Miłość warta miliony - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Fay czuła, że wszyscy na nią patrzą, i żałowała, że ulegając impulsowi, zdecydowała się tu wejść. Samotna dziewczyna przekraczająca w środku nocy próg zakazanej speluny w południowym Teksasie na własne życzenie pakuje się w kłopoty. W tych stronach niewielu słyszało o równouprawnieniu kobiet. Wyczytała to ze spojrzeń, którymi mierzyli ją goście tego podejrzanego baru.

Była świadoma wrażenia, jakie wywiera, ubrana w dopasowane dżinsy z kolekcji znanego projektanta, eleganckie szpilki i puszysty żółty sweter, z którym kontrastowały sięgające ramion, lekko kręcone ciemne włosy.

Jej zielone oczy niespokojnie badały ciemne kąty ciasnej, zadymionej sali. Szafa grająca ryczała tak głośno, że zamawiając piwo, musiała krzyczeć do barmana.

Swoją drogą, to też miał być żart. W całym swoim dwudziestoletnim życiu nie wypiła ani jednego łyka piwa. Białe wino, owszem. Czasami piña colada na Jamajce. Ale piwo – nigdy!

Zdaje się, że za bunt trzeba słono zapłacić, pomyślała refleksyjnie, obserwując krzepkiego mężczyznę, który wstał od stolika i powiedziawszy kompanom coś, co bardzo ich rozbawiło, ruszył w jej stronę.

Nie pytając o pozwolenie, usadowił się obok i obrzucił ją taksującym spojrzeniem, od którego dostała ze strachu gęsiej skórki.

– Cześć, ślicznotko. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Zatańczymy?

Zacisnęła palce na kuflu, próbując ukryć ich drżenie.

– Nie, dziękuję bardzo – odparła starannie modulowanym głosem, nie podnosząc oczu na intruza. – Czekam na kogoś.

W pewnym sensie mówiła prawdę. Całe życie na kogoś czekała, lecz ten ktoś uparcie się nie zjawiał, choć akurat teraz był jej bardzo potrzebny.

Od pewnego czasu Fay mieszkała u brata matki, pazernego karierowicza, za wszelką cenę chcącego ją wyswatać ze swoim bogatym przyjacielem, który miał tak niesamowite oczy, że od ich spojrzenia aż cierpła skóra.

Pieniądze, jakie miała odziedziczyć, znajdowały się pod zarządem powierniczym, więc chcąc nie chcąc, była skazana na życie u boku wuja. Nie było dnia, by nie czekała na kogoś, kto wybawi ją z opresji. Niestety, prymitywny kowboj, który ją w tej chwili zaczepiał, w niczym nie przypominał dzielnego rycerza na białym koniu.

– Skarbie, nie wiesz, co tracisz. Możemy się nieźle zabawić – czarował natrętny adorator, nie dając za wygraną.

Położył rękę na jej ramieniu, ale cofnęła się tak gwałtownie, jakby zamiast palców miał węże.

– Ejże, nie uciekaj! Myślisz, że nie wiem, jak należy traktować damy?!

Nikt nie zwrócił uwagi na mężczyznę, który nagle uniósł głowę, by ze swego mrocznego kąta zerknąć w stronę baru. Nikt też nie dostrzegł groźnego błysku w jego szarych oczach ani nie podchwycił spojrzenia, którym zmierzył dziewczynę i jej towarzysza, zanim wstał, aby do nich podejść.

On też miał na sobie dżinsy, tyle że zupełnie inne niż supermodne spodnie Fay. Jego dżinsy były wytarte i ubrudzone, a zniszczone buty nijak się miały do eleganckiego obuwia, w które stroili się kowboje z miasta. Na głowie miał mocno sfatygowany czarny kapelusz, zaledwie parę tonów ciemniejszy od gęstych włosów wymykających się spod ronda. Był wysoki. Bardzo wysoki. Do tego smukły i dobrze zbudowany.

I doskonale znany w tych stronach, zwłaszcza z porywczości i twardych pięści, które teraz pozornie swobodnie opuścił.

– Zobaczysz, jak mnie lepiej poznasz, będziesz w siódmym niebie… – obiecywał natręt, lecz spostrzegłszy nadchodzącego mężczyznę, urwał w pół zdania i zastygł w komicznej pozie, z głową zadartą lekko do góry. – Aaa… Cześć, Donavan – odezwał się speszony. – Nie wiedziałem, że ona jest z tobą.

– Teraz już wiesz – odparł przybysz głębokim, ponurym głosem, od którego Fay przeszły ciarki.

Odwróciła się, by na niego popatrzeć, i to jedno spojrzenie wystarczyło, by poczuła, że jej serce należy do niego. Z wrażenia zaparło jej dech.

– Wreszcie się zjawiłaś – stwierdził sucho, biorąc ją za ramię i pomagając zejść z wysokiego stołka.

Następnie podał jej kufel z piwem i rzuciwszy niefortunnemu podrywaczowi miażdżące spojrzenie, zaprowadził ją do swojego stolika.

– Dziękuję – wyjąkała, kiedy usiedli.

Niedopalony papieros tlił się na brzegu wyszczerbionej popielniczki, obok której stała szklanka z niedopitą whisky. Fay zwróciła uwagę, że siadając do stołu, jej towarzysz nie zdjął kapelusza.

To potwierdzało jej wcześniejszą obserwację, że mężczyźni z Dzikiego Zachodu nie przywiązują większej wagi do manier, które w jej rodzinnych stronach uchodzą za normę.

Kiedy jej nowy znajomy sięgnął po papierosa, by się nim głęboko zaciągnąć, zauważyła, że ma krótko przycięte, czyste paznokcie. Co prawda jego palce były uwalane jakimś smarem, ale i tak spodobały jej się jego piękne dłonie, których nie ozdabiał żadną biżuterią. Oto ręce, którymi zarabia się na życie, pomyślała.

– Jak się nazywasz? – spytał znienacka.

– Mam na imię Fay – odparła z wymuszonym uśmiechem. – A ty?

– Ludzie mówią do mnie Donavan.

Upiła mały łyk piwa i skrzywiła się z niesmakiem. Było okropne. Zdegustowana zerknęła niechętnie na zawartość kufla, budząc taką reakcją lekki uśmieszek na wargach mężczyzny.

– Nie pijesz piwa ani nie bywasz w takich barach. Co robisz w tej dzielnicy, nowicjuszko? – zapytał z charakterystycznym południowym akcentem.

– Uciekam z domu. – Roześmiała się. – Umykam przed strażą więzienną. Chcę się zabawić. Buntuję się. Myśl, co chcesz.

– A jesteś chociaż pełnoletnia? – zapytał wymownym tonem.

– Jeśli pytasz, czy wolno mi zamówić piwo, odpowiedź brzmi: tak. Za dwa miesiące skończę dwadzieścia jeden lat.

– Nie wyglądasz na tyle.

Przyglądała się surowym rysom opalonej twarzy i gęstym, niesfornym włosom. Wystarczyłoby trochę popracować nad jego wyglądem, porządnie go ostrzyc, elegancko ubrać, i byłby zabójczo przystojny, oceniła.

– Mieszkasz tu? – zagadnęła.

– Od urodzenia.

– Pracujesz?

– Dziecko, w tej części Teksasu wszyscy pracują. No, może z paroma wyjątkami. – Skrzywił się, zerknąwszy na jej bransoletkę z brylantami. – Wizyta w wiejskiej knajpie z czymś takim na ręku może się źle skończyć. Lepiej zsuń rękaw.

Zastosowała się do tej rady, choć w domu z reguły ignorowała cudze polecenia. Speszona taką uległością ze swojej strony próbowała pocieszyć się stwierdzeniem, że chyba już się upiła. Akurat, dwoma łykami piwa!

– Czym się zajmujesz, kiedy nie mówisz innym, co mają zrobić? – spytała z ironią.

Zajrzał w jej zielone oczy.

– Jestem brygadzistą na ranczu. Płacą mi za to, żebym wydawał polecenia.

– Ach… więc jesteś kowbojem.

– Można tak to nazwać.

– Nie znam żadnego prawdziwego kowboja.

– Nie pochodzisz z tych stron.

Pokręciła głową.

– Urodziłam się w Georgii. Moi rodzice zginęli w katastrofie lotniczej, więc musiałam tu przyjechać i zamieszkać z wujem. – Zagwizdała cicho. – Nie masz pojęcia, co to za życie.

– To je zmień – rzucił prosto z mostu. – Tylko skazańcy są zmuszeni siedzieć w więzieniu. Ty masz wolny wybór i w każdej chwili możesz wycofać się z układu, który ci nie odpowiada.

– Łatwo ci mówić – warknęła. – Jestem bogata. Ohydnie bogata. Tyle że moje pieniądze są zamrożone w funduszu powierniczym i będę mogła położyć na nich łapę dopiero w dniu dwudziestych pierwszych urodzin. Wuj, który zarządza funduszem, liczy, że do tego czasu wyda mnie za mąż za swojego wspólnika, co pozwoli mu zgarnąć część mojego majątku.

– Mówisz poważnie? – zaciekawił się.

Sięgnął po whisky, upił łyk i gwałtownym ruchem odstawił szklankę.

– Powiedz mu, żeby się od ciebie odczepił – poradził – i rób, co chcesz. Jak miałem tyle lat co ty, pracowałem na własne konto, a nie na jakichś krewniaków.

– Jesteś facetem – stwierdziła.

– I co z tego? Nie słyszałaś o feministkach?

Uśmiechnęła się. A jednak jest w tej spelunce ktoś, kto również o nich słyszał.

– To nie dla mnie – wyznała. – Jestem mięczakiem.

– Wolne żarty, moja pani. Gdyby rzeczywiście było tak, jak mówisz, nie miałabyś odwagi przyjść tu w środku nocy i zamówić piwa. Żadna tchórzliwa panienka nie zrobiłaby czegoś takiego.

– Owszem, zrobiłaby, gdyby została do tego zmuszona – odparowała z uśmiechem, który rozpalił iskierki w jej oczach. – Poza tym przychodząc tutaj, wcale tak dużo nie ryzykowałam, bo ty tu jesteś.

Uniósł lekko głowę.

– Więc myślisz, że ze mną jesteś bezpieczna – mruknął z zaciekawieniem. – Że nic ci z mojej strony nie grozi, tak?

Serce zabiło jej niespokojnie.

Donavan patrzył na nią jak dorosły mężczyzna na atrakcyjną kobietę i zwracając się do niej, zniżał głos, który brzmiał miękko i zmysłowo.

– Na to liczę – przyznała po chwili milczenia. – Wiem, że głupio zrobiłam i że szukam guza. Ale mam nadzieję, że ty mi go nie nabijesz.

Tym razem w jego uśmiechu nie było śladu drwiny.

– Mądra dziewczynka. Szybko się uczysz – pochwalił ją.

– A co? Czy to jest jakaś lekcja?

Dopił whisky.

– Lekcja życia – odparł. – Z rodzaju tych, które trzeba wiele razy powtarzać, zanim się je zapamięta. Wstawaj. Odwiozę cię do domu.

– Naprawdę muszę jechać? – Westchnęła zawiedziona. – Dzisiejsza eskapada to moja pierwsza, i kto wie, czy nie ostatnia przygoda.

Zsunął kapelusz na bakier i spojrzał na nią z góry.

– Skoro tak, postaram się, żebyś miała co wspominać – oznajmił, wyciągając ku niej szczupłą, mocną dłoń. – Gotowa? – zapytał, gdy podała mu rękę.

Nie bardzo rozumiała, do czego Donavan zmierza, a jednak intuicyjnie przeczuwała, że może mu zaufać.

– Gotowa.

Skinął głową, po czym wziął ją za rękę i poprowadził do wyjścia. Widziała, że wiele oczu zwraca się w ich stronę, ale nikt nie próbował ich zaczepiać.

– Zdaje się, że wszyscy cię tu znają – zauważyła, gdy znaleźli się na dworze, w chłodnym nocnym powietrzu.

– Oj, tak – przyznał – znają mnie doskonale. Parę razy wywróciłem ten bar do góry nogami.

