Miasteczko Salem - ebook

1

Niemal wszyscy sądzili, że mężczyzna i chłopiec są ojcem i synem.

Jechali starym citroenem krętą, prowadzącą na południowy zachód trasą, trzymając się głównie bocznych dróg i często zmieniając tempo jazdy. Zanim dotarli do celu, zatrzymali się w trzech miejscach: najpierw w Rhode Island, gdzie wysoki, ciemnowłosy mężczyzna pracował w tkalni, potem w Youngstown w stanie Ohio, gdzie przez trzy miesiące był zatrudniony przy montażu ciągników, a wreszcie w niewielkim kalifornijskim miasteczku, położonym w pobliżu granicy z Meksykiem, gdzie obsługiwał stację benzynową i naprawiał małe zagraniczne samochody, ku swemu zdziwieniu i zadowoleniu dając sobie z tym całkiem nieźle radę.

Wszędzie, gdzie się zatrzymywali, kupował ukazujący się w Portland „Press-Herald”, szukając w nim informacji dotyczących leżącego w południowej części stanu Maine miasteczka Jerusalem. Od czasu do czasu udawało mu się na nie natrafić.

Zanim dotarli do Central Falls, napisał w motelowych pokojach szkic powieści i wysłał go do swego agenta. Milion lat temu, w czasach, kiedy jeszcze ciemność nie ogarnęła jego życia, był cieszącym się umiarkowanym uznaniem pisarzem. Agent zaniósł szkic do wydawcy, który wyraził uprzejme zainteresowanie, lecz nie zdradził najmniejszych chęci wypłacenia jakiejkolwiek zaliczki. „Dziękuję” i „proszę” wciąż jeszcze są zupełnie za darmo, powiedział mężczyzna do chłopca, drąc list od agenta. Jednak w jego słowach nie było zbyt wiele goryczy, a wkrótce i tak zabrał się do pisania powieści.

Chłopiec mówił bardzo niewiele. Jego twarz była zawsze skupiona, a ciemne oczy zdawały się bezustannie wpatrywać w jakiś ponury, widoczny tylko dla niego horyzont. W restauracjach i na stacjach benzynowych, przy których zatrzymywali się po drodze, był po prostu uprzejmy i nic więcej. Najwyraźniej starał się nie tracić z pola widzenia wysokiego, ciemnowłosego mężczyzny, a kiedy ten musiał zniknąć na chwilę, żeby skorzystać z toalety, chłopca natychmiast zaczynał ogarniać niepokój. Nie chciał rozmawiać o Jerusalem, choć jego towarzysz od czasu do czasu usiłował sprowadzić rozmowę na ten temat, i nie zaglądał do dziennika z Portland, który mężczyzna często celowo kładł w zasięgu jego ręki.

Kiedy powieść została ukończona, mieszkali w chacie stojącej niemal na samej plaży, z dala od autostrady. Bardzo często kąpali się w Pacyfiku, cieplejszym i przyjaźniejszym od Oceanu Atlantyckiego. Nie było w nim żadnych wspomnień. Chłopiec stawał się coraz bardziej opalony.

Chociaż mogli sobie pozwolić na dach nad głową i trzy solidne posiłki dziennie, to sposób, w jaki żyli, zaczął budzić w mężczyźnie coraz więcej niepokoju i wątpliwości. Co prawda, cały czas uczył chłopca, który wydawał się nie mieć pod względem edukacji żadnych opóźnień (był bystry i bardzo lubił książki, tak jak on sam), ale nie wydawało mu się, żeby próby zatarcia wspomnień o Jerusalem wychodziły chłopcu na dobre. Mały nieraz krzyczał przez sen i zrzucał koce na podłogę.

Pewnego dnia przyszedł list z Nowego Jorku. Agent informował, że wydawnictwo Random House gotowe jest zapłacić 12 000 dolarów zaliczki i że niemal pewne jest również klubowe wydanie książki. Czy autor zgodzi się przyjąć te warunki?

Zgodził się.

Mężczyzna zrezygnował z pracy na stacji benzynowej i wraz z chłopcem przejechał na drugą stronę granicy.

2

Los Zapatos, co znaczyło „buty” (nazwa ta nieodmiennie wprawiała mężczyznę w znakomity humor), to mała wioska, położona w pobliżu oceanu. Właściwie nie spotykało się tu turystów, nie było bowiem ani dobrej drogi, ani pięknego widoku na Pacyfik, ani żadnych zabytków. W dodatku w miejscowej knajpie aż roiło się od karaluchów, jedyna zaś miejscowa dziwka miała pięćdziesiąt lat i była już babcią.

