Miłosny układ - ebook

Spis treści

Rozdział 1: Nieporozumienie

Rozdział 2: Przewodnicząca

Rozdział 3: Trzy czynsze

Rozdział 4: Ex

Rozdział 5: Strach na wróble

Rozdział 6: To skomplikowane

Rozdział 7: To jakaś pomyłka

Rozdział 8: Najlepsza partia w całej Korei

Rozdział 9: Trzy miliony

Rozdział 10: Trzy miliony

Rozdział 11: Firmowe archiwum

Rozdział 12: Stalkerka

Rozdział 13: Miłosna układanka

Rozdział 14: Miłość dyrektora generalnego

Rozdział 15: Spotkanie rodzinne

Rozdział 16: Wszystko już postanowione

Rozdział 17: Zobaczymy, ile wytrzymasz

Rozdział 18: Nie, nie, nie…

Rozdział 19: O, Buddo!

Rozdział 20: Skup się, kobieto!

Rozdział 21: Kawa po wietnamsku

Rozdział 22: Tylko jeden kieliszek

Rozdział 23: Musisz ją bardzo kochać, co?

Rozdział 24: Zadufany bufon!

Rozdział 25: Nie ma tu nic podejrzanego

Rozdział 26: Gdzieś już to widziałam…

Rozdział 27: To nie twoja sprawa, kim jest mój chłopak

Rozdział 28: Pierwszy raz

Rozdział 29: Znam ją przecież od lat

Rozdział 30: Tylko nie mów matce

Rozdział 31: Dałam dupy

Rozdział 32: To tylko formalność

Rozdział 33: Bądź szczęśliwa

Rozdział 34: Zero romantyzmu…

Rozdział 35: Nie wszystko jest takie, jak się wydaje

Rozdział 36: Nienawidzę cię!

Rozdział 37: Myślisz, że dzisiaj będzie padać?

Rozdział 38: To nie może być prawda...

Rozdział 39: Pani dyrektor Choi

Rozdział 40: Ten cholerny miłosny układ

Rozdział 41: Muszę być silna

Rozdział 42: Powiedz coś naszym gościom

Rozdział 43: To wszystko ich wina

Rozdział 44: To nie liceum

Rozdział 45: Wolałam nie znać odpowiedzi…

Rozdział 46: U mnie to co innego

Rozdział 47: Nawet troszeczkę?

Rozdział 48: Tu wszystko się zaczęło. I tu się skończy

Rozdział 49: To ci się udało, idioto…

Rozdział 50: Księżniczki z dynastii Joseon!

Rozdział 51: Jesteś gotowa?

Epilog: 5 lat później...

Patroni:

Od autora:ROZDZIAŁ 1:
NIEPOROZUMIENIE

Klakson autobusu przeciął powietrze jak nóż.

To już koniec — ta myśl przetoczyła się przez głowę So-you niczym uderzenie młotem, gdy ktoś z impetem potrącił ją na przejściu dla pieszych. Potknęła się, o mało nie wpadając pod nadjeżdżający autobus.

Czas uciekał, a So-you czuła, jak mokre ubranie przykleja się do skóry, potęgując jej frustrację. Deszcz lał bez końca, zalewając chodniki i ludzi, którzy, niczym bezimienny tłum, przepychali ją na wszystkie strony.

Cienki płaszcz przeciwdeszczowy ledwo powstrzymywał chłód. Krople ściekały po jej twarzy, mieszając się z potem i czymś, co mogło być łzami — sama już nie była pewna.

Seul o poranku żył własnym życiem — bezlitosnym, szybkim, obojętnym. Uliczny gwar, trąbiące samochody, sprzedawcy kimchi i tteokbokki nawołujący klientów, zapach spalin i świeżo parzonej kawy... dla miasta to był kolejny zwykły dzień.

Dla So-you — to mógł być dzień, który zaważy o wszystkim.

Od sześciu miesięcy balansowała na krawędzi. Dorywcze prace, zaległości w czynszu, a w głowie tylko jedno: Nie mogę zawieść mamy.

Przyspieszyła kroku, mijając kurierów, turystów z parasolami i dzieci z plecakami, które z jakiegoś powodu mogły po prostu beztrosko spacerować, kiedy ona musiała walczyć o przeżycie. Jak ja im tego cholernie zazdroszczę — pomyślała o ich świecie wolnym od opłat, zaciągania kredytów i codziennego zmagania się z rzeczywistością.

Nigdy nie wymagała od życia wiele. Cieszyła się drobnymi rzeczami, ale teraz coraz trudniej było jej pogodzić się z brutalną rzeczywistością. Najbardziej bolało ją to, że nie mogła pojechać do Gurye – oddalonego o 300 km miasteczka, w którym dorastała. Tam zostawiła swoją schorowaną matkę. Kobietę, która całe swoje dorosłe życie poświęciła, by zapewnić córce lepszą przyszłość. Pracowała ponad siły, oszczędzała na wszystkim, byle tylko So-you miała szansę na edukację.

Wspomnienia z Gurye były dla niej jednocześnie pocieszeniem i bólem. Każdy deszczowy dzień w Seulu przypominał jej poranki, gdy biegła przez górskie ścieżki, ciesząc się świeżym powietrzem i ciszą, która teraz wydawała się tak odległa.

Jej myśli błądziły między pragnieniem ucieczki do bezpiecznego, znajomego miejsca a koniecznością znalezienia stabilizacji w chaotycznym Seulu. Wiedziała, że musi coś zmienić – dla siebie i dla matki, którą za wszelką cenę chciała sprowadzić na stare lata do stolicy.

W końcu dotarła do kawiarni Café Pascucci, ukrytej w sercu Gangnam, nieopodal Gangnam Finance Center. Przed wejściem, prowadzącym po krótkich schodkach, witały ją duże przeszklone drzwi z czerwonym logo. Wnętrze było ciepłe i przyjazne, zapraszając blaskiem lamp i zapachem świeżo parzonej kawy. Ściany wyłożone drewnem i jasne, wiklinowe krzesła wprowadzały atmosferę spokoju i relaksu.

Przy jednym z okien siedziała Min-ji, jej przyjaciółka. Gdy tylko zauważyła So-you, uśmiechnęła się szeroko i zaczęła energicznie machać ręką.

– Hej, tutaj! – zawołała radośnie.

Min-ji była drobną kobietą o krótkich, ciemnych włosach, które zawsze starannie układała. Jej oczy błyszczały życzliwością, a jasnoróżowy sweter i dżinsy dodawały jej młodzieńczego uroku. Na stole stała filiżanka kawy z mlekiem oraz otwarty kieszonkowy notatnik w odcieniu pudrowego różu, nieco już wytarty, w którym zapisywała wszystkie swoje pomysły i plany.

So-you odgarnęła długie, czarne włosy, które były lekko wilgotne od deszczu. Jej oczy podkrążone od braku snu zdradzały zmęczenie, ale w spojrzeniu nadal tliła się iskierka nadziei. Zamówiła espresso z dodatkiem skondensowanego mleka – zawsze robiła tak tam, gdzie nie mieli jej ulubionej kawy po wietnamsku.

– Co za poranek… – westchnęła, osuszając włosy papierowym ręcznikiem. – Trzeci dzień z rzędu leje. Idealna pogoda na bieganie po mieście i spotkania rekrutacyjne.

Min-ji uśmiechnęła się, choć jej spojrzenie wyrażało troskę.

– Jak idzie ci szukanie pracy?

So-you wzruszyła ramionami.

– Staram się, ale wszędzie słyszę „dziękujemy za zgłoszenie” i nic poza tym. Mam wrażenie, że cały świat sprzysiągł się przeciwko mnie.

Min-ji pochyliła się lekko, ściszając głos.

– Mam dla ciebie dobrą wiadomość. W Hwang Group organizują rekrutację na stanowisko młodszego analityka finansowego. Może to twoja szansa.

So-you spojrzała na nią z niedowierzaniem.

– Naprawdę? Myślisz, że mam szansę?

– Oczywiście! – Przyjaciółka uśmiechnęła się szeroko. – Nie pracuję w tym dziale, ale mam tam znajomych. Szepnę dobre słowo. Jesteś jedną z najbystrzejszych osób, jakie znam. Po prostu musisz w siebie uwierzyć.

So-you kiwnęła głową, a w jej sercu zrodziła się nowa iskra nadziei.

– Dobrze. Złożę aplikację.

Min-ji machnęła ręką.

– Jesteśmy przyjaciółkami, zawsze możesz na mnie liczyć. Ale pamiętaj – jeszcze dzisiaj idź do sekretariatu i wypełnij formularz.

– Dzięki, naprawdę to doceniam – odparła So-you z wdzięcznością.

– Jasne, załatwimy to. Pokażę ci, gdzie znajduje się sekretariat, ale mam dzisiaj dużo pracy, więc nie będę mogła ci towarzyszyć.

Obie dziewczyny spędziły jeszcze kilka minut na rozmowie, a potem ruszyły w stronę biurowca Hwang Group.

Gdy stanęły przed wejściem, Min-ji spojrzała poważnie na przyjaciółkę.

– Słuchaj, nie da się tak po prostu wejść do Hwang Group. Musisz wyglądać jak ktoś ważny. Trzymaj się pewnie, zachowuj się, jakbyś tu pracowała.

So-you kiwnęła głową, starając się przybrać pewniejszą postawę. Weszły do budynku i skierowały się prosto do recepcji.

– To jest pani So-you Choi, bardzo ważna osoba dla dyrektora generalnego – oznajmiła Min-ji tonem, który mógł sugerować zarówno powiązania biznesowe, jak i coś bardziej osobistego.

Recepcjonistka wyprostowała się natychmiast.

– Proszę bardzo, oto przepustka.

So-you spojrzała na przyjaciółkę ze zdziwieniem.

– Dyrektor generalny? Co ty wygadujesz? – szepnęła.

Min-ji kopnęła ją lekko w kostkę.

– Cicho! – syknęła. – Zachowuj się naturalnie.

So-you wzięła przepustkę i ruszyła w stronę windy. Wtedy jeszcze nie wiedziała, że jej życie wkrótce zmieni się nie do poznania.

W tym samym czasie, w wielkiej sali konferencyjnej, dyrektor generalny Tae-hyun Hwang prowadził kolejne ważne spotkanie zarządu. Był młodym mężczyzną, zaledwie trzydziestoletnim, o atletycznej sylwetce i wzroście około 185 cm. Jego ciemne włosy były starannie uczesane, a wyraziste rysy twarzy nadawały mu wygląd profesjonalisty, który wzbudzał szacunek i zaufanie. Ubrany w elegancki, ciemnoszary, szyty na miarę garnitur, wyglądał jak ucieleśnienie sukcesu i determinacji. Jego poważne spojrzenie i spokojny ton głosu przyciągały uwagę wszystkich obecnych. Był młody, ale jego determinacja i inteligencja szybko zdobyły mu szacunek starszych członków zarządu – doświadczonych i wpływowych postaci w branży.

Hwang Group była jednym z największych konglomeratów w Korei, z interesami w różnych sektorach – od finansów przez budownictwo, aż po wysokie technologie. Firmę charakteryzowała innowacyjność i dążenie do bycia na czele nowoczesnych rozwiązań. Zarząd, składający się z doświadczonych i szanowanych specjalistów, był zadowolony z wizji Tae-hyuna, który wnosił do organizacji świeże pomysły i energię.

– Musimy zainwestować w nowe chipy i to zanim zrobią to Chińczycy – mówił, wskazując na prezentację. – AI jest przyszłością, i jeśli chcemy utrzymać naszą pozycję lidera w regionie, musimy podjąć to ryzyko.

Członkowie zarządu kiwnęli głowami, wyraźnie zadowoleni z jego wizji. Jednak Tae-hyun nie mógł przestać myśleć o presji, jaką wywierała na niego matka, przewodnicząca Hwang Group. Wiedział, że czeka go kolejne trudne zadanie – unikanie matki, która nieustannie próbowała zmusić go do zaaranżowanych przez nią randek w ciemno.

Jego myśli przerwał nagle asystent, Ji-hoon Park, który dyskretnie podszedł i szepnął mu do ucha:

– Przewodnicząca właśnie przyjechała.

Ji-hoon był nie tylko jego asystentem, ale przede wszystkim przyjacielem. Pochodził z rodziny o znacznie mniejszych zasobach finansowych, ale dzięki talentowi i pracowitości otrzymał stypendium do prestiżowej szkoły, gdzie poznał Tae-hyuna. Ich przyjaźń zrodziła się z wspólnych przeżyć i zainteresowań. Po ukończeniu szkoły postanowił związać swoją karierę z Hwang Group, aby pracować razem z przyjacielem. Był lojalnym powiernikiem, często pomagającym Tae-hyunowi radzić sobie z trudami życia w cieniu dominującej matki.

Tae-hyun zamarł na moment, czując, jak serce zaczyna bić szybciej. Wiedział, że jego matka miała talent do pojawiania się w najmniej odpowiednich momentach.

– Musimy teraz zrobić krótką przerwę – oznajmił, przerywając spotkanie. – Wrócimy do tej dyskusji za piętnaście minut.

Gdy tylko opuścił salę konferencyjną, zaczął gorączkowo szukać sposobu na uniknięcie spotkania. Wiedział, że jeśli teraz zobaczy matkę, nie uniknie kolejnej rozmowy na temat małżeństwa. Był pewien, że ma już gotową listę nowych kandydatek, z którymi powinien się spotkać.

Blisko trzy lata temu Tae-hyun był o krok od ślubu. Jego poprzednia dziewczyna, z którą był związany przez pięć lat, wydawała się być tą jedyną. Planował się jej oświadczyć, miał już nawet wybrany pierścionek i dokładnie przemyślany moment, w którym zada to najważniejsze pytanie. Jednak zanim zdążył to zrobić, odkrył, że zdradzała go z innym mężczyzną. Co gorsza, okazało się, że wcale nie była z nim z powodu miłości – zależało jej wyłącznie na jego pozycji i majątku. To był cios w serce. Stracił zaufanie do kobiet i przekonanie, że kiedykolwiek znajdzie prawdziwą miłość.

A to nie był jego pierwszy zawód miłosny. Przed Eun-chae Yoo była jeszcze Megan Lee, Amerykanka o koreańskich korzeniach, którą poznał na studiach w Stanach Zjednoczonych. Kobieta ta również okazała się zainteresowana wyłącznie jego pieniędzmi, a nie nim samym. Powtarzające się rozczarowania sprawiły, że Tae-hyun stał się cyniczny i zdystansowany w kwestiach romantycznych. Zaczął wierzyć, że wszystkie kobiety widzą w nim jedynie bogatego spadkobiercę i przyszłego przewodniczącego Hwang Group, a nie człowieka z emocjami, marzeniami i obawami.

Z tego powodu przestał wierzyć w prawdziwą miłość i całkowicie skupił się na pracy. Osiągnął ogromne sukcesy zawodowe – był jednym z najmłodszych dyrektorów generalnych w kraju i zdobył CEO of the Year Award, prestiżową nagrodę przyznawaną najlepszym liderom biznesu w Korei. Ale sukces zawodowy nie wypełniał pustki, którą czuł w sercu. Był samotny, a każda rozmowa o małżeństwie przypominała mu, jak bardzo został zraniony. Brakowało mu kogoś, kto wsparłby go w trudnych chwilach, kto zrozumiałby jego lęki i troski, a nie widziałby w nim jedynie środka do osiągnięcia własnych celów.

Jedynym, na kogo mógł liczyć, był jego asystent i przyjaciel, Ji-hoon. Był dla niego jak brat – jedyna osoba, której naprawdę ufał. Mimo to mężczyzna ten nie mógł zastąpić ciepła domowego ogniska, którego tak bardzo pragnął.

Słysząc głos matki, która właśnie rozkazywała przygodnie spotkanym pracownikom, Tae-hyun zawrócił. Nie mając wyjścia, przystanął na chwilę, szukając w głowie jakiejkolwiek możliwości ucieczki. Łazienki to jedyna opcja — pomyślał wchodząc w ostatnim momencie. Wiedział, że to nie jest rozwiązanie na dłuższą metę, ale potrzebował choć kilku minut, by złapać oddech i zastanowić się, co dalej.

Wszedł do łazienki, przystanął przed lustrem i spojrzał na swoje odbicie.

Mam tego dość. Muszę w końcu znaleźć sposób, żeby matka przestała umawiać mnie z tymi wszystkimi kobietami.

Każda próba zbudowania bliskiej relacji kończyła się rozczarowaniem, dlatego teraz był zdeterminowany bardziej niż kiedykolwiek, by trzymać się z dala od związków. Przynajmniej praca go nie zawodziła – w tym świecie czuł się bezpiecznie, nawet jeśli kosztem było poczucie samotności, które ciążyło mu coraz bardziej.

Przewodnicząca Hwang Mi-kyung była kobietą około pięćdziesiątki, o średniej długości, starannie ułożonych, hebanowych włosach i surowych rysach twarzy. Ubrana w ciemny, dopasowany kostium, emanowała autorytetem i stanowczością. Jej przenikliwe spojrzenie nadawało jej postaci groźnego charakteru.

Gdy weszła do biura, jej obecność natychmiast wzbudziła nerwowość wśród sekretarek, które z miejsca się wyprostowały, wyraźnie zdenerwowane. Przewodnicząca spojrzała na nie ostro.

– Gdzie jest Tae-hyun? Natychmiast potrzebuję informacji!

Kobiety, nie znając odpowiedzi, stały przerażone w milczeniu, co tylko zwiększyło frustrację przewodniczącej Hwang.

– Niewierze – syknęła oburzona. – Wszyscy jesteście bezużyteczni.

Tymczasem Ji-hoon Park starał się opanować sytuację, nerwowo krążąc po korytarzach firmy. Wiedział, że musi szybko przygotować wszystkich na niespodziewane pojawienie się przewodniczącej. Niestety, pech chciał, że właśnie w tej chwili na nią natrafił.

– Ji-hoon – zawołała surowym tonem. – Gdzie jest Tae-hyun? Chcę się z nim pilnie zobaczyć.

Mężczyzna zmieszał się, nie wiedząc, co odpowiedzieć.

– Właśnie wyszedł z firmy – skłamał po chwili wahania.

– Dokąd? – dopytywała przewodnicząca, a jej spojrzenie było lodowate i przepełnione gniewem.

Ji-hoon zaczął się jeszcze bardziej denerwować.

– Nie jestem pewien, pani przewodnicząca. Powiedział tylko, że musi coś załatwić.

Kobieta wpadła w szał.

– To niewiarygodne! Jesteś jego asystentem, prowadzisz jego kalendarz i nie wiesz, gdzie jest twój szef?! Jak to możliwe?! Przecież od kilkunastu lat jesteście praktycznie nierozłączni!

Złość w jej głosie była wyraźnie słyszalna, a wszyscy w pobliżu uciekali w popłochu do swoich biur, by przypadkiem nie narazić się na jej gniew.

Tymczasem Tae-hyun siedział cicho w jednej z kabin łazienkowych, wstrzymując oddech i nasłuchując odgłosów z zewnątrz. Zdawał sobie sprawę, że tym razem wybrał wyjątkowo głupie rozwiązanie, ale chwilowo nie miał lepszego pomysłu. Musiał znaleźć sposób, by poradzić sobie z presją matki, ale na razie unikanie jej wydawało się najlepszą opcją.

Nagle jego myśli przerwał dźwięk otwierających się drzwi i stukot damskich obcasów. Mężczyzna zamarł, sparaliżowany strachem.

Znalazła mnie,-- pomyślał. Ale jakim cudem?

Ciało pokryło mu się zimnym potem, a serce zaczęło bić jeszcze szybciej. W panice wyskoczył z kabiny i wpadł prosto na młodą kobietę, która akurat znalazła się na jego drodze.

– Co ty tutaj robisz?! To damska łazienka! – krzyknęła So-you, widząc przed sobą mężczyznę, którego wygląd wydał się jej podejrzany. Patrzyła na niego zdezorientowana, próbując sobie przypomnieć, gdzie go już widziała. Wygląda znajomo, ale skąd...? -- myślała gorączkowo. Przez ułamek sekundy miała wrażenie, że skądś zna te przenikliwe oczy. To uczucie znajomości było jednak zbyt ulotne, by mogła przyporządkować mu konkretne wspomnienie.

Znam ją? — Tae-hyun przez chwilę miał wrażenie, że gdzieś ją już widział, ale za żadne skarby nie mógł sobie przypomnieć gdzie. Szybko jednak zdał sobie sprawę, że teraz ma większy problem, na którym musi się skupić.

Chyba przez ten cały pośpiech pomyliłem łazienki, — pomyślał.

Próbując jakoś załagodzić tę kłopotliwą sytuację, zaczął się tłumaczyć, ale był tak zdenerwowany, że jego słowa tylko pogorszyły sprawę.

– Przepraszam, to nieporozumienie! Ukrywam się... – mówił chaotycznie, a jego ręce drżały. – Ukrywam się przed... moją matką.

Te słowa tylko zwiększyły konsternację dziewczyny.
– Ukrywasz się w damskiej łazience? Jesteś zboczeńcem czy co?! – So-you nie dawała się przekonać, a jej głos stawał się coraz bardziej podniesiony. – Wyglądasz jak typowy zboczeniec! – dodała z nutką przerażenia w głosie.

Tae-hyun spanikował.
– Cii... Proszę, bądź cicho – błagał, przyciskając palec do ust. – Nie jestem zboczeńcem, to nieporozumienie!

So-you nadal nie była pewna co myśleć i zaczęła krzyczeć jeszcze głośniej. W akcie desperacji Tae-hyun zasłonił jej usta dłonią i przycisnął jej drobne ciało do ściany łazienki.
– Proszę, zrozum, to nie tak, jak myślisz! Ukrywam się przed moją matką!

Przerażona So-you wykorzystała moment, gdy mężczyzna rozglądał się nerwowo po pomieszczeniu, kopnęła go w krocze i wybiegła z łazienki, zostawiając mężczyznę zgiętego w pół z bólu.

Pech chciał, że wpadła prosto na przewodniczącą, która wciąż dawała reprymendę Ji-hoonowi.

– Przepraszam, bardzo przepraszam, – powiedziała dziewczyna, próbując się wycofać.

Kobieta, lekko zaskoczona sytuacją, przerwała monolog i przeszyła ją zimnym, przenikliwym spojrzeniem.

– Kim jesteś? Nie kojarzę cię, a na tym piętrze nie powinno być nikogo, kogo nie znam.

So-you poczuła, jak serce zaczyna bić jej szybciej.

– Nazywam się So-you Choi – powiedziała niepewnie, starając się opanować drżenie w głosie.ROZDZIAŁ 2:
PRZEWODNICZĄCA

Przewodnicząca zmrużyła oczy, a jej twarz przybrała surowy wyraz.
– Co tutaj robisz, panno Choi?

Ji-hoon, widząc całe zajście i zdając sobie sprawę, że dziewczyna może być dobrym pretekstem do uwolnienia się od kolejnych niewygodnych pytań, postanowił wtrącić się do rozmowy.
– Panno Choi, dobrze, że pani przyszła – powiedział z uprzejmym uśmiechem, starając się przejąć inicjatywę. – Dyrektor generalny kazał panią przeprosić za spóźnienie. Pilna sprawa zatrzymała go poza firmą.

Przewodnicząca spojrzała na niego podejrzliwie.
– Spotkanie z dyrektorem generalnym? Dlaczego nic o tym nie wiem?

Mężczyzna uśmiechnął się nerwowo, starając się zachować spokój.
– To spotkanie zostało zaplanowane w ostatnim momencie, dlatego nie ma go w oficjalnym kalendarzu – odpowiedział niemal automatycznie, patrząc jej prosto w oczy.
– Proszę tędy – dodał, wskazując So-you drogę.

Dziewczyna, mimo zaskoczenia, postanowiła pójść za mężczyzną, mając nadzieję, że uniknie dalszych pytań.
– Dziękuję – powiedziała, próbując brzmieć pewnie.

Przewodnicząca nie zamierzała jednak łatwo odpuścić.
– Czy to prawda?

So-you poczuła, jak jej serce zamarło, a krew odpłynęła z twarzy. Mam przesrane – pomyślała, czując, jak jej ciało ogarnia zimny dreszcz. Każda sekunda stawała się wiecznością, a jej myśli chaotycznie błądziły, szukając wyjścia z tej koszmarnej sytuacji.
– Tak, oczywiście – skłamała, starając się zachować spokój.

Ji-hoon, widząc, że dziewczyna zaraz może nie wytrzymać presji, postanowił działać szybko.
– Pani przewodnicząca, proszę wybaczyć, ale musimy wrócić do swoich obowiązków. Zajmę się panną Choi i dopilnuję, aby dyrektor generalny skontaktował się z panią natychmiast po powrocie.

Kobieta zmierzyła ich wzrokiem, a potem wyciągnęła telefon komórkowy.
– Przygotuj samochód. Wracamy do domu – powiedziała do swojego asystenta.

Kiedy odeszła, Ji-hoon, który bacznie przyglądał się So-you, uśmiechnął się lekko pod nosem. To na pewno o niej mówiła Sun-hee z recepcji.

– Teraz naprawdę powiedz mi, co tutaj robisz. Czy wy naprawdę nie możecie spotykać się bardziej dyskretnie? – zapytał, przechodząc na mniej formalny język, co było dla So-you niemałym zaskoczeniem, gdyż pal-mal używa się raczej w stosunku do przyjaciół lub bliskich znajomych, a nie wobec zupełnie obcych ludzi.

Dziewczyna zmarszczyła brwi, wyraźnie zaskoczona jego swobodnym tonem.
— Dlaczego mówisz do mnie nieformalnie? — zapytała, spoglądając na niego z lekką irytacją.

— Nie zmieniaj tematu. — Jego uśmiech zniknął, a spojrzenie stało się poważniejsze. — Przyszłaś do Tae-hyuna?

So-you poczuła, jak serce jej przyspiesza. Nie spodziewała się, że mężczyzna zasugeruje coś takiego.
– Przyszłam tutaj w sprawie formularza, który muszę podpisać w sekretariacie. Moja przyjaciółka, która pracuje w Hwang Group, pomogła mi się tu dostać. Wiedziałam, że to nie jest najlepszy pomysł, ale nie było innego sposobu, aby wejść do budynku i załatwić tę sprawę na czas – skrzywiła się lekko, mówiąc te słowa, ale czuła, że powiedzenie prawdy będzie najlepszą opcją.

Ji-hoon westchnął ciężko, przesuwając dłonią po karku, jakby walczył z własnymi wątpliwościami.
– Dobrze, rozumiem, to nie moja sprawa. Nie chcesz – nie mów. Pomogę ci tym razem, ale to nie może się powtórzyć. Prawdę mówiąc, musicie bardziej uważać. Zresztą robię to tylko ze względu na niego – dodał, spoglądając na nią z mieszanką pobłażliwości i ostrzeżenia.

Dziewczyna była oszołomiona tą uwagą. Czy on nie przesadza? Przecież to spotkanie w damskiej toalecie było przypadkowe… Ale skąd on o nim wie?! – myślała gorączkowo, starając się znaleźć odpowiedź, która nie wpędziłaby jej w większe kłopoty.

– Nie rozumiem, co masz na myśli... – zaczęła, jednak po chwili postanowiła zmienić koncepcję. – Dobrze, nieważne. Potrzebuję coś załatwić w sekretariacie. Czy możesz mi pomóc?

Mężczyzna patrzył na nią przez chwilę, jakby chciał wyczytać odpowiedzi z jej twarzy. Ona naprawdę tak świetnie udaje? – pomyślał.
– Proszę za mną, panno Choi – odpowiedział w końcu z udawaną grzecznością.

Szli korytarzem w milczeniu, a napięcie między nimi rosło z każdym krokiem. So-you próbowała zebrać myśli, zastanawiając się, o co tak naprawdę chodziło mężczyźnie i dlaczego czuła się, jakby oczekiwał od niej jakichś odpowiedzi.

Z głębokiej zadumy wyrwał ją nagle głos Ji-hoona.
– To tutaj – powiedział, wskazując na drzwi do sekretariatu. – Uważaj na siebie, żeby znowu nie natknąć się na przewodniczącą – dodał, tym razem z lekkim rozbawieniem w głosie.

So-you skinęła głową i zniknęła za drzwiami sekretariatu, by załatwić formalności związane z jutrzejszą rekrutacją. Zaledwie chwilę później przewodnicząca Hwang Mi-kyung zjechała windą i skierowała się prosto do recepcji.

Hol budynku Hwang Group był przestronny i elegancki, z marmurowymi podłogami i wysokimi sufitami, ozdobionymi nowoczesnymi żyrandolami. W centralnym punkcie znajdowała się recepcja – długi, biały blat, za którym stały dwie recepcjonistki w klasycznych, ciemnoniebieskich uniformach, które doskonale komponowały się z jasnymi kolorami otoczenia.

Przewodnicząca podeszła do nich i zapytała:
– Czy dyrektor generalny wychodził z firmy?

– Nie widziałyśmy, żeby wychodził – odpowiedziała jedna z nich. – Ale mamy dużo obowiązków i załatwiamy różne sprawy, więc mogłyśmy nie zauważyć wyjścia dyrektora generalnego.

Kobieta uniosła brew z irytacją.
– Nie może być tak, że nie widzicie, kto wchodzi i wychodzi z budynku! To skandal, że zatrudniam takich beznadziejnych ludzi!

W momencie, gdy przewodnicząca karciła dziewczyny, podeszła do nich trzecia, która właśnie wróciła z sekretariatu.
– Przepraszam, pani przewodnicząca. Co prawda nie widziałam, jak dyrektor generalny wychodził, ale obsługiwałam kobietę, której wydałam przepustkę. Od razu zwróciłam na nią uwagę, bo nie miałyśmy w systemie żadnych informacji o jej wizycie.

– Sprawdź, jak się nazywała – poleciła przewodnicząca. Czuję, że to ta dziewczyna, którą spotkałam przed chwilą na korytarzu, pomyślała.

Recepcjonistka szybko przeglądnęła zapisy o gościach na komputerze.
– Nazywała się Choi… So-you Choi.

Przewodnicząca zmarszczyła czoło. Tak myślałam.
– W jakiej sprawie tutaj przyszła?

Dziewczyna zbledła ze strachu, nieco zmieszana zaistniałą sytuacją i surowością przewodniczącej.
– Nie powiedziała dokładnie, pani przewodnicząca, ale młodsza specjalistka Min-ji Jung z działu HR, która była z nią, wspomniała, że to bardzo ważna osoba dla pana dyrektora.

Przewodnicząca zastanowiła się przez chwilę. To dziwne... Co w tym wszystkim robi ta dziewczyna z HR? Czyżby mój syn unikał mnie z powodu tej So-you? Zamyśliła się, próbując połączyć fakty. Nawet Ji-hoon starał się ją ochronić, kiedy próbowałam się czegoś od niej dowiedzieć.

Z rozmyślań wyrwał ją głos asystenta:
– Pani przewodnicząca, samochód już czeka.

Kobieta spojrzała jeszcze raz w stronę swoich pracownic, które teraz stały przed nią, nerwowo prostując się, aby wypaść jak najlepiej.
– Czy coś jeszcze mówiła? Czy macie jakieś inne informacje?

Dziewczyna, która była wcześniej w sekretariacie, dodała:
– Tak, pani przewodnicząca. Widziałam, jak Ji-hoon Park, asystent dyrektora generalnego, rozmawiał z tą kobietą. Był bardzo zaabsorbowany konwersacją i wyglądało na to, że ta osoba była wyjątkowo ważna.

Przewodnicząca zmarszczyła brwi jeszcze bardziej. To jest coraz bardziej podejrzane. Muszę się dowiedzieć, co tu się naprawdę dzieje, — pomyślała.

Kobieta ruszyła w stronę wyjścia, a jej myśli już krążyły wokół planu działania. Niech mój syn myśli, że ma nad tym kontrolę, a ja o niczym nie wiem. Dobrze mu zrobi trochę przestrzeni bez mojej bezpośredniej ingerencji. W międzyczasie dowiem się więcej o tej So-you Choi i jej związku z moim synem. Muszę działać ostrożnie i cicho, zbierając informacje i planując każdy krok. Kiedy nadejdzie odpowiedni moment, zaskoczę ich wszystkich. Nie pozwolę, aby cokolwiek wymknęło się spod mojej kontroli.

Podeszła do samochodu, luksusowego czarnego Maybacha, który czekał na nią przed wejściem. Auto było symbolem jej statusu i władzy. Jej asystent ubrany w ciemnoszary, trzyczęściowy garnitur, natychmiast się ukłonił, spuszczając oczy w pokorze. Otworzył drzwi z szacunkiem, umożliwiając jej wygodne wejście do auta.

To może być skomplikowane, ale poradzę sobie, — pomyślała. Dla dobra Hwang Group i przyszłości mojego syna muszę dowiedzieć się wszystkiego. Teraz czas działać w cieniu, dopóki nie będę miała wszystkich kart w ręku. Potem przeprowadzę zdecydowany ruch, który sprawi, że wszystko przebiegnie zgodnie z moimi oczekiwaniami.

Przewodnicząca usiadła na tylnym siedzeniu, a asystent zamknął za nią drzwi, wciąż nie podnosząc wzroku.

Najważniejsze jest, aby kobieta, którą wybierze mój syn, była godną reprezentantką naszej grupy. Muszę mieć pewność, że jest odpowiednia, inaczej przyszłość Hwang Group może być zagrożona. Nie mogę pozwolić, aby ktoś niewłaściwy wszedł do naszej rodziny i zaszkodził reputacji, którą mój świętej pamięci mąż budował przez lata. Muszę sprawić, aby wszystko ułożyło się dokładnie tak, jak sobie życzę. Kiedy już wszystko będzie na swoim miejscu, mój syn nie będzie miał żadnego pola manewru i będzie musiał zrealizować moje plany.

Pół godziny po odjeździe przewodniczącej z budynku Hwang Group wyszła So-you, wciąż czując napięcie po wcześniejszych wydarzeniach. Natychmiast wyciągnęła telefon i zadzwoniła do swojej przyjaciółki.
– Min-ji, nie uwierzysz, co się stało! – opowiadała z przejęciem. – Wszystko załatwiłam, ale... kopnęłam w krocze dyrektora generalnego!

Przyjaciółka niemal zakrztusiła się kawą, którą właśnie piła, szybko przetarła usta rękawem swojej ulubionej bluzy i powiedziała z irytacją:
– Zwariowałaś? Miałaś nie rzucać się w oczy, a ty kopnęłaś go w krocze! Wiesz, jakie to może mieć konsekwencje? Co, jeśli to wpłynie na twoją rozmowę kwalifikacyjną? Przecież to ogromny problem!

So-you spuściła głowę, czując rosnący niepokój.
– Wiem, wiem. To był kompletny przypadek. Ale musiałam coś zrobić – zrobiła pauzę, jakby przygotowywała się na najgorsze. – Ale to nie wszystko – dodała ciszej.

– Coś jeszcze?! – wykrzyknęła Min-ji, tak głośno, że kilka osób w biurze spojrzało na nią z ciekawością.

– Wpadłam prosto na przewodniczącą – powiedziała So-you, już ledwo słyszalnym głosem.

– Ja cię chyba zabiję! – wybuchnęła przyjaciółka, zaniepokojona i zirytowana jednocześnie. – Czy oprócz dyrektora generalnego i przewodniczącej jeszcze komuś się naraziłaś? Naprawdę, czy ty zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji? To jest ogromna firma, a ty narobiłaś sobie wrogów na najwyższym szczeblu!

So-you westchnęła ciężko, czując, jak stres znowu ją ogarnia.
– Przepraszam. Wszystko działo się tak szybko. Gdyby nie Ji-hoon, byłoby po mnie...

– Jego też wciągnęłaś do tej awantury? – przerwała jej poirytowana przyjaciółka.

– Wiem, że to wygląda źle – próbowała się usprawiedliwić So-you. – Ale naprawdę nie było innego wyjścia.

Min-ji wzięła głęboki oddech, starając się uspokoić.
– Dobra, złożyłaś formularz, to najważniejsze. Ale musisz być ostrożna. I obiecaj mi, że jutro nikogo już więcej nie pobijesz.

Zaśmiała się, co trochę rozładowało napięcie.

Obie dziewczyny rozmawiały dalej o tym, jak całe zajście może wpłynąć na jutrzejszą rozmowę, wymieniając obawy i strategie. Wkrótce rozmowa zeszła na codzienne sprawy i plany na wieczór.

So-you szła ulicami Seulu, wdychając świeże, wilgotne po deszczu powietrze. Miasto ożyło po ulewie; uliczne stragany znów zaczęły działać, a ludzie wrócili na chodniki, tworząc zgiełk i harmider.
– Trzymaj się, Min-ji. Do zobaczenia jutro – powiedziała na zakończenie rozmowy, dochodząc do przystanku.

Gdy autobus nadjechał, wsiadła do środka i usiadła z tyłu, przy oknie. Deszcz zaczął padać mocniej, a ciężkie krople uderzały o szyby, tworząc melodyjny rytm.

Zamykając oczy na chwilę, So-you myślała o wszystkim, co się dzisiaj wydarzyło. Nie mogę uwierzyć, że kopnęłam dyrektora generalnego. Co, jeśli to wpłynie na jutrzejszą rozmowę? Min-ji była na mnie wściekła, a ja naprawdę nie chciałam jej sprawiać dodatkowych problemów. Przynajmniej udało mi się złożyć wszystkie dokumenty. To było kluczowe. Teraz muszę tylko przygotować się na jutro. Muszę zrobić dobre... drugie pierwsze wrażenie.ROZDZIAŁ 3:
TRZY CZYNSZE

So-you zmierzała powoli w kierunku swojego mieszkania, czując, jak zmęczenie całego dnia zaczyna odciskać piętno na jej ciele. Deszcz, który zaczął padać wcześniej, zamienił i tak już dość ponure okoliczne ulice dzielnicy Guro-dong, Guro-gu, w wilgotną dżunglę, pogarszając jej i tak już kiepski nastrój.

Dziewczyna szła powoli, pogrążona w myślach o tym, co wydarzyło się kilka godzin temu. Wielokrotnie odtwarzała sobie w głowie ten incydent z dyrektorem generalnym, kiedy kopnęła go w krocze. Co, jeśli to przekreśli moje szanse? – zastanawiała się. Przecież tak bardzo zależało jej na tej pracy. Wiedziała, że jutrzejsza rozmowa kwalifikacyjna może być jej jedyną szansą na przerwanie spirali długów, wynajęcie większego mieszkania z dodatkowym pokojem dla schorowanej matki. Tak bardzo chciała odpłacić jej za te wszystkie lata, kiedy pracując po kilkanaście godzin dziennie, umożliwiła jej stać się wykształconą i pewną siebie młodą kobietą.

Nieco przytłoczona tymi faktami, szła w stronę swojego mieszkania znajdującego się na obrzeżach przemysłowej dzielnicy Seulu. Surowy i przygnębiający klimat tej okolicy emanował z każdego zakątka. Otoczone starymi, wielopiętrowymi budynkami z lat 70. i 80., ulice były dalekie od luksusu, który znała z Gangnam. Wąskie, zaniedbane drogi, pełne kałuż, tworzyły mroczny labirynt, który w deszczowej pogodzie wydawał się jeszcze bardziej przygnębiający.

Mieszkańcy Guro-dong to głównie pracownicy fizyczni, oraz osoby o niskim statusie materialnym, dla których codzienna walka o przetrwanie była normą. Sklepy spożywcze z małym asortymentem, zakurzone lokale usługowe i małe, rodzinne restauracje o wątpliwej renomie wypełniały tę dzielnicę, nadając jej specyficzny charakter, w którym codzienność przeplatała się z nieustającym hałasem ruchliwych ulic.

Jej jasnobrązowy płaszcz przeciwdeszczowy, który jeszcze rano wydawał się idealny, teraz przesiąkł wodą i stracił cały swój urok. Było już po osiemnastej, ciężkie deszczowe chmury zebrały się nad Seulem, zasłaniając całe niebo. Widok ten dawał nieodparte wrażenie, jakby pomimo dość wczesnej pory zmrok powoli zaczynał zapadać, sprawiając, że miasto wyglądało jeszcze bardziej ponuro.

Kiedy zbliżyła się do budynku, w którym mieszkała, zauważyła znajomy samochód zaparkowany tuż przed wejściem. Serce zaczęło jej bić szybciej. Jeszcze tego brakowało, — dziewczyna skrzywiła się na samą myśl o konfrontacji. To był samochód pracownika właściciela budynku, pana Kima, który zbierał czynsz od lokatorów. Przez głowę przeleciały jej setki myśli. To dzisiaj, — dziewczyna postukała się ręką w czoło. Zupełnie o tym zapomniałam. Jeśli znowu powiem, że nie mam na czynsz, na pewno mnie wyrzuci.

Nerwowo rozejrzała się dookoła, szukając alternatywnej drogi do swojego mieszkania. Zobaczyła schody przeciwpożarowe po drugiej stronie budynku, które wydawały się jej jedyną nadzieją. Muszę spróbować – pomyślała, ignorując deszcz, który zaczął padać jeszcze mocniej. Nie miała innego wyjścia, dzisiaj mijał termin, a zalegała już za dwa poprzednie miesiące. Pan Kim doskonale zdawał sobie z tego sprawę, więc jedyną opcją, aby uniknąć eksmisji, była ta niebezpieczna wspinaczka.

Schody te definitywnie lata świetności miały już za sobą, ich całkowicie przerdzewiała konstrukcja skrzypiała przy każdym kroku dziewczyny. Cienkie, wąskie stopnie pokryte były mieszaniną resztek roślin, śmieci i pyłu, które pod wpływem deszczu stały się śliskim szlamem. Po bokach sterczały wygięte balustrady, które dawno straciły swoją stabilność, a zimny wiatr hulał pomiędzy szczeblami, niosąc ze sobą krople deszczu.

Dziewczyna przemykała po ciemnych, mokrych schodach, stawiając kroki możliwie najciszej. Jej mieszkanie było na czwartym, ostatnim piętrze. Każdy dźwięk mógł zdradzić jej obecność, więc poruszała się ostrożnie, choć nie było to łatwe. Mam nadzieję, że dotrę na górę i się nie zabiję – pomyślała.

Serce waliło jej jak młot, a dłonie drżały. — A niech to,— mruknęła, gdy niemal potknęła się o mokry stopień.

Wiatr hulał przez szczeliny, potęgując zimno i lęk. — Cholera, — zaklęła, gdy znów się poślizgnęła. To jest chore.

Każdy krok trwał wieczność. Czy naprawdę musiałam się w to wpakować? Dlaczego dziś wszystko sprzysięgło się przeciwko mnie? – pytała siebie, próbując nie panikować.

Jej nogi były ciężkie jak ołów, a stopnie zdawały się coraz bardziej strome. Nie mogę sobie pozwolić na błąd. Dam radę – powtarzała, zaciskając zęby.

W końcu dotarła na swoje piętro. Okno w kuchni, które nigdy się dobrze nie domykało, było jej jedyną opcją. — Błagam, żeby tylko się nie zacięło, — wyszeptała, dodając sobie otuchy.

Dziewczyna lekko i z wielką ostrożnością nacisnęła na framugę okna, starając się, żeby nie zgrzytnęło zbyt głośno. Chyba się udało, — pomyślała z ulgą, wślizgując się do środka.

Przez chwilę siedziała po ciemku, nasłuchując, czy ktoś zauważył jej wejście. Serce biło jej jak szalone, a dźwięk deszczu uderzającego o okna wydawał się coraz bardziej intensywny. Tylko spokojnie, pomyślała, próbując złapać oddech.

Jej mieszkanie, choć niewielkie, dawało poczucie bezpieczeństwa. Składało się z jednego pokoju pełniącego funkcję sypialni, salonu i kuchni oraz małej łazienki. Mimo skromnego wyposażenia, panował tam porządek i przytulna atmosfera. Na półce nad łóżkiem stało kilka książek, a ściany zdobiły zdjęcia z matką, przyjaciółką i rodzinnymi krajobrazami. Mieszkanie przy Guro 4-dong 7-gil nie należało do najgorszych w tej okolicy. Bliskość metra i dobrze rozwinięta infrastruktura z lokalnymi sklepami, restauracjami i przystankami autobusowymi przyciągały pracowników fabryk i młodych ludzi z mniej zamożnych rodzin szukających przystępnych cenowo lokali w Seulu.

Usłyszała kroki na korytarzu i stłumione głosy. Zamarła w bezruchu, to był pan Kim, który tłumaczył się komuś przez telefon.

– Tak, tak, rozumiem – słyszała przez drzwi. – Nie, nie ma jej w domu. Oczywiście, ściągnę zaległy czynsz. Jeśli nie zapłaci, będziemy musieli ją wyrzucić.

Serce So-you zamarło. Muszę być cicho – pomyślała, starając się opanować drżenie ciała. Nie wiedząc, co robić, wyciągnęła telefon i wybrała numer Min-ji.
– Min-ji, on tu jest – wyszeptała So-you jak tylko odebrała przyjaciółka.
– Kto taki? – zapytała zaniepokojona Min-ji.
– Pan Kim. Jest na korytarzu. Co mam robić?

– Spokojnie, So-you – głos Min-ji był cichy, ale stanowczy. – Musisz siedzieć cicho i nie zdradzać swojej obecności. Jeśli zauważy, że jesteś w domu, będziesz musiała go wpuścić, a wtedy... kto wie, jak to się skończy. – Przerwała na moment. – Ile zalegasz?

– Dwa czynsze… no, z dzisiejszym to już trzy – odpowiedziała drżącym głosem So-you. – Nie wiem, co robić. Panikuję.

– Weź się w garść kobieto! – odparła Min-ji stanowczo. – Oddychaj głęboko. Wiem, że to trudne, ale musisz być silna. Skup się na tym, żeby nie zdradzić swojej obecności. On pewnie zaraz odejdzie.

So-you przełknęła ślinę, próbując opanować drżenie głosu.
– Dobrze. Postaram się. Dzięki.

Rozmowa dodała jej odrobiny otuchy, ale nie zdołała całkowicie uspokoić. Siedziała bez ruchu, wsłuchując się w odgłosy dochodzące z korytarza. Po chwili usłyszała, jak zarządca budynku kończy rozmowę telefoniczną i zaczyna schodzić po schodach, przeklinając cicho pod nosem. Dziewczyna poczuła ulgę, ale dalej musiała być czujna. Może jeszcze tu wrócić – przemknęło jej przez myśl. Ostrożnie podeszła do okna i delikatnie odsunęła firankę. W tej samej chwili mężczyzna odwrócił się i spojrzał w stronę budynku. Odruchowo cofnęła się w głąb pokoju, kryjąc się w mroku. Mam nadzieję, że mnie nie zauważył – pomyślała, czując, jak serce wali jej jak młotem. Minuty ciągnęły się w nieskończoność. Dlaczego jeszcze tam stoi? Czy mnie zobaczył? – te myśli nie dawały jej spokoju. Dopiero gdy dostrzegła, jak zarządca odjeżdża, odetchnęła z ulgą.

Jeszcze nie zapaliła światła. Poczekam trochę dłużej, tak dla pewności – zdecydowała. Bała się, że mężczyzna, który na pewno miał do czynienia z trudnymi lokatorami, może wrócić i sprawdzić, czy próbowała go przechytrzyć. Dopiero po trzech kwadransach uznała, że pan Kim już nie wróci. Poczucie ulgi stopniowo rozluźniało napięcie w jej ciele. Na razie się udało – pomyślała, ale wiedziała, że to tylko tymczasowe rozwiązanie.

Spojrzała na zegar wiszący niedaleko kuchennej szafki – dochodziła dwudziesta. Gdy już trochę się uspokoiła i emocje zaczęły opadać, nagle usłyszała dźwięk dzwonka do drzwi. Znieruchomiała.
To niemożliwe… – pomyślała, a serce zabiło jej mocniej.
Ktoś przyszedł o tak późnej porze? — Wzdrygnęła się na myśl, że to może być pan Kim. — Przechytrzył mnie – szepnęła przerażona.

Stała przez chwilę w bezruchu, wpatrując się w drzwi, jakby miały zaraz same się otworzyć. Dzwonek rozbrzmiał ponownie, głośniejszy, bardziej natarczywy. Powietrze w pokoju zdawało się gęstnieć, a cisza między kolejnymi dźwiękami tylko potęgowała napięcie. I tak już pewnie widział światło — uznała, podchodząc ostrożnie do drzwi. Uchylając je, czuła, że serce zaraz wyskoczy jej z piersi. Przez szparę dostrzegła sylwetkę mężczyzny, jej oczy rozszerzyły się niczym dwa małe spodki.
— Nie, tylko nie on!