Michał Koterski. To już moje ostatnie życie - ebook

ROZDZIAŁ 1.
DZIECIŃSTWO, DORASTANIE I PIERWSZE KŁOPOTY

Mottem kultowego filmu _WSZYSCY JESTEŚMY CHRYSTUSAMI_ twojego ojca Marka Koterskiego – w którym zresztą wspaniale zagrałeś, ale o tym porozmawiamy później – był dialog z _MAŁEGO KSIĘCIA_ Antoine’a de Saint-Exupéry: „Co robisz? Piję. Dlaczego pijesz? Żeby zapomnieć. O czym chcesz zapomnieć? Chcę zapomnieć, że się wstydzę. Czego się wstydzisz? Wstyd mi, że piję”.

Twój tato tak opisywał fabularny pomysł na ten film: „Ojciec – Adam Miauczyński – jest kulturoznawcą i alkoholikiem. Od kilku lat niepijącym, leczącym się, trzeźwiejącym alkoholikiem. Film zaczyna się, gdy Adam pyta swojego ukochanego syna Sylwestra, co mu chciał powiedzieć. Syn zwierza się, że kiedyś, pod koniec jego – ojca – picia, on – Sylwek, jego syn – życzył mu śmierci i myślał, żeby go zabić. I opowiada, jak do tego doszło i co pamięta z ich wspólnego życia. A pamięta tylko jego picie i swój strach”.

No to zaczynamy… Byłeś szczęśliwym synem?

Ta historia zabrzmi jak spowiedź z _Wszyscy jesteśmy Chrystusami_. Moje dzieciństwo było piekłem, tak je pamiętam. Z różnych względów. Byłem chłopcem spokojnym i miłym. A jednocześnie nieśmiałym i wycofanym, unikałem kontaktu z rówieśnikami. Wszystkiego się bałem. Moja mama mówiła: „Misio ma jeden problem. Nie potrafi poradzić sobie z prozą życia”. Tak mają dzieci alkoholików, narkomanów, wszystkich ludzi uzależnionych. Kiedy choruje jedna osoba, choruje cała rodzina. Tato pił, wszyscy cierpieliśmy. Żyliśmy w ciągłym lęku. Nie chodzi o to, że on wracał do domu i lał matkę. Po prostu przychodził pijany i to budziło lęk.

Zamykałem się w moim pokoiku i bawiłem żołnierzykami, których miałem całe pudła. Prowadziłem swoje wojny, czułem się jak w filmie. Wolałem świat fantazji od rzeczywistości. Nie lubiłem, jak ktoś mnie podglądał. Zaaferowany zabawą nie zauważałem, że ojciec to robił. Do czasu, aż pewnego dnia postanowił nakręcić o tym dokument, który zatytułował _Pieśń wojenna_. Bawię się w nim żołnierzykami jako czteroletni chłopiec. Nie wyglądam na zachwyconego. Gdy byłem sam, było super, kiedy przyszła ekipa filmowa i rozstawiła sprzęt, strasznie mnie to krępowało. To już nie był mój świat. Zaingerował w niego inny człowiek. Dla mnie – koszmar. Może dlatego kiedy później ojciec proponował mi rólki w swoich pierwszych filmach, odmawiałem. Po pierwsze, nie interesowało mnie jego kino. Po drugie, źle to „granie” zapamiętałem.

Ba, ty nawet nie chciałeś się przyznać, że ojciec jest reżyserem!

Jako dziecko nie miałem pojęcia, co znaczy to słowo. Prawdę mówiąc, „reżyser” kojarzył mi się z leniem. Moja mama była nauczycielką klas I–III, wstawała rano, wyprawiała mnie i siebie na ósmą do szkoły, a mój ojciec spał. Wstawał koło dziewiątej, kręcił się, potem siadał przy biurku i coś pisał. Kilkanaście lat później napisze w scenariuszu _Dnia świra_: „Boję się rano wstać, boję się dnia, codziennie rano boję się otworzyć oczy ze strachu przed świtem, zupełnie nie wiem, co zrobić z nadchodzącym dniem. No nie mogę. (O kurwa… W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego). Mam niby jakieś obowiązki, a przecież – pustka, jakby zupełnie nie miało znaczenia, czy wstanę, czy nie wstanę, czy zrobię coś, czy nie zrobię (ja pierdolę)”.

W dzieciństwie wydawało mi się, że mój ojciec jest obibokiem i nic nie robi. Kiedy mnie w szkole pytali, kim jest tata, mówiłem, że lekarzem albo adwokatem. Dzieci krzyczały: „Kłamie, kłamie! Jego tato jest reżyserem!”, a ja ze wstydu zapadałem się pod ziemię. Pewnego dnia, byłem wtedy w drugiej klasie podstawówki, wracam do domu, otwieram drzwi, patrzę, a mój tata siedzi z Panem Kleksem przy pomidorowej. Jedzą i rozmawiają. Pomyślałem: „Jezus Maria, mój ojciec zna Pana Kleksa?!”. Dla mnie to nie był Piotr Fronczewski, tylko Pan Kleks. Postać filmowo-bajkowa, niezwykła, magiczna. Usiadłem obok nich przy stole, mama na drugie podała moje ulubione knedle ze śliwkami. Byłem tak zafascynowany widokiem Pana Kleksa, że ich nie gryzłem, tylko połykałem wielkimi kawałkami. Na pożegnanie Pan Kleks podał mi rękę, pogłaskał po główce i wyszedł, a ja z emocji puściłem pawia i knedle wylądowały na podłodze w korytarzu. Do dziś źle mi się kojarzą. Zapytałem wtedy mamę, kto to jest ten „reżyser”, a ona na to, żebym zapomniał o tym zawodzie, bo zmarnuję sobie życie jak tata. Jednak po tej wizycie na pytanie, kim jest mój tata, odpowiadałem: „Nie wiem, ale za to zna Pana Kleksa!”. Dzieci patrzyły na mnie z niedowierzaniem.

Żyliśmy bardzo skromnie. To były czasy, kiedy artyści i tak zwana inteligencja generalnie biedowali. Matka brała dodatkowe dyżury, ojciec pracował w Wytwórni Filmów Oświatowych. Robił dokumenty, był sfrustrowany, bo skończył polonistykę, historię sztuki i reżyserię, spędził dwa lata na ASP, na wydziale malarskim, generalnie całe życie się uczył, a tu bida, znój i zero perspektyw. Matka była zajechana od roboty, a ojciec nieszczęśliwy. W sumie obydwoje byli nieszczęśliwi, a w domu panował mrok.

Posmak luksusu dawała telewizja, w której leciała wtedy _Niewolnica Isaura_ i jazda figurowa na lodzie. U nas stał czarno-biały telewizor, więc mama chodziła do sąsiadki, posiadaczki kolorowego odbiornika. A ja chodziłem do domowego przedszkola, dwa bloki dalej. Prowadziła je mama Dorotki, jej mąż był taksówkarzem. Dorotka była moją jedyną przyjaciółką: ja nieśmiałe chucherko, ona dorodna dziewczynka, która wszędzie ciągała mnie ze sobą. Mieli elegancki wypoczynek, kredens i wideo, na którym oglądaliśmy pirackie bajki kupione pod stadionem ŁKS-u. Za zgodą swojej mamy Dorotka poszła rok wcześniej do szkoły, żeby móc się mną opiekować! Taki byłem maminsynek. Zawstydzony, zakompleksiony, lękowy. Miałem trudności z nawiązywaniem kontaktów z rówieśnikami, dzieci bawiły się na podwórku, ja stałem w bezpiecznej odległości i obserwowałem. Od maleńkości porównywałem się z innymi i na ich tle zawsze wypadałem gorzej. Dorotka działała na mnie mobilizująco. Uwielbiałem chodzić do ich domu, bo tworzyli pełną rodzinę: mama, tata i dwie córki. Wszyscy się kochali. Czułem się tam bezpiecznie.

Wielki nihilista Nietzsche – który sam zresztą nie miał żony – pisał: „To nie brak miłości, lecz brak przyjaźni sprawia, że małżeństwa są nieszczęśliwe”.

Miał rację. Tyle że moi rodzice ani się nie kochali, ani się nie przyjaźnili. Odkąd pamiętam, żyli jak pies z kotem, każde w swoim pokoju. Na szczęście mieliśmy dosyć duże jak na tamte czasy mieszkanie: sześćdziesiąt metrów, trzy pokoje z kuchnią, na piętnastym piętrze jednego z bloków na słynnym Manhattanie, w centrum Łodzi. Ojciec dostał je od ministra kultury za najlepszy dyplom na reżyserii w Filmówce. Każde z nas żyło w swojej bańce: mama – ambicji, ja – fantazji i marzeń, a ojciec w bańce frustracji i niespełnienia. Rodzice rozwiedli się, kiedy miałem sześć lat, ale wciąż mieszkali razem. Nie miałem do mamy pretensji, no bo gdzie miała ze mną pójść? Pod most? Ale nie ma chyba nic gorszego niż rodzice, którzy żyją w nienawiści pod jednym dachem. Oni nie mogli na siebie patrzeć. Kłótnie wybuchały o najdrobniejsze rzeczy, na przykład niedokładnie zakręconą tubkę pasty do zębów. A najgorsze, kiedy ojciec wracał pijany, czasem zaszczany. Matka była wściekła, że dziecko widzi ojca w stanie upodlenia i cierpi, więc się na nim wyżywała – raz z bezsilności dziabnęła ojca nożem kuchennym w rękę – ale nie rozumiała, co te awantury znaczą dla mnie. Nie radziła sobie z jego pijaństwem, nie wiedziała, co ma zrobić. Chciała dobrze, a wychodziło źle. Któregoś dnia ojciec zamontował zamek w drzwiach swojego pokoju. Czasem leżał tam dwa, trzy dni i nie wychodził. Nie wiedzieliśmy, czy zapił się na śmierć, czy wciąż żyje. Dla dziecka to była psychiczna gehenna. Tego, co wtedy przeżyłem, nie da się – jak mówi dzisiaj młodzież – ani odsłyszeć, ani odzobaczyć. Piekło na ziemi. W tym piekle się wychowywałem.

Kiedy ojciec wyprowadził się do Warszawy, to był jeden z najszczęśliwszych dni w moim życiu. Miałem wtedy piętnaście lat.

Premiera filmu _WSZYSCY JESTEŚMY CHRYSTUSAMI_ odbyła się dwudziestego pierwszego kwietnia 2006 roku. Twój tato mówił wtedy w wywiadzie: „Pierwszym powodem powstania filmu i jego głównym motywem osiowym są bolesne wspomnienia syna Sylwka o piciu jego ojca Adama. Naprzemianlegle do tego zaczyna się w ojcu odwijać taśma własnych wspomnień, tworzących – wraz z opowiadaniem syna – listę największych strat i ran, zadanych przez picie sobie i bliskim”.

Taśma twoich wspomnień też ma sceny okrutne.

Całą podstawówkę nie lubiłem wracać do domu. Bałem się tych powrotów. Przy wejściu do naszej klatki były schody i podjazd dla dziecięcych wózków, ale tak ostry, że żaden wózek nie mógł po nim zjechać. Posypywaliśmy go piachem z piaskownicy i zjeżdżaliśmy na kartonowych pudłach, to była nasza ulubiona podwórkowa zabawa. Całymi dniami – w lecie nawet do dwudziestej pierwszej, już zupełnie sam – zjeżdżałem do upadłego, jak potępieniec na tej zjeżdżalni, bo nie chciałem wracać do domu.

Nienawidziłem szkoły, mimo że dobrze się uczyłem. Tata potem genialnie odmaluje ten świat w _Siedmiu uczuciach_. Bałem się rzeczywistości i rówieśników. Nawet jeśli znałem materiał, wywołany do tablicy, nie byłem w stanie wydukać zdania. Spojrzenia kolegów i koleżanek mnie paraliżowały. Wydawało mi się, że wszyscy mnie oceniają, jak ktoś się śmieje, to ze mnie. Byłem więźniem własnego umysłu. Nie radziłem sobie z tym, że trzeba wstać, umyć zęby, ubrać się, spakować torbę. Strasznie mnie to spinało. Przez lata tak bolał mnie brzuch, że całą drogę do szkoły z nerwów puszczałem bąki… Nigdy tego nie zapomnę. Ciągle wagarowałem, a mama pisała mi usprawiedliwienia: „Misio chory”. Nikt mnie nie męczył, bo jednocześnie przynosiłem dobre stopnie. Byłem szczęśliwy, kiedy ojciec wyjeżdżał na plan zdjęciowy albo do Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu, bo mama była wtedy spokojna. Korzystałem z tego. Niby wychodziłem do szkoły, ale szedłem piętro wyżej i na klatce schodowej czekałem, aż mama wyjdzie z domu. Potem wracałem, zasłaniałem okna i uciekałem w sen. Spałem do dwunastej. Któregoś lata pod naszym domem otworzyła się pierwsza wypożyczalnia kaset wideo. Bardzo szybko zostałem najlepszym klientem. Brałem kasety „na kreskę” i do powrotu mamy oglądałem filmy. Czasami, kiedy późno wracała z dyżuru czy drugiej zmiany, potrafiłem obejrzeć pięć–siedem filmów! Po powrocie ojca wybuchały awantury. Był wściekły, że musi spłacać moje długi w wypożyczalni. Za każdym razem prosił właściciela, żeby nie dawał mi więcej kaset, ale on zawsze dawał się namówić. Widział, że jestem maniakiem kina i kocham filmy. Nie miał serca mi odmówić. Przynosiłem kolejne zdobycze do domu i zanurzałem się w filmowych historiach. Cały dzień był bajką. Chyba wtedy, podświadomie, zacząłem uczyć się aktorstwa. Co tylko było do oglądania, oglądałem. Nie przebierałem. Horrory, westerny, filmy wojenne, każdego typu kino kategorii B. Ojciec nienawidził filmów z van Damme’em, ja uwielbiałem. Lubiłem też komedie romantyczne. Może dlatego, że ta miłość była nieprawdziwa. Ona sprzątaczka, on książę, spotkali się, pokochali i żyli długo i szczęśliwie. Bajkowe historie, które tak naprawdę się nie zdarzają. Albo się zdarzają, tylko nikt nie opowiada o tym, co dzieje się później, kiedy film się kończy, a zaczyna prawdziwe życie. W podstawówce przytrafiła mi się taka miłość. Bez happy endu, oczywiście.

Każdy z nas ma taką w życiorysie. Opowiedz.

W szóstej klasie przygotowywaliśmy przedstawienie _Kopciuszek_. Mieliśmy szkolnego lover boya Maćka. Syna milicjanta, twardziela: na przerwach bił się na boisku ze starszymi kolegami, uwielbiały go wszystkie dziewczynki. Maciek dostał rolę księcia, ja halabardnika, niemą. Kopciuszkiem została najładniejsza dziewczyna w klasie. Tydzień przed premierą nasz przystojny kozak się rozchorował. Nie wytrzymał napięcia. Wtedy zrozumiałem, że w aktorstwie nie wystarczy mieć talent czy wygląd. Sztuką jest wyjść przed ludzi i wytrzymać ciśnienie setek spojrzeń wbitych w ciebie.

Wybuchła panika. Co teraz będzie z przedstawieniem? Zgadnij, kogo nauczyciele w to wmanewrowali?

Ciebie!

Do dziś nie wiem dlaczego.

Bo miałeś ojca reżysera i założyli, że drzemie w tobie jakiś talent?

Pytanie, jak go dostrzegli. Byłem typowym maminsynkiem i gamoniem. Nigdy z nikim się nie biłem. Popychadło. Dwie lewe ręce do sportu i koślawy chód. Jak z dialogu w _Ajlawju_, kiedy Pazura mówi do Buczkowskiego: „Co on tak biega z palców na piętę? To chyba z pięty na palce trzeba? No, kolana ma szpotawe. To chyba u konia tylko?! Nie, u dzieci też”. Tydzień przed premierą pasowali mnie na księcia. Do dzisiaj mam zdjęcia: w koszuli mamy i jej złotych bucikach, które jakimś cudem na mnie pasowały. Zagrałem tę rolę tak, że ze szkolnego melepety stałem się gwiazdą. Całą podstawówkę na dyskotekach wstydziłem się podejść do dziewczynek. Żadna nie zwracała na mnie uwagi. Po tym przedstawieniu same do mnie podchodziły. Każda chciała zatańczyć z księciem. Pomyślałem wtedy: „To jest zarąbisty zawód, ten aktor”. Paulina, najładniejsza dziewczyna w całej szkole, rok starsza ode mnie, nagle mnie zauważyła. Zawsze strasznie mi się podobała, ale wiedziałem, że jest poza moim zasięgiem. Była tak ładna, że kochały się w niej wszystkie chłopaki. Jak widać, zawód aktora czyni cuda. Jakiś czas później obie nasze klasy pojechały na wycieczkę szkolną, gdzie bardzo się do siebie zbliżyliśmy. Nie wierzyłem w swoje szczęście. Byłem wniebowzięty i… zestrachany. Ja z biednego domu, ona z bogatego. Ja – melepeta, ona – gwiazda szkoły i osiedla. Zachodziłem w głowę, jak to się stało, że wszyscy smalili do niej cholewki, nawet dużo starsi chłopcy z forsą i furami, a ona wybrała mnie: bidoka i fajtłapę.

Była śliczna, strasznie ją kochałem. Chodziliśmy naokoło bloków na Manhattanie, trzymając się za ręce. Po każdym spacerze otrzymywałem pogróżki: „Kurwa, jak cię jeszcze raz zobaczę z Pauliną, to masz wpierdol”. Czasem ktoś mnie dopadał i tłukł, dostawałem w pysk albo kopniaka w dupę. Któregoś dnia na nasze podwórko zawitali chłopcy z innego osiedla. Chcieli nam, smarkaczom, spuścić łomot i zabrać pieniądze. Ale mieli pecha, bo na ławce siedział Kurzawa, czternastoletni dzieciak z ósmej klasy, który zadawał się z dużo starszymi łobuzami. Znał nawet bandziorów spod Grand Hotelu i na tej ławce, która była jego kwaterą główną, robił z nimi dziwne interesy. Wtedy stanął w mojej obronie: „Po co zaczepiacie tego małolata? Do nas przyjdźcie”. Dali się nabrać i Kurzawa z kumplami spuścili im taki łomot, że aż żal było patrzeć. Po wszystkim powiedział: „Słyszałem, że chodzisz z Paulinką. Masz przejebane na osiedlu, ale ja ci pomogę. Podobno jeden gościu wynajął nożownika, żeby cię dziabnął w windzie. Miej oczy z tyłu głowy”. „Jezus Maria, zabiją mnie za tę dziewczynę!” – panikowałem i… pęczniałem z dumy.

Miałem rok starszego kolegę Mikołaja, najlepszego przyjaciela Borysa Szyca, który wtedy jeszcze Szycem nie był, tylko Borysem Michalakiem. Obaj mieli fajne dziewczyny, ale główkowali, jak to jest możliwe, że Paulinka wybrała właśnie mnie. Ironia losu. Uważali się za wielkich podrywaczy, szczególnie mój kumpel Mikołaj, który za moimi plecami próbował odbić mi dziewczynę. Ale Paulina dała mu kosza. Była moją wielką miłością. Pierwszą i niewinną. Jedyna nasza pieszczota erotyczna, jeśli można to tak nazwać, polegała na tym, że dotykałem jej aksamitnych włosów. Nigdy się nie całowaliśmy.

Niedawno byłem w Łodzi na zdjęciach do filmu, w przerwie poszedłem na spacer na Manhattan i wszystko do mnie wróciło. Przypomniałem sobie, jak całymi dniami przesiadywałem na ławce, gapiąc się w jej okno na dziewiątym piętrze. I marząc o niej.

Powiedziałeś, że to historia bez happy endu.

Paulina rok wcześniej niż ja skończyła podstawówkę i zdała do XXVI Liceum Ogólnokształcącego, najlepszego w Łodzi. Zresztą Borys Szyc też poszedł do tego liceum i tam, od konkursów recytatorskich, zaczęła się jego kariera. Jakiś czas jeszcze mieliśmy z Pauliną kontakt, ale powoli się rozmywał. Ona chodziła do liceum, ja wciąż do podstawówki, to się stało krępujące. Chyba jesienią wyjechała na szkolną wymianę do Heidelbergu. Pamiętam, bo przysłała mi stamtąd pocztówkę, że bardzo za mną tęskni. Pytała, dlaczego nie odpisuję na jej listy. A ja chyba czułem się porzucony, bo nie rozumiałem, że szkoła za granicą może być ważniejsza od miłości. Zresztą wtedy trudno było utrzymać relację na odległość. Warto przypomnieć, że nie mieliśmy ani FaceTime’a, ani telefonów komórkowych. W każdym razie bardzo cierpiałem, a tę kartkę mam do dzisiaj. Wtedy doznałem pierwszego zawodu miłosnego, moje serce zostało złamane.

W naszych dwudziestojednopiętrowych wieżowcach były ogromne drewniane jednoszybowe okna. Uchylane w pionie albo w poziomie, wiecznie zepsute. Trzeba było uważać, żeby przy otwieraniu okno nagle nie wypadło z zawiasów. Często wieczorami leżałem na łóżku i patrzyłem na niebo. Pewnego dnia, miałem wtedy może siedem lat, na szybie pojawiła się poświata, zarys białej postaci. Uśmiechała się do mnie łagodnie. Opowiedziałem o tym rodzicom, ale uznali, że poniosła mnie wyobraźnia. Do tej pory nie wiem, czy to była prawda, czy mój wymysł. Byliśmy rodziną wierzącą, ale niepraktykującą. Nie chodziło się do kościoła, nie rozmawiało o Bogu ani nie czytało Biblii. Czemu ci o tym mówię? Bo już wtedy wierzyłem, że nie jestem sam na tym świecie. Że jest Ktoś, kto się mną opiekuje. Tamtego dnia zacząłem się modlić. To nie były prawdziwe modlitwy, raczej dziecięce zwierzenia.

Kiedy poznałem Paulinę, okazało się, że chodzi do kościoła. Niedziela była moim ulubionym dniem. Uwielbiałem spać, a tylko w niedzielę mama mnie nie budziła. Nie musiałem sterczeć na klatce schodowej, czekając, aż wyjdzie z domu i będę mógł wrócić do łóżka, tylko bezkarnie mogłem się wyspać. Tymczasem Paulina chodziła na dziewiątą do łódzkiej katedry i ja co tydzień, w geście miłości, zasuwałem na niedzielną mszę, żeby na nią popatrzeć! Nie wiedziałem, kiedy należy klęknąć, wstać, przeżegnać się, nie znałem modlitw – zresztą do dziś nie interesuje mnie bezmyślne klepanie zdrowasiek – ale w kościele czułem błogostan. Wychodziłem szczęśliwy i uspokojony. Miałem poczucie, że rzeczywiście istnieje jakaś siła wyższa i otacza mnie miłością, której tak bardzo mi brakowało. Pan Bóg zapraszał mnie do siebie już w dzieciństwie.

W siódmej klasie postanowiłem przystąpić do bierzmowania. Rodzice się nie sprzeciwiali. Na egzaminie ksiądz zapytał: „Jakie wybrałeś imię?”. „Jerzy”. „A co wiesz o świętym Jerzym?” „Nic”. „To dlaczego wybrałeś to imię?” „Mój dziadek ma imię Jerzy, jest moim idolem, chcę mu sprawić przyjemność i oddać hołd”. To księdza ujęło: „Jeśli znajdziesz w Biblii fragment Apokalipsy świętego Jana Apostoła o walce ze smokiem, masz zaliczone”. W życiu nie miałem Biblii w rękach. Kiedy ją dostałem od mamy, otworzyła się dokładnie na tej opowieści, o którą prosił ksiądz. To był znak. Potem napisałem wypracowanie: „Wiara w życiu człowieka”. Na piątkę z plusem. Ojciec niedawno odnalazł je w swoich papierach, zadzwonił do mnie wzruszony. Przeczytam ci, nie jest długie.

