Miłość między wersami - ebook

Pod­stawy:

Gi­tara

Prawo jazdy

Karty po­kła­dowe

Go­tówka

Plan po­dróży (wy­dru­ko­wany)

Port­fel i to­rebka

Bu­telka z wodą aka wspar­cie emo­cjo­nalne

Umi­la­cze:

Prze­ką­ski

Ma­ska na oczy

Oku­lary prze­ciw­sło­neczne

Ulu­biona bluza

Mi­lusi ko­cyk

No­tat­nik (na wszelki wy­pa­dek)

Elek­tro­nika:

Ta­blet

Słu­chawki

Lap­top

Ła­do­warki

Kon­sola Nico

Przy­bory to­a­le­towe:

Krem prze­ciw­sło­neczny

Ap­teczka

Szam­pon, od­żywka i żel

Ma­szynka i krem do go­le­nia

Elek­tryczna szczo­teczka i nić den­ty­styczna

Ko­sme­tyki do ma­ki­jażu

Płyn do de­ma­ki­jażu

Ciu­chy:

Pi­żama

Bie­li­zna

Stroje ką­pie­lowe

Na­rzutki

Su­kienki

Sta­niki spor­towe i leg­ginsy

T-shirty i spodenki (Nico)

Buty spor­towe

Buty do wody

Adi­dasy

San­dały

Szpilki

Su­kienka wy­brana przez mamę

Nowy szy­deł­ko­wany ze­staw

Nie wolno za­po­mnieć – Nico:

Ta­blet

Wy­kry­wacz me­talu

Lor­netka

Za­bawki

Ka­pe­lusz

Za­pa­sowe oku­lary

Dru­gie za­pa­sowe oku­lary

Long­sle­eve ką­pie­lowy (nie­bie­ski)

Ma­ska do snor­ke­lingu, rurka, płe­twy

Ką­pie­lówki

(te, które Dah­lia ku­piła dla niego i Rafy)

Słu­chawki

Książki

Buty do wodyROZ­DZIAŁ 1

El­lie

Nie­moż­liwe. – Uwiel­biam sama sie­bie ka­rać, więc prze­wi­jam da­lej ar­ty­kuł na ekra­nie kom­pu­tera, igno­ru­jąc żo­łą­dek za­ci­ska­jący się z każdą ko­lejną li­nijką ujaw­nia­jącą zdradę.

Ulu­bie­nica Ame­ryki i znana na ca­łym świe­cie gwiazda folk-popu Ava Rho­des ma tego lata wy­dać swój drugi al­bum z wy­twór­nią MIA Re­cords. Pio­sen­karka zo­stała od­kryta w Los An­ge­les przez Da­riusa Lar­kina w jed­nym z ba­rów, gdy śpie­wała co­ver Lies and Sto­len Lul­la­bies. Jesz­cze w tym sa­mym roku Ava wy­dała do­ce­niony przez kry­ty­ków de­biut Lo­oking Glass, dzięki któ­remu zdo­była Grammy, a jej ka­riera na­brała tempa.

Da­lej dzien­ni­karz roz­wo­dzi się nad suk­ce­sem pierw­szego krążka Avy, który uczy­nił z niej gwiazdę i zdo­był ty­tuł naj­lep­szego al­bumu roku. Był to też al­bum, który ja po­mo­głam na­pi­sać, o czym jed­nak nikt nie wie, bo moje na­zwi­sko ni­g­dzie się nie po­ja­wia.

I tak za sprawą nie­wi­dzial­nego ostrza, które Ava wbiła mi w plecy rok temu, tępy ból w piersi po­wraca.

– Wszystko w po­rządku?

Pod­no­szę głowę i wi­dzę, że para oczu w ko­lo­rze głę­bo­kiego brązu wbija we mnie wzrok. Ich od­cień może jest cie­pły i za­pra­sza­jący, ale te okre­śle­nia w żad­nym wy­padku nie do­ty­czą męż­czy­zny, do któ­rego te oczy na­leżą.

My­śla­łam, że na tym eta­pie – po ośmiu mie­sią­cach pra­co­wa­nia jako nia­nia jego syna i miesz­ka­nia z nimi – onie­śmie­la­jące spoj­rze­nie Ra­fa­ela Lo­peza mi spo­wsze­dnieje, jed­nak ono nie­zmien­nie wy­wo­łuje u mnie ta­kie same uczu­cia jak wtedy, gdy go po­zna­łam.

Obiek­tyw­nie mój szef jest przy­stoj­nym męż­czy­zną. Twa­rze ta­kie jak jego wi­duje się na okład­kach ma­ga­zy­nów. Do tego ma wręcz ocie­ka­jący au­to­ry­te­tem ni­ski głos i jest tak wy­soki i umię­śniony, że ja – uzna­wana po­wszech­nie za „tę wy­soką” – czuję się przy nim ma­lutka i kru­chutka. Sło­wem: ni­czego mu nie bra­kuje.

Go­rący sa­motny ta­tu­siek z ba­ga­żem emo­cjo­nal­nym więk­szym niż ten, który lon­dyń­skie He­ath­row prze­rzuca w cza­sie świąt? Pro­szę bar­dzo.

Ge­nialny mi­liar­der, który wraz z ku­zy­nem stwo­rzył Dwel­ling, naj­po­pu­lar­niej­szą apkę do wy­szu­ki­wa­nia nie­ru­cho­mo­ści? Nie­zno­śnie ba­nalne, ale i tak im­po­nu­jące, więc od­faj­ko­wu­jemy też to.

Fi­lan­trop, któ­rego ży­ciową mi­sją jest ra­to­wa­nie za­nie­dba­nych zwie­rząt, by na­stęp­nie dać im schro­nie­nie w swo­jej sto­dole za do­mem? Trzy razy tak, trzy razy więk­sza siła ra­że­nia.

W za­sa­dzie mo­gła­bym przez ja­kieś trzy­dzie­ści mi­nut wy­mie­niać po­zy­tywne ce­chy Ra­fa­ela, ale nic, ab­so­lut­nie nic, nie zrów­no­waży jego naj­więk­szej wady.

A mia­no­wi­cie tego, że jest moim sze­fem.

Ja­ka­kol­wiek iskra za­in­te­re­so­wa­nia, którą wznie­cił we mnie w cza­sach na­szej mło­do­ści, stra­ciła zna­cze­nie w chwili, gdy za­trud­nił mnie jako opie­kunkę swo­jego syna. Po­cząt­kowo było trudno, serce wa­liło mi jak dzi­kie za każ­dym ra­zem, kiedy li­ce­alna mi­łość zer­k­nęła w moją stronę, ale wy­star­czyło kilka spo­tkań, żeby fan­ta­zja, którą stwo­rzy­łam w swo­jej gło­wie na te­mat sa­mot­nego taty z Lake Wi­ste­ria, pę­kła jak bańka my­dlana.

Moja zmiana na­sta­wie­nia nie miała związku z tym, że po roz­wo­dzie za­czął się ubie­rać ina­czej – prze­ista­cza­jąc się przez te dwa lata w re­gu­lar­nego drwala. Wpły­nęło na nią ra­czej jego szorst­kie za­cho­wa­nie, idące chyba w pa­kie­cie z ciu­chami. Zniosę nie­ludz­kie ilo­ści fla­neli w kratę i cią­głe sprzą­ta­nie po za­ku­rzo­nych kow­boj­kach, ale nie­koń­czące się gry­masy i nie­ustanne da­wa­nie mi do zro­zu­mie­nia, że je­stem „obca”, choć pra­cuję dla niego bli­sko rok, to już za wiele.

To on stoi wła­śnie po dru­giej stro­nie wy­spy ku­chen­nej i prze­stę­puje z nogi na nogę, rzu­ca­jąc długi cień na mar­mu­rowy blat.

– Co jest nie tak?

– Czemu py­tasz? – Aż się wzdry­gam.

Dra­pie się po gru­bym, krót­kim za­ro­ście po­kry­wa­ją­cym po­łowę jego twa­rzy i szyi.

– A czy to ważne?

No jakby, skoro wcze­śniej go to nie in­te­re­so­wało. Dla­tego za­miast się otwo­rzyć i od­sło­nić, wolę za­cho­wać sta­tus quo.

– Wszystko w po­rządku. – Za­my­kam lap­topa z za­ska­ku­ją­cym jak na mnie opa­no­wa­niem.

– Skoro chcesz kła­mać mi pro­sto w twarz, przy­naj­mniej patrz mi w oczy.

– Nie kła­mię. – Od­wra­cam spoj­rze­nie.

– Nie­źle. A te­raz spró­buj raz jesz­cze, tylko nie od­wra­caj wzroku. Może wtedy mnie prze­ko­nasz.

W gło­wie po­ja­wia mi się wi­zja mo­ich dłoni za­ci­ska­ją­cych się na jego gar­dle. Nie je­stem agre­sywną osobą, ale Ra­fael ma w so­bie pe­wien dar, który wy­ciąga ze mnie to, co naj­gor­sze.

– Znowu mor­du­jesz mnie w my­ślach? – Mruży oczy.

– Ze szcze­gó­łami.

– Tru­ci­zna?

– As­fik­sja.

– Tak w ra­mach uroz­ma­ice­nia? – W jego oczach jak rzadko mi­go­czą iskierki.

– Za radą Nico.

– Mój syn za­czął ci do­ra­dzać w kwe­stii za­bi­ja­nia?

– Na­prawdę je­steś za­sko­czony? Bo­ha­te­rem jego ulu­bio­nego ko­miksu jest zło­czyńca.

Ką­ciki jego ust uno­szą się o uła­mek cen­ty­me­tra. Ten drobny, zwy­kły gest na­tych­miast po­pra­wia mi ze­psuty przez Avę na­strój, a na­wet prze­mie­nia go w en­tu­zjazm.

– Uśmiech­ną­łeś się!

– Nie. – Za­ci­ska usta w cie­niutką li­nię, ale już za późno.

– Wiem, co wi­dzia­łam. – Po­wstrzy­muję uśmiech i pod­cho­dzę do za­wie­szo­nej na lo­dówce ta­blicy su­cho­ście­ral­nej i ak­tu­ali­zuję wy­nik pod jego zdję­ciem z kro­niki li­ce­al­nej.

Kiedy on koń­czył szkołę, ja by­łam do­piero w pierw­szej kla­sie, ale wszy­scy znali Ra­fa­ela Lo­peza. Wszy­scy ucznio­wie z Wi­ste­ria High mają na jego punk­cie ob­se­sję – ze mną włącz­nie, choć za­biorę to ze sobą do grobu. Ale, mó­wiąc szcze­rze, trudno było mu się oprzeć. Gość był osła­bia­jąco przy­stoj­nym, nie­ziem­sko uta­len­to­wa­nym spor­tow­cem, a do tego uro­czym ner­dem.

Od­kąd za­czę­li­śmy li­czyć z Nico uśmie­chy Ra­fa­ela, nie wi­dzia­łam u niego tak sze­ro­kiego uśmie­chu jak ten z cza­sów li­ceum. To zdję­cie jest do­wo­dem na to, że na­wet naj­ja­śniej­sze gwiazdy przy­ga­sają, sta­jąc się w końcu cie­niem sa­mych sie­bie.

Nie­ła­two uwie­rzyć w to, że przez ostat­nie trzy mie­siące czło­wiek, który zgar­nął kie­dyś ty­tuł „naj­lep­szy uśmiech”, uśmiech­nął się je­dy­nie dwa­na­ście – te­raz już trzy­na­ście – razy. Jed­nego dnia w żar­tach za­pro­po­no­wa­łam, by­śmy za­pi­sy­wali ta­kie wy­padki, żeby nieco roz­luź­nić pa­nu­jącą w domu at­mos­ferę.

Nico trzyma tatę na dy­stans, a Ra­fael za wszelką cenę unika ja­kich­kol­wiek nie­przy­jem­no­ści w związku z sy­nem, więc uzna­łam, że obu przyda się odro­bina hu­moru.

Niech Bóg ma ich w opiece, skoro za ele­ment ko­me­diowy w ich ży­ciu ro­bię ja.

Zwy­kle je­stem tą przy­ja­ciółką, do któ­rej lu­dzie zgła­szają się, kiedy po­trze­bują wy­pić coś moc­niej­szego albo po­rząd­nie się wy­pła­kać, a nie tą, do któ­rej ude­rza się, żeby się po­śmiać, ale sta­ram się, jak mogę.

– Któ­re­goś dnia po­rwę to zdję­cie na ka­wałki – mówi do mo­ich ple­ców Ra­fael.

– Wtedy za­stą­pię je któ­rymś z cza­sów, gdy by­łeś nie­mow­la­kiem.

Za­my­kam mar­ker ście­ralny i od­kła­dam go z po­wro­tem pod ta­blicę.

– O czym ty mó­wisz? – Mruży oczy.

– Twoja cio­cia ma całą ko­lek­cję al­bu­mów po­świę­co­nych wy­łącz­nie to­bie.

– Po­ka­zy­wała ci je? – Mruga dwa razy.

– Tak. A za­raz po­tem od­ko­pała stare do­mowe na­gra­nia wi­deo. – Sunę wzro­kiem po jego twa­rzy. – Jak na ta­kiego an­ty­spo­łecz­nego zgryź­liwca w mło­do­ści mia­łeś za­ska­ku­jąco dużą po­trzebę by­cia w cen­trum uwagi. Ale kto mógłby mieć ci to za złe, skoro mia­łeś tak wy­pa­sioną ma­szynę do ka­ra­oke.

– To był sprzęt Lily. – Opa­le­ni­zna na jego po­licz­kach po­woli przy­biera od­cień różu.

– Se­rio? Nie zo­rien­to­wa­łam się, do tego stop­nia oku­po­wa­łeś mi­kro­fon.

– Zmu­siły mnie z Dah­lią.

Fakt, że ob­wi­nia obie przy­ja­ciółki ro­dziny, spra­wia, że mam ochotę za­wsty­dzić go jesz­cze bar­dziej, choć wiem, że nie kła­mie i sprzęt fak­tycz­nie na­le­żał do sióstr Mu­ñoz.

– Wiem tylko, że nikt nie ka­zał ci tak wczu­wać się w śpie­wa­nie Spice Girls. Tego je­stem pewna.

Ru­mie­niec szybko roz­lewa się na resztę twa­rzy.

– Nie mam po­ję­cia, o czym mó­wisz.

Wy­cią­gam te­le­fon.

– Mam tu gdzieś fil­mik, który mógłby od­świe­żyć ci pa­mięć. Daj mi chwilkę...

– Na­gra­łaś to?

– Oczy­wi­ście. Kiedy Nico albo ja mamy gor­szy dzień, na­strój po­pra­wiasz nam ty prze­brany za Sporty Spice.

– Upra­wia­łem sport, tylko tyle.

– I zna­łeś cały tekst Wan­nabe.

Ra­fael wzdy­cha, jakby nikt na świe­cie nie do­bi­jał go bar­dziej niż ja.

– Przy­po­mnij mi, dla­czego się z tobą mę­czę?

– Bo twoja mi­łość do syna jest sil­niej­sza niż nie­chęć do mnie.

Na jego czole po­ja­wia się długa zmarszczka.

– Nie czuję wo­bec cie­bie nie­chęci.

– Ale nie jest też tak, że mnie lu­bisz, prawda?

– Jesz­cze nie zde­cy­do­wa­łem. – Gła­dzi krótką brodę.

– Czy da się ja­koś przy­spie­szyć ten długi pro­ces de­cy­zyjny?

– Mo­żesz odejść?

Chi­cho­czę pod no­sem i jego wzrok pada na moje usta.

– Co? – Wy­cie­ram ką­cik pal­cem.

– Nic. – Kręci głową.

Wy­cią­gam znów te­le­fon i dla pew­no­ści spraw­dzam, czy nie mam cze­goś na zę­bach.

– El­lie!