– Do góry nogami? – powtórzyła z niedowierzaniem.

– Owszem, wióry tu leciały. No cóż, młoda damo, czasem bywa i tak, że mężczyźni pakują się w kłopoty, a w pobliżu nie ma kobiety, która chciałaby ich z tego wyciągnąć.

– Ja wcale nie mam na to ochoty…

– Dziewczyno! – Parsknął śmiechem. – To, jaka jesteś, masz wypisane na twarzy. Na zielono. Nie mam nic przeciwko niewinnej przygodzie, ale na nic więcej nie licz – rzekł z naciskiem, mrużąc oczy. – Jak tu trochę pomieszkasz, na pewno się dowiesz, że nie cierpię bogatych kobiet. Życzliwi powiedzą ci dlaczego. Dziś jednak będę wspaniałomyślny.

– Nic z tego nie rozumiem. – Wzruszyła ramionami.

– Byłbym zaskoczony, gdybyś rozumiała – powiedział ze śmiechem, w którym nie było radości. Potem przyjrzał jej się uważnie. – Nie wolno ci biegać samotnie. To zbyt niebezpieczne.

– Ciągle to słyszę. – Starała się nadać swojemu głosowi dojrzałe brzmienie. – Tylko jak mam poznawać życie, skoro wszyscy usiłują trzymać mnie pod kloszem?

– Może właśnie zaczynasz je poznawać – odparł, prowadząc ją w stronę szarego zdezelowanego i porysowanego pick-upa. – Mam nadzieję, młoda damo, że nie liczyłaś na rolls-royce’a. Niestety, nie nadaje się do wożenia krów.

Poczuła się okropnie. Donavan zauważył jej zmieszanie i pożałował tej niepotrzebnej uwagi, która w założeniu miała być po prostu zabawna.

– Nie interesuje mnie, czym jeździsz. Jeśli o mnie chodzi, mógłbyś równie dobrze przyjechać tu na koniu. Nie oceniam ludzi po tym, co mają.

Spojrzał na nią kątem oka.

– Wiem – odparł cicho. – Przepraszam. To miał być żart. Uważaj przy wsiadaniu, nie skalecz się o sprężynę. Nie miałem czasu naprawić tego fotela.

– W porządku. – Zgrabnie wsiadła do szoferki, w której zmieszały się przeróżne wiejskie zapachy. Kiedy Donavan usiadł za kierownicą, dołączyła do nich nuta tytoniu i wyprawionej skóry.

– Przyjechałaś tu samochodem? – zapytał, uruchomiwszy silnik.

– Tak.

Rozejrzał się po parkingu. Pośród zaniedbanych półciężarówek i zakurzonych samochodów terenowych lśnił metalicznym błękitem elegancki mercedes.

Donavan uśmiechnął się pod wąsem.

– Tak. Nie pytaj, czym przyjechałam – mruknęła speszona. – Owszem, to mój samochód.

– Ładne rzeczy! – Roześmiał się krótko. – Ledwie się poznaliśmy, a ty już się złościsz. Można wiedzieć, czym się zajmujesz, kiedy nie podrywasz obcych facetów w knajpach?

– Uczę się grać na pianinie, trochę maluję. I staram się nie oszaleć w czasie niekończących się przyjęć i porannych spotkań przy kawie.

Aż gwizdnął przez zęby.

– To się nazywa życie!

Odwróciła się w jego stronę, żeby lepiej widzieć jego ładny profil.

– A ty czym się zajmujesz?

– Najczęściej uganiam się za bydłem. Poza tym wyliczam procent dochodu, decyduję, które zwierzęta pójdą na ubój, zatrudniam i zwalniam pracowników, jeżdżę na konferencje, podejmuję strategiczne decyzje – wyliczał. Na moment oderwał wzrok od drogi i spojrzawszy na Fay, dodał: – Od czasu do czasu zasiadam w zarządzie dwóch korporacji.

Zmarszczyła brwi.

– Czy mi się zdawało, czy mówiłeś, że jesteś brygadzistą na farmie?

– Prawdę mówiąc, moje stanowisko jest nieco inne – odparł beztrosko – ale nie ma sensu o tym opowiadać. Dokąd chcesz jechać?

Zaskoczył ją tym pytaniem, musiała więc szybko przestawić myślenie na inne tory. Chwilę milczała, obserwując przez okno tonące w mroku płaskie równiny południowego Teksasu.

– Sama nie wiem… Po prostu nie chcę wracać do domu.

– W San Moreno jest dzisiaj fiesta. Byłaś kiedyś na czymś takim?

– Nigdy! – Oczy jej zalśniły z radości. – Jedźmy tam, dobrze?

– Czemu nie. Ale uprzedzam, że to żadna atrakcja, tylko piwo i tańce. Lubisz tańczyć?

– Bardzo! A ty?

Uśmiechnął się.

– Jak trzeba, to zatańczę. Za to jeśli chodzi o piwo, nie mam najmniejszych oporów.

– Udało mi się polubić kawior, więc nie jest wykluczone, że podobnie będzie z piwem – powiedziała.

Powstrzymał się od komentarza. Włączył radio, z którego popłynęła muzyka country. Fay oparła głowę o zagłówek fotela i zamknąwszy oczy, uśmiechnęła się do siebie.

To niesamowite, pomyślała, że tak bardzo ufa człowiekowi, którego dopiero co poznała. Chwilami zdawało jej się, że zna go od dawna.

To uczucie towarzyszyło jej przez całą drogę do San Moreno, małego, pokrytego pyłem miasteczka, w którym odbywała się fiesta. Mieszkańcy tańczyli na rynku w takt skocznej meksykańskiej muzyki, wygrywanej przez zespół mariachis. Dookoła stały kolorowe stragany z piwem, tequilą i meksykańskimi potrawami. I choć muzyka dudniła tak głośno, że aż bolały uszy, a piwo było ciepłe, wszyscy bawili się doskonale.

– Z jakiej okazji świętujemy? – spytała, z trudem łapiąc oddech, gdy wirowali wśród tańczących.

– Czy to ważne? – Roześmiał się, obracając ją w takt melodii.

Pokręciła głową. Po raz pierwszy w życiu była szczęśliwa i całkiem beztroska. Nawet gdyby miała jutro umrzeć, nie czułaby żalu, bo na osłodę zostałyby jej wspomnienia tej cudownej nocy. Piła więc ciepłe piwo, które z każdym łykiem miało lepszy smak, i tańczyła otoczona mocnymi ramionami Donavana. Opierała głowę o jego szeroką klatkę piersiową i chłonęła zapach, który uderzał jej do głowy mocniej niż alkohol.

Gdy po kilku szalonych melodiach kapela zmieniła rytm i zagrała wolnego two-stepa, Fay przytuliła się do Donavana i objęła go za szyję z poufałością, która zwykle przychodzi po wielu tygodniach bliskiej znajomości. Pasowała do niego jak miękka rękawiczka pasuje do dłoni. Pachniał tytoniem, piwem i świeżym powietrzem, a jego bliskość sprawiała jej wielką przyjemność. Kołysząc się w jego ramionach, zapomniała o bożym świecie.

Reagowała na niego w sposób, jakiego dotąd nie znała. Odczuwała niepokojące napięcie i przyjemne pulsowanie w dole brzucha. Coś takiego zdarzyło jej się pierwszy raz. I choć nowe doznania były bardzo miłe, nie mogła dłużej znieść tej intymnej bliskości.

Wstrzymała oddech i spróbowała trochę się od niego odsunąć. Gdy po chwili wahania uniosła głowę, by na niego spojrzeć, w jej oczach tliły się obawa i zaciekawienie.

Przyglądał się jej w milczeniu, świadomy jej niepokoju oraz jego przyczyny. Potem uśmiechnął się łagodnie.

– Spokojnie… – szepnął.

– Sama nie wiem, co się ze mną dzieje. – Ściągnęła brwi. – To chyba przez to piwo…

– Nie musisz niczego udawać. Nie ze mną. – Ujął jej twarz w dłonie i delikatnie pocałował ją w czoło. – Na nas już czas.

– Naprawdę musimy już jechać?

Skinął głową.

