Mgła nad Wiltshire - ebook

TYTUŁ: „MGŁA NAD WILTSHIRE”

FABUŁA OSADZONA JEST W DESZCZOWEJ, SUROWEJ ANGLII LAT 80., W MIASTECZKU DEVENSHIRE, POŁOŻONYM WŚRÓD WRZOSOWISK HRABSTWA WILTSHIRE. PEWNEJ JESIENNEJ NOCY NA ZAMGLONYCH BAGNACH ODNALEZIONE ZOSTAJE CIAŁO MŁODEJ KOBIETY. BRAK ŚLADÓW WALKI, ŻADNYCH ŚWIADKÓW, A JEDYNYM TROPEM JEST TAJEMNICZA WIADOMOŚĆ, KTÓRĄ OFIARA ZDĄŻYŁA NAPISAĆ PAZNOKCIEM NA WŁASNYM PRZEDRAMIENIU PRZED ŚMIERCIĄ: „VRH.”

SPRAWĘ PROWADZI INSPEKTOR LEONARD „LEO” MALLORY, ZMĘCZONY ŻYCIEM POLICJANT Z PONURĄ PRZESZŁOŚCIĄ, KTÓRY WŚRÓD KOLEGÓW MA REPUTACJĘ CZŁOWIEKA ZBYT INTELIGENTNEGO, BY ODNALEŹĆ SPOKÓJ, I ZBYT CYNICZNEGO, BY WIERZYĆ W SPRAWIEDLIWOŚĆ. WSPIERA GO ELISABETH „LIZ” HARDING, MŁODA, AMBITNA PROFILERKA Z LONDYNU, KTÓREJ ANALITYCZNY UMYSŁ SZYBKO DOSTRZEGA, ŻE SPRAWA MA ZNACZNIE GŁĘBSZE KORZENIE NIŻ MOGŁOBY SIĘ WYDAWAĆ.

IM DALEJ W ŚLEDZTWO, TYM BARDZIEJ RZECZYWISTOŚĆ ZACZYNA SIĘ ZACIERAĆ. OKAZUJE SIĘ, ŻE MIESZKAŃCY DEVENSHIRE SKRYWAJĄ TAJEMNICE, KTÓRE WRACAJĄ PO LATACH JAK ZŁE SNY. STARA LEGENDA O „DUCHU Z WRZOŚCÓW” ZDAJE SIĘ BYĆ JEDYNIE ECHEM DAWNYCH PRZESĄDÓW, ALE CZY NA PEWNO? A MOŻE WŚRÓD LUDZI KRYJE SIĘ KTOŚ, KTO CZERPIE INSPIRACJĘ Z DAWNYCH KOSZMARÓW?

_Mroczny psychologiczny thriller z elementami kryminału_Rozdział I — Ciało wśród wrzosów

MGŁA WISIAŁA NAD WRZOSOWISKAMI JAK CIĘŻKA, NIERUCHOMA ZASŁONA, TŁUMIĄC ŚWIATŁO LATARNI I ROZMYWAJĄC KSZTAŁTY W GROTESKOWE, NIEPOKOJĄCE CIENIE. BYŁO PÓŹNE PAŹDZIERNIKOWE POPOŁUDNIE, ALE W DEVENSHIRE SŁOŃCE OD KILKU DNI NIE PRZEBIŁO SIĘ PRZEZ OŁOWIANE CHMURY, A POWIETRZE BYŁO CIĘŻKIE OD WILGOCI I ZAPACHU GNIJĄCYCH LIŚCI. DESZCZ, KTÓRY PADAŁ NAD RANEM, ZAMIENIŁ ŚCIEŻKI W ŚLISKIE BŁOTO, A KAŻDY KROK NA GRZĄSKIM GRUNCIE ZDAWAŁ SIĘ NIEŚĆ W SOBIE COŚ WIĘCEJ NIŻ TYLKO ODGŁOS ROZCHLAPYWANEJ WODY — JAKBY ZIEMIA PAMIĘTAŁA COŚ, CZEGO NIE CHCIAŁA ODDAĆ.

INSPEKTOR LEONARD „LEO” MALLORY STAŁ NAD ZWŁOKAMI KOBIETY, DŁONIE WCIŚNIĘTE GŁĘBOKO W KIESZENIE PROCHOWCA, Z TWARZĄ NIEWZRUSZONĄ, NIEMAL ZNUDZONĄ. NIE BYŁO W NIM TEGO NERWOWEGO NAPIĘCIA, JAKIE TOWARZYSZYŁO MŁODSZYM FUNKCJONARIUSZOM KRĘCĄCYM SIĘ WOKÓŁ, PRÓBUJĄCYM UDAWAĆ, ŻE NIE ODCZUWAJĄ NIEPOKOJU. PATRZYŁ NA CIAŁO Z CZYMŚ, CO MOGŁO UCHODZIĆ ZA ZMĘCZENIE ALBO CHŁODNĄ ANALIZĘ, CHOĆ W RZECZYWISTOŚCI BYŁO TO COŚ JESZCZE GORSZEGO — PRZYZWYCZAJENIE.

KOBIETA LEŻAŁA NA PLECACH, W WYSOKIEJ TRAWIE, Z RĘKAMI ROZRZUCONYMI NA BOKI, JAKBY CHCIAŁA OBJĄĆ MGŁĘ NAD SOBĄ. JEJ SKÓRA BYŁA BLADA, NIEMAL KREDOWA W BLADYM ŚWIETLE POPOŁUDNIA, A BRUNATNE PASMA KRWI NA JEJ SZYI ZASYCHAŁY JUŻ NA CHŁODZIE. MIAŁA SZEROKO OTWARTE OCZY, SPOJRZENIE UTKWIONE W BEZKRESNE NIC, A NA TWARZY MALOWAŁ SIĘ WYRAZ ZASTYGŁEJ W CZASIE PANIKI. ALE TO NIE TO PRZYCIĄGAŁO UWAGĘ MALLORY’EGO. NIE KREW, NIE SPOSÓB, W JAKI LEŻAŁA — TYLKO JEDNO SŁOWO, WYRYTE NA JEJ LEWYM PRZEDRAMIENIU, JAKBY DESPERACKO PRÓBOWAŁA COŚ PRZEKAZAĆ, ZANIM OSTATNIE TCHNIENIE UCIEKŁO Z JEJ UST.

VRH.

MALLORY POWOLI PRZYKUCNĄŁ OBOK CIAŁA, SIĘGNĄŁ PO RĘKAWICZKĘ Z KIESZENI I PRZEJECHAŁ PALCEM PO NIERÓWNEJ POWIERZCHNI LITEREK. WYGLĄDAŁO TO JAK ŚLAD PO PAZNOKCIU, WYRYTY W SKÓRZE NIEMAL DO KRWI. BYŁO COŚ WYJĄTKOWO NIEPOKOJĄCEGO W TYM OSTATNIM GEŚCIE OFIARY, W TEJ PRÓBIE PRZEKAZANIA CZEGOŚ, CO — JAK ZAWSZE — MOGŁO BYĆ ALBO KLUCZEM DO ZAGADKI, ALBO ZUPEŁNIE BEZUŻYTECZNYM FAŁSZYWYM TROPEM.

— COŚ CI TO MÓWI? — ZAPYTAŁ STOJĄCY OBOK SIERŻANT PETER WHITMORE, MŁODY, LEKKO ZGARBIONY MĘŻCZYZNA O ZBYT SZCZUPŁEJ TWARZY I OCZACH WIECZNIE PEŁNYCH NIEPEWNOŚCI.

MALLORY NIE ODPOWIEDZIAŁ OD RAZU. UNIÓSŁ WZROK NA MGLISTE POLE, ROZCIĄGAJĄCE SIĘ NA WIELE MIL. ŻADNYCH ŚLADÓW WALKI. ŻADNYCH ŚLADÓW BUTÓW W MIĘKKIM PODŁOŻU. JAKBY CIAŁO POJAWIŁO SIĘ TUTAJ SAMO Z SIEBIE, PRZYNIESIONE PRZEZ MGŁĘ.

— JESZCZE NIE — MRUKNĄŁ W KOŃCU, PODNOSZĄC SIĘ Z KLĘCZEK. — ALE TA KOBIETA NIE PRZYSZŁA TU SAMA.

WIECZOREM DEVENSHIRE BYŁO JESZCZE BARDZIEJ PONURE NIŻ ZA DNIA. ŚWIATŁA W DOMACH WYGLĄDAŁY JAK PRZYĆMIONE BŁYSKI WŚRÓD MROKU, A ULICE BYŁY NIEMAL PUSTE — JAKBY DESZCZ I MGŁA WYPĘDZIŁY LUDZI DO ICH DOMÓW I ZMUSIŁY DO POZOSTANIA TAM NA DŁUGO. LEO MALLORY JECHAŁ POWOLI W STRONĘ KOMENDY, STUKAJĄC PALCAMI O KIEROWNICĘ.

ZNAŁ TO MIASTO. PRACOWAŁ TU OD DWUDZIESTU LAT I WIEDZIAŁ, ŻE DEVENSHIRE MIAŁO SWOJE TAJEMNICE. ZNAŁ HISTORIĘ KAŻDEGO DOMU, KAŻDEJ RODZINY, KAŻDEJ NIEOPOWIEDZIANEJ PLOTKI, KTÓRA SĄCZYŁA SIĘ PO CICHU W PUBACH, PRZY STOLE W SALONIE FRYZJERSKIM, W KOLEJCE DO SKLEPU SPOŻYWCZEGO. ALE TA SPRAWA BYŁA INNA. MIAŁA W SOBIE COŚ… ZNAJOMEGO.

GDY ZATRZYMAŁ SIĘ PRZED POSTERUNKIEM I ZGASIŁ SILNIK, SPOJRZAŁ NA SWOJE ODBICIE W BOCZNYM LUSTERKU. MĘŻCZYZNA, KTÓRY PATRZYŁ NA NIEGO Z MATOWEJ TAFLI SZKŁA, WYGLĄDAŁ JAK KTOŚ, KTO PRZESZEDŁ JUŻ PRZEZ ZBYT WIELE. ZGASIŁ PAPIEROSA, KTÓRY LEDWO CO ZDĄŻYŁ ODPALIĆ, I WYSZEDŁ Z SAMOCHODU.

W ŚRODKU CZEKAŁA JUŻ NA NIEGO ELISABETH HARDING.

— WIESZ, ŻE NIENAWIDZĘ, GDY KAŻESZ MI CZEKAĆ, MALLORY.

— WIEM. I DLATEGO ZAWSZE TO ROBIĘ — ODPOWIEDZIAŁ Z LEKKIM UŚMIECHEM, CHOĆ W JEGO GŁOSIE NIE BYŁO ŚLADU ROZBAWIENIA.

LIZ WESTCHNĘŁA, POPRAWIAJĄC OKULARY NA NOSIE. MIAŁA NA SOBIE SZARY GOLF I CIEMNE SPODNIE, JEJ BLOND WŁOSY BYŁY ZWIĄZANE W NIEDBAŁY KOK, A OCZY BŁYSZCZAŁY PROFESJONALNYM SKUPIENIEM. BYŁA ANALITYKIEM, PROFILERKĄ, KIMŚ, KTO WIDZIAŁ W LUDZIACH RZECZY, KTÓRYCH ONI SAMI NIE CHCIELI DOSTRZEGAĆ.

— CO MAMY? — ZAPYTAŁA, SIADAJĄC NA ROGU BIURKA.

— KOBIETA, DWADZIEŚCIA KILKA LAT, ZABITA PRAWDOPODOBNIE GDZIE INDZIEJ I PODRZUCONA NA WRZOSOWISKA. ŻADNYCH ŚLADÓW WALKI, ŻADNYCH ŚWIADKÓW, A NA DODATEK… — PRZERWAŁ, WCIĄGAJĄC POWIETRZE I RZUCAJĄC JEJ ZDJĘCIE, KTÓRE ZROBIŁ NA MIEJSCU ZBRODNI. — WYRYŁA TO NA WŁASNYM RAMIENIU.

LIZ SPOJRZAŁA NA FOTOGRAFIĘ I ZMARSZCZYŁA BRWI.

— VRH? COŚ CI TO MÓWI?

MALLORY POKRĘCIŁ GŁOWĄ.

— JESZCZE NIE. ALE CZUJĘ, ŻE TEN PRZYPADEK BĘDZIE INNY.

— W JAKIM SENSIE?

— W TAKIM, ŻE JEŚLI SIĘ MYLĘ, KTOŚ Z NAS MOŻE SKOŃCZYĆ TAK SAMO.

NA WRZOSOWISKACH ZNOWU ZACZĘŁA UNOSIĆ SIĘ MGŁA, GĘSTSZA NIŻ WCZEŚNIEJ. WŚRÓD CIENI COŚ SIĘ PORUSZYŁO. NIE BYŁO TAM ŻADNYCH LUDZI — NIE O TEJ PORZE, NIE W TEJ CZĘŚCI MIASTECZKA. ALE COŚ TAM BYŁO. KTOŚ. I PATRZYŁ.

PATRZYŁ UWAŻNIE. I CZEKAŁ.

MALLORY USIADŁ W SWOIM BIURZE, WPATRUJĄC SIĘ W ŚCIANĘ. NA STOLE PRZED NIM LEŻAŁY ZDJĘCIA Z MIEJSCA ZBRODNI, ALE NIE PATRZYŁ NA NIE. PRÓBOWAŁ ZNALEŹĆ JAKIŚ SENS W TYM, CO WIDZIAŁ. PRÓBOWAŁ POCZUĆ TO, CZEGO NIE DAŁO SIĘ UCHWYCIĆ NA ZDJĘCIACH — JAKBY CIAŁO KOBIETY MIAŁO MÓWIĆ COŚ WIĘCEJ NIŻ TO, CO WIDNIAŁO NA KLISZY.

KIEDYŚ MIAŁ DAR DO TEGO, BY WYCZUWAĆ RZECZY, KTÓRE NIE BYŁY WIDOCZNE GOŁYM OKIEM. ALE TERAZ? TERAZ, PO TYM WSZYSTKIM, PO KAŻDEJ SPRAWIE, PO KAŻDYM MORDERSTWIE, KTÓRE ŚCIGAŁ PRZEZ TE LATA, JEGO INTUICJA STAWAŁA SIĘ CORAZ MNIEJ WYRAZISTA. COŚ SIĘ ZMIENIAŁO, ALE NIE POTRAFIŁ TEGO ZDEFINIOWAĆ.

LIZ WESZŁA DO BIURA, ZAMYKAJĄC ZA SOBĄ DRZWI. JEJ KROKI BYŁY CICHE, NIEMAL NIEWIDOCZNE, ALE MALLORY WYCZUŁ JEJ OBECNOŚĆ, ZANIM JESZCZE USIADŁA.

— CO MYŚLISZ O TYM? — ZAPYTAŁA, RZUCAJĄC NA STÓŁ PLIK PAPIERÓW.

— TO NIE JEST ZWYKŁE ZABÓJSTWO — ODPOWIEDZIAŁ, NIE PODNOSZĄC WZROKU. — CZUŁEM TO, GDY STANĄŁEM NAD CIAŁEM. TA KOBIETA NIE UMARŁA TU PRZYPADKOWO. NIE ZGINĘŁA PRZEZ PRZYPADEK. KTOŚ CHCIAŁ, ŻEBY JĄ ZNALEZIONO. I KTOŚ CHCIAŁ, ŻEBY TO WYGLĄDAŁO JAK COŚ, CO SIĘ ZDARZA W KAŻDEJ CHWILI.

LIZ PRZYSUNĘŁA KRZESŁO, ZASIADAJĄC OBOK NIEGO.

— ZNALEŹLIŚMY COŚ WIĘCEJ NA JEJ TEMAT?

MALLORY ZACIĄGNĄŁ SIĘ PAPIEROSEM, KTÓRY JESZCZE NIE ZDĄŻYŁ CAŁKOWICIE ZGASNĄĆ, A POTEM POKLEPAŁ DOKUMENTY.

— WŁAŚNIE SPRAWDZAMY JEJ TOŻSAMOŚĆ. IMIĘ TO CLAIRE MAYFIELD. POCHODZI Z LONDYNU, CHOĆ MIAŁA JAKIEŚ POWIĄZANIA Z TUTEJSZYMI, NIE WIEM JESZCZE DOKŁADNIE Z KIM. W KAŻDYM RAZIE… — PRZERWAŁ, PODNOSZĄC WZROK NA LIZ — TO WSZYSTKO JEST DZIWNIE ZNAJOME.

LIZ ZMARSZCZYŁA BRWI, PATRZĄC NA NIEGO BADAWCZO.

— A TY SAM? CZYM CI TO PRZYPOMINA?

MALLORY POWOLI PODNIÓSŁ ZDJĘCIE KOBIETY. PATRZYŁ NA NIĄ, JAKBY W JEJ MARTWYM SPOJRZENIU BYŁO COŚ, CO WYZWALAŁO W NIM NIEPOKÓJ.

— KIEDYŚ MIAŁEM SPRAWĘ. ZBYT PODOBNĄ. ZBYT… PRZERAŻAJĄCĄ. TAMTO BYŁO INNE, ALE… TO UCZUCIE, KTÓRE CZUJĘ, TO COŚ, CO NIE DAJE MI SPOKOJU.

ZAMILKLI NA CHWILĘ. LIZ WYCZUWAŁA, ŻE COŚ W MALLORYM SIĘ ZMIENIA. ON SAM JEDNAK NIE POTRAFIŁ OKREŚLIĆ, CO TO DOKŁADNIE JEST. BYĆ MOŻE TO TYLKO ODGŁOS MINIONYCH LAT, KTÓRYCH NIE UDAŁO SIĘ ZAPOMNIEĆ.

— MUSIMY ZROZUMIEĆ, DLACZEGO JĄ TU PODRZUCONO. — LIZ MÓWIŁA CICHO, JAKBY CHCIAŁA, BY CAŁA TA ROZMOWA NIE STAWAŁA SIĘ ZBYT RZECZYWISTA. — MOŻE TO JAKIŚ SYGNAŁ. KTOŚ MOŻE CHCIAŁ CI COŚ POKAZAĆ.

MALLORY ZGASIŁ PAPIEROSA I SPOJRZAŁ NA NIĄ.

— JEŚLI TO SYGNAŁ, TO BARDZO OSOBISTY.

WIECZOREM, GDY NIEBO NAD WILTSHIRE STAWAŁO SIĘ CORAZ CIEMNIEJSZE, A MGŁA ZACZYNAŁA PRZESŁANIAĆ WSZYSTKO, CO MOGŁO DAWAĆ CHOĆBY CIEŃ NADZIEI NA JASNOŚĆ, MALLORY RUSZYŁ Z LIZ W STRONĘ WRZOSOWISK. PRZEMIERZALI W MILCZENIU OPUSZCZONĄ DROGĘ, PRZEZ KTÓRĄ NIE PRZEBIEGAŁY ŻADNE ŚLADY. TYLKO KRUKI, KTÓRE W NOCY MIAŁY SWOJE GNIAZDA W POBLISKICH LASACH, ŚLEDZIŁY ICH Z NIEUCHWYTNYM, NIEMAL PARANOICZNYM ZAINTERESOWANIEM.

KIEDY DOTARLI NA MIEJSCE, WSZYSTKO WYDAWAŁO SIĘ TAK SAMO, JAK WTEDY, GDY MALLORY STAŁ TAM RANO. Z WYJĄTKIEM JEDNEJ RZECZY: TAM, GDZIE WCZEŚNIEJ STAŁA TYLKO MARTWA CISZA, TERAZ COŚ SIĘ PORUSZYŁO.

NA SKRAJU WRZOSOWISK, LEDWIE WIDOCZNY W CIENIU MGŁY, STAŁA POSTAĆ. DŁUGA, WYSOKA, UBRANA W CIEMNY PŁASZCZ.

— TO ON — POWIEDZIAŁ MALLORY, PRAWIE BEZDŹWIĘCZNIE, CHOĆ MIAŁ WRAŻENIE, ŻE WYPOWIADA TO NA GŁOS. — TO ON TAM JEST.

LIZ SPOJRZAŁA NA NIEGO, ALE NIE POWIEDZIAŁA NIC. ZACZĘLI IŚĆ W STRONĘ POSTACI. ZBLIŻAJĄC SIĘ, MALLORY POCZUŁ, JAK COŚ MROCZNEGO WISI W POWIETRZU. TO NIE BYŁA TYLKO GROZA MIEJSCA. TO BYŁA ŚWIADOMOŚĆ, ŻE KTOŚ SIĘ TU ZJAWIŁ, ŻEBY IM POKAZAĆ COŚ, CZEGO NIE MOGLI JESZCZE POJĄĆ.

KIEDY BYLI JUŻ BLISKO, POSTAĆ ODWRÓCIŁA SIĘ POWOLI.

— ZBYT PÓŹNO, INSPEKTORZE — POWIEDZIAŁA ZIMNYM, GŁĘBOKIM GŁOSEM, KTÓREGO NIE POTRAFIŁ PRZYPISAĆ ŻADNEMU CZŁOWIEKOWI, KTÓREGO ZNAŁ.

MALLORY ZAMARŁ. LIZ ZROZUMIAŁA, ŻE WŁAŚNIE ODKRYLI COŚ, CZEGO NIE POWINNO SIĘ ODKRYWAĆ. KTOŚ, KTO CZUŁ, ŻE ZA PÓŹNO, ŻEBY ICH OSTRZEC, BYŁ JUŻ DAWNO POZA ICH ZASIĘGIEM.

— ZA PÓŹNO NA CO? — ZAPYTAŁA, CHOĆ JEJ GŁOS RÓWNIEŻ DRŻAŁ.

POSTAĆ TYLKO SIĘ UŚMIECHNĘŁA.

— ZA PÓŹNO NA TO, ŻEBYŚCIE WYCIĄGNĘLI JAKIEKOLWIEK WNIOSKI Z TEGO, CO TU WIDZICIE. — I ZANIM ZDĄŻYLI ODPOWIEDZIEĆ, ZNIKNĘŁA W CIEMNOŚCI, JAKBY ROZPUŚCIŁA SIĘ W MGLE.

MALLORY STAŁ W BEZRUCHU, WPATRUJĄC SIĘ W MIEJSCE, GDZIE JESZCZE CHWILĘ TEMU STAŁA POSTAĆ.

— MUSIMY SIĘ POŚPIESZYĆ — SZEPNĄŁ. — CZASU JEST CORAZ MNIEJ.

I NAGLE WSZYSTKO ZACZĘŁO NABIERAĆ TEMPA, BO WIEDZIELI, ŻE NIE TYLKO MORDERSTWO KOBIETY BYŁO W TEJ SPRAWIE WAŻNE. TO, CO MIAŁO NASTĄPIĆ, BYŁO CZYMŚ ZNACZNIE WIĘKSZYM, ZNACZNIE GORSZYM.

MALLORY STAŁ BEZ RUCHU, A WOKÓŁ NIEGO UNOSIŁA SIĘ MGŁA, GĘSTNIEJĄCA Z KAŻDĄ SEKUNDĄ. LIZ ZERKNĘŁA NA NIEGO, WYCZUWAJĄC NAPIĘCIE W JEGO POSTAWIE. CZUŁA, ŻE INSPEKTOR MYŚLAMI JEST GDZIEŚ DALEKO — NIE TYLKO W TEJ SPRAWIE, ALE RÓWNIEŻ W PRZESZŁOŚCI, KTÓRA NIE DAWAŁA MU SPOKOJU.

— CO TERAZ? — ZAPYTAŁA, PRZERYWAJĄC CISZĘ.

MALLORY POWOLI ODWRÓCIŁ SIĘ W JEJ STRONĘ.

— SPRAWDZIMY, CZY COŚ ZOSTAWIŁ — POWIEDZIAŁ CICHO.

PODSZEDŁ DO MIEJSCA, GDZIE PRZED CHWILĄ STAŁA TAJEMNICZA POSTAĆ. WZROK PRZESZUKIWAŁ ZIEMIĘ, SZUKAJĄC CHOĆBY NAJMNIEJSZEGO ŚLADU. LIZ PRZYKUCNĘŁA OBOK NIEGO, WPATRUJĄC SIĘ W WILGOTNĄ GLEBĘ POROŚNIĘTĄ WRZOSEM.

— TUTAJ — WSKAZAŁA PALCEM.

NA ZIEMI ZNAJDOWAŁ SIĘ MAŁY, SREBRNY SYGNET. W ŚWIETLE LATARKI BŁYSZCZAŁ JAK OSTRZE NOŻA.

MALLORY PODNIÓSŁ GO OSTROŻNIE, PRZYGLĄDAJĄC SIĘ GRAWERUNKOWI. LITERY BYŁY LEKKO STARTE, ALE WCIĄŻ CZYTELNE.

— VERITAS LIBERABIT VOS — PRZECZYTAŁ NA GŁOS.