Z dru­giej strony domu do­biega nas głos Nico krzy­czą­cego moje imię. Wy­pusz­czam ko­mórkę z ręki, a ta spada z ło­sko­tem na pod­łogę. Schy­lam się po nią i sy­czę prze­kleń­stwa. Moje ja­sne włosy opa­dają mi na twarz i cał­ko­wi­cie prze­sła­niają wzrok, wi­dzę więc je­dy­nie roz­świe­tlony ekran.

Czuję mro­wie­nie na karku, zer­kam przez ra­mię i do­strze­gam spoj­rze­nie Ra­fa­ela wbi­ja­jące się w mój ty­łek.

O mój Boże. Czemu on mnie ob­czaja?

Prze­su­wam cię­żar ciała, a jego wzrok su­nie wzdłuż mo­ich leg­gin­sów, co tylko po­twier­dza moje ob­ser­wa­cje. Gdyby to był ktoś inny, po­trak­to­wa­ła­bym to jako kom­ple­ment – wręcz mile wi­dziany po la­tach cze­pia­nia się swo­jego wy­glądu i na­rze­ka­nia na za małe cycki, ty­łek i le­d­wie wi­doczne krą­gło­ści – ale Ra­fael to nie „ktoś”.

Przy­naj­mniej nie dla mnie.

Nie spo­dzie­wa­łam się, że przy­ła­pię go na ob­ci­na­niu mnie wzro­kiem, ale skła­ma­ła­bym, gdy­bym po­wie­działa, że ani tro­chę mnie to nie kręci.

Żo­łą­dek pod­cho­dzi mi do gar­dła, kiedy się pro­stuję. Na­gły ruch przy­wraca Ra­fa­elowi ro­zum, przy­wo­łuje go do po­rządku.

Za­nim mam szansę wy­mam­ro­tać choćby słowo, jego wzrok w ułamku se­kundy zmie­nia się z roz­pa­lo­nego w znu­dzony. Gdyby jego za­in­te­re­so­wa­nie moją osobą tak mnie nie za­sko­czyło, by­ła­bym pod wra­że­niem, jak spraw­nie udało mu się przy­wo­łać wła­sną twarz do po­rządku.

Przez te wszyst­kie mie­siące, kiedy dla niego pra­cuję, Ra­fael nie wy­ka­zał za­in­te­re­so­wa­nia ani mną, ani żadną inną ko­bietą w oko­licy. Ptaszki ćwier­kają, że nie miał ni­kogo, od­kąd po­nad dwa lata wcze­śniej roz­wiódł się z Hil­lary.

Po prze­pra­co­wa­niu tu ośmiu mie­sięcy mogę po­twier­dzić, że choć Ra­fael jest jedną z naj­lep­szych par­tii w mie­ście, nie szuka ab­so­lut­nie żad­nej re­la­cji, na­wet pla­to­nicz­nej.

Nico znów mnie woła, wy­cho­dzi za­tem na to, że jego brak cier­pli­wo­ści ra­tuje mnie z opre­sji.

– Już idę! – Bie­gnę w stronę wyj­ścia z kuchni.

– Ele­anor? – Głę­boki głos Rafy spra­wia, że się ob­ra­cam.

Gdy staję twa­rzą w twarz z po­nu­rym ol­brzy­mem, po moim krę­go­słu­pie prze­biega dreszcz.

– Dla­czego upar­cie mnie tak na­zy­wasz?

Przy tym, ile mu­szą wa­żyć te jego mię­śnie, lek­kość, z jaką wzru­sza ra­mio­nami, jest dla mnie nie­małą nie­spo­dzianką.

Prze­ły­kam ślinę i po­wstrzy­muję chęć po­wie­dze­nia cze­goś, za co mo­gła­bym stra­cić ro­botę.

– Wszy­scy mó­wią na mnie El­lie.

– Wiem – od­po­wiada po chwili.

– A mimo to cią­gle, z ja­kie­goś iry­tu­ją­cego po­wodu, zwra­casz się do mnie peł­nym imie­niem. – Za­zwy­czaj je­stem opa­no­wana, ale on ma w so­bie coś ta­kiego, że cała się jeżę.

– Prze­szka­dza ci to? – Jego su­chy ton drażni każdy z mo­ich ner­wów.

Wal­czę ze sobą: po­wie­dzieć, co my­ślę, czy zi­gno­ro­wać tę oczy­wi­stą próbę da­nia mi po­pa­lić.

– El­lie! – Tym ra­zem Nico krzy­czy gło­śniej, de­cy­du­jąc za mnie.

– Już idę! – Po­stę­puję kilka kro­ków w stronę ko­ry­ta­rza, ale za­trzy­muję się w po­ło­wie. – Tak w ogóle: chcia­łeś cze­goś? – py­tam Ra­fa­ela obrzy­dli­wie słod­kim gło­sem.

– Już nic. – Pod­cho­dzi do lo­dówki i otwiera drzwiczki szarp­nię­ciem, aż dzwo­nią bu­telki. Nie biorę tego do sie­bie, przez tych kilka mi­nut po­wie­dział do mnie wię­cej słów niż przez cały ty­dzień.

Ra­fael za­wsze mie­wał swoje hu­mory, ale w ostat­nim mie­siącu rzadko udaje mi się wy­cią­gnąć z niego wię­cej niż kilka słów jed­no­cze­śnie. Więk­szość ta­kich prób koń­czy się tak, jak się za­czyna – ogar­nia mnie zwąt­pie­nie, czy w ogóle warto pró­bo­wać do niego do­trzeć.

Lu­dzie tacy jak on nie pa­sują do lu­dzi ta­kich jak ja. Ja czuję zde­cy­do­wa­nie za wiele, a on nie czuje pra­wie nic. Prze­ci­wień­stwa wcale się nie przy­cią­gają – bez względu na to, jaką pro­pa­gandę wci­skali nam na fi­zyce na­uczy­ciele, od­wra­ca­jąc uwagę ma­gne­sami.

Wy­bie­gam z kuchni, nim zja­wia się tu Nico. Pu­chate ró­żowe skar­petki – ko­lo­rowy pre­zent gwiazd­kowy od Nico, który uważa, że no­szę za dużo czerni – tłu­mią dźwięki kro­ków, gdy ru­szam ko­ry­ta­rzem.

Choć Ra­fael ma dość kasy, by jego pra­pra­praw­nuki były mi­liar­de­rami, i tak ku­pił działkę na obrze­żach Lake Wi­ste­ria, da­leko od je­ziora i wi­do­ków war­tych mi­lion do­la­rów. Po­cząt­kowo my­śla­łam, że wy­brał tę nie­ru­cho­mość, bo po­trze­bo­wał prze­strzeni dla zwie­rząt i sto­doły, ale szybko po­zna­łam prawdę.

Ra­fael ukrywa się przed świa­tem.

Po­mi­ja­jąc fakt, że Lo­pe­zo­wie nie mają są­sia­dów, ich dom jest uoso­bie­niem uroku, peł­nym ży­wych ko­lo­rów, wła­sno­ręcz­nie wy­bra­nych przez Nico. Jest tu też sala ki­nowa z nie­sa­mo­wi­cie wy­god­nymi fo­te­lami, w któ­rej mo­żemy oglą­dać naj­now­sze hity, no i oczy­wi­ście apar­ta­ment niani – trzy razy więk­szy niż moje stare miesz­ka­nie w Los An­ge­les. Mam tu wszystko, czego mo­gła­bym chcieć, a na­wet wię­cej. Pry­watne wej­ście dla go­ści, sa­lon, ła­zienkę wy­po­sa­żoną ni­czym spa i łóżko z bal­da­chi­mem, w któ­rym czuję się jak księż­niczka.

Znaj­duję Nico przy win­dzie, którą Ra­fael za­in­sta­lo­wał, żeby ma­łemu ła­twiej było po­ru­szać się po trzy­pię­tro­wym domu. Chło­piec stuka bu­tem o drew­nianą pod­łogę z po­iry­to­waną miną. Jest wyż­szy od więk­szo­ści dzie­cia­ków w tym wieku, oczy­wi­ście dzięki DNA swo­jego taty, przez co spra­wia wra­że­nie star­szego.

– Co tak długo? – Ła­pie mnie za rękę i cią­gnie do windy.

– Coś od­wró­ciło moją uwagę.

– Co?

