MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
W empik go
Miłość po ZAGŁADZIE - ebook
W niniejszej publikacji autorka chce nam opowiedzieć o miłości, wykluczonej, biczowanej i krzyżowanej. Marzy tymczasem, wychowana nieopodal Auschwitz, gdzie znęcano się szczególnie nad homoseksualistami — o świecie innym, bez granic, który nie stawia barykad miłości, tożsamości, prawdzie człowieka.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8324-754-0 |
| Rozmiar pliku: | 1,1 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Symbol dla świata
Ty mnie najpierw pokochałaś,
będę Ci o tym przypominać.
Świat wyuczył mnie, że miłości nie ma,
taka jak nasza
obca mu,
w jego pojęciach nie istnieje.
To Ty pierwsza pokazałaś mi,
że można kochać inaczej.
Nasza miłość wyklęta
kołysze się jak liście jesienią
zwisając podłużnie
nad smutną ziemią.
To Ty pierwsza
całowałaś mnie
w deszczu na ulicy,
w Płaszowie, gdzie takich jak my mordowano.
Przestałaś się wstydzić.
Ludzie pod czarnymi i czerwonymi parasolami
potrącali nas spojrzeniami.
Nic się nie działo z tego powodu nikomu,
żaden koniec świata nie następował pośpiesznie.
Bezdomny na rogu tłocznej ulicy
wciąż był bezdomny.
Specjalnie wybrałaś to miejsce.
Miłość na wieży Babel
Bardzo chcesz wierzyć, że to jest miłość,
ciągle o niej mówisz, by tak się przyjęło mówić.
Spotkanie to było nagłe, nieoczekiwane.
Od razu połączyłaś nas z sobą, czym się dało.
Chciałaś, byśmy wracały każdego dnia
do wspólnego domu,
siadały przy jednym stole, budziły się
w tym samym łóżku obok siebie,
patrząc sobie wciąż ze zdumieniem w oczy,
zastanawiając wspólnie jak to mogło się zdarzyć.
Zastąpić chciałaś mi cały świat, ojca, matkę,
przepędzić z mojego nieba widmo studenta
szukającego pracy w dobie kryzysu,
zatrudniając w swojej firmie.
Brak człowieka był dostrzegalny
w Twoim codziennym życiu.
Jest muzyka, która nie jest sobą, ale wiele osób
jej słucha i wielbi,
więc to istnienie ma rację bytu.
Czy wszystko zdarzyło się tylko przez samotność?
Odurzyć się jakąś miłością?
Zatrzymać kogoś przy sobie, kogo można jeszcze
wychować,
by był obok, niezależnie od mijającego czasu.
Spytałaś kiedyś, czy wyobrażam sobie
seks za parę lat
z kimś podobnym do swoich rodziców… I dodałaś…
Że nie wyobrażasz sobie porzucenia,
kiedy będziesz stara,
a ja w pełni sił odejdę
do innej.
Odchodzę nim zdążyłaś się zestarzeć…
Wciąż nie rozumiemy swych pytań,
jak na Wieży Babel.
Ty mnie najpierw pokochałaś,
będę Ci o tym przypominać.
Świat wyuczył mnie, że miłości nie ma,
taka jak nasza
obca mu,
w jego pojęciach nie istnieje.
To Ty pierwsza pokazałaś mi,
że można kochać inaczej.
Nasza miłość wyklęta
kołysze się jak liście jesienią
zwisając podłużnie
nad smutną ziemią.
To Ty pierwsza
całowałaś mnie
w deszczu na ulicy,
w Płaszowie, gdzie takich jak my mordowano.
Przestałaś się wstydzić.
Ludzie pod czarnymi i czerwonymi parasolami
potrącali nas spojrzeniami.
Nic się nie działo z tego powodu nikomu,
żaden koniec świata nie następował pośpiesznie.
Bezdomny na rogu tłocznej ulicy
wciąż był bezdomny.
Specjalnie wybrałaś to miejsce.
Miłość na wieży Babel
Bardzo chcesz wierzyć, że to jest miłość,
ciągle o niej mówisz, by tak się przyjęło mówić.
Spotkanie to było nagłe, nieoczekiwane.
Od razu połączyłaś nas z sobą, czym się dało.
Chciałaś, byśmy wracały każdego dnia
do wspólnego domu,
siadały przy jednym stole, budziły się
w tym samym łóżku obok siebie,
patrząc sobie wciąż ze zdumieniem w oczy,
zastanawiając wspólnie jak to mogło się zdarzyć.
Zastąpić chciałaś mi cały świat, ojca, matkę,
przepędzić z mojego nieba widmo studenta
szukającego pracy w dobie kryzysu,
zatrudniając w swojej firmie.
Brak człowieka był dostrzegalny
w Twoim codziennym życiu.
Jest muzyka, która nie jest sobą, ale wiele osób
jej słucha i wielbi,
więc to istnienie ma rację bytu.
Czy wszystko zdarzyło się tylko przez samotność?
Odurzyć się jakąś miłością?
Zatrzymać kogoś przy sobie, kogo można jeszcze
wychować,
by był obok, niezależnie od mijającego czasu.
Spytałaś kiedyś, czy wyobrażam sobie
seks za parę lat
z kimś podobnym do swoich rodziców… I dodałaś…
Że nie wyobrażasz sobie porzucenia,
kiedy będziesz stara,
a ja w pełni sił odejdę
do innej.
Odchodzę nim zdążyłaś się zestarzeć…
Wciąż nie rozumiemy swych pytań,
jak na Wieży Babel.
więcej..