— „PRAWDA WAS WYZWOLI” — LIZ SPOJRZAŁA NA NIEGO PYTAJĄCO. — TO JAKAŚ WIADOMOŚĆ?

MALLORY ŚCISNĄŁ SYGNET W DŁONI.

— NIE JESTEM PEWIEN. ALE KTOŚ CHCIAŁ, ŻEBYŚMY GO ZNALEŹLI.

KILKA GODZIN PÓŹNIEJ SIEDZIELI W KOMENDZIE, ANALIZUJĄC SYGNET I DOSTĘPNE INFORMACJE O CLAIRE MAYFIELD. KOMPUTER POLICYJNY POWOLI PRZESZUKIWAŁ BAZY DANYCH, ALE LIZ JUŻ TERAZ CZUŁA, ŻE TA SPRAWA NIE BĘDZIE PROSTA.

— NIC — MRUKNĘŁA, PATRZĄC NA EKRAN. — ŻADNYCH POWIĄZAŃ CLAIRE MAYFIELD Z TYM NAPISEM. ANI Z ŻADNĄ ORGANIZACJĄ, KTÓRA MOGŁABY UŻYWAĆ TEGO HASŁA.

MALLORY WESTCHNĄŁ, PRZEGLĄDAJĄC RAPORT Z SEKCJI ZWŁOK.

— ALE MAMY COŚ INNEGO. CZAS ZGONU: MIĘDZY PIERWSZĄ A TRZECIĄ NAD RANEM. BRAK OZNAK WALKI, ŻADNYCH ŚLADÓW SZARPANINY.

— CZYLI ALBO ZNAŁA MORDERCĘ, ALBO ZOSTAŁA ZAATAKOWANA W SPOSÓB, KTÓRY JĄ CAŁKOWICIE ZASKOCZYŁ — PODSUMOWAŁA LIZ.

— A MOŻE BYŁA MARTWA, ZANIM JESZCZE SIĘ TU POJAWIŁA.

LIZ SPOJRZAŁA NA NIEGO UWAŻNIE.

— MYŚLISZ, ŻE CIAŁO ZOSTAŁO PRZENIESIONE?

— PYTANIE BRZMI: DLACZEGO KTOŚ CHCIAŁBY JE PODRZUCIĆ TUTAJ? I CO CHCIAŁ NAM POWIEDZIEĆ?

W TYM MOMENCIE KOMPUTER WYDAŁ CICHY SYGNAŁ. LIZ SPOJRZAŁA NA EKRAN I JEJ OCZY NAGLE SIĘ ROZSZERZYŁY.

— CHOLERA.

MALLORY PODNIÓSŁ WZROK.

— COŚ ZNALAZŁAŚ?

LIZ PRZEKRĘCIŁA MONITOR W JEGO STRONĘ.

— CLAIRE MAYFIELD BYŁA SIOSTRĄ PATRICKA MAYFIELDA.

MALLORY ZMARSZCZYŁ BRWI.

— POWIEDZ MI, ŻE TO NIE TEN PATRICK MAYFIELD, O KTÓRYM MYŚLĘ.

— TEN SAM. SĘDZIA PATRICK MAYFIELD, KTÓRY PROWADZIŁ SPRAWĘ VAN DORNA.

ZAPADŁA CISZA. MALLORY CZUŁ, JAK NAPIĘCIE ZACISKA SIĘ WOKÓŁ JEGO KARKU JAK NIEWIDZIALNA PĘTLA.

— TO ZMIENIA WSZYSTKO — POWIEDZIAŁ POWOLI.

LIZ SKINĘŁA GŁOWĄ.

— I WIESZ CO JEST NAJLEPSZE? VAN DORN WYSZEDŁ Z WIĘZIENIA TRZY TYGODNIE TEMU.

MALLORY POCZUŁ, JAK LODOWATA DŁOŃ ŚCISKA MU WNĘTRZNOŚCI.

— TO NIE MOŻE BYĆ PRZYPADEK.

**

W NOCY MALLORY WRÓCIŁ DO SWOJEGO MIESZKANIA, ALE NIE MÓGŁ ZASNĄĆ. SIEDZIAŁ PRZY BIURKU, WPATRUJĄC SIĘ W SYGNET, KTÓRY OBRACAŁ W PALCACH.

„PRAWDA WAS WYZWOLI.”

ALE JAKA PRAWDA?

W KOŃCU WSTAŁ I PODSZEDŁ DO OKNA. LONDYN SPOWITY BYŁ MGŁĄ, ZUPEŁNIE JAK TAMTE WRZOSOWISKA.

NAGLE COŚ GO TKNĘŁO. ODWRÓCIŁ SIĘ I PODSZEDŁ DO SZUFLADY. WŚRÓD STARYCH SPRAW MIAŁ JEDNĄ TECZKĘ, KTÓRĄ DAWNO TEMU ZAMKNĄŁ I OBIECAŁ SOBIE, ŻE NIGDY DO NIEJ NIE WRÓCI.

SPRAWA VAN DORNA.

OTWORZYŁ JĄ POWOLI. NA WIERZCHU LEŻAŁO ZDJĘCIE.

CZARNO-BIAŁE.

ZROBIONE LATA TEMU.

PRZEDSTAWIAŁO PATRICKA MAYFIELDA, CLAIRE MAYFIELD I…

MALLORY POCZUŁ, JAK SERCE PODCHODZI MU DO GARDŁA.

NA ZDJĘCIU STAŁ RÓWNIEŻ ON SAM.

MALLORY WPATRYWAŁ SIĘ W STARE, POŻÓŁKŁE ZDJĘCIE, A W JEGO UMYŚLE KŁĘBIŁY SIĘ PYTANIA. WSPOMNIENIA, KTÓRE PRÓBOWAŁ POGRZEBAĆ LATA TEMU, NAGLE WRÓCIŁY Z SIŁĄ, JAKIEJ SIĘ NIE SPODZIEWAŁ.

PATRICK MAYFIELD. CLAIRE MAYFIELD. I ON SAM.

ZDJĘCIE POCHODZIŁO SPRZED LAT, Z CZASÓW, GDY JESZCZE NIE WIEDZIAŁ, JAK BARDZO PRZESZŁOŚĆ POTRAFI PRZYTŁOCZYĆ CZŁOWIEKA.

WTEDY WSZYSTKO BYŁO INNE.

PRZEŁKNĄŁ ŚLINĘ I USIADŁ CIĘŻKO NA KRZEŚLE. ZAPALIŁ LAMPKĘ BIURKOWĄ, OŚWIETLAJĄC POŻÓŁKŁE KARTKI AKT. OTWORZYŁ JE, CHOĆ JEGO INSTYNKT MÓWIŁ, ŻE LEPIEJ BYŁOBY ZOSTAWIĆ JE W SPOKOJU.

SPRAWA VAN DORNA.

ZBYT WIELE NIEWIADOMYCH. ZBYT WIELE PYTAŃ, NA KTÓRE NIGDY NIE ZNALEZIONO ODPOWIEDZI.

ALE TERAZ…

TERAZ CLAIRE MAYFIELD NIE ŻYŁA.

CZY TO OZNACZAŁO, ŻE KTOŚ POSTANOWIŁ DOKOŃCZYĆ TO, CO WTEDY ZOSTAŁO PRZERWANE?

RANKIEM, JESZCZE PRZED ŚWITEM, MALLORY ZJAWIŁ SIĘ W KOMENDZIE. LIZ JUŻ TAM BYŁA, POCHYLONA NAD RAPORTAMI. JEJ KUBEK Z KAWĄ PAROWAŁ LENIWIE, A CIENIE POD OCZAMI ŚWIADCZYŁY O NIEPRZESPANEJ NOCY.

— WYGLĄDASZ JAK JA — MRUKNĄŁ, SIADAJĄC NAPRZECIWKO.

— A TY WYGLĄDASZ JAK KTOŚ, KTO ZNALAZŁ COŚ, CZEGO NIE CHCIAŁ ZNALEŹĆ — ODPARŁA, UNOSZĄC NA NIEGO SPOJRZENIE.

MALLORY MILCZAŁ PRZEZ CHWILĘ, PO CZYM WYCIĄGNĄŁ Z KIESZENI KOPERTĘ I WSUNĄŁ JĄ W JEJ STRONĘ.

LIZ OTWORZYŁA JĄ OSTROŻNIE I WYJĘŁA ZDJĘCIE.

— CO TO JEST?

— TO JA, CLAIRE MAYFIELD I PATRICK MAYFIELD.

LIZ UNIOSŁA BRWI.

— CHCESZ MI POWIEDZIEĆ, ŻE ZNAŁEŚ JĄ OSOBIŚCIE?

MALLORY WZIĄŁ GŁĘBOKI ODDECH.

— NIE TYLKO ZNAŁEM. TA SPRAWA… — URWAŁ, ZACISKAJĄC DŁONIE W PIĘŚCI. — LIZ, MUSZĘ CI COŚ POWIEDZIEĆ.

PRZEZ DŁUŻSZĄ CHWILĘ WPATRYWAŁA SIĘ W NIEGO UWAŻNIE, A POTEM SKINĘŁA GŁOWĄ.

— SŁUCHAM.

MALLORY OPARŁ SIĘ O BIURKO I PRZETARŁ DŁONIĄ ZMĘCZONĄ TWARZ.

— KIEDYŚ PRACOWAŁEM NAD SPRAWĄ VAN DORNA. NIE JAKO GŁÓWNY ŚLEDCZY, ALE BYŁEM W TO ZAANGAŻOWANY. WIESZ, CO BYŁO NAJGORSZE? NIGDY NIE BYŁEM DO KOŃCA PRZEKONANY, ŻE GO SKAZALIŚMY SŁUSZNIE.

LIZ ZAMARŁA.

— CHCESZ POWIEDZIEĆ, ŻE WSADZILIŚMY ZA KRATKI NIEWINNEGO CZŁOWIEKA?

MALLORY SPOJRZAŁ NA NIĄ PONURO.

— CHCĘ POWIEDZIEĆ, ŻE WTEDY NIE MIAŁEM PEWNOŚCI. A TERAZ… TERAZ MAM JESZCZE MNIEJ.

ZAPADŁA CISZA.

LIZ SPOJRZAŁA PONOWNIE NA ZDJĘCIE, JAKBY SZUKAŁA W NIM ODPOWIEDZI.

— A JEŚLI VAN DORN WRÓCIŁ, ŻEBY SIĘ ZEMŚCIĆ?

— MOŻE — PRZYZNAŁ MALLORY. — ALE JEŚLI TAK, TO DLACZEGO CLAIRE?

LIZ ZAMYŚLIŁA SIĘ, PRZESUWAJĄC PALCEM PO KRAWĘDZI KUBKA.

— MOŻE WIEDZIAŁA COŚ, CZEGO MY NIE WIEDZIELIŚMY?

MALLORY ODCHYLIŁ SIĘ NA KRZEŚLE, WPATRUJĄC SIĘ W SUFIT.

— JEŚLI TAK, TO MUSIMY TO ODKRYĆ, ZANIM KTOŚ INNY ZGINIE.

TYMCZASEM, W PONUREJ PIWNICY STAREGO DOMU NA OBRZEŻACH MIASTA, KTOŚ CZEKAŁ.

CISZA BYŁA PRZYTŁACZAJĄCA, PRZERYWANA JEDYNIE CICHYM KAPANIE WODY Z PĘKNIĘTEJ RURY.

POSTAĆ W CIEMNYM PŁASZCZU POCHYLIŁA SIĘ NAD CZYMŚ, CO WYGLĄDAŁO JAK STARY NOTES. PALCE PRZESUWAŁY SIĘ PO POŻÓŁKŁYCH STRONACH, JAKBY ODCZYTUJĄC COŚ, CZEGO NIE BYŁO WIDAĆ GOŁYM OKIEM.

— WSZYSTKO W SWOIM CZASIE — WYSZEPTAŁ CICHY GŁOS.

PO CZYM ZAMKNĄŁ NOTES I ZNIKNĄŁ W MROKU.

MALLORY CZUŁ, JAK STARY NIEPOKÓJ ZACZYNA PODGRYZAĆ GO OD ŚRODKA, NICZYM ROBAK WGRYZAJĄCY SIĘ W ZMURSZAŁE DREWNO. PRZESZŁOŚĆ NIGDY NIE ZOSTAJE POGRZEBANA NA DOBRE — TO TYLKO KWESTIA CZASU, ZANIM WRÓCI I UPOMNI SIĘ O SWOJE. A TERAZ WRACAŁA. Z IMPETEM.