– Twój tata się uśmiech­nął.

– Na­prawdę? – Nico pa­trzy na mnie roz­ba­wiony.

Wła­śnie to spoj­rze­nie jest po­wo­dem, dla któ­rego w ogóle wpa­dłam na po­mysł za­pi­sy­wa­nia uśmie­chów, bo nie­za­leż­nie od tego, czy Ra­fael zdaje so­bie z tego sprawę, czy nie, syn uwiel­bia jego uśmie­chy. Są sym­bo­lem na­dziei i szczę­ścia – dwóch rze­czy, któ­rych ostat­nio bar­dzo bra­kuje w tym domu, choć na­dal nie roz­gry­złam dla­czego.

Się­gam po­nad jego ciemną czu­pryną i wci­skam przy­cisk pro­wa­dzący do piw­nicy.

– Nie­wielki, ale mi nie umknął.

– Wow. Dwa dni z rzędu – stwier­dza z nie­do­wie­rza­niem Nico.

– Wy­gląda na to, że może jed­nak wy­gram za­kład – dro­czę się nie do końca na po­waż­nie. Je­śli Ra­fael uśmiech­nie się co­dzien­nie, trzy­dzie­ści dni z rzędu, Nico po­ży­czy mi swoją ulu­bioną za­bawkę na mie­siąc.

Dla dziecka to wię­cej niż dla mnie wy­grana na lo­te­rii i przej­ście na fi­nan­sową eme­ry­turę, cho­ciaż wciąż je­stem prze­cież za­le­d­wie dwu­dzie­sto­dzie­wię­cio­latką.

– O nie. – Udaje, że się mar­twi.

– Nic się nie sta­nie, je­śli prze­grasz. Zgo­dzę się na opiekę łą­czoną.

Sztur­cha mnie w bio­dro, chi­cho­cząc, a ja mierz­wię jego ciemną grzywę. Ale gdy pod­nosi na mnie wzrok zmru­żo­nych oczu, jego uśmiech ga­śnie.

– Co jest nie tak? – py­tam.

– Nic. – Obronny ton zbija mnie z tropu. Choć w przy­padku jego ojca je­stem do niego przy­zwy­cza­jona, ni­gdy nie sły­sza­łam, żeby chło­piec się tak od­zy­wał.

Nico marsz­czy czoło, ściąga oku­lary i prze­ciera je kra­wę­dzią nie­bie­skiej ko­szulki. Lubi sam wy­bie­rać so­bie ubra­nia – na dzi­siej­szy strój skła­dają się grube czer­wone oprawki pa­su­jące do bluzki i czer­wone adi­dasy.

Drzwi windy się otwie­rają, ale ma­lec jest zbyt po­chło­nięty wy­cie­ra­niem oku­la­rów, żeby się ru­szyć, więc blo­kuję drzwi i cze­kam. Nico mę­czy się ze szkłami i staje się co­raz bar­dziej sfru­stro­wany, ale wbrew sa­mej so­bie po­wstrzy­muję się z po­mocą.

Nico, jak każdy ośmio­la­tek, pra­gnie być sa­mo­dzielny, szcze­gól­nie że bli­sko pół­tora roku temu zdia­gno­zo­wano u niego re­ti­no­pa­tię barw­ni­kową. Zgod­nie z mo­imi póź­no­noc­nymi po­szu­ki­wa­niami w in­ter­ne­cie wspie­ra­nie dzieci w roz­wi­ja­niu sa­mo­dziel­no­ści jest ważne. W tym wy­padku tym waż­niej­sze, że jego wzrok stale się po­gar­sza i mło­dego co­raz bar­dziej de­ner­wuje to, że musi po­le­gać na in­nych.

Za­kłada oku­lary z po­wro­tem, usta ma za­ci­śnięte w cie­niutką li­nię.

– Wszystko w po­rządku? – py­tam.

– Yhm. – Mruży oczy, spo­glą­da­jąc na mnie, po czym je prze­ciera.

– Je­steś pewny?

– Tak. – Jego ostry ton wpra­wia mnie w osłu­pie­nie. Ociera się o mnie de­li­kat­nie, wy­cho­dząc z windy, w tej chwili nie­zmier­nie przy­po­mina ojca.

Otrzą­sam się, szybko po­trzą­sa­jąc głową.

– Do­brze, w ta­kim ra­zie pro­szę nieco zmie­nić na­sta­wie­nie, bo ina­czej bę­dzie pan dziś ćwi­czyć na fle­cie.

Mój ko­men­tarz chyba wy­rwał go z tego dziw­nego na­stroju, bo wzdy­cha ciężko.

– Prze­pra­szam.

– Nic się nie stało. Wszy­scy mamy cza­sem mu­chy w no­sie. – Wy­cho­dzę za nim z windy do piw­nicy.

Nie­długo po tym, jak z wpa­da­ją­cej po­po­łu­dniami na­uczy­cielki mu­zyki awan­so­wa­łam na miesz­ka­jącą w re­zy­den­cji nia­nię na pe­łen etat, Ra­fael prze­ro­bił nie­wy­koń­czoną piw­nicę na stu­dio na­gra­niowe, głów­nie ze względu na ze­staw per­ku­syjny, który jego syn do­stał od babci. Ogromną otwartą prze­strzeń wy­ło­żono ze wszyst­kich stron dźwię­kosz­czelną izo­la­cją, a także wy­po­sa­żono w naj­now­szy sprzęt do na­gry­wa­nia i tyle in­stru­men­tów, że gdy­bym chciała, mo­gła­bym na­grać tu cały al­bum.

Aż ści­ska mnie w żo­łądku na samą myśl, ale szybko biorę się w garść.

Prze­krę­cam pier­ścio­nek za­kry­wa­jący ta­tuaż na ma­łym palcu.

– Co ci dziś w du­szy gra?

Wzrok Nico błą­dzi mię­dzy ścianą, na któ­rej mie­ści się ko­lek­cja prze­róż­nych in­stru­men­tów smycz­ko­wych i dę­tych bla­sza­nych, a per­ku­sją, by w końcu paść na czarny for­te­pian.

– For­te­pian.

– Se­rio? – Gdyby nie to, że Ra­fael upiera się, żeby Nico ćwi­czył grę na for­te­pia­nie i skrzyp­cach przy­naj­mniej dwa razy w ty­go­dniu, wąt­pię, by ma­lec za­wra­cał so­bie głowę czymś in­nym niż bębny. Za­zwy­czaj mu­szę wy­ry­wać mu pa­łeczki z dłoni.

– Chcę spró­bo­wać cze­goś no­wego. – Nico ze ścią­gniętą twa­rzą kie­ruje się w stronę sie­dzi­ska. Na ten wi­dok aż kłuje mnie w sercu.

Sia­dam obok niego i igno­ruję chęć za­py­ta­nia go, co jest nie tak.

– Po­każ, na co cię stać, mój rock­ma­nie.ROZ­DZIAŁ 2

El­lie

Kiedy kładę Nico do spa­nia, wręcz pa­dam na twarz po wy­jąt­kowo dłu­giej se­sji ćwi­czeń. Nico ma przy­go­to­wy­wać się do swo­jego wy­stępu pod­czas Fe­sti­walu Tru­ska­wek w lipcu, ale był dziś ja­kiś nie­spo­kojny i dziw­nie mar­kotny. Wy­daje mi się, że po­trze­bo­wał tro­chę czasu, żeby prze­pra­co­wać tar­ga­jące nim uczu­cia, więc do­trzy­ma­łam mu to­wa­rzy­stwa, gdy on wy­ła­do­wy­wał emo­cje na kre­mo­wych kla­wi­szach for­te­pianu.

Je­śli ból Nico ma ja­kieś brzmie­nie, od­po­wia­da­łoby ono peł­nej uczuć pro­gre­sji – bo­le­sne, szczere i tak cho­ler­nie pod­szyte na­dzieją; coś jak roz­ry­wa­jąca tę­sk­nota.

Na­wet mu­zyka, któ­rej słu­chał pod­czas prysz­nica, była me­lan­cho­lijna. Uda­wa­łam jed­nak, że tego nie za­uwa­żam, gdy skła­da­łam pra­nie w jego po­koju obok.

