam dwanaście miesięcy wolnego. Drugie dziecko urodzę po roku i dwóch miesiącach, więc rodzeństwo będzie chować się razem niemal jak rówieśnicy. Pracoholików skreślam od razu. Mój ojciec świata nie widział poza swoją robotą i rodzice się rozwiedli. Też jesteś samolubem?

– Proszę? Ależ skąd? Po założeniu rodziny nie będę tak harował. Chciałbym zapytać, czy…

– Daruj, Ned, lecz wolę nie ryzykować. Nasz czas się kończy, prawda?

Rozmowa skończona.

Przy stoliku numer jedenaście Ned przewrócił kieliszek rozmówczyni, plamiąc koktajlem jej śliczną czerwoną sukienkę. Stolik numer dwanaście zajmowała zawodowa modelka, która od razu skreśliła Neda, a potem zrobiła mu wykład o niebezpieczeństwach długotrwałego opalania grożącego rakiem skóry. Wysączył już kiepskie wino, ale nie miał czasu pójść po drugą kolejkę, bo ostrzegawcza pogadanka zajęła niemal całe pięć minut, a potem zaczął następną konfrontację, znacznie gorszą od poprzedniej.

Przy piętnastym stoliku wreszcie zapunktował na samym początku.

Debora miała śliczny uśmiech, długie rude włosy i mlecznobiałą cerę.

– Miło cię poznać, Ned – powiedziała. – Nawiązywanie znajomości to dziś poważny kłopot. Chwytamy się dziwnych sposobów, szukając miłego człowieka.

Ned odtajał trochę.

– Jasne, racja, choć trudno mi uwierzyć, że ty masz z tym problem.

Roześmiała się i lekko skłoniła głowę.

– Dzięki. Proponuję, żebyśmy darowali sobie zadawanie typowych, bezsensownych pytań. Wymyśliłam kilka zabawnych sposobów zbadania, jakie mamy osobowości.

– Popieram twórcze podejście do sprawy. – Ned czytywał prasę kobiecą, więc nieobce mu były takie ciekawostki. Rozwiązał dziesiątki quizów psychologicznych, które pokazywały, czego pragną kobiety i jakiego faceta potrzebują.

– Cudownie! – Debora wyjęła plik fiszek i obrzuciła go żartobliwym spojrzeniem. – Zaczynamy. Pierwsza randka. Co byś zaproponował, żeby mnie zachwycić?

Super. Łatwe zadanie. Z trudem skrył uśmieszek tryumfu.

– Zaplanowałbym wyprawę do centralnej biblioteki publicznej na Manhattanie, żeby się zorientować, jakie książki najbardziej cię interesują. Potem miły piknik w parku.

Piwne oczy wyrażały rozczarowanie.

– Aha. Wstęp do biblioteki jest darmowy, a piknik też nie wymaga większych nakładów. Żadnej limuzyny? Nie pomyślałeś o wyprawie do jednego z broadwayowskich teatrów? Mnie się marzy kolacja w obrotowej restauracji na szczycie jednego z wieżowców. Jesteś skąpy? Boisz się wydawać pieniądze na swoją dziewczynę?

O co jej chodzi?

W prasie kobiecej piszą, że facet powinien być oryginałem i romantykiem. Kasa nie imponuje kobiecie; ważna jest mądrość i oryginalna osobowość.

– Wybacz. Nie pomyślałem o tym. Następne zadanie?

Znów się ożywiła i spojrzała na kolejną fiszkę.

– Powiedz, co ci się we mnie najbardziej podoba.

Znał odpowiedź! Marie Claire wciąż o tym nawija.

– Śliczny uśmiech.

Naburmuszyła się.

– Wolne żarty, Ned! – Wydęła usta. – Wyciskam z siebie siódme poty w siłowni, a ty widzisz tylko moje zęby?

Szumiało mu w uszach. Był całkiem zbity z tropu. To jakiś koszmar. Gdy wziął sobie do serca dobre rady swego brata Connora i skomplementował figurę pewnej dziewczyny, chlusnęła mu drinkiem w twarz.

