Miliarder - ebook

Rozdział 1

8 grudnia

– Kurwa mać! – Maciej Kupczyk rozpoczął dzień jak zwykle.

Przez przymknięte powieki spojrzał w kierunku zaciemnionych okien. „Na dziś zapowiadali pierwsze opady śniegu, bez szans na słońce, całe niebo będzie zasnute szarymi chmurami, szarymi jak moje całe kurewskie życie” – pomyślał, przesunął palcem po wyświetlaczu telefonu, wyłączając budzik nastawiony zawsze na tę samą godzinę – na 6.45. Położył się na wznak, zakrył dłońmi twarz, trzema kopnięciami posłał kołdrę na podłogę. Teraz miał pięć minut dla siebie, pięć minut na wypowiadanie magicznych zaklęć, odpowiednie nastrojenie się przed pracą, pozytywne myślenie, wizualizację pragnień i – jak mówił – „połączność” z kosmosem.

Osiem lat temu Maciej Kupczyk oderwał się od materiałów przygotowujących go do egzaminów na studia medyczne. Wsiadł do pekaesu, później pociągu, aż dotarł do miasta marzeń – Bydgoszczy. Marzenia bywają różne, jednak on, mieszkaniec wsi Bratian, pragnął mieszkać w dużym – jak na polskie standardy – mieście. Bliżej miał do Torunia czy Olsztyna, ale uznał, że te miasta są zbyt małe na jego ambicje. A takie metropolie jak Trójmiasto czy Warszawa onieśmielały go, Łódź go brzydziła, a Kraków wprawdzie piękny, lecz był zbyt daleko.

Tylko Bydgoszcz wydawała się w sam raz i spełniała wszystkie kryteria jego misternie uknutego planu.

Maciej zamierzał zostać lekarzem, jednak egzaminy wstępne na studia medyczne okazały się zbyt trudne, żeby nie powiedzieć, że przerosły jego możliwości intelektualne. Z braku lepszych widoków, trochę za namową ciotki – siostry ciotecznej matki, u której zamieszkał na czas studiów – wybrał ekonomię.

Uwierało to go, ale po trzeciej nieudanej próbie otrzymania indeksu Collegium Medicum zdecydował, że pozostanie na ekonomii, a potem zostanie księgowym.

Studia szczęśliwie ukończył w wieku 25 lat. Edukację powinien zakończyć rok wcześniej, jednak niespodziewana śmierć ojca Tadeusza, który zginął podczas żniw śmiercią tragiczną, wpędziła go w stan apatii i przygnębienia.

Ojciec, ot tak, po prostu, nażłopał się piwa i wypadł z kabiny wprost pod tylne koło prowadzonego przez siebie kombajnu. Zwyczajna śmierć, jakich wiele podczas prac polowych w Polsce. Pogrzeb był katolicki, ksiądz nad grobem wspominał go jako prawego chrześcijanina i za wzór do naśladowania. „Będzie nam ciebie, Tadeuszu, brakowało, twojego dobrego serca i pomocnych dłoni najbardziej. Spoczywaj w pokoju” – powiedział na koniec. Pijaństwo i rozwiązłość obyczajów przemilczał, ale cała wieś znała Tadeusza od tej „niechrześcijańskiej” strony.

„My, bratianie, musimy trzymać się razem! Każdy bratianin powinien śpieszyć innemu bratianinowi z pomocą, gdy ten jej potrzebuje” – powiedział wuj z Warszawy Rajmund Miedzianowski, były mieszkaniec wsi Bratian, który pracował w Departamencie Polityki Zbrojeniowej Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie. Wuj Rajmund był obrotnym mężczyzną, zatem spieniężył większą część całkiem sporego gospodarstwa należącego do państwa Kupczyk, a położonego na skraju wsi Bratian. Było tego około 50 hektarów ziemi. Dziewięć hektarów przyległych do domu i dwie duże stodoły pozostawił matce Macieja – Elżbiecie. Ponadto kupił siostrzeńcowi małe mieszkanie w Bydgoszczy, a jego matce zobowiązał się wypłacać skromną, aczkolwiek dożywotnią emeryturę. Pani Elżbieta wydzierżawiła niesprzedane dziewięć hektarów bogatemu sąsiadowi Henrykowi Kiszonce, który majątku dorobił się na Islandii, jeszcze w latach 90.

Od tego momentu sytuacja materialna matki Macieja stała się wyraźnie lepsza niż za czasów, kiedy razem z mężem Tadeuszem zajmowali się gospodarstwem. A Maciej po kilku wizytach u psychiatry, a wcześniej po zjedzeniu kilkudziesięciu opakowań xanaxu, olanzinu i prozacu, wydobrzał psychicznie na tyle, że mógł wrócić na studia. Obronił się rok później, uzyskując tytuł magistra ekonomii z oceną dostateczną. Na szczęście przy wystawianiu oceny końcowej komisja nie wzięła pod uwagę tego, że spóźnił się pół godziny na obronę. Niska ocena miała związek z dość chaotycznie napisaną pracą oraz częściowym brakiem możliwości zrozumienia mówcy. Maciej na godzinę przed obroną dla ukojenia nerwów zażył bowiem dwie tabletki pernazyny, która to spowodowała, że stojąc na przystanku, przepuścił dwa autobusy linii 52, zanim się zorientował, że to jego autobus.

Później „zgubił” się na uczelni, a dokładnie rzecz ujmując – zamyślił się, czytając karteczki przypięte do tablicy ogłoszeń. Dopiero kiedy szczęśliwym zbiegiem okoliczności został odnaleziony i doprowadzony pod właściwe drzwi przez koleżankę Stasię Wolak, udało mu się stanąć przed szanowną komisją. Prawdopodobnie gdyby nie piekąca potrzeba, dokuczliwe hemoroidy panny Stasi Wolakówny, które szła dyskretnie nakremować do toalety, Maciej nie obroniłby się w wyznaczonym terminie. Na koniec nie było kwiatów, bo Kupczyk, choć szczerze chciał nimi wyrazić wdzięczność i podziękowanie, dopiero po obronie przypomniał sobie, że zostawił je na przystanku. W zamian za to zaskoczona komisja została dosłownie ośliniona po chętnie rozdawanych przez niego pocałunkach dziękczynnych.

Wprawdzie oblewanie jego magisterki nie cieszyło się zbyt dużą frekwencją – impreza trwała trzy dni. Jedynymi gośćmi w jego domu był sąsiad z parteru Julian, dealer leków psychotropowych oraz Boguś ekspedient w sklepie chemicznym, z zamiłowania piroman. Kiedy Maciej się obudził, nikogo u niego już nie było, ze ściany zniknął także telewizor, natomiast zostały na stole kilka opakowań po lekach, woreczki po narkotykach oraz kilka butelek po taniej wódce. Zatem w nagłym przebłysku świadomości zamknął drzwi, wziął tabletkę na sen i clonazepam. Kolejne dwa dni odsypiał psychotropowo-narkotyczno-alkoholowego kaca, by w końcu następnego, szóstego dnia po obronie, pojechać z radosną wiadomością do rodzinnego domu. Były sernik z pomarańczową skórką, tradycyjna kawa z fusami. W szklance.

Nawet kilka sąsiadek przyszło z ciekawości zobaczyć świeżo upieczonego magistra. Żaden z rówieśników, kolega czy koleżanka, z którymi Maciej się wychowywał, nawet nie zadzwonił z gratulacjami. Wieczorem matka zaczęła wspominać ojca, co organizm Macieja odebrał jako bodziec do zażycia dwóch tabletek lerivonu, które wcześniej kupił od sąsiada Juliana Babiucha. I od tego momentu rozmowa się nie kleiła. Następnego dnia spał do godziny 14. Po obiedzie poszedł nad staw na ryby, wieczorem pokłócił się z matką, bo ta kolejny raz zaczęła wspominać ojca. Przerzucił torbę przez ramię, trzasnął drzwiami i pobiegł na przystanek. Wsiadł do ostatniego odchodzącego tego dnia pekaesu i ruszył w drogę powrotną.

Po drodze patrzył na zniekształcony w szybie krajobraz. Wszystko, co widział za oknem, rozmywało się, uwypuklało lub czasem robiło się wklęsłe. Zamyślił się. Doszedł do wniosku, że jego dotychczasowe życie nie było dobre, cały czas poruszał się w świecie, który nie odpowiadał jego aspiracjom, a przede wszystkim potrzebom finansowym, estetycznym i seksualnym. Brak pieniędzy, permanentny brak, bo w zasadzie to, co miał, wystarczało tylko na jedzenie i tabletki. Klaustrofobiczne mieszkanie urządzone starymi meblami z płyty wiórowej, obrzydliwa klatka schodowa, która nie zaznała remontu przynajmniej od 20 lat, tanie ciuchy kupowane na pobliskim rynku. Jego życie erotyczne to też dno, seksualny margines społeczny, katastrofa. Inicjacja seksualna wykonana na weselu kuzynki ustami pijanej ciotki pana młodego w kantorku z napojami. Później nic, onanizowanie się, sztuczna wagina kupiona w sklepie wysyłkowym – zakończył ten pobieżny, aczkolwiek dość samokrytycznie przeprowadzony remanent życia, po czym wrócił do głębszych przemyśleń. Najwyższy czas było zacząć dorosłe życie na poważnie. Czas skończyć z obżeraniem się tabletkami, bo kiedy przestawały działać, czuł się jak pustelnik, przez co jeszcze bardziej zamykał się w sobie. Doszedł do wniosku, że tabletki – mimo że są pyszne, a ich działanie cudowne – jednak cały czas mu szkodziły. To przez leki „zapuścił” się towarzysko, bo nie potrafił sobie nawet znaleźć choćby kogoś do seksu, a przecież urody mu nie brakowało. Najwyższy czas było odciąć się od matczynej pępowiny, skończyć wegetowanie za marne grosze, które dostawał albo od matki lub wuja z Warszawy. Czas się ogarnąć, uporządkować sprawy, znaleźć tą jedyną na całe życie, ożenić się.

Dokładnie w momencie, kiedy autobus przejeżdżał przez most na Wiśle, a po przeciwnej stronie rzeki widać było mury fordońskiego więzienia, podjął decyzję, że będzie żył według własnych wytycznych, które uczynią z niego osobę nie tylko w pełni samodzielną, lecz także bogatą. Dlatego wymyślił pięć przykazań, których miał trzymać się przez całe życie. Obiecał to sobie.

1. Nie będę zażywał żadnych polepszaczy samopoczucia oprócz prozacu i lorafenu.
2. Nie będę nadużywał alkoholu. Jako limit ustalam pół litra wódki tygodniowo.
3. W pracy będę sumienny i w miarę możliwości koleżeński.
4. Będę przyjaźnił się tylko z osobami wpływowymi i majętnymi.
5. Nie będę kłamał, chyba że kłamstwo będzie mogło wpłynąć korzystnie na zmianę mojej sytuacji zawodowej i finansowej.

Jeszcze tego samego dnia punkt po punkcie spisał owe przykazania drukowanymi literami na dwóch kartkach, przykleił je w dużym pokoju i łazience obok lustra. Od kolejnego poranka zaczął intensywnie szukać pracy. Przez trzy kolejne miesiące wysyłał CV na stanowiska przedstawicieli handlowych, regionalnych kierowników sprzedaży, a także zgodnie ze swoim wykształceniem księgowych. W sumie swoją aplikację wysłał 62 razy. Nikt nie zadzwonił, nikt nie odpowiedział e-mailem, nikt. Dwa razy nerwowym ruchem wysunął szufladę w łazience, gdzie trzymał leki psychotropowe, jednak w momencie, kiedy chciał sięgnąć po tabletki, jego wzrok trafiał na kartkę przyklejoną na lustrze: „Stop! Nie rób tego! To ci nie pomoże!”.

Któregoś październikowego, słonecznego popołudnia poszedł kupić wyznaczony cotygodniowy przydział wódki i przy tak zwanej okazji gazetę. Kiedy stanął przy kiosku, na szybce spostrzegł przyklejone ogłoszenie: „Pracownika na pół etatu zatrudnię. Wiadomość w kiosku”. Nie wiedząc czemu, pochylił się, wsadził głowę do kioskowego okienka, spojrzał w bladoniebieskie, jakby pozbawione sensu życia oczy starszej pani, i zapytał:

– Oferta nadal aktualna?

Kobieta podała mu numer do szefowej i już dwa dni później Maciej Kupczyk, magister ekonomii, zasiadł za ladą kiosku wykonanego z waty szklanej i żywicy epoksydowej – zimą zimno, latem pot leje się po całym człowieku. Jednak cieszył się tą pierwszą pracą, wszak każdy musi od czegoś zacząć, a siedzenie w domu doprowadzało go do obłędu. Pierwszy dzień był przyuczany do wykonywanej pracy przez zmienniczkę, kolejnego dnia pracował już samodzielnie. O godz. 6 otworzył kiosk, ponieważ ranki były już bardzo chłodne, włączył piecyk gazowy, i zaczął sprzedawać. Do okienka podchodzili ludzie, bezimienne twarze niecierpliwie czekające na wydanie zamówionego towaru i resztę.

A to bilet „pan się pospieszy, bo 53 już jedzie”, a to papierosy „pan daje, bo jeszcze chcę zajarać, zanim przyjedzie autobus”, a to gazety „tę spod spodu pan da niewygniecioną”. Co klient to freek uszyty na własną modłę, prawie zawsze w pośpiechu. W końcu około godz. 9 przyszedł pierwszy spokojny klient. Siwy mężczyzna, po sześćdziesiątce, którego Maciej często widywał na osiedlu.

Ten gość był charakterystyczny. Chodził ubrany w czerwone, rozciągnięte dresy z odbarwieniami na wysokości kolan. I zawsze zalatywało od niego wódką. Ponadto spacerował z psem poczętym prawdopodobnie ze zbliżenia labradorki z niewielkim sznaucerem.

– „Express”, paczkę mocnych i czerwoną zapalniczkę – odezwał się chropowatym, dość nieprzyjemnym głosem.

Maciej zgodnie z instrukcją wydaną przez szefową wyjął gazetę, położył przed sobą, później wyciągnął z foremki jedną spośród 40 zapalniczek i sprawdził, czy działa. Nie działała. Pstrykał nią co chwilę (tak dla pewności), równocześnie schylił się pod ladę po papierosy. Kiedy podniósł głowę ponad blat, spostrzegł, że gazety rozłożone przed nim płoną. Zapalniczka zadziałała nad podziw skutecznie, bo w ciągu piętnastu sekund zapaliły się też podciągnięte do połowy okna papierowe żaluzje. Kupczyk zerwał się i zaczął innymi gazetami gasić pożar. Chwilę później płonął już cały kiosk. Wyskoczył z niego na chwilę przed tym, jak zaczęły wybuchać dezodoranty i gaz do zapalniczek. Stanął obok mężczyzny w wyciągniętych dresach, przestępując z nogi na nogę, i przyglądał się własnemu dziełu zniszczenia.

– Pracowałem 21 lat w milicji i później jeszcze prawie 10 w policji, widziałem wiele głupich zdarzeń i wielu debili. Jednak z takim idiotą jak ty, chłopcze, spotykam się pierwszy raz w życiu – powiedział mężczyzna i postał jeszcze mniej więcej minutę w milczeniu, i odszedł w kierunku sklepu spożywczego.

Później przyjechały policja i straż pożarna. W międzyczasie kiosk stopił się i teraz przypominał kopcący się naleśnik rozlany na chodniku. Policjanci zabrali Kupczyka do radiowozu, a strażacy przystąpili do dogaszania czegoś, co jeszcze niedawno było kioskiem z gazetami.

Kiedy radiowóz odjeżdżał w kierunku komendy, nastąpiła eksplozja butli z gazem, którą zasilany był mały piecyk w kiosku. Maciej, zanim zemdlał, przez szybę auta zdążył zobaczyć lecącego nad samochodami strażaka, który wymachiwał rękoma i nogami, próbując zachować jako taki balans.

Maciej był w szoku, który mimo wysiłków lekarzy nie mijał przez wiele dni. Trafił zatem na miesięczną obserwację do szpitala dla nerwowo chorych w Świeciu. Przykazanie o ograniczeniu tabletek psychotropowych zostało złamane, pogwałcone wbrew jego woli. W szpitalu już pierwszego dnia poczęstowano go hydiphenem. Dwa dni później na oddziale pojawiła się jego mama, jednak nie wpuszczono jej na salę z uwagi na fakt, że mężczyzna nie chciał z nią rozmawiać i poprosił pielęgniarkę, żeby powiedziała matce, iż nie ma z nim kontaktu. Po trzech tygodniach jego pobytu w szpitalu przyjechał wujek Rajmund Miedzianowski z Warszawy i powiedział: „My, bratianie, musimy trzymać się razem! Każdy bratianin powinien śpieszyć innemu bratianinowi z pomocą, gdy ten jej potrzebuje”. Nie martw się, Macieju, zapłaciłem tej babie za kiosk, coś go spalił. Sprawy w sądzie też nie będzie, wszystko pozałatwiałem jak trzeba, tak po naszemu, po bratiańsku. Każdy dostał, co mu się należało, a ze szpitala wypiszą cię za tydzień. Jak wyjdziesz, to dam ci na wczasy, a potem pójdziesz do pracy tam, gdzie ci powiem. O resztę się martw – zakończył wywód, poklepał siostrzeńca lewą dłonią po twarzy, natarł mu rubasznie uszy i wyszedł.

Tygodniowe wakacje spędzone na Teneryfie, słońce, które mimo jesieni grzeje tak jak w Polsce w czerwcu, uczyniły dużo dobra dla Macieja. Do Polski wrócił pełen wiary w siebie, naładowany pozytywną energią. Z Lotniska Okęcie pojechał wprost do domu wuja, gdzie dowiedział się, że został stażystą w dziale księgowości bydgoskiej firmy o obco brzmiącej nazwie Veltronex. Wuj zapewnił, że po pół roku ma przejść na płatne stanowisko asystenta starszego księgowego. Jak powiedział, tak też się stało. Maciej Kupczyk stawił się do pracy 8 grudnia, a po pół roku został w firmie zatrudniony na stałe.

– Kurwa mać! – krzyknął Maciej po raz drugi, przekręcając się w łóżku. – Dwa lata… co do dnia! Dokładnie dwa lata przekładania papierów z lewej strony biurka na prawą, wpisywania liczb do tabelek programów księgowych i zero możliwości na rozwój. Do tego ci korporacyjni debile i te głupie pizdy, te zera, którym się wydaje, że pozjadali wszystkie rozumy, że są zabawni, przebojowi i wyjątkowi. Boże jak ja tych karierowiczów nienawidzę!

Kupczyk wystrzelił z łóżka, następnie potruchtał cztery metry dzielące go od łazienki, włączył światło i stanął przed lustrem. Spojrzał na swoje odbicie, przystojnego 27-latka o bladej cerze, jasnych blond włosach i niebieskich oczach. Zacisnął usta, przekręcił kran z zimną wodą, kilkukrotnie ochlapał twarz. Wyprostował się, jeszcze raz spojrzał w lustro. Woda spływała mu z grzywki na powieki, rozmazując widok własnego odbicia.

– Ja ich wszystkich jeszcze zadziwię, wszystkim pokażę, na co mnie stać! Rozpierdolę… bandę żałosnych dupków, Bóg mi świadkiem, że jeszcze będą mi jeść z ręki! – krzyczał do lustra.Rozdział 2

Kupczyk zamknął drzwi od swojego dwupokojowego mieszkanka wybudowanego pod koniec lat 60. z płyt prefabrykowanych na bydgoskim osiedlu Błonie. Po wyjściu z klatki skręcił w prawo i z konieczności, z nieukrywaną niechęcią, przeszedł przez targowisko, które niejako przylegało do jego bloku. Następnie dwoma susami przeskoczył przez zamarznięty, wydeptany kawałek ziemi, który onegdaj był trawnikiem, wzdłuż którego stało zaparkowanych kilkadziesiąt aut. Jedno przy drugim, stłoczone niemal jak ludzie w porannym tramwaju. Pokryte szronem auta bardziej przypominały kolejkę wraków przygotowanych do złomowania niż wozy sprawne, gotowe do użycia. Wszystkie zaparkowane w rzędzie pojazdy, łącznie z 30-letnim czerwonym saabem należącym do Kupczyka, nie były warte więcej niż 12–14 tysięcy euro. Maciej z nieskrywaną niechęcią podszedł do swojego samochodu. Brązową teczkę, w której oprócz śniadania, starej gazety motoryzacyjnej oraz wymiętolonego podręcznika podrywania znajdował się futerał z długopisami, położył na tylnym siedzeniu samochodu. Usiadł na przetartym w kilku miejscach fotelu kierowcy, przekręcił stacyjkę. Akumulator z ledwością wprawił w ruch rozrusznik, który następnie przekręcił korbowód silnika, samochodem delikatnie zabujało. Kiedy silnik „zaskoczył”, z oberwanego wydechu buchnęły kłęby siwego dymu, dokładając swoje trzy grosze do wiszącego od kilku dni nad miastem smogu. Szczęście dziś się do Macieja uśmiechnęło, w nocy temperatura spadła nieznacznie poniżej zera i zapewne dlatego auto odpaliło bez konieczności „pożyczania” prądu kablami od sąsiada. Teraz wyskoczył na zewnątrz, szybkimi ruchami skrobaczki pozbył się cienkiej warstwy szronu pokrywającego szyby, po czym zadowolony z siebie wsiadł z powrotem do auta i ruszył w kierunku firmy.

Po chwili jego uwaga skupiła się na sprawach zawodowych, można powiedzieć, że rozmyślanie o pracy pochłonęło go całkowicie. „Jeżeli chodzi o wrogów zwyczajnych, to w firmie poza behapowcem najbardziej nie lubię informatyków – pomyślał i z niesmakiem wykrzywił usta. – W zasadzie nikt ich nie lubi. Zajmują całe piętro. Całe piętro napchane mężczyznami o wątpliwej aparycji, którzy prawdopodobnie się nie myją, bo zawsze śmierdzą, którzy witają się i pozdrawiają, machając chudymi rączkami. Na szczęście rzadko kiedy podają na powitanie obrzydliwe zapadnięte dłonie. Traktują je z większym pietyzmem niż pianista czy skrzypek. Możliwe, że się boją, że ktoś im je zmiażdży w uścisku. Jednak kiedy je już podają, te swoje obleśne, blade, pokryte rzadkimi włosami dłonie, zwieńczone białymi palcami z poobgryzanymi paznokciami, czuję się zniesmaczony i zdegustowany. Nieraz miałem ochotę ścisnąć je z całej siły, zgnieść to obślizgłe korporacyjne truchło tak, żeby coś w tych dłoniach chrupnęło. Na samą myśl o nich robi mi się niedobrze. Nie widzę żadnej potrzeby zatrudniania takiej liczby informatyków w naszej firmie, przecież i tak większość rzeczy w komputerach robimy sobie sami. Gdyby to ode mnie zależało, to z uwagi na procedury bezpieczeństwa i profil działalności spółki przetrwałoby trzech, no może czterech. Reszta wyleciałaby na bruk. Natomiast jeżeli chodzi o wrogów nadzwyczajnych, to tu zdecydowanie na czele grupy stoi mój kolega z działu księgowości, starszy księgowy, chuj jebany Michał Pytel”.

Ostrożnie pokonał autem ostry zakręt wiodący wprost na parking znajdujący się z lewej strony nowoczesnego biurowca należącego do spółki Veltronex. Zaparkował saaba dokładnie pod oknem swojego biura znajdującego się na pierwszym piętrze. W pośpiechu zamknął samochód, po czym wbiegł na portiernię, gdzie zgodnie z wewnętrznymi procedurami bezpieczeństwa został wylegitymowany. Pokazał zgarbionemu ochroniarzowi legitymację pracowniczą, odbił kartę w zegarze, przeszedł przez bramkę. Zamaszyście ukłonił się przechodzącemu dyrektorowi handlowemu Marczukowi, który nie odwzajemnił uprzejmości, tylko na widok nielubianego księgowego odwrócił głowę i skręcił w korytarz wiodący do swojego biura. Maciej westchnął i biegiem ruszył po schodach na pierwsze piętro. Tuż przed drzwiami do swojego biura przystanął, przeczesał delikatnie włosy, uspokoił oddech, po czym nacisnął klamkę i przestąpił próg biura. Rzucił w eter „dzień dobry”, po czym skierował się do swojego biurka pod oknem.

– Cześć Kupa – odezwała się starsza księgowa Elżbieta.

– Dobry to był, zanim przyszedłeś – powiedział Michał Pytel.

Pozostałe trzy osoby pracujące w księgowości nawet nie oderwały wzroku od komputerów. Dla nich wejście Kupczyka znaczyło tyle co nic, tak jakby do pokoju wszedł duch. Maciej ze zwieszoną głową podszedł do biurka i włączył komputer. Postawił pustą teczkę koło kaloryfera i ciężko usiadł na krześle. Przeszywający ból, podobny do bólu wywoływanego przez użądlenie osy w kilku miejscach naraz, poraził jego pośladki. Najpierw wrzasnął, później poderwał się do góry tak gwałtownie, aż stopy straciły na moment kontakt z podłogą.

W tym samym momencie roześmiali się wszyscy, teraz dwóch jego kolegów i trzy koleżanki zwijali się ze śmiechu, kiedy on tarł się po tyłku, chcąc jak najszybciej pozbyć się uczucia pieczenia. Upokorzony wybiegł z pokoju wprost do łazienki. Pośladki mu płonęły. Szybko odpiął pasek, spuścił spodnie razem z majtkami i wypiął tyłek do lustra. Natychmiast pojawiły się na pośladkach trzy małe krwawe punkty. Teraz był już pewien, że usiadł na wbite w siedzisko szpilki czy może pineski. Jego złość zamieniona w bezsilność odbijała się w lustrze pod postacią wypieków na twarzy i wilgotnych od łez oczu. Odkręcił kran, zaczął delikatnie przemywać pośladki. Zimna woda dosyć szybko zaczęła przynosić ulgę, jednak nic nie mogło poprawić zdeptanego samopoczucia. Kiedy drzwi od łazienki niespodziewanie się otworzyły i zobaczył w nich dyrektora handlowego, tak szybko podciągał spodnie, że potknął się i upadł na kolana.

– Panie Kupczyk, czy panu już całkiem rozum odebrało? Jeżeli już zdecydował się pan na mycie tyłka w zlewie, w pracy, to chociażby pan drzwi zamknął.

– Przepraszam.

– Pan przeprasza, a co ja się naoglądałem, to moje. Niesmak pozostanie… A że pamięć mam fotograficzną, to pewnie na całe życie.

Kiedy Maciej wrócił do działu księgowości, wszyscy siedzieli z nosami „przyklejonymi” do monitorów. Nikt nie dawał niczego po sobie poznać, choć czerwone twarze i łzy w oczach świadczyły, że wszyscy dopiero skończyli się śmiać. Z zaciśniętymi szczękami podszedł do obrotowego krzesła i delikatnie obmacał jego siedzisko. Szpilki czy pineski, na które usiadł parę minut wcześniej, zniknęły. Jeszcze raz dokładnie obejrzał miejsce pracy, szukając ewentualnych niespodzianek, które mogli przygotować mu pod jego nieobecność koledzy. Włączył komputer i przez chwilę patrzył przez okno. Z zasnutego chmurami nieba sypały się drobne płatki śniegu, które powoli zmieniały krajobraz, przykrywając wszystko cieniutką warstwą bieli. Kolejny dzień w pracy, kolejne upokorzenie, tym razem gorsze niż wszystkie pozostałe, których doświadczał niemal codziennie. Komputer w międzyczasie włączył się, a na ekranie pojawiła się tapeta z roznegliżowanym mężczyzną, który całował się z innym mężczyzną. Kolejny kawał. Maciej kliknął prawym przyciskiem myszy, aby przywrócić poprzednią tapetę, kiedy usłyszał nad sobą głos dyrektora handlowego Marczuka.

– Czy moje oczy dobrze przekazują obraz z pańskiego monitora czy może to wszystko mi się śni?!

– To nie jest tak, jak pan myśli, panie dyrektorze. Ktoś zrobił mi głupi dowcip…

– Skąd pan, panie Kupczyk, wie, co ja myślę?

– Zapewniam, że to dowcip… głupi dowcip.

– Czy to, co widziałem chwilę temu w łazience, również można nazwać dowcipem?

Po tym nastąpiła kilkunastosekundowa pauza, podczas której Maciej pięcioma kliknięciami myszki przywrócił firmową tapetę Veltronexu.

– Dzisiaj nie będę miał już czasu, ale proszę przyjść do mnie jutro… powiedzmy o godz. 14. I nie będą to pogaduszki, tylko rozmowa dyscyplinująca. Być może poinformuję o całej sprawie dyrektora finansowego i poproszę dział HR o przygotowanie nagany z wpisem do akt dla pana – dyrektor obrócił się na pięcie i wyszedł, trzaskając drzwiami.

– Przepraszam, to moja wina – odezwał się Michał Pytel. – Myślałem, że będzie śmiesznie, a wyszło tragicznie. Nie chciałem tak… Nie chciałem, żeby tak to się skończyło.

Maciej uniósł wzrok i spojrzał na znienawidzonego kolegę z pracy, choć słowo „kolega” w tym wypadku było daleko idącym nadużyciem. Patrzył na niego i zagryzał wargi, z trudem powstrzymując łzy. W całym dziale księgowości zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Jedynie szum wentylatorów komputerów zakłócał ciszę.

– Jeszcze raz przepraszam. – Pytel sięgnął po paczkę ciasteczek oreo, które leżały na jego biurku. – Proszę, to na zgodę, częstuj się w ramach przeprosin – uśmiechnął się szczerze i podszedł z wyciągniętą dłonią do Macieja.

Ten wstał z krzesła, jednak nie był w stanie wydobyć z siebie żadnego słowa. Stał i patrzył na swojego odwiecznego wroga, w końcu uścisnął jego dłoń, z paczki wyjął ciastko i szepnął „dziękuję”.

Wszyscy powoli wrócili do pracy. Kupczyk położył ciastko na biurku, spojrzał na pulpit monitora i z dużą niechęcią kliknął w okrągłą niebieską ikonę przedzieloną żółtą błyskawicą, która otwierała program księgowy firmy Veltronex. Kiedy program się otworzył, Maciej wpisał hasło logowania do systemu, spojrzał na wyświetlone z lewej strony ekranu ikonki. Kliknął w pierwszą od góry, czerwoną. Czerwone ikonki oznaczały klientów kluczowych, a do tej przyporządkowana była firma Apenbo AB ze Szwecji, odbiorca płytek scalonych służących do budowy urządzeń do termowizji wykorzystywanych w niektórych samolotach produkowanych przez koncern SAAB-a. Kupowali też kilka pomniejszych półproduktów i produktów niezwiązanych z wojskowością, takich jak czujniki ruchu czy urządzenie służące do wykrywania wycieków gazu z gazociągów. Maciej na technice się nie znał, wiedział natomiast, że szwedzkie zakupy składają się na 16 proc. obrotów jego firmy i przez to jest to klient specjalny.

Wystawianie dokumentów sprzedaży zajęło mu czas do godz. 13. Do przerwy na lunch zdążył wystawić jeszcze faktury do Airbusa i firmy Dassault. Później do końca dnia zajmował się tak zwaną drobnicą. Jak zwykle za pięć szesnasta, tak jak wszyscy pracownicy jego działu, siedział już z teczką na kolanach i wpatrywał się w dłuższą wskazówkę ściennego zegara, kiedy ustawi się w pozycji pionowej. Kiedy to się stało, zerwał się na równe nogi, ciasteczko oreo wrzucił sobie do kieszeni płaszcza i jako pierwszy wybiegł z pokoju. Dziesięć schodów w dół, półpiętro, kolejne dziesięć i już stał w kolejce do obrotowej bramki wypuszczającej pracowników na zewnątrz. Dwie osoby przed nim szybko przeszły przez bramkę, sczytując jedna po drugiej w wyćwiczonych do perfekcji ruchach magnetyczne karty pracownicze. Maciej również przyłożył swoją kartę w wyznaczonym miejscu, popchnął jedno z trzech ramion, jednak bramka obróciła się tylko częściowo, do połowy go blokując. Szarpnął ciałem do przodu, powtórzył tę czynność raz jeszcze, lecz jakaś niewidzialna siła trzymała go za plecy. Po wykonaniu kilku nieskoordynowanych ruchów udało mu się odwrócić do tyłu o tyle, żeby zobaczyć, że pasek jego płaszcza razem ze szlufką został wkręcony w szczelinę kołowrotka. Oprócz tego dostrzegł przynajmniej dwadzieścia osób czekających w kolejce do wyjścia.

– Pan się nie szarpie, zaraz panu pomogę – usłyszał głos wartownika.

– Co się stało? – usłyszał głosy z tłumu. – To ten debil z księgowości zepsuł bramkę. – Ale jak to możliwe? – Boże, ja się akurat dziś spieszę po dziecko do przedszkola. – Co ten idiota znowu zrobił? – Ładna buzia to jednak nie wszystko, rozum, jak widać, jest ważniejszy!

W tym momencie impuls, genialna myśl podsunięta przez starą, zapamiętaną przez Kupczyka reklamę cukierków mentos przetoczyła się przez jego umysł. Postanowił zabłysnąć, zmienić swój wizerunek przystojnego nieudacznika w zabawnego kolesia radzącego sobie w każdej sytuacji. Obrócił się z promiennym uśmiechem do tłoczącej się przy bramce gawiedzi, wyjął z kieszeni ciasteczko oreo, które dostał od Pytla, wrzucił je sobie do ust, mrugnął okiem w lewo i prawo, i obrócił się na pięcie, pochylił, usiłując zdjąć płaszcz w popisowym numerze przez głowę, kiedy poczuł, że kołowrotek niespodziewanie ustąpił, a on pikuje wprost na podłogę. Kontakt z podłożem nie był tak bolesny, jak się spodziewał, jednak uderzenie spowodowało zmiażdżenie ciasteczka oreo znajdującego się w jego ustach, z którego teraz, po wymieszaniu ze śliną, zaczął się sączyć niepowtarzalny smak kremu do golenia. „Skąd w ciasteczku krem do golenia? Tak, to kolejny idiotyczny kawał Michała Pytla”.

– Co tu się dzieje? – usłyszał nad sobą głos dyrektora handlowego Marczuka, którego nie mógł zobaczyć z uwagi na to, że dół płaszcza miał naciągnięty na głowę. – To znowu pan, panie Kupczyk?

– Tak, to ja, przewróciłem się – odparł niewyraźnie ustami wypełnionymi ciasteczkiem wymieszanym z pianą, ponieważ teraz krem zamienił się w pianę i było jej coraz więcej.

– Proszę, panowie mu pomogą, bo inaczej nie wyjdziemy dziś z pracy – skinął na ochroniarzy.

W czasie, kiedy dwóch ochroniarzy odplątywało go z płaszcza, Kupczyk połykał niesmaczne ciastko, starając się jak najszybciej pozbyć kompromitującej zawartości ust. Wreszcie płaszcz znalazł się na swoim miejscu. Maciej stał ze zmierzwioną fryzurą, zmieszanym wzrokiem spojrzał na tłum koleżanek i kolegów z pracy stojących za bramką na wprost niego. Gdyby nie to, że bramka przepuszczała tylko po jednej osobie, prawdopodobnie doszłoby do linczu.

– Przepraszam bardzo – powiedział Maciej, a jego usta w tym samym momencie pokryły się pianą. Wszyscy w jednej chwili zaczęli się śmiać. Złość ustąpiła miejsca szyderze. Nawet dyrektor Marczuk śmiał się tak bardzo, że aż ukucnął. Upokorzeń jak na jeden dzień było zbyt wiele. Chłopak ze łzami w oczach sprintem pobiegł do samochodu, teczkę cisnął w głąb auta, przekręcił stacyjkę i zanim z budynku wyszli pierwsi pracownicy Veltronexu, odjechał z parkingu. Jechał i szlochał.

Jego twarz pokrywała piana, przez którą przedzierały się teraz na dół strugi łez, które zmieszane z kremem barwiły się na biało i kapały na płaszcz. Nawet nie zauważył, że drugi raz tego dnia zaczął padać śnieg. Płatki śniegu kręciły kółka, spirale i spadały na rozgrzaną przednią szybę samochodu, zamieniając się w strużki wody. Maciejowi wydawało się, że cały świat teraz płacze nad jego losem. Losem nieudacznika i pierdoły.

Jednak gdzieś w głębi podświadomości cały czas wierzył, że jest to etap przejściowy, a jego życie któregoś dnia się odmieni na lepsze. Włączył wycieraczki, które wesoło rozmazały po szybie wyciśniętą na ich krawędzie białą farbę plakatową. Tym razem kawał był wyjątkowo niebezpieczny. Zanim zdążył je wyłączyć, szyba stała się całkiem biała, możliwość obserwacji drogi zmalała do zera. Maciej wcisnął gwałtownie hamulec. Stare hamulce zadziałały poprawnie, nie mniej śliska nawierzchnia spowodowała, że auto ściągnęło na prawo i samochód walnął błotnikiem w stojący na chodniku kosz na śmieci. Kupczyk wpadł w histerię. Zaczął krzyczeć, kopać w pedały i walić w kierownicę rękoma. Teraz na jego twarz wyskoczyły jeszcze dwa wielkie smarki. Zanim się opanował do tego stopnia, żeby wyjść z auta, minęło przynajmniej dziesięć minut. Łzy ciekły mu nadal, cicho szlochał, kiedy wycierał podniesionym z ziemi śniegiem szybę i wycieraczki. Zdeptanej godności, zniszczonego poczucia człowieczeństwa nie mogła popsuć bardziej nawet pęknięta przednia lampa jego samochodu. Wrócił do środka, wyciągnął ze schowka paczkę chusteczek higienicznych i wytarł twarz. Posiedział jeszcze tak parę minut, uspokajając oddech, po czym ruszył. Kiedy dojechał bliżej centrum i stanął w korku samochodów w kierunku ronda Grunwaldzkiego, jego telefon niespodziewanie zadzwonił. Niespodziewanie, ponieważ nikt do niego nigdy ot tak, spontanicznie, nie dzwonił, nie dzwoniły koleżanki, koledzy ani matka, która uważała, że to syn powinien dzwonić do matki, a nie matka do syna. Jedynie wujek Miedzianowski dzwonił cztery razy w roku, składając życzenia na Wielkanoc, Boże Narodzenie, urodziny oraz imieniny. Skonsternowany Kupczyk wyjął telefon z wewnętrznej kieszeni płaszcza i spojrzał na wyświetlacz. Numer, który się wyświetlił, nie był zapisany w książce telefonicznej, więc nie mógł należeć do kogoś, kogo znał. Uznał, że to z pewnością pomyłka. Ostatecznie odebrał.

– Halo?

– Czy to idiota?

– Halo?

– Czy to numer do idioty? Dobrze się dodzwoniłem?

– Wypraszam sobie! Chyba ty jesteś idiotą! – prychnął Maciej i rozłączył połączenie. Tym razem smutek zastąpiła złość. Przesuwał się w korku powoli, jednak złość nie ustawała. Po chwili biały opel astra stanął szybę w szybę koło niego, kierowca, całkiem obcy człowiek, opuścił okno i zaczął kiwać do Macieja. Maciej opuścił korbką szybę i spojrzał w twarz nieznajomego mężczyzny w garniturze.

– Faktycznie jesteś idiotą. Cóż za samokrytyka! – powiedział mężczyzna, uniósł kciuk do góry i gwałtownie ruszył do przodu.

Kiedy stanął w małym korku przed rondem Poznańskim, telefon zadzwonił ponownie. Tym razem był to zupełnie inny numer niż poprzednio. Spodziewając się kolejnego kawału, odebrał telefon energicznie i odezwał się bardzo szorstko do słuchawki.

– Halo!

– Czy to pan idiota? – męski bardzo niski głos zadał identyczne jak poprzedni rozmówca pytanie.

– Sam jesteś idiota! Totalny kretyn! Debil! – darł się do słuchawki, obficie przy okazji plując na szybę.

– Faktycznie jest pan idiotą, tak tylko dzwoniłem, żeby sprawdzić.

Maciej krzyczał do słuchawki jeszcze przez dłuższą chwilę, mimo że wiedział, iż jego rozmówca się rozłączył. Zdenerwowany do granic możliwości dojechał na parking koło targowiska pod swoim blokiem. Zgrabnie wjechał tyłem na wolne miejsce parkingowe i gdy zaledwie wysiadł z auta, dobiegła do jego uszu rozmowa dwóch sprzedawców jajek, którzy mieli rozstawione swoje stanowisko sprzedaży przy chodniku.

– Idiota?

– No żeby takie coś sobie przyczepić do auta, to musi być idiota.

Maciej zgrzytnął zębami, po czym podążył za wzrokiem dwóch mężczyzn wprost na tylny zderzak swojego samochodu, na którym naklejona była duża naklejka, na białym tle czarne litery składające się w treść:

„Jestem idiotą. Nie wierzysz? Zadzwoń: 991 019 201”.

Jeszcze nigdy Maciej nie był tak wściekły, oszalały ze złości. Zawsze stresujące czy nieprzyjemne sytuacje wywoływały w nim uczucie smutku, wstydu, a teraz wszystko poszło w drugą stronę. Podszedł do auta, paznokciem podważył róg naklejki i pociągnął. Jednak niska temperatura spowodowała, że naklejka zamiast się odklejać w całości, odchodziła w maleńkich kawałkach. To zdenerwowało go jeszcze bardziej. Złapał zderzak od dołu i silnymi ruchami góra-dół wyrwał go ze starych, ledwo trzymających plastikowych zaczepów. Ryknął i cisnął zderzakiem na miejsce, gdzie kiedyś był trawnik.

– A to ci dopiero idiota! – powiedział jeden z mężczyzn od jajek.

– Prawdziwy Stasku, najprawdziwsy.

Kupczyk wyjął teczkę z samochodu, zamknął drzwi, przeszedł przez pozostałości trawnika i z całej siły uderzył Staska teczką w twarz.

– A ty stój! – wrzasnął do drugiego. – Bo jak się ruszysz, stratuję wam te zbuki! Jeszcze raz któryś nazwie mnie idiotą, to was pozabijam, mam żółte papiery, i tak mi nic nie zrobią – te ostatnie słowa zrobiły zarówno na tym leżącym Stasku, jak i tym stojącym mężczyźnie największe wrażenie.

Kupczyk poprawił płaszcz, teczkę przełożył do lewej ręki i pobiegł w kierunku swojego bloku. Po wejściu do mieszkania przeszedł parę kroków dzielących go od sypialni, padł na łóżko i zamarł w bezruchu. Roztopiony śnieg z butów spadł pod łóżko, zamieniając się momentalnie w kałużę. Po paru minutach usiadł, zdjął buty, rzucając każdym z nich ze złością w ścianę. Wtedy dopiero położył się i zasnął.