– Po­czy­tamy ra­zem? – Nico wy­suwa dolną wargę.

Zer­kam na bu­dzik z su­per­bo­ha­te­rami na jego szafce noc­nej.

– Chęt­nie, ale jest późno, a ty ju­tro idziesz do szkoły.

– Pro­szę. – Składa dło­nie. – Tym ra­zem tylko jedna hi­sto­ria. Obie­cuję.

Za­wsze mia­łam pro­blem z od­ma­wia­niem. To jedna z mo­ich naj­więk­szych wad, szcze­gól­nie kiedy mowa o uro­czych dzie­cia­kach, które wy­ko­rzy­stują swoje szcze­nięce spoj­rze­nia i do­bre ma­niery ni­czym su­per­moce. Gdyby Ra­fael tu był, prze­wró­ciłby oczami i wal­nął mi ka­za­nie, ale sie­dzi te­raz w swoim biu­rze.

Przez ostat­nich kilka mie­sięcy kła­dze­nie Nico do snu prze­ro­dziło się w wy­łącz­nie mój obo­wią­zek. Wiem, że Ra­fael prze­stał pró­bo­wać ze względu na dziwne na­pię­cie, ja­kie na­ro­dziło się mię­dzy nim a sy­nem. Sta­ra­łam się prze­ko­nać szefa, żeby spró­bo­wał po­now­nie, ale on twier­dzi, że Nico chce czy­tać tylko ze mną.

Nie za­wsze by­li­śmy z ma­łym tak bli­sko – jest bar­dzo nie­ufny wo­bec ob­cych, ale krok po kroku więź, jaką na­wią­za­li­śmy przy mu­zyce, prze­szła na po­zo­stałe ele­menty ży­cia. Oboje mamy roz­wie­dzio­nych ro­dzi­ców i ko­chamy wy­ścigi For­muły 1, pew­nie dla­tego udało nam się zbu­do­wać silną re­la­cję, którą nie­zwy­kle so­bie ce­nię.

– El­lie? – Nico stuka mnie w ra­mię.

Wzdy­cham ciężko.

– Do­bra, po­suń się.

Ostroż­nie zdej­muje fi­gurki z le­wej strony łóżka i usta­wia je na szafce. W prze­ci­wień­stwie do in­nych za­ba­wek po­roz­rzu­ca­nych po domu i cze­ka­ją­cych na ko­lejną za­bawę Nico wy­jąt­kowo trosz­czy się o fi­gurki, które Ra­fael wy­dru­ko­wał dla niego w 3D. Mój szef sam je za­pro­jek­to­wał i po­ma­lo­wał, co sta­ram się wy­rzu­cić z pa­mięci, bo myśl, że mie­sią­cami pra­co­wał nad każdą z nich spe­cjal­nie dla swo­jego synka, roz­lewa po moim ciele nie­bez­pieczne fale cie­pła.

Nico z uśmie­chem kle­pie pu­ste miej­sce obok sie­bie.

Się­gam po dwa naj­now­sze na­bytki z jego re­gału i uno­szę, żeby sam wy­brał. Jako że ry­wa­li­za­cja roz­grywa się mię­dzy naj­now­szym ko­mik­sem o jego ulu­bio­nym su­per­bo­ha­te­rze a krótką ksią­żeczką pi­saną braj­lem, wiem, jaka bę­dzie de­cy­zja Nico, choć daję mu wy­bór.

– Na co masz dziś ochotę?

Mruży oczy i chyba całą wiecz­ność wpa­truje się w okładki. Jak na dzie­ciaka, który okrą­gły mie­siąc opo­wia­dał, że nie może się do­cze­kać tego ko­miksu, bar­dzo długo się de­cy­duje.

– Masz trzy se­kundy. Raz... dwa...

Moje brwi wę­drują aż do li­nii wło­sów, kiedy omija naj­now­sze wy­da­nie swo­jego ulu­bio­nego ko­miksu i za­miast niego chwyta za na­pi­saną braj­lem książkę.

Spraw­dzam mu tem­pe­ra­turę wierz­chem dłoni.

– Je­steś chory?

– Nie. – Od­py­cha mnie i otwiera książkę z taką siłą, że na pewno po­ła­mał jej grzbiet.

Za­nim ma szansę prze­czy­tać choć zda­nie, zgar­niam ksią­żeczkę z jego ko­lan i sia­dam na skraju łóżka.

– Hej.

Pró­buje od­zy­skać książkę, ale od­kła­dam ją poza za­się­giem jego dłoni.

– Co się dzieje?

– Nic. – Wpa­truje się w prze­strzeń przed sobą.

– Nie lu­bię na­ci­skać...

– To nie na­ci­skaj.

– Ale mar­twię się o cie­bie.

Mil­czy, pra­wie du­sząc mnie na­pię­ciem, ja­kie mię­dzy nami wy­ro­sło. Je­śli to tak czuje się Ra­fael, kiedy Nico go od­trąca, tro­chę le­piej ro­zu­miem jego kiep­ski na­strój, bo to ab­so­lut­nie nie do znie­sie­nia.

Nie je­stem jesz­cze go­towa się pod­dać, więc pró­buję po­now­nie.

– Za­wsze mo­żesz o wszyst­kim ze mną po­roz­ma­wiać. Bez względu na to, jak jest ci źle.

Jego spoj­rze­nie pada na za­ci­śnięte na koł­drze pię­ści.

– Nie mogę. Nie o tym.

Uno­szę pal­cami jego pod­bró­dek i zmu­szam do spoj­rze­nia mi w oczy.

– Czemu?

– Bo się boję. – Przy pra­cu­ją­cej kli­ma­ty­za­cji le­dwo sły­szę jego na­pięty głos.

– Czego?

Bie­rze głę­boki od­dech, a ja cze­kam cier­pli­wie – na roz­cza­ro­wa­nie, bo nie od­zywa się ani sło­wem.

– Czy cho­dzi o twoją mamę? – py­tam ła­god­nym to­nem.

Kręci głową tak mocno, że po­syła spły­wa­jące z wło­sów kro­pelki wody w po­wie­trze.

– Tatę?

Dolna warga mu drży, a oczy wy­peł­niają się łzami.

O cho­lera. Co na­ro­bił Ra­fael? Przy­gry­zam wargę, żeby po­wstrzy­mać się przed za­da­niem tego i dzie­się­ciu in­nych py­tań.

Ci­chut­kim gło­sem pyta:

– Obie­cu­jesz, że nie wy­ga­dasz?

Skręca mnie w żo­łądku z nie­pew­no­ści. Nie po­win­nam obie­cy­wać ta­kich rze­czy, ale je­śli dzięki temu Nico po­dzieli się ze mną tym, co go trapi, niech bę­dzie.

Igno­ruję swoje obawy i przy­ta­kuję.

– Ja­sne.

Za­nim znowu się od­zywa, mija trzy­dzie­ści dłu­gich se­kund, pod­czas któ­rych moje serce pę­dzi jak osza­lałe.

Po­je­dyn­cza łza spływa mu po po­liczku.

– Wzrok mi się po­gar­sza. Co­raz go­rzej wi­dzę w ciem­no­ści. Pole wi­dze­nia się za­węża.

Czuję się, jak­bym wła­śnie do­stała z pię­ści w brzuch.

– Och, Nico.

Ko­lejna łza su­nie po mo­krym szlaku w kie­runku drżą­cego pod­bródka.

– Mar­twię się.

– Oczy­wi­ście, to zro­zu­miałe. – Biorę głę­boki od­dech. – Dla­czego nie po­wie­dzia­łeś ta­cie?

– Bo nie chcę, żeby znów się smu­cił.

Ści­ska mnie w piersi, przej­muję ból ma­lu­jący się na jego buzi, jakby był mój.

Bra­kuje mi słów, przy­cią­gam go do sie­bie. Ża­łuję, że nie mogę zro­bić nic wię­cej, tylko sie­dzieć i cze­kać, aż czas po­zbawi go resz­tek wzroku.

