Milionerzy - ebook

PRZEDMOWA

_Milionerzy_ są powieścią pisaną specjalnie dla radia z zachowaniem normalnej struktury powieściowej przy najbardziej dla radia odpowiedniej formie słuchowiska. Dwadzieścia cztery odcinki _Milionerów_ były półgodzinnymi jednoaktówkami, utrzymując się w pełni w gatunku radiowego teatru.

Zrezygnowałam z wprowadzenia opisu – tekstu narracyjnego – stosowanego nieraz w powieści radiowej dla pogłębienia przeżyć psychicznych bohaterów (Kuncewiczowa, Boguszewska). Wszystko, co dzieje się w _Milionerach,_ wyrażone jest dialogiem, wyłącznie dialog konstruuje portret psychiczny postaci, dialog zarysowuje konflikty. Wielkie zaufanie do wyobraźni słuchacza kazało mi wyzbyć się jakichkolwiek uzupełnień pomocniczych w dążeniu do rzeczy w radiu najcenniejszej: doraźności dziania się, urealnienia fikcji literackiej, włączenia słuchaczy w akcję przez uczuciowe uczestniczenie w niej.

W powieści radiowej, ukazującej się w formie książki, rygor tego gatunku staje się jeszcze surowszy. Słowo dialogu jest już tylko słowem drukowanym. Odpada dźwięk – ten niezastąpiony komentarz radiowy, akustyczna ilustracja tła, umiejscowienie akcji – wreszcie sam głos aktora, jego barwa i szczególne cechy, tak bardzo nieraz przywiązujące słuchaczy do postaci powieści. Aby więc nie zatracić jasności akcji i przejrzystości dialogu, musiałam w wydaniu książkowym _Milionerów_ wprowadzić minimalny opis, zastępujący niejako uwagi autora pod adresem reżysera radiowego.

Słuchacze bardzo przywiązali się do _Milionerów._ Świadczą o tym listy, które nadeszły do Polskiego Radia w Gdańsku i które „zmusiły” rozgłośnię do kontynuacji losów bohaterów w następnej mojej powieści radiowej – _Kochankowie róży wiatrów._

Ujawniła się przy tej okazji prawda stara i zawsze cenna, że ludzie lubią odnajdywać w konfliktach powieściowych własne losy, muszą czuć, że pisze się nie tylko dla nich, ale i o nich. Akcja _Milionerów,_ osnuta wokół budowy pierwszego polskiego zbiornikowca na Stoczni Gdańskiej, nie tylko nie odstraszyła słuchaczy, lecz pozwoliła im wszystkie związane z tym wielkim wydarzeniem sprawy uznać za swoje, bliskie i ważne. Był to triumf nie tyle powieści, jej realizacji radiowej – pracy reżysera i aktorów – ile samych słuchaczy, którzy wykazali tak silne, tak serdeczne powiązanie ze swoim terenem i jego problemami.

Miło mi – nie po raz pierwszy – stwierdzić, że od pewnego momentu stali się oni niejako współtwórcami powieści, wspierając mnie w trakcie jej tworzenia swoją życzliwością, niekiedy radą, a przede wszystkim przywiązaniem do _Milionerów._

Stanisława Fleszarowa-MuskatI

Jeszcze nie wiem, kim oni są. Jeszcze ich szukam. Szukam i wypatruję wśród wielu ludzi, z którymi stykam się w ciągu dnia. Kiedy jadę kolejką i patrzę na twarz siedzącej przede mną młodej kobiety, myślę: może ona? Może to tamten człowiek w popielatej kurtce, który zapalił właśnie papierosa? Może to ten staruszek pod oknem, który czyta gazetę?... Wciąż jeszcze jest przede mną sprawa najtrudniejsza: muszę wybrać czyjeś życie i otworzyć je przed tysiącami słuchaczy i czytelników, otworzyć je na oścież. Jest coś pasjonującego w podpatrywaniu cudzego życia. Ale jest i strach, strach bezsilnego świadka.

Bo może się zdarzyć, że tym ludziom zacznie dziać się krzywda, że – co gorsza – sami będą krzywdzić się nawzajem, że zagrozi im jakieś niebezpieczeństwo, a my nie będziemy mogli im pomóc, nie będziemy mogli ich ostrzec ani powstrzymać i stać nas będzie tylko na bezczynne przyglądanie się wszystkiemu, czym obdarzy ich los.

Ostrzegam was – to nie wy wtargniecie w życie tych ludzi, to oni wtargną w wasze.

Aby nie groziły nam jednak zbyt przykre niespodzianki, uczynię bohaterami mojej powieści ludzi szczęśliwych, prawdziwych życiowych milionerów. Obdarzę ich miłością najbliższych, otoczę szacunkiem, powodzeniem i sympatią. Mam nadzieję, że tego nie zmarnują.

Czego im jeszcze może brakować? Mieszkają w tak pięknym mieście! Kiedy rano wychodzą z domów, kłania im się wieża kościoła Marii Panny, płynąca zielonymi kanałami Radunia przyśpiewuje ich krokom, a wieczorem podlewają kwiaty na kolorowych balkonach pięknych nowych domów przy ulicy Chlebnickiej, Kramarskiej, Lawendowej i Rajskiej...

– Panie doktorze, pan, zdaje się, mieszka na Rajskiej?

– Tak, Rajska 2.

– Czy zgadza się pan zostać bohaterem mojej powieści radiowej?

– Ja? Co ciekawego widzi pani we mnie?

– Nic. Absolutnie nic.

– Cóż ze mnie za bohater powieści? Jestem lekarzem na stoczni. Moje zajęcie nie jest tak błyskotliwe, jak zawód słynnego chirurga czy kardiologa. Lekarz rejonowy na stoczni to chodząca proza.

– Ale lubi pan swoją pracę?

– To nie tak trzeba nazwać. Ja po prostu czuję się użyteczny. Udzielam ludziom pomocy wtedy, kiedy jej najbardziej potrzebują. To stwarza niewątpliwie uczucie życiowej satysfakcji.

– Co zechciałby pan jeszcze powiedzieć mi o sobie?

– Uprzedzałem panią z góry, że się pani mną rozczaruje. Naprawdę jestem chodzącą prozą: żonaty, zakochany we własnej żonie, ubóstwiający syna... O, Krzysztof jest wspaniały! Szkoda, że go pani nie może zobaczyć!

– Skąd pan wie, że go za chwilę nie zobaczę? Ile ma lat?

– Sześć. Niedługo skończy. Ale majster z niego taki, że dziesięcioletni chłopcy nie mogą się z nim równać. Ma kolosalne uzdolnienia techniczne. Czy pani uwierzy, że on zna nazwy wszystkich rakiet międzyplanetarnych? Muszę się dobrze pilnować, żeby się przed nim nie sypnąć.

– Ja, niestety, w tej dziedzinie nie mam żadnych szans.

– Niech się pani tylko przed nim z tym nie zdradza. Nigdy nie odzyskałaby pani autorytetu w jego oczach. Żona dokształca się po nocach, żeby móc odpowiadać na jego pytania.

– Mimo wszystko nie odstraszy mnie pan od pójścia na Rajską. Może Krzysztof ma aktualnie jakieś mniej groźne zainteresowania?

– Owszem. Łodzie podwodne, które puszcza mu w wannie nasz sublokator, również stoczniowiec, pan Wahtuła. No i marzenie: kolejka elektryczna.

– Widzi pan, na temat kolejki mogę już coś z sensem powiedzieć.

– Jeździł ze mną kilka dni temu do Gdyni, a potem zobaczył taką kolejkę w sklepie komisowym i spokoju mi nie daje. Zdaje się, że trzeba będzie mu tę kolejkę kupić.

– Ma pan okazję na urodziny.

– Ale to piekielnie droga historia taka zabawka dla dzieci. A właśnie kupiliśmy lodówkę i chcemy wziąć na raty telewizor. Czasu na rozrywki jest niewiele, bo dodatkowo robię specjalizację w naszym szpitalu na stoczni, musimy więc teatr i kino zainstalować sobie w domu. Zaledwie raz na tydzień możemy z Biedronką gdzieś wyskoczyć.

– Z kim?

– Przepraszam, z Teresą, to moja żona. Widzi pani, ona ma kilka piegów na nosie. Kilka śmiesznych, rozczulających piegów. To mi się skojarzyło z Biedronką, nazwałem ją tak od razu pierwszego dnia, kiedyśmy się poznali. No i tak już jakoś zostało. Nawet Krzysztof, kiedy tylko zaczął mówić, nazywał mamę Biedronką.

Czy można się oprzeć chęci natychmiastowego obejrzenia piegów Biedronki? Ale na Rajskiej jest tylko Krzysztof i niania.

– Krzysztof, jedz! Dlaczego nie jesz?

– Gorące!

– Co ty opowiadasz? Nawet para nie leci.

– To niech niania sama spróbuje!

– Zupełnie zimne! Będę musiała ci podgrzać.

– Nie!

– Jak ci nie wstyd? Przed panią akurat się tak popisujesz. Pani będzie miała o tobie ładne wyobrażenie.

– Dlaczego on właściwie nie chce jeść?

– A bo ja wiem? Zawsze przy jedzeniu taki marudny. Jak pani doktorowa była mała, to wystarczyło jej powiedzieć: Tereska, talerz ma być wylizany do czysta! To było usłuchane dziecko. A te dzieci teraźniejsze to nie wiadomo, z której strony do nich podejść.

– Nie chcę płatków! Gorące!

– Podskakuj, podskakuj! Ja ci mówię, że ty nastąpisz Panu Bogu na odciski. Płatki za gorące! Słyszał to kto coś takiego?

– A co to było z tymi odciskami Pana Boga?

– A to, widzi pani, w naszych stronach tak mówią. Jak kto za bardzo w życiu podskakuje, a grymasi, a nosem wszystko roztrąca, to mu się mówi: Podskakuj, podskakuj, nastąpisz ty Panu Bogu na odciski! Pan doktór się gniewa, kiedy tak mówię do Krzysztofa, ale jak by tam myślał, na jedno wychodzi. Na mój babski rozum, to ani Pan Bóg, ani zwykły ludzki los takiego podskakiwania nie lubi.

– Za ile przyjdzie pan Antoni?

– O, Krzysztofowi to tylko to w głowie! Te okręty, co mu pan Antoni puszcza w wannie w łazience. Za trzy godziny! Za trzy godziny przyjdzie pan Antoni. To nasz sublokator, pan Wantuła, pracuje na stoczni. Ze starego mieszkania razem nas tu przenieśli na Rajską. Spokojny człowiek, stateczny, kłopotu z nim nie ma. Jeszcze jak co potrzeba w domu, to naprawi. Bo ręce złote! Drzwi się nie zamykają za sąsiadkami. A to, panie Antoni, a to tamto. Kran cieknie, zlew się zatkał albo gaz się ulatnia, pani wie, jak to w tych nowych domach. A on do tego jedyny. Tereska mówi, że sobie domu nie wyobraża bez pana Wantuły.

– Pani Danielewiczowa?

– A ja to tak mówię: Tereska, bo ja panią doktorową od maleńkości wychowałam. Tycia była, jak Krzysztof, kiedy tam nastałam. I do tej, pory się trzymam, jak w rodzinie.

– Za ile teraz przyjdzie pan Antoni?

– Za trzy godziny bez pięciu minut.

– A ile to jest trzy godziny bez pięciu minut?

– Nie nudź, Krzysztof, widzisz, że z panią rozmawiam.

– Czy pani Danielewiczowa jest w domu?

– Ale, od rana w pracy.

– Gdzie pracuje?

– W Gdyni-Radiu. W tym radiu dla marynarzy.

– A jak pani ma na imię?

– Już mówiłam: Teresa. A pan to mówi na nią Biedronka, przez te piegi, co ma na nosie.

– Ale mnie chodzi nie p panią Danielewiczową, tylko o panią.

– O mnie? Jezus Maria, a po co pani moje imię? Wszyscy mówią na mnie „niania”. Krzysztof, Tereska i pan doktór. Tylko pan Antoni to mówi do mnie „panno Paulino”.

– Jednak ma pani dla kogoś imię. „Panno Paulino” – to bardzo ładnie brzmi.

– Ano, owszem.

– Pan Antoni teraz na stoczni?

– A gdzie by miał być? Jezu! Żeberka miałam mu przystawić!

– Za ile teraz przyjdzie pan Antoni?

– Za dwie godziny i trzy kwadranse.

– Kwadrans – to długo?

– Nie nudź, mówiłam ci! Płatki zupełnie wystygły, znowu trzeba będzie przygrzewać. Teresce mówiło się raz i było święte. Dziewczynki jednak zawsze grzeczniejsze. Pan doktór nawet chciał, żeby była dziewczynka.

– Wcale nieprawda! Tatuś chciał od razu mnie!

– Jedz płatki, dobrze? Jak nie zjesz, pan Antoni nie zrobi ci łódki.

Teraz już zupełnie nie wiem, gdzie powinnam być najpierw: w Gdyni-Radiu czy na stoczni? Mam ogromną ochotę poznać pana Antoniego, może go widzę oczyma panny Pauliny i dlatego tak mnie ciągnie na stocznię...

Ale tu hałas na tym zbiornikowcu! Pusty kadłub statku pomnaża echem każdy dźwięk. Trzeba krzyczeć, choć i to niewiele pomaga.

– Pan Wantuła? Pan Wantuła?

– Ha?

– Niech pan wyłączy palnik. Chcę rozmawiać z panem Wantułą. Człowiek sam siebie nie słyszy.

– Bo stocznia nie jest od gadania. A o czym chce pani ze mną rozmawiać, bo Wantuła to ja.

– Chcę się panu przede wszystkim przyjrzeć.

– A to się pani wybrała! W tym kombinezonie człowiek wygląda jak niedźwiedź. Żebym był wiedział, tobym się przynajmniej ogolił.

– Dla mnie nie musi się pan golić. Pan ma dla kogo to robić z większym pożytkiem...

– Pani... pani była na Rajskiej?

– Właśnie stamtąd wracam. Będę powieść o was pisać.

– O nas?

– Tak, o was z Rajskiej.

– Ale ja już niedługo tam pobędę.

– O, źle się panu chyba nie mieszka?

– Nie to. Mieszka się naprawdę jak w raju. Tylko, widzi pani, domek sobie w Oliwie pod lasem buduję.

– Pan samotny, po co panu domek?

– Pani to tak mówi, jak ci wszyscy urzędnicy, do których muszę co rusz kołatać. A jak człowiek samotny, to mu się od życia już nic nie należy? Inni mają rodziny, zawsze się ktoś koło nich kręci, a taki człowiek jak ja to przynajmniej drzewko chciałby sobie posadzić, żeby coś dla niego rosło. I psa chciałby mieć, żeby mu patrzał w oczy, i gołębie, żeby do niego gruchały. Może gdybym w wojnę nie potracił żony i dzieci, to bym tego wszystkiego nie potrzebował. A tak, widzi pani, pusto człowiekowi, a do obcych serce przywiązywać strach. Nie moi oni, może z czasem poskąpią tej odrobiny ciepła, po co mi jeszcze jeden żal, kiedym starego zapomniał?

– A kiedy pan ten domek skończy?

– Nie tak prędko. Plan mam dopiero w zatwierdzeniu. Dwa pokoje z kuchnią, a pisania, proszenia i chodzenia tyle, jakbym miał budować pałac kultury. Tylko mnie dziwi, w jaki to sposób nasi pradziadkowie kościół Marii Panny pobudowali – bez dokumentacji, a tyle wieków stoi.

– Mam nadzieję, że wszystko pan szybko pozałatwia i niedługo będziemy wiechę u pana oblewać. Zaprosi mnie pan chyba?

– Ano tak by wypadało po znajomości.

– Chciałam panu jeszcze powiedzieć, żeby się pan nie spóźnił na obiad, żeberka już się gotują. Do widzenia!

A teraz szybko do Gdyni-Radia, obejrzeć piegi Teresy-Biedronki. Jeśli w kobiecie kocha się najbardziej jej wady, muszą być naprawdę wiele warte.

Tak, to jest na pewno najsympatyczniejszy piegowaty nosek, jaki udało mi się spotkać.

– Tereso-Biedronko, czy pani jest posłuszną żoną?

– Nie wiem... Czasem tak, a czasem bardzo nie. Raz to byłam nawet zupełnie nieposłuszna.

– W jakiejś ważnej sprawie?

– Jeszcze jakiej! Adaś chciał córeczkę, a ja urodziłam chłopca.

– Szybko chyba doszło do zgody?

– O tak! Wystarczyło, żeby Adaś zobaczył Krzysztofa, a od razu powiedział, że prawdziwy mężczyzna może pragnąć tylko syna.

– Prawdziwi mężczyźni pragną przede wszystkim tego, żeby ten mały światek, który wokół siebie stworzyli, kręcił się według ich woli. Dlatego zapytałam, czy jest pani posłuszną żoną.

– Po co chce pani to wiedzieć?

– Małżonek pani zgodził się zostać bohaterem mojej powieści. Oczywiście z panią, Krzysztofem, panną Pauliną i panem Antonim. Nie chciałaby pani chyba, żeby występował w niej sam?

– Oczywiście, że nie. Z jakiej racji sam? Ale będzie pani miała z nami mnóstwo kłopotu.

– Przyzwyczaję się.

– Bo my nawet czasem się kłócimy.

– Świetnie! To niesłychanie urozmaica monotonię pożycia małżeńskiego.

– Ale my kłócimy się milcząc. A wtedy w radiu nic nie będzie słychać.

– To trochę gorzej. A nie możecie jednak robić tego głośno?

– Nie możemy, mamy wspólne mieszkanie. Co by pan Antoni sobie o nas pomyślał? Więc kłócimy się milcząc i wtedy tylko Krzysztof jest pośrednikiem między nami. Ja mówię: Krzysztof, zapytaj ojca, gdzie położył dzisiejszą gazetę? A Adaś: Krzysztof, powiedz mamie, że mam bilety do kina.

– Krzysztofowi oczywiście bardzo się to podoba?

– Och, kiedy my się kłócimy, on szaleje że szczęścia! Ale niepotrzebnie nas przed panią obgaduję. Bo my się w gruncie rzeczy bardzo kochamy. I bardzo nam ze sobą dobrze. Wszystkim. Przedtem, kiedy straciłam rodziców, miałam tylko Paulinę. A teraz jest Adaś i Krzysztof, i pan Antoni, i nawet ci ludzie, których nie znam, których nigdy nie widziałam, a którzy także są mi bliscy, gdy wołają do mnie z morza.

Ludzie, którzy wołają z morza...

Ktoś gwiżdże w kabinie. Melodia urywa się i znów zaczyna od tego samego miejsca.

– Przepraszam, chcę z panem porozmawiać. Czy mógłby pan na chwilę przestać gwizdać?

– Zawsze gwiżdżę, kiedy się golę. To nie moja wina, że właśnie teraz weszła pani do mojej kabiny.

– Skąd mogłam przypuszczać, że gdy za chwilę statek ma odpłynąć, pan akurat będzie się golił.

– Zawsze się golę, kiedy wychodzę w morze. Na wizytę także nie przychodzę nieogolony. Ani na randkę z dziewczyną. Szanuję morze i mam nadzieję, że ono odpłaca mi tym samym. Poza tym jeszcze nie odpływamy, nie było trzeciego gwizdka.

– Może mi się pan przynajmniej przedstawi. Muszę znać pana nazwisko, skoro ma pan być bohaterem mojej powieści.

– O, stanowczo to pani odradzam. Muszę z góry uprzedzić, że będę robił, co będę chciał. Do niczego mnie pani nie zmusi.

– Widzę, że to naprawdę nie będzie takie proste...

– A nie może pani ze mnie zrezygnować? Jeszcze ma pani czas.

– Ja bym uczyniła to natychmiast. Ale przecież to nie ja pana wybrałam.

– Nie pani? Kto wobec tego?

– A, wzięło pana! Może teraz przynajmniej zechce pan powiedzieć, jak się pan nazywa?

– Marcin Jas, do usług. Drugi oficer na m.s. „Elbląg”.

– Rejsy długie? Bo ja będę pana potrzebowała na lądzie.

– Chodzimy do Antwerpii. Dogadza to pani?

– W porządku. No, dlaczego się pan dalej nie goli?

– Czekam, żeby powiedziała pani coś bliższego...

– Ach, jest pan jednak zaintrygowany. Widzi pan, jak mało wam potrzeba. Jedno słowo, czasem jedno spojrzenie... Nie, nie powiem panu nic więcej.

Czyżby naprawdę potrzeba im było tak mało? To niedorzeczne, autor nie powinien bać się o swoich bohaterów. Do licha, są dorośli, wiedzą, co robią.

A jednak muszę tam pójść – tego nie da się uniknąć...

– Tak wysoko pani mieszka, panno Ewo?

– Ale za to jaki widok mam z okna! Malarze jak jaskółki, zawsze mieszkają pod samym dachem. Zresztą moja pracownia ma nie tylko tę zaletę. Jestem tu sama, bez żadnych sąsiadów, nikt mi nie przeszkadza, cisza aż dzwoni w uszach. A ja nade wszystko cenię spokój.

– A nie sprzykrzy się pani czasem ta cisza i spokój?

– Dlaczego pani to powiedziała?

– Bo pani jest taka młoda! Młode dziewczęta często udają, że lubią samotność.

– Pani mnie posądza o pozę, a ja po prostu nie mam czasu. Robię tego roku dyplom na PWSSP – architektura wnętrz, a oprócz tego pracuję już w pracowni mego profesora.

– To brzmi bardzo poważnie. Co pani robi?

– Projektuję rozwiązanie wnętrz kabin pasażerskich na statkach budowanych na Stoczni Gdańskiej. Profesor przydzielił mnie teraz na „Siewierodwinsk”.

– Jeśli studiuje pani architekturę wnętrz, to skąd tu te sztalugi i tyle obrazów na ścianach?

– Och, niech pani na to nie zwraca uwagi. Na razie nikomu się do tego nie przyznaję. Czasem ogarnia mnie strach, że prawdziwymi malarzami są tylko sławni malarze. Przed zdobyciem powodzenia człowiek jest niczym. Miesza swoje farby, nieraz zdaje mu się, że uwięził w nich kolor nieba, a wciąż trapi go myśl, że gdyby ktoś nazwał go geniuszem, mógłby wyjąć z kosza wyrzucone wczoraj płótno, a świat pochyliłby głowy przed arcydziełem. W sztuce wciąż się niczego nie wie na pewno...

– Ale być może właśnie dzięki temu wciąż się ona rozwija...

– Czy nie sądzi pani, że można do krwi poranić sobie stopy, jeśli się chce dotrzymać jej kroku?

– Cóż, cierpienie jest szczęściem twórców...

– Powiedziała to pani jakoś dziwnie bez sympatii do mnie. Pani mnie nie lubi, prawda?

– Skądże znowu? Po prostu weszła pani do powieści bez mojej woli, stąd pewne uczucie podejrzliwości, którego, przepraszam, zdaje się długo nie będę mogła opanować. Będę musiała stale mieć się przed panią na baczności, a taka sytuacja zawsze niepokoi pisarza.

– Zapewniam panią, że nie uczynię nic, co by...

– Pani przecież będzie także zupełnie bezsilna. Nie, nie, po co ja to pani mówię, przepraszam.

I oto mam ich, mam ich wszystkich i boję się, że niczego nie będą ukrywać przede mną.

Co się stanie z tymi ludźmi, których odszukałam wśród wielu innych, a którzy mogą mi być nieposłuszni? Mnie i swemu szczęśliwemu losowi? I wobec tego dlaczego tylko do małego Krzysztofa niania mówi: Podskakuj, podskakuj, nastąpisz ty Panu Bogu na odciski?!II

Kiedy ma się sześć lat, wszystko, co się robi, jest najważniejsze i pochłania bez reszty. Jeśli jest to gra w piłkę na podwórzu, nie może dziać się nic innego, a kiedy przy tej okazji wybucha kłótnia, jest to najbardziej namiętna z kłótni świata.

– Bramka! Bramka!

– Wcale nie! Przeszła obok! Sam widziałem!

– Guzik widziałeś!

– Bramka!

– To ja się nie bawię!

– To się nie baw! Wielkie co! Wszyscy widzieli, że była bramka. Niech Krzysztof powie!

– Była bramka! – przyświadcza Krzysztof, przejęty, że nagle od niego jednego zależy potwierdzenie tak istotnego faktu.

Teraz chłopcy krzyczą jeden przez drugiego i gdy w oknie ukazuje się głowa Pauliny, jest to najmniej odpowiedni moment, aby Krzysztofa przywołać na obiad.

– Już idę! – odkrzykuje, ale od razu widać, że nie ma wcale zamiaru opuścić podwórza.

– Tylko zaraz! – dodaje niania groźnie.

– Zaraz – powtarza Krzysztof i nie rusza się z miejsca.

Bo oto przed dom zajeżdża taksówka, a to jest coś najbardziej ciekawego, co może się przydarzyć.

Chłopcy od razu zapominają o piłce i spornej bramce i już stoją wokół warszawy. Pytanie we wszystkich oczach:

– Po kogo?

– Pewnie po tatę Krzysztofa.

– Coś ty? Jego tata jeździ pogotowiem. Pogotowiem ze stoczni. No nie, Krzysztof?

– Pogotowiem – odpowiada Krzysztof z dumą.

– Widzisz? Mówiłem!

– To pewnie po tę panią z pierwszego piętra. Ona zawsze jeździ taksówką.

– A wcale nie, bo po Zośkę! Po Zośkę! Widzicie? I po tę panią z walizką! To pewnie jej babcia.

Chłopcy podbiegają do dziewczynki, która za starszą, obcą panią ukazuje się na progu.

– Dokąd jedziesz? Dokąd jedziesz? Zośka?

Starsza pani nie jest zadowolona z tego spotkania.

– Zosiu, nie odchodź, bo się spóźnimy.

Ale już nad podwórzem unosi się krzyk:

– Zośka jedzie taksówką!

– Dokąd jedziesz, Zośka?

– Do babci.

– Już na wakacje?

– Głupiś, jeszcze nie ma wakacji.

– Nie na wakacje. Na zawsze – mówi Zośka cicho.

– Jak to na zawsze? Dlaczego na zawsze?

– Bo oni się rozwodzą.

– Kto?

– Tata z mamą. A mnie zabiera babcia.

Starsza pani chwyta Zośkę za rękę.

– Chodźże wreszcie, zobaczysz, że się spóźnimy.

Samochód odjeżdża, a chłopcy wciąż nie ruszają się z miejsca.

– Co to znaczy: oni się rozwodzą? – pyta Krzysztof.

– Nie wiesz? To znaczy, że tata Zośki będzie miał nową żonę, a mama nowego męża.

– Jak ta pani z pierwszego piętra. Ona ma też nowego męża. I jeździ zawsze taksówką.

Znowu trzask otwieranego okna i głos niani w najmniej odpowiednim momencie:

– Krzysztof? Ile razy mam cię wołać?

– Już idę.

– Zaraz, bo powiem tatusiowi.

– Idę! – odwrzaskuje Krzysztof w stronę okna. A do kolegów cicho: – I dlatego Zośkę zabrała babcia?

– No pewnie.

Paulina wciąż czeka w oknie.

– Krzysztof, czy ja mam zejść po ciebie?

– Ojej, już idę – odpowiada Krzysztof ze zniecierpliwieniem. Bo już wie, że koledzy, których akurat nikt nie woła, którzy mogą się bawić, jak długo zechcą, zaraz będą mu dokuczać.

– Przyjdziesz po południu?

– Nie wiem.

– On nigdy nie wie.

– Bo mu niania nie pozwala.

– On musi po obiedzie leżeć.

Krzysztof wybucha ze złością:

– A właśnie że przyjdę! Właśnie że przyjdę! Zobaczycie! – I zaraz ucieka, bo po pierwsze: wcale nie jest takie pewne, czy przyjdzie, a po drugie: jeśli niania zawoła znowu, oni będą jeszcze bardziej śmiać się z niego.

Niania czeka już w progu.

– Ile razy trzeba cię wołać? Zupa stygnie. Umyj ręce! Zgrzałeś się?

Krzysztof odwraca oczy, bo nie umie kłamać, gdy ktoś na niego patrzy.

– Nie. Wcale!

– Pokaż! Jezus Maria! Cały mokry! Co ci mówiłam, jak wychodziłeś? Dlaczego tak biegałeś?

– Wszyscy biegają!

– Ale wszyscy tak się nie grzeją.

– Wszyscy się grzeją!

– Poczekaj, wytrę ci plecy. Zawiń rękawy! Jak myjesz ręce? Całe mydło w ręcznik. Boże, z Tereską połowy tego kłopotu nie było.

Tego Krzysztof najbardziej nie lubi, tych bezustannych porównań, które zawsze wypadają na jego niekorzyść.

– Z Tereską! Mama jest duża.

Niania natomiast z upodobaniem wraca do tych wspomnień. Zaraz się roztkliwia, zaraz cała jest w uśmiechu.

– Ale była kiedyś mała. Zupełnie mała. Jak ty! No, siadaj! Już! Niedługo przyjdzie mama, tatuś, pan Antoni. Musisz szybko zjeść.

Ale Krzysztof coraz wolniej porusza łyżką.

– Nad czym ty medytujesz?

Dziecko podnosi znad talerza zamyślone oczy.

– Nianiu, a oni nie mogą się rozwieść.

– Jezus Maria! Kto? O czym ty mówisz?

– No, tata z mamą. Oni nie mogą się rozwieść, bo ja nie mam babci!

– Kto ci znowu jakichś bzdur naopowiadał?

– To nie bzdury. Po Zośkę z trzeciego piętra przyjechała babcia. Bo oni się rozwodzą.

– Jedz! Dobrze? I przestań gadać głupstwa.

Krzysztof jednak tym razem nie boi się groźnego tonu niani. Wybija takt łyżką o brzeg talerza i podśpiewuje olśniony swoim odkryciem.

– A ja nie mam babci! Nie mam babci!

– Cicho!

– Nie mam babci! Nie mam babci!

Hałas jest tak wielki, że nie słychać zgrzytu klucza w zamku i lekkich kroków przez korytarz. Cisza zalega dopiero wtedy, gdy na progu kuchni zjawia się trochę zdyszana, zaróżowiona od pośpiechu Teresa.

– Co się tu dzieje? Co to za hałasy? Krzysztof znowu grymasi przy jedzeniu.

– To nic nowego – mówi niania.

Ale Teresa nie ma dziś ochoty się gniewać.

– Pocałuj mamę i jedz. Poczekamy na tatusia i zaraz po obiedzie jedziemy do Oliwy, do parku. Go za dzień! Powietrze aż pachnie. Niania dziś wychodziła?

– Tylko do rzeźnika i po pieczywo. Przepierkę musiałam zrobić. Te pralki elektryczne to dobry wynalazek, ale się przy nich też trzeba narobić. A to wody nagrzej, a to wlej, a to wylej, a stój przy tym...

– Nianiu, na litość boską! Kazała mi niania kupić pralkę...

– A ja nie mam babci!

– Cóż to znowu nowego?

– A to przez tych z trzeciego piętra. Dzisiaj po Zosię przyjechała babcia – Paulina ścisza głos: – Krzysztof to widział i teraz z głowy mu to wyjść nie chce.

– Więc jednak... Myślałam, że się pogodzili.

– Ale gdzie tam! Najgorzej jak się w małżeństwo ktoś trzeci wda. Tak długo jest dobrze, jak tego trzeciego nie ma.

– Ach, nianiu, jak się ludzie kochają...

– A tam, kochają, kochają... To zależy na jaką porę kochania takie coś trafi. Bo miłość też ma swoje pory jak przyroda...

– Co też niania mówi?

– Już ja wiem, co ja mówię. A te kwiaty wczoraj to były od kogo?

– A czy to coś złego, że mi ktoś czasem kwiaty przyniesie? To mechanik z „Nowotki”. Łączyłam go kilka razy z domem, więc kiedy wrócił...

– No, no, ty tylko uważaj, tak się zwykle zaczyna.

Teresa czuje się naprawdę urażona.

– Ależ, nianiu, co też niania mówi? Ja bym miała... – i spostrzega, że Krzysztof przysłuchuje się rozmowie. – Jedz! Słyszałeś, że po obiedzie wychodzimy, a musisz jeszcze poleżeć.

– Nie chcę leżeć!

– Co to znaczy nie chcę?

– Nie chcę! Chłopaki się śmieją!

– Oni się śmieją, ale też na pewno leżą, kiedy ich mamusia o to prosi.

– Akurat! Leżą! Zaraz po obiedzie są na podwórzu.

– No i czy ja nie mam racji, kiedy mówię, że on się zrobił niemożliwy? Kiedy ty byłaś... kiedy pani doktorowa była mała...

Krzysztof zaczyna znowu walić łyżką o talerz i podśpiewywać:

– A ja nie mam babci! Nie mam babci!

I choć bardzo zasługuje na to, żeby się na niego gniewać, Teresa i niania wybuchają śmiechem.

– I gadaj z nim!

Ale zaraz cichną i nadsłuchują, ponieważ ktoś idzie po schodach i otwiera drzwi. Teresa wybiega do przedpokoju.

– Ach, myślałam, że to Adaś, a to pan Antoni.

W jej głosie jest trochę rozczarowania, które nie da się ukryć. Za to Krzysztof i Paulina promienieją na widok pana Antoniego.

– Zrobi mi pan łódkę?

– Uspokój się, daj panu odetchnąć.

Pan Antoni, tak samo jak Teresa przed chwilą, jest cały odurzony wiosną, jej pierwszym atakiem na miasto i ludzi.

– Co za dzień! Aż się człowiekowi do mieszkania nie chce wchodzić.

Paulina już dzwoni talerzami.

– Nareszcie ciepło! Najwyższy czas! – odpowiada znad kuchni.

– Zrobi mi pan łódkę?

– Krzysztof! Pan Antoni jeszcze nie usiadł, a już ma ci łódkę robić?

– Ale jak odpocznie, to mi zrobi?

– Zrobię ci, zrobię.

– Jaką?

– Nie nudź! Widzisz, że niania daje panu Antoniemu obiad.

– Czy pani będzie jadła w pokoju razem z panem doktorem?

– Aha! To znaczy, że teraz mam ustąpić miejsca panu Antoniemu?

– Ale cóż znowu? Niech pani siedzi.

– Och, wiem, wiem, Paulina w gruncie rzeczy dba więcej o pana Antoniego niż o nas. Proszę, cóż to takiego dobrego dostaje pan na obiad?

– Botwinkę na wieprzowinie.

– No, nie mówiłam? A my mamy rosół! Nie przyszło niani na myśl, że my wolelibyśmy też botwinkę?

– Boże święty! Przecież pan doktór tak lubi rosół, a za wieprzowiną nie przepada.

Pan Antoni jest gotów się zamienić.

– Proszę, jeśli pani doktorowa ma ochotę.

– Ona taka była od dziecka. Zawsze jej lepiej smakowało u sąsiadów.

– Ja też chcę botwinki! – woła Krzysztof.

– O, jeszcze jeden się znalazł!

– Ależ to żarty! Dziękuję panu, panie Antoni. Poczekam na Adasia, tak rzadko jemy razem, albo on, albo ja mam dyżur. Ja tylko lubię od czasu do czasu podroczyć się z Pauliną. Niech pan zobaczy, jaka czerwona!

– Ale gdzie tam, to od kuchni.

– Od tego gazu, co ledwie błyszczy? Moja nianiu?

– No, już dobrze, dobrze. Niech sobie będę czerwona. Krzysztof, a marchewkę kto zje?

– Nie chcę marchewki! Kiedy pan Antoni zrobi mi łódkę?

– Słyszałeś, że pan Antoni musi najpierw odpocząć. Mało się narobi na tankowcu?

– Co to tankowiec?

– To taki duży statek, który będzie woził ropę.

– A co to ropa?

Niania wznosi oczy do nieba.

– Teraz zaczną się pytania.

– Z ropy robi się naftę i benzynę.

– Dla tatusia do zapalniczki?

Pan Antoni się śmieje.

– Do zapalniczki także.

I nagle odzywa się głos:

– Kto tu mówi o mojej zapalniczce?

– Tatuś! Tatuś!

Nikt nie słyszał, jak wszedł. Umyślnie skradał się na palcach przez przedpokój, żeby zrobić niespodziankę, bo naprawdę rzadko się zdarza, żeby mogli razem zjeść obiad. I oto obydwoje wiszą już na nim: Krzysztof i Teresa.

– Adasiu, jak to dobrze, że jesteś! Nianiu, prędko obiad!

Pauliny nie trzeba przynaglać, lubi, kiedy wszyscy są w domu, kiedy jest ruch, gwar, życie. Wymachując białym obrusem pędzi do pokoju.

Teresa promienieje.

– Zjemy obiad i jedziemy do Oliwy. Takiego dnia nie można zmarnować w domu.

– Do Oliwy? Po cóż, u licha, do Oliwy?

– Jak to po co? W parku musi być dzisiaj cudownie! Nie byliśmy jeszcze tego roku.

– Przyznam się, że marzę o prysznicu i o wyciągnięciu się na tapczanie.

Krzysztof patrzy z nadzieją na ojca.

– Dobrze, będzie jak zechcesz – mówi Teresa.

I choć głos jej brzmi zwyczajnie, Adam już wie, że sprawił jej przykrość.

– Och, Biedroneczko, co ja dzisiaj miałem za dzień!

Nareszcie są sami, na stole dymi rosół, a z kuchni dochodzi głos Pauliny, namawiający Krzysztofa do zjedzenia marchewki. Teraz można się poskarżyć, ta chwila należy do nich.

– Biedaku! – mówi Teresa i już jej wcale nie zależy na tym, żeby pojechać do Oliwy.

– Stocznia to nie fabryka zabawek. Taka piękna wiosna, a ludziom przytrafia się tyle nieszczęść. W dodatku przed samą stocznią ciężarówka przejechała jakiegoś chłopca.

– Tylko mi nie opowiadaj!

– Muszę ci opowiedzieć. Wszystkim matkom trzeba opowiadać! Jak ja zastanę kiedyś Krzysztofa na ulicy, to wszyscy dostaniecie lanie – on, Paulina i ty na dokładkę, bo mu na wszystko pozwalasz. Wpadł prosto pod koła, kierowca nie zdążył nawet zahamować. Przynieśli go do nas, żeby prędzej...

– Nie żyje?

– Nie wiem. Przy mnie jeszcze żył. Odwiozłem go do Akademii. Mieli zaraz robić trepanację. A wszystko dlatego, że dzieci wychodzą same na ulicę. Krzysztof? Chodź no tutaj!

– Ale jeszcze nie zjadłem.

– Później zjesz. Chodź no do tatusia. Pamiętaj, żebyś nigdy nie wychodził sam na ulicę. Auto cię może przejechać.

– A Zosia pojechała taksówką...

– Co to ma do rzeczy? Mówię ci, żebyś się nie bawił na ulicy.

– Po Zosię przyjechała babcia. A ja nie mam babci!

– O czym on mówi, Biedroneczko?

– Ja nie mam babci! Nie możecie się rozwieść, bo ja nie mam babci!

– Cicho bądź, Krzysztof? Wracaj do jedzenia! Pomyśl tylko, czym on sobie głowę nabił. Widzisz, ci z trzeciego piętra... Zosię dzisiaj zabrała babcia...

– Mówiłaś, że się pogodzili.

– Widzisz, jak się pogodzili.

– O co im właściwie poszło?

– A bo to wiadomo, o co ludziom chodzi w takich wypadkach? Krzysztof, umyj ręce!

– Już myłem.

– Myłeś przed obiadem, a teraz trzeba umyć po obiedzie. Wszystkie grzeczne dzieci tak robią.

– A jak już urosnę, to nie będę musiał się wciąż myć?

– Chyba że nie zostaniesz lekarzem, tak jak tatuś. Nianiu, czy Krzysztof dostał witaminy?

– Zaraz mu dam.

– Przecież mówiłem tyle razy, żeby witaminy podawać podczas jedzenia.

– Ojej, wielkie co! Rzodkiewki dzisiaj jadł, szczypiorek, marchewkę, to już ma swoje. Za moich czasów nie było żadnych witaminów, a chwalić Boga wyrosłam jak trzeba.

– No, nianiu! A ja jednak proszę, żeby Krzysztof dostawał wszystko, co mu przepisuję.

– Dostanie, dostanie, biedne dziecko!

– Więc o co im właściwie poszło?

– Komu?

– No, tym z góry.

– Ach, tym z góry. Czy ja wiem? Może po prostu przestali się kochać?

– I myślisz, że to takie proste przestać się kochać?

– Wcale nie myślę, że to proste. Ale tak często zdarza się teraz między ludźmi. Wiesz, czasem to aż się boję...

– Cicho sza! Nie gadaj głupstw! Daj tu nos do pocałowania. Mój brzydki, piegowaty nos! No więc co? Musimy jechać do tej Oliwy?

– A ty bardzo nie chcesz?

– To nieważne. Jeśli tobie sprawi to przyjemność...

– Ale chcę wiedzieć, czy ty masz ochotę.

– Ja mam ochotę, jeśli ty masz ochotę.

– Ale ja chcę wiedzieć, czy ty naprawdę chcesz tam pojechać?

– Jeśli ty chcesz...

– Ale czy ty chcesz?

– Biedroneczko, bo się pokłócimy z tej miłości. Powiedz krótko: uplanowałaś sobie, że dziś pojedziemy do parku? Zależy ci na tym?

– Bardzo! Wiesz, tam jest ta nasza ławeczka...

– No to nie ma o czym mówić, prześpię się innym razem. Innym razem, kiedy będę miał sześćdziesiąt lat...

– Włożę kostium.

– Włóż, co chcesz, kochanie.

– A może on już jest niemodny?

– Dlaczego ma być niemodny?

– Nie widziałeś w „Przekroju”? Teraz znowu modne są dłuższe żakiety.

– Ale tobie w tym krótkim jest tak ładnie!

– Naprawdę tak mówisz, czy jesteś taki chytry?

– Dlaczego chytry?

– Nie wiesz? Jeśli mąż nie chce, żeby żona wydawała pieniądze na nowe stroje, zapewnia ją, że najlepiej podoba mu się w starej sukience.

– Nie, daję słowo, że powiedziałem to bez żadnych ubocznych względów.

– Ach, Adasiu, widziałam w Gdyni taki piękny sweterek! Teraz jest tyle wystaw, że nie mogę spokojnie przejść przez Świętojańską.

– Zawsze twierdziłem, że ludzie jeżdżący samochodami mają mniej pokus.

– Ty żartujesz, a ten sweterek jest naprawdę cudowny. Niebieski i z dekoltem...

– No to kup sobie, kochanie... Nad czym się zastanawiasz?

– A jak nam nie wystarczy pieniędzy do pierwszego?

– Jakoś sobie poradzimy.

– Ostatecznie mogę pożyczyć od niani.

– Ani się waż! Wiesz, że tego nie lubię.

– Niania i tak nie ma co zrobić z pieniędzmi.

– To nas nie powinno obchodzić. Niech sobie kupi motocykl albo skuter.

– Już przestań na mnie krzyczeć. Nic sobie nie kupię.

– Musisz sobie kupić. Wezmę kilka dyżurów w pogotowiu.

– Mam pozwolić, żebyś zapracowywał się dla mnie? Akurat teraz, kiedy możemy być na powietrzu, pojechać do lasu czy nad morze. Krzysztof! Umyłeś ręce?

– Tak.

– Wkładaj białe skarpetki. A niania by z nami nie pojechała?

– A kto w domu co porobi? Garnków mam mało do zmywania? A bieliznę wynieść na strych? A koszulę dla pana doktora na jutro wyprasować?

– Oj, wyprasuje niania wieczorem.

– Może w nocy? W nocy to ja chcę spać.

– Chodźmy, Biedroneczko, bo niania w złym humorze.

– W złym, nie złym, ale jak robota na człowieka czeka, to co tu myśleć o spacerowaniu?

– Jak niania chce.

Przez to, że niania zostaje w domu w taki piękny dzień, upragniony spacer nie jest już tym, czym miał być, stał się jakby małym przestępstwem wobec tych, którzy nie biorą w nim udziału. I Paulina smutnieje, gdy zamykają się drzwi za Danielewiczami. Tylko pan Antoni podśpiewuje, szukając czegoś po kątach.

– A gdzie to moje nasiona? Położyłem tu wczoraj torebkę rzodkiewki i fasolki.

– Przecież leżą na oknie. A pan Antoni na działkę?

– A gdzie by? Doczekać się nie mogłem popołudnia. Przez cały czas myślałem sobie, czy przez noc otworzyły się pączki tulipanów.

– A już kwitną?

– Myślę, że właśnie dziś powinny zakwitnąć. Panno Paulino!

– Co? Jeszcze pan tych nasion nie znalazł?

– Nie to. Panno Paulino, a nie poszłaby pani ze mną na działkę?

– Jezus Maria! Ja? A co też pan, panie Antoni? Robota w domu...

– Robota nie zając, zdąży pani jeszcze wszystko porobić. A pani doktorowa na pewno się ucieszy, jak się dowie, że wyciągnąłem panią z domu. A na działce tak ładnie! Ziemia pachnie! Nie ma pani pojęcia, jak ziemia pachnie, panno Paulino!

Paulina odpowiada nie od razu. Ręce jej trochę drżą, gdy odpina fartuch.

– Dlaczego nie mam pojęcia? Przeciem ze wsi i wciąż tę wieś czuję koło nosa, jakbym wczoraj na miedzy stała i patrzała, jak ojciec orze. Wie pan co, panie Antoni, pójdę z panem!

– To rozumiem! Wstąpimy na dół po Drążków i całą paczką pojedziemy na działkę.

– A pan musi z tymi Drążkami? Nie ma pan Drążka dosyć na stoczni?

– Przecież kolega.

– Ale Drążkowa dla mnie nie koleżanka. Taka dama się z niej teraz zrobiła, że bez kija nie przystępuj.

– No, już dobrze, możemy jechać bez Drążków, szkoda czasu. Niech się pani pośpieszy, panno Paulino. Człowiek sobie przez całe życie wszystkiego skąpi, a potem nagle ni stąd, ni zowąd okazuje się, że już za późno...

– Cóż też pan, panie Antoni! Jak to za późno? Przecież dopiero piąta!

– Piąta? Gdzie tam piąta. Na naszych zegarkach jest już dalej. Chodźmy! Spieszmy się! Prędzej! Prędzej, panno Paulino! Taki wieczór majowy mija szybciej niż te, któreśmy dawniej przeżyli.III

Ranek na Rajskiej. Słońce we wszystkich oknach. Paulina aż oczy mruży przed tym wiosennym, natarczywym blaskiem. Z łazienki dochodzi plusk wody i podśpiewywanie pana Antoniego. Tak zaczyna się każdy dzień, ale to się nie przykrzy – wprost przeciwnie, cieszy, że zawsze jest tak samo. Paulina przelewa ze szklanki do szklanki dymiące mleko i spogląda z oczekiwaniem na drzwi łazienki, w których wreszcie ukazuje się pan Antoni z ręcznikiem przerzuconym przez ramię.

– Za późno mnie pani zbudziła, panno Paulino. Będzie bieda!

– Zdąży pan, zdąży! Co dnia mówi pan to samo.

– Ale pan Danielewicz już poszedł.

– Bo pan doktór ranny ptaszek. A dziś obiecał jeszcze przed pracą do jednego chorego wstąpić na Św. Ducha. Miał wczoraj wypadek. Nic groźnego, ale nasz pan doktór lubi o ludzi być spokojny. Mleko przestudziłam, niech pan pije.

– Dziękuję pannie Paulinie, dziękuję.

– A tu są bułki do pracy. Kajzerki dzisiaj wzięłam, bo aż chrupią. Tylko żeby były zjedzone!

– Nie ma obawy. Czy to ja kiedy jedzenie z powrotem do domu przynoszę?

Paulina zastanawia się i przyświadcza z powagą:

– Trzeba prawdę powiedzieć, że pan Antoni ładnie je.

I wybuchają obydwoje śmiechem, śmiechem, który bardziej jest do kogoś niż z czegoś, bo niby co w tym śmiesznego, że pan Antoni ma zawsze apetyt i „ładnieˮ je?

– Ładniej od Krzysztofa?

– O, ładniej! Dużo ładniej!

I nagle w ten śmiech, w tę hałaśliwą pogodną radość wkrada się jakiś dźwięk, odległy, ale docierający aż tutaj. Paulina nadsłuchuje.

– Zdaje się, że już grają.

– Co? Gdzie?

– Kuranty na ratuszowej wieży. Jednak naprawili! Bałam się, że już nigdy nie będą grały. Dopiero teraz znowu czuję, że mieszkam w Gdańsku.

Srebrny dźwięk rozwija się ponad miastem, płynie wśród wież, powtarza go echo mieszkające w starych murach Wielkich Młynów.

Paulina milczy i słucha, nawet spogląda w kierunku, z którego płynie pieśń ratuszowych kurantów. Ale pan Antoni wciąż jest skłonny do żartów.

– Panna Paulina się zachwyca, a kolega z kadłubowni, który mieszka na Długiej pod samym ratuszem, watę w uszy na noc musi wkładać, bo mu kuranty spać nie dają.

– Naszym ludziom nigdy dogodzić nie można. Przez tyle wieków zegary grały na ratuszowej wieży i jakoś gdańszczanie spali. Jakby w nocy nie dosypiali, to by im się w dzień pracować nie chciało, a jakie piękne miasto wybudowali.

– Panna Paulina w Gdańsku zakochana.

– A nie ma w czym? Choćby te wierzby nad Radunią. Czy jest coś takiego w innym mieście?

Teraz pan Antoni poważnieje.

– Na pewno jest, na pewno jest, panno Paulino. A ludzie to tak samo kochają, jak my kochamy wszystko, co nasze. Każdy człowiek kocha to, co jego i zawsze mu się to najpiękniejsze wydaje. Tak już na świecie jest, i dobrze, że tak jest, bo takim prawem nawet najgorsza brzydota kogoś do kochania sobie znajdzie. No, panno Paulino, komu w drogę, temu czas!

– A na obiad niech się pan nie spóźni. Jeszcze nie wiem, co u rzeźnika dostanę, ale chyba coś będzie, bo mięsa teraz dosyć.

– Niech pani sobie kłopotu ze mną nie robi, panno Paulino! Tyle razy proszę.

– Dobrze, dobrze, dla nas kupuję, to i panu mogę przynieść.

– No, to do widzenia, panno Paulino!

– Do widzenia.

To także jest co dzień: pożegnanie, małe pożegnanie na kilka godzin. A jednak zawsze trochę smutno, kiedy pan Antoni zamyka za sobą drzwi i jeszcze tylko przez chwilę słychać, jak gwiżdże na schodach, a potem puka do drzwi Drążków, którzy mieszkają na pierwszym piętrze.

Dziś pukanie trwa dłużej niż zwykle, a kiedy wreszcie drzwi uchylają się ostrożnie, ukazuje się w nich przestraszona twarz Drążka.

– Co wy, Drążek, zaspaliście? – woła pan Antoni.

– Ciii...

– Co „ciii”? Dlaczego „ciii”? Dzieci śpią?

– Dzieci nie. Emilka! Wczoraj późno wróciła, była w kinie, a potem wstąpiła do koleżanki. Już idę, tylko kawałek chleba sobie wezmę.

– Bez śniadania wychodzicie?

– Nic mi nie będzie. Na stoczni do baru mlecznego skoczę. Co będę kobietę o świcie z łóżka ściągał?

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.