Miłość gangstera - ebook

NA WSTĘPIE KILKA WAŻNYCH INFORMACJI OD AUTORKI

Droga Czytelniczko!

Zanim zaczniesz czytać, musisz wiedzieć, że – jak wskazuje tytuł – ta książka jest powiązana z losami bohaterów z Ukochanej gangstera. Dlatego aby w pełni cieszyć się tą historią, serdecznie zachęcam do zapoznania się najpierw z pierwszą częścią książki. W innym wypadku wiele wydarzeń rozgrywających się w powieści może wydawać Ci się pozbawionych sensu czy też wyrwanych z kontekstu.

Książka ta powstała na życzenie wielu Czytelniczek, które wielokrotnie nalegały na powrót do świata Bethany i Logana. Na kartach tej powieści czeka Was wielka NIESPODZIANKA!

Wiele z Was bardzo chciało zajrzeć w duszę i serce Logana, gdy już spotkał Bethany. Uległam Waszym prośbom i zdecydowałam się dodać do kontynuacji ich wspólnej historii kilka scen, które miałyście już okazję czytać w pierwszym tomie. Jednak tym razem są one przedstawione z perspektywy Logana – naszego ulubionego mrocznego bohatera – i pozwalają Wam poznać jego myśli, emocje i… PRAGNIENIA! Natomiast uprzedzam, że te sceny z perspektywy Logana, w których poznał Elizabeth, a które czytałyście już w pierwszej części, nie przedstawią Wam pełnego obrazu ich relacji, która rozgrywała się w pierwszym tomie. Dlatego całość tej historii będzie w pełni zrozumiała tylko dla osób, które zaczęły swoją przygodę od pierwszej części – Ukochanej gangstera.

A teraz bez dalszego przynudzania życzę wam wielu mocnych wrażeń podczas lektury!!!

Oto jak kocha najniebezpieczniejszy mężczyzna podziemia…ROZDZIAŁ
PIERWSZY

Zanim się poznali

Mówi się, że każdy może ożywić w sobie bestię, jeśli tylko znajdzie się w sprzyjających temu okolicznościach. Świat, w którym żyję, ma tylko kilka zasad – prymitywnych i bezwzględnych. Ostatecznie jedyne, co się liczy, to przetrwanie i uniknięcie znalezienia się na niewłaściwym końcu łańcucha pokarmowego.

Muszę wywalczyć sobie każdy oddech, a osobą, która najbardziej chce mi go wyrwać z piersi, jest mój ojciec. Odliczam sekundy do momentu, kiedy tu wejdzie i znów włoży maskę kata, żeby całymi godzinami się nade mną znęcać. Tak wygląda jego rzeczywistość, za dnia jest wielkim i obracającym milionami biznesmenem, a w nocy mordercą obracającym nożami.

W tym domu dzieci przed pójściem spać nie oglądają bajki, a w nocy nie tyle mają koszmary, ile rzeczywiście w nich uczestniczą.

Marco lubi nazywać to pomieszczenie salą tajemnic, ponieważ cokolwiek by się tu wydarzyło, na zawsze zostaje uwięzione między tymi ścianami. Nie wymkną się stąd żadne, nawet najgłośniejsze krzyki. Pamiętam dzień, kiedy wszedłem tu po raz pierwszy. Wyszedłem z roztrzaskaną kością ręki, dźgnięty i draśnięty w kilkunastu miejscach. Potem już wszystkie dni wyglądały identycznie, a moje ciało zebrało taką kolekcję blizn, że bez charakteryzacji z powodzeniem sprawdziłbym się jako Freddy Krueger w Koszmarze z ulicy Wiązów. Dziś było tak samo…

– Czas na trening! – woła ojciec autorytarnym tonem.

Odchylam się na oparcie fotela obitego czarną tapicerką i spoglądam w stronę mężczyzny, starając się stłumić targającą mną nienawiść.

On za to już od progu wydaje się podekscytowany w chory sposób. Wyczekuje, kiedy będzie mógł dać upust zgromadzonej w nim agresji.

A tuż za nim kroczy Cleo. Stawia małe, niepewne kroki ze wzrokiem wbitym w podłogę.

– Ojcze…

– Ani słowa, Logan – wtrąca mężczyzna. – Wiesz, jaka jest twoja rola, i będzie lepiej dla wszystkich, jeśli odegrasz ją doskonale.

Zaciskam szczęki, czując, jak zgrzytają mi zęby. W tym czasie mój ojciec, Marco Roth, rozpoczyna przygotowania do tego, co tak naprawdę go kręci. Do przemocy pod każdą postacią.

Na niewielkim stoliku układa wypolerowane narzędzia. Noże, skalpele i tym podobne ostrza połyskują w świetle żarówki. Potem ojciec zbliża się do mnie, by zapiąć tytanowe kajdanki na moich nadgarstkach. To zbędne, bo i tak nie zamierzam stawiać oporu czy okazywać nieposłuszeństwa. On zaś uwielbia wszystko, co dokarmia jego poczucie władzy.

– Ale Cleo…

Nim mogę dokończyć, obręcze skuwają także jej ręce. Widzę, jak niespokojnie szoruje paznokciami o oparcie swojego siedzenia, ale nie robi nic więcej. Wie, że jej nie wolno. Że w tej akurat sali jest bezsilna, bo wchodząc tu, przekracza się bramy piekieł. I idzie się na spotkanie z szatanem, który przez dokładnie sześćdziesiąt minut będzie raz po raz próbował złamać swoją ofiarę.

– Ostatnia lekcja nie poszła ci najlepiej, dlatego Cleo będzie twoją dodatkową motywacją – oznajmia.

– Nic jej nie rób.

Ojciec obraca w palcach swój ulubiony nóż z postrzępionym ostrzem.

– To zależy tylko od ciebie. – Uśmiecha się. – Wiesz, że ona nie ma dla mnie zbyt wielkiej wartości. Dlatego lepiej, żebyś ty okazał się cenny.

Skurwiel.

Podrywam się na fotelu, marząc, by wreszcie rzucić się na niego i odpłacić mu za wszystko, co nam zrobił. Najlepiej podrzynając mu gardło. Naprawdę głęboko. Albo miażdżąc tchawicę pod własnymi palcami.

– Jesteś pieprzonym…

– Logan, nie! – piszczy Cleo. – Proszę, nie…

Ojciec przechyla głowę na bok. Przesuwa kciuk po grzbiecie noża.

– Widzisz? – mruczy szyderczo. – Ona nie potrafi być niczym więcej niż ofiarą. Kobiety już takie są. Gdzieś głęboko marzą, żeby je zdominować i poprowadzić. Prawda?

Wiem, że nie mogę dać się sprowokować, bo to Cleo zapłaci cenę za moje błędy. Spoglądam na moją siostrę, która cała dygocze.

– Prawda – odpowiadam.

– A jeśli ona jest ofiarą, kim ty będziesz? – Przystawia czubek ostrza do mojego torsu i przesuwa nim w stronę brzucha. – Kim będziesz?

– Oprawcą.

– Znasz zasady. – Znienacka, bez żadnego ostrzeżenia kilka centymetrów noża wbija się w mój bark. – Nie waż się krzyczeć – dodaje.

Przywołuję na twarz maskę obojętności.

– Nie zamierzam. – Uśmiecham się uśmiechem idealnie dopasowanym do grymasu ojca.

– Ona by sobie z tym nie poradziła, więc zalecam, żebyś ty sobie z tym poradził – warczy. – Żadnych łez ani wrzasków, bo ona poniesie karę. O wiele dotkliwszą.

Pierdol się.

Nóż obraca się w mojej ranie, a ząbkowane ostrze rozszarpuje mi wnętrzności. Lekceważę ból, który promieniuje wzdłuż całego ramienia.

– Nic się nie stanie – zapewniam Cleo.

Prędzej sam się zadźgam, niż dam satysfakcję temu sadyście i pozwolę mu skrzywdzić moją siostrę. Zmuszam się do równomiernego oddechu i pozostaję w bezruchu.

– Może coś jej złamię? – pyta, wbijając nóż nieco głębiej. Jego wzrok śledzi ostrze i sączącą się z rany krew z dziwną fascynacją. Czarne tęczówki mienią się czymś mrocznym. Spowija go typowa dla niego władcza aura. Pławi się w zadawaniu cierpienia. Rozkoszuje tym, że mógłby rozerwać mi tętnicę, i pewnie tego chce.

Może i jestem jego następcą, ale przez to stałem się też rywalem.

Zerkam w bok i widzę, że Cleo z trudem tłumi łkanie.

– Nic się nie stanie – powtarzam. – Nie patrz, Cleo.

Nie słucha mnie. Wpatruje się nie we mnie, tylko w lejącą się strumieniem krew.

– Przepraszam.

Mogę to słowo odczytać jedynie z ruchu jej warg. Tego szeptu nie powinno wyłapać ludzkie ucho, ale ojciec odwraca się błyskawicznie w jej kierunku, przyłapując ją na tym zabronionym objawie słabości.

– Nie przepraszaj go – grzmi. – I nie becz, do kurwy nędzy, bo dam ci lepszy powód do płaczu.

I spełnia swoją groźbę. Mknie nożem w dół, rozcinając moją skórę od ramienia do łokcia.

Gorąco pulsuje w moich żyłach, szkarłat brudzi moje ubranie i fotel, czerwone smugi tworzą po chwili na podłodze kałuże krwi, ale ból jest ledwie tłem.

– Wychodzisz z wprawy? – kpię. – Bo prawie nic nie czuję.