Pew­nego dnia Nico nie bę­dzie w sta­nie wi­dzieć za wiele, być może wcale. To nie­spra­wie­dliwe, jest tak młody. Dzie­ciaki ta­kie jak on za­słu­gują na to, by czer­pać z ży­cia gar­ściami i bez prze­szkód, bez dia­gnoz wi­szą­cych im nad gło­wami i przy­po­mi­na­ją­cych, jak bar­dzo róż­nią się od ró­wie­śni­ków.

Od­gar­niam mu włosy z oczu.

– Je­śli masz z czymś pro­blem, twój tata na pewno chciałby o tym wie­dzieć.

– Nie, nie­prawda.

– Za­pew­niam cię. Dla­czego uwa­żasz ina­czej?

Nico tak długo nie od­po­wiada. Może już za­snął.

– Pła­kał u dok­tora – mówi w końcu drżą­cym gło­sem.

Za­mie­ram.

– Kiedy?

– W stycz­niu. – Broda też mu drży. – Sły­sza­łem go... w ła­zience.

– Je­steś pe­wien?

Kiwa głową.

Ból obu Lo­pe­zów ła­mie mi serce. Cier­pią w mil­cze­niu, a mo­gliby wza­jem­nie się wspie­rać. Jed­nak nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo sta­ram się ich do sie­bie przy­cią­gnąć, obaj wciąż się temu opie­rają.

– On nie wie, że ja wiem. – Po­ciąga no­sem, co po­wo­duje, że moja dziura w piersi jest jesz­cze więk­sza.

Ści­skam go de­li­kat­nie.

– Lu­dzie cza­sem pła­czą, to nic złego. To nor­malne, a na­wet zdrowe.

– Tak, ale nie­faj­nie, kiedy jest się po­wo­dem tego pła­czu. – Spusz­cza wzrok.

– Ale tata nie pła­kał przez cie­bie. Pła­kał, bo było mu przy­kro. – Nie wiem, co boli mnie bar­dziej: Ra­fael i jego za­ła­ma­nie sta­nem wzroku syna czy Nico bę­dący świad­kiem roz­sypki ojca.

Trudny wy­bór, tym bar­dziej kiedy wy­obrażę so­bie mo­jego chłod­nego, za­mknię­tego szefa to­ną­cego we łzach.

To nie byłby pierw­szy raz. Przy­po­mina mi się wspo­mnie­nie: na­sto­letni Ra­fael roz­kle­ja­jący się na par­kingu w wi­gi­lię, cał­ko­wi­cie nie­świa­domy, że sie­dzia­łam w sa­mo­cho­dzie obok.

Wtedy nie wie­dzia­łam, dla­czego pła­kał, ale do­my­śli­łam się, kiedy Jo­se­fina po­wie­działa, że rocz­nica śmierci jego matki przy­pada na dwu­dzie­stego trze­ciego grud­nia.

Wi­zja roz­mywa się, gdy Nico znów się od­zywa:

– To wcale nie brzmi le­piej.

Wzmac­niam ob­ję­cia.

– Przy­kro mi.

Ma­lec wtula się we mnie.

– To nie twoja wina.

– Nie, ale i tak mi przy­kro. Tyle czasu du­si­łeś to w so­bie...

Po­win­nam bar­dziej go przy­ci­snąć. Za­da­wać wię­cej py­tań. Zro­bić coś wię­cej, a nie stwo­rzyć tylko ja­kiś głupi licz­nik uśmie­chów w na­dziei, że to zbliży Nico i jego tatę do sie­bie.

Biorę głę­boki od­dech i mó­wię coś, co nie spodoba się mo­jemu pod­opiecz­nemu:

– Bę­dziesz mu­siał mu o tym po­wie­dzieć.

– Po­wiem. – Przy­tula mnie moc­niej.

– Kiedy?

– Po wy­cieczce? – Wzdryga się.

– Nie. – Od­su­wam się, żeby na niego spoj­rzeć. – Nie mo­żesz cze­kać trzy ty­go­dnie z czymś ta­kim.

– Czemu nie?

– Bo to twój tata. Po­wi­nien wie­dzieć, przez co prze­cho­dzisz, żeby mógł ci po­móc.

– Nic to nie zmieni, je­śli po­wiem mu już te­raz. – Zwie­sza ra­miona, jakby do tej pory sam niósł na bar­kach cię­żar ca­łego świata. – Moje oczy się nie na­pra­wią.

Choć bar­dzo chcia­ła­bym za­prze­czyć, Nico ma ra­cję. Nie mo­żemy zmie­nić jego dia­gnozy, ale to nie zna­czy, że musi cier­pieć w sa­mot­no­ści. Może li­czyć na na­sze wspar­cie.

– Je­śli się bo­isz, mogę po­roz­ma­wiać z nim w twoim imie­niu.

Przez jego twa­rzyczkę prze­myka czy­sta de­spe­ra­cja, wbija palce głę­biej w moje ra­mię, za­raz nad ta­tu­ażem ze stad­kiem ma­leń­kich mo­tyli.

– Nie! Pro­szę, pro­szę, pro­szę, El­lie. Jesz­cze nic nie mów. Przy­naj­mniej do­póki nie wró­cimy z wy­cieczki.

– Dla­czego chcesz cze­kać?

– Dziś się uśmiech­nął, a wczo­raj za­śmiał!

Na wspo­mnie­nie tego dźwięku, który tak mnie za­sko­czył, szcze­lina w mo­jej piersi je­dy­nie się po­głę­bia. Nie był to gło­śny ani ży­wio­łowy śmiech, ra­czej de­li­katny, lecz na tyle zna­czący, że do końca dnia z buzi Nico nie scho­dził uśmiech.

– On ostat­nio ni­gdy się nie śmieje. – Za­mglone oczy Nico spra­wiają, że w mo­ich też zbie­rają się łzy. – Nie chcę ze­psuć tego przed wa­ka­cjami.

Głę­bo­kie od­de­chy może nie uspo­koją mo­jego serca, ale dają mi chwilę, by oczy­ścić umysł.

– Mu­sisz być ze mną szczery i po­wie­dzieć, jak bar­dzo ci się po­gor­szyło od ostat­niego stycz­nio­wego ba­da­nia.

Prosi mnie, bym dała mu swój te­le­fon, i po­ka­zuje mi przy­kłady tego, jak obec­nie wi­dzi. Na kra­wę­dziach jego pola wi­dze­nia po­ja­wiły się cie­nie, jakby oglą­dał świat przez lor­netkę – przed tym wła­śnie ostrze­gał Ra­fa­ela le­karz. Nie jest tak źle, jak się oba­wia­łam, ale i tak bu­dzi to nie­po­kój, zwłasz­cza gdy weź­mie się pod uwagę jego młody wiek.

Choć nie chcę ry­zy­ko­wać utraty pracy z po­wodu ja­kiejś ta­jem­nicy, nie wiem, czy mam wy­bór, o ile nie chcę stra­cić za­ufa­nia Nico. Gdyby jego bez­pie­czeń­stwo na­prawdę było za­gro­żone, na­wet bym się nie za­sta­na­wiała, ale tym ra­zem mu za­ufam.

Wy­pusz­czam po­wie­trze.

– Dam ci czas do two­ich uro­dzin.

– Ale to za ty­dzień! – Jego bu­zia przy­biera od­cień zie­leni.

– Albo to, albo po­wiemy mu dziś.

Aż mnie skręca, szcze­gól­nie kiedy Nico wy­dyma usta, lecz mu­szę po­sta­wić na swoim.

– Nie chcę, żeby smu­cił się przed wa­ka­cjami – mówi.

– Ro­zu­miem to, ale wiesz, że trzeba mu po­wie­dzieć.

Od­po­wiada mi je­dy­nie głę­bo­kie zre­zy­gno­wane wes­tchnie­nie.

Uno­szę jego brodę, bo chcę, by spoj­rzał mi w oczy.

– Może te­raz jest mu smutno, ale wy­cieczka po­prawi mu na­strój.

– Tak my­ślisz?

– Wiem to. – Okej, może nie mam pew­no­ści, ale ni­gdy nie sły­sza­łam, żeby ktoś na­rze­kał, że źle się ba­wił na Ha­wa­jach.