– Sądziłem, że panie złoszczą się, gdy faceci robią uwagi na temat ich sylwetki.

– Nie bądź śmieszny. – Przewróciła oczyma. – Wszystkie jesteśmy łase na takie pochwały.

Ned zakonotował sobie w głowie, że warto komplementować wygląd i cielesne atuty pięknych pań.

– Dasz mi kolejną szansę?

– Ostatnią. To najważniejsza sprawa. Jak byś mnie przeprosił, gdybyśmy się pokłócili?

Nareszcie! Mowy nie ma, żeby teraz dał plamę.

– Natychmiast powiedziałbym, że jest mi przykro, i postarałbym się wyjaśnić sprawę, żebyśmy więcej nie mieli takich problemów.

Proszę bardzo. Zastosował dobre rady Grazii, stawiając na jasny komunikat i szczerość, wyjątkowo cenioną przez kobiety.

Debora wcisnęła fiszki do torebki i przyjrzała się Nedowi.

– Cholera jasna! Co mi do tego, że jesteś zdołowany? Ważne są czyny, nie słowa. Dla mnie liczy się biżuteria. Wybacz, Ned, ale nie jesteś w moim typie.

Rozmowa skończona.

Gdy Ned dotarł do stolika numer dwadzieścia, był mocno poirytowany, zmęczony i odarty ze złudzeń. Na domiar złego chciało mu się pić. Większość kandydatek oceniała go po wyglądzie, stanie konta i banalnych męskich atrybutach, jemu zaś bardzo zależało na odrzuceniu takich plew. Tygodniami zaczytywał się w prasie kobiecej, a jednak oblał wszystkie pięciominutowe egzaminy.

Czekało go ostatnie spotkanie randkowego kalejdoskopu. Kobitka sprawiała przyjemne wrażenie, ale to już przerabiał. Nie da się nabrać. Tym razem błyskawiczna randka przebiegnie pod jego dyktando.

– Cześć. Mam na imię Bernadetta.

Pochylił się do przodu z łokciami opartymi o blat stołu i zmrużył oczy.

– Cześć. Jestem Ned. Kiedy zamierzasz wyjść za mąż i wydać na świat potomstwo?

Dziewczyna odsunęła się natychmiast. Sprawiała wrażenie zszokowanej, ale gotów był się założyć, że udaje. Wszystkie panie, z którymi dziś rozmawiał, miały ściśle określone plany.

– Trudno powiedzieć. Najpierw chciałabym pokochać właściwego człowieka. Potem można będzie pomyśleć o ślubie i dzieciach.

Aha. Dobra odpowiedź. Ned podbił stawkę.

– Kiedy? Za miesiąc? Może dwa? Przekroczyłaś trzydziestkę, a statystyka jest bezlitosna wobec trzydziestoparolatek oraz ich jajników. Wskaźniki płodności maleją, szanse na urodzenie zdrowego dziecka spadają o czterdzieści procent.

Czyżby jęknęła? Cytował tylko dane Glamour... lub Grazii. Nie pamiętał dokładnie, skąd je zaczerpnął. Pannie usta drżały, lecz nadal wpatrywała się w niego z uwagą.

– Mam tylko dwadzieścia dziewięć lat – szepnęła.

– A więc stoisz na rozdrożu. Jeśli pragniesz urodzić przynajmniej dwoje dzieci, radzę zrewidować życiowe plany. Chcesz mieć potomstwo, tak?

Kolejny cichy jęk.

– Owszem. Zawsze marzyłam o dzieciach.

Nareszcie trafił na dziewczynę, która wie, czego chce. Odprężył się.

– Ja też. Sądzę, że mamy identyczne podejście do życia. Nie powinienem od razu z tym wyskakiwać, ale dobrze nam idzie, więc proponuję wspólną kolację w piątkowy wieczór. Co ty na to?