Ojciec zmienia narzędzie do katowania. Sięga po srebrzący się skalpel. Jednak ten jest inny od pozostałych. Marco zamówił go specjalnie do urzeczywistniania swoich najbardziej poronionych kaprysów. Skalpel ma pięć ostrzy wychodzących z jednego uchwytu i przypomina łapy niedźwiedzia zagrzebujące się w ofierze. Ten przedmiot służy do tego samego. Do rozszarpywania ofiary.

– Mój syn ma być najtwardszym mężczyzną, jaki stąpał po tej planecie. – Tnie mnie głębiej. Kawałek po kawałku.

Sekunda i ostrze noża tkwi już w mojej dłoni. Sterczy pionowo, wciąż delikatnie wibrując. Roznosi ból do najdalszych zakończeń nerwowych.

– Nie… – wyrywa mi się z ust.

Ojciec unosi brew.

– Nie? – Czubkiem noża muska moją grdykę.

Rozciągam wargi w drwiącym uśmiechu.

– Nie przestraszysz mnie – mówię.

Ból emanuje do opuszek moich palców. Oddycham głęboko i przez chwilę wydaje mi się, że powietrze rozsadzi mi płuca, ale nie okazuję żadnej emocji. Jeśli się poddam, jeśli pokażę za dużo…

Cleo zaciska powieki tak mocno, że jej oblicze szpecą zmarszczki.

– Wiele razy zostaniesz ranny. Będziesz postrzelony, połamany, torturowany, jeśli dorwą cię wrogowie. Będą chcieli spuścić z ciebie krew, a ty co wtedy zrobisz? – pyta ojciec, a gdy milczę, ponownie kręci ostrzem w ranie. – Co zrobisz, Logan? – ponawia.

– Pozwolę im na to… i nie okażę… słabości.

– Jasne, kurwa, że tak właśnie zrobisz. – Przyciska moją głowę do oparcia fotela. – W innym wypadku ja zrobię ci coś o wiele gorszego.

– Nie wątpię.

Zaciska palce, niemal odcinając mi dopływ tlenu. Marco wbija pociemniałe spojrzenie w córkę.

– A potem zrobię to Cleo.

Mała kuli się jak spłoszone zwierzątko w sidłach.

Dźwięk jej imienia i widok jej paniki rozniecają we mnie jeszcze większy gniew. I nagle jestem zbyt wkurwiony i zdeterminowany, żeby czuć ból. Kompletnie mnie to znieczula.

– Nic jej nie zrobisz, sukinsynu – syczę.

– Jej marny los leży w twoich rękach. – Zaciera dłonie. – Runda druga?

– Pokaż, co potrafisz – rzucam zachęcająco.

Wiem, że chce mojego strachu. Upoiłby się nim, ale przestałem obawiać się go już dawno temu. Lęk przykryły pogarda i inne emocje. Poza tym odwiedzałem ten pokój już wystarczająco dużo razy, by przywyknąć do tortur, którymi tak lubi się parać.

Za każdym razem wychodzę stąd coraz bardziej niezniszczalny.

I za każdym razem potwór drzemiący w moim wnętrzu jest coraz bliżej wybudzenia się ze śpiączki i zerwania się z łańcucha, by siać zniszczenie – zaczynając od Marca Rotha, który dzierży teraz w dłoni złotą zapalniczkę.

– Zapalniczka?

Jednym ruchem wznieca płomień. Następnie nadpala ostrze noża, dopóki metalowe ząbki nie zaczynają mienić się na pomarańczowo niczym nagrzany, rozżarzony węgiel.

– Logan. – Cleo gapi się na poczynania ojca i zaczyna szarpać za trzymające ją kajdany.

– Siedź cicho, Cleo – nakazuję.

– Ojcze, proszę… – Jej loki lepią się do wilgotnych policzków. – Nie rób mu tego…

W pierwszym odruchu mam ochotę wrzasnąć na nią, by się zamknęła. By nigdy go o nic nie błagała, ale ona jest znacznie młodsza, nie rozumie, że najgorsze, co można zrobić, to prosić potwora o litość. To go tylko rozjusza.

Ojciec podchodzi powoli do Cleo. Zupełnie, jakby się zakradał.

– Prosisz mnie? – powtarza.

– Tak – chlipie. Jej dłonie są zwinięte w piąstki.

Nie. Nie. Nie, do diabła!

– Nie. Nie odzywaj się, Cleo. Miałaś nie mówić ani słowa i mi zaufać – warczę, by przykuć jej uwagę.

– Wiesz, jak to wygląda, Cleo. Trening musi się odbyć. – W oczach ojca pojawia się jakaś iskra. – Jeśli nie zrobię tego jemu, zrobię to tobie. Tego chcesz? – Dotyka kciukiem jej włosów, zbierając kosmyk za ucho. Ten dotyk mógłby uchodzić za czuły, jednak ani ja, ani moja siostra nie dajemy nabrać się na tę sztuczkę.

W jego ruchach kryją się zadowolenie i niecierpliwość, bo jakąkolwiek decyzję podjęłaby Cleo, on i tak zwycięży.

– Zaprzecz – nakazuję jej. – Nic mi nie jest. Wszystko w porządku. To się zagoi, po prostu zaprzecz. – Naprężam mięśnie nadgarstków tak, że aż trzeszczą podłokietniki.

Ona jednak nic nie robi. Przygryza usta prawie do krwi, ale się nie wycofuje.

Cholera. Kurwa mać. Nie wierzę, że to się dzieje. Ona nie może mu tego dać. Nie może. Nie poradzi sobie z tym. Jest za delikatna. Zbyt krucha.

– Twój brat chce cię chronić. Ty też byś tego chciała, prawda, kruszynko?

Cleo ulegle spuszcza wzrok. Wie, że ma do czynienia z demonem, ale zaraz unosi na niego spojrzenie i cicho potwierdza:

– Tak.

Nie. Nie. Nie…

Ojciec wraca do mnie i wwierca we mnie czarne tęczówki. Wydaje mi się, że potrafi odgadnąć, jakie myśli kołaczą mi się teraz w głowie.

– Widzisz? To tutaj tkwi błąd. – Stuka rękojeścią noża w blat stolika, na którym jest taca z tymi pieprzonymi narzędziami. – Jeśli naprawdę chciałeś ją chronić, trzeba było sprawić, żeby cię znienawidziła. Wtedy ona nie chciałaby dla ciebie cierpieć. A teraz… – Urywa, odkładając nóż. Przechadza się wzdłuż pomieszczenia. Planuje. Snuje wizje. Brutalne i wstrętne. O niej.

– Nie waż się nic jej robić! – krzyczę.

Marco rzuca się na mnie i chwyta mnie za kołnierz koszuli.

– Nigdy mi nie rozkazuj – warczy. – Przez ciebie to będzie o wiele gorsze dla niej. – Podwija rękawy marynarki.

Dreszcz wstrząsa ciałem Cleo.

– Tato… – mamrocze.

Ojciec ją ignoruje. Wodzi wzrokiem po rzędzie obrazów zawieszonych na ścianie. Wszystkie są ciemne i napawają grozą, a czerwone lampki zawieszone pod sufitem nadają im złowróżbny wyraz.

Założę się, że inspirują go do czegoś pojebanego.

– Nie chcę jej okaleczać, bo blizny na jej ciele będą w przyszłości problemem dla jej męża, a to z kolei będzie problemem dla nas i dla ewentualnych sojuszy i biznesmenów – odzywa się w końcu.

Skręcają mi się trzewia. Wcale nie czuję ulgi, wręcz przeciwnie – martwię się jeszcze bardziej. Cleo w przyszłości będzie jego inwestycją biznesową. Sprzeda ją jak inne towary, a trwale uszkodzony produkt traci na wartości. Nie oznacza to jednak, że ojciec nie znajdzie sposobu, by się na mnie odegrać.

– Co jej zrobisz? – pytam.

– Może coś jej złamię? – Łapie jej drobny przegub. – A może tobie? Jeśli Cleo przeprosi za swoje zachowanie i poprosi, żebyśmy wrócili do przerwanego treningu z tobą, zostawię ją w spokoju.

Wypuszczam oddech i patrzę na siostrę.

– Zrób to, Cleo – żądam lodowatym tonem, na który się wzdryga.

– Właśnie. Zrób to. Powiedz, żebym złamał coś twojemu bratu, a nie tobie – dodaje ojciec ze śmiechem.

Zapada cisza.

Cleo patrzy na mnie, a na końcówkach jej rzęs wiszą już łzy.

Wiem, że czuje się winna. Odpowiedzialna za to, że ojciec wykorzystuje ją przeciwko mnie, a to, że musi tu siedzieć i bezradnie to oglądać…

– Nie – szepcze.

Tym, co słyszę później i jeszcze przez wiele, wiele kolejnych nocy, jest trzask kości Cleo, a potem jej krzyk.

Marco Roth znów udowodnił mi, że miał rację.

Jeśli zależało mi na tym, aby ją chronić, powinienem był sprawić, żeby mnie znienawidziła. Wtedy nie chciałaby dla mnie cierpieć. Tymczasem poświęciła się, bo mnie kocha.

A miłość jest najgorszym, co może spotkać człowieka, który musi codziennie żyć między potworami.ROZDZIAŁ
DRUGI

Nie jestem do końca pewien, co wyrywa mnie ze snu, ale czuję w żołądku palący niepokój, a ciemność zalegająca w pomieszczeniu tylko go potęguje.

– Nie! – słyszę krzyk i od razu go rozpoznaję. To jej głos. Głos, który często roznosi się korytarzami tego domu pod osłoną nocy. Zwłaszcza gdy ten skurwiel, którego każą mi nazywać ojcem, wpada w szał.

– Zamknij się, dziwko – dobiega inny: męski i nieznajomy.

Odrzucam kołdrę i siadam, lekceważąc ból po treningach w sali tajemnic. Nasłuchuję innych dźwięków.

– Proszę. Nie róbcie tego – rozlega się błaganie matki.

Oddech więźnie mi w płucach. Nienawidzę takich nocy. Nienawidzę swojej bezradności i praw, według których muszę siedzieć bezczynnie za­mknięty w swojej sypialni, gdy do moich uszu dociera coraz głośniejsze kwilenie matki. Jestem zmuszany udawać obojętnego. Nieporuszonego. Ktoś taki jak ja prędzej czy później musi stać się skorupą wyzutą z emocji. Musi przeobrazić się w pozbawionego uczuć potwora.

Albo stanie się ofiarą. Jak ona, a ofiarom nikt nie pomaga. Nie tutaj.

Kurwa. Kurwa. Kurwa mać.

– Twój pierdolony mąż najwyraźniej nie zna się zbyt dobrze na tresowaniu suk – znów słyszę obcego mężczyznę. – Co powiedziałem?

W przestrzeni roznosi się pełen bólu krzyk, a za nim inne stłumione odgłosy.

Coś jest nie tak. Ojciec czasami zaprasza do domu bandę swoich równie sadystycznych przydupasów, żeby mogli się zabawić, ale matka jest zwykle tylko jego prywatnym workiem treningowym. W tych grupowych chorych rozrywkach biorą zaś udział dziwki i to na nich ci zwyrodnialcy dają upust swoim pojebanym pragnieniom, ale teraz…

Teraz jest inaczej. Strzały rozlegające się w tle upewniają mnie, że to nie ojciec wyładowuje swoje frustracje na matce, tylko… Ktoś dostał się na nasze terytorium!

Wróg.

– Dam ci podpowiedź – charczy ktoś. – Kazał ci się zamknąć. Najbardziej lubimy milczące dziwki.

Zrywam się na nogi, gdy znów słyszę szloch matki, a potem dźwięki zadawanych ciosów. Pod powiekami pojawia się obraz jakiegoś sukinsyna okładającego ją pięściami, gdy leży na podłodze.

Wściekłość rozlewa się w moim krwiobiegu i zupełnie mnie zaślepia. Sam nie wiem, kiedy staję ukryty za marmurowymi kolumnami na piętrze, by obserwować zza barierek, co dzieje się na dole.

– Jak… Jak się tu dostaliście? – pyta moja matka.

Odpowiada jej rechot jednego z trzech sukinsynów, którzy osaczyli ją jak hieny swoją zdobycz.

Zauważam, że moja matka leży skulona w kącie pod ścianą na zimnej granitowej podłodze. Jej elegancka piżama jest podarta. Poplamione krwią strzępy materiału wiszą u jej rękawów.

Zabiję ich. Zatłukę. Każdego po kolei.

– Ona chyba myśli, że powinniśmy mieć trudności z wtargnięciem do jej fortecy – śmieje się drugi pojeb. Jest ubrany na czarno, a na jego lewej ręce lśnią trzy złote sygnety.

– Nasza ekipa wejdzie wszędzie. Powtórz to. Ludzie Mortella wejdą wszędzie! – odzywa się przywódca tego makabrycznego tria.

– Słyszysz strzały i krzyki? Nasi chłopcy dobrze się bawią. To ich ulubiona krwawa rozrywka.

– Sprawdź górę, wszyscy mają być martwi – poleca lider, a potem pochyla się, by złapać moją matkę za podbródek i odwrócić ku sobie. – Twój mężulek też niedługo dołączy do sterty trupów. Zabity. Ucciso. Per sempre. Na wieki – mówi, naśladując marnie włoski akcent.

Moja matka przyciska drżącą dłoń do piersi.

– Jego tutaj nie ma – odpowiada.

Jej słowa sprawiają, że na obliczach napastników maluje się złość. Jeden z nich uderza ją pięścią w twarz. Jej głowa odskakuje i kobieta uderza tyłem czaszki o ścianę. Z nosa cieknie jej strużka szkarłatnej krwi.

Zaciskam szczęki, gotowy wyjść ze swojej kryjówki i dać się zdemaskować, choć to wbrew zasadom. Wiem, gdzie w domu jest każda z wielu skrytek na broń. Wiem, gdzie i jaki znajdę pistolet. Gdzie zajrzeć, by dobyć nóż, gdzie sięgnąć po granat. Mój umysł działa teraz jak mapa, logicznie kalkulując, co zrobić, by najskuteczniej pomóc matce. By ją ocalić.