Przy ca­łym wy­siłku, jaki Ra­fael wło­żył w pla­no­wa­nie tego wy­jazdu, włącz­nie z od­wo­ła­niem pier­wot­nego po­my­słu wy­prawy do Eu­ropy tylko dla­tego, że Nico do­stał ob­se­sji na punk­cie Ha­wa­jów, po tym, jak obej­rzał sto go­dzin fil­mi­ków na ich te­mat, wiem, że bę­dzie mu się po­do­bać.

A przy­naj­mniej taką mam na­dzieję.

– Do­bra. Po­wiem mu po na­stęp­nym week­en­dzie.

Ten mini-Lo­pez mnie wy­koń­czy. Ra­fael jest szorstki i trzyma swoje ser­du­cho za mu­rem z lodu, a Nico nosi je dum­nie na dłoni.

Zro­bi­ła­bym wszystko, co w mo­jej mocy, żeby je chro­nić, tak samo jak jego, na­wet je­śli ozna­cza to zło­że­nie obiet­nicy, że do­cho­wam se­kretu.ROZ­DZIAŁ 3

Ra­fael

Nie­na­wi­dzę tego, że w na­szej pry­wat­nej prze­strzeni bez prze­rwy znaj­duje się nia­nia, która za­kłóca moje co­dzienne ży­cie, ale dla Nico je­stem w sta­nie zro­bić wszystko. Choć bez pro­blemu mógł­bym wy­cho­wać syna wy­łącz­nie z po­mocą ro­dziny, Nico po­trze­buje ko­bie­cej ręki.

Po­trze­buje El­lie, choć wo­lał­bym tego nie przy­zna­wać.

Sam so­bie o tym przy­po­mi­nam, kiedy opie­ram się o ścianę na­prze­ciw drzwi sy­pialni mo­jego syna i wpa­truję w ze­ga­rek od Ri­charda Mille. Moje zde­ner­wo­wa­nie ro­śnie z każdą se­kundą. Kłu­jące w oczy dia­menty mi­go­czą wo­kół tar­czy, a mała wska­zówka zbliża się do dzie­siątki.

Za­zwy­czaj nie trzy­mam się tak sztywno czasu spa­nia, ale ostat­nio Nico był bar­dziej ma­rudny, za co wi­nić mogę tylko jego ła­miącą-za­sady-blond-nia­nię.

Jej ła­godny śmiech nie­sie się przez drzwi i ko­ry­tarz, po chwili do­łą­cza do niego chi­chot Nico. Ten ra­do­sny dźwięk wy­do­by­wa­jący się z gar­dła mo­jego syna to je­dyny po­wód, dla któ­rego zde­cy­do­wa­łem się za­trud­nić osobę bez do­świad­cze­nia w opiece nad dziećmi, ale za to z nie­zwy­kłym ta­len­tem do do­pro­wa­dza­nia mnie do szału.

Dwa lata temu, po tym, jak zło­ży­łem po­zew o roz­wód, Hil­lary ode­szła, Nico za­czął się zmie­niać. Jego nie­ustan­nie wa­ha­jące się na­stroje i draż­li­wość – choć zro­zu­miałe – były nie do znie­sie­nia, tym bar­dziej, że czu­łem się za nie od­po­wie­dzialny.

To ja za­żą­da­łem roz­wodu i choć Nico ni­gdy nie ob­wi­niał mnie o to, że jego mama nas opu­ściła, nie po­tra­fię wy­zbyć się wra­że­nia, że tak na­prawdę ma mi to za złe.

Na­sza re­la­cja za­częła się psuć pół­tora roku temu, gdy otrzy­mał dia­gnozę. Stop­niowo co­raz trud­niej było igno­ro­wać jego stan. Jego wzrok stale się po­gar­szał i mały za­czął re­zy­gno­wać ze wszyst­kiego, co uwiel­biał: przy­ja­ciół, na­szej ro­dziny, mu­zyki i mnie.

Mu­zyka za­wsze była dla Nico spo­so­bem na od­re­ago­wa­nie, dla­tego w ra­mach ostat­niej de­ski ra­tunku, bli­sko rok temu, po­sła­łem go na lek­cje do Bra­ku­ją­cego Akordu. Na po­czątku nie był za­do­wo­lony. Nie an­ga­żo­wał się, nie od­zy­wał ani nie gar­nął się do in­stru­men­tów, ale z po­mocą El­lie wresz­cie po­woli otwo­rzył się na nowo.

Przez cztery mie­siące mia­łem po­czu­cie, że mię­dzy nami znów jest do­brze, jed­nak na po­czątku roku coś się znowu ze­psuło.

I nie po­tra­fię tego na­pra­wić, nie­za­leż­nie od tego, jak bar­dzo się sta­ram. Py­ta­jąc go, co jest nie tak, nic nie wskó­ram, a speł­nia­nie jego za­chcia­nek jest tylko tym­cza­so­wym roz­wią­za­niem. Po­tem na­pięta at­mos­fera wraca.

Zmianą pla­nów wa­ka­cyj­nych z Eu­ropy na Ha­waje, tak jak chciał Nico, za­słu­ży­łem so­bie na nie­wielki uśmiech i wy­szep­tane do ucha „dzię­kuję”, lecz jego do­bry na­strój nie trwał zbyt długo.

A w każ­dym ra­zie mnie nie było dane za długo się nim na­cie­szyć.

Z za­my­śle­nia wy­rywa mnie El­lie, która wy­cho­dzi z sy­pialni i de­li­kat­nie za­myka za sobą drzwi, po czym opiera się o nie, jak gdyby opa­dła z sił.

Wzdy­cha chra­pli­wie i za­myka piwne oczy. Dłu­gie blond włosy się­gają jej aż do pasa, a w są­czą­cym się przez okno świe­tle księ­życa ich ko­lor przy­po­mina ra­czej sre­bro niż złoto.

Rzadko kiedy mam oka­zję przyj­rzeć się jej tak, by się nie zo­rien­to­wała. Za­zwy­czaj od razu do­strzega każde moje zer­k­nię­cie, uśmiech i ko­men­tarz, a ten jej ostatni wy­mysł w po­staci ta­belki z uśmie­chami spra­wia, że czuję się jak obiekt ba­dań. Dla­tego za­miast na­tych­miast zdra­dzić się ze swoją obec­no­ścią, sam prze­pro­wa­dzam nie­spieszną ob­ser­wa­cję.

El­lie nie lu­buje się w ko­lo­ro­wych do­dat­kach czy fal­ba­nia­stych, de­si­gner­skich ubra­niach jak Dah­lia Mu­ñoz – dziew­czyna, z którą mój ku­zyn zwią­zał się dzie­więć mie­sięcy temu. Nie śle­dzi też tren­dów do­ty­czą­cych ma­ki­jażu czy fry­zur jak Lily, druga z sióstr Mu­ñoz. W za­sa­dzie do­brze jej idzie ukry­wa­nie swo­jej oso­bo­wo­ści i tłam­sze­nie jej ogra­ni­czoną pa­letą czerni, bieli oraz sza­ro­ści. Bio­rąc pod uwagę, ile ciem­nych ubrań nosi, dziwi mnie, że nie po­far­bo­wała na ciemno swo­jej blond czu­pryny po to, by pa­so­wała do sty­lówy Roc­ko­wej Bar­bie.

Gdyby nie drobne ta­tu­aże roz­siane po ciele, uznał­bym, że jest rów­nie in­te­re­su­jąca co białe płótno.

Kłamca.

No do­bra. Jest rów­nie in­te­re­su­jąca, co płótno po­ma­lo­wane jed­nym ko­lo­rem.

Czar­nym.

W głę­bo­kim, atra­men­to­wym od­cie­niu, pa­su­ją­cym do po­nu­rych me­lo­dii, które wy­grywa późno w nocy, kiedy my­śli, że wszy­scy już śpią. Nie wie, że cza­sem słu­cham skryty pod osłoną cie­nia. Trudno mi oprzeć się jej ma­gne­ty­zmowi. Jej mu­zyka prze­ma­wia do mnie w spo­sób, w jaki żadne słowa nie po­tra­fią, i wła­śnie dla­tego coś nie­ustan­nie mnie do niej cią­gnie.

