Misja Nolie. Tom 2 - ebook

OD AUTORKI

W tej historii pojawiają się bohaterowie z moich poprzednich książek, dlatego jeśli nie chcecie sobie ich zaspojlerować, polecam czytać w kolejności wydawania:

Because of You (#1 You)

Thanks to You (#2 You)

Start Over (spin-off Dylogii You)

Między Wierszami

Jeśli natomiast nie przeszkadzają wam spojlery, to śmiało możecie przeczytać Misję Nolie 2, ponieważ nie potrzebujecie znać moich wcześniejszych książek, by zrozumieć tę (poza poprzednimi tomami tej trylogii oczywiście).

W książce pojawia się temat groomingu. Polega on na podejmowaniu przez osobę dorosłą działań, które służą nawiązaniu więzi emocjonalnej z dzieckiem, aby zmniejszyć jego opory, zdobyć zaufanie i móc je seksualnie wykorzystać.

Ofiara groomingu czuje niesamowitą więź z oprawcą. Tęskni za nim, kocha go, jest w niego wpatrzona. Jeśli sama nie zauważy, że jest ofiarą, i nie dojrzy, że to, co się stało, było złe, to nie przestanie szukać swojego groomera. Nie przestanie szukać tego uczucia. Jest to niebezpieczna manipulacja, bo kiedy jesteśmy nastolatkami, wydaje nam się, że złapaliśmy pana Boga za nogi, ponieważ osoba starsza się nami zainteresowała, a tak naprawdę nas krzywdzi. Uważajcie na siebie.

W tej historii pojawiają się również sceny przemocy psychicznej, fizycznej, seksualnej oraz dotyczące bezpośredniego zagrożenia życia. Występuje tu również wątek uzależnienia od narkotyków, więc jeśli jesteś wrażliwy na któryś z wymienionych tematów, ostrożnie podejdź do tej pozycji. Jeśli w którymś momencie Cię ona przytłoczy, przerwij czytanie.

Książka nie jest poradnikiem, dlatego przebieg rozprawy został dopasowany do historii i nie musi zgadzać się z tym, jak to wygląda w rzeczywistości.PLAYLISTA

Taylor Swift – You’re On Your Own, Kid

Gracie Abrams – Mess It Up

Mike – Cooler Than Me

Halsey – Gasoline

Katy Perry – Teenage Dream

Lana Del Rey – Art Deco

Gracie Abrams – I should hate you

Lucas Graham – 7 years

Taylor Swift – Exile

Gracie Abrams – Blowing Smoke

Harry Styles – Matilda

James Arthur – Can I Be Him?

Gigi Perez – Sailor Song

Paris Paloma – Labour

Lola Young – Messy

Gigi Perez – Fable

Taylor Swift – But Daddy I Love Him

Selena Gomez, A$AP Rocky – Good For You

Bastille – Things We Lost In The Fire

Zach Bryan – Pink Skies

Hozier – Sunlight

Amy Macdonald – This Is The Life1
AKT TRZECI, SCENA PIERWSZA

Miesiąc później

Odpalam kamerkę w telefonie i upewniam się, że po ośmiogodzinnym stażu makijaż nadal dobrze się trzyma. Jest stabilnie. Kelnerka podchodzi, by spytać o moje zamówienie, więc proszę o colę. Padam z głodu, ale kultura wymaga, by zaczekać na gościa.

Mam nadzieję, że się nie spóźni. Ma w zasadzie jeszcze cztery minuty…

Wchodzi do restauracji. Jego wzrok od razu napotyka mój, przez co automatycznie rozciągam usta w półuśmiechu.

– Muszę zacząć używać nawigacji, zamiast ufać swojej orientacji w terenie – wzdycha, przytulając mnie na przywitanie. – Zamówiłaś już?

– Czekałam na ciebie.

Alex siada naprzeciwko i niemal od razu zabiera się za studiowanie menu. Ja już wybrałam. Naleśniki z kurczakiem i warzywami. Na samą myśl burczy mi w brzuchu. Kelnerka zbiera nasze zamówienia, a ja nie mogę napatrzeć się na chłopaka, choć widziałam go zaledwie pięć dni wcześniej. Dość często mnie odwiedza. W zasadzie za każdym razem, gdy tylko puszczą go na dłuższą przepustkę. Niedługo całkowicie go wypiszą. Bardzo dobrze sobie radzi.

– Mama przekazuje uściski. Już ją od ciebie pozdrowiłem. Tak na zapas – mówi, splatając ręce na karku. – Co tam?

Parskam śmiechem.

– Alex, rozmawiamy ze sobą codziennie. O wszystkim wiesz – przypomniałam. – Jestem padnięta i głodna. Zjadłabym nawet tego kwiatka, który tu stoi.

– Jeśli chcesz, jedz. Nie powinien być trujący. – Wzrusza ramionami. – Zawsze będę cię wspierał w twoich wyborach, tylko pozwól, że najpierw wyciągnę telefon, żeby to nagrać.

Jest czysty od kilku miesięcy. Od niedawna próbujemy odbudować relację, bo czas i żal ją zniszczyły. Staramy się. Alex się stara. Naprawdę doceniam jego zaangażowanie.

Muszę przyznać, że czasem dopadały mnie negatywne myśli. Bałam się, że nie wróci taki sam. Bałam się też, że nie wyzdrowieje. Cieszę się, że w tym przypadku tak bardzo się myliłam.

Mrużę podejrzliwie oczy, zauważając, że chce coś powiedzieć, ale z jakiegoś powodu się powstrzymuje.

– Po prostu to z siebie wyduś – mówię ze śmiechem.

Chłopak bierze głęboki wdech i wzrusza ramionami. Denerwuje się.

– Myślałem nad studiami…

– Twoja mama mówiła, żebyś się tym nie przejmował. Masz mnóstwo czasu na powrót – wtrącam.

– Wiem. Dużo o tym ostatnio myślę. Nie mam co robić. Dobrze byłoby wrócić, zająć czymś głowę, znaleźć cel, jak mówi Mackenzie – prycha.

Alex nie za bardzo lubi swoją psychoterapeutkę, ale ją szanuje, a to w jego przypadku dużo. Szanuje jej inteligencję.

– Architektura? – upewniam się.

– Tak.

Opieram głowę na ręce. Może coś w tym jest. Może powinien wrócić na zajęcia. Tylko jak to połączyć?

– Jak zamierzasz to zrobić? Rodzice wypiszą cię na żądanie?

– Musiałbym weekendy spędzać w ośrodku.

– Wymagające – przyznaję. – Cotygodniowe loty z Nowego Jorku do Dallas.

Porusza się nerwowo, słysząc moją wypowiedź. Milknę, próbując zrozumieć, o co chodzi.

– Co?

– Nie chcę wracać do Nowego Jorku.

Otwieram usta w szoku. Co znaczy, że nie chce tam wracać? Przecież kocha to miasto. Próbował mnie namówić na przeprowadzkę tam. Nie podoba mi się to.

– Dlaczego? – pytam, nie ukrywając zdziwienia. Mam flashbacki z momentu, gdy nagle stwierdził, że nie chce studiować architektury. Nie jest to zbyt miłe wspomnienie.

– Jestem tam sam.

Och. Na moje barki spada niewidzialny ciężar po usłyszeniu tych słów. Nie wiedziałam, że tak się tam czuje. Przecież ciągle wychodził…

Wśród ludzi można czuć się jednak bardziej samotnie niż bez nich.

– W takim razie, gdzie teraz?

– Topeka – wypowiada powoli, obserwując moją reakcję.

Zamieram. Chce się tu przenieść? Nie rozumiem. Z jakiegoś powodu wcale mnie to nie cieszy.

– Architektura jest tutaj mało popularnym kierunkiem. Szkoda marnować twój potencjał – tłumaczę z przejęciem. – Kuzynka Sofii przeniosła się stąd do Waszyngtonu.

– Dam radę. – Wzrusza ramionami, zdając się w ogóle nie rozumieć, co do niego mówię.

Wzdycham ciężko. Zamierza się tu przenieść, by być blisko mnie. Jasne, rozumiem i bardzo bym tego chciała, ale nie kosztem jego edukacji. W Nowym Jorku ma niezliczone możliwości! Jego uczelnia jest jedną z najlepszych! Chce to zaprzepaścić, byle tylko móc mnie codziennie widzieć? Znalazłby nowych przyjaciół, a my nadal codziennie rozmawialibyśmy przez telefon.

Kelnerka przynosi jedzenie, ale nie jestem w stanie go tknąć. Nie potrafię zrozumieć, jak Alex może być tak nierozsądny.

– Nie podoba ci się ten pomysł. – Bardziej stwierdza, niż pyta.

– Nie podoba mi się fakt, że dla mnie rezygnujesz z lepszych możliwości – precyzuję. – No, chyba że się mylę i tak naprawdę poziom tu jest o wiele wyższy niż na twojej poprzedniej uczelni.

W ciszy zjada pizzę, unikając mojego wzroku.

– Oczywiście, że chciałabym, żebyśmy studiowali w tym samym miejscu – dodaję po dłuższej chwili, by dobrze mnie zrozumiał. – Jesteśmy przyjaciółmi, Alex, naprawdę. Dlatego nie mogę pozwolić, byś zmarnował szansę. Inaczej by to wyglądało, gdyby Topeka dała ci większe możliwości. Byłabym pierwszą, która namawiałaby cię na przeniesienie… ale tak nie jest. Nowy Jork oferuje ci wszystko, na co zasługujesz…

– Na nic nie zasługuję – przerywa mi.

– Bzdury – prycham. Gdzie się podział mój Alex? Pewny siebie i ambitny? – Koniec końców to twoja decyzja, ale przemyśl ją dobrze. Zastanów się, czy warto.

– Zjedz, bo ci wystygnie – mówi tylko.

Jest tak uparty, że nie da się czasem tego wytrzymać. W ciszy kontynuujemy posiłek, nawet na siebie nie patrząc. Nie tak to sobie wyobrażałam. Dotychczas nasze spotkania odbywały się w spokoju i bez spięć. Nie chcę, żebyśmy byli pokłóceni lub żeby Alex czuł się odsunięty.

– Ani razu nie byłem na jego grobie.

Zamieram, a żołądek podjeżdża mi do gardła. Nie jestem gotowa na rozmowę o Hiltonie z Alexem. Nie wiem, co mam mu powiedzieć.

– Boję się, bo to tylko ostatecznie potwierdzi to, że nie żyje. Nie widząc jego nagrobka, mogę sobie naiwnie wmawiać, że po prostu się nie widujemy. Nie wiem, która wersja jest gorsza.

Z trudem przełykam ślinę. Alex nie ma pojęcia o liście. W zasadzie wiem o nim tylko ja, Connor i pani Serena. Wcześniej nie było odpowiedniego momentu, by go poinformować. Nadal nie sądzę, by właśnie nastał. Nie chcę, by o tym myślał. To niesie za sobą ryzyko chęci sięgnięcia po jakąś używkę.

– Też nie byłam na jego grobie – przyznaję zawstydzona. – Też się tego boję.

Wiem, że w końcu będę musiała go odwiedzić i zmierzyć się z rzeczywistością, ale… jeszcze nie teraz.

Krzyżuję spojrzenie z Alexem. Widok zmęczenia w jego oczach łamie mi serce. Wiem, że nadal się z tym nie pogodził. Nie sądzę, by kiedykolwiek zmienił zdanie. Mam tylko nadzieję, że sobie wybaczy, bo to nie jest jego wina.

– Chyba słabi z nas przyjaciele…

– Przyjaźni nie określa to, czy chodzimy na grób, a to, czy o nim myślimy – przerywam mu, nieco urażona.

– Przepraszam – dodaje cicho. – Tęsknię za nim.

Nie przesadzałam, mówiąc, że Alex stracił połowę duszy. Nieważne, jak wiele czasu minie, już nigdy nie będzie taki sam. Już nigdy nie poczuje się w pełni szczęśliwy. Widzę to.

– Mnie też go brakuje. Każdego dnia.

Każdego dnia myślę o Hiltonie. Każdego dnia żałuję, że nie wybrał innej drogi.

Po policzkach spływają mi łzy. Czas nie leczy ran, bo gdyby tak było, to już dawno nie miałabym ściśniętego gardła na samą wzmiankę o nim. Nie bolałoby z taką samą, a może nawet i większą siłą.

Przez kolejne minuty trwamy w ciszy, każde pogrążone niby we własnych przemyśleniach, ale z pewnością tych samych.

– Odprowadzisz mnie do hotelu? – pyta z nadzieją.

– Pewnie. – Wymuszam uśmiech. – O której wyjeżdżacie?

Płynnie zmieniamy temat. W tym jesteśmy dobrzy.

Zarzucam na ramię torbę i wychodzimy z lokalu.

– Mama chce wyjechać jeszcze przed kolacją, ale z nią nigdy nie wiadomo. – Wzrusza ramionami, po czym zabiera ode mnie torbę. – Pewnie się okaże, że wyjedziemy rano.

– Masz jakichś nowych przyjaciół? – zagaduję. – Poznałeś kogoś w ośrodku?

Zatrzymuje się gwałtownie. Ma zmarszczone brwi i widocznie zastanawia się, dlaczego poruszam ten temat.

– Nolie, powtarzałem ci już wielokrotnie, że oni nie są moimi przyjaciółmi. Są ćpunami – mówi z lekkim zirytowaniem. – Jesteś tak właściwie jedyną osobą, z którą rozmawiam.

– Problem w tym, że to mnie właśnie martwi. Nie powinieneś zamykać się na innych…

– Mam przyjaźnić się z jebanymi ćpunami, którzy sprzedaliby mnie za worek koksu? – wybucha, a ja aż się wzdrygam. Przechodząca obok nas kobieta rzuca mi zaniepokojone spojrzenie. – Przepraszam – reflektuje się, biorąc głęboki wdech. – Przepraszam. Nie chcę się z nimi przyjaźnić, bo nie ma tam ani jednej osoby wartej uwagi. Same stracone przypadki. Marginesy. Dlatego nie chcę, żebyś tam przyjeżdżała. Szkoda czasu.

Nie chcę być jego jedyną przyjaciółką. W ten sposób znów czuję się za niego odpowiedzialna. Nie robi tego celowo, ale to swego rodzaju presja. Nie chcę, by polegał jedynie na mnie.

– Jasne. Rozumiem. Na pewno poznasz kogoś na studiach.

Znów idziemy w stronę hotelu. Wkładam dłonie do kieszeni jeansowej kurtki, by choć odrobinę schować je przed wiatrem. Pogoda zmówiła się, żeby popsuć mi humor.

– Czyli… popierasz mój pomysł z przeniesieniem?

Milczę. Nie podoba mi się ten plan. Uważam, że stanowi jedynie głupią decyzję spowodowana samotnością, ale to nie moje życie. Jeśli Alex chce się przenieść, zrobi to. Z moim poparciem lub bez.

– Sam podejmij tę decyzję – stwierdzam poważnie.

– Już podjąłem. Chciałem jedynie poznać twoje zdanie.

Oczywiście, że tak. Jeśli się na coś uprze, nie ma opcji zmienienia jego zdania. Fajnie byłoby mieć go obok. Moglibyśmy się codziennie widywać i spędzać razem czas jak kiedyś… Boże. Jak ja tęsknię za Connorem. I za Marzycielami.

Nie sądzę jednak, by to był odpowiedni moment na takie postanowienia. Będę czuła się za niego odpowiedzialna.

– Wejdę się przywitać i znikam – mówię przy hotelu.

– Nie ma ich. Wrócą pewnie za jakąś godzinę.

Och. Nie jestem tak szybka w ukrywaniu emocji, jak bym tego chciała, bo Alex marszczy brwi, widząc moją minę. Raczej się domyśla, o co mi chodzi.

– Tak, mogę zostawać sam, Nolie – wzdycha. – Nie mam dziesięciu lat. Poza tym po każdej przepustce robią mi w ośrodku testy. Jeśli wyjdą pozytywne, stracę możliwość kolejnego wyjazdu. Znam stawkę. Nie spieprzę tego.

Brzmi szczerze, dzięki czemu się rozluźniam.

– Mam wolne popołudnie – zapewniam, przechodząc przez obrotowe drzwi.

Wjeżdżamy windą na najwyższe piętro. Alex nie spuszcza ze mnie wzroku. Patrzy tak, jakby nie mógł uwierzyć, że tu jestem. Zaczynam rozumieć, jak musi się czuć zamknięty w ośrodku, z daleka od bliskich i niemający obok nikogo, z kim mógłby szczerze porozmawiać. Zalewa mnie poczucie winy. Niby wiem, że to najlepsza decyzja i, jak widać, wychodzi mu na dobre, ale nie potrafię nie żałować.

Czy była inna możliwość? Może. Niewykluczone, że istniał mniej bolesny dla niego sposób, i tego żałuję najbardziej. Nigdy nie chciałam go skrzywdzić.

– O czym myślisz? – pyta, gdy otwierają się drzwi windy, a my wychodzimy na korytarz.

– Odpowiedź: „O niczym konkretnym” cię usatysfakcjonuje?

– Nie. – Uśmiecha się, otwierając drzwi do pokoju. – Usatysfakcjonuje mnie jedynie prawda.

Siadam na fotelu i się rozglądam. Porządek. Ubrania Alexa spoczywają w walizce ułożone w staranną kostkę. Automatycznie przypomina mi się obrazek sprzed paru miesięcy. Ten syf, porozrzucane butelki, rozwalona lampa. Całe szczęście, że o siebie walczy.

– Cieszy mnie, że się widzimy – przyznaję.

Uśmiecha się półgębkiem i rzuca na łóżko. Wygląda naprawdę uroczo i zdrowo. Jak dawniej. Nie ma nic piękniejszego niż widok zdrowiejącego Alexa. Szczerze mówiąc… czasem w niego wątpiłam, czego się wstydzę, bo nie powinnam. Oczywiście nie mówiłam tego na głos, ale tak myślałam.

– Co z Dakotą? Dawno mi o niej nie wspominałaś.

– Nie ma o czym. – Wzruszam ramionami. – Obecnie skupia się na moich relacjach z tatą, co mnie dziwi i wkurza, bo niedługo przesłuchanie.

– Boisz się?

– Nie wiem. Chyba trochę – wyznaję niepewnie. – Nie chcę spanikować… Możemy pogadać o czymś innym?

– Cokolwiek zechcesz, Nolie. Co u twoich przyjaciół?

Parskam śmiechem.

– Pytasz o nich czy o Victora? Kto cię interesuje? – dopytuję z przekąsem.

Za każdym razem zagaduje, co u nich słychać, i to zawsze sprowadza się do Lane’a. Ma jakąś obsesję na jego punkcie.

– Pytam z grzeczności.

Przewracam oczami na tak oczywiste kłamstwo.

– Po staremu. Victor siedzi w Oregonie, staje się popularny. Caden co noc wypłakuje sobie za nim oczy, choć powtarza, że wcale nie tęskni. Nyx go pociesza, a Liam ma dość. Za to Sterling i Mason błyszczą na boisku. Chyba wcześniej byli przyćmieni.

– Popularny? – prycha. – Nie jest Lebronem Jamesem.

– Czy ty właśnie jesteś złośliwy?

– Nie. Po prostu to dla mnie niezrozumiałe – tłumaczy się.

Nie lubi go, co niezbyt dobrze ukrywa za fasadą ciekawości. Często o niego wypytuje, jakby szukał czegoś, do czego może się przyczepić.

– Jest dobry i widzą, że daleko zajdzie. Tak to rozumiem. Dlatego też się przeniósł – wyjaśniam. – No i jest przystojny, co stanowi dodatkowe ułatwienie, by było o nim głośno w mediach. Zdolny i atrakcyjny. Idealne połączenie.

– Ty też tak sądzisz?

– Że jest dobry? Nie ma co sądzić, to są fakty – stwierdzam z przekonaniem. – Wierzę tym, którzy bardziej znają się na tym sporcie, a oni widzą w nim nadzieję koszykówki.

Posyła mi znaczące spojrzenie, mówiące, bym przestała udawać.

– Unikasz mówienia o tym, co ważne. Za każdym razem, gdy o nim rozmawiamy, gadasz jedynie, że jest świetnym graczem.

– A co innego chcesz usłyszeć? – Z bezsilności wyrzucam ręce w powietrze. Nie rozumiem Alexa. Czego oczekuje? Co chce o nim wiedzieć?

– Może jest coś między wami? Bo nie wiem, w jakiej pozycji to stawia mnie.

Potrzebuję chwili, żeby przeanalizować tę sytuację, ponieważ nie wierzę, że właśnie o to cała afera. Jest zazdrosny?

– Alex… – wzdycham, nie wiedząc nawet, od czego zacząć. Mam wrażenie, że do niego nie dociera to, co mówię. – Rozmawialiśmy o tym. Jesteśmy przyjaciółmi.

– Nie, nie jesteśmy nimi. Gdybyśmy byli, nie miałabyś oporów, by opowiadać o kimś, kto ci się podoba – punktuje. – Przestań udawać, że jest inaczej. Mówiłem ci już, że nie wierzę w bajki.

Nie mówię mu o Victorze, bo nie chcę przyznawać na głos, że mi się podoba. Wolę zdusić uczucia w zarodku, nim mnie zniszczą. Nie mam szczęścia w miłości. Nigdy nie miałam. Moje wybory są z góry skazane na porażkę.

– Co chcesz przez to powiedzieć? Skoro nie możemy być przyjaciółmi, to kim innym? Znajomymi? Obcymi?

– Kimś więcej, Nolie.

– Nie – reaguję stanowczo i pewnie.

– Nawet tego nie przemyślisz – prycha. – Zapominasz o tym, jak się przy sobie czuliśmy, zanim wyjechaliśmy na studia. Nie zaprzeczaj temu.

– To nieprawda! Pamiętam, jak się przy tobie czułam i co dla mnie zrobiłeś – zaznaczam z powagą. – Ale niestety pamiętam również, jak rzuciłeś w moją stronę lampą. Nie zapomnę tego strachu.

Rozchyla usta, całkowicie zaskoczony moim wyznaniem. Wybaczyłam mu, ale nie zdołam wymazać z pamięci tego, co zrobił.

– Boisz się mnie? – pyta cicho.

– Teraz nie. Wtedy tak.

Odwraca wzrok. Mam nadzieję, że moje wyznanie utwierdzi go w przekonaniu, żeby skupił się na poskładaniu swojego życia do kupy. To mu się aktualnie bardziej przyda niż próba stworzenia z kimś relacji. Nie będę czuła się przy nim w stu procentach bezpieczna, dopóki nie udowodni, że się zmienił.

– Rusz naprzód. Tak jak ja, Alex. Chcę, żebyś był moim przyjacielem, i chcę być twoją przyjaciółką, ale to nie wyjdzie, jeśli będziesz żył nadzieją. Nie daję ci jej. Zrozum to.

Wydaje się mnie w ogóle nie słuchać. Nie wiem, jak inaczej do niego przemówić. Chcę, żeby się poddał… w czymkolwiek, co robi. Przecież to on z nas zrezygnował. On mnie odepchnął, a później całkowicie się pogubił. Nie powinien mi się dziwić.

Powrót jego rodziców ratuje nas przed kontynuacją tej niezręcznej rozmowy. Za każdym razem, gdy wchodzimy na temat związku, kończy się tym samym. Czasami mam wrażenie, że nie zależy mu na mnie, a jedynie na tym, by kogoś mieć. Z jakiegoś powodu zafiksował się na tym celu i nie spocznie, dopóki go nie osiągnie. To odpychające. Na dodatek uważa Victora za zagrożenie, a prawdziwym sabotażystą Alexa jest on sam.

Wracam do akademika, gdzie niemal od razu rzucam się na łóżko. Najchętniej poszłabym spać, ale poza stażem muszę również chodzić na zajęcia. Czeka mnie do zrobienia zadanie z filozofii.

Po godzinie do pokoju wpada Sofia, wskakuje na mnie i piszczy. Zaczynam się śmiać, nie wiedząc, co wywołało u niej taką reakcję.

– Lecimy do Oregonu! Pakuj się!

Zamieram. Co? Jak to?

Przyjaciółka odsuwa się ode mnie, by usiąść. Jej brązowe oczy błyszczą ze szczęścia.

– Victor gra w piątek swój pierwszy mecz. Chyba nie sądzisz, że to przegapimy, prawda? – prychnęła. – Oliver kupił nam bilety. Nie ma odwrotu.2
CZAS MOŻE ZMIENIĆ WSZYSTKO ALBO NIC

Sofia zgaduje się z Cameronem, kolegą z nowej drużyny Victora, dzięki czemu wprowadza nas do Bractwa i prowadzi do jego pokoju. Trochę się stresuję, bo nie mam pojęcia, jak zareaguje. Mam nadzieję, że się ucieszy.

– Jest na porannej rozgrzewce – tłumaczy Cam, wpuszczając nas do środka. – Za jakieś piętnaście minut powinien skończyć, więc możecie tu na niego zaczekać.

– Wielkie dzięki. – Nyx przejeżdża palcami po jego ramieniu, uśmiechając się uroczo. – Jestem twoją dłużniczką.

– Do zobaczenia – mówi, choć patrzy tylko na nią.

– Zaraz się porzygam – stwierdza Caden. – „Wielkie dzięki. Jestem twoją dłużniczką” – przedrzeźnia swoją przyjaciółkę.

– Zamknij się. – Sofia przewraca oczami i rozgląda się po pomieszczeniu. – Ładny pokój, ciekawe, czy moglibyśmy tu przenocować.

– A co? Przeszkadza ci nasz nocleg? – dopytuje Sterling. – Aaa, już rozumiem. Wolałabyś nocować tu, żeby wpaść na Camerona.

Parska z chłopakami śmiechem, na co z Nyx posyłamy sobie porozumiewawcze spojrzenia. Niech sobie gadają. Nie ich sprawa.

– Myślicie, że mu się tu podoba? – pytam, spoglądając za okno.

– Uczelnia wkłada mnóstwo pieniędzy w sport, więc na pewno jest zadowolony – oznajmia z pewnością siebie Sterling. – Ma większą szansę, by się rozwinąć, a o to mu chodzi.

Ciekawe, czy dogaduje się z resztą drużyny. W Topece był lubiany, grał też z przyjaciółmi, w Oregonie pojawił się jako nowy nabytek.

– Nie wierzę! – Moją uwagę przyciąga Mason. – Co za narcyz! Przechowuje gazety ze swoimi wywiadami! – Wskazuje stosik schowany w szafce.

Nowy zawodnik skupia na sobie zainteresowanie. Również mediów. Udzielił kilku wywiadów do gazety, raz pojawił się w lokalnej telewizji i dwukrotnie uczestniczył w konferencji prasowej. Jestem na bieżąco ze wszystkim.

– Nie grzeb mu w rzeczach! – oburza się Sofia.

– O-o. – Unosi ręce. – Ale jak on brał moje gacie, to było sprawiedliwie, tak?

Chłopacy spoglądają na niego zdezorientowani.

– To ty brałeś jego gacie – precyzuje Liam, na co parskam śmiechem.

Mason zakłada ręce na biodrach, po czym wzrusza ramionami.

– Jeju, wielka mi różnica.

Każdy zajmuje jakąś przestrzeń w pokoju. Ja wybieram fotel, z którego mam widok za okno. Nie wiem, ile będziemy czekać na Victora. Mecz zaczyna się o osiemnastej, więc chyba niedługo powinien wrócić, prawda? Żeby jeszcze odpocząć.

– Mogliśmy wziąć jakiś transparent – mówi głośno Caden. – Wiecie… z jakimś fajnym podpisem. Albo konfetti! Tak! To byłoby spoko. A tak w tej sytuacji musimy krzyknąć nudne: „Niespodzianka!”.

– Myślisz, że Victor wolałby konfetti, zamiast nudnego: „Niespodzianka”? – dopytuje Sterling.

– Może on nie, ale ja tak – wzdycha, przewracając się na łóżku na brzuch. – Byłoby super.

Wyciągam telefon, czując wibrację.

Alex:

Nigdy nie zgadniesz, kogo wypuszczają!

Ja:

Tony’ego?

Alex:

Tak! Skąd wiesz?

Marszczę podejrzliwie brwi. Zgrywa się? Przecież mówił mi o tym dosłownie kilka dni temu. Postanawiam nie robić z tego wielkiego halo. Już nie pierwszy raz o czymś zapomina. Konsekwencje jego wyborów.

Ja:

Chyba powinnam obstawiać zakłady.

Alex:

Zdecydowanie. Zdzwonimy się wieczorem? Dostanę telefon koło dwudziestej.

Ja:

Jestem w Oregonie, trudno mi na ten moment stwierdzić, czy będę sama.

Alex:

No tak. Zapomniałem.

Nawet przez dzielącą nas odległość jestem w stanie wyczuć jego zawód. Staram się nie brać tego do siebie. Porozmawiamy po moim powrocie do Topeki. To tylko trzy dni.

Ja:

Wracam w niedzielę.

Alex:

Tak, wiem. Zgadamy się wtedy?

Ja:

Jasne! Pewnie będę miała ci dużo do opowiedzenia.

Alex:

Z pewnością. Udanego weekendu, dawaj znać, gdyby coś się działo.

Och, czyli koniec rozmowy, bo jestem w Oregonie? To nie znaczy, że nie mogę pisać. Dlaczego zatem wygląda, jakby był na mnie zły?

– Niespodzianka! – rozlega się krzyk, a ja orientuję się za późno, więc jedynie wstaję i wymuszam uśmiech.

Nie dlatego, że nie cieszy mnie widok Victora, lecz dlatego, że mnie on stresuje. Nie widzieliśmy się dwa miesiące. Pisaliśmy ze sobą, fakt, ale zaczęły się studia, ja skupiłam się na nauce, on na treningach i tym samym kontakt stopniowo zanikał. Mogę śmiało przyznać, że czasem celowo mu nie odpisywałam, tłumacząc się urwaniem głowy.

Było to dla mnie dobre pod tym kątem, że przestało być mi smutno. No dobra, nie do końca przestało, ale niewidywanie go i niekontaktowanie się pomagało mi pozbierać się po nagłym napadzie uczuć względem niego.

– Wiedziałem, że przylecicie, ale nie spodziewałem się was tak wcześnie rano – mówi Victor, ściskając się z każdym. Jedyne, co się w nim zmieniło, to kolory stroju. Reszta bez zmian. – Skąd wiedzieliście, który pokój?

– Poznałam się z Cameronem – odpowiada jak gdyby nic Sofia. – Bardzo miły chłopak.

Stoję na samym końcu, nie wiedząc, co zrobić z rękami. Jak się z nim przywitać? Przytulić jak reszta? Nigdy się nie przytulaliśmy na przywitanie. Nie będzie niezręcznie?

Wszystkie moje myśli uciekają, gdy spojrzenie moje i Victora się spotykają. Jego uśmiech delikatnie się poszerza, a może to tylko moje złudzenie. Staje przede mną i nim jestem w stanie zastanowić się, jak się z nim przywitać, przyciąga mnie do siebie. Oplatam ręce za jego karkiem, a on swoje na moich plecach.

– Nie lubię być ignorowany – szepcze do mojego ucha, ale od razu się również odsuwa, dlatego początkowo nie wiem, czy naprawdę to powiedział. Widząc jednak jego charakterystyczny uśmiech, dociera do mnie, że się nie przesłyszałam.

Nie lubi być ignorowany. Zdążyłam zauważyć.

– To co? Może oprowadzisz nas po mieście? – proponuje Sofia.

– Dziś mecz, więc muszę zostać na miejscu – odpowiada z dziwnym spokojem. – Moglibyście zostawić mnie i Nolie na chwilę samych?

Wciągam gwałtownie powietrze, równie zaskoczona co reszta. Posyłają sobie znaczące spojrzenia.

– Chwilę… – powtarza Liam, mrużąc podejrzliwie oczy. – Jak długą chwilę masz na myśli, mój przyjacielu?

Victor przewraca oczami i otwiera drzwi.

– Dłuższą chwilę. Przejdźcie się do baru – poleca.

Chłopcy próbują negocjować, ale Sofia wyrzuca ich na korytarz i prowadzi na dół.

Przełykam nerwowo ślinę, nie wiedząc, co robić. O czym niby chce porozmawiać?

Victor zamyka drzwi i odwraca się do mnie. Mam wrażenie, że przeszywa mnie spojrzeniem na wskroś. Denerwuję się. Tak dawno nie widziałam jego oczu, że prawie zapomniałam, jak są piękne.

– Nie odpowiadasz na moje wiadomości. – Wykonuje krok w moją stronę.

– Nieprawda.

– Zajmuje ci to kilka lub kilkanaście godzin. – Robi kolejny krok i znów się zatrzymuje.

– Mam urwanie głowy.

– Piszesz jedno zdanie i znikasz. – Jest coraz bliżej.

– Nie mam nic ciekawego do powiedzenia. – Wzruszam ramionami.

– To największe kłamstwo, jakie kiedykolwiek mogłaś powiedzieć – prycha. – Zawsze masz coś interesującego do powiedzenia.

Stoi tuż przede mną. Wystarczy, że wyciągnęłabym rękę, i już mogłabym go dotknąć. Wstydzę się, że go tak odtrącam, ale co innego mam zrobić? Ja jestem w Kansas, on w Oregonie. Nie ma sensu katować mojego serca.

– Bo pomyślę, że się za mną stęskniłeś, Victorze – drwię, próbując odwrócić jego uwagę od mojego zdenerwowania.

– Bo tęskniłem, Teksas – odpowiada z tą swoją rozbrajającą pewnością siebie. Serce mi przyspiesza, a głowa niemal pulsuje od szalejących w niej myśli. – Tęskniłem za wami. Jesteście moimi przyjaciółmi.

Och… tęsknił za nami. Za wszystkimi, bo przecież jesteśmy przyjaciółmi. No tak. Nie tęsknił jedynie za mną. To oczywiste.

– Czy nie?

– Co? – pytam, nie rozumiejąc.

– Jesteśmy przyjaciółmi, prawda? – Nachyla się nade mną, patrząc mi przy tym w oczy. Nie powinien tego robić. Gdy jest tak blisko, dopowiadam sobie różne rzeczy. – Uważasz mnie za przyjaciela? – Chwyta zabłąkany kosmyk moich włosów i zakłada mi go za ucho.

Automatycznie przypomina mi się, jak robił to też wcześniej. I jak leżałam w jego ramionach. Wszystko, co wtedy czułam. Bezpieczeństwo. Spokój.

Znów czuję spokój.

– A co wolałbyś usłyszeć? – Przechylam głowę.

Victor, dosłownie na sekundę, ucieka wzrokiem na moje usta. Jak gdyby nic wraca do moich oczu, zdając się nad czymś zastanawiać. Uśmiecha się, a moje serce ma ochotę wyskoczyć z piersi na ten widok.

Co on ze mną robi?

– Chciałbym słyszeć od ciebie jedynie prawdę. Zawsze – mówi cicho.

– W takim razie… – Przejeżdżam palcem po jego ramieniu. Napina się, śledząc wzrokiem, co robię. – W takim razie mogę śmiało przyznać, że jesteśmy przyjaciółmi, Victorze.

Nie jest to kłamstwo. Jest moim… przyjacielem. Myślę, że mogę go tak nazwać. Nie ma opcji, że wyznałabym, że mi się podoba. Już raz tak zrobiłam. Nie skończę tak więcej.

– Przyjaciółmi – powtarza ze słyszalną kpiną. – Ciekawi z nas przyjaciele. – Celowo przybliża twarz do mojej. Nasze usta się ze sobą stykają. – Mogę cię pocałować? Jako przyjaciel?

Trwamy tak w tej pozycji w całkowitej ciszy przez kilkanaście sekund. Czy może mnie pocałować? Oczywiście, że tak, ale coś mi tu nie gra. Mam dziwne przeczucie. Czy on się ze mnie nabija? Domyśla się, że mi się podoba, i to wykorzystuje?

– Nie możesz – odpowiadam z powagą, po czym robię krok w tył.

Od razu powtarza mój ruch i unosi ręce w obronnym geście.

– Rozumiem. Nigdy więcej tego nie zrobię – zapewnia.

– To dobrze. Przyjaciele nie powinni się całować… i robić innych rzeczy.

– Innych rzeczy?

– Doskonale wiesz, co mam na myśli – ganię go. – Przepraszam, że cię ignorowałam. Miałam dużo spraw na głowie.

– Spraw związanych z Alexem?

Zamieram. Skąd o tym wie? Nie wstawiałam nigdzie naszych zdjęć ani nawet wzmianki o tym, że się widujemy. Skąd wie?

– Skąd…

– Domyśliłem się – wypala, jakby potrafił czytać mi w myślach. – Wypuścili go z odwyku?

– Prawie, musi jeszcze… – urywam nagle. To nie są tematy, o których chcę z nim gadać. Alex na pewno by sobie tego nie życzył. – To wszystko, o czym chciałeś rozmawiać?

Na jego usta wkrada się ten charakterystyczny dla niego uśmiech. Pewny siebie i chłopięcy. Boże. Tęskniłam za tym. I znów będę tęsknić.

– Tak, Nolie. To wszystko. – Podchodzi do drzwi. – Dołączmy do nich, zanim zaczną sobie dopowiadać historię do tego, co tu robimy.

Wychodzimy razem na korytarz. Mam wrażenie, że między nami jest tyle napięcia, że można by było dotknąć je palcami. Wkładam ręce do kieszeni bluzy i kątem oka spoglądam na idącego obok Victora. Już się nie uśmiecha. Jest skupiony.

– Stresujesz się? – zagaduję, by przerwać tę krępującą ciszę.

– Zawsze się stresuję.

Ta odpowiedź mnie zaskakuje. Raczej bym tego nie podejrzewała, ponieważ na ogół wydaje się taki opanowany, pewny siebie, jakby nie dało się go wyprowadzić z równowagi.

– Udawałem – dodaje, znów zdając się czytać mi w myślach.

– Lane! – Za nami rozlega się męski głos. Odwracam się przez ramię i zauważam bruneta ubranego w identyczną bluzę jak Victor. Czyżby kolega z drużyny? – Przyprowadziłeś fankę? – pyta, a mnie automatycznie rzednie mina. – Nieźle, stary. Cześć, jestem Matt.

Rozpościera ramiona, sugerując, że chce mnie przytulić, ale wtem Victor oplata rękę wokół mojego karku i mocniej mnie do siebie przyciąga. Zaskoczona kładę dłonie na jego klatce piersiowej.

Matt szczerzy się niezręcznie i wybucha śmiechem, wskazując na nas palcem.

– Nie jest żadną fanką – mówi Victor, a ton jego głosu przyprawia mnie o ciarki. – Spieszymy się.

– Jasne, stary. Pomyliłem się. – Unosi ręce w obronnym geście. – Jedyne dziewczyny, jakie tu widuję, to prawdziwe drugie połówki i fanki, które chcą się nimi stać. Nie wspominałeś, że jesteś w związku.

Nie ukrywa swojego zaciekawienia, patrząc na mnie. Ja za to staram się mieć najbardziej zobojętniałą minę, na jaką mnie stać. Przyspieszone bicie serca Victora i jego spięte ciało daje mi do zrozumienia, że Matt nie należy do lubianych przez niego osób.

– Chcesz czegoś? – pyta z typowym dla niego znudzeniem.

– Zbiórka jednak o szesnastej trzydzieści – informuje go, odrywając ode mnie wzrok. – Ale spoko. Jeśli się spóźnisz, jakoś cię wytłumaczę. Rozumiem, że rozłąka bywa uciążliwa. Nacieszcie się sobą – mówi, oddalając się od nas tyłem. – Tylko nie nabaw się kontuzji. – Mruga do Victora porozumiewawczo.

Dopiero gdy znika za zakrętem, odsuwam się od Lane’a, wypuszczając ze świstem powietrze.

– Co to było? Co to, kurwa, za zjeb?

– Miałaś przyjemność poznać Matta – wzdycha, zaczynając iść w stronę, w którą zmierzaliśmy.

– Dupek – prycham. – Co to były za teksty? Ja fanką? Za kogo on się ma? – kontynuuję wzburzona, mijając innych studentów na kampusie. – I co teraz? Myśli, że jesteśmy parą?

– Dzięki temu da ci spokój – wyjaśnia. – No, chyba że jesteś nim zainteresowana, to pójdę skorygować jego myślenie.

– Nie! – przerywam mu. – Nie przeszkadza mi bycie twoją dziewczyną. – Milknę, uświadamiając sobie, co wypadło z moich ust. – To znaczy… nie przeszkadza mi, że on tak myśli.

Nie odpowiada, ale drga mu kącik ust. Powstrzymuje uśmiech.

Wchodzimy do kawiarni, gdzie nasi przyjaciele obrzucają nas znaczącymi spojrzeniami.

– Wiem, że nic nie robiliście – oświadcza Liam, gdy podchodzimy do ich stolika. – Nie wytrzymałbyś tak długo. – Obrywa za to od Victora w tył głowy, a my parskamy śmiechem.

Zamawiam babeczkę i cappuccino.

– Boże. W Oregonie wszystko wydaje się lepsze – wzdycha z rozmarzeniem Sofia. – Ta szarlotka? Pierwsza klasa.

– Ale w Oregonie nie ma takich ludzi jak my – wtrąca z dumą Caden. – Prawda? – Robi maślane oczy do Victora.

Ten jedynie przytakuje.

– Sprzedałabym was za tę szarlotkę – kontynuuje Nyx. – Nawet powietrze jest tu lepsze.

– Nie wszystko jest lepsze…

Spoglądamy na Kalifornijskiego Chłopczyka, czekając, aż dokończy swoją myśl.

– Co? – pyta zdziwiony. – Na pewno nie wszystko jest idealne, ale jestem tu jeszcze za krótko, by to odkryć.

– On za nami tęskni! Mówiłem! – ekscytuje się Caden. – My za tobą też. Nie mam komu podkradać wody.

– Zabieraj Liamowi. Chowa ją w schowku na miotły.

– Lepiej, żebyś nie zapoznał nas z nowymi kolegami, bo będziesz miał piekło. – Liam posyła mu morderczy wzrok, zły z powodu wsypania kryjówki.

Victor nic sobie nie robi z groźby. Poprawia się na kanapie, kładąc rękę na jej oparciu. Siedzę obok, dlatego wygląda, jakby mnie obejmował. Jedna część mnie się z tego cieszy. Druga, ta przerażona, każe mi się odsunąć. To ona chroni mnie przed kolejnym miłosnym zawodem. Wyłapuje najmniejsze rzeczy, które opowiadają się za teorią, że chłopak się mną bawi. Właśnie ta druga część sprawia, że jestem przewrażliwiona i niepewna.

Tym razem słucham tej pierwszej. Nie ruszam się ze swojego miejsca.

Mecze Oregon Cascades są o wiele ważniejszym wydarzeniem niż Golden Gryphons, a raczej tak wnioskuję po zebranych na trybunach tłumach i fotoreporterach.

Victor jest w szatni razem z resztą drużyny, my za to idziemy na wyznaczone dla nas miejsca. Tuż obok…

– Vicky, Vicky, pokaż moc, graj dla nas całą noc!

Nie musiałam nawet patrzeć, by wiedzieć, kto tak krzyczy. Tylko Lucas Scott mógłby to zrobić.

– Jesteście! – Oliver rozpromienia się na nasz widok.

Są z nim jego przyjaciele… Melody również. Uśmiecha się do mnie, więc odkładam zazdrość na bok. Witam się z każdym, a później siadam na zaszczytnym miejscu między Nyx i Cadenem. Już czuję, że to będzie ciekawy mecz.

Nie mam za wiele czasu, by z nimi porozmawiać, bo na boisko wbiegają cheerleaderki.

– O kurwa – wymyka mi się z ust, gdy zaczynają twerkować. W Topece taniec jest grzeczniejszy, tu dziewczyny są odważniejsze. – Są zajebiste – szepczę do Sofii, która wydaje się równie oczarowana.

Nie mogę oderwać od nich wzroku, więc gdy kończą, wydaję z siebie odgłos niezadowolenia. Mogłabym oglądać je bez końca.

– Vicky, Vicky, pokaż moc, graj dla nas całą noc! – rozlega się okrzyk z prawej strony.

Caden dołącza do wiwatowania w momencie, gdy na boisko wchodzi drużyna gospodarzy. Niebiesko-zielone stroje wyróżniają się na tle czerwono-białych dumnie noszonych przez ich przeciwników – Arizona Thunder.

Victor idzie jako pierwszy, jak na kapitana przystało. Sofia opowiadała mi, że nigdy się tym nie interesował, dlatego nie zabiegał o to miejsce w Topece. Ciekawiło mnie, co go skłoniło do tego, by zrobić to tutaj.

Gwizdek sędziego rozbrzmiewa i tym samym rozpoczyna się mecz.

– Od samego początku Arizona Thunder narzuca szybkie tempo gry, starając się wywrzeć presję na gospodarzach. Ich rozgrywający, Tyler Griggs, przejmuje piłkę i rzuca pierwszy punkt z dystansu, co daje gościom przewagę trzy do zera. Cascades nie pozostają jednak w tyle – oznajmia komentator. – Tyler Griggs pokazuje, co potrafi robić najlepiej… ale oto Marcus Allen odpowiada w swoim stylu. Piękny rzut spod kosza, i już mamy trzy do dwóch dla Thunder.

Ze stresu obgryzam skórki wokół paznokci. Zerkam na Cadena, żeby zobaczyć, czy też się denerwuje, ale wydaje się wyluzowany. Gwiżdże, krzyczy i świetnie się bawi. Chciałabym tak potrafić.

– Victor Lane, nowy nabytek Oregon Cascades, pokazuje, dlaczego jest kapitanem. Fantastyczny ruch i punkt dla Cascades! – roznosi się po całej hali głos komentatora.

Wrzeszczę, ile tylko mam sił w płucach. Kalifornijski Chłopczyk jak zwykle nie patrzy w stronę trybun. Mam nadzieję, że wygrają. Zasługuje na wygraną.

Pierwsza kwarta mija dość szybko. Na początku drugiej, przy wyniku osiemnaście do dwudziestu dla Cascades, zaczynają się pierwsze sprzeczki.

– Josh Rivers i Victor Lane wymieniają pod koszem kilka ostrych słów i musi interweniować sędzia. Wyraźnie widać, że emocje sięgają zenitu – mówi komentator.

Źle. Nie powinien dać się wyprowadzić z równowagi.

Po chwili gra wraca do normy. Arizona Thunder prowadzi trzydzieści dwa do dwudziestu dziewięciu, a mnie skończyły się skórki do obgryzania! Nie muszę wiedzieć, co myśli Victor, bo da się to zobaczyć. Nie ukrywa swojego rozdrażnienia, a to mnie niepokoi. Zawsze jest opanowany, co jest jego mocną stroną.

– Darren Mills trafia z dystansu, ale Cascades odpowiadają w swoim stylu – informuje komentator. – Victor Lane znowu zdobywa dwa punkty.

Kolejna kłótnia. Tym razem Griggs i Matt, którego miałam nieprzyjemność poznać. Nawet nie jest mi go szkoda. Sędzia ostrzega obie drużyny.

– Są agresywni – szepczę do Sofii.

– Mają dużo do stracenia – odpowiada przejęta.

To tylko mecz. Mogliby skupić się na grze, zamiast na tym, jak sfaulować przeciwnika. Nie dziwię się Victorowi, że zaczyna go to wkurzać. Mnie samą to denerwuje, a nawet nie gram!

– Po przerwie Arizona Thunder stara się utrzymać przewagę, ale Victor Lane i jego drużyna zaczynają przejmować kontrolę. Lane zdobywa kolejne punkty, a jego przemyślana gra z Jasonem Clarkiem doprowadza Cascades do prowadzenia pięćdziesiąt pięć do pięćdziesięciu dwóch na koniec trzeciej kwarty. – W głosie komentatora słychać podekscytowanie.

Mam nadzieję, że ten wynik się utrzyma. Naprawdę! Niech wygrają!

Zostaje ostatnia kwarta, a miny niektórych zawodników jasno dają do zrozumienia, że dla wygranej zamierzają zrobić wszystko.

W trakcie jednego z kontrataków Cascades jakiś zawodnik z Thunder fauluje Victora.

– Josh Rivers fauluje Victora Lane’a – informuje komentator. – Zawodnicy prowadzą ostrą wymianę zdań, ale widzimy już biegnących w ich stronę sędziów.

Spoglądam z przerażeniem na Sofię, która wykrzykuje przekleństwa w stronę Josha. Znów patrzę na boisko, gdzie Rivers się wydziera. Ma czerwoną twarz i dłonie zaciśnięte w pięści.

Victor za to stoi spokojnie. Ma znudzoną minę, ale uniesioną głowę. Patrzy prosto w oczy przeciwnika, nie dając się nawet na sekundę sprowokować. Josh go popycha, jednak on ani drgnie. Jest jak skała. Nie do ruszenia.

Sędziowie szybko odciągają Riversa, który wciąż krzyczy w kierunku przeciwnika. Lane coś mu odpowiada, lecz nie jestem w stanie usłyszeć, co takiego.

– Josh Rivers zostaje ściągnięty z boiska, na jego miejsce wchodzi Herman Yerres – mówi komentator. – Wspaniała reakcja sędziego pokazuje, że nie ma tutaj miejsca na niesportowe zachowania. Cascades otrzymują rzut wolny.

Chyba dawno nie czułam tak wielkiej dumy. Victor zdobywa kolejne punkty, przez co wygrana jego drużyny staje się jedynie formalnością. Uśmiech nie opuszcza moich ust.

– Koniec meczu! Oregon Cascades wygrywają osiemdziesiąt do siedemdziesięciu jeden nad drużyną Arizona Thunder! – wykrzykuje komentator. – A zawodnikiem meczu zostaje nie kto inny, jak Victor Lane!

Zaskoczona spoglądam na Sofię i razem z innymi kibicami obie podnosimy wysoko ręce. Wrzeszczę na całe gardło, okazując swoje wsparcie.

– Victor Lane pokazał dziś, co to znaczy być liderem – dodaje komentator. – Spokój w trakcie prowokacji, opanowanie w kluczowych momentach i genialna gra. Zasłużony tytuł zawodnika meczu!

Skandujemy jego imię, a on przybija piątki z kolegami z drużyny. Wszędzie widać flagi Cascades, na boisko wbiega maskotka misia i cheerleaderki.

– Wygrał! Zrobił to! – krzyczy Caden, potrząsając mnie za ramiona. – To mój chłopak!

Victor otoczony przez kolegów powoli wycofuje się w stronę tunelu prowadzącego do szatni. Wszyscy krzyczą z radości i klepią go po plecach. Kiedy w końcu znikają mi z pola widzenia, spoglądam na Sofię, wydającą z siebie okrzyk radości.

– Jest, kurwa, niesamowity. – Podskakuje z ekscytacji.

Doskonale zdaję sobie z tego sprawę.

Bujamy się w rytm lecącej z głośników Gimme More Britney Spears, czekając na jego powrót.

Po chwili podchodzi do nas Oliver i wyjaśnia, że mamy iść pod szatnię i tam poczekamy na jego brata. Staram się nie okazywać nadmiernego podekscytowania, choć w zasadzie i tak nie ma to teraz znaczenia. Każdy z nas jest szczęśliwy.

Chce mi się śmiać, widząc, jak dużą grupą idziemy. Niczym jakaś obstawa.

Czekamy zaledwie kilka minut, a gdy Victor w końcu wychodzi, Oliver niemal rzuca się na niego i miażdży w uścisku. Ciepło rozlewa się po moim sercu, gdy na to patrzę, bo automatycznie przypominam sobie o Bradzie. Dawno go nie widziałam.

Obserwuję, jak Melody wita się z Victorem. Jest zaskoczony jej obecnością, ale równie mocno się z tego powodu cieszy.

– Jesteś jebaną maszyną! – mówi głośno Sofia, odsuwając się od Kalifornijskiego Chłopczyka.

On przewraca oczami, jednak jego uśmiech jasno daje do zrozumienia, że docenia komplement.

– Gratuluję – szepczę, przytulając się do niego. Victor jedną ręką chwyta mnie w talii, a drugą kładzie na plecach i mocniej mnie do siebie przyciska.

– Dobrze się bawiłaś? – pyta, a z boku rozbłyskują flesze aparatów. Spoglądam na fotografa, ale chłopak łapie mnie za podbródek i zwraca twarz ku niemu. – Nie przejmuj się nimi. To ich praca.

Zadziwia mnie, z jaką łatwością to mówi. Doskonale wiem, od czego są fotoreporterzy, ale byłam pewna, że interesują ich jedynie jego sportowe osiągnięcia. Czasem zapominam o tym, że w dzisiejszym świecie ludzie chcą wiedzieć wszystko o swoich idolach, nie dając im przy tym przestrzeni i prywatności.

– Świetny mecz – odpowiadam w końcu. Klepię go w plecy i odchodzę, nim zrobi się dziwnie.