Mikołajek ma kłopoty - ebook

Mikołaj

„No bo co w końcu,

kurczę blade!”

Alcest

„To mój najlepszy kumpel,

jest gruby i bez przerwy je”.

Euzebiusz

„Jest bardzo silny i lubi

dawać kolegom w nos”.

Gotfryd

„Ma strasznie bogatego tatę,

który kupuje mu wszystko,

co zechce”.

Ananiasz

„Jest najlepszym uczniem

w klasie i pupilkiem naszej pani,

my go nie za bardzo lubimy”.

Jadwinia

„Jadwinia jest bardzo fajna,

chyba kiedyś się z nią ożenię”.

Joachim

„Bardzo lubi grać w kule.

Trzeba przyznać, że dobrze sobie radzi: kiedy strzela – bum! –

to prawie zawsze trafia”.

Rufus

„Ma gwizdek z kulką,

a jego tata jest policjantem”.

Kleofas

„Jest najgorszy z całej klasy.

Kiedy pani wywołuje go

do tablicy, to potem nie wolno

mu wychodzić na przerwę”.

Mama

„Lubię być w domu, kiedy pada deszcz

i kiedy przychodzą goście, bo wtedy mama robi na podwieczorek mnóstwo pysznych rzeczy”.

Tata

„Tata wychodzi z biura później

niż ja ze szkoły,

za to nie musi odrabiać lekcji”.

Bunia

„Bunia jest strasznie fajna, daje mi mnóstwo rzeczy i wszystko, co mówię, okropnie ją śmieszy”.

Pan Blédurt

„To nasz sąsiad, bardzo lubi

przekomarzać się z tatą”.

Pani

„Pani jest taka ładna i dobra,

kiedy się za bardzo nie wygłupiamy!”

Rosół

„To nasz opiekun, nazywamy go tak, bo wciąż mówi:

»Spójrzcie mi w oczy«, a na rosole są oka. Starsze chłopaki na to wpadły”.JOACHIM MA KŁOPOTY

JOACHIMA NIE BYŁO WCZORAJ W SZKOLE, a dzisiaj przyszedł spóźniony, nie w humorze i bardzo żeśmy się zdziwili. Nie dlatego, że przyszedł spóźniony i nie w humorze, bo często się spóźnia i zawsze jest nie w humorze, kiedy przychodzi do szkoły, szczególnie jak ma być klasówka z gramatyki. Zdziwiło nas to, że pani uśmiechnęła się do niego szeroko i powiedziała:

– No, gratuluję ci, Joachimie! Cieszysz się, prawda?

Dziwiliśmy się coraz bardziej, bo chociaż dawniej nasza pani też była dla Joachima bardzo miła (ona jest strasznie fajna i miła dla każdego), to jednak nigdy, przenigdy mu nie gratulowała. Ale Joachim jakoś się nie ucieszył i – ciągle tak samo nie w humorze – usiadł w swojej ławce, obok Maksencjusza. Odwróciliśmy się wszyscy, żeby popatrzeć na Joachima, ale pani uderzyła linijką w biurko i powiedziała, żebyśmy się nie kręcili, żebyśmy się zajęli swoimi sprawami i żebyśmy przepisywali, co jest na tablicy, tylko proszę bez błędów.

A potem usłyszałem za sobą głos Gotfryda:

– Podaj dalej: Joachimowi urodził się braciszek!

Na przerwie zebraliśmy się wszyscy wokół Joachima, który stał oparty o ścianę z rękami w kieszeniach, i zapytaliśmy, czy to prawda, że urodził mu się braciszek.

– Uhu – powiedział Joachim. – Wczoraj rano obudził mnie tata. Był ubrany i nieogolony, śmiał się, pocałował mnie i powiedział, że w nocy urodził mi się braciszek. A potem kazał mi się ubrać i pojechaliśmy do mamy do szpitala. Leżała w łóżku i widać było, że cieszy się tak samo jak tata, a obok leżał mój braciszek.

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej