Mistrz marionetek - ebook

PROLOG

PRO­LOG

Będą szu­kać (pouczeń) w snach. I nawet jeśli powie­dzą, że to sen – od demona, który oczy­wi­ście godny jest ich błędu – to przy­pad­nie im znisz­cze­nie zamiast nie­śmier­tel­no­ści. Gdyż zło nie może przy­no­sić dobrego owocu, gdyż każdy, który z tego miej­sca pocho­dzi, przy­nosi to, co odpo­wiada temu miej­scu. Nie każda bowiem dusza pocho­dzi z prawdy czy z nie­znisz­czal­no­ści. Każda bowiem dusza tych eonów w naszych oczach prze­zna­czona jest na śmierć. Jest bowiem zawsze nie­wol­nicą stwo­rzoną w swych namięt­no­ściach, a znisz­cze­nie wieczne jest jej prze­zna­cze­niem.¹

APO­KA­LIPSA PIO­TRA

3 marca 1634 roku

To już dziś. Ni­gdy by nie pomy­ślała, że będzie ocze­ki­wała śmierci jak wyba­wie­nia. Śmierć jak wspa­niały dar nie­bios, któ­rego ni­gdy wcze­śniej nie doce­niała.

Miała zale­d­wie dwa­dzie­ścia lat, ale ostat­nie dni uczy­niły ją sta­ruszką. Nie pamię­tała już sie­bie sprzed TEGO dnia. Ogrom emo­cji i cier­pie­nia przy­głu­szył wszystko. Zatarł każde wspo­mnie­nie, jakby szczę­ście ni­gdy nie ist­niało i nie było moż­liwe w tym świe­cie, w któ­rym rzą­dzi ON. Sza­tan!

Nie potra­fiła już sobie przy­po­mnieć swo­ich dłu­gich, gru­bych war­ko­czy, które, jak pozo­stałe włosy na ciele, ogo­lono jej już na samym początku. Nie zda­wała sobie sprawy, jak publiczne pozba­wie­nie wło­sów może obe­drzeć z ludz­kiej god­no­ści. Wtar­gnięto w jej intym­ność z taką siłą wul­gar­nej prze­mocy, że oddech ZŁA czuła wręcz nama­cal­nie.

Ode­brano jej wszystko. Nawet naj­bliż­szych, któ­rzy ze stra­chu, a może pod wpły­wem tego księ­dza wyrze­kli się jej. Może uda­wali tylko? Ból fizyczny był tak silny, że mogła się sku­pić tylko na nim.

Nie spała już kilka nocy. Nie potra­fiła ich zli­czyć. Trzy, a może pięć? Ból potra­fił poko­nać nawet czas, a jej oprawcy, niech będą prze­klęci, urzą­dzali wido­wi­sko zawsze nocą. To wtedy zjeż­dżali się pań­stwo z oko­licz­nych dwo­rów, by przy węgier­skim winie przy­glą­dać się i podzi­wiać pomy­sło­wość jej opraw­ców. Czer­wony winny sok roz­le­wał się na sto­łach, kiedy kilka metrów dalej w drew­niane przy­rządy wymyśl­nych maszyn wsią­kała jej krew. Kapiąca z ust tłu­stych panów tego świata ślina zmie­szana z tłusz­czem zagry­za­nych udek kuro­pa­twy… Marzyła, by to oni dusili się krwią z kolej­nego wyry­wa­nego roz­pa­lo­nymi szczyp­cami zęba. Ale chrzęst prze­gry­za­nych kaczych kostek mie­szał się z odgło­sami kru­szo­nych zębów mło­dej dziew­czyny.

Spró­bo­wała wstać, ale jej zakrwa­wione ciało nie reago­wało. Poczuła cie­pło. Mocz roz­lał się na meta­lo­wej pry­czy, na któ­rej ją poło­żono. To dziwne, że meto­dycz­nie, powoli łamane nogi nie reago­wały na jej pole­ce­nia, jakby były zupeł­nie obce, ale potra­fiły prze­no­sić ból.

Przez zakra­to­wane okno usły­szała odgłosy gro­ma­dzą­cej się na wido­wi­sko miej­skiej tłusz­czy. Pew­nie już przy­go­to­wano stos, by dostar­czyć tej masie pożywki dla ich naj­niż­szych instynk­tów. Jakby przy­wią­za­nie pięć­dzie­się­ciu kilo­gra­mów przy­pa­la­nego, dziu­ra­wio­nego i roz­cią­ga­nego do gra­nic wytrzy­ma­ło­ści dziew­czę­cego ciała było jakimś wewnętrz­nym pra­gnie­niem, które nale­żało zaspo­koić.