– Jest bardzo późno – powiedział, po czym wziął ją za rękę i zaprowadził do samochodu.

Czuł, że sam ulega nastrojowi chwili i lekkomyślnej ekscytacji, identycznej jak ta, która ogarnęła Fay. Był sporo od niej starszy i potrafił się kontrolować. Wiedział, co się z nią dzieje, kiedy tańczyli. Widział, jak budzi się w niej pożądanie. Nie był przygotowany na taki rozwój wypadków. W jego życiu nie było miejsca dla bogatej dziewczyny z wyższych sfer.

Bóg mu świadkiem, że taka kobieta zniszczyła kiedyś jego rodzinę. Całe Jacobsville do dziś pamięta, że jego ojciec stracił głowę dla młodej dziewczyny, z którą się ożenił niemal nazajutrz po pogrzebie matki.

Donavan bardzo przeżył rodzinny skandal, stał się zgorzkniały i oschły. Ta panna z dobrego domu, którą właśnie poznał, z pewnością wkrótce się o tym dowie. Póki co, wolał nie pchać się w historię, której nie mógłby dokończyć. Lepiej, żeby trzymał się z dala od tej dziewczyny, nawet za cenę fizycznego dyskomfortu wywołanego niezaspokojonym pożądaniem.

Nie miał wątpliwości, że przez jej sypialnię przewinęło się sporo mężczyzn. Istniało jednak niebezpieczeństwo, że ona działa jak narkotyk, że można się od niej uzależnić. Donavan wolał nie sprawdzać tego na własnej skórze.

Kiedy wjechali na parking, na którym zostawiła mercedesa, czuła się cudownie odprężona, choć magia chwili nieco osłabła i największe oszołomienie minęło.

Powrót do rzeczywistości oznaczał dla niej konieczność powrotu do domu, gdzie będzie musiała wypić piwo, którego sama sobie nawarzyła. Nie powiedziała nikomu, dokąd się wybiera, domyślała się więc, że domownicy będą na nią źli. Bardzo źli.

– Serdecznie ci dziękuję – powiedziała, gdy otworzywszy drzwi swojego samochodu, odwróciła się do Donavana. – To był cudowny wieczór.

– Dla mnie też. Trzymaj się z dala od moich rewirów, nowicjuszko – powiedział łagodnie. – To nie miejsce dla ciebie.

Popatrzyła mu prosto w oczy.

– Nienawidzę swojego życia.

– Więc je zmień – odparł. – To naprawdę możliwe, musisz tylko chcieć.

– Nie umiem walczyć.

– Naucz się. Życie to nie zabawa, samo niczego ci nie podaruje, raczej zabierze. O wszystko, co ma jakąś wartość, trzeba zawalczyć.

– Podobno… – Westchnęła. – Ale w moim świecie ta walka rzadko bywa czysta.

– W moim również, ale to mnie nigdy nie powstrzymywało. Ty też nie daj się zniechęcić.

Spojrzała na jego muskularną pierś, do której jeszcze tak niedawno się tuliła.

– Nigdy cię nie zapomnę – wyznała.

– Nie wyobrażaj sobie Bóg wie czego – ostrzegł ją sucho, odgarniając pasemko włosów, które opadło jej na twarz. – Nie potrzebuję żadnych komplikacji ani żadnych związków. Należymy do dwóch różnych światów. Lepiej nie szukaj guza.

– Dopiero co poradziłeś mi, że mam walczyć – przypomniała mu, patrząc prosto w oczy.

– Ale nie ze mną – odparł z naciskiem.

Uśmiech, który na moment zagościł na jego twarzy, odmłodził go i ujął surowości twardym rysom.

– Wracaj do domu.

– Rzeczywiście, powinnam – przyznała z westchnieniem. – Pewnie nie chcesz pocałować mnie na dobranoc? – zapytała, unosząc brwi.

– Chcę. I właśnie dlatego cię nie pocałuję. Wskakuj do samochodu.

– Mężczyźni! – mruknęła, piorunując go spojrzeniem. Posłuchała jednak i usiadła za kierownicą.

– Jedź ostrożnie. I zapnij pasy – polecił.