Rozmowa skończona?

Kobieta przycisnęła drżącą dłoń do ust. Zamrugał powiekami. Skąd te łzy? Co jest grane?

Już miał o to zapytać, gdy kątem oka spostrzegł różową postać.

Wymarzona ślicznotka.

Z bliska wydała mu się jeszcze piękniejsza. Usta miała pokryte cieniutką warstwą błyszczyku. Pachniała drzewem sandałowym i cynamonem. Położyła dłoń na ramieniu Bernadetty i coś jej szepnęła do ucha. Panna kiwnęła głową, otarła załzawione oczy i wstała. Cudna ślicznotka poklepała ją po plecach, popchnęła we właściwym kierunku i odprowadziła spojrzeniem.

– Chwileczkę! Właśnie umawialiśmy się na randkę.

Wymarzona ślicznotka odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy.

Zamarł w bezruchu. Zatonął bezpowrotnie w piwnej głębi. Walczył o oddech pod naporem fal gorącego gniewu rozpalonej do białości elegantki w różowościach, która wystudiowanym gestem położyła dłonie na blacie stolika i pochyliła się lekko.

– Musimy porozmawiać.

Ned od razu się ożywił.

– Świetnie. Włączamy minutnik?

– Nie trzeba. Załatwię tylko kilka spraw, a potem utniemy sobie małą pogawędkę. Spotkamy się za dziesięć minut w knajpce po sąsiedzku.

Nie do wiary. Cudna ślicznotka się nim zainteresowała? Dziwił się, że tak bardzo jest napalona na szybką randkę, lecz pomimo wątpliwości gotów był z nią pójść, gdzie zechce. Miał nadzieję, że ten okropny wieczór skończy się całkiem przyjemnie.

– Powinienem wypełnić ankietę.

Ślicznotka zirytowała się jeszcze bardziej, o ile to w ogóle możliwe. Jak urzeczony wpatrywał się w jej twarz o wyrazistych rysach i gładkiej cerze. Urodziwa buzia wydawała się za duża w porównaniu ze szczuplutką sylwetką, lecz mimo to panna wyglądała niczym gwiazda filmowa. Przypominała młodą Julię Roberts: wysoka, smukła jak gazela; wyraziste kości policzkowe, gęste brwi, wielkie oczy.

– Nie potrzebujemy ankiety. Do zobaczenia w knajpce.

Wyprostowana odmaszerowała, stukając niebotycznymi obcasami różowych sandałków, i zniknęła w tłumie.

Ned zmiął kwestionariusz. Poza Bernadettą same porażki. Teraz marzył o randce z upragnioną ślicznotką. Po co komu stabilizacja, gdy są szanse na cudowną noc? Zdążył psiknąć sobie do paszczy miętowym odświeżaczem i przetrzeć chusteczką pomarańczową buźkę. Nadal łudził się, że zdoła jednak zapanować nad koszmarną opalenizną z tubki.

Opuścił restaurację i pomknął do sąsiedniej knajpki.Rozdział 2

Kennedy popijała kawę i przyglądała się biedakowi siedzącemu po drugiej stronie stolika.

Uspokajanie Bernadetty zajęło sporo czasu, ale zdołała ją wreszcie przekonać, że ostatni rozmówca żartował. Zostawiła klientkę z Brianem, który przez całe spotkanie wodził za nią oczyma. Randkowy kalejdoskop to niełatwe przedsięwzięcie. Wielu klientom podobały się szybkie zmiany i błyskawiczne podejmowanie decyzji, inni narzekali jednak na stres, ogromne i stale rosnące napięcie oraz dokonywanie wyboru na podstawie pierwszego wrażenia.

Niektórzy pękali.

Jak ten facet.

