Migracja - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
9 listopada 2018
Ebook
19,01 zł
Audiobook
12,99 zł
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
Migracja - ebook
Stojąc w miejscu, nigdy nie dowiesz się, kim naprawdę jesteś.
Czy zdarzyło ci się fantazjować o tym, co mogłoby się stać, gdyby los nieoczekiwanie obdarował cię wygraną na loterii? Taka właśnie niespodzianka spotyka pewnego dnia Sebastiana, mężczyznę przed trzydziestką, który nieustannie szuka sposobu, by żyć według własnych zasad, nie podporządkowując się nikomu i niczemu. Ludzie, którzy pojawiają się na jego drodze, służą mu tylko jako inspiracja do kolejnych filozoficznych rozważań, kolejnych migracji „od siebie do siebie i od siebie do wnętrza innych żyć”. Czy poszukując mocnych wrażeń, ekstremalnych sytuacji i skrajnych emocji, uda mu się jednocześnie odkryć prawdę o sobie?
W tej zaskakującej, pełnej celnych metafor historii subtelny erotyzm przeplata się z męską przyjaźnią, w poznanym pod supermarketem bezdomnym można dostrzec wartościowego człowieka, a wielka wygrana jest tylko środkiem do celu.
| Kategoria: | Obyczajowe |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8147-111-4 |
| Rozmiar pliku: | 1,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Nieźle – myślałem sobie – a więc wedle przepisów
mam prawo do ognia. Niech mnie cholera!
Via Dieppe-Newhaven, Henry Miller
*
Jesteśmy uprzejmi. Zostawiamy sute napiwki. Chyba że obsługa ma zły dzień albo pyta, czy wszystko w porządku akurat wtedy, gdy zaczynamy smarkać lub rozmawiać przez telefon.
Dobrze wyglądamy. Mamy wszystko oprócz braków, których inni nie dostrzegają.
– Kiedy po raz pierwszy zdałeś sobie sprawę, że potrafisz manipulować?
– Nigdy. Myślę, że robiłem to bezwiednie.1
Popuszczaliśmy czas z Adamem w jednym z parków dużego, brudnego miasta. To była nasza tradycja ucieczek, litego przeczekiwania. Zazwyczaj paliliśmy. Zwykle staraliśmy się też łapać dystans na tle ludzi, którzy w każdym przypadku życie traktowali serio. My nie. My tylko wtedy, gdy szło o choroby lub śmierć. A bardzo pragnęliśmy żyć.
Lubiliśmy dryfujące godziny. Najpierw w trakcie lekcji w liceum, później zajęć na studiach, następnie po spontanicznych odejściach, gdy prace stawały się przejrzałe. Nie oczekiwaliśmy od naszego nieróbstwa nic poza chwilą duchowego spokoju. W tej kwestii byliśmy zdecydowanie uczciwi.
Jak dziecko deptałem po zamarzniętej kałuży, a pęcherze powietrza jak duchy, jak muchy błądziły nerwowo pod taflą, skąd nie było ucieczki. Potrzebowaliśmy właśnie tych małych rzeczy: drzew, słońca, ziemi, powietrza, które pachnie jakąś porą roku – bo każda pachnie inaczej, prawda?
Żyliśmy marzeniami. Wiem, wszyscy żyją, ale tacy jak my nie dopuszczają możliwości ich niespełnienia. Pod tym względem nic się nie zmieniło.
We wszystkim pomocna była umiejętność chłodnej obserwacji, której towarzyszyło spokojne stanie z boku, jakby na obrzeżach spraw. Byliśmy przeszkoleni w zakładaniu masek i jednoczesnym komentowaniu od wewnątrz – w czasie rzeczywistym – tego, jak owiewa ludzi bryza naszego aktorstwa, jak pozwala im tańczyć i jak my tańczymy: według nich, dla nich, a tak naprawdę – dla siebie.
Nie wzięło się to znikąd, nie zostało nadmuchane jak bombka. Wyciosało się w nas sumiennie, erozją zwyczajnie ludzką.
Kobiety, dziewczyny w zasadzie, te mgły sprzed patyczkowych lat. Te ciała i oddechy, jak tchnienia tworzące. Każdy z nas, w różnym czasie, miał tę jedną wybraną spośród kilku czerstwych – tę jedną, posypaną cukrem i zalaną ciepłym mlekiem. Historie dość podobne, burzliwe, szczenięce i bardzo proste z perspektywy czasu. Potrzaskały się jak talerze, a gdy dźwięk przestał rezonować, niczego już nie można było traktować poważnie. Poza sobą. „Ja” stało się nadrzędne, reszta przyjemności znalazła się zaraz za nim.
Szukaliśmy więc sposobu na wielokrotne, orgazmiczne szczęście, nieowiane mitem, że tylko chwile są wyjątkowe. Z każdym rokiem coraz lepiej zaczynaliśmy zdawać sobie sprawę, jak trudno zbratać zawód z pasją, a tu czas goni, bo trzydziestka, bo niecierpliwi i głodni, bo nie chce się iść na kompromis, jak ten pan taksówkarz, tamten konduktor, ta pani z psem, która przepuszczona w drzwiach klatki schodowej powiedziała „dziękujemy” (urocze, prawda?), tamta sąsiadka, której małżeństwo jest tylko orientalnym parawanem, za którym nie ma nic.
Trudno było nas usatysfakcjonować lub trudno nam było poczuć się usatysfakcjonowanymi. Od dziecka wiedziałem, że powinienem odczuwać więcej niż rówieśnicy, którzy – miałem wrażenie – nie chcą czuć nic ponad to, co już im znane. Adam też wiedział, jeszcze wtedy gdzieś bardzo indziej. Połączyła nas telepatia, przypadek, historia, może cel czy wspólny odlot.
Wrogowie stają się przyjaciółmi, gdy wzajemnie dostrzegą swoją walkę ze ścianami, od których piłek odbijać się nie da. Nie chodzi o to, by od razu dostać odpowiedź bumerangiem, tylko by nie zostać żenująco bezradnym, bez potwierdzenia u kogokolwiek, że też widzi.
– Nazywam się Sebastian Romanowski.
– Dlaczego tak często się przedstawiasz?
– Odczuwam estetyczną przyjemność dzięki dźwiękom kombinacji mojego imienia i nazwiska.
– Czujesz się wyjątkowy?
– Jeszcze masz czas na to, by zrozumieć, że jestem.
mam prawo do ognia. Niech mnie cholera!
Via Dieppe-Newhaven, Henry Miller
*
Jesteśmy uprzejmi. Zostawiamy sute napiwki. Chyba że obsługa ma zły dzień albo pyta, czy wszystko w porządku akurat wtedy, gdy zaczynamy smarkać lub rozmawiać przez telefon.
Dobrze wyglądamy. Mamy wszystko oprócz braków, których inni nie dostrzegają.
– Kiedy po raz pierwszy zdałeś sobie sprawę, że potrafisz manipulować?
– Nigdy. Myślę, że robiłem to bezwiednie.1
Popuszczaliśmy czas z Adamem w jednym z parków dużego, brudnego miasta. To była nasza tradycja ucieczek, litego przeczekiwania. Zazwyczaj paliliśmy. Zwykle staraliśmy się też łapać dystans na tle ludzi, którzy w każdym przypadku życie traktowali serio. My nie. My tylko wtedy, gdy szło o choroby lub śmierć. A bardzo pragnęliśmy żyć.
Lubiliśmy dryfujące godziny. Najpierw w trakcie lekcji w liceum, później zajęć na studiach, następnie po spontanicznych odejściach, gdy prace stawały się przejrzałe. Nie oczekiwaliśmy od naszego nieróbstwa nic poza chwilą duchowego spokoju. W tej kwestii byliśmy zdecydowanie uczciwi.
Jak dziecko deptałem po zamarzniętej kałuży, a pęcherze powietrza jak duchy, jak muchy błądziły nerwowo pod taflą, skąd nie było ucieczki. Potrzebowaliśmy właśnie tych małych rzeczy: drzew, słońca, ziemi, powietrza, które pachnie jakąś porą roku – bo każda pachnie inaczej, prawda?
Żyliśmy marzeniami. Wiem, wszyscy żyją, ale tacy jak my nie dopuszczają możliwości ich niespełnienia. Pod tym względem nic się nie zmieniło.
We wszystkim pomocna była umiejętność chłodnej obserwacji, której towarzyszyło spokojne stanie z boku, jakby na obrzeżach spraw. Byliśmy przeszkoleni w zakładaniu masek i jednoczesnym komentowaniu od wewnątrz – w czasie rzeczywistym – tego, jak owiewa ludzi bryza naszego aktorstwa, jak pozwala im tańczyć i jak my tańczymy: według nich, dla nich, a tak naprawdę – dla siebie.
Nie wzięło się to znikąd, nie zostało nadmuchane jak bombka. Wyciosało się w nas sumiennie, erozją zwyczajnie ludzką.
Kobiety, dziewczyny w zasadzie, te mgły sprzed patyczkowych lat. Te ciała i oddechy, jak tchnienia tworzące. Każdy z nas, w różnym czasie, miał tę jedną wybraną spośród kilku czerstwych – tę jedną, posypaną cukrem i zalaną ciepłym mlekiem. Historie dość podobne, burzliwe, szczenięce i bardzo proste z perspektywy czasu. Potrzaskały się jak talerze, a gdy dźwięk przestał rezonować, niczego już nie można było traktować poważnie. Poza sobą. „Ja” stało się nadrzędne, reszta przyjemności znalazła się zaraz za nim.
Szukaliśmy więc sposobu na wielokrotne, orgazmiczne szczęście, nieowiane mitem, że tylko chwile są wyjątkowe. Z każdym rokiem coraz lepiej zaczynaliśmy zdawać sobie sprawę, jak trudno zbratać zawód z pasją, a tu czas goni, bo trzydziestka, bo niecierpliwi i głodni, bo nie chce się iść na kompromis, jak ten pan taksówkarz, tamten konduktor, ta pani z psem, która przepuszczona w drzwiach klatki schodowej powiedziała „dziękujemy” (urocze, prawda?), tamta sąsiadka, której małżeństwo jest tylko orientalnym parawanem, za którym nie ma nic.
Trudno było nas usatysfakcjonować lub trudno nam było poczuć się usatysfakcjonowanymi. Od dziecka wiedziałem, że powinienem odczuwać więcej niż rówieśnicy, którzy – miałem wrażenie – nie chcą czuć nic ponad to, co już im znane. Adam też wiedział, jeszcze wtedy gdzieś bardzo indziej. Połączyła nas telepatia, przypadek, historia, może cel czy wspólny odlot.
Wrogowie stają się przyjaciółmi, gdy wzajemnie dostrzegą swoją walkę ze ścianami, od których piłek odbijać się nie da. Nie chodzi o to, by od razu dostać odpowiedź bumerangiem, tylko by nie zostać żenująco bezradnym, bez potwierdzenia u kogokolwiek, że też widzi.
– Nazywam się Sebastian Romanowski.
– Dlaczego tak często się przedstawiasz?
– Odczuwam estetyczną przyjemność dzięki dźwiękom kombinacji mojego imienia i nazwiska.
– Czujesz się wyjątkowy?
– Jeszcze masz czas na to, by zrozumieć, że jestem.
więcej..