Jednak wtedy jeden z trzech skurwieli zerka na piętro, jak gdyby wyczuł moją obecność, i rusza za rozkazem swojego przywódcy, by sprawdzić pomieszczenia na górze, więc wbrew walczącym we mnie instynktom opiekuńczym cofam się, by się ukryć i uzbroić.

Słuchaj rozsądku. Na chłodno. Żadnego błędu. Powtarzam to sobie w duchu i chowam się w tajnej skrytce w najbliższym z pokoi.

– Tchórz uciekł? – Słyszę zniekształcone słowa tego, który śmiał podnieść rękę na moją matkę. Nie mogę się doczekać, aż połamię mu tę rękę w dziesięciu miejscach. Kość po kości.

– Nie… Nie było go. Nie ma. Proszę, nie róbcie tego – błaga ich matka.

Mam ochotę zakryć uszy, by zagłuszyć krzyki kobiety, której od dziecka zabroniono mi kochać.

W akompaniamencie jej chaotycznych próśb zaglądam do kilku tajnych miejsc, żeby znaleźć pistolet. Spod lady mahoniowego biurka wysuwa się niedostrzegalna na pierwszy rzut oka szuflada, z której wyjmuję długi nóż i glocka.

– Gdzie jest?

Słyszę, jak ją biją. Widzę w swojej pojebanej głowie, jak spada na nią grad ciosów, kalecząc jej wątłe ciało, robiąc siniaki, roztrzaskując żebra.

– Nie wiem – kwili.

– Gdzie jest ten chuj?

– Naprawdę… naprawdę nie wiem.

– To jesteś bezużyteczna – grzmi któryś po włosku, a potem rozlega się huk i…

Strzał.

Nie. Nie. Nie! Nie zabili jej…

Zrywam się w kierunku wyjścia, gdy pada kolejny strzał. Znacznie głośniejszy. Bliższy. Słyszę kroki na korytarzu. Wiem, że za chwilę jeden z tych pojebów, który urządził sobie zwiad terenu, staranuje drzwi. Zaciskam palce na glocku i celuję, jednocześnie sięgając do klamki.

Scena, którą obserwuję po ich uchyleniu, jest kurewsko zaskakująca.

Severo. Mój ochroniarz stoi za plecami tego obcego chuja, uderza jego barkiem o futrynę, by ten upuścił broń, a potem skręca mu kark. Zwłoki mężczyzny zwalają się u moich stóp, a ja patrzę niewzruszony na jego zamglone śmiercią, wytrzeszczone oczy.

Nie powinien był umierać tak szybko. Zasłużył na tortury, na których spuściliby z niego krew do ostatniej kropli.

– Cisza – nakazuje Severo, po czym próbuje mnie złapać i wyprowadzić z pomieszczenia.

Odsuwam się gwałtownie.

– Nie dotykaj mnie, dupku.

Zielone, lodowate oczy mrużą się groźnie.

– Odpowiadam za twoje bezpieczeństwo. Nie wejdziesz tam. Reszta sobie poradzi.

Zaciskam dłoń na ostrzu, które zdołałem ukryć pod piżamą.

– Mają moją matkę.

W dupie mam jego żądania. Tak naprawdę nie muszę go słuchać. Może i mój ojciec nim dyryguje, a on gotów byłby poćwiartować sobie kutasa pod jego dyktando, ale teraz nikt i nic mnie nie zatrzyma. Jeśli spróbują, przekonają się, że rzeczywiście jestem synem swojego ojca. Że bycie bestią mam w genach.

– Na wojnie straty są nieuniknione – rzuca Severo i pociąga mnie przez hol w stronę tego zasranego bunkra, w którym mnie zatrzaśnie jak tchórza.

– Zabiją ją.

Mój ochroniarz zatrzymuje się. Wytrąca mi z prawej dłoni pistolet, chwyta mnie za gardło i popycha, dopóki nie uderzam plecami o chropowatą, kamienną ścianę.

– Nie rób tego. Nie pokazuj, że ci zależy. Nigdy.

– To moja matka.

– Przez uczucia pozwoliłeś jej stać się bronią przeciwko tobie. – Pochyla się do mnie. – Jeśli zginie, wyjdzie ci to na dobre.

Wyswobodzenie się z uścisku, którym niemal zmiażdżył mi krtań, zajmuje mi mniej niż dwie sekundy. Zwykle miałbym z tym większą trudność. Odbywam regularne treningi właśnie z Severem, bo jest bezlitosnym wojownikiem, ale dziś to mną targają pierwotne, zabójcze instynkty.

Odpycham go od siebie i podsuwam ostrze noża do jego tchawicy.

– Ty skurwielu…

– Gniew też nie jest wskazany, jeśli pochodzi z bezradności. – Uśmiecha się kącikiem ust. – Nauczysz się być obojętny, a wtedy już nigdy nie poczujesz się tak jak dziś. Nigdy nie będziesz bezradny. Nie chciałbyś?