WSTAŁ NAGLE, ODRZUCAJĄC NA BOK TECZKĘ, JAKBY SAM JEJ DOTYK GO PARZYŁ.

— MUSIMY POROZMAWIAĆ Z MAYFIELDEM.

LIZ SPOJRZAŁA NA NIEGO SPOD PRZYMRUŻONYCH POWIEK.

— MYŚLISZ, ŻE COŚ WIE?

MALLORY SIĘGNĄŁ PO PŁASZCZ.

— MYŚLĘ, ŻE JEŚLI CLAIRE NIE BYŁA PRZYPADKOWĄ OFIARĄ, TO JEJ BRAT MOŻE BYĆ NASTĘPNY.

DOM PATRICKA MAYFIELDA ZNAJDOWAŁ SIĘ NA SKRAJU WILTSHIRE, UKRYTY ZA WYSOKIM, KUTYM OGRODZENIEM, POROŚNIĘTYM DZIKIM BLUSZCZEM. BYŁA TO POSIADŁOŚĆ, KTÓRA PAMIĘTAŁA CZASY, GDY SZLACHTA SPOTYKAŁA SIĘ TU NA DŁUGIE WIECZORY PRZY WHISKY I CYGARACH, OMAWIAJĄC LOSY ŚWIATA. TERAZ WYGLĄDAŁA NA ZANIEDBANĄ, JAKBY WŁAŚCICIEL STRACIŁ ZAINTERESOWANIE CZYMKOLWIEK POZA WŁASNYMI DEMONAMI.

MALLORY ZAPUKAŁ DO CIĘŻKICH DĘBOWYCH DRZWI. PRZEZ CHWILĘ PANOWAŁA CISZA, KTÓRĄ PRZERYWAŁ JEDYNIE SZUM WIATRU W KORONACH DRZEW.

LIZ SPOJRZAŁA NA NIEGO Z NIECIERPLIWOŚCIĄ.

— MOŻE GO NIE MA.

ALE WTEDY DRZWI UCHYLIŁY SIĘ CICHO.

W PROGU STAŁ PATRICK MAYFIELD.

BYŁ CIENIEM CZŁOWIEKA, KTÓREGO MALLORY PAMIĘTAŁ Z DAWNYCH LAT. TWARZ MIAŁ ZMĘCZONĄ, OCZY PODKRĄŻONE, A DŁONIE LEKKO DRŻAŁY, JAKBY WALCZYŁ Z WEWNĘTRZNYM NIEPOKOJEM.

— INSPEKTOR MALLORY — ODEZWAŁ SIĘ CICHO.

— POTRZEBUJEMY Z PANEM POROZMAWIAĆ — ODPOWIEDZIAŁ MALLORY, NIE SPUSZCZAJĄC Z NIEGO WZROKU.

PATRICK SKINĄŁ GŁOWĄ I COFNĄŁ SIĘ, WPUSZCZAJĄC ICH DO ŚRODKA.

SALON BYŁ CIEMNY, ZASŁONY ZACIĄGNIĘTE, A POWIETRZE CIĘŻKIE OD KURZU I ZAPACHU STARYCH KSIĄŻEK. NA STOLIKU STAŁA SZKLANKA, W POŁOWIE WYPEŁNIONA BURSZTYNOWYM PŁYNEM.

— WIEM, PO CO TU JESTEŚCIE — POWIEDZIAŁ PATRICK, SIADAJĄC CIĘŻKO W FOTELU. — CHODZI O CLAIRE.

— SKĄD PAN WIE, ŻE NIE PRZYJECHALIŚMY W INNEJ SPRAWIE? — ZAPYTAŁA LIZ, OPIERAJĄC SIĘ O KOMINEK.

PATRICK UŚMIECHNĄŁ SIĘ GORZKO.

— BO CLAIRE NIE ŻYJE.

ZAPADŁA CHWILA CISZY.

MALLORY PODSZEDŁ BLIŻEJ.

— SKĄD PAN O TYM WIE?

PATRICK SPOJRZAŁ NA NIEGO ZMĘCZONYM WZROKIEM.

— KTOŚ ZOSTAWIŁ MI WIADOMOŚĆ.

SIĘGNĄŁ DO KIESZENI SZLAFROKA I WYJĄŁ ZŁOŻONĄ KARTKĘ. MALLORY WZIĄŁ JĄ OSTROŻNIE I ROZWINĄŁ.

BYŁY NA NIEJ TYLKO DWA SŁOWA, NAPISANE PRECYZYJNYM, NIEMAL KALIGRAFICZNYM PISMEM.

„PRAWDA WYZWALA.”

LIZ SPOJRZAŁA NA MALLORY’EGO.

— TAK JAK NA SYGNETCIE.

PATRICK POTARŁ CZOŁO DŁONIĄ.

— WIEM, CO SOBIE MYŚLICIE. ŻE CLAIRE COŚ WIEDZIAŁA. ŻE TO NIE BYŁ PRZYPADEK. ALE… JA NIC NIE WIEM. PRZYSIĘGAM.

MALLORY PATRZYŁ NA NIEGO DŁUŻSZĄ CHWILĘ, PRÓBUJĄC OCENIĆ, CZY MÓWI PRAWDĘ.

— SPRAWA VAN DORNA — POWIEDZIAŁ W KOŃCU.

PATRICK ZADRŻAŁ.

— CO Z NIĄ?

— CZY JEST COŚ, CO POWINIENEM WIEDZIEĆ? COŚ, CZEGO WTEDY NIE ODKRYLIŚMY?

PATRICK SPOJRZAŁ NA NIEGO, A W JEGO OCZACH POJAWIŁ SIĘ CIEŃ PANIKI.

— NIC… NIC, CO MOGŁOBY…

— MAYFIELD.

MALLORY NIGDY NIE PODNOSIŁ GŁOSU, ALE TERAZ JEGO TON BYŁ LODOWATY.

— KTOŚ WŁAŚNIE ZABIJA LUDZI ZWIĄZANYCH Z TĄ SPRAWĄ. JEŚLI COŚ UKRYWASZ, TO JEST TEN MOMENT, ŻEBY MÓWIĆ.

PATRICK PRZEŁKNĄŁ ŚLINĘ I POCHYLIŁ SIĘ DO PRZODU, JAKBY NAGLE ZABRAKŁO MU SIŁ.

— TO NIE POWINNO SIĘ WYDARZYĆ. CLAIRE… ONA MIAŁA COŚ, CO MOGŁO WSZYSTKO ZMIENIĆ.

— CO TAKIEGO?

PATRICK PODNIÓSŁ NA NIEGO OCZY.

— LISTY.

— JAKIE LISTY?

PATRICK OTARŁ TWARZ DŁONIĄ.

— LISTY, KTÓRE VAN DORN PISAŁ DO KOGOŚ SPOZA WIĘZIENIA. KOGOŚ, KTO NAJWYRAŹNIEJ WIEDZIAŁ WIĘCEJ, NIŻ MY WSZYSCY RAZEM WZIĘCI. CLAIRE ZNALAZŁA JE KILKA TYGODNI TEMU. POWIEDZIAŁA, ŻE SĄ DOWODEM, ŻE VAN DORN NIE DZIAŁAŁ SAM.

MALLORY POCZUŁ, JAK COŚ ZIMNEGO OSIADA MU NA KARKU.

— GDZIE ONE SĄ?

PATRICK POKRĘCIŁ GŁOWĄ.

— NIE WIEM. CLAIRE MI ICH NIE POKAZAŁA. POWIEDZIAŁA, ŻE LEPIEJ, ŻEBYM ICH NIE WIDZIAŁ. A TERAZ… TERAZ JEJ NIE MA.

ZAPADŁA CISZA.

LIZ SPOJRZAŁA NA MALLORY’EGO, A ON WIEDZIAŁ, ŻE OBOJE MYŚLĄ O TYM SAMYM.

JEŚLI CLAIRE MIAŁA TE LISTY…

TO KTOŚ ZROBI WSZYSTKO, ŻEBY NIGDY NIE UJRZAŁY ŚWIATŁA DZIENNEGO.

MALLORY ZACISNĄŁ PIĘŚCI.

— MUSIMY JE ZNALEŹĆ.

TYMCZASEM, W PIWNICY STAREGO DOMU NA OBRZEŻACH MIASTA, POSTAĆ W CIEMNYM PŁASZCZU OTWORZYŁA KOLEJNĄ KOPERTĘ.

NA STOLE LEŻAŁO KILKA POŻÓŁKŁYCH KARTEK.

TUSZ BYŁ LEKKO ROZMAZANY, ALE WCIĄŻ CZYTELNY.

„JEŚLI MNIE ZŁAPIĄ, MUSISZ DOKOŃCZYĆ TO, CO ZACZĘLIŚMY. PRAWDA NIE MOŻE ZGINĄĆ RAZEM ZE MNĄ.”

CIEŃ NACHYLIŁ SIĘ NAD TEKSTEM, A NA JEGO TWARZY POJAWIŁ SIĘ LEDWO DOSTRZEGALNY UŚMIECH.

PO CZYM SIĘGNĄŁ PO ZAPAŁKI I JEDNĄ Z KARTEK PODPALIŁ.

PŁOMIEŃ ZATAŃCZYŁ W CIEMNOŚCI.

— PRAWDA…

SZEPNĄŁ CICHO, PATRZĄC, JAK OGIEŃ POCHŁANIA SŁOWA.

— …NIGDY NIE WYZWALA.

MALLORY PRZYGLĄDAŁ SIĘ PATRICKOWI MAYFIELDOWI Z UWAGĄ. PRZESTRASZONY, BLADY, ROZTRZĘSIONY — CZŁOWIEK, KTÓRY NAJWYRAŹNIEJ OD TYGODNI ŻYŁ W CIENIU JAKIEGOŚ NIEUCHWYTNEGO KOSZMARU. ALE NAWET JEŚLI MÓWIŁ PRAWDĘ — ŻE NIE WIDZIAŁ LISTÓW CLAIRE — TO COŚ UKRYWAŁ. MALLORY CZUŁ TO INTUICYJNIE, JAK WYTRAWNY MYŚLIWY CZUJĄCY ZAPACH OFIARY W GĘSTWINIE.

— CO DOKŁADNIE CLAIRE POWIEDZIAŁA CI O TYCH LISTACH? — JEGO GŁOS BYŁ SPOKOJNY, ALE W OCZACH BŁYSZCZAŁO OSTRZE PODEJRZLIWOŚCI.

PATRICK WZIĄŁ ŁYK WHISKY, JAKBY LICZYŁ, ŻE ALKOHOL DODA MU ODWAGI.

— ŻE MOGĄ DOWIEŚĆ, ŻE VAN DORN NIE DZIAŁAŁ SAM. ŻE KTOŚ POCIĄGAŁ ZA SZNURKI.

LIZ SPOJRZAŁA NA MALLORY’EGO I LEKKO UNIOSŁA BREW.

— CZY ONA MÓWIŁA, KTO TO MÓGŁ BYĆ?

— NIE. ALE… — PATRICK ZAWAHAŁ SIĘ NA MOMENT, A POTEM DODAŁ CISZEJ: — …BAŁA SIĘ.

MALLORY POCZUŁ, JAK SERCE BIJE MU MOCNIEJ.

— CZEGO?

PATRICK PODNIÓSŁ NA NIEGO WZROK.

— ŻE KTOŚ JĄ OBSERWUJE.

CISZA W POKOJU ZGĘSTNIAŁA, NABRAŁA CIĘŻARU, KTÓRY OSIADŁ NA PIERSI INSPEKTORA JAK ZIMNY KAMIEŃ.

— I CO ZROBIŁA? — DOPYTAŁ.

PATRICK OTARŁ SPOCONE CZOŁO DŁONIĄ.

— POWIEDZIAŁA, ŻE MUSI SIĘ Z KIMŚ SPOTKAĆ.

— Z KIM?

— NIE WIEM! — NIEMAL WYKRZYKNĄŁ MAYFIELD. — PRZYSIĘGAM, ŻE NIE WIEM. BYŁA ZDENERWOWANA. MÓWIŁA, ŻE JEŚLI JEJ SIĘ COŚ STANIE, TO JA MAM…

— MASZ CO? — PONAGLIŁ MALLORY.

PATRICK SPUŚCIŁ WZROK.

— …MAM PRZEKAZAĆ JEJ NOTATKI KOMUŚ, KOMU BĘDZIE MOGŁA ZAUFAĆ.

— I GDZIE ONE SĄ? — GŁOS LIZ BYŁ LODOWATY.

PATRICK MILCZAŁ.

