Mini ADHD Coach - ebook

WSTĘP

Jeśli jesteś kimś, kto myśli inaczej, teraz właśnie nadszedł twój czas, by wyjść z cienia i stanąć w swoim blasku.

Firmy, które podążają za współczesnymi trendami w biznesie, nie tworzą zespołów z osób, które myślą tak samo. Doceniają wartość ludzi, którzy myślą inaczej, tych, którzy są poza schematem i potrafią zrozumieć sens chaosu charakterystycznego dla „nowego świata”.

Moja własna neuroróżnorodność oraz dysleksja pomogły mi spojrzeć na świat inaczej. Moja praca i kampanie społeczne podważające status quo zachęciły innych do tego samego. W rezultacie Dyslektyczne Myślenie zostało uznane za kompetencję na portalu LinkedIn, największej światowej sieci profesjonalistów online, i oficjalnie weszło do słownika w 2022 roku. My, którzy jesteśmy neuroróżnorodni, w końcu uświadamiamy sobie, że przyszedł nasz czas na otwartość i dumę z tego, że jesteśmy inni. Nie musimy już podejmować prób dopasowania się, lecz w końcu możemy z dumą się wyróżniać… ponieważ kiedy się wyróżniamy, dzieją się niezwykłe i niesamowite rzeczy.

Dysleksja i ADHD często idą w parze. W przypadku ADHD, podobnie jak w przypadku dysleksji, przede wszystkim mówi się o wyzwaniach, a nie korzyściach. Osoby z dysleksją i ADHD często nie mają świadomości, z jakiego powodu są inne, i męczą się, nie rozumiejąc siebie, własnego sposobu myślenia i nie zdając sobie sprawy ze zmian, które mogą wprowadzić, by uwolnić swój potencjał.

Ta niezwykła książka w interesujący sposób opisuje, jak to jest mieć ADHD, zawiera praktyczne narzędzia oraz pomysły pozwalające zarządzać mózgiem z ADHD, a zabawne, adekwatne ilustracje pomagają za pomocą obrazów opisać świat ADHD. Mam nadzieję, że ta pozycja zachęci wszystkie osoby z ADHD, i te młodsze, i te starsze, do mistrzowskiego opanowania obsługi własnych mózgów i doceniania własnego innego sposobu myślenia.

Kate Griggs

Autorka This is Dyslexia

Założycielka Made By DyslexiaCO JEST ZE MNĄ NIE TAK?

Przez wiele lat zadawałam sobie następujące pytania:

• Dlaczego nie potrafię wytrwać w nowym hobby?

• Dlaczego nie potrafię się kontrolować i nie przerywać wypowiedzi innych osób?

• Dlaczego nie potrafię być na bieżąco z zadaniami domowymi lub obowiązkami w pracy?

• Dlaczego nie potrafię płacić rachunków na czas?

• Dlaczego nie potrafię zapamiętać, kiedy mam wizytę u dentysty i jeszcze się na niej pojawić?

• Dlaczego nie potrafię utrzymać przy życiu rośliny doniczkowej?

Te pytania po raz pierwszy pojawiły się w mojej głowie w dzieciństwie, z czasem zaś zaczęły dawać o sobie znać donośniejszym głosem. Po ukończeniu przeze mnie dwudziestego roku życia były tylko niepokojące, im bliżej jednak byłam trzydziestki, tym bardziej mnie przygnębiały. Jedno pytanie, w którym zawierały się wszystkie inne, brzmiało: „Co jest ze mną nie tak?”.

Teraz już znam na nie odpowiedź, a brzmi ona: nic. Nic nie jest ze mną nie tak. To, z czym się mierzę, oraz moje zachowania są zupełnie normalne… u osoby, która ma ADHD.

WIELOKROTNIE W SWOIM ŻYCIU

ZASTANAWIAŁAM SIĘ, CZY COŚ JEST ZE MNĄ NIE TAK

Zrozumiałam to dzięki diagnozie otrzymanej w dwudziestym dziewiątym roku życia oraz możliwości wymiany doświadczeń z internetową społecznością osób z ADHD. Dla nich moje „dziwactwa” są normą, a najbardziej zwariowane anegdoty nikogo nie dziwią. Gdy spoglądam wstecz, uświadamiam sobie, że moje ADHD było widoczne gołym okiem już od bardzo dawna. Byłam niezwykle kreatywnym dzieckiem, które nieustannie wpadało w kłopoty przez swoje gadulstwo i impulsywność, a potem marzycielską nastolatką zdolną do poświęcania mnóstwa czasu kreatywnym czynnościom, lecz niezdolną do uważnego słuchania wywodów nauczyciela podczas lekcji.

Byłam skonfundowaną młodą kobietą, zmieniającą zawody jak rękawiczki oraz kolekcjonującą przypomnienia o zaległych płatnościach za rachunki. Zanim w końcu zdobyłam się na odwagę, by umówić się na badanie pod kątem ADHD, przez wiele miesięcy biłam się z myślami, czy w ogóle mam to zrobić. Wydawało mi się, że zostanę wyśmiana i oskarżona o udawanie. Ale tak bardzo chciałam znaleźć wyjaśnienie tego, co się ze mną dzieje, że w końcu to zrobiłam.

Kiedy diagnozująca mnie osoba zwyczajnie stwierdziła: „To oczywiste, że ma pani ADHD”, poczułam, jak z moich ramion spada ciężar. Wiedziałam, że od tej chwili będę mogła przestać zadręczać się pytaniem „Co jest ze mną nie tak?”. Poznałam odpowiedź. Mogłam zgłębić temat i lepiej go zrozumieć. A co najważniejsze, już nie byłam osamotniona.

KIEDY W SZKOLE POPEŁNIAŁAM ZBYT WIELE BŁĘDÓW…

KIEDY OGARNIAŁA MNIE EKSCYTACJA NAUKĄ NOWYCH RZECZY…

…CHOĆ JUŻ NIE WYTRWANIEM W NICH

KIEDY MÓWIŁAM RZECZY POD WPŁYWEM IMPULSU…

KIEDY WYZWANIEM STAWAŁY SIĘ DOROSŁE OBOWIĄZKI

WTEDY ODKRYŁAM ADHD I ZACZĘŁAM SIĘ ZASTANAWIAĆ, CZY JE MAM…

ALE TO POWODOWAŁO U MNIE LĘK, A POZA TYM NIE WSZYSTKO SIĘ ZGADZAŁO

PRZEZ WIELE MIESIĘCY ŻYŁAM W NIEPEWNOŚCI, AŻ W KOŃCU ZDECYDOWAŁAM SIĘ UMÓWIĆ NA WIZYTĘ U SPECJALISTY...

CZĘŚĆ 1
ADHD – PODSTAWY

Wokół ADHD narosło bardzo wiele nieporozumień, a przecież ADHD zasługuje na lepsze poznanie, szczególnie przez osoby, które go doświadczają. Świadomość tego, jak działa nasz mózg i jakiego rodzaju wyzwania są związane z innym sposobem jego funkcjonowania, jest kluczem do osiągnięcia spokoju. Kiedy zaczynamy rozumieć, dlaczego zachowujemy się tak, a nie inaczej, łatwiej nam znaleźć rozwiązanie; kiedy dociera do nas, że nie jesteśmy w tych zachowaniach osamotnieni, łatwiej też być wobec siebie życzliwym.ROZDZIAŁ 1
CZYM JEST ADHD?

Czym jest ADHD?

Otrzymanie diagnozy ADHD nie jest równoznaczne z natychmiastowym wzrostem świadomości na temat tego, czym właściwie ono jest. Każdego dnia piszą do mnie osoby, którym postawiono diagnozę w dzieciństwie, a które nie zdawały sobie sprawy z wpływu ADHD na ich życie. Kiedy otrzymałam diagnozę w wieku dwudziestu dziewięciu lat, czułam się podobnie. Powiedziano mi, że mam ADHD, ale nikt mi porządnie nie wytłumaczył, co to oznacza. Zatem zobaczmy, na czym właściwie polega ADHD!

ADHD to zaburzenie neurorozwojowe

Zaburzenie neurorozwojowe to zaburzenie, które wpływa na rozwój mózgu i układu nerwowego. To oznacza, że mózg osób z ADHD funkcjonuje inaczej niż mózg osób neurotypowych. Z ADHD przychodzi się na świat i żyje się z nim do końca życia.

ADHD (prawdopodobnie) uwarunkowane jest genetycznie

Naukowcy wciąż nie do końca wiedzą, co powoduje ADHD, ale coraz więcej specjalistów uważa, że jego źródłem są nasze geny, i twierdzi, że prawdopodobieństwo odziedziczenia ADHD wynosi około osiemdziesięciu procent. Jeśli w twojej rodzinie jest mnóstwo ADHD-owców, to być może właśnie dlatego!

ADHD powiązane jest z dopaminą

Przypuszcza się, że ADHD można powiązać z dopaminą. Dopamina to neuroprzekaźnik odpowiedzialny przede wszystkim za odczuwanie przyjemności oraz działanie ośrodka nagrody. Według niektórych badań osoby z ADHD charakteryzuje niższy poziom dopaminy, dlatego w ich przypadku pomocne są psychostymulanty, podwyższające poziom dopaminy.

Kiedy ma się ADHD, ma się też inny mózg

ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, co oznacza, że mózgi osób z ADHD rozwijają się inaczej niż mózgi osób neurotypowych. Choć istnieje niewiele badań mózgów osób z ADHD, w jednym z nich naukowcom udało się – wyłącznie na podstawie budowy i struktury mózgu – trafnie potwierdzić diagnozę ADHD u 79,3 procent osób biorących w nim udział.