– Chciałbym cię zabić.

– Im szybciej zmienisz się w potwora, tym lepiej dla ciebie.

Pierdol się.

Napieram ostrzem na jego skórę. Widzę, jak przełyka ślinę.

To byłoby takie łatwe.

I dziś naprawdę by mi się podobało. Zrozumiałbym, dlaczego ojciec tak bardzo lubi mordować.

Wtedy słyszę coś, co prędko gasi mój gniew. Płacz mojej siostry. Cichy i daleki.

– Cleo. – Odwracam się, by ruszyć do jej sypialni.

Byłem pewien, że albo sama już się gdzieś ukryła, albo ochroniarze zabrali ją do schronu. Zna instrukcje postępowania w razie wtargnięcia wroga, a mimo to została w pokoju, nie bacząc na to, że jej łkanie może bardzo łatwo ją zdemaskować.

Zrywam się, by ruszyć do niej, ale Severo zastępuje mi drogę.

– Nie.

– Przyprowadź ją tutaj – nakazuję.

Potrząsa głową. Jego bezwzględne spojrzenie sugeruje, że ma gdzieś to, czy zgraja tych zbirów oszczędzi Cleo, czy ją zakatuje.

– Nie. Ty musisz to przetrwać, jesteś dziedzicem. Ona…

Właśnie o to chodzi. O jebane zasady rządzące światem podziemia. One mówią wyraźnie, by ocalić moją siostrę, ale dopiero w drugiej kolejności. Moje życie jest ważniejsze, tylko dlatego że jestem mężczyzną, a wyłącznie mężczyźni mogą dzierżyć władzę i przekazywać sobie przywództwo oraz obowiązki. Gdy ojciec wreszcie zdechnie, to ja go zastąpię. Ja będę musiał tarzać się w tym okrucieństwie aż do ostatniego oddechu, spodziewając się zdrady z każdej strony. Kończąc życie za życiem, kolekcjonując skradzione im dusze jak sam diabeł. A mimo to Cleo jest w o wiele gorszej sytuacji, bo zawsze będzie zdana na łaskę mężczyzn. Nikt nie jest przy niej jedynie po to, by się nią zaopiekować.

Nikt oprócz mnie.

Nie myślę, tylko działam. Wbijam nóż w klatkę piersiową Severa. Raz, drugi, trzeci.

– Powiedziałem – charczę, nie rozpoznając własnego głosu. – Mówiłem, że masz po nią iść.

Zanurzam ostrze w ciele, a krew spływa mi po palcach i plami podłogę. Czuję, że mam ją też na twarzy, dociera do mnie ten metaliczny zapach, który nagle wydaje się tak bardzo uzależniający.

Głowa Severa opada na bok. Na jego ustach zastyga ostatni uśmiech. Wygląda, jak gdyby naprawdę cieszył się, że w końcu umarł.

I może rzeczywiście tak jest.

Podnoszę glocka z podłogi i biegnę do pokoju Cleo. Mój wzrok przyzwyczaił się już do półmroku, bo w tym pomieszczeniu, podobnie jak w niemal każdym innym, palą się wyłącznie pojedyncze lampy przypominające pochodnie. Jedna z nich jarzy się także na szafce przy łóżku mojej siostry.

– Logan? – szepcze i wyciąga do mnie drobne, blade dłonie. Ma dopiero sześć lat. Sześcioletnia dziewczynka nie powinna musieć radzić sobie z tyloma popieprzonymi rzeczami, a ona nie ma wyboru.

Żadne z nas go nie ma.

– Chodź ze mną. – Podnoszę ją i stawiam na nogi, po czym pociągam za sobą. Chcę ją przytulić i wiem, że ona też tego chce, ale nie mogę. Po pierwsze nie mam na to czasu, po drugie ona rozkleiłaby się przez to jeszcze mocniej, a po trzecie i najważniejsze nie wolno mi tego robić.

– Mama… – szepcze, a broda jej drży.

Naciskam przycisk schowany we wnęce w podłodze. Ukryte za jedną ze ścian tajne przejście powoli się rozsuwa.

– Wchodź, Cleo. – Wpycham ją do środka, mimo jej protestów.

– Nie chcę. Nie lubię tam chodzić. Tam jest ciemno i gubię się w korytarzach. – Zerka na schody prowadzące w dół do wyjścia. Trzyma się mnie kurczowo i nie chce puścić, jakbym był jej jedyną szansą na ratunek.

– Proszę, musisz tam wejść, tam jest bezpiecznie – namawiam.

Zaprzecza ruchem głowy. Blond loki opadają na jej zapłakane policzki.

– Dlaczego mama krzyczy?