— GDZIE?! — POWTÓRZYŁ MALLORY, ROBIĄC KROK DO PRZODU.

PATRICK ZACISNĄŁ POWIEKI, JAKBY CHCIAŁ ODPĘDZIĆ ZŁE MYŚLI.

— ZABRAŁEM JE DO JEJ MIESZKANIA. ZOSTAWIŁEM TAM, TAK JAK BYŁY.

LIZ ZERKNĘŁA NA MALLORY’EGO.

— JEŚLI MÓWI PRAWDĘ…

— …TO MAMY KOLEJNE MIEJSCE, DO KTÓREGO KTOŚ MOŻE JUŻ ZMIERZAĆ — DOKOŃCZYŁ MALLORY.

NIE CZEKAJĄC NA WIĘCEJ, RUSZYLI DO DRZWI.

NOC W LONDYNIE MIAŁA SWÓJ WŁASNY RYTM — PULSOWAŁA ŚWIATŁAMI LATARNI, SZMEREM PRZEJEŻDŻAJĄCYCH TAKSÓWEK I ECHEM KROKÓW NA MOKRYM BRUKU. ALE W TEJ KONKRETNEJ CHWILI, W TEJ KONKRETNEJ CZĘŚCI MIASTA, WSZYSTKO ZDAWAŁO SIĘ NIENATURALNIE CICHE.

CLAIRE MAYFIELD MIESZKAŁA W NIEWIELKIM APARTAMENCIE NA TRZECIM PIĘTRZE KAMIENICY PRZY WELLINGTON ROAD. OTWORZENIE DRZWI DO KLATKI SCHODOWEJ ZAJĘŁO LIZ NIECAŁE DZIESIĘĆ SEKUND.

— BĘDZIESZ MNIE MUSIAŁ KIEDYŚ NAUCZYĆ — MRUKNĄŁ MALLORY, KIEDY BEZ WYSIŁKU MANIPULOWAŁA WYTRYCHEM PRZY ZAMKU MIESZKANIA CLAIRE.

— O NIE, INSPEKTORZE — UŚMIECHNĘŁA SIĘ KĄTEM UST. — MAM JUŻ WYSTARCZAJĄCO DUŻO NA SUMIENIU.

DRZWI OTWORZYŁY SIĘ BEZGŁOŚNIE.

MIESZKANIE BYŁO POGRĄŻONE W CIEMNOŚCI, ALE MALLORY OD RAZU WIEDZIAŁ, ŻE COŚ JEST NIE TAK.

POWIETRZE BYŁO INNE.

ZBYT CIEPŁE. ZBYT… GĘSTE.

LIZ ZAPALIŁA LATARKĘ I WTEDY TO ZOBACZYLI.

BAŁAGAN. NIE TAKI, JAKIEGO MOŻNA SIĘ SPODZIEWAĆ W MIESZKANIU, GDZIE KTOŚ ZAPOMNIAŁ POSPRZĄTAĆ. TO BYŁ CHAOS CELOWY — SZUFLADY WYRZUCONE NA PODŁOGĘ, KSIĄŻKI POROZRZUCANE, DOKUMENTY W NIEŁADZIE.

MALLORY PODSZEDŁ DO BIURKA.

ŚLAD NA BLACIE.

KTOŚ TU BYŁ. I CZEGOŚ SZUKAŁ.

LIZ PODNIOSŁA PRZEWRÓCONĄ RAMKĘ NA ZDJĘCIA.

— CLAIRE Z BRATEM — POWIEDZIAŁA, PATRZĄC NA UŚMIECHNIĘTE TWARZE RODZEŃSTWA.

MALLORY PRZESUNĄŁ DŁONIĄ PO BLACIE, PO CZYM ODWRÓCIŁ SIĘ DO LIZ.

— JEŚLI ONI CZEGOŚ TU SZUKALI…

— TO ZNACZY, ŻE NIE ZNALEŹLI.

W TEJ SAMEJ CHWILI ROZLEGŁ SIĘ TRZASK.

OBOJE ZAMARLI.

DŹWIĘK NIE POCHODZIŁ Z ULICY.

NIE POCHODZIŁ TEŻ Z SĄSIEDNIEGO MIESZKANIA.

BYŁ TU.

Z WNĘTRZA MIESZKANIA.

MALLORY CHWYCIŁ ZA BROŃ, A LIZ BEZSZELESTNIE WYJĘŁA NÓŻ ZZA PASKA.

KOLEJNY DŹWIĘK.

SZELEST.

MALLORY DAŁ ZNAK LIZ, A POTEM POWOLI RUSZYŁ W STRONĘ DRZWI SYPIALNI.

OSTROŻNIE JE UCHYLIŁ.

MROK.

LATARKA PRZECIĘŁA CIEMNOŚĆ.

ŁÓŻKO. SZAFA. OKNO UCHYLONE.

NIC WIĘCEJ.

ALE WTEDY…

LIZ GWAŁTOWNIE WCIĄGNĘŁA POWIETRZE.

MALLORY SPOJRZAŁ W DÓŁ.

I ZOBACZYŁ ŚLADY.

ŚLADY BUTÓW, PROWADZĄCE DO OKNA.

A POTEM, NA PARAPECIE…

POJEDYNCZĄ KARTKĘ.

SIĘGNĄŁ PO NIĄ POWOLI.

BYŁY NA NIEJ TRZY SŁOWA.

„NIE SZUKAJCIE PRAWDY.”

MALLORY UNIÓSŁ GŁOWĘ I SPOJRZAŁ NA LIZ.

OCZY MIAŁA CIEMNE I CZUJNE.

— NO TO MAMY PROBLEM — POWIEDZIAŁA CICHO.

MALLORY ZACISNĄŁ KARTKĘ W DŁONI.

PROBLEM?

NIE.

TO BYŁO OSTRZEŻENIE.

I KTOŚ WŁAŚNIE SPRAWDZAŁ, CZY POTRAFIĄ GO POSŁUCHAĆ.

MALLORY ZACISNĄŁ PALCE NA KARTCE, CZUJĄC, JAK DŁOŃ MU WILGOTNIEJE. SŁOWA — „NIE SZUKAJCIE PRAWDY” — ZDAWAŁY SIĘ PULSOWAĆ NA PAPIERZE, JAKBY ICH ATRAMENT DOPIERO CO ZASTYGŁ.

LIZ UNIOSŁA GŁOWĘ, JEJ ZMYSŁY WYOSTRZONE, CIAŁO NAPIĘTE JAK U DRAPIEŻNIKA PRZED SKOKIEM.

— KTOŚ TU BYŁ PRZED CHWILĄ — WYSZEPTAŁA.

— I NIE MIAŁ ZAMIARU ZOSTAĆ — ODPARŁ MALLORY, ZBLIŻAJĄC SIĘ DO OKNA.

NOCNE POWIETRZE UDERZYŁO GO W TWARZ, RZEŚKIE I OSTRE JAK BRZYTWA. SPOJRZAŁ W DÓŁ. TRZY PIĘTRA. NIE BYŁO SZANS, ŻEBY KTOŚ ZESKOCZYŁ I NIE ZŁAMAŁ SOBIE KARKU. ALE DACH…

MALLORY UNIÓSŁ WZROK. CIEŃ.

LEDWO ZAUWAŻALNY RUCH NA DACHU SĄSIEDNIEGO BUDYNKU.

KTOŚ TAM BYŁ.

KTOŚ ICH OBSERWOWAŁ.

— LIZ…

ALE ONA JUŻ DZIAŁAŁA.

BEZ SŁOWA ODRZUCIŁA NÓŻ NA KANAPĘ I JEDNYM RUCHEM PODCIĄGNĘŁA SIĘ NA PARAPECIE.

MALLORY ZOBACZYŁ BŁYSK JEJ OCZU, GDY UŚMIECHNĘŁA SIĘ DRAPIEŻNIE, A POTEM W SEKUNDĘ PRZESZŁA PRZEZ OKNO I SKOCZYŁA NA RYNNĘ.

— CHOLERA — SYKNĄŁ, PODĄŻAJĄC ZA NIĄ.

STOPY ZNALAZŁY OPARCIE NA WĄSKIEJ KRAWĘDZI. DŁOŃ ZACISNĘŁA SIĘ NA ZIMNYM METALU. A POTEM JEDNO POCIĄGNIĘCIE, JEDEN RUCH CIAŁA — I BYŁ NA DACHU.

CIEŃ ZNIKNĄŁ ZA KOMINEM.

LIZ JUŻ PĘDZIŁA.

MALLORY NIE MYŚLAŁ. RZUCIŁ SIĘ W POGOŃ, CZUJĄC JAK SERCE UDERZA MU W ŻEBRA.

NOCNE POWIETRZE ROZRYWAŁO MU PŁUCA, DACHÓWKI ŚLIZGAŁY SIĘ POD STOPAMI, ALE NIE ZWALNIAŁ. LIZ BYŁA SZYBSZA, ZAWSZE BYŁA. CIEŃ ODBIŁ SIĘ OD KRAWĘDZI DACHU I PRZESKOCZYŁ NA SĄSIEDNI BUDYNEK.

— KURWA MAĆ! — WARKNĄŁ MALLORY, WIDZĄC, JAK LIZ ROBI TO SAMO.

ON NIE BYŁ TAK SPRAWNY. NIE MIAŁ JEJ GIBKOŚCI, ALE NIE MÓGŁ POZWOLIĆ JEJ SAMEJ GONIĆ TEGO SKURWIELA.

PRZYSPIESZYŁ.

ROZPĘD.

SKOK.

PRZEZ SEKUNDĘ CZUŁ SIĘ JAK W ZAWIESZENIU, JAKBY CZAS SIĘ ZATRZYMAŁ. A POTEM JEGO STOPY UDERZYŁY O BETON, KOLANA UGIĘŁY SIĘ, ALE UTRZYMAŁ RÓWNOWAGĘ.

LIZ JUŻ WALCZYŁA.

ZŁAPAŁA CIEŃ, WBIŁA KOLANO W JEGO ŻEBRA, ALE ON BYŁ SILNY. ODEPCHNĄŁ JĄ BRUTALNIE I RZUCIŁ SIĘ DO UCIECZKI.

MALLORY DOBYŁ BRONI.

— STÓJ! POLICJA!

CIEŃ NIE POSŁUCHAŁ.

LIZ PODNIOSŁA SIĘ, SPLUNĘŁA KRWIĄ I RZUCIŁA W POŚCIG.

MALLORY BIEGŁ ZA NIMI, CZUJĄC, JAK PŁUCA PALĄ GO Z WYSIŁKU. DACHY LONDYNU ROZCIĄGAŁY SIĘ PRZED NIMI JAK LABIRYNT.

CIEŃ DOTARŁ DO KRAWĘDZI OSTATNIEGO BUDYNKU.

I WTEDY SKOCZYŁ.

WPROST W CIEMNOŚĆ.

LIZ ZAHAMOWAŁA GWAŁTOWNIE. MALLORY DOPADŁ DO NIEJ, ŁAPIĄC SIĘ ZA BOK.

SPOJRZELI W DÓŁ.

NIC.

ŻADNEGO CIAŁA.

ŻADNEGO DŹWIĘKU UPADKU.

CIEŃ ROZPŁYNĄŁ SIĘ W NOCY.

LIZ ZAKLĘŁA.

MALLORY OPUŚCIŁ BROŃ.

— NO TO MAMY PRZESRANE — POWIEDZIAŁ CIĘŻKO.

LIZ OTARŁA KREW Z UST.

— TO BYŁ SKOK KONTROLOWANY. KTOŚ, KTO ZNAŁ TRASĘ. KTOŚ, KTO WIEDZIAŁ, ŻE MOŻE UCIEC.

MALLORY SPOJRZAŁ NA NIĄ.

— TO ZNACZY, ŻE WRÓG JUŻ ZNA KAŻDY NASZ RUCH.

CISZA MIĘDZY NIMI BYŁA GĘSTA.

A POTEM LIZ SIĘGNĘŁA DO KIESZENI I WYCIĄGNĘŁA COŚ, CZEGO MALLORY WCZEŚNIEJ NIE ZAUWAŻYŁ.

— PODCZAS SZARPANINY… — POWIEDZIAŁA POWOLI. — UDAŁO MI SIĘ TO WYRWAĆ Z JEGO KURTKI.

MALLORY SPOJRZAŁ NA SKRAWEK MATERIAŁU.

ZWYKŁA, CIEMNA TKANINA.

ALE NA JEJ KRAWĘDZI WIDNIAŁO COŚ JESZCZE.

LEDWO ZAUWAŻALNY HAFT.