Zrobiła to, lecz wcale nie dlatego, że jej kazał. Zawsze jeździła z zapiętymi pasami. Rzuciła mu ostatnie, pożegnalne spojrzenie i opuściła z parking. Kiedy wyjeżdżała na główną drogę, zauważyła, że odjechał w przeciwnym kierunku, ani razu nie spojrzawszy w jej stronę.

Ogarnęło ją dojmujące poczucie straty. Pomyślała, że czuje się, jakby straciła część siebie. Może zresztą właśnie tak jest. Nie przypominała sobie, żeby kiedykolwiek spotkała człowieka, który wydałby jej się równie bliski.

Właściwie nigdy nie miała dobrych relacji z rodzicami. Odkąd sięgała pamięcią, mieli własne życie i rzadko znajdowali dla niej czas. Dorastała otoczona nianiami i guwernantkami, bez rodzeństwa czy towarzystwa rówieśników. Z samotnego dziecka przeistoczyła się w samotną młodą kobietę.

Życie biegło swoim torem, a w niej pogłębiało się przekonanie, że gdyby nagle umarła, nikt by się tym zupełnie nie przejął.

Jej sytuacja niewiele się zmieniła, gdy po śmierci rodziców przeniosła się do wuja, Henry’ego Rollinsa z Jacobsville. Brat matki nie był człowiekiem majętnym, lecz miał ambicje, by takim się stać. Fay była pewna, że bez najmniejszych skrupułów korzysta z powierzonego mu majątku i opłaca jej pieniędzmi swoje przyjemności.

Do tej pory znosiła to bez protestów, ale dopiero dziś zrozumiała, z jaką niefrasobliwością podchodzi do własnych interesów. Wuj Henry zaprosił na kolację swego wspólnika i poinformował ją o tym dosłownie w ostatniej chwili. Ona zaś miała już dość jego mało subtelnych zabiegów oraz tego, że na wszelkie sposoby próbuje pchnąć ją w ramiona Seana. Kiedy usłyszała, że znów ma dotrzymywać im towarzystwa, zbuntowała się i uciekła do samochodu.

Wuj próbował ją gonić, lecz ten pościg wyglądał bardzo komicznie. Biedaczysko biegł za nią, kolebiąc się na krzywych nogach i sapiąc jak kowalski miech. Szybko okazało się, że z takim zwalistym cielskiem nie ma najmniejszych szans w konfrontacji z jej młodzieńczą zwinnością. Fay dopadła samochodu i ruszyła przed siebie, jadąc, gdzie ją oczy poniosą. I w taki oto sposób trafiła do baru.

Być może dobry los poprowadził ją wprost na spotkanie mężczyzny, który uzmysłowił jej, że zamiast być niezależną kobietą, wciąż jest potulnym, niczego nieświadomym dzieckiem. Zrozumiała, że musi to zmienić.

I to niezwłocznie, najlepiej od zaraz.

Donavan wywarł na niej ogromne wrażenie. Kiedy rozpamiętywała, jak w barze nie musiał nawet podnosić ręki, by uwolnić ją od natręta, przenikał ją przyjemny dreszcz. Bez wątpienia to właśnie on byłby spełnieniem jej romantycznych marzeń. Pech chciał, że nie lubi bogatych kobiet.

Byłoby miło, gdyby mimo uprzedzeń zakochał się w niej bez pamięci. Może nawet zacząłby jej szukać. Oczywiście prawdopodobieństwo ponownego spotkania jest raczej niewielkie, bo przecież Donavan nie ma pojęcia, kim ona jest. Ona sama też nie wie o nim prawie nic. Jedyną pewną informacją, jaką otrzymała, było to, w jaki sposób zarabia na życie, choć i tu nie mogła mieć stuprocentowej gwarancji, że jej nie okłamał. Kiedy mówił, że jest brygadzistą, nie brzmiało to wiarygodnie.

Jakie to zresztą ma znaczenie, skoro i tak nigdy więcej go nie zobaczy. Na myśl o tym ogarniał ją przygnębiający smutek, wiedziała jednak, że to spotkanie będzie długo żyło w jej wspomnieniach.

Nie zapomni go. Nigdy.