Skoro cho­dzi wy­łącz­nie o mu­zykę, jak wy­ja­śnisz to, co dzieje się te­raz?

Ta myśl wy­rywa mnie z za­mro­cze­nia, a gdy ro­bię krok na­przód i wy­cho­dzę z ciem­nego kąta, klepka skrzypi pod moim bu­tem.

El­lie gwał­tow­nie otwiera oczy.

– Boże! Ile tam sta­łeś?

Mimo ga­lo­pu­ją­cego serca sta­ram się za­cho­wać bez­na­miętny wy­raz twa­rzy.

– Dość długo, by się zo­rien­to­wać, że Nico późno po­ło­żył się spać.

El­lie się pro­stuje. Choć jest wyż­sza od więk­szo­ści ko­biet, bez bu­tów i tak sięga mi za­le­d­wie do brody.

– Ćwi­czy­li­śmy brajla.

– Aż dziw, że co­kol­wiek z tego pa­mięta, tyle przy tym śmie­chu.

– Nie wąt­pię, że po­czu­cie hu­moru to obcy ci kon­cept – mruży oczy – ale lu­dzie, kiedy prze­czy­tają coś za­baw­nego, mają w zwy­czaju się śmiać.

– Nie ga­daj – od­po­wia­dam su­cho.

Co­kol­wiek za­mie­rzała po­wie­dzieć, prze­rywa jej wła­sne ziew­nię­cie.

– To sy­gnał, że mu­szę iść spać. – Pró­buje mnie wy­mi­nąć.

Nie my­śląc wiele, chwy­tam ją za ło­kieć, za­nim odej­dzie. Cie­pło jej skóry prze­są­cza się przez cienką ba­rierę, która mnie ota­cza, po­sy­ła­jąc fale żaru wzdłuż mo­jego ra­mie­nia.

Pra­gnę po­zbyć się tego uczu­cia, otrzą­snąć się, ale jed­no­cze­śnie mocno za­ci­skam dłoń i py­tam:

– Jak idzie?

– Co ta­kiego? – El­lie wpa­truje się w wy­kwi­ta­jącą na jej ręce gę­sią skórkę.

Pusz­czam ją i ro­bię długi krok w tył.

– Jak idzie mu z braj­lem?

– Ach. – Kręci głową. – Do­brze, choć nie­stety odzie­dzi­czył po to­bie brak cier­pli­wo­ści.

Rzu­cam jej wy­mowne spoj­rze­nie.

– Ma ja­kieś pro­blemy?

– Nie­wiel­kie, ale pra­cu­jemy nad tym. Wiesz, gdy­byś zna­lazł chwilę, nie za­szko­dzi­łoby, że­byś też z nim tro­chę po­ćwi­czył.

Strach za­lewa mi żo­łą­dek, aż cały tonę w ne­ga­tyw­nych wi­zjach i emo­cjach. Bar­dzo się sta­ra­łem ćwi­czyć z Nico, lecz w ostat­nich mie­sią­cach mój syn po­woli się ode mnie od­suwa, nie wiem dla­czego. Po świę­tach coś się zmie­niło, jed­nak usilne próby od­kry­cia tego, co się stało, nie po­mo­gły mi po­znać po­wodu jego za­cho­wa­nia.

Mógł­byś za­py­tać El­lie, co ona o tym są­dzi. Od­rzu­cam tę myśl. Nie zro­zu­mia­łaby, ona i Nico mają inną re­la­cję – a ja jed­no­cze­śnie to ubó­stwiam i tego nie zno­szę.

Za­zdrosz­czę jej tej bez­tro­skiej, bez­pro­ble­mo­wej więzi, którą na­wią­zała z moim dziec­kiem. Choć wiem, że to nie­spra­wie­dliwe, by zło­ścić się na nią z tego po­wodu, nie po­tra­fię się przed tym po­wstrzy­mać.

El­lie ma to, czego pra­gnę i o co za­bie­gam. Nico lubi spę­dzać z nią swój wolny czas, a mnie od­py­cha bez wa­ha­nia, przez co czuję się bez­u­ży­teczny i przy­bity, czego całe de­kady sta­ra­łem się uni­kać.

– Może do­łą­czysz do nas ju­tro wie­czo­rem? – pyta tym swoim ła­god­nym gło­sem, który po­trafi prze­smyk­nąć się za po­sta­wione przeze mnie mury.

– Nie. – Jesz­cze bar­dziej niż zwy­kle brzmię jak skoń­czony du­pek.

– Dla­czego nie? – Jej spoj­rze­nie po­wo­duje, że czuję się nie­swojo – nie przez to, jak pa­trzy, ale przez to, co może zo­ba­czyć, je­śli od­po­wied­nio się przyj­rzy.

Tchó­rza, który woli ma­sko­wać wstyd kłam­stwem.

– Nie znam się na tym – od­po­wia­dam.

Wzrok El­lie ła­god­nieje.

– Ze mnie też żadna eks­pertka. Za każ­dym ra­zem, kiedy mam pro­blem z ja­kimś sło­wem albo zda­niem, mó­wię coś ab­sur­dal­nego i Nico za­wsze się śmieje.

– Miło. – Mnie le­dwo udaje się na­kło­nić syna do po­roz­ma­wia­nia dłu­żej niż kilka mi­nut cią­giem, a tu pro­szę, El­lie nie sta­ra­jąc się za­nadto, re­gu­lar­nie go roz­śmie­sza.

– Co to miało zna­czyć? – Lo­do­wate spoj­rze­nie po­wraca ze zdwo­joną siłą.

– Nic. Chęt­nie bym do was do­łą­czył, ale umó­wi­łem się na ju­trzej­szy wie­czór z Ju­lia­nem.

– Niby kiedy? – Marsz­czy nos, jak za­wsze, kiedy ją wku­rzam.

– Dziś. – Dzie­sięć se­kund temu.

– Dzięki za in­for­ma­cję.

– Masz coś lep­szego do ro­boty? – Za­brzmiało to go­rzej, niż za­mie­rza­łem.

– Jak to moż­liwe, że nie masz żad­nych przy­ja­ciół? Co za za­gadka.

– Nie­któ­rzy nie chcą mar­no­wać czasu na bez­sen­sowne zna­jo­mo­ści.

Za­miast zde­ner­wo­wać się jesz­cze bar­dziej, El­lie spo­gląda na mnie wzro­kiem, który wi­dzia­łem już zbyt wiele razy.

Peł­nym li­to­ści.

– Szkoda mi lu­dzi ta­kich jak ty – mówi, czym wpra­wia mnie w osłu­pie­nie. – Dwo­icie się i tro­icie, żeby wszyst­kich od sie­bie ode­pchnąć, bo ktoś kie­dyś was zra­nił.

Nie tylko je­den ktoś, ra­czej troje – z czego dwoje z nich spro­wa­dziło mnie na ten świat.

Nie mó­wię tego.

Nie mó­wię nic.

Ła­twiej mi dy­stan­so­wać się od wła­snych uczuć, kiedy wcale nie przyj­muję ich do wia­do­mo­ści. Można na­zwać to tchó­rzo­stwem lub wy­par­ciem, ale ja wolę okre­śle­nie tech­nika prze­trwa­nia. My­śleć ozna­cza czuć, a nie je­stem pe­wien, czy gdy­bym za­czął, był­bym w sta­nie się kon­tro­lo­wać.

Moją wadą, a wręcz przy­mio­tem tok­syka, nie jest fakt, że nie mam żad­nych uczuć, ale to, że czuję za wiele, wszystko na­raz, dla­tego też tłu­mię to, za­miast na­uczyć się, jak so­bie z tym ra­dzić. Za­wsze taki by­łem, na długo za­nim matka spa­ko­wała wa­lizki i zo­sta­wiła mnie i ojca.

El­lie kręci głową.

– Nie­ważne. Wy­bacz, ale po­win­nam tro­chę od­po­cząć. – Wy­mija mnie pę­dem, a za­pach jej owo­co­wego żelu pod prysz­nic wisi w po­wie­trzu jesz­cze długo po jej znik­nię­ciu.