„SYNDYKAT.”

MALLORY ZAMRUGAŁ.

TO SŁOWO UDERZYŁO GO W GŁOWĘ JAK CIOS PIĘŚCIĄ.

LIZ SPOJRZAŁA NA NIEGO.

— WYGLĄDA NA TO, ŻE NIE MAMY JUŻ DO CZYNIENIA Z JEDNYM MORDERCĄ.

MALLORY POCZUŁ LODOWATY DRESZCZ NA PLECACH.

BO SŁOWO „SYNDYKAT” OZNACZAŁO TYLKO JEDNO.

ŻE CLAIRE MAYFIELD WPADŁA NA TROP CZEGOŚ, CO NIGDY NIE MIAŁO UJRZEĆ ŚWIATŁA DZIENNEGO.

A ONI ZROBIĄ WSZYSTKO, ŻEBY PRAWDA UMARŁA RAZEM Z NIĄ.

MALLORY CZUŁ, JAK KREW PULSUJE MU W SKRONIACH. „SYNDYKAT.” SŁOWO, KTÓRE BRZMIAŁO JAK WYROK. NIE PIERWSZY RAZ WPADŁ NA ICH ŚLAD, ALE NIGDY DOTĄD NIE CZUŁ ICH ODDECHU TAK BLISKO.

LIZ UNIOSŁA SKRAWEK MATERIAŁU POD ŚWIATŁO, JEJ SZARE OCZY POCIEMNIAŁY, JAKBY JUŻ ANALIZOWAŁA KAŻDY MOŻLIWY SCENARIUSZ.

— JEŚLI CLAIRE MAYFIELD MIAŁA JAKIEKOLWIEK DOWODY NA TO, CO ROBI SYNDYKAT, TO BYŁA MARTWA, ZANIM JESZCZE ZNALEŹLIŚMY JEJ CIAŁO — POWIEDZIAŁA CICHO.

MALLORY NIE ODPOWIEDZIAŁ OD RAZU.

ZAMIAST TEGO PODSZEDŁ DO KRAWĘDZI DACHU I SPOJRZAŁ W DÓŁ. ULICA W DOLE WYGLĄDAŁA NA PUSTĄ, ALE TO NIE ZNACZYŁO, ŻE BYLI SAMI.

— MUSIMY ZNALEŹĆ JEJ MIESZKANIE — POWIEDZIAŁ W KOŃCU. — JEŚLI ZOSTAWIŁA COŚ, CO ICH WYSTRASZYŁO, TO MOŻE NADAL TAM JEST.

LIZ SKINĘŁA GŁOWĄ, A POTEM, JAK GDYBY NIGDY NIC, ZACZĘŁA SCHODZIĆ PO RYNNIE.

MALLORY PATRZYŁ NA NIĄ, KRĘCĄC GŁOWĄ.

— MOGŁAŚ POCZEKAĆ NA SCHODY, DO CHOLERY.

— I DAĆ IM CZAS, ŻEBY WYCZYŚCILI MIEJSCE? NIE, DZIĘKI.

NIE MIAŁ WYJŚCIA — POSZEDŁ ZA NIĄ.

KIEDY OBOJE STANĘLI NA CHODNIKU, CZULI NA SOBIE CIĘŻAR MIASTA. LONDYN NOCĄ POTRAFIŁ BYĆ MARTWY I ŻYWY JEDNOCZEŚNIE. GDZIEŚ DALEJ ROZBRZMIAŁY KROKI, ALE NIKT NIE ZWRÓCIŁ NA NICH UWAGI.

LIZ UNIOSŁA KOŁNIERZ PŁASZCZA, ZACISKAJĄC DŁOŃ NA SKRAWKU MATERIAŁU.

— MIESZKAŁA NA KENSINGTON. NIE DALEKO STĄD.

MALLORY SPOJRZAŁ NA NIĄ Z UKOSA.

— SKĄD WIESZ?

— BO SPRAWDZIŁAM TO GODZINĘ PRZED TYM, JAK ZNALEŹLIŚMY JEJ ZWŁOKI.

— TY CHOLERNY DETEKTYWISTYCZNY ROBOCIE…

— DZIĘKUJĘ — MRUKNĘŁA Z UŚMIECHEM, RUSZAJĄC W STRONĘ STACJI METRA.

MALLORY NIE WIEDZIAŁ, CZEGO SPODZIEWAĆ SIĘ W MIESZKANIU CLAIRE. ALE CZUŁ JEDNO.

TO BYŁA DOPIERO ROZGRZEWKA.

KENSINGTON NOCĄ BYŁO INNE NIŻ ZA DNIA — CICHE, NIEMAL STERYLNE, Z RZĘSIŚCIE OŚWIETLONYMI KAMIENICAMI I DROGIMI SAMOCHODAMI ZAPARKOWANYMI W RÓWNYCH RZĘDACH. MALLORY NIGDY NIE LUBIŁ TEJ DZIELNICY. MIAŁA W SOBIE COŚ SZTUCZNEGO, JAKBY KRYŁA WIĘCEJ TAJEMNIC, NIŻ KTOKOLWIEK BYŁBY GOTÓW PRZYZNAĆ.

LIZ PROWADZIŁA SZYBKIM KROKIEM, CO CHWILĘ SPOGLĄDAJĄC PRZEZ RAMIĘ. MALLORY DOSTRZEGŁ, ŻE JEJ PRAWA DŁOŃ DYSKRETNIE SPOCZYWAŁA NA RĘKOJEŚCI NOŻA SCHOWANEGO POD PŁASZCZEM.

— OCZEKUJESZ TOWARZYSTWA? — RZUCIŁ, GDY SKRĘCILI W BOCZNĄ ULICZKĘ.

— NIE BYŁABYM ZDZIWIONA, GDYBY KTOŚ JUŻ TAM NA NAS CZEKAŁ — ODPOWIEDZIAŁA.

— TO PO CO SIĘ TAM PCHAMY?

— BO LUBIĘ MIEĆ PRZEWAGĘ.

MIESZKANIE CLAIRE ZNAJDOWAŁO SIĘ W STAREJ, ELEGANCKIEJ KAMIENICY Z BIAŁĄ FASADĄ. SCHODY PROWADZIŁY DO MASYWNYCH, DREWNIANYCH DRZWI. NA DOMOFONIE JEJ NAZWISKO WCIĄŻ BYŁO WIDOCZNE.

— MYŚLISZ, ŻE ZDĄŻYLI TU POSPRZĄTAĆ? — MRUKNĄŁ MALLORY.

LIZ NIE ODPOWIEDZIAŁA. ZAMIAST TEGO WYCIĄGNĘŁA CIENKI KAWAŁEK METALU I W MNIEJ NIŻ DZIESIĘĆ SEKUND OTWORZYŁA DRZWI.

— WCHODZIMY.

HOL BYŁ CIEMNY. ŚCIANY POKRYWAŁA TAPETA W DELIKATNE WZORY, A POWIETRZE PACHNIAŁO KURZEM I CZYMŚ JESZCZE… CZYMŚ, CO MALLORY OD RAZU ROZPOZNAŁ.

NIE BYLI TU PIERWSI.

ZAMEK W DRZWIACH CLAIRE BYŁ USZKODZONY — KTOŚ TU WSZEDŁ, ALE W POŚPIECHU. LIZ POWOLI POPCHNĘŁA DRZWI I WESZŁA PIERWSZA, JAKBY WIEDZIAŁA, ŻE MOGŁABY WPAŚĆ W PUŁAPKĘ.

W ŚRODKU PANOWAŁ PÓŁMROK. POKÓJ DZIENNY WYGLĄDAŁ, JAKBY KTOŚ GO PRZESZUKAŁ, ALE NIE W SPOSÓB CHAOTYCZNY — KTOŚ WIEDZIAŁ, CZEGO SZUKAŁ.

MALLORY PODSZEDŁ DO BIURKA CLAIRE. SZUFLADY BYŁY WYSUNIĘTE, ICH ZAWARTOŚĆ NIEMAL NIETKNIĘTA. ZA TO DYWAN BYŁ LEKKO PRZESUNIĘTY.

KUCNĄŁ I PODWINĄŁ GO.

— NO PROSZĘ…

POD PODŁOGĄ ZNAJDOWAŁ SIĘ MAŁY SEJF.

LIZ KUCNĘŁA OBOK.

— MYŚLISZ, ŻE TO WCIĄŻ TU JEST?

— JEŚLI MIELI CZAS, PEWNIE NIE. ALE JEŚLI SIĘ SPIESZYLI…

SEJF NIE BYŁ ZAMKNIĘTY. MALLORY OTWORZYŁ GO I ZOBACZYŁ KILKA KOPERT, PENDRIVE ORAZ NOTATNIK W CZARNEJ, SKÓRZANEJ OPRAWIE.

PODNIÓSŁ GO OSTROŻNIE.

PIERWSZA STRONA BYŁA PEŁNA CHAOTYCZNYCH ZAPISKÓW. NIEKTÓRE SŁOWA BYŁY PODKREŚLONE:

„SYNDYKAT.”

„PROJEKT UMBRA.”

„MUSZĘ SIĘ UKRYĆ.”

MALLORY POCZUŁ, JAK ZIMNY POT SPŁYWA MU PO KARKU.

— LIZ…

ALE LIZ JUŻ PATRZYŁA NA DRZWI.

— NIE JESTEŚMY SAMI.

CICHE KROKI NA KORYTARZU.

CZYJŚ ODDECH TUŻ ZA ŚCIANĄ.

POTEM NAGŁE SZARPNIĘCIE KLAMKI.

DRZWI OTWORZYŁY SIĘ GWAŁTOWNIE.

CIĄG DALSZY NASTĄPI…

DRZWI OTWORZYŁY SIĘ GWAŁTOWNIE, Z IMPETEM UDERZAJĄC O ŚCIANĘ. LIZ BŁYSKAWICZNIE RZUCIŁA SIĘ ZA SOFĘ, JEDNOCZEŚNIE WYCIĄGAJĄC NÓŻ. MALLORY INSTYNKTOWNIE SIĘGNĄŁ PO BROŃ, ALE ZANIM ZDĄŻYŁ JĄ UNIEŚĆ, ZOBACZYŁ SYLWETKĘ MĘŻCZYZNY W DRZWIACH.

BYŁ WYSOKI, UBRANY W DŁUGI, CZARNY PŁASZCZ, A W RĘCE TRZYMAŁ COŚ, CO BŁYSNĘŁO W ŚWIETLE ULICZNYCH LATARNI. PISTOLET.

— SPOKOJNIE — POWIEDZIAŁ CICHO NIEZNAJOMY.

JEGO GŁOS BYŁ GŁĘBOKI, LEKKO ZACHRYPNIĘTY. NIE CELOWAŁ W NICH BEZPOŚREDNIO, ALE PALEC SPOCZYWAŁ NA SPUŚCIE.

— KIM JESTEŚ? — WARKNĄŁ MALLORY, NIE OPUSZCZAJĄC BRONI.

— JEŚLI SIĘ NIE MYLĘ, TO JA POWINIENEM ZADAĆ TO PYTANIE.

LIZ WCIĄŻ BYŁA SCHOWANA ZA SOFĄ, ALE MALLORY WIDZIAŁ, ŻE JEJ MIĘŚNIE SĄ NAPIĘTE JAK SPRĘŻYNY. BYŁA GOTOWA DO ATAKU.

— MASZ DZIESIĘĆ SEKUND, ZANIM STRACĘ CIERPLIWOŚĆ — RZUCIŁ MALLORY.

NIEZNAJOMY SPOJRZAŁ NA NIEGO UWAŻNIE, PO CZYM WESTCHNĄŁ I UNIÓSŁ RĘKĘ W USPOKAJAJĄCYM GEŚCIE.

— NAZYWAM SIĘ VICTOR LANE. PRACOWAŁEM Z CLAIRE MAYFIELD.

W POKOJU ZAPADŁA CISZA.

LIZ POWOLI WYCHYLIŁA SIĘ ZZA SOFY.

— PRACOWAŁEŚ? CZYLI JUŻ NIE PRACUJESZ?

— NIE OD MOMENTU, GDY ZNALEŹLIŚCIE JEJ CIAŁO.

MALLORY NIE SPUSZCZAŁ WZROKU Z VICTORA. COŚ W NIM BYŁO… COŚ, CO GO NIEPOKOIŁO. MOŻE TO SPOSÓB, W JAKI MÓWIŁ — SPOKOJNIE, ALE Z NAPIĘCIEM W GŁOSIE, JAKBY BALANSOWAŁ NA KRAWĘDZI CZEGOŚ, CZEGO NIE CHCIAŁ POWIEDZIEĆ.