Nie wie­działa, kiedy to sobie posta­no­wiła. Że się przy­zna! Prze­stała wal­czyć. Przy­znała się do wszyst­kiego, co chcieli. Musiała oca­lić język. Nie mogła pozwo­lić, żeby wyrwano jej język! Tylko wtedy to będzie miało sens.

Usły­szała rumor odsu­wa­nej zasuwy w drzwiach. Po co ją zamy­kano, jeżeli nie może nawet ruszyć nogą? Może bali się, że uciek­nie dzięki tajem­nej mocy?

Dwaj męż­czyźni, sporo już po czter­dzie­stce, chwy­cili ją bru­tal­nie pod pachy i wywle­kli z celi. Na widok słońca zmru­żyła oczy. Przez te kilka dni zupeł­nie zapo­mniała o ota­cza­ją­cym świe­cie. O wio­śnie, która miała jej przy­nieść tyle rado­ści. Wle­kli ją na boczną, wschod­nią część rynku, ale nie czuła bólu. Sły­szała tylko odgłos bosych stóp ude­rza­ją­cych o kamienny bruk.

Musiała zebrać w sobie wszyst­kie siły. Tylko zemsta dawała taką moc.

Kiedy przy­wią­zy­wano ją do gru­bego pnia, jej zmy­sły nie potra­fiły już zare­je­stro­wać, że był wyjąt­kowo ostro cio­sany. Przy­wią­zano ją w pasie, ręce pozo­sta­wia­jąc wolne. I tak nie miała żad­nych szans ucieczki. Spod pół­przy­mknię­tych powiek przy­glą­dała się wrzesz­czą­cemu tłu­mowi. Jesz­cze nie­dawno była jedną z nich. Miłą dziew­czyną, do któ­rej się uśmie­chali. Co się zmie­niło?

Poczuła swąd dymu. Więc już pod­pa­lono nasą­czony łojem wysu­szony mech. Musi pocze­kać jesz­cze chwilę… Nie da im szansy na uga­sze­nie… Nie pozwoli na powrót do lochu i tych sza­lo­nych ludzi…

– Słu­chaj­cie, ludzie! Jestem cza­row­nicą i sługą sza­tana! – prze­ra­ziła się swo­jego głosu. Był ochry­pły i skrze­kliwy, jak głos sta­ru­chy z lasu, którą kie­dyś spo­tkała, a nie mło­dej dziew­czyny.

Tłum zamarł, wpa­tru­jąc się z zafa­scy­no­wa­niem. Wyda­wało jej się, że widzi pewne poru­sze­nie w miej­scu, gdzie zgro­ma­dziły się oko­liczna szlachta i wyż­sze ducho­wień­stwo. To w ich stronę wycią­gnęła rękę.

Póki jesz­cze miała siły, musiała to dokoń­czyć. Z ogrom­nym wysił­kiem otwo­rzyła sze­rzej oczy. Chciała to zoba­czyć. Przez ostat­nie godziny zbie­rała siły tylko po to, by wypo­wie­dzieć te dwa zda­nia. Reszt­kami sił, dusząc się w dymie, zaczęła krzy­czeć, obser­wu­jąc jed­no­cze­śnie ich twa­rze.

– Ja, słu­żeb­nica Dia­bła, wydaję na ten czas i powo­łuję moich współ­wy­znaw­ców: pana Radzew­skiego i mał­żonkę jego­mo­ści, wójta Albrechta, wie­leb­nego…

12 grud­nia 1982 roku

Syrena ogła­sza­jąca koniec dru­giej zmiany wypu­ściła szary tłum zabi­ja­jący z zimna ręce. Kobiety trzy­mały się razem. Czasy były nie­spo­kojne i wolały nie wra­cać poje­dyn­czo do domu. A nuż napo­tkają patrol mili­cji, a ci, kiedy nie było świad­ków, dopusz­czali się róż­nych rze­czy, wyko­rzy­stu­jąc spe­cjalne prawa stanu wojen­nego. Zresztą od nie­dawna ich patrole wzmoc­niono o tych nie­wy­ży­tych mło­ko­sów z ZOMO, na któ­rych patrzono ze szcze­gólną pogardą. Prze­cież mogli, jak nor­malne chło­paki, iść do woj­ska. Wybrali jed­nak oddziały spe­cjal­nie prze­zna­czone do walki z demon­stru­ją­cymi na uli­cach. Teraz szczy­cili się o dwa­dzie­ścia cen­ty­me­trów dłuż­szymi pał­kami sztur­mo­wymi. Jakby im jesz­cze tego było mało, lubili zatrzy­ma­nych tłuc rącz­kami pałki. Ci z załogi, co cho­dzili na demon­stra­cje, opo­wia­dali, że tam, gdzie spa­dła pałka, szybko poja­wiał się siny ślad, ale tam, gdzie rączka pałki sztur­mo­wej, przez jakiś czas skóra była dziw­nie biała, zanim zaczęła przy­bie­rać całą paletę kolo­rów. Zresztą po ude­rze­niu mieli tylko jedno marze­nie: wszę­dzie, tylko nie w to samo miej­sce!