Dobrze.

„Moim zdaniem wiara w życiu człowieka jest bardzo potrzebna, ponieważ gdy wierzymy, mamy jakiś cel w życiu. Wierzymy, że kiedy umrzemy, pójdziemy do nieba i nasza dusza będzie oczyszczona. Gdybyśmy nie wierzyli, nasze życie nie miałoby sensu. Tak naprawdę nie wiedzielibyśmy, po co żyjemy. Wiara podpiera nas na duchu. W kłopocie możemy zwrócić się do Boga o pomoc. Możemy się pomodlić. Możemy pomodlić się za zdrowie rodziców. Kiedy ktoś z naszych bliskich jest ciężko chory, możemy się też za niego modlić. Wiara jest nam również potrzebna do zbawienia. Wiarę musimy podpierać dobrymi uczynkami. Wiara to znaczy przyjąć wszystko, co głosił Bóg, i uznać to za prawdę. Trzeba na to odpowiedzieć miłością, szczerością i posłuszeństwem”.

Zrozumiałem, że Bóg był mi potrzebny od zawsze. Wiązałem z Nim wielkie nadzieje.

Zanim dotarłeś do Boga, przeszedłeś długą, wyboistą drogę. Liceum to był symboliczny początek końca…

… dobrego, kochanego Misia. Dostałem się do jednego z najlepszych liceów, XXI Liceum Ogólnokształcącego w Łodzi. Po pół roku dyrektor wezwał mamę i powiedział, że musi mnie relegować, bo ja do tej szkoły w ogóle nie chodzę. Mama przeniosła mnie do równie dobrego XX LO, ale tam było jeszcze gorzej. Nadal kumplowałem się z Mikołajem i paroma innymi chłopakami, to była moja paczka. Zaczęły się papieroski, piwka, tanie wina, dyskoteki, a przede wszystkim klub bilardowy Blue Monday przy Piotrkowskiej 55, który do dzisiaj wszyscy w Łodzi pamiętają. Kolebka słynnych afer i muzyki: rave, techno, drum and bass. Przychodziła tam śmietanka z całego miasta: pierwsi biznesmeni, politycy, ludzie kultury, lokalne gwiazdy i… przestępcy.

Tam się narodziła moja miłość do gangsterów.

Klub był otwarty od dziesiątej rano. Trzeba było przebujać się gdzieś dwie godziny i już można było siedzieć w ciepełku. Mikołaj z chłopakami byli zapalonymi graczami, codziennie grali w „pula” albo w „ósemkę”. Oczywiście na pieniądze. Można było sporo wygrać. Ustalało się konkretne kwoty od wygranej partii, a przegrany płacił również za stół, więc jeśli chłopaki wygrywały, nie tylko zgarniały kasę, ale jeszcze mogliśmy pograć sobie za darmo. Ja grałem głównie dla towarzystwa, pociągało mnie coś innego. Wieczorami w klubie zbierała się gangsterka z całego miasta, podjeżdżały superfury i wysiadały piękne dziewczyny. W sali niedostępnej dla innych gości faceci palili marihuanę i grali w pokera za ogromne pieniądze. My siedzieliśmy na kanapie i ich podziwialiśmy, każdy chciał być taki jak oni. W tamtych czasach jeśli jeździłeś polonezem, byłeś kozakiem. Renault fuego czy inne zagraniczne auto to była już petarda. Mało kto mógł sobie na to pozwolić. Mój ojciec jeździł znanym z filmu _Nic śmiesznego_ pomarańczowym trupem, czyli rozklekotanym maluchem, który trząsł się jak galareta i do którego trzeba było wsiadać od strony pasażera, ponieważ drzwi kierowcy były zakleszczone. Nie imponowało mi to w żaden sposób. Opowiadałem, że ojciec ma mitsubishi pajero, które faktycznie stało pod naszym blokiem i było widoczne z piętnastego piętra mojego wieżowca, ale tak naprawdę należało do rodziców Pauliny.

Gangsterzy z Blue Monday mieli wszystko: piękne samochody, piękne dziewczyny i pieniądze. Moja przyszłość została wytyczona: postanowiłem, że będę gangsterem.

Spotykamy się już od jakiegoś czasu i rozmawiamy o mojej przeszłości…

… w twoim mieszkaniu, przy herbacie. Ty opowiadasz, a ja słucham, nie oceniam. „Jestem człowiekiem uchem – mówiła genialna Swietłana Aleksijewicz. – Istnieje część ludzkiego życia – ta mówiona – której nie udaje się zawłaszczyć dla literatury. Mnie jednak oczarowała i uczyniła swoją niewolnicą. Kocham to, jak człowiek mówi”. Jestem tutaj po to, żeby wysłuchać twojej historii.

Kiedy wczoraj wyszłaś, zostałem sam, kompletnie zdewastowany emocjonalnie. Nagle przeszłość wróciła do mnie z całą siłą. Poczułem się jak mały, zbity piesek. Takim zbitym pieskiem byłem przez wiele lat. Uzależnienie rodzica odbiera dziecku pewność siebie, zrozumiałem to na terapii wiele lat później. Dziecko przesiąka wstydem i różnymi kompleksami już od maleńkości. Trudno, żeby było inaczej, kiedy twój tata, odprowadzając cię do szkoły, leje na drzwi sąsiadki. Potem sąsiadka puka do was i prosi: „Misiu, mógłbyś ojcu przekazać, żeby nie sikał na moje drzwi, jak następnym razem będzie cię odprowadzał do szkoły”. Kiedy opowiadam to po dwudziestu pięciu latach, brzmi śmiesznie, ale wyobraź sobie dziesięcioletniego chłopca, który tego doświadcza.

Odkrycie Blue Monday stało się przełomem. Garstka pogubionych dzieciaków z domów alkoholowych, zaniedbanych, z domów bez miłości – większość tych chłopaków wychowywała się z samotnymi mamami – odnalazła wsparcie i siłę wśród ludzi, którzy tą siłą emanowali. Dla nas ten klub stał się drugim domem. Nikogo i niczego już się nie bałem, bo wiedziałem, że stoją za mną ludzie, których bali się wszyscy. Mieliśmy po czternaście, piętnaście lat, byliśmy dla tych gangsterów maskotkami. Wiedzieli, że przychodzimy ich podziwiać, i to im się podobało.

Kiedy w klubie paliłem papierosy, piłem piwo czy zaciągałem się pierwszym w życiu jointem, nie spodziewałem się, co mnie czeka. Ekscytowało nas, że gangsterzy nas lubią, że dostajemy od nich za darmo dobry towar. Paliliśmy marihuanę i myśleliśmy, że oto ktoś nam nieba uchylił. Wszystko stawało się piękniejsze. Oczywiście była to tylko iluzja, ale iluzja nam potrzebna. Potem wracaliśmy do naszych rozbitych domów i awantur. Nawet jak siedziało się na ławce, paliło jointy i patrzyło na te obskurne dwudziestojednopiętrowe bloki, to w chmurze upojenia odlatywało się w sferę marzeń. Będąc na blokach, tak naprawdę na nich nie byłeś. Marihuana dawała nam możliwość ucieczki.

Ojciec wyprowadził się do Warszawy, kiedy zdałem do liceum. Mama została z chłopakiem, który najbardziej potrzebował ojca – autorytetu, ojca, który go utemperuje. Pierwszą klasę w ogóle zawaliłem i z tego XX LO też mnie wyrzucili. Zaczęły się poważne problemy, ale mama jeszcze wtedy w ogóle nie miała pojęcia, co robię, gdzie chodzę, z kim się zadaję. Nie bardzo wiedziała, co się ze mną dzieje. Myślała, że jestem tylko nadwrażliwy, i traktowała mnie z wyrozumiałością, nie robiła mi żadnych scen. Kiedy pojawiał się problem, powtarzała: „Misiu, jesteś najlepszy, zostaniesz kimś i będziesz miał wspaniałe życie!”. Zaklinała rzeczywistość. Ojciec był realistą, w takich chwilach pytał: „Ale powiedz mi, w czym ty jesteś najlepszy?! Przecież masz pały z góry do dołu!”. A mama wtedy mówiła: „Nie słuchaj tego starego wariata, i tak będziesz wielki”. Tymi słowami zaszczepiła we mnie wiarę, że cokolwiek by się działo, coś w życiu osiągnę. Nigdy się ode mnie nie odwrócili. Akceptowali mnie. Dziś wiem, że popełnili błąd, bo skupili się na tak zwanym partnerstwie. Nastolatek nie jest żadnym partnerem dla rodzica. Niedawno usłyszałem – i bardzo mi się spodobała ta myśl – że chłopca do piątego roku życia powinno się wychowywać jak księcia, od piątego do piętnastego jak niewolnika, a od piętnastego jak partnera. Wtedy partnerstwo zdaje egzamin. Mnie śruby nikt nie przykręcał. Obydwoje rodzice czuli wyrzuty sumienia i chcieli mi zrekompensować wszystkie krzywdy, prawdziwe i wyimaginowane.

Mama po naradzie z ojcem znalazła prywatne liceum na ulicy Rajdowej, na Retkini, i tam od nowa zacząłem pierwszą klasę. Na Rajdową chodziły „orły” z całej Łodzi: outsiderzy i czarne owce, czyli młodzież „specjalnej troski”, nieprzystosowana, połamana emocjonalnie. Dzieci artystów, decydentów i syn szefa łódzkiej „ośmiornicy”, którego ochroniarze przywozili codziennie piękną furą. Wtedy wszyscy mu zazdrościliśmy, że ma pieniądze i ojca – szefa mafii. Dzisiaj wiem, że to była kolejna iluzja. Niedawno dowiedziałem się, że wrócił z entej imprezy i już się nie obudził. Serce w końcu nie wytrzymało. Był rok młodszy ode mnie. Równie dobrze to mogłem być ja, gdybym osiem lat temu się nie zatrzymał.

O naszej szkole mówiło się na mieście, byliśmy gwiazdami, co niestety wiązało się z narkotykami i imprezami techno. Smutne i śmieszne, ale cieszyliśmy się prestiżem wśród innych dzieciaków. Wierzyliśmy, że jesteśmy wyjątkowi.

Twoja mama kiedyś mi powiedziała: „Chciałam Miśka przeprosić za wszystko, co w jego życiu było nie tak, jak powinno”. Uważasz, że mama ponosi odpowiedzialność za twoje porażki?

Całe życie patrzyłem, jak moja matka obwinia się za wszystko: za nieudany związek, za brak zwyczajnego domu, za to, że mam problemy z różnymi uzależnieniami, że tak, a nie inaczej potoczyło się moje życie. Zawsze będzie się winić, choć starała się być i ojcem, i matką. Przez lata oskarżałem rodziców, że popsuli mi życie. Nie zdałem w szkole, zatrzymała mnie policja, nie wyszło mi z dziewczyną – to była ich wina. Wykorzystywałem ich słabości, a oni to przyjmowali z pokorą. Wbijałem im nóż w serce, traktowałem jak worek treningowy, ale byłem egoistą i nie chciało mi się o tym myśleć. Byli dla mnie za dobrzy. Po latach zrozumiałem, że nie potrafili spełnić mojego jedynego marzenia: z dzieckiem trzeba być, okazywać mu czułość, bawić się z nim. Za to całe życie ich karałem.

Ale też siebie, z czego wtedy nie zdawałeś sobie sprawy. Siebie najostrzej.

To prawda. Do miliona rzeczy musiałem dorosnąć. W liceum na Rajdowej paliłem już dużo marihuany. Kiedy do szkoły przychodziła mama i pytała, co tam u Michała, wychowawczyni mówiła: „Michał nawet jak jest na lekcjach, to go nie ma. Cały czas patrzy w okno”. Zawsze chciałem być gdzie indziej, więc przenosiłem się tam myślami. Uciekałem od prozy życia. Nie radziłem sobie z nią. Była dla mnie nieatrakcyjna. Kiedy nadszedł TEN dzień, byłem gotowy. Na imprezie techno w Blue Monday, gdy już wypiliśmy kilka browarów, zapaliliśmy marihuanę, jakiś chłopak poczęstował nas amfetaminą. Wtedy spróbowałem amfetaminy pierwszy raz. Zakochałem się w narkotykach i była to miłość od pierwszego wejrzenia. Dostałem coś, na co czekałem całe życie: poczucie mocy. Złudnej, ale wtedy tego nie wiedziałem. Wszystkie łańcuchy, którymi byłem spętany: pijaństwo ojca, wstyd, lęk, nieśmiałość, nagle spadły. Wydawało mi się, że narkotyki są odpowiedzią na wszystkie moje problemy.

Gangsterzy nas lubili i często stawiali nam różne rzeczy, mieli forsę, która łatwo im przyszła. Nasze imprezy były na ich koszt. Ale nigdy nie pozwalali nam brać twardych narkotyków. Inni mogli, my nie. Jeden z nich, Krzysiek, już na początku wziął mnie pod swoje skrzydła. Tamtego dnia od razu poznał, że jestem pod wpływem. Wpadł w furię: „Kto ci dał amfetaminę?!”. Jak na spowiedzi wyśpiewałem, że Łapciuch. Krzysiek go odnalazł i sprał. Do mnie powiedział: „Jeszcze raz zobaczę, że wziąłeś amfetaminę, to dostaniesz tak jak on. Jasne!?”. Jasne, ale… było już za późno. Spróbowałem tego narkotyku i poczułem się tak, jakby ktoś mnie dotknął magiczną różdżką.

W pewnym momencie paliłem tyle marihuany, że nie byłem w stanie skupić się na lekcjach ani niczego nauczyć. Przed ważnymi sprawdzianami brałem gram amfetaminy i przez jedną noc potrafiłem przyswoić materiał z dwóch miesięcy. To było niesamowite uczucie. Tylko Lucyfer w podziemiach piekła mógł wymyślić taką substancję. Narkotyki nie zabierają ci wszystkiego od razu. Wystawiają rachunek z odroczonym terminem płatności, na tym polega ich fenomen. Na początku dają ci to, czego pragnąłeś: moc, euforię, miłość. A kiedy już nie potrafisz bez nich żyć, odbierają ci wszystko po kolei: od emocji i uczuć, przez wrażliwość, po godność i życie. Na pewnym etapie w głowie, w myślach nie pozostaje ci już nic poza obsesją brania, poza tym szeptem: weź mnie, weź mnie, weź mnie. Widzisz tylko narkotyki. Cała reszta przestaje się liczyć: twoi bliscy, nauka, twoje pasje. Na własne oczy widziałem upadek Kaczora, mistrza karate juniorów. Na Manhattanie każdy chciał być taki jak on. Dla amfetaminy i heroiny rzucił sport, a potem oddał życie.

Rozumiem, że miłość też nabrała dla ciebie innego posmaku?

Kiedy zakochałem się w amfetaminie, wpadła mi w oko Sylwia z równoległej klasy. Odkąd zamieszkała w moim sercu, polubiłem chodzenie do szkoły, chodziłem tylko po to, żeby ją zobaczyć na korytarzu, żeby spotkał się nasz wzrok, żeby stanąć blisko i poczuć jej zapach. Na wycieczce szkolnej zakochaliśmy się w sobie bez pamięci. To był najdłuższy związek w moim życiu, trwał dziewięć lat. Sylwia była naocznym świadkiem mojego uzależnienia w najbardziej skrajnej postaci aż do momentu, kiedy ode mnie odeszła, bo – jak sama powiedziała – nie mogła dłużej patrzeć, jak na jej oczach umiera osoba, którą najbardziej kocha. Wiedziała, że nie może mi pomóc. To mogę zrobić tylko ja.

Jednak zanim cię zostawi, dziewięć kluczowych lat twojego życia spędzicie razem. To dużo.

Wiem. Byłem szczęśliwy. Na początku żyłem odurzony miłością i narkotykami. Zdawałem z klasy do klasy, amfetamina mi w tym cały czas pomagała. Chodziłem do klubu, grałem w bilard, odkryłem LSD i ecstasy. Łódź stała się mekką oldskulu, jungle i drum and bassu. Zorganizowano pierwszą w Polsce wzorowaną na berlińskiej łódzką Paradę Wolności. Ulice Piotrkowska, Piłsudskiego i okolice Centralu zapełniły się tysiącami młodych ludzi tańczących do głośnej muzyki puszczanej z ciężarówek. Nam w tym liceum wydawało się, że jesteśmy najbardziej wyjątkową młodzieżą na świecie, a Łódź – najcudowniejszym miastem, do którego ciągną ludzie z całej Polski. Kwitła scena klubowa, pojawił się słynny Alcatraz, gdzie grali najlepsi didżeje: Amnesia, DJ Tornado, DJ Dukee czy DJ Mono, który słyszał tylko na jedno ucho. W Alcatraz ludzie tańczyli całą noc, machając łapami w białych rękawicach, z czołami wysmarowanymi odblaskowymi mazakami, których kolor podkreślało wszechobecne ultrafioletowe światło. Infinity, Exwookie i Nobis założyli Sonic Trip, jedną z najbardziej znanych grup drumandbassowych w Polsce. To wszystko napompowywało mnie entuzjazmem. Żyło się od weekendu do weekendu. W dniu, w którym otwarto w Łodzi restaurację McDonald’s, prawie nikt nie przyszedł do szkół na pierwsze lekcje, wszyscy stali w kolejce u McDonalda, żeby kupić shake’a i cheeseburgera. To było niesamowite wydarzenie, całe miasto o tym gadało. Każdy chciał usłyszeć szelest odwijanego papierka z cheeseburgera i poczuć ten smak. Potem pojawiła się Pizza Hut. Nagle ten szarobury świat nabierał kolorów. Okraszony narkotykami wydawał się jeszcze piękniejszy.