— SKĄD WIEDZIAŁEŚ, ŻE TU JESTEŚMY? — ZAPYTAŁ.

VICTOR UŚMIECHNĄŁ SIĘ LEKKO, ALE W JEGO OCZACH NIE BYŁO CIENIA ROZBAWIENIA.

— BO NIE JESTEŚCIE JEDYNYMI, KTÓRZY SZUKAJĄ ODPOWIEDZI.

MALLORY SPOJRZAŁ NA LIZ. ZROZUMIAŁA GO BEZ SŁÓW.

TO BYŁA PUŁAPKA.

GDZIEŚ W BUDYNKU ROZLEGŁ SIĘ CICHY TRZASK. JAKBY KTOŚ WŁAŚNIE OTWORZYŁ DRZWI NA DOLE.

VICTOR PRZEKLĄŁ POD NOSEM.

— JEŚLI WAM ZALEŻY NA ŻYCIU, TO LEPIEJ SIĘ POŚPIESZYĆ.

LIZ NIE CZEKAŁA. RZUCIŁA MALLORY’EMU SPOJRZENIE I NATYCHMIAST ZACZĘŁA ZGARNIAĆ DOKUMENTY Z SEJFU DO SWOJEJ TORBY.

— ILE MAMY CZASU? — SPYTAŁ MALLORY, WCIĄŻ NIE OPUSZCZAJĄC BRONI.

— MINUTĘ, MOŻE DWIE — ODPARŁ VICTOR.

KOLEJNY DŹWIĘK — TYM RAZEM CIĘŻKIE KROKI NA SCHODACH.

MALLORY PRZEKLĄŁ W MYŚLACH. NIE BYLI GOTOWI NA STARCIE.

VICTOR ZERKNĄŁ NA OKNO.

— NA TYŁACH JEST OGRODZENIE, NIE WYSOKIE. MOŻEMY JE PRZESKOCZYĆ.

— A JEŚLI KTOŚ JUŻ TAM CZEKA? — MRUKNĘŁA LIZ.

VICTOR SPOJRZAŁ NA NIĄ Z CIENIEM UŚMIECHU.

— TO WTEDY WASZA BROŃ SIĘ PRZYDA.

MALLORY PODJĄŁ DECYZJĘ.

— ZNIKAMY STĄD. TERAZ.

GDY PIERWSZE UDERZENIA W DRZWI NA DOLE ROZBRZMIAŁY W BUDYNKU, ONI JUŻ BIEGLI W STRONĘ OKNA.

CIĄG DALSZY NASTĄPI…

LIZ BYŁA PIERWSZA PRZY OKNIE. BEZ CHWILI WAHANIA UNIOSŁA DREWNIANĄ RAMĘ I ZERKNĘŁA W DÓŁ. WYSOKOŚĆ DRUGIEGO PIĘTRA NIE BYŁA PROBLEMEM, ALE OGRODZENIE, O KTÓRYM MÓWIŁ VICTOR, WYGLĄDAŁO MNIEJ PRZYJAŹNIE, NIŻ SIĘ SPODZIEWAŁA — METALOWE, Z OSTRYMI ZAKOŃCZENIAMI, EWIDENTNIE NIEPRZEZNACZONE DO WSPINACZKI.

— ŚWIETNIE — MRUKNĘŁA.

TYMCZASEM ODGŁOSY NA KLATCE SCHODOWEJ NABIERAŁY INTENSYWNOŚCI. DRZWI NA DOLE OTWORZYŁY SIĘ Z HUKIEM. MALLORY KĄTEM OKA DOSTRZEGŁ CIEŃ PRZESUWAJĄCY SIĘ PO ŚCIANIE.

— NIE MAMY CZASU NA MARUDZENIE — RZUCIŁ, PODCHODZĄC DO LIZ.

VICTOR ZERKNĄŁ NA NIEGO, POTEM NA OKNO, A POTEM… PO PROSTU SKOCZYŁ.

MALLORY PATRZYŁ NA TO Z NIEDOWIERZANIEM, ALE NIE BYŁO CZASU NA ANALIZOWANIE RYZYKOWNYCH DECYZJI.

— JEŚLI ZŁAMIE KARK, NIECH TO BĘDZIE OSTRZEŻENIE DLA NAS — RZUCIŁA LIZ, A POTEM WSKOCZYŁA NA PARAPET.

CHWILĘ PÓŹNIEJ JUŻ LEŻAŁA OBOK VICTORA NA TRAWIE.

MALLORY WCIĄGNĄŁ GŁĘBOKO POWIETRZE I POSZEDŁ ZA NIMI.

UDERZENIE W ZIEMIĘ WYRWAŁO MU POWIETRZE Z PŁUC.

— KIEDYŚ… MUSIMY… PRZEMYŚLEĆ LEPSZĄ TAKTYKĘ UCIECZKI — WYCHARCZAŁ, PODNOSZĄC SIĘ Z TRUDEM.

LIZ JUŻ BYŁA NA NOGACH I ROZGLĄDAŁA SIĘ NERWOWO.

— NIE ZATRZYMUJEMY SIĘ.

VICTOR WSKAZAŁ NA BOCZNĄ ULICZKĘ PROWADZĄCĄ W STRONĘ CIEMNEGO ZAUŁKA.

— CHODŹCIE.

RUSZYLI.

ZA PLECAMI USŁYSZELI TRZASK OTWIERANYCH OKIEN. KTOŚ ICH WIDZIAŁ.

— PRZYSPIESZCIE — SYKNĄŁ VICTOR.

MALLORY OBEJRZAŁ SIĘ PRZEZ RAMIĘ.

DWIE SYLWETKI STAŁY W OKNIE MIESZKANIA CLAIRE. JEDNA Z NICH SIĘGNĘŁA DO KABURY.

— CHOLERA — WARKNĄŁ. — STRZELĄ!

STRZAŁ ROZDARŁ CISZĘ NOCY.

KULKA UDERZYŁA W CEGLANĄ ŚCIANĘ TUŻ OBOK GŁOWY MALLORY’EGO, ROZPRYSKUJĄC FRAGMENTY TYNKU.

LIZ RZUCIŁA SIĘ DO PRZODU, CIĄGNĄC ICH W GŁĄB ULICZKI.

— MUSIMY SIĘ ZGUBIĆ!

VICTOR PROWADZIŁ ICH PRZEZ LABIRYNT BOCZNYCH ULIC, A MALLORY WIEDZIAŁ, ŻE MAJĄ TYLKO CHWILĘ PRZEWAGI, ZANIM SYNDYKAT ICH DOPADNIE.

NOC DOPIERO SIĘ ZACZYNAŁA.

LIZ WBIEGŁA W BOCZNĄ ALEJKĘ PIERWSZA, JEJ BUTY LEDWO WYDAWAŁY DŹWIĘK NA WILGOTNYM BRUKU.

ZA NIĄ PĘDZIŁ MALLORY, WCIĄŻ CZUJĄC W USZACH ECHO WYSTRZAŁU. VICTOR ZAMYKAŁ POCHÓD, OGLĄDAJĄC SIĘ CO KILKA SEKUND, GOTOWY W KAŻDEJ CHWILI SIĘGNĄĆ PO BROŃ.

ZA NIMI ROZLEGŁY SIĘ KROKI — SZYBKIE, PEWNE, BEZ CIENIA ZAWAHANIA.

— ONI NIE ODPUSZCZĄ — WYSAPAŁ MALLORY, CZUJĄC, JAK ADRENALINA ZALEWA MU ŻYŁY.

— OCZYWIŚCIE, ŻE NIE — RZUCIŁ VICTOR. — DLATEGO TRZEBA ZROBIĆ COŚ, CZEGO SIĘ NIE SPODZIEWAJĄ.

LIZ SKRĘCIŁA W PRAWO, NIEMAL OCIERAJĄC SIĘ O ŚCIANĘ BUDYNKU, I MOMENTALNIE PRZYLGNĘŁA DO CIENIA. MALLORY I VICTOR ZROBILI TO SAMO.

ICH PRZEŚLADOWCY WPADLI W ALEJKĘ KILKA SEKUND PÓŹNIEJ.

CIEMNOŚĆ BYŁA ICH SPRZYMIERZEŃCEM.

PIERWSZY Z NAPASTNIKÓW ZWOLNIŁ. BYŁ DOBRZE ZBUDOWANY, UBRANY NA CZARNO, Z PISTOLETEM WYCELOWANYM PRZED SIEBIE. DRUGI — SMUKLEJSZY, ALE NIE MNIEJ GROŹNY — ROZGLĄDAŁ SIĘ NA BOKI.

LIZ ZERKNĘŁA NA VICTORA I UNIOSŁA DŁOŃ. LICZYŁA.

RAZ.

DWA.

TRZY.

RZUCIŁA SIĘ DO PRZODU, TRAFIAJĄC PIERWSZEGO MĘŻCZYZNĘ KOLANEM W ŻEBRA. ZGIĄŁ SIĘ W PÓŁ, ALE ZANIM ZDĄŻYŁ ZAREAGOWAĆ, UDERZYŁA GO ŁOKCIEM W TYŁ GŁOWY. PADŁ NA ZIEMIĘ JAK WOREK KARTOFLI.

MALLORY NIE CZEKAŁ. WYSKOCZYŁ ZZA CIENIA I Z CAŁĄ SIŁĄ PCHNĄŁ DRUGIEGO PRZECIWNIKA NA ŚCIANĘ. USŁYSZAŁ TRZASK KOŚCI I GŁUCHY JĘK.

VICTOR WYCIĄGNĄŁ BROŃ I BEZ SŁOWA PRZYŁOŻYŁ LUFĘ DO SKRONI PÓŁPRZYTOMNEGO NAPASTNIKA.

— KIM JESTEŚCIE? — ZAPYTAŁ ZIMNYM, POZBAWIONYM EMOCJI TONEM.

MĘŻCZYZNA ODDYCHAŁ CIĘŻKO, PRÓBUJĄC DOJŚĆ DO SIEBIE.

— SYNDYKAT… WIE, ŻE TU JESTEŚCIE — WYCHARCZAŁ.

— TO WIEMY — MRUKNĄŁ MALLORY.

LIZ SPOJRZAŁA W STRONĘ GŁÓWNEJ ULICY.

— NIE MAMY CZASU. KTOKOLWIEK ICH PRZYSŁAŁ, ZARAZ ZAUWAŻY, ŻE NIE WRÓCILI.

VICTOR PRZYTAKNĄŁ I SPOJRZAŁ NA MALLORY’EGO.

— MASZ COŚ DO ZWIĄZANIA?

— MAM LEPSZY POMYSŁ.

MALLORY UDERZYŁ NAPASTNIKA PIĘŚCIĄ W SKROŃ. FACET OSUNĄŁ SIĘ NA ZIEMIĘ, NIEPRZYTOMNY.

— TERAZ MAMY TROCHĘ WIĘCEJ CZASU.

LIZ UŚMIECHNĘŁA SIĘ KRZYWO.

— TO CO TERAZ?

VICTOR SCHOWAŁ BROŃ I SPOJRZAŁ NA NICH UWAŻNIE.

— TERAZ ZNAJDZIEMY PRAWDĘ.

NOC BYŁA DŁUGA, A ODPOWIEDZI WCIĄŻ UKRYTE W CIENIU.

CISZA TRWAŁA MOŻE TRZY SEKUNDY. TRZY UDERZENIA SERCA. TYLE WYSTARCZYŁO, BY GDZIEŚ Z ODDALI DOBIEGŁ ŚWIST KOLEJNEGO WYSTRZAŁU. TYM RAZEM NIE SPUDŁOWALI. KULA ODBIŁA SIĘ RYKOSZETEM OD CEGLANEJ ŚCIANY TUŻ NAD GŁOWĄ LIZ, KTÓRA BEZ CHWILI NAMYSŁU PADŁA NA ZIEMIĘ, INSTYNKTOWNIE SIĘGAJĄC PO BROŃ.

— CHOLERA JASNA! — SYKNĄŁ MALLORY, PRZYLEGAJĄC PLECAMI DO ŚCIANY.

VICTOR JUŻ MIERZYŁ W CIEMNOŚĆ, PRÓBUJĄC WYŁOWIĆ ŹRÓDŁO STRZAŁU. WIEDZIELI, ŻE TAM JEST. GDZIEŚ MIĘDZY ZAPARKOWANYMI SAMOCHODAMI, UKRYTY ZA CIENIEM, WTOPIONY W MIASTO JAK DUCH.