Opuściwszy Stany, znaleźli się w oazie niemal nieziemskiego spokoju. Nad głowami nie latały samoloty, nigdzie nie płaciło się za wejście ani za przejazd, a w promieniu stu mil nikt nie posiadał ani nie marzył o posiadaniu elektrycznej kosiarki do trawy. Mieli radio, ale nawet ono wytwarzało jedynie pozbawiony znaczenia szum, wszystkie bowiem wiadomości były nadawane po hiszpańsku; po pewnym czasie chłopiec zaczął co nieco rozumieć, ale dla mężczyzny audycje miały już na zawsze pozostać niezrozumiałym bełkotem. W programach muzycznych prezentowano niemal wyłącznie opery. Wieczorem czasem udawało im się złapać nadającą muzykę pop stację z Monterey, ale dźwięk co chwila zanikał. Jedynym działającym silnikiem w zasięgu słuchu był oryginalny, archaiczny rototiller, stanowiący własność jednego z rolników. Jeśli wiatr wiał akurat z właściwego kierunku, to do ich uszu docierał jego nieregularny, perkoczący odgłos, przywodzący na myśl jakiegoś niespokojnego ducha. Oni sami czerpali wodę ręcznie.

Raz lub dwa razy w miesiącu, niekoniecznie razem, chodzili na mszę do małego kościółka. Żaden z nich nie rozumiał liturgii, ale mimo to tam chodzili. Mężczyzna czasem przyłapywał się na tym, że drzemie w potwornej duchocie, ukołysany monotonnym, znajomym rytmem i ożywiającymi go głosami. Pewnej niedzieli chłopiec przyszedł na skrzypiącą, tylną werandę, gdzie mężczyzna pracował nad nową książką, i powiedział mu z wahaniem, że rozmawiał z księdzem na temat swojego ewentualnego chrztu. Mężczyzna skinął głową i zapytał, czy zna na tyle hiszpański, żeby przyjąć konieczne nauki, a chłopiec odparł, że to nie powinno stanowić większego problemu.

Raz w tygodniu mężczyzna wyruszał w czterdziestomilową podróż po gazetę z Portland, zawsze pochodzącą co najmniej sprzed kilku dni, a czasem noszącą wyraźne ślady psiego moczu. W dwa tygodnie po rozmowie z chłopcem natrafił w niej na obszerny artykuł o miasteczku Salem i innym, położonym w stanie Vermont, noszącym nazwę Momson. W artykule było również wymienione jego nazwisko.

Zostawił gazetę na wierzchu, jednak bez specjalnej nadziei, że chłopiec weźmie ją do ręki. Artykuł zaniepokoił go z kilku powodów; wyglądało na to, że w Salem sprawy nie wróciły jeszcze do normy.

Nazajutrz chłopiec przyszedł do mężczyzny, trzymając w ręku gazetę otwartą na artykule zatytułowanym „Czyżby nawiedzone miasto?”

– Boję się – powiedział.

– Ja też – odparł wysoki mężczyzna.

3

CZYŻBY NAWIEDZONE MIASTO?

John Lewis

Jerusalem – niewielkie miasteczko położone na wschód od Cumberland, mniej więcej dwadzieścia mil na północ od Portland. Nie pierwsze w historii Ameryki, które wyludniło się i umarło, ani najprawdopodobniej nie ostatnie, ale za to z pewnością jedno z najbardziej tajemniczych. Na Południowym Zachodzie takie miasta nie należą wcale do rzadkości; powstawały niemal z dnia na dzień wokół nowo odkrytych pokładów złota i srebra, a potem, gdy wyczerpały się żyły kruszcu, niemal równie raptownie znikały, pozostawiając opuszczone sklepy, hotele i bary.

