Misja specjalna - ebook

Szanowni Państwo,

wielu było, jest i będzie pisarzy zajmujących się tematyką science fiction. Każdy z nas chce przedstawić swoim potencjalnym czytelnikom utwory napisane w sposób niecodzienny, ciekawy, z nutą grozy. Czytając klasyka literatury przygodowo -fantastycznej, jakim był Juliusz Verne, nikt nie przypuszczał, że jego pomysły okażą się przepowiednią przyszłości. Nie trzeba było długo czekać, by stały się codziennością.

Prezentowana Państwu książka może też, w niedalekiej przyszłości, okazać się równie trafną przepowiednią codzienności, jak to miało miejsce z proroczymi pomysłami Juliusza Verne’a.

Na taką okoliczność chciałbym Państwa przygotować, by to, co nadejdzie, nikogo nie zaskoczyło i nie zestresowało.

Patrick EdwardsRozdział 1

Olimp – planeta Wadela – galaktyka Ganzela – rok 11008

Turkusowy nieboskłon Wadeli wolno się ściemniał. Mamaja, jedna z dwóch życiodajnych gwiazd planety, zbliżała się niespiesznie ku zachodowi, kończąc pierwszą cześć dnia. W tym samym czasie, tuż obok miejsca, gdzie ginęła za horyzontem Mamaja, wschodziła jej bliźniacza siostra Kamaja. Ten krótki, codzienny moment stanowił na Wadeli największą turystyczną atrakcję, ściągając licznych turystów z innych planet, a nawet galaktyk.

Na centralnym tarasie widokowym Rika, na jednym ze wzniesień wysokich gór Karmoza, oczekiwało na to zjawisko kilkuset turystów.

Wysyłane przez Mamaję ostatnie, krwistoczerwone promienie oświetlały zaledwie najwyżej położoną cześć miasta, a także góry. W tej malowniczej scenerii, u podnóża dzikich, krystalicznych gór, rozpościerało się aż po horyzont miasto Olimp. W nim właśnie skupione były najważniejsze urzędy planety, a także wszystkie dyplomatyczne przedstawicielstwa innych planet akredytowanych na Wadeli.

To wspaniałe szklane miasto patrzącemu z wysokiego, górującego nad miastem tarasu wydawało się olbrzymią makietą o wyraźnych kształtach, wkomponowaną w krystaliczne góry Karmoza. W zapadającym mroku, trwającym zaledwie osiem minut, stawało się ono niepowtarzalną krainą kolorowego światła i przepięknej relaksującej muzyki, dochodzących z każdej jego części i zaułka.

Okrzyki zachwytu wpatrzonych w horyzont turystów stawały się coraz głośniejsze i bardziej spontaniczne. Był to sygnał rozpoczęcia kulminacyjnego momentu atrakcji dnia.

Wstająca Kamaja ukazała fioletowy skrawek swojej olbrzymiej tarczy w momencie, kiedy wystawała jeszcze ponad horyzont zachodząca, krwistoczerwona Mamaja. Wyglądało to, jakby dotykały się, jakby tworzyły jedną, dwukolorową, olbrzymią literę „M”. Przez krótki, trwający zaledwie minutę moment, kolory ich, pulsując, zmieniały się, emitując z siebie intensywne gamy odcieni.

Profesor Irm Kara, przewodniczący Naczelnej Izby Starszych na Wadeli stał w oknie swojego gabinetu głęboko zamyślony. Patrząc bezwiednie na pogrążające się w ciemności miasto, zmuszony był podjąć ostateczną decyzję w sprawie ocalenia Ziemi. Wszystkie dane, jakie otrzymywał z odległej Ziemi, wskazywały na jej nieuchronnie zbliżającą się zagładę. Wszelkie podejmowane do tej pory próby ocalenia Ziemi, którą Wadelczycy otaczali opieką przez tysiące lat, kończyły się zawsze fiaskiem.

– Nie mam innego wyjścia - powiedział do siebie głośno profesor. – Musimy ściągnąć z Ziemi te bliźniaki. To ostatnia szansa ocalenia planety przed okrutnymi Perakami, a także przed nieodpowiedzialnymi mieszkańcami Ziemi.

Doskonale wiedział, że w jego rękach jest życie miliardów niewinnych ludzi żyjących na Ziemi. Wiedział też, że jeżeli dłużej będzie czekał z ogłoszeniem swojej decyzji, świadomie oddali możliwość uratowania Ziemian skazanych na całkowitą zagładę.

Mimo że już przesądził sprawę, gryzło go sumienie.

- Już czas, profesorze – usłyszał z głośnika głos sekretarki.

Werrara, torpedowy ślizgacz Zeus 11, zatrzymała się tuż przy wyjściu z jego gabinetu. Jedno spojrzenie KI-5, jego sekretarki, wystarczyło, by odgadła, że szef ciągle walczy ze swoim sumieniem.

– Wygląda pan, profesorze, na wyjątkowo zmęczonego. Może jeszcze przed posiedzeniem wezwę doktora Brooka.

–Dziękuję ci, moja droga, za dobre chęci, ale nie ma na to już czasu, zresztą chcę mieć to jak najszybciej za sobą.

–Nie zazdroszczę panu tego, co przeszedł pan przez ostatni tydzień.

– Jesteś bardzo mądrą kobietą – powiedział głośno profesor, patrząc jej w oczy.

– Musi pan zacząć uważać na siebie.

Odprowadziła go wzrokiem do rozsuwających się przed nim drzwi. Siadając w fotelu ślizgacza, ciągle czuł wpatrującą się w niego sekretarkę i uśmiechnął się.

– Myślę, KI-5, że wybrałem mniejsze zło, ale to okaże się dopiero w przyszłości. Wciskając przycisk Forum, spuścił głowę, oczekując startu. Piąty, bezkolizyjny kanał, jakim jechał, był prawie pusty. Ostre promienie Kamai oświetlały miasto, w którym toczyło się normalne życie. W połowie drogi zmienił automatycznemu pilotowi trasę dojazdu do budynku Naczelnej Rady Starszych. Nie miał ochoty ani siły udzielać wywiadów wścibskim dziennikarzom, którzy doskonale orientowali się w trwającym od lat problemie. Wolno wracało w nim życie. Włączając podgląd sali obrad, na której miał ogłosić swoją ostateczną decyzję, zdał sobie sprawę, że cała rada czeka wyłącznie na niego. Ślizgacz zatrzymał się w trzeciej alei. Wydając mu polecenie powrotu do bazy, stanął na szybkobieżny chodnik, dojeżdżając nim od tylu do holu, z którego prowadziło wejście na salę obrad.

–Dobrze, że pan już jest – nerwowe zachowanie jego doradcy wskazywało na jakieś nowe problemy.

– Co się stało, że jesteś tak zdenerwowany?

– Otrzymaliśmy przed paroma godzinami najnowszy raport o sytuacji na Ziemi.

–I co?

– Nie wygląda to najlepiej. Błyskawicznie nasila się tempo gromadzenia broni atomowej w państwach, które od lat są sobie wrogie. W każdej chwili może nastąpić to, czego się obawialiśmy.

–Panie przewodniczący, proszę na sale – usłyszał głos Marszałka Zgromadzenia.

–Miejmy nadzieję, że wszystko szczęśliwie się zakończy. Bądź u mnie w gabinecie po posiedzeniu.

Wchodząc na salę obrad, czuł na sobie przenikliwe spojrzenia senatorów.

– Panie przewodniczący, jest pan gotów ogłosić nam swoją decyzję? – usłyszał ponownie głos marszałka.

– Tak, jestem gotowy.

– Prosimy zatem o zabranie głosu.

Profesor Irm Kara zbliżył się do mównicy, obejmując wzrokiem siedzących w półkolu senatorów.

– Postanowiliście, panowie senatorowie, oddać w moje ręce ostateczną decyzję w sprawie uratowania Ziemi od zagłady. Po wnikliwym przeanalizowaniu wszystkich możliwych wariantów postanowiłem, że któryś z naszych szafronów poleci na Ziemię w celu przywiezienia na Wadelę Ziemian wybranych przez specjalistyczne komputery. Była to dla mnie trudna decyzja. Jestem świadomy tego, że moja decyzja godzi w istniejące na Wadeli prawo i gotowy ponieść za to odpowiednie konsekwencje. Myślę jednak, że jeżeli nie jest już za późno i uda się zrealizować nasz plan, będziemy mieć satysfakcję, że uratowaliśmy od zagłady miliardy ziemskich istot.To moja decyzja. Jeżeli uważacie, panowie senatorowie, że to postanowienie jest błędne, postąpcie inaczej, według uznania. Każdy z nas wie, że jest o co walczyć. Uważam, że decydując się na takie rozwiązanie, wybrałem mniejsze zło. Wszelkie inne spowodowałyby panikę i popłoch na całym ziemskim globie.

Po trwającej parę sekund ciszy zabrzmiały huczne oklaski, świadczące o całkowitej akceptacji decyzji profesora Irma Kary.

– To wszystko, panowie senatorowie, co miałem wam do powiedzenia. Mam jednak do was jedną, jedyną prośbę.

Odczekał chwilę, patrząc na siedzących mężczyzn.

– Chciałbym być powiadamiany o każdym, powtarzam, każdym kroku, jaki zostanie podjęty w celu sprowadzenia tych dzieci. Chciałbym też mieć nad nimi pełną kontrolę po ich przylocie.

– Nie widzę żadnych przeszkód, panie przewodniczący, by miało być inaczej – odezwał się marszałek zgromadzenia.

– Jeżeli nie macie teraz, panowie senatorowie, nic przeciwko temu, chciałbym was opuścić i w zaciszu swojego gabinetu odpocząć trochę.

Stojąc jeszcze na mównicy, ponownie rozejrzał się po sali, gdzie w górę zostały uniesione świecące, zielone lizaki, świadczące o akceptacji zebranych.

– Dziękuję wam, panowie. Opuszczając salę obrad, słyszał za plecami gromkie brawa.

Planeta Pera – galaktyka Ganzela – data: 12.11.4176

Wygląd Pery, największej planety w galaktyce Ganzela, przypominał wymarły, pozbawiony jakiegokolwiek życia ląd, którego powierzchnię tworzyły w całości nagie, zielone skały. Na pogrążonej w nieprzerwanym, głębokim mroku planecie nadchodził czas wzmożonej aktywności robotów, spełniających rolę żołnierzy. Ze skalnych szczelin, których bramy wolno rozsuwały się, wypełzały w równych, skorygowanych szeregach postacie o płaskich głowach i pobłyskujących korpusach wykonanych z tytanu.

– Natychmiast wezwij do mnie Sidama. Chcę też mieć zaraz raport o stanie liczebnym robotów gotowych w każdej chwili do wylotu. Siedzący na puszystej poduszce Imbitus wsadził do ust pastylkę arami, która zaspokajała całodobowy głód.

– Jak Wasza Dostojność każe. Duruka, który spełniał rolę osobistego sekretarza dyktatora Imbitusa, skłonił się, wychodząc pospiesznie z pomieszczenia. Za nim niósł się szelest rażącego szkarłatem ubrania.

– Sidam, zgłoś się – powiedział do wideotelefonu umieszczonego we wnęce wypolerowanej płaskiej skały.

– Jestem. Co się dzieje?

– Masz natychmiast przyjść do Naszego Pana. Ćwiczenia robotów zleć Mirostowowi. Mogę cię zapewnić, że sobie z nimi poradzi i nie stracą dużo mniej prądu niż przy tobie.

– Już jadę, będę najdalej za pięć minut.

– Zaczekaj, Nasz Pan życzy sobie raportu o faktycznym stanie gotowych do wylotu robotów.

– Zrobiłem go, jak tylko wstałem z odświeżenia, myślę że będzie z niego bardzo zadowolony.

Kończąc rozmowę z Sidamem, Duruka spostrzegł wychodzącego ze skalnego załamania Idora.

– Gdzie tak pędzisz, zaczekaj! - krzyknął za nim.

– Nie mam teraz czasu, Nasz Pan awaryjnie mnie wzywa.

Duruka, wchodząc jako pierwszy do pomieszczenia Imbitusa, zwrócił się do niego.

– Jaśnie Pan życzył sobie widzieć Idora.

– Tak, wpuść go – powiedział Imbitus, podnosząc się z puchowych poduszek.

Oj, będą kłopoty, pomyślał Duruka.

– Jaśnie Pan mnie wzywał – skłonił się Idor.

– Tak, doszły do mnie słuchy, że twoi agenci wysłani na Ziemię nie wykonali powierzonego im zadania. Dlaczego mnie o tym nie poinformowałeś?

– Najjaśniejszy Panie, wysłałem na Ziemię dwóch najlepszych agentów, którzy nigdy dotąd nie zawiedli. I tym razem stanęli na wysokości zadania.

– Chcesz mi powiedzieć, że twoi ludzie zlikwidowali te bliźniaki, którymi tak bardzo szczyci się Wadela?

– Jeszcze nie, Najjaśniejszy Panie, ale są oni pod całkowitą kontrolą naszych ludzi. Żadne porwanie przez Wadelczyków nie wchodzi w rachubę.

– To mi się podoba. Masz jakieś nowe wieści z Wadeli?

– Wszystko jest pod kontrolą, Najjaśniejszy Panie. Obecnie nic ciekawego tam się nie dzieje. Wszyscy czekają na przylot tych młokosów.

– Chciałbym znać każdy szczegół. W razie potrzeby leć na Ziemię i sam dopilnuj, by nie doszło do zabrania ich na Wadelę. Automatyczne drzwi rozsunęły się i do salonu ponownie wszedł Duraka.

– Jaśnie Panie, Sidam czeka zgodnie z rozkazem.

– Wpuść go.

– Jeżeli zlikwidujesz mi tych bliźniaków, otrzymasz nagrodę – zwrócił się do wychodzącego Idora.

– Zrobię wszystko, co tylko możliwe, by Jaśnie Pan był zadowolony.

Gdy mijał się w drzwiach z Sidamem, spojrzeli na siebie, nie zamieniając słowa.

- Jaśnie Pan chciał mnie widzieć.

Podchodząc do kryształowej, długiej płyty, jaką było biurko Imbitusa, Sidam położył na niej swój raport.

- W jakiej kondycji są obecnie nasi żołnierze?

- Po próbach na tysiącu robotów, Wasza Wysokość, wynalazek profesora Rara spełnił wszystkie nasze oczekiwania. Roboty są silniejsze o dwadzieścia jeden procent, pełen wysiłek w kompletnym cieniu zwiększył się o jedenaście procent, a wprowadzony program pozwala przypuszczać, że ich agresja się podwoiła. Wszystko, co dotyczy robotów, znajdzie Wasza Wysokość w moim raporcie.

– Jaką ilością szafronów dysponujemy w chwili obecnej?

Sidam podszedł do swojego raportu i chwilę przewracał kartki.

–Szafronów bojowych, Wasza Wysokość, mamy dwadzieścia trzy tysiące, tyle samo transportowych, a niewidzialnych o dużym zasięgu – sześć tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt.

–Rozumiem, że wszystkie są w każdej chwili gotowe do startu.

–Oczywiście, Wasza Wysokość.

–Świetnie, to mi się podoba.

Imbitus obszedł stojący na środku stół i podszedł do Sidama, wyciągając z kieszeni przezroczystą folię przypominającą ziemską kopertę.

–Powiedz mi, Mirostow dałby sobie radę z robotami, gdyby ciebie zabrakło?

Sidam spojrzał na swojego pana, nie bardzo wiedząc, co ma o tym myśleć.

- Myślę, że tak. Przez ostatnie lata zdobył przy mnie spore doświadczenie, a jego ambicja i zaangażowanie są bez zarzutu.

Imbitus wyciągnął z folii mały, płaski ekran przypominający grubością kartkę papieru i podał Sidamowi.

– W takim razie przeczytaj, co napisałem.

Strach i niepewność Sidama sięgnęły zenitu, kiedy uruchamiał monitor.

Poufne!

Wysyłam cię na Ziemię. O twojej misji nikt nie ma prawa wiedzieć. Dokładne instrukcje masz na zaszyfrowanym dysku.

Przenosząc wzrok z Imbitusa na tekst, zauważył, że czytane przed chwilą słowa uległy zniszczeniu.

– Jak Wasza Wysokość każe. Nie spodziewałem się takiego wyróżnienia.

– Idź teraz i zapoznaj się ze wszystkim.

Wręczając mu foliową kopertę, w której znajdował się dysk, dodał:

– Wierzę, że dzięki tobie odniesiemy sukces.

Planeta Ziemia – Polska – Kraków – 8 września 1978

Na korytarzach Wydziału Fizyki i Informatyki Uniwersytetu Jagiellońskiego od wczesnego rana panował wzmożony ruch. Niezliczona ilość studentów przemieszczała się z jednych sal wykładowych do drugich, robiąc przy tym wielkie zamieszanie.

–Poczekajcie tutaj, dowiem się, gdzie jest gabinet profesora Benedykta Ziemby.

Jaś i Małgosia Michalscy posłusznie stanęli pod ścianą, patrząc za oddalającym się nauczycielem fizyki.

– Czy tam w Londynie też tak będzie to wyglądać? - spytał Jaś.

– Z tego, co mówił pan Wojcicki, na każdej uczelni jest podobnie. Myślę, że można mu wierzyć.

– No, już jestem, wszystkiego się dowiedziałem. Jesteście gotowi na tę rozmowę?

– Myślę, panie profesorze, że im szybciej załatwimy to spotkanie, tym więcej zaoszczędzimy nerwów.

– Słusznie mówisz. Zdaje mi się, że wasza sprawa jest już dawno załatwiona, a ta dzisiejsza rozmowa to tylko pro forma. Idąc wolno korytarzem, zostawili za sobą gwar i szum, jakiego doświadczyli, wchodząc do budynku.

– To tu – nauczyciel wskazał im pokój, gdzie na drzwiach wisiała tabliczka z nazwiskiem dziekana wydziału profesora Benedykta Ziemby. Jaś spojrzał na skupioną twarz siostry i trącił ją łokciem.

– Nie przejmuj się tak bardzo, bo wyglądasz okropnie.

Wchodząc za nauczycielem do sekretariatu, zobaczyli elegancko ubraną kobietę w średnim wieku piszącą na maszynie.

–Dzień dobry pani. Jesteśmy umówieni z profesorem Ziembą. Nazywam się Wojcicki, a to moi uczniowie...

–Wiem, wiem o wszystkim. Zaraz spytam, czy profesor was przyjmie.

Przechodząc koło Jasia, sekretarka szepnęła:

–Powodzenia, chłopcze. Myślę, że macie przed sobą fantastyczną przyszłość.

–Dziękuję pani.

Otwierając drzwi gabinetu profesora, powiedziała:

–Profesorze, pan Wojcicki z uczniami proszą o rozmowę.

–Nareszcie doczekaliśmy się ich – powiedział profesor z wyraźną ulgą.

Wchodząc za nauczycielem do gabinetu, Małgosia wciągnęła głęboko powietrze, czując miły zapach perfum. W gabinecie oprócz profesora siedziało dwóch mężczyzn, paląc cygara.

–Witam pana, panie Wojcicki, jak również witam młodzież, na którą szczególnie czekaliśmy. Pozwolą panowie, że wam przedstawię – magister Wiesław Wojcicki i jego uczniowie Małgosia i Jaś Michalscy, o których przed chwilą rozmawialiśmy. To panowie, którzy przylecieli do nas specjalnie z Londynu, profesor Roger Williams i doktor David Hussey.

– Cieszę się, że osobiście możemy was poznać.

Profesor Roger Williams wstał i podszedł wolno do Jasia i Małgosi. Stojąc za bratem, Małgosia miała okazję przyjrzeć mu się z bliska. Był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną koło sześćdziesiątki. Jego elegancko przystrzyżone, siwe włosy i ładnie prezentujące się na twarzy przyciemnione szkła okularów, osadzone w złotych ramkach, wskazywały na typowego angielskiego dżentelmena. O jego ubraniu też nie mogła powiedzieć złego słowa. Pod doskonale dopasowaną do figury czarną marynarką bieliła się koszula ozdobiona muszką w czarne groszki.

– Wiecie na pewno, że nasz uniwersytet w Oxfordzie w nagrodę za osiągnięcia wyraził zgodę na przyjęcie was na studia o kierunku matematycznym. Czy nadal jesteście zainteresowani tą ofertą?

– Oczywiście, bardzo. Chcieliśmy podziękować za wyróżnienie, jakie nas spotkało – skromnie powiedział Jaś.

Doktor David Hussey, siedząc bokiem do rozmawiających, spojrzał na leżącą w sporej odległości dyplomatkę, która sama zbliżyła się do niego. Szukając w niej chwilę, wyciągnął parę zadrukowanych kartek. Jaś, patrząc na doktora Hussey’a, podziwiał jego sprężyste, szybkie ruchy i doskonały angielski akcent. Zwrócił też uwagę na bardzo charakterystyczną twarz o mocno wysuniętej do przodu szczęce.

– Profesorze, wszystkie dokumenty mamy już podpisane. Pozostają tylko oświadczenia tych młodych ludzi i cała dokumentacja będzie kompletna.

– Doskonale. Podpiszcie nam te oświadczenia. Kładąc przed bliźniakami gotowe do podpisu formularze, zwrócił się do profesora Ziemby.

– Zawsze podziwiałem młode talenty, ale muszę przyznać, że w swojej karierze tak młodych i zdolnych jeszcze nie spotkałem.

– Wszystko to, profesorze, jest zasługą wykładowców, takich jak pan Wojcicki. Sekret, panowie, w tym, że trzeba umieć młodzież czymś zainteresować, a następnie wolno pogłębiać w nich żądzę wiedzy.

– Doskonale pan to ujął, profesorze - Wojcicki uśmiechnął się. Doktor David Hussey zebrał ze stolika podpisane przez bliźniaków oświadczenia.

– Miałbym do panów prośbę – dodał nauczyciel bliźniaków – chciałbym dostać kopie dokumentów, jakie podpisali moi uczniowie, dla szkolnego archiwum. Jeżeli panowie nie mielibyście nic przeciwko temu, to zrobiłbym też kilka zdjęć. Podobnie jak dokumenty, przekazałbym je do archiwum naszej szkoły.

Hussey spojrzał jakby z obawą na Wiesława Wojcickiego.

– Nie widzę żadnego problemu - powiedział po chwili.

– Zaraz dostanie pan kopie. A co do zdjęć, doskonale pana rozumiem. Ja też prowadzę takie archiwum, tylko że rodzinne.

– Ustawcie się, moi drodzy i proszę o uśmiech - zarządził profesor Ziemba.

Doktor Hussey, nie zwracając uwagi na jego słowa, odwrócił się, trzymając w ręku podpisane przez bliźniaków dokumenty.

– Zapraszamy, panie doktorze, do wspólnego zdjęcia - ponaglił go gospodarz.

– Już idę, oto pańska kopia – zwrócił się doktor Hussey do Wojcickiego. Małgosia, widząc zażenowanie na twarzy nauczyciela, omal nie parsknęła śmiechem.

– Myślę, że dokonaliście świetnego wyboru, decydując się na nasz uniwersytet. Spotykamy się w moim gabinecie dwudziestego pierwszego października. Gdybyście mieli jakieś kłopoty z przylotem, proszę mnie uprzedzić.Na podanej przez doktora Hussey’a dłoni Jaś zauważył pomiędzy palcami drobne, złotego koloru gwiazdki.

Planeta Ziemia - angielska wyprawa archeologiczna - Egipt - okolice Gizy - 12 km od Kairu – 12 października 1978

Wczesny, październikowy poranek wyraźnie różnił się od tych, które do tej pory spędzili na egipskiej pustyni. Powietrze było duszne i z każdą chwilą robiło się coraz bardziej upalne. Błękit nieba i pustynny piasek stały się dla uczestników archeologicznej wyprawy monotonnymi widokami codziennego dnia. Wokół małego palmowego zagajnika, w którym mieścił się ich obóz, rozstawione były namioty zastępujące im mieszkania, a zawieszona na środku polany plandeka chroniła od prażącego, gorącego słońca. Przy rozstawionych pod plandeką składanych stołach siedziała, jak co dzień, cała ekipa archeologiczna łącznie z profesorem Paulem Fultonem, pełniącym rolę kierownika i jednocześnie koordynatora wyprawy.

– Koleżanki i koledzy – odezwał się profesor Fulton – wydarzenie, jakie miało miejsce wczoraj podczas pracy, zasługuje na omówienie i pewne wyjaśnienie. Trzymając kubek, w którym była poranna kawa, zamilkł i spojrzał po wszystkich.

– Otóż nigdy w swoim życiu nie wierzyłem w żadne, powtarzam, żadne siły nadprzyrodzone. Jednak to, co zdarzyło się wczoraj, jak do tej pory jest naukowo niewytłumaczalne. Przyznacie mi rację, że śmierć trzech robotników, którzy pracowali najbliżej komory grobowej w piramidzie Cheopsa, w tym samym czasie, nie może być przypadkiem. Dzisiaj, krótko przed naszym spotkaniem, zostałem powiadomiony, że sekcje ich zwłok wykazały, że przyczyną śmierci było dziewięciokrotne przekroczenie normy napromieniowania izotopem promieniotwórczym. Jako kierownik wyprawy od tej chwili kategorycznie zabraniam, aż do odwołania, zbliżania się pod jakimkolwiek pretekstem do piramidy Cheopsa. Dzisiejszy dzień ogłaszam dniem wolnym od pracy, ale chciałbym się z wami tu spotkać w porze obiadowej. Macie jakieś pytania?

– Tak, ja mam.

Doktor John Millen, który siedział przy ostatnim stole, wstał i wolno podszedł do Fultona.

– Skoro powiedziałeś, że ci robotnicy byli napromieniowani izotopem promieniotwórczym, może byłoby dobrze, byśmy wszyscy poddali się badaniom. Każdy z nas, krócej lub dłużej, przebywał koło tej komory grobowej.

Fulton, zapalając papierosa, spojrzał na kolegę, myśląc chwilę.

– Masz rację, zaraz zapytam, kiedy byśmy mogli przejść badania. Coś jeszcze?

– Wiesz może, gdzie została przewieziona mumia, którą znaleźliśmy?

Zdejmując słomkowy kapelusz, doktor William Ramplin utkwił wzrok w Fultonie.

– Mumia, mój drogi, badana jest w Zakładzie Medycyny Wojskowej w Kairze. Macie jeszcze jakieś pytania? Profesor Fulton rozejrzał się po zebranych.

– Życzę dobrego wypoczynku i spotykamy się w porze obiadowej.

Kiwając ręką na Millena i Ramplina, poczekał, aż podejdą.

– Chciałbym z wami porozmawiać – powiedział poważnie.

Siadając przy stole, wydobył z kieszeni kartkę papieru i położył na stole.

– Zapewniam was, że tym razem to, co chcę wam powiedzieć, nie jest z mojej strony żadnym kawałem.

– Co zabawnego znowu wymyśliłeś? – przerwał mu John Millen, znając jego poczucie humoru.

– Mówię serio. Wyobraźcie sobie, że dzisiaj rano dostałem pierwsze, wstępne dane o znalezionej przez nas mumii. A teraz uważajcie. Jej wiek, oczywiście w dużym przybliżeniu, został ustalony na dwadzieścia tysięcy lat.

– Dobry kawał – uśmiechnął się tym razem William Ramplin.

– To nie kawał ani żart. Wyobraźcie sobie, że po raz pierwszy we współczesnej nauce została wysunięta teza, że nasza mumia nie należała do istot zamieszkujących Ziemię. A teraz najciekawsze. Podczas badania wykryto, że z jej wnętrza, w nieregularnych odstępach czasu, wydobywa się promieniowanie radioaktywne. Lekarze i naukowcy badający nasza mumię uważają, że postać ta żyje, ale jest jakby pogrążona w głębokiej śpiączce. Co wy na to?

– Mówisz poważnie? Przyznasz, że to, co powiedziałeś, wygląda dość fantastycznie.

– Przyznaję, ale mówię wam prawdę. Wspomniałem wczoraj, że ma do nas dołączyć wybitny znawca starożytnego Egiptu doktor David Hussey, który pomoże nam rozpracować znalezioną mumię. Myślę, że w najbliższych dniach możemy się go spodziewać.

– Nigdy o nim nie słyszałem – stwierdził Millen.

– Ja też nie, ale ministerstwo bardzo pochlebnie się o nim wyraża. Pamiętacie… Raptowny kaszel wstrząsnął ciałem profesora. Doktor John Millen, dopijając kawę, spojrzał na kolegę.

– Wygląda, że przeziębiłem się w tym skwarze. Wracając do tematu, zapewne pamiętacie głośną sprawę sprzed lat o międzynarodowej wyprawie archeologów w te okolice. Do dzisiejszego dnia nikt z nich nie przeżył, a ich śmierć była i pozostaje nadal niewytłumaczalna dla współczesnej medycyny.

Planeta Ziemia - Polska - wieś Zakole Małe – 17 października 1978

Do klasy budynku liceum ogólnokształcącego wpadały jesienne promienie słońca. Czekając na nauczyciela fizyki, Jaś Michalski opierał się o parapet i wpatrywał w wolno snujące się nad górami dymy palących się ognisk.

– Będzie ci brakować tego widoku. Słysząc głos Bogusia, odwrócił się. Jego twarz wyrażała smutek. Był wysokim, dobrze zbudowanym chłopcem o ziemistej cerze. Czarne, krótko ostrzyżone włosy i złote oprawki okularów dodawały mu powagi.

– Na pewno będzie mi tego brakować, jak wszystkiego, w czym się tu wychowałem. Najbardziej będzie mi brakować was.

– Nie będzie tak źle. Utrzymamy przecież stały kontakt, a na każde wakacje będziecie do nas przyjeżdżać.

– Będziemy, ale doskonale wiesz, że to nie załatwia sprawy.

– Żebyś nie był tak poważny, przeczytaj, co pisze dziś „Gazeta Krakowska”. Nie wiem jak ty, ale ja od wczoraj zupełnie inaczej patrzę na tę sprawę.

Jaś, siadając przy swoim stoliku, wziął do reki gazetę.

– I co o tym sadzisz? – Bogdan wyraźnie czekał na opinię Jasia.

– No cóż. Skoro naukowcy uważają, że wykopana mumia ma po tylu tysiącach lat jakieś tam aktywne cząsteczki, to myślę, że mają rację. Znają się na tym i trudno podważać ich opinie.

– Nie mogę, Jasiu, tak do końca zgodzić się z tym, co tu piszą. Wczoraj nawiązałem kontakt z tą mumią. Nie spodziewałem się, że przyjdzie mi to tak łatwo. Będziesz się śmiał, ale z tego, co mi przekazała, jest pogrążona od tysięcy lat w głębokim letargu. A teraz uważaj. Zgodnie z jej słowami ma za 25 lat przebudzić się, odżyć i przybrać ludzką postać.

Jaś, pomimo swoich problemów, spojrzał na przyjaciela i uśmiechnął się.

– Zwykle ci wierzę, Boguś, jednak tym razem potraktuję twoje słowa z przymrużeniem oka.

– Nie wierzysz mi?

– Tym razem nie do końca. Wszyscy wiemy, że masz jakieś predyspozycje, by czytać w ludzkich myślach, że umiesz nawiązać kontakt z istotami pozaziemskimi, a także przewidzieć przyszłość i już nie raz nam to udowodniłeś. Zgadzam się też, że jesteś doskonałym medium, ale żebyś rozmawiał z mumią to chyba lekka przesada.

– Dzień dobry, moi drodzy, przepraszam za spóźnienie – przerwał im rozmowę nauczyciel.

– Nim zacznę lekcję, chciałbym życzyć wam, Jasiu i Małgosiu, powodzenia i samych sukcesów na angielskim uniwersytecie. Nie muszę mówić, że jesteście chlubą naszej szkoły, a ja osobiście cieszę się, że potrafiłem zainteresować was tak fascynującym przedmiotem jak fizyka.

– Dziękujemy za wszystko, profesorze, co pan dla nas zrobił i oczywiście przepraszamy za wszystkie nasze wybryki – Jaś stojąc, zwrócił się do klasy.

– I wam dziękuję, w imieniu swoim, jak i Małgosi, za wszelką pomoc i wspaniałe koleżeństwo okazywane przez wszystkie lata, jakie spędziliśmy razem. Będzie nam brakować waszego towarzystwa. Pocieszamy się tym, że będziemy przyjeżdżać, jak tylko będziemy mogli.

– Myślę, że możecie sobie o tym porozmawiać po lekcji. Musimy się teraz pospieszyć, bo straciliśmy sporo czasu – przerwał Jasiowi nauczyciel.

– To spotykamy się jak zwykle? Na naszym miejscu o siedemnastej? - spytał szeptem Józek.

– Wstąp po nas, jak będziecie iść – Jaś spojrzał ponownie na szczyty gór, które tonęły w popołudniowym słońcu.

Planeta Ziemia – sportowe lotnisko koło Krakowa

– Tu Z – 43, zgłaszam maszynę gotową do startu, odbiór. Pilot Mirosław Zaczyk, czekając na zezwolenie na start, spojrzał w bezchmurne niebo, na którym z każdą chwilą przybywało gwiazd. Nocny, treningowy lot miał odbyć się w kwadracie piątym, którego końcowy odcinek obejmowały góry.

– Tu wieża, możecie przygotować się do startu.

Dane podane z wieży kontrolnej zgadzały się całkowicie z tymi, jakie uzyskał wcześniej. Ruszając spod hangaru, skierował samolot na północny zachód i wjechał na pas startowy, który po obu stronach oświetlały zielone punkty świetlne. Dając silnikom pełną moc, zwolnił blokadę hamulców. Maszyna ruszyła ostro, wciskając go w fotel. Nabierając prędkości, poderwał ją do góry. Unosząc się w powietrze, wyraźnie widział oświetlone ulice Pabianic, a daleko przed nim oświetlony mocnym skupiskiem świateł Kraków. Lot odbywał się zgodnie z planem. Dolatując do końca kwadratu, położył maszynę ma prawym skrzydle i wylatując na prostą, wyrównał poziom lotu. Lecąc na wysokości zaledwie dwunastu tysięcy stóp, widział pod sobą malutkie światła osad i miasteczek, które wolno układały się do snu. Trzymając ster, poczuł w początkowej fazie jego delikatne drżenie, które z każdą sekundą nasilało się. Spojrzał na pokładową aparaturę. Podawała dane całkowicie sprzeczne z rzeczywistością. Co się dzieje, pomyślał, nie spuszczając wzroku z wysokościomierza, którego wskaźnik nieustannie pokazywał, że traci wysokość. Z lewej strony, znacznie powyżej kanału, którym leciał, zauważył w ułamku sekundy poruszający się świetlisty punkt. Niespodziewany silny błysk oślepił go na kilka sekund. Maszyna zakołysała się. Ścisnął mocniej ster i przetarł oczy, odzyskując wolno wzrok. Co to było? Spojrzał przed siebie i w boczne szyby kabiny, nie widząc niczego, co mogło spowodować oślepienie. Zachowując spokój, skierował wzrok na aparaturę, która wskazywała już prawidłowe parametry.

– Z – 43, zgłoś się! – z wieży kontrolnej usłyszał głos operatora.

– Tu Z – 43.

– Mieliśmy chwilowe zakłócenie pracy radarów. Jak przebiega twój lot?

– Tu Z – 43. Miałem chwilowe kłopoty z maszyną. Nie wiem, co się stało, ale cała aparatura zwariowała, podając nierealne parametry. Wolę nie ryzykować, wracam na lotnisko - zameldował krótko. Zataczając spory łuk, obrał kurs na lotnisko.

Planeta Ziemia - Polska - wieś Zakole Małe

Porośnięte liściastymi drzewami stoki gór mieniły się jesiennymi barwami. W blasku zachodzącego słońca kolory wolno się zmieniały. Z żółtych, poprzez różne odcienie brązu, przechodząc w ciemny odcień czerwieni. Pod tą fascynującą gamą kolorów rozpościerały się puste, szare pola, na których jeszcze nie tak dawno tętniło życie. Ten monotonny, jesienny widok ożywiały jedynie snujące się nad lasem dymy z palących się ognisk. Z daleka już można było wyczuć zapach piekących się ziemniaków, kiełbas i cebuli. Nadchodzący wieczór stawał się coraz zimniejszy. Powiew wiatru z południowych stoków gór nasilał się coraz bardziej, zagłuszając nawet szum potoku płynącego blisko ogniska. Pogodne niebo stawało się coraz ciemniejsze i pierwsze migocące gwiazdy nieśmiało zaczęły ukazywać się na niebie.

– Pomyśleć, moi drodzy, że już za parę dni was tu nie będzie – odezwała się Agata, trzymając nad ogniskiem umocowaną na patyku kiełbasę. Małgosia, siedząc na kłodzie drzewa, kroiła scyzorykiem Jasia kolejną, upieczoną nad ogniem. Na jej twarzy malowały się powaga i skupienie, a myślami była zupełnie gdzie indziej.

– Nie martw się, zobaczysz, wszystko dobrze się ułoży – pocieszyła ją Agata.

– Powiem ci szczerze, że im bliżej tego wyjazdu, tym bardziej wzrasta we mnie jakiś opór, by tam jechać. Nie należę do tchórzy, ale nawet nie potrafię sobie wyobrazić życia w tym Oksfordzie.

Uniosła głowę i spojrzała na przyjaciółkę. Boguś Kuśmirek, dusza ich towarzystwa, zawsze tryskający doskonałym humorem, siedział na najbardziej oddalonej od ogniska kłodzie drzewa, pogrążony w rozmyślaniach.

– A co z tobą? Jednego słowa jeszcze nie powiedziałeś - zwrócił się do niego Jaś. Zroszona potem twarz Bogusia wzbudziła we wszystkich uzasadniony niepokój.

– Dobrze się czujesz? – spytał Józek, siedzący najbliżej niego.

– Wy nie pojedziecie do tego Londynu – stwierdził pewnym, stanowczym głosem Boguś. Słowa, jakie wypowiedział, kosztowały go sporo wysiłku. Zaległa cisza.

– Dlaczego, Boguś? Co nas może powstrzymać przed wyjazdem? – spytał wpatrzony w niego Jaś.

– Nie wiem, miałem zamazany obraz waszego wyjazdu. Jestem jednak pewien, że ta podroż nie miała nic wspólnego z Londynem. Przymknął powieki. Jego głos stał się bezbarwny i cichy.

– Podróż wasza wzbudzi sensację, wywoła niepokój, waśnie i sprawi wielu waszym bliskim olbrzymie kłopoty.

– Nie kracz, Boguś. Co może się zdarzyć? - powiedziała po chwili Agata, chcąc zakończyć przykry temat.

– Kurczę pieczone, skaleczyłam się! – krzyknęła Małgosia. Z ulgą pomyślała, że podniesiony głos można usprawiedliwić bólem.

– Mam czystą chustkę, zawiń w nią palec, a w domu umyjesz ręce – pospieszyła z pomocą Agata.

– Wracając do wcześniejszego tematu, tylko ci się, Gosiu, tak wydaje, że nie będziesz umiała się tam znaleźć - powiedział Józek.

– Też tak myślę - wtrąciła się Agata - na pewno początki będą dla was trudne, ale z biegiem czasu przyzwyczaicie się do tamtego życia i wszystko stanie się dla was zwykłe, normalne. Ot, codzienność, jak tutaj.

– Nawet nie myśl o tym, by tam nie jechać. Otworzyła się przed wami szansa, by ustawić się na przyszłość. Bylibyście głupi, gdybyście zaprzepaścili taką okazję - powiedziała Jola.

– Każde z was ma rację - odezwał się wreszcie Jaś, przysłuchujący się do tej pory rozmowie.

– Musicie jednak wziąć pod uwagę to, że mamy zaledwie szesnaście lat. Poza tym każdy z nas ma inną psychikę, a nie wszyscy przystosowują się do zupełnie innego życia równie łatwo.

– Inna strona medalu jest taka, że martwimy się z Jasiem o rodziców. Są już starsi i do tej pory zawsze mogli liczyć na to, że po szkole pomożemy im. A co będzie teraz? - uzupełniła słowa brata Małgosia.

– Jak by na to nie patrzeć, musicie sami rozwiązać te problemy, ale myślę, że nie wolno wam zniszczyć kariery, jaka otwarła się przed wami. Nie każdy możne wygrać ogólnopolski konkurs z fizyki, w którym brali udział studenci różnych uczelni. To samo mówi za siebie – Józek podszedł do Jasia i położył mu rękę na ramieniu.

– Wiedz jedno, zawsze i o każdej porze możesz liczyć na naszą pomoc i nasze wsparcie. Mimo że znajdziecie się od nas tak daleko, myślami zawsze będziemy z wami.

– Jesteście wspaniali i na pewno tego wam nie zapomnimy.

– Już wyobrażam sobie ich pierwszy przyjazd do domu i pierwsze nasze spotkanie – uśmiechnął się znacząco Józek.

Jola spojrzała na zegarek.

– Weź no, Józek, gitarę i zagraj nam na koniec coś wesołego – zaproponowała, dojadając resztki ciepłej kiełbasy zaczepionej na patyku.

– No właśnie. Ty graj, Józek, a my trochę pośpiewamy. Kto wie, czy to nie ostatnie nasze spotkanie – wtrącił Bogdan, przybliżając się do ogniska. Z niewielkiej góry, na której biesiadowała młodzież, rozpościerał się wspaniały widok na kotlinę, gdzie usytuowana była wioska. Pierwsze zapalające się w zagrodach światła stawały się coraz wyraźniejsze. W takt wydobywających się z gitary dźwięków zabrzmiały głosy śpiewanej wspólnie piosenki.

Płonie ognisko w lesie, wiatr smętną piosnkę niesie. Przy ogniu zaś drużyna gawędę rozpoczyna ...

– Trzeba powoli myśleć o powrocie do domu – powiedziała Małgosia do brata, który usiadł koło niej. Jaś spojrzał na zegarek.

– Rzeczywiście, musimy już wracać, znowu dostaniemy burę od ojca.

– Na kogo dzisiaj przypada gaszenie ogniska? – spytał profilaktycznie Boguś.

– Jak to na kogo, na Jaśka i Małgosię – bez namysłu odpowiedziała Agata. – Zostawiamy was samych, proponuję spotkać się tu w poniedziałek, oczywiście jak nie będzie padać – wystąpiła z pomysłem.

– Spotkamy się najpierw w szkole i tam uzgodnimy, kiedy się tu spotykamy – powiedział na odchodnym Józek.