— TO ZAWODOWIEC — MRUKNĄŁ LIZ, PRZESUWAJĄC SIĘ WZDŁUŻ MURU.

— TAK, A MY JESTEŚMY ŻYWYMI CELAMI — DODAŁ MALLORY.

ZANIM KTOKOLWIEK ZDOŁAŁ ZAREAGOWAĆ, KOLEJNY STRZAŁ PRZESZYŁ POWIETRZE. TYM RAZEM KULA MUSNĘŁA BETON KILKA CENTYMETRÓW OD NOGI VICTORA.

— NIE MOŻEMY TU TKWIĆ — RZUCIŁ, OCENIAJĄC ODLEGŁOŚĆ DO NAJBLIŻSZEGO ZAKRĘTU.

MALLORY SPOJRZAŁ NA LIZ I KIWNĄŁ GŁOWĄ.

— LICZYMY DO TRZECH I RUSZAMY.

— TO SIĘ NIGDY NIE KOŃCZY DOBRZE — ZAUWAŻYŁA SUCHO, ALE PRZYTAKNĘŁA.

— RAZ… — VICTOR NAPRĘŻYŁ MIĘŚNIE.

— DWA… — LIZ MOCNIEJ ZACISNĘŁA BROŃ.

— TRZY!

RZUCILI SIĘ DO PRZODU.

STRZAŁ.

DRUGI.

TRZECI.

KULE ŚWISZCZAŁY W POWIETRZU, ROZBIJAJĄC SZKŁO W POBLISKIM OKNIE. LIZ POCZUŁA PIEKĄCY BÓL NA RAMIENIU, ALE NIE ZWOLNIŁA. NIE MOGŁA. MALLORY SKOCZYŁ PIERWSZY ZA RÓG BUDYNKU, VICTOR TUŻ ZA NIM.

LIZ BYŁA OSTATNIA.

I WTEDY POCZUŁA SZARPNIĘCIE.

JEJ CIAŁO NAGLE ZATRZYMAŁO SIĘ W MIEJSCU. COŚ — KTOŚ — ZACISNĄŁ PALCE NA JEJ NADGARSTKU I POCIĄGNĄŁ Z OGROMNĄ SIŁĄ W TYŁ.

— NIE! — WRZASNĄŁ MALLORY, RZUCAJĄC SIĘ DO PRZODU.

LIZ ZOBACZYŁA TYLKO BŁYSK OSTRZA W PÓŁMROKU.

VICTOR JUŻ PODNOSIŁ BROŃ.

STRZAŁ ROZDARŁ NOC.

SYLWETKA NAPASTNIKA OSUNĘŁA SIĘ NA ZIEMIĘ. LIZ UPADŁA RAZEM Z NIM, CZUJĄC METALICZNY ZAPACH KRWI NA DŁONIACH. ODDYCHAŁA SZYBKO, CHAOTYCZNIE, STARAJĄC SIĘ ZŁAPAĆ ODDECH.

— NIC CI NIE JEST?! — MALLORY KLĘKNĄŁ PRZY NIEJ.

— NIC… — WYSAPAŁA, WCIĄŻ PATRZĄC NA CIAŁO, KTÓRE LEŻAŁO OBOK NIEJ.

BYŁ TO MĘŻCZYZNA W CZARNYM PŁASZCZU, Z TWARZĄ UKRYTĄ W CIENIU. TYLKO JEDNO BYŁO PEWNE — TO NIE BYŁ ZWYKŁY ZABÓJCA.

MALLORY PRZESUNĄŁ DŁONIĄ PO JEGO KIESZENIACH I WYCIĄGNĄŁ COŚ, CO SPRAWIŁO, ŻE WSZYSCY MOMENTALNIE ZAMARLI.

MAŁY, ZŁOŻONY KARTONIK.

ZŁOTY SYMBOL NA CZARNYM TLE.

— CO TO JEST? — LIZ UNIOSŁA BRWI.

VICTOR SPOJRZAŁ NA SYMBOL, A POTEM NA NIĄ.

— TO NIE SYNDYKAT — POWIEDZIAŁ CICHO. — TO COŚ GORSZEGO.

CISZA STAŁA SIĘ JESZCZE CIĘŻSZA.

A W ODDALI SŁYCHAĆ BYŁO KOLEJNE NADCIĄGAJĄCE KROKI.

KROKI STAWAŁY SIĘ CORAZ WYRAŹNIEJSZE. SZYBKIE, RYTMICZNE, PEWNE SIEBIE. JAKBY ICH WŁAŚCICIELE NIE MIELI WĄTPLIWOŚCI, ŻE ZARAZ DOPADNĄ SWOJĄ OFIARĘ.

LIZ INSTYNKTOWNIE ŚCISNĘŁA BROŃ MOCNIEJ, CZUJĄC, JAK NAPIĘCIE PRZESZYWA KAŻDY NERW W JEJ CIELE. VICTOR COFNĄŁ SIĘ O KROK, JEGO OCZY BŁYSNĘŁY W PÓŁMROKU. MALLORY MILCZAŁ, WPATRUJĄC SIĘ W ZNAK NA KARTONIKU, JAKBY WŁAŚNIE ODKRYŁ COŚ, CZEGO WOLAŁBY NIE WIEDZIEĆ.

— MUSIMY SIĘ RUSZAĆ — POWIEDZIAŁ CICHO, PODNOSZĄC WZROK NA POZOSTAŁYCH. — TERAZ.

LIZ SKINĘŁA GŁOWĄ I JEDNYM RUCHEM PODNIOSŁA SIĘ Z ZIEMI, ZERKAJĄC JESZCZE RAZ NA MARTWEGO MĘŻCZYZNĘ. KREW POWOLI SĄCZYŁA SIĘ SPOD JEGO CIAŁA, TWORZĄC KAŁUŻĘ, KTÓRA ZDAWAŁA SIĘ PULSOWAĆ W BLASKU ULICZNYCH LAMP.

ZANIM RUSZYŁA, ZROBIŁA COŚ, CZEGO NIGDY NIE ROBIŁA Z CIAŁAMI. ODWRÓCIŁA JEGO TWARZ.

I WTEDY POCZUŁA, JAK ZIMNO ZACISKA SIĘ WOKÓŁ JEJ KARKU.

— LIZ… — VICTOR POWIEDZIAŁ JEJ IMIĘ OSTRZEGAWCZO, ALE NIE DOKOŃCZYŁ.

MALLORY ZAKLĄŁ POD NOSEM.

TWARZ MARTWEGO MĘŻCZYZNY BYŁA ZNAJOMA.

ZBYT ZNAJOMA.

TO BYŁ HARVEY COLLINS.

AGENT MI5.

JEDEN Z NICH.

CISZA STAŁA SIĘ JESZCZE CIĘŻSZA.

— NO TO MAMY PRZESRANE — MRUKNĘŁA LIZ, CZUJĄC, JAK KREW PULSUJE JEJ W SKRONIACH.

— NIE SYNDYKAT, NIE ZWYKŁY NAJEMNIK… — MALLORY WZIĄŁ GŁĘBOKI ODDECH. — JEŚLI MI5 ZACZĘŁO NA NAS POLOWAĆ, TO ZNACZY, ŻE…

— ŻE TEN CHOLERNY KARTONIK ZNACZY WIĘCEJ, NIŻ NAM SIĘ WYDAWAŁO — DOKOŃCZYŁ VICTOR.

ZANIM JEDNAK MOGLI PODJĄĆ JAKĄKOLWIEK DECYZJĘ, ZZA ROGU WYŁONIŁA SIĘ PIERWSZA POSTAĆ.

WYSOKA. SZCZUPŁA. W PŁASZCZU, KTÓRY WYDAWAŁ SIĘ NIEMAL SKROJONY NA MIARĘ.

ZA NIĄ KOLEJNA. I JESZCZE JEDNA.

— NIE RUSZAJCIE SIĘ.

GŁOS BYŁ SPOKOJNY, NIEMAL ROZBAWIONY.

LIZ SPOJRZAŁA NA VICTORA I MALLORY’EGO. W ICH OCZACH WIDZIAŁA DOKŁADNIE TO SAMO, CO CZUŁA.

TO NIE BYŁA UCIECZKA.

TO BYŁA ZASADZKA.

— NIE RUSZAJCIE SIĘ — POWTÓRZYŁ GŁOS, TYM RAZEM WOLNIEJ, Z LEKKĄ NUTĄ KPINY.

PIERWSZY MĘŻCZYZNA ZROBIŁ KROK DO PRZODU, POZWALAJĄC ŚWIATŁU ULICZNEJ LATARNI ROZŚWIETLIĆ SWOJĄ TWARZ. BYŁ BLADY, NIEMAL TRUPIO BIAŁY, Z OCZAMI KOLORU WYPŁOWIAŁEJ STALI. W JEGO DŁONI SPOCZYWAŁ PISTOLET, LUŹNO OPUSZCZONY, JAKBY BYŁ TYLKO REKWIZYTEM W JAKIMŚ GROTESKOWYM SPEKTAKLU.

— WŁAŚNIE ZABILIŚCIE KOGOŚ, KTO BYŁ BARDZO WAŻNY DLA BARDZO WPŁYWOWYCH LUDZI — OZNAJMIŁ, PRZECHYLAJĄC GŁOWĘ NA BOK. — I JESTEM NIEMAL PEWIEN, ŻE NIE MACIE POJĘCIA, W CO SIĘ WPAKOWALIŚCIE.

LIZ RZUCIŁA SZYBKIE SPOJRZENIE W STRONĘ VICTORA.

— WIEMY DOKŁADNIE, W CO SIĘ WPAKOWALIŚMY — POWIEDZIAŁA, STARAJĄC SIĘ UTRZYMAĆ RÓWNY TON. — PYTANIE BRZMI: CZY TY WIESZ?

MĘŻCZYZNA UŚMIECHNĄŁ SIĘ LEKKO, ALE W JEGO OCZACH NIE BYŁO NAWET CIENIA ROZBAWIENIA.

— WIDZĘ, ŻE HUMOR CIĘ NIE OPUSZCZA. TO DOBRZE. PRZYDA CI SIĘ.

ZA JEGO PLECAMI POJAWILI SIĘ KOLEJNI LUDZIE. TRZECH, MOŻE CZTERECH. UBRANI NIEMAL IDENTYCZNIE — PŁASZCZE, CIEMNE RĘKAWICZKI, ZERO WYRAZU NA TWARZACH. PROFESJONALIŚCI.

VICTOR POWOLI PRZESUNĄŁ DŁOŃ W STRONĘ PISTOLETU.

— NIE RADZIŁBYM — RZUCIŁ TAMTEN, JAKBY CZYTAŁ MU W MYŚLACH.

MALLORY PRZEKLĄŁ CICHO POD NOSEM.

— WIĘC CO TERAZ? — ZAPYTAŁ, MIERZĄC WZROKIEM INTRUZÓW.

MĘŻCZYZNA PODSZEDŁ BLIŻEJ, TAK BLISKO, ŻE LIZ MOGŁA DOSTRZEC DROBNE BLIZNY NA JEGO POLICZKU.

— TERAZ? — POWTÓRZYŁ, JAKBY NAPRAWDĘ SIĘ NAD TYM ZASTANAWIAŁ. — TERAZ WSIĄDZIECIE DO SAMOCHODU. BEZ GŁUPICH RUCHÓW.

— I JEŚLI ODMÓWIMY? — LIZ UNIOSŁA BREW.

— NIE ODMÓWICIE.

CISZA MIĘDZY NIMI STAŁA SIĘ LODOWATA.

MĘŻCZYZNA UNIÓSŁ RĘKĘ I PSTRYKNĄŁ PALCAMI.

Z CIEMNOŚCI WYŁONIŁ SIĘ CZARNY SUV. SILNIK MRUCZAŁ CICHO, NIEMAL DRAPIEŻNIE, GOTOWY DO RUSZENIA W KAŻDEJ CHWILI.

VICTOR WYMIENIŁ SPOJRZENIE Z LIZ.

MALLORY WYPROSTOWAŁ SIĘ, NAPINAJĄC SZCZĘKĘ.

WSZYSCY WIEDZIELI, ŻE NIE MAJĄ WYBORU.

LIZ ZACISNĘŁA ZĘBY I PIERWSZA RUSZYŁA DO SAMOCHODU.

GDY TYLKO DRZWI ZATRZASNĘŁY SIĘ ZA NIMI, A POJAZD WCISNĄŁ SIĘ W NOC, WIEDZIAŁA JEDNO:

TO BYŁ DOPIERO POCZĄTEK.