W Nowej Anglii jedynym wydarzeniem, które można porównać do tajemniczego wyludnienia Jerusalem, czy też Salem, jak często nazywają je okoliczni mieszkańcy, jest to, co spotkało leżące w stanie Vermont miasteczko Momson. Latem roku 1923 zniknęło bez śladu wszystkich 312 zamieszkujących je ludzi. Domy i kilka niewielkich budynków mieszczących urzędy nadal stoją, lecz od pięćdziesięciu dwóch lat są zupełnie puste. Z kilku z nich usunięto całe wyposażenie, ale większość jest nadal całkowicie umeblowana, jakby w środku zwyczajnego dnia powiał nagle jakiś potworny wiatr, unosząc ze sobą wszystkich ludzi. W jednym z domów pozostał nakryty już do wieczornego posiłku stół, w innym zasłano łóżka, jakby szykując się do spoczynku, w sklepie zaś znaleziono leżącą na ladzie sztukę zmurszałej bawełnianej tkaniny; w okienku kasy widniała wybita należność – $1.22 – a w samej kasie leżało nietknięte niemal pięćdziesiąt dolarów.

Okoliczni mieszkańcy lubią zabawiać turystów historyjką o tym, jakoby miasteczko było nawiedzone – rzekomo właśnie z tego powodu przez tyle lat nikt się w nim nie osiedlił. Znacznie bardziej prawdopodobnym wytłumaczeniem jest jednak to, że Momson leży w odludnej części stanu, z daleka od głównych dróg. Nie ma w nim nic, co nie mogłoby się znaleźć również w jakiejkolwiek innej, podobnej miejscowości, oczywiście z wyjątkiem przypominającej tajemnicę „Mary Celeste” zagadki jego nagłego opustoszenia.

Mniej więcej to samo można powiedzieć o Jerusalem.

Według spisu z roku 1970 miasteczko liczyło 1319 mieszkańców, co w porównaniu ze spisem sprzed dziesięciu lat oznaczało przyrost o dokładnie 67 osób. Życie toczyło się leniwie i wygodnie i nie działo się właściwie nic godnego uwagi. Jedynym znaczniejszym wydarzeniem, o którym mogli rozmawiać starsi obywatele, regularnie spotykający się w parku lub sklepie ogrodniczym Crossena, był pożar z roku 1951, kiedy to lekkomyślnie rzucona zapałka stała się przyczyną jednego z największych pożarów lasu w historii stanu.

Dla kogoś, kto chciałby spędzić jesień swego życia w małym prowincjonalnym miasteczku, gdzie każdego interesują tylko jego własne sprawy, najważniejszym zaś wydarzeniem każdego tygodnia jest spotkanie Klubu Kobiet, Salem stanowiłoby idealne miejsce. Pod względem demograficznym spis z roku 1970 potwierdził zarówno wyniki badań socjologów, jak i obserwacje wszystkich długoletnich mieszkańców jakiegokolwiek miasteczka w stanie Maine: dużo ludzi starych, trochę biednych i dużo młodych, którzy natychmiast po ukończeniu szkoły uciekali z dyplomami pod pachą, żeby już nigdy tu nie powrócić.

Jednak mniej więcej rok temu w Jerusalem zaczęło się dziać coś niezwykłego: zaczęli znikać ludzie. To znaczy, zdecydowana większość nie zniknęła w ścisłym znaczeniu tego słowa. Miejscowy policjant, Parkins Gillespie, mieszka teraz ze swoją siostrą w Kittery. Charles James, właściciel usytuowanej naprzeciw apteki stacji benzynowej, ma obecnie warsztat samochodowy w sąsiednim Cumberland. Pauline Dickens przeniosła się do Los Angeles, zaś Rhoda Curless pracuje przy misji św. Mateusza w Portland. Lista tych, którzy „zniknęli” właśnie w ten sposób, jest bardzo długa.

Jedno, co dziwi u tych ludzi, to ich wspólna niechęć – lub niemożność – do mówienia o Jerusalem i o tym, co się tam wydarzyło. Parkins Gillespie popatrzył na piszącego te słowa, zapalił papierosa i powiedział: „Po prostu postanowiłem się przeprowadzić”. Charles James twierdzi, że został zmuszony do przenosin, ponieważ wraz z wyludnianiem się miasta prowadzony przez niego interes przestał przynosić mu zyski. Pauline Dickens, która przez wiele lat pracowała jako kelnerka w Excellent Café, w ogóle nie odpowiedziała na mój list, panna Curless zaś kategorycznie odmówiła udzielenia jakiejkolwiek wypowiedzi na temat miasteczka Salem.

Zagadkę wielu pozostałych zniknięć można rozwikłać dzięki dedukcji opierającej się na pewnych uprzednich badaniach. Lawrence Crockett, miejscowy pośrednik w handlu nieruchomościami, ulotnił się wraz ze swą żoną i córką, pozostawiając po sobie ślad w postaci wielu budzących poważne wątpliwości transakcji. (Jedna z nich dotyczyła działki budowlanej w Portland, na której obecnie wznosi się duże centrum handlowe). Rodzina Royce’a McDougalla straciła w tym roku nowo narodzonego syna, więc raczej nic nie trzymało jej w miasteczku. McDougallowie mogą teraz być dokładnie gdziekolwiek. Do tej samej kategorii można także zaliczyć wielu innych. Oto wypowiedź szefa policji stanowej, Petera McFee: „Poszukujemy wielu ludzi z Jerusalem, ale to nie jest jedyne miasto w stanie Maine, z którego oni znikają. Royce McDougall nie spłacił kredytu w banku i w jeszcze dwóch instytucjach finansowych... Moim zdaniem to typowy oszust, który postanowił w ten sposób wymigać się od kłopotów. Prędzej czy później skorzysta z którejś z kart kredytowych, jakie miał w swoim portfelu, i wtedy komornicy dostaną go w swoje ręce. W Ameryce nagłe zniknięcia ludzi nie są niczym nadzwyczajnym. Żyjemy w zmotoryzowanym społeczeństwie; ludzie co dwa lub trzy lata pakują manatki i ruszają w drogę, nieraz zapominając o zostawieniu nowego adresu. Szczególnie zatwardziali dłużnicy”. Jednak pomimo nieugiętego rozsądku, emanującego ze słów kapitana McFee, trzeba przyznać, że w miasteczku Salem stykamy się z wieloma niewyjaśnionymi zagadkami. Wśród zaginionych znajduje się między innymi Henry Petrie wraz z żoną i synem, a przecież pana Petriego, długoletniego urzędnika firmy ubezpieczeniowej, trudno nazwać zatwardziałym dłużnikiem. Na budzącej niepokój swoją długością liście figurują także nazwiska miejscowego grabarza, bibliotekarki i kosmetyczki.

W sąsiednich miasteczkach zaczęła się już szerzyć epidemia plotek, dająca zwykle początek narodzinom nowej legendy. Jerusalem zyskało sobie opinię miejsca nawiedzonego. Krążą słuchy, jakoby nad przecinającą miasto linią wysokiego napięcia widywano tajemnicze kolorowe światła, a na rzuconą luźno uwagę, że być może wszyscy mieszkańcy zostali porwani przez UFO, nikt nie reaguje śmiechem. Mówi się również o „mrocznym sprzysiężeniu” młodych ludzi, którzy odprawiali w miasteczku czarne msze i w ten sposób ściągnęli na nie gniew boży, który unicestwił wszystkich żyjących w miejscowości noszącej tę samą nazwę, co najświętsze miasto Ziemi Świętej, ci natomiast o nieco bardziej sceptycznym nastawieniu wspominają znaną sprawę z Houston, gdzie odkryto zbiorowe groby wielu „zaginionych” osób.

Po wizycie w Salem tego rodzaju przypuszczenia wydają się znacznie mniej nieprawdopodobne. Nie działa ani jeden sklep. Jako ostatnia zamknęła swoje podwoje apteka Spencera, zaprzestając działalności w styczniu tego roku. Sklep ogrodniczy Crossena, sklep z narzędziami, antykwariat Barlowa i Strakera, Excellent Café, a nawet siedziba Rady Miejskiej są pozabijane na głucho deskami. Nowa szkoła podstawowa, podobnie jak grupująca młodzież z dwóch sąsiednich osad szkoła średnia, wzniesiona w roku 1967, świecą pustkami. W oczekiwaniu na wyniki referendum w pozostałych miejscowościach tego regionu całe wyposażenie obydwu szkół przeniesiono do zastępczego budynku w Cumberland, ale wszystko wskazuje na to, że z chwilą rozpoczęcia roku szkolnego w ławkach nie zasiądzie żadne dziecko z Jerusalem. Po prostu dlatego, że nie ma tu dzieci, tylko opuszczone sklepy, porzucone domy, zarośnięte trawniki i puste ulice.

Wśród osób, których miejsce pobytu chciałaby ustalić policja stanowa, znajdują się między innymi: John Groggins, pastor kościoła metodystów, ojciec Donald Callahan, proboszcz katolickiej parafii św. Andrzeja, Mabel Werts, wdowa pełniąca wiele funkcji społecznych, Lester i Harriet Durham, oboje pracujący w tkalni i przędzalni Gatesa, prowadząca miejscowy pensjonat Eva Miller...

4

W dwa miesiące po ukazaniu się artykułu chłopiec przyjął chrzest, po czym poszedł do pierwszej spowiedzi i wyznał wszystko.

5

Ksiądz był starym, siwowłosym mężczyzną o opalonej, pokrytej gęstą siatką zmarszczek twarzy, w której tkwiły oczy zdumiewające bystrością i żywotnością. Były bardzo błękitne i bardzo irlandzkie. Kiedy przy jego domu pojawił się wysoki mężczyzna, kapłan siedział na werandzie w towarzystwie ubranego po miejsku człowieka i pił herbatę. Obcy miał przedziałek na środku głowy, napomadowane włosy i przypominał wysokiemu mężczyźnie ludzi ze zdjęć portretowych z końca XIX wieku.

– Nazywam się Jesús de la Rey Muńoz – powiedział oschle obcy. – Ojciec Gracon poprosił mnie jako tłumacza, bo nie zna angielskiego. Ojciec Gracon kiedyś wyświadczył mojej rodzinie wielką przysługę, o której teraz nie wspomnę. Będę równie dyskretny w sprawie, którą chce obecnie omówić. Czy to panu odpowiada?

– Tak.

Mężczyzna uścisnął rękę Muńoza, a potem Gracona. Kapłan uśmiechnął się i powiedział coś po hiszpańsku. Miał tylko pięć zębów, ale jego uśmiech był pogodny i szczery.

– Pyta, czy zechce pan napić się herbaty. To zielona herbata, bardzo orzeźwiająca.

– Z przyjemnością.

– Chłopiec nie jest pańskim synem – rzekł ksiądz, kiedy wymienili już wszystkie konieczne uprzejmości.

– Nie jest.

– Jego spowiedź była bardzo dziwna. Prawdę mówiąc, najdziwniejsza, jaką słyszałem przez cały okres mego kapłaństwa.

– Domyślam się tego.

– Płakał – powiedział ojciec Gracon, popijając herbatę. – Płakał szczerze i głęboko, całą duszą. Czy muszę zadać pytanie, które w związku z tą spowiedzią ciśnie mi się na usta?

– Nie – odparł wysoki mężczyzna. – Nie musi ksiądz. On mówił prawdę.

Gracon skinął głową, zanim jeszcze Muńoz przetłumaczył odpowiedź, a jego twarz spoważniała. Pochylił się do przodu, opierając obie ręce na kolanach, i zaczął mówić. Mówił długo, a Muńoz słuchał uważnie, starając się, żeby jego twarz pozostawała całkowicie bez wyrazu.

– Mówi, że na świecie dzieją się różne dziwne rzeczy – odezwał się, kiedy kapłan skończył. – Czterdzieści lat temu pewien rolnik z El Graniones przyniósł mu jaszczurkę, która krzyczała kobiecym głosem. Widział człowieka noszącego na sobie stygmaty Męki Pańskiej, na którego stopach i dłoniach w każdy Wielki Piątek pojawiały się ślady krwi. Mówi, że to jest okropna, straszna rzecz, bardzo niebezpieczna zarówno dla pana, jak i dla chłopca. Szczególnie dla chłopca. To go pożera. On mówi, że...

Gracon podjął na nowo przemowę, ale tym razem szybko zamilkł.

– Pyta, czy pan zdaje sobie sprawę z tego, co pan zrobił w tym Nowym Jerusalem.

– Jerusalem – poprawił go mężczyzna. – Tak, zdaję sobie sprawę.

Kapłan znowu coś powiedział.

– Pyta, co pan zamierza uczynić.

Wysoki mężczyzna powoli pokręcił głową.

– Nie wiem.

Gracon wyrzekł jedno krótkie zdanie.

– Mówi, że będzie się za was modlił.

6

Tydzień później obudził się z koszmarnego snu zlany zimnym potem i zawołał chłopca.

– Wracam – powiedział.

Chłopiec pobladł pod warstwą opalenizny.

– Zostaniesz ze mną? – zapytał mężczyzna.

– A kochasz mnie?

– Tak. O Boże, tak!

Chłopiec zaczął szlochać, a mężczyzna przytulił go mocno do piersi.

7

Sen nie chciał nadejść. W cieniach czaiły się twarze, nadlatując niespodziewanie ku niemu niczym niesione wiatrem płatki śniegu, a kiedy mocniejszy podmuch uderzył w dach gałęzią drzewa, aż podskoczył ze strachu.

Jerusalem.

Zamknął oczy, przycisnął do nich dłonie i wszystko zaczęło wracać. Niemal widział przed sobą szklany przycisk w kształcie kuli; kiedy się nią potrząsnęło, w środku przez chwilę szalała śnieżna zamieć.

Miasteczko Salem...CZĘŚĆ PIERWSZA

Dom Marstenów

Żaden żywy organizm nie może istnieć zbyt długo w warunkach absolutnej rzeczywistości, nie popadając w szaleństwo; są tacy, którzy twierdzą, że nawet skowronki i pasikoniki mają jakieś sny. Dom na Wzgórzu, szalony, stał samotnie pośród wzniesień, kryjąc w swym wnętrzu ciemność. Stał tak od osiemdziesięciu lat i mógł stać następnych osiemdziesiąt. Wewnątrz ściany wznosiły się pionowo, cegły ciasno przylegały do siebie, podłogi były mocne, a drzwi – starannie zamknięte. Gruby płaszcz ciszy pokrywał drewno i kamień Domu na Wzgórzu, a cokolwiek wędrowało w tych murach, wędrowało samotnie.

Shirley Jackson, „Dom na Wzgórzu”

przeł. Paulina BraiterRozdział pierwszy

Ben (I)

1

Kiedy Ben Mears minął Portland, skręcając w lewo na rogatkach miasta, ogarnęło go przyjemne uczucie podniecenia. Był dzień 5 września 1975 roku i lato znajdowało się jeszcze w pełni swego późnego rozkwitu. Drzewa kipiały zielenią, czyste niebo miało kolor delikatnego błękitu, kiedy zaś spojrzał w bok, w kierunku Falmouth, spostrzegł na biegnącej równolegle do szosy drodze sylwetki dwóch chłopców, maszerujących z wędkami zarzuconymi na ramiona niczym karabiny.

Zjechał na skrajny prawy pas i zwolnił, rozglądając się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby poruszyć jakiś fragment jego pamięci. Początkowo nie mógł nic takiego dojrzeć i nawet zaczął się już przygotowywać na niemal pewne rozczarowanie. Miałeś wtedy zaledwie siedem lat. Od tego czasu pod mostem przepłynęło dwadzieścia pięć lat wody. Miejsca się zmieniają, tak samo jak ludzie.

Czteropasmowa szosa numer 295 jeszcze wtedy nie istniała. Jeżeli ktoś chciał dostać się z miasteczka do Portland, musiał jechać drogą numer 12 do Falmouth, a stamtąd skręcić na jedynkę. Cóż, czas nie czeka...

Przestań chrzanić.

Ale to wcale nie było takie łatwe, szczególnie jeżeli...

Lewym pasem tuż koło niego przemknął duży motocykl z wysoką, wygiętą kierownicą. Prowadził jakiś dzieciak w podkoszulku, a za nim siedziała dziewczyna w czerwonej kurtce i wielkich lustrzanych okularach. Zjechali na prawy pas tuż przed maską i Ben wdepnął gwałtownie na hamulec, naciskając obiema dłońmi przycisk klaksonu. Motocykl raptownie przyśpieszył, wypuszczając z rury wydechowej kłąb niebieskiego dymu, a dziewczyna odwróciła się, pokazując mu wyprostowany środkowy palec.

Zwiększył prędkość, żałując, że nie ma papierosa. Drżały mu ręce. Motocykl zniknął już prawie z oczu. Szczeniaki. Cholerne szczeniaki. Bena zaczęły ogarniać wspomnienia, znacznie świeższe od tych, które naszły go przed chwilą, ale odepchnął je od siebie. Już od prawie dwóch lat nie prowadził motocykla i nie miał najmniejszego zamiaru tego robić.

Kątem oka zarejestrował po lewej stronie coś czerwonego; spojrzał tam i poczuł przypływ pełnej uniesienia radości. Daleko, na wznoszącym się lekko ku górze polu tymotki i koniczyny, stała ogromna, czerwona stodoła o pomalowanych na biało szczytach. Była tam wtedy i była teraz. Wyglądała dokładnie tak samo. Może jednak wszystko będzie w porządku. Po chwili drzewa przesłoniły widok.

Jechał teraz przez okręg Cumberland, dostrzegając coraz więcej znajomych miejsc. Royal River, gdzie jako chłopcy łowili pstrągi i szczupaki, panorama Cumberland Village, wysoka wieża ciśnień z wymalowanym wielkimi literami hasłem ZOSTAWCIE NAM WSZYSTKIE DRZEWA. Ciotka Cindy zawsze mawiała, że ktoś powinien jeszcze dopisać: I PRZYWIEŹCIE TROCHĘ FORSY.

Czując, jak jego podniecenie narasta z każdą chwilą, przyśpieszył jeszcze bardziej, wypatrując znajomego znaku. Znak pojawił się po pięciu milach, błyszcząc już z daleka swoją odblaskową zielenią.

DROGA NUMER 12 JERUSALEM

OKRĘG CUMBERLAND

Nagle opadła na niego czarna zasłona, działając na jego dobry nastrój tak samo, jak rzucony w ogień piasek. Zdarzało mu się to od czasu, kiedy (chciał w myślach wypowiedzieć imię „Miranda”, ale nie mógł) nastąpiło to straszne wydarzenie, lecz tym razem było to coś potwornie, przerażająco silnego.

Co właściwie chce osiągnąć, wracając do miasteczka, w którym spędził cztery lata swego dzieciństwa, usiłując odnaleźć coś, co jest już bezpowrotnie stracone? Czy spacerując drogami, które zapewne zostały starannie wyasfaltowane, wyprostowane i zasypane wyrzucanymi przez turystów puszkami po piwie, ma nadzieję odnaleźć magię dawnych lat? Ta magia już dawno zniknęła, zarówno czarna, jak i biała. Zniknęła dokładnie tej nocy, kiedy stracił panowanie nad motocyklem, a przed nim pojawiła się żółta furgonetka i rosła błyskawicznie w oczach, on zaś słyszał krzyk swojej żony, coraz głośniejszy, aż wreszcie krzyk umilkł, kiedy...

Po prawej stronie pojawił się zjazd z autostrady i przez chwilę Ben zastanawiał się, czy go nie minąć i nie pojechać dalej, do Chamberlain lub Lewiston, zjeść tam lunch, a potem wrócić. Tylko dokąd? Do domu? Śmiechu warte. Jeżeli gdziekolwiek miał jakiś dom, to właśnie tutaj. Nawet jeśli tylko przez cztery lata.

Włączył kierunkowskaz, zwolnił i skręcił w prawo. W miejscu gdzie zjazd łączył się z drogą numer 12 (która w pobliżu miasteczka zamieniała się w Jointer Avenue), spojrzał w kierunku linii horyzontu; to, co zobaczył, sprawiło, że gwałtownie nacisnął na hamulec obiema stopami. Citroen zatrzymał się z piskiem opon.

Wznoszący się łagodnie ku wschodowi teren był porośnięty lasem składającym się głównie z sosen i świerków. Z miejsca, w którym Ben się znajdował, nie było widać miasteczka, tylko tłoczące się ciasno drzewa, na samej zaś linii horyzontu sterczący spomiędzy ich gęstwiny stromy dach domu Marstenów.

Wpatrywał się w niego zafascynowany, a przez jego twarz przemykały z zadziwiającą prędkością sprzeczne uczucia.

– Wciąż jeszcze stoi – mruknął półgłosem. – Mój Boże...

Opuścił wzrok na swoje ramiona. Były pokryte gęsią skórką.

2

Celowo minął miasteczko, żeby skręcić w Burns Road i wjechać do niego od zachodu. Zdumiało go, jak mało się zmieniło. Spostrzegł zaledwie kilka domów, których nie pamiętał, niewielki zajazd na samej granicy miasta i parę świeżych, żwirowych ścieżek. Zniknęło także trochę drzew, ale stary metalowy znak wskazujący drogę do wysypiska śmieci znajdował się na swoim miejscu, prowadząca zaś tam droga wciąż była nieutwardzona, pełna dziur i wykrotów, a przez przecinkę w lesie, wzdłuż której wznosiły się potężne słupy biegnącej z północnego zachodu na południowy wschód linii energetycznej, dostrzegł Szkolne Wzgórze. Farma Griffenów wyglądała tak samo jak dawniej, jeśli nie liczyć powiększonej stodoły. Ciekawe, czy nadal butelkują i sprzedają swoje mleko, pomyślał. Znak firmowy stanowiła szeroko roześmiana krowa, a powyżej napis: „Słoneczne mleko z farmy Griffenów!” Uśmiechnął się. U ciotki Cindy zjadł niejeden talerz płatków kukurydzianych zalanych właśnie tym mlekiem. Skręcił w lewo w Brooks Road, minął kutą w żelazie bramę i niski kamienny mur cmentarza, zjechał w dół i zaczął się wspinać na zbocze następnego wzniesienia, zwanego Wzgórzem Marstenów.

Z pozbawionego drzew szczytu roztaczał się widok na miasteczko, po lewej stronie natomiast wznosił się Dom Marstenów. Ben zatrzymał samochód, wyłączył silnik i wysiadł.

Wszystko wyglądało dokładnie tak samo. Nie było absolutnie żadnej różnicy. Zupełnie jakby minął co najwyżej jeden dzień.

Przed domem rosła wybujała, dzika trawa, zasłaniając ułożoną z dużych kamiennych płyt drogę, prowadzącą do frontowych schodów. Grały w niej koniki polne, od czasu do czasu przenosząc się z miejsca na miejsce wysokimi skokami.

Dom, duży, zniszczony i zaniedbany, był zwrócony przodem do miasteczka, a przesłonięte okiennicami okna nadawały mu ów złowieszczy wygląd, charakterystyczny dla wszystkich domów, w których długo nikt nie mieszka. Deszcze zmyły farbę, pozostawiając szary kolor starego drewna, wiatr zerwał kilka dachówek, zachodni zaś narożnik dachu zapadł się pod ciężarem leżącego długo którejś zimy śniegu, upodabniając budynek do garbatego człowieka. Na prawej poręczy schodów wisiała przybita gwoździem zmurszała tabliczka z napisem zakazującym wstępu.

Ben poczuł silną pokusę, żeby pójść zarośniętą ścieżką wśród skaczących spod nóg świerszczy, wejść na schody i zajrzeć przez szpary między spaczonymi deskami do holu albo salonu, a może nawet nacisnąć klamkę, i gdyby drzwi okazały się otwarte, wejść do środka.

Niemal zahipnotyzowany, wpatrywał się bez ruchu w dom na szczycie wzgórza, a on odpowiadał mu obojętnym spojrzeniem zatrzaśniętych okien.

W holu byłoby wyraźnie czuć zapach wilgotnego gipsu i butwiejących tapet, pod ścianami zaś przemykałyby bezszelestnie myszy. Podłoga z pewnością jest zawalona najróżniejszymi rupieciami i mógłby coś podnieść, na przykład przycisk do papieru, i wsunąć go do kieszeni. Na końcu holu, zamiast wejść do kuchni, skręciłby w lewo i wspiął się po schodach, zostawiając za sobą ślady w gipsowym pyle, który w ciągu lat opadł z sufitu. Stopni jest dokładnie czternaście; ostatni znacznie niższy od pozostałych, jakby dodano go po to, żeby uniknąć złowróżbnej liczby. U szczytu schodów spojrzałby przed siebie, na znajdujące się na samym końcu korytarza, zamknięte drzwi, po czym ruszyłby powoli w ich stronę, patrząc, jak stają się coraz większe, aż wreszcie dotarłby do nich, wyciągnął rękę i położył dłoń na poczerniałej srebrnej klamce...

Odwrócił się, wypuszczając raptownie powietrze z ust. Jeszcze nie teraz. Może później, ale nie teraz. Na razie wystarczy mu świadomość, że wszystko jest na swoim miejscu. Czekało na niego. Oparł się dłońmi o maskę samochodu i spojrzał na miasteczko. Dowie się, do kogo obecnie należy Dom Marstenów, i być może go wynajmie. Kuchnia powinna znakomicie nadać się na pracownię, a spać będzie mógł w salonie, ale na pewno nie wejdzie na piętro.

W każdym razie nie wcześniej, niż okaże się to absolutnie konieczne.

Wsiadł do samochodu, uruchomił silnik i ruszył w dół wzgórza do miasteczka Salem.

CIĄG DALSZY DOSTĘPNY W PEŁNEJ, PŁATNEJ WERSJI