Elitę załogi sta­no­wili męż­czyźni obsłu­gu­jący auto­maty hut­ni­cze. To ich praca, oprócz pra­cow­ni­ków warsz­ta­tów napraw­czych, miała naj­więk­sze zna­cze­nie wśród rze­szy robot­ni­ków. Auto­mat nie mógł się zatrzy­mać, więc mogli zejść ze sta­no­wi­ska dopiero wtedy, kiedy w ich miej­sce wszedł zmien­nik z kolej­nej bry­gady. Mono­tonny stu­kot meta­lo­wych form, który w gru­dniową noc roz­no­sił się w pro­mie­niu kilku kilo­me­trów, nie mógł zostać prze­rwany. Jeżeli zmien­nik się spóź­niał, nad­zo­ru­jący auto­mat pro­duk­cyjny nie mógł wyjść z resztą bry­gady. Nikt więc nie zwró­cił uwagi na śred­niego wzro­stu męż­czy­znę, który wyszedł z hali pro­duk­cyj­nej kwa­drans po dzie­sią­tej wie­czo­rem.

Straż zakła­dowa bar­dziej sku­piła się na tym, czy ktoś nie wynosi narzę­dzi z fabryki, niż na krę­cą­cych się na jej tere­nie pra­cow­ni­kach. Zresztą każdy mógł mieć jakiś cel. Choćby nawet przy­du­sić spra­gnioną uciech cie­le­snych kole­żankę z pracy. Teren był tak potężny, że było to bez­piecz­niej­sze i mniej nara­żone na wpadkę wobec zazdro­snych współ­mał­żon­ków, któ­rzy tutaj nie mieli wstępu.

Męż­czy­zna uni­kał oświe­tlo­nych miejsc, prze­my­ka­jąc się pod odra­pa­nym murem budyn­ków huty. Na szczę­ście nikt jesz­cze nie wpadł na pomysł, żeby straż zakła­dową wypo­sa­żyć w psy. Ciem­ność, którą zapew­nił sobie wczo­raj, eli­mi­nu­jąc za pomocą procy syna kilka żaró­wek w latar­niach, była jego sprzy­mie­rzeń­cem. Pod­biegł do kolej­nego ogar­nię­tego mro­kiem miej­sca. Jego robo­cze buty robiły potężny hałas, który gdzie indziej na pewno by kogoś zwa­bił. Ale tutaj była huta, tutaj huk był czymś natu­ral­nym. Wresz­cie zna­lazł się na miej­scu. Z nieba zaczął powoli pró­szyć drobny śnieg. To mogło pomóc – sta­wał się coraz mniej widoczny.

Było cho­ler­nie zimno. Gdyby nie ręka­wiczki, spo­cone z emo­cji ręce na pewno przy­mar­z­łyby do meta­lo­wych szcze­bli komina. Nie wie­dział, kiedy ostatni raz ktoś tam wcho­dził. To był kolejny nie­bez­pieczny ele­ment ICH planu. Któ­ryś z meta­lo­wych ele­mentów komina mógł być oblu­zo­wany, a nie miał tyle czasu, by każdy po kolei spraw­dzać, nim posta­no­wił oprzeć na nim dłoń.

Zanim zde­cy­do­wał się pod­jąć tego zada­nia, musiał spraw­dzić swoje moż­li­wo­ści. Wspiął się na naj­mniej­szy, dwu­dzie­sto­me­trowy komin. Poszło spraw­nie, ale jesz­cze przez dwa kolejne dni czuł ból w udach. Teraz stał pod komi­nem o wyso­ko­ści sie­dem­dzie­się­ciu trzech metrów. I musiał się spie­szyć. Miał nie­całe pół godziny.