Kennedy bez pośpiechu obserwowała, jak biedaczyna się gotuje. Pewnie myśli, że wpadł jej w oko, choć spotkała się z nim w innym celu. Potrafiła trafnie dobierać pary, a w biurze matrymonialnym Happy Ending uchodziła za mistrzynię wizerunkowych przemian. W pracy miała do czynienia z rozmaitymi mężczyznami, więc nauczyła się trudnej sztuki cierpliwości. Pomagała im znaleźć prawdziwą miłość, stosując osobliwą mieszaninę technik motywacyjnych, empatii i szkoleń modelujących zachowania.

Siedzący przed nią małpolud złamał wszelkie zasady. Dla dobra klientek należałoby faceta odizolować od społeczeństwa. Mocne światło knajpki nadawało jego cerze paskudny odcień. Dobry Boże! Wypisz, wymaluj czerwonoskóry z kiepskiego westernu. Czekał cierpliwie, aż ona zacznie rozmowę, spostrzegła jednak, że machinalnie sięgnął po serwetkę i wytarł plastikowy blat stolika, a łokcie oparł na jego skraju. Litości! Na domiar złego obsesyjnie boi się zarazków.

– Jak panu na imię?

– Ned.

– Miło mi. Jestem Kennedy. Przejdźmy od razu na ty, żeby łatwiej się rozmawiało. Mogę ci zadać jedno pytanie?

– Śmiało. Odpowiem na każde.

– W jakim celu przyszedłeś na dzisiejsze spotkanie?

Zatrzepotał rzęsami, skrytymi za masywną czarną oprawką okularów. Uwielbiała zachowawcze, staroświeckie gadżety, ale ten był nie do przyjęcia. Oprawka była za duża, a kształt zbliżony do kwadratu zaburzał proporcje twarzy i odwracał uwagę od oczu.

– Nie rozumiem, do czego zmierzasz. To chyba oczywiste, że szukam odpowiedniej kandydatki na żonę.

– Rozumiem. Wszystkim nowo poznanym kobietom zadajesz takie pytania, którymi zasypałeś dzisiaj Bernadettę?

Zrośnięte brwi uniosły się niepokojąco, gdy spojrzał na nią badawczo. Przerażający widok. Palce ją świerzbiły. Chętnie od razu sięgnęłaby po pęsetę.

– Zaczynaliśmy się dogadywać – ciągnął. – Moim zdaniem coś z tego mogło być.

Kennedy stukała paznokciem w plastikowy kubek z kawą.

– Tak ci się zdawało? Obraziłeś dziewczynę, zdołowałeś ją, wzbudziłeś w niej lęk przed samotnością i brakiem potomstwa. Naprawdę uważasz, że tak przebiega obiecujące spotkanie?

Żachnął się i zbity z tropu pokręcił głową.

– Nie. Zdołowanie Bernadetty wcale nie było moim celem. Postawiłem na bezpośredniość.

– W takich rozmowach wiek i waga to tematy zakazane. Należy ich unikać jak ognia. Byłeś tego świadomy, Ned?

Przegarnął włosy palcami.

Brunatne kosmyki sięgały ramion i zasłaniały większą część twarzy. Kennedy zadawała sobie pytanie, kiedy ten troglodyta był w salonie fryzjerskim. Zero modnego strzyżenia. Przypominał zaniedbanego kudłatego owczarka.

– Tak, tak, wiem, ale całkiem o tym zapomniałem, ponieważ byłem zdołowany po dwudziestu męczących spotkaniach z dziewczynami, które interesuje głównie wielka kasa, drogie lokale oraz moje odrzutowce.

– Masz samolot?

– Ależ skąd! W tym rzecz. Sądziłem, że podczas randkowego kalejdoskopu poznam miłą dziewczynę o podobnych zapatrywaniach, ale wszystkie moje rozmówczynie to materialistki.

Przyjrzała mu się uważnie. Naprawdę sprawiał wrażenie przygnębionego; nie wyglądał na wrednego łobuza. Marchewkowe dłonie zacisnęły się wokół kubka z kawą, jakby szukał ciepła i pociechy. Biały laboratoryjny kitel wyglądał śmiesznie w zestawieniu z niemodnymi workowatymi biodrówkami w stylu lat osiemdziesiątych: wyświecona tkanina koloru khaki, zero kieszeni, fatalny krój. Spora plama z kawy na przodzie białego kitla przywodziła na myśl natrętne reklamy proszku do prania. Ten gość powinien zaopatrzyć się w śliniak.

W kieszonce laboratoryjnego kitla tkwił wypchany piórniczek z przezroczystego plastiku. To jej dało do myślenia.

Wszystko jasne. Jajogłowy dziwak do kwadratu. Wszystkie elementy wizerunku: okulary, ciuchy, fatalna komunikacja – wołały do nieba o pomoc. Wystudiowana poza czy autentyczne poczucie zagubienia? Kennedy ogarnęło zaciekawienie.

– Jakie są twoje oczekiwania? Potrzebujesz damskiego towarzystwa? Kręci cię samo randkowanie?

Usiadł prosto. Z tkaniny znoszonego kitla sterczały luźne nitki.

– Chcę znaleźć żonę.

– Dlaczego?

Ani drgnął pod uporczywym spojrzeniem Kennedy. Z osobliwym uporem patrzył jej prosto w oczy.

– Znużyła mnie samotność. Przez dziesięć lat przedkładałem karierę zawodową nad życie prywatne. Nie chcę być otoczony wianuszkiem dam, które ani myślą o tym, żeby się ustatkować. Marzę o rodzinie. O partnerskim związku. Za dużo chcę?

Postawił na blacie kubek z kawą i splótł palce. Kennedy spostrzegła, że paznokcie ma obgryzione do krwi. Emanował poczuciem bezradności. Rzadko trafiał jej się klient od pierwszej chwili zdecydowany na szybki ślub. W takim wypadku skakała z radości i natychmiast proponowała facetowi skorzystanie z kompleksowej obsługi swego biura, tym razem jednak miała do czynienia z wyjątkowo trudnym przypadkiem. Klientowi przyda się cały katalog dobrych rad.

– Cel jest świetlany, ale z ludźmi tak to jest, że i w tej dziedzinie potrzebują swoistej gry wstępnej: odrobiny flirtu, miłej rozmowy budującej wzajemną ufność. Dopiero po takich zabiegach para umawia się na pierwszą randkę z prawdziwego zdarzenia.

– Wiem. Naczytałem się rozmaitych mądrości.

– Zacznijmy od karnacji. Przypominasz wielką chodzącą marchewkę, głuptasie.

– Użyłem samoopalacza, żeby wyglądać jak spalony słońcem chłopak z plaży. Moim zdaniem paniom najbardziej podoba się ten typ.

– Przyszedłeś na spotkanie w laboratoryjnym kitlu zalanym kawą. Od miesięcy nie byłeś u fryzjera. Na domiar złego czuję się tak, jakbym została żywcem pogrzebana pod stertą sosnowych gałęzi. Niech zgadnę… twoja woda po goleniu tak pachnie?

Ned spokorniał i zaczął skubać paznokieć.

– Badania potwierdzają, że panie są wrażliwe na bodźce węchowe. Spacer po lesie daje poczucie zadowolenia.

– Pół flakonu to przesada. Mam wrażenie, że w panice gnam przez las, umykając przed rozwścieczonym niedźwiedziem.

– Dobra. Przeholowałem. Wszystkiemu winien pośpiech. Za późno oderwałem się od komputera. Mniejsza z tym. Nie szukam kobiety, dla której liczy się strój i wygląd zewnętrzny.

Kennedy westchnęła.

– Strój jest ważny. Dbałość o wygląd to oznaka szacunku. Nie trzeba od razu stroić się w ciuchy Calvina Kleina, lecz schludne, starannie wyprasowane ubranie naprawdę ułatwia znalezienie odpowiedniej kandydatki na żonę.

– Starałem się… – Oczy mu zalśniły. – Pójdziesz ze mną w piątek na kolację?

– Wykluczone.

– To nie jest randka, co? Chciałaś mi tylko skopać tyłek.

Kennedy stłumiła śmiech. Żal jej się zrobiło tego biedaka. Dobre intencje u mężczyzny są na wagę złota, szczególnie gdy delikwent marzy o prawdziwej miłości i oświadcza, że przygodny seks oraz dobra zabawa to nie jego klimaty.

Gdyby tak…

Świetny pomysł wpadł jej do głowy, szybko zapuścił korzenie, zazielenił się i rozkwitł możliwościami. Trzeba uświadomić jajogłowemu dziwakowi, czego pragną kobiety i jak należy z nimi postępować. Konieczna będzie zmiana wizerunku oraz intensywne szkolenie, które wyprowadzi go na czyste wody i będzie gwarancją udanej randki. Na razie taplał się bezradnie w mętnym bajorku pełnym krokodyli. Kennedy poczuła miły dreszcz. Puls jej przyspieszył. Od dawna nie stała przed takim wyzwaniem. Otwierały się przed nią nowe możliwości.

Ręce ją świerzbiły. Zapragnęła poddać klienta całkowitej przemianie.

Jako swatka nie miała sobie równych, a kilkanaście udanych małżeństw zawartych dzięki jej pomocy dodawało pewności siebie. Ostatnio miała jednak poczucie stagnacji. Brakowało prawdziwych wyzwań. Jej własne randki stały się monotonne i zwykle kończyły się rozczarowaniem. Kochankowie, z którymi szła do łóżka, wydawali się całkiem mili przez godzinę czy dwie, lecz w świetle poranka okazywali się mało interesujący. Lubiła swoją pracę, ale w biurze matrymonialnym też nie działo się nic nadzwyczajnego i ekscytującego. Miała poczucie, że stoi w miejscu, gdy inni pędzą do przodu. Przyjaciółki zaręczały się lub były w stałych związkach. Dotąd kręciły ją randki, związane z nimi oczekiwania i niespodzianki, bogactwo otwierających się przed nią możliwości; ostatnio jednak czuła się wypalona; coraz więcej czasu spędzała w pracy i chętnie plotkowała z kumpelami.

Ten mężczyzna był dla niej prawdziwym wyzwaniem.

Zreflektowała się i podeszła do sprawy profesjonalnie. Zanim podejmie wyzwanie, musi zebrać więcej informacji. Ned siedział na krześle bez ruchu, nie wiercił się i nie podskakiwał. Siła przyzwyczajenia. Najwyraźniej długie godziny spędzał przy biurku.

– Jak się nazywasz? Podaj mi wszystkie imiona i nazwisko.

– Natan Ellison Raymond Dunkle.

O matko! Imponujące. Z każdą chwilą robiło się ciekawiej.

– Z fantazją i przytupem.

Ned zachował kamienną twarz.

– Wiem. Gdybym miał taką możliwość, chętnie zapytałbym matkę, o co jej chodziło, kiedy mnie tak nazwała.

– Pomówmy o zdrobnieniu. Moim zdaniem brzmi fatalnie. Kojarzy się ze skrótami typu FED, TED, BED, MED. Krótko i nie na temat. Do takiego mózgowca jak ty trzeba by się zwracać… inaczej.

Ned uniósł brwi.

– Nie po raz pierwszy słyszę takie uwagi. W gimnazjum kumple wymyślali paskudne rymowanki, więc uodporniłem się na szyderę. Jeśli chcesz mi dowalić, musisz się bardziej postarać.

Kennedy z trudem skryła uśmiech. Doskonale. Gość oprócz wybitnej inteligencji ma dystans do siebie i poczucie humoru. Tego nie można się nauczyć. Człowiek jest dowcipny albo nie. Koniec dyskusji. Kennedy uznała, że trafił się jej prawdziwy diament. Wystarczy odpowiedni szlif i będzie z niego brylant, jak się patrzy.

– Punkt dla ciebie. Zawód?

– Konstruktor statków kosmicznych.

Przycisnęła dłoń do ust i w niemym zachwycie rozważała możliwości, które się przed nią otwierały. Czy będą kolejne rewelacje?

– Spec od kosmosu.

Klient był wyraźnie zniecierpliwiony, ale zachował spokój.

– Tak. Właśnie tym się z grubsza zajmuję, ale unikamy takich określeń, bo są nazbyt ogólne. Wyszły z mody.

– Przepraszam – odparła, patrząc na laboratoryjny kitel.

Ned odtajał wreszcie i obrzucił ją podejrzliwym spojrzeniem.

– Czego ty ode mnie chcesz? Przeprosiłem za Bernadettę. To nie jest randka. Co ja tutaj robię?

Kennedy omal się nie oblizała jak kot na widok śmietanki. Zdziwaczały, nadziany specjalista od rakiet kosmicznych, spragniony miłości i małżeństwa. Prawdziwa gratka. Czuła się jak antyczny Pigmalion, jak profesor Higgins z komedii Showa, słuchający kwiaciarki Elizy. Jeśli postawi na swoim i przekona Neda do zmiany wizerunku, to będzie szczytowe osiągnięcie w jej zawodowej karierze.

– Mam dla ciebie propozycję.

– Jakiego rodzaju?

– Nie do odrzucenia – odparła z uśmiechem. – Pomogę ci spełnić marzenia i poszukam upragnionej kandydatki na żonę. Musisz jedynie słuchać pilnie i stosować się do moich wskazówek.

Zamrugał powiekami. Rozważył sprawę. Przysunął się bliżej.

Mamy cię!

– Jak to zrobisz? Kim ty jesteś?

– Nazywam się Kennedy Ashe. Wraz z dwiema wspólniczkami prowadzę biuro matrymonialne Happy Ending. To my zorganizowałyśmy dzisiejszy kalejdoskop randkowy, ale zakres naszych usług jest znacznie szerszy. Skupiamy się na kojarzeniu par marzących o trwałym związku. Cel matrymonialny. Nasze statystyki są imponujące. Mogę ci je udostępnić. Sprawiasz wrażenie człowieka ufającego danym liczbowym. Jesteśmy skuteczne. Wyrażam się jasno?

Ned szybko kojarzył fakty.

– To ty zorganizowałaś dzisiejsze spotkanie? Jesteś menedżerką.

– Doradczynią. Posłuchaj uważnie. Rozejrzę się na serio za odpowiedną żoną dla ciebie.

Ned był zawiedziony. Kennedy spostrzegła, że ramiona mu opadły.

– Rozumiem. Chcesz zrobić ze mnie stałego klienta waszego biura matrymonialnego. Ile mnie to będzie kosztowało?

Zrobiło jej się lekko na sercu. Nieufność i oskarżycielskie spojrzenie potwierdzały, że ma do czynienia z analitycznym umysłem. Szykowała się niezła zabawa.

– Jasne! Uważasz mnie za naganiaczkę albo coś w tym rodzaju, prawda? Sądzisz, że każę sobie z góry słono zapłacić i obiecam złote góry, a potem się ulotnię.

– Taka myśl przemknęła mi przez głowę.

– Byłabym rozczarowana, gdybyś nie żywił takich wątpliwości. Przypuszczam, że naprawdę jestem w stanie ci pomóc. W naszej firmie odpowiadam za usprawnienie komunikacji między klientami oraz dostarczanie narzędzi ułatwiających wzajemne kontakty pań i panów. Ludzie ukrywają kompleksy i zahamowania. Nasze czasy nie sprzyjają tworzeniu trwałych więzi. Niektórym przydaje się pomoc w przełamaniu społecznych ograniczeń. Potem łatwiej im jest zaprezentować się od najlepszej strony.

Nedowi wyrwało się aroganckie prychnięcie.

– Ach, rozumiem. Mam kłamać na potęgę i udawać kogoś innego, żeby wyrwać pannę. Czysty PR. Ten numer nie przejdzie.

– Dlaczego?

– Bo to ściema. Jestem, jaki jestem. Koniec, kropka. To kwestia osobowości. Nie chcę jej zmieniać.

– Ja też wolałabym tego uniknąć. Zrozum, że jeśli nie pokażesz kobiecie swojej prawdziwej twarzy, stracisz sposobność poznania tej jednej, jedynej, wyśnionej. Moim celem nie jest zmiana twojej osobowości, bo nie ma takiej potrzeby. Musisz popracować nad wizerunkiem, żeby zwiększyć swoje szanse na szczęśliwy związek. Pierwsze wrażenie to podstawa. Trzeba ci dać odpowiedni szlif i podciągnąć w sztuce konwersacji. Dobrze mówię?

Podrapał się po głowie. Gęste kudły rozdzieliły się na chwilę i znów przesłoniły mu twarz.

– Co na tym zyskasz?

– Zawodową satysfakcję. Jeśli mi się powiedzie, nasze biuro zdobędzie nowych klientów. Pomoc udzielona człowiekowi w potrzebie też się liczy. I tyle.

– Jakie są koszta?

– Tysiąc wpisowego, które obejmuje doradztwo, metamorfozę oraz dwie randki z kandydatkami na żonę. Za każdym razem zapraszamy kilka pań.

– Przyjmijmy, że jestem zainteresowany…

Czuła, że gość się łamie, ale musiał całkowicie przystać na jej warunki.

– Jeśli przyjmiesz moją propozycję, znajdziemy ci żonę, ale żądam całkowitego posłuszeństwa.

– Jak długo obowiązuje umowa?

– Rok. Gdybyś uznał nasze wysiłki za niewystarczające lub kiepskie, możesz ją rozwiązać przed terminem. Wpisowego nie zwracamy. Umowa reguluje wszystkie trudne kwestie.

– Od czego zaczniemy?

– Podaj mi swój adres mailowy. Wyślę tekst umowy i regulamin biura. Namyśl się i napisz do mnie. Zaplanuję wstępne konsultacje, ustalimy plan pracy.

Ned podyktował swój e-mail. Zapisała go w telefonie, stukając paznokciami o ekran.

– Dlaczego ja?

Kennedy podniosła wzrok. To krótkie pytanie poruszyło ją do głębi i wytrąciło z równowagi. Współczuła Nedowi. Trudno jest próbować raz po raz i wbrew ustawicznym porażkom wierzyć, że gdzieś czeka upragniona druga połówka. Ten mężczyzna w poplamionym kitlu i przyciężkich okularach nie tracił nadziei. Był dla niej ogromnym wyzwaniem i szansą na potwierdzenie tezy, że prawdziwe szczęście to nie bajka.

Przynajmniej dla wybranych.

– Moim zdaniem każda potwora znajdzie swego amatora, więc wszyscy mamy szansę spotkać swój ideał. Chcę ci pomóc w znalezieniu idealnej kandydatki na żonę.

Długo obserwował ją z kamienną twarzą. W końcu kiwnął głową.

– Dobra.

– Przejrzyj tekst umowy. Jeśli warunki są do zaakceptowania, czekam na telefon. Konsultacje możemy rozpocząć w tym tygodniu. Bardzo chcę z tobą współpracować. – Dopiła kawę, sięgnęła po torebkę i wyjęła portfel, chcąc uregulować rachunek.

– Ja zapłacę. – Szybkim ruchem chwycił jej nadgarstek.

Przyjemnie uczucie. I miłe zaskoczenie. Spodziewała się mokrawego, słabego uścisku typu śnięta ryba. Palce Neda były silne i rozkosznie ciepłe. Pospiesznie cofnęła ramię.

– Dzięki. Czekam na telefon.

Wstała i opuściła barek. Lekkim krokiem maszerowała do samochodu, a rześki marcowy wiatr szumiał bezmiarem możliwości.