– Pasują do siebie – stwierdziła Małgosia, widząc, jak Agata wtuliła się w ramię Bogusia.

– Może i pasują. Słyszałem w budzie, że koło Agaty kręcić się zaczął Antek. Może być wkrótce niezłe mordobicie, jak się o tym dowie Bogdan – Jaś uniósł wiadro i skierował się w stronę potoku.

– Zaraz wrócę – powiedział, zbiegając do potoku. Małgosia przykucnęła przy ognisku, ogrzewając ręce. Mimowolnie spojrzała w niebo. Wśród tysięcy pobłyskujących na bezchmurnym niebie gwiazd wyłowiła jedną, dużo jaśniejszą od pozostałych, która błyskawicznie zmieniała położenie na niebie. Halucynacja, zwykła halucynacja, pomyślała, przenosząc wzrok na niosącego wodę brata.

– Pokażę ci coś ciekawego, chodź szybko – zawołała, kiwając do niego ręką.

– Pospieszmy się, mała, bo naprawdę zarobimy od ojca – powiedział poważnie.

– Ale tylko zobacz. Chwyciła go za rękę, wskazując miejsce, gdzie wcześniej widziała przemieszczający się, świetlisty punkt.

– Co chcesz mi poka...

Paręnaście metrów od nich, tuż pod lasem, ujrzeli wiszący nad ziemią wąski, wysoki przedmiot w kształcie cygara, którego nieregularnie rozmieszczone światła wyraźnie pulsowały.

– Widzisz, Jasiu, to samo, co ja? – szepnęła, ściskając kurczowo rękę brata. W blasku palącego się ogniska przedmiot ten wydawał się brązowy. Czy ja śnię, pomyślał, starając się dokładnie zlustrować dziwny przedmiot. Dzieliła ich od niego niewielka odległość, ale nie słyszał nic oprócz świstu wiatru.

– Witajcie, przyjaciele – usłyszeli męski głos dochodzący od strony dziwnego przedmiotu.

– Boję się – szepnęła Małgosia, chowając się za plecami brata.

– Kim jesteś, przybyszu? Dlaczego nie pokażesz się nam? – odważnie spytał Jaś.

– Jesteś pewien, że chcesz mnie zobaczyć?

– Tak, jestem – odpowiedział stanowczo.

– Nie lubię mówić do kogoś, kogo nie widzę. Jeżeli masz na tyle odwagi, ukaż się nam i powiedz, kim jesteś.

– Dobrze, zrobię to, o co prosisz. Muszę się jednak upewnić, że jesteście tymi, z którymi chcę rozmawiać. Czy ty jesteś Jaś Michalski, a obok ciebie stoi twoja siostra Małgosia?

– Tak, to my. Dlaczego chcesz rozmawiać właśnie z nami?

– Czy macie po 16 lat? – spytał nieznajomy, lekceważąc wcześniejszą dociekliwość Jasia.

– Jeżeli to dla ciebie takie ważne, dobre masz o nas wiadomości. Mamy po 16 lat i jesteśmy bliźniakami.

Niespodziewany snop światła, skupiony punktowo, oświetlił ich postacie. Ich ciała od włosów po stopy lekko zadrżały.

– Jasiu, nic nie widzę – zawołała Małgosia, zasłaniając ręką oczy. Przymknęli powieki, niecierpliwie czekając na rozwój wypadków.

– Jestem Paris. Moje prawdziwe imię to XP 12. Przybyłem do was z Wadeli, z dalekiej galaktyki Ganzela oddalonej od Ziemi o dwieście trzydzieści jeden lat świetlnych. Możecie już podnieść powieki – powiedział łagodnie.

– Dlaczego nasz oślepiłeś – spytał Jaś, pocierając naświetlone oczy.

– Wcale nie chciałem zrobić wam krzywdy. Światło skierowane na was miało tylko zniszczyć wasze bakterie, które dla mnie są zabójcze.

Jaś przez lekko uchylone powieki zobaczył stojącego przed sobą młodego mężczyznę o bujnych mlecznych włosach i pociągłej twarzy. Ubranie, jakie miał na sobie, niczym nie różniło się od tego, w jakim chodził ich ojciec. Jaś, zasłaniając sobą siostrę, ponowił pytanie:

– Czego chcesz od nas, dlaczego wybrałeś właśnie nas, by z nami rozmawiać?

– Musimy natychmiast wracać do domu, żeby nie dostać kary od rodziców.

– Wszystko wam wytłumaczę. Zostaliście wybrani przez Naczelną Radę Starszych jako przyszli zbawiciele waszej planety. To wy w przyszłości macie uratować Ziemię od planowanej zagłady.

– My mamy uratować Ziemię od zagłady?! – roześmiał się Jaś.

– Tak, wy – bez namysłu odpowiedział przybysz.

– Mamy dopiero 16 lat, co możemy zrobić?

– Wszystkiego dowiecie się w swoim czasie.

Jaś spojrzał na przybysza, a następnie na dziwny przedmiot w jego ręku, który od chwili, kiedy go ujrzeli, nie zmienił pozycji.

– Czy to jest pojazd, którym do nas przyleciałeś? – spytał rozmówcę.

– Tak, młody człowieku. To szafron, typ pojazdu kosmicznego idealny na takie małe odległości, jakie dzielą nasze galaktyki. Jest najlepszy i, co najważniejsze, bardzo wygodny.

Paris odwrócił się tyłem od stojących nadal bez ruchu Jasia i Małgosi i uniósł do góry rękę. Od strony zawieszonego w powietrzu pojazdu wolno zaczął rozwijać się oświetlony jasnym światłem tunel, kierując się dokładnie w ich stronę. Przybysz lekko uniósł do góry rękę, co sprawiło, że tuż przed nim tunel zatrzymał się.

– Powtarzam wam jeszcze raz. Misja, jaka została mi powierzona, jest pokojowa. Nic złego wam się nie stanie.

Sprężystym krokiem podszedł do nich i trzymając przedmiot w kształcie rurki emitującej intensywne żółte światło, wykonał nad ich głowami szybki ruch ręką.

– Idziemy – powiedział krótko, wchodząc w świetlisty tunel jako pierwszy. Nie stawiając żadnego oporu, Jaś i Małgosia udali się bez słowa za przybyszem.