Komin miał wyga­szone oświe­tle­nie. To zasługa kole­gów, któ­rzy popro­sili go o wyko­na­nie tego zada­nia.

Powoli zaczął się wspi­nać. Po kil­ku­na­stu metrach poczuł, że przed­miot przy­wią­zany do jego ple­ców, po kolej­nym zaha­cze­niu o zamon­to­wane w rów­nych odstę­pach pio­nowe pręty, zaczął się nie­bez­piecz­nie koły­sać. Lewą ręką objął pręt w zgię­ciu łok­cio­wym, a prawą pod­jął próbę się­gnię­cia do pakunku. Lekki chrzęst metalu w pół­wiecz­nej cegle komina pra­wie dopro­wa­dził go do zawału. Serce waliło mu jak mło­tem. Wresz­cie udało mu się wyswo­bo­dzić drew­niany sztyl z kom­bi­na­cji zabez­pie­czeń mocu­ją­cych go pod kurtką. Chwy­cił go mocno prawą ręką, ale teraz stra­cił moż­li­wość ubez­pie­cza­nia się na wypa­dek oblu­zo­wa­nego szcze­bla. Odrzu­cił drew­niany sztyl. Musiał wybrać wariant drugi. Ponadme­trowy kij ude­rzył cicho w śnieg, gdzieś kil­ka­na­ście metrów niżej.

Taka szansa zda­rzała się jedna na tysiąc. Piec huty szkła był kon­ser­wo­wany aku­rat teraz, w przeded­niu rocz­nicy. Może zresztą zro­biono to celowo. Pod­czas wyga­sze­nia jed­nego pieca nie było potrzeby, by cała załoga musiała być tego dnia w pracy. Ale wła­śnie wtedy pra­wie osiem­dzie­się­cio­me­trowy komin też był wyłą­czony z pracy.

Opady śniegu przy­brały na sile. A może znaj­do­wał się już kil­ka­dzie­siąt metrów nad zie­mią i wiatr był tu sil­niej­szy. Lodo­wate płatki dosta­wały się za koł­nierz i rękawy kurtki, jakby samo­bój­czo chciały się ogrzać cie­płem spo­co­nego ludz­kiego ciała. Męż­czy­zna zro­bił sobie chwilę prze­rwy. Wyda­wało mu się, że potężny komin rusza się w podmu­chach wia­tru, ale musiało to być złu­dze­nie. Nagle przy­szła mu ochota, żeby już nie wra­cać, nie męczyć się w tę mroźną gru­dniową noc, ale rzu­cić się w prze­pastną ciem­ność w dole. Otrzą­snął się i ruszył szybko pod górę. Miał tylko kil­ka­na­ście metrów do poko­na­nia, ale potem pozo­stała kwe­stia jesz­cze szyb­szego zej­ścia. O ile on, mała mrówka na tle potęż­nego komina, może pozo­stać nie­zau­wa­żony, o tyle olbrzy­mia, zro­biona z prze­ście­ra­dła flaga z napi­sem „Soli­dar­ność” na pewno będzie widoczna nawet z kilku kilo­me­trów.

Kiedy pod­cią­gnął się na ostat­nim prę­cie, prze­ra­ził go nagły hałas. Wystra­szony gołąb z wrza­skiem rzu­cił się w ciemną głę­bię nocy. Męż­czy­zna, zasko­czony, puścił się obiema rękami, opa­da­jąc do tyłu. Na szczę­ście osła­nia­jąca meta­lowa siatka wytrzy­mała nagły napór cię­żaru doro­słego czło­wieka.

Powoli wyjął flagę i zaczął ją przy­wią­zy­wać do insta­la­cji pio­ru­no­wej. Po chwili potężny kawał mate­riału opadł, lekko uno­szony podmu­chami wia­tru.

Męż­czy­zna ode­tchnął. Wyko­nał zada­nie. Cie­kawe, czy ONI szybko znajdą kogoś, kto odważy się wejść na komin i ścią­gnąć flagę? Na pewno nikogo z załogi huty! Naj­wy­żej wyda­dzą roz­kaz jakie­muś mło­demu mili­cjan­towi, który, chcąc nie chcąc, będzie musiał wleźć na komin.

Pozo­stało jesz­cze szybko zejść, co tylko pozor­nie było pro­ste. Już teraz czuł pora­ża­jący ból wywo­łany szyb­kim wej­ściem na szczyt komina. Oddech powoli wra­cał do normy, ale w gło­wie na­dal czuł dziwne pul­so­wa­nie. _Pew­nie to zwią­zane z wyso­ko­ścią_ – pomy­ślał.