Mama wciąż żyła w nieświadomości, co się z tobą naprawdę dzieje?

Mama całe życie chciała wynagrodzić mi ojca alkoholika i biedę w domu. Brała dodatkowe zmiany, fuchy, wiecznie była zagoniona. Zawsze mnie ładnie ubierała i zabierała na zakupy. Zresztą ojciec też o mnie dbał. W nowym sklepie Levi’sa kupił mi słynną pomarańczową kurtkę, którą nosiłem w _Dniu świra_. Między mną a Markiem toczył się o nią słynny dialog:

„– Sylwuniu, to jednak samobójstwo było kupować ci jaskrawopomarańczową kurtkę Levisa.

– Livajsa.

– Livajsa, jeszcze cię gdzieś zabiją przez nią.

– Jest zajebista.

– Tyle napadów teraz…

– Napadów… Ty jesteś, tato…”.

Jak pojechał na stypendium do Stanów, przywiózł mi pierwsze jordany. Co wieczór czyściłem je gumką, stawiałem na regale i zasypiałem, patrząc na nie. Takich jordanów nikt nie miał. Cała szkoła mi zazdrościła. Wtedy w polskich sklepach były dostępne sportowe buty z plastiku, które natychmiast załamywały się w zgięciu i robiły się tam dziury. Poza tym stopy się w nich tak pociły, że smród po zdjęciu był nie do zniesienia.

Kiedy tata się wyprowadził, przejąłem po nim duży pokój. Mama straciła nade mną kontrolę. Potrafiłem zniknąć na całą noc i w ogóle się do niej nie odezwać. Rano mówiła zapłakana: „Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? Całą noc nie spałam”. A ja na to: „Twoja wina. Trzeba było iść do łóżka”. Głupota zbuntowanego gówniarza. Nie rozumiała, co się ze mną dzieje. Narkotyki to była dla niej czarna magia, nigdy nie wypiła łyka alkoholu. Żeby mieć mnie na oku, pozwalała mi zapraszać kolegów do domu, całe podwórko o tym wiedziało. Marihuanę paliliśmy na klatce, żeby w domu nie śmierdziało. Mama już wtedy zaczęła robić karierę, została rzecznikiem prasowym łódzkiej straży miejskiej, działała w Unii Wolności, była dyrektorem delegatury Łódź Śródmieście. Ciężko pracowała i dobrze zarabiała. A ja sprawiałem coraz większe problemy. W pewnym momencie kompletnie mi odwaliło. Miałem kolegę, który handlował narkotykami. Kiedyś przylazł do mnie przestraszony: „Słuchaj, Misiek, ścigają mnie bramkarze z Irish Pubu za towar, który przećpałem”. Ja na to: „Powiedz im, że ja ten towar od ciebie wziąłem, i niech wypierdalają”. Wydawało mi się wtedy, że jestem szefem mafii. Po kilku dniach w środku nocy zadzwonił domofon. Mama wstała, a potem mnie obudziła: „Coś ty narobił, synu?! Jacyś bandyci grożą, że jak im nie zapłacisz za towar, to cię wywiozą do lasu!”. To nie były żarty. Wtedy jeszcze gangusy były bezkarne, wszyscy się bali. Porywano ludzi, obcinano palce, mordowano. Po wielu ślad zaginął na zawsze. Matka była przerażona, a ja byłem głupim, aroganckim nastolatkiem: „Dobra, mama, daj spokój. Idź spać”. Nie dała jednak za wygraną. Zwróciła się o pomoc do swojego kolegi, ówczesnego komendanta policji w Łodzi. Trzy dni później poprosiła, żebym po lekcjach przyszedł do jej gabinetu. Czekało na mnie dwóch mięśniaków w marynarkach, którzy okazali się tajniakami. Przeprowadzili ze mną edukacyjną rozmowę: „Dzieciaku, czy zdajesz sobie sprawę, że ludzie, z którymi się zadajesz, to niebezpieczni przestępcy?!”. Zaczęli mnie straszyć, a na koniec powiedzieli: „Na mieście poszła informacja, że od dziś nie wolno cię wpuścić do żadnego klubu. Wszyscy bramkarze dostali twoje zdjęcie”. Tak mnie moja matka załatwiła. Popłakałem się. Nie mogłem jej tego wybaczyć, zabrała mi ulubioną „zabawkę”, mój klub. Nienawidziłem jej za to. Przez tydzień się do niej nie odzywałem.

Poszedłem do Mariusza, jednego z gangsterów, który bardzo mnie lubił, i opowiedziałem szczerze, jaka jest sytuacja. Bałem się, czy nie pomyślą, że kogoś sprzedałem, doniosłem. A oni w ogóle się tym nie przejęli. Rządzili i czuli się nietykalni. Mariusz załatwił też problem z facetami od długu. Do dziś nie wiem jak, ale nikt już więcej mi nie groził.

Matka zdała sobie sprawę, że syn totalnie wymknął się jej spod kontroli. Nauczycielka regularnie dzwoniła i straszyła: „Michał nie zda do następnej klasy, bo jest zagrożony z każdego przedmiotu”. Wtedy mama dzwoniła do ojca: „Marek, przyjeżdżaj”. No i Marek przyjeżdżał. Siedział miesiąc w domu, uczył się ze mną i przechodziłem do następnej klasy. Mimo że wciąż był w chorobie alkoholowej, zawsze potrafił stanąć na wysokości zadania i mi pomóc.

Jakimś cudem dotrwałem do matury. Od pierwszej klasy codziennie paliłem marihuanę, a w czwartej zacząłem codziennie brać amfetaminę. Nawet Sylwia, która miała pewne doświadczenie z narkotykami, nie zdawała sobie sprawy, że jestem uzależniony na taką skalę. Do głowy jej to nie przyszło, bo patrzyła na mnie swoimi oczami. A ona uczyła się do matury, chciała iść na studia, imprezowała tylko w weekendy. Marzyła, żeby się rozwijać, iść do przodu, robić karierę. Dojrzała szybciej niż ja.