Prawda jest taka, że od kilku minut nie słyszałem, żeby krzyczała albo płakała, a to sprawia, że coś, co powinno być już tylko organem do tłoczenia tkwi, kolejnym mięśniem, zaciska się boleśnie.

– Sprawdzę – próbuję ją uspokoić.

– Pójdę z tobą.

– Zostaniesz tam.

– Masz krew na piżamie. – Wskazuje palcem na czerwone smugi na mojej koszuli.

– Skaleczyłem się.

Zaciska usta, a jej czoło się marszczy.

– Kłamiesz.

Wzdycham ciężko. Jest zbyt bystra jak na kilkulatkę.

– Kłamię – ustępuję i mimo że nie powinienem tego robić, gładzę ją po policzku. – A teraz siedź tutaj, dopóki po ciebie nie wrócę. – Zatrzaskuję tajne przejście i zabezpieczam je kodem. Podziemny labirynt prowadzący do wyjścia na bezpiecznym terenie został wybudowany już dawno temu i doskonale się sprawdza w takich sytuacjach. Znam każdy jego zakręt i wiem, że Cleo też. Nawet gdyby jakimś cudem komukolwiek z nieupoważnionych do tego osób udało się tam dostać, nikt z obcych nie wiedziałby, jak się tam poruszać i gdzie się ukryć.

Zmuszam się do odsunięcia od siostry, mimo że wciąż jest przerażona.

Nagle słyszę gwizdanie i odgłos ciężkich kroków na schodach.

– Wiem, że gdzieś tu jesteś, mały śmieciu – woła nieznajomy głos. – Nie chowaj się, chcę tylko odciąć ci głowę i rzucić w prezencie pod nogi tego skurwysyna twojego ojca, zanim go zabiję.

Rozlega się strzał, a po chwili cała wiązanka przekleństw po włosku. Potem kolejny strzał.

– Logan, nie wychodź! – krzyczy moja matka. Od wrzasków prawie zdarła sobie już struny głosowe, bo tak ją krzywdzili. Milczała tak długo, bo wiem, że nie ma już sił, by wypowiadać słowa, a mimo to próbuje mnie chronić.

Nigdy nie byłem dla niej dobrym synem, bo musiałem być odpowiednim synem dla potwora, ale teraz… Mam to w dupie i wychodzę. Ignoruję świszczące kule, krzyki oraz odgłosy walk toczących się nadal zarówno na podwórzu, jak i w budynku.

Muszę do niej iść.

– Logan, nie… – Moja matka płacze, a gdy widzę, w jakim jest stanie, na chwilę mnie paraliżuje. Potykam się na ostatnim schodku, gapiąc się na jej niemal nagie, zakrwawione ciało i twarz, którą ledwo rozpoznaję.

Co oni jej zrobili?

Zauważam wycelowaną we mnie lufę pistoletu. Ktoś strzela, ja też strzelam. Skurwiel upada, ale ja nie, mimo że z tej odległości nie ma mowy o chybieniu.

I wtedy to do mnie dociera.

Moja matka rzuciła się ostatkiem sił, by mnie osłonić. To jej ciało uderza z głuchym łoskotem o kafelki. To ją trafiono. To pod jej skórą tkwi nabój przeznaczony dla mnie.

Na pograniczu świadomości pakuję cały magazynek w mierzącego do mnie faceta i w jego towarzysza, ale i tak jest już za późno.

Moja matka kona w moich ramionach.

– Mamo… – szepczę, patrząc w jej rozszerzone źrenice.

Furia miesza się we mnie z bólem. Nic nie słyszę. Wiem, że zaraz ktoś może tutaj wpaść i mnie zatłuc. Jeden z ochroniarzy matki leży w przejściu z nożem wbitym w gardło. Gdzieś tam trwa bitwa, a ja klęczę na podłodze i powtarzam sobie, że nic nie czuję.

– Lo… Logan… Obiecaj mi, nigdy nie bądź… Nigdy nie… – Jej powieki opadają. Świadomość, że już nigdy nie będzie mi dane spojrzeć w te niebieskie oczy, jest niemal druzgocząca.

Severo miał rację. Zginęła, bo mi na niej zależało. Gdybym miał to w dupie, siedziałbym w miejscu, a ona nie osłoniłaby mnie przed śmiertelną kulą.

Chciałem ją ocalić, a ją zabiłem.

Umarła, a jej zimna ręka osunęła się po raz ostatni, dotykając mojej. Mimo że nie zdołała dokończyć swej prośby, wiem, co chciała powiedzieć.

O co chciała mnie błagać.

Nigdy nie bądź jak twój ojciec. Nie bądź potworem.

A jednak to właśnie dziś się nim staję.

Po raz pierwszy rzeczywiście nic nie czuję. I to mi się podoba.

* * *

koniec darmowego fragmentu
zapraszamy do zakupu pełnej wersji