Buty śli­zgały się na meta­lo­wych prę­tach dra­biny. Tym razem, dużo bar­dziej niż wcho­dząc, musiał pole­gać na rękach. Po pięć­dzie­się­ciu metrach wie­dział, że nie może ufać mię­śniom nóg. W każ­dej chwili omdlałe stopy mogły ześli­zgnąć się i pocią­gnąć go w dół. Nie mógł pozwo­lić sobie na odpo­czy­nek. Świa­tło na komi­nie trzeba będzie wkrótce włą­czyć. Zresztą mimo pró­szą­cego śniegu noc była wyjąt­kowo jasna. Ostat­nie dwa­dzie­ścia metrów scho­dził, wła­ści­wie korzy­sta­jąc tylko z siły rąk.

Kiedy zesko­czył z ostat­niego meta­lo­wego szcze­bla na zie­mię, natych­miast padł na kolana. Zmę­czone nogi nie były w sta­nie utrzy­mać go w pozy­cji sto­ją­cej. Naj­pierw uklęk­nął, a potem, trzy­ma­jąc się cegla­nej ściany komina, pod­niósł się ciężko. Jesz­cze tylko parę metrów i odpocz­nie w zaci­szu budynku po dru­giej stro­nie placu.

Głowa pul­so­wała jak zwa­rio­wana. Czuł krew napie­ra­jącą na każdą arte­rię, każdą żyłę w jego czaszce, pró­bu­jącą roz­sa­dzić niczemu nie­winne naczy­nia. _To od zmę­cze­nia, emo­cji i chyba szyb­kiej zmiany wyso­ko­ści_ – pomy­ślał. Spie­szył się. W końcu całość zada­nia zajęła mu jedy­nie dwa­dzie­ścia minut.

Dał kilka nie­po­rad­nych kro­ków. Wyda­wało mu się, że z ciem­no­ści bie­gnie w jego stronę kilka postaci.

– Michał? – wyszep­tał z nadzieją.

Ude­rze­nie dłu­giej pałki w twarz szybko roz­wiało jego wąt­pli­wo­ści. Padł na kolana. Zdą­żył jesz­cze zoba­czyć, że drugi z zomow­ców trzyma gumową lolę odwrot­nie. Ude­rze­nie rączki sie­dem­dzie­się­cio­pię­cio­cen­ty­me­tro­wej pałki w głowę pozba­wiło go przy­tom­no­ści. Kolejny cios z siłą czte­ry­stu kilo­gra­mów dosłow­nie rzu­cił nim o zie­mię.

Mili­cjant usiadł na drga­ją­cym ciele i z nie­na­wi­ścią ude­rzył jesz­cze dwa razy.

Świeży biały puch, który spadł tej nocy, zaczął zabar­wiać się wokół głowy męż­czy­zny na czer­wono.

20 paź­dzier­nika tego roku

Pokój pogrą­żony był w mroku. Jedy­nie moni­tor lap­topa rzu­cał nikłe świa­tło na nie­dbale poroz­sta­wiane sprzęty. Łóżko, a raczej roz­ło­żona kanapa nie­wiel­kich roz­mia­rów, kla­syczne biurko w stylu skan­dy­naw­skim z wytar­tym czar­nym fote­lem, pro­sty regał na książki oraz leżąca na pod­ło­dze kurtka.

Wiatr kolejny raz ude­rzył w drew­niane okien­nice, wci­ska­jąc lodo­waty podmuch przez ogromne szpary. Na para­pe­cie leżały spore frag­menty odpa­dłej zżółk­nię­tej farby i trupy owa­dów, które liczyły, że w zaka­mar­kach okien­nych uda im się prze­trwać nad­cho­dzące zimno. Odwieczna sym­bioza zwal­cza­ją­cych się gatun­ków, które jed­nak muszą współ­ist­nieć. Roz­no­szące cho­roby, gry­zące, a nawet zabi­ja­jące uczu­lo­nych owady, wyda­wać by się mogło cał­ko­wi­cie wro­gie cywi­li­za­cji stwo­rzo­nej przez ludzi, sta­no­wiły ele­ment, bez któ­rego ludz­kość nie mogła sobie pora­dzić. Były pokar­mem dla pta­ków, zapy­lały ogrody. Wresz­cie umie­rały na takich sta­rych kamien­nych para­pe­tach, pró­bu­jąc się wydo­stać, bez­sil­nie ude­rza­jąc całym wątłym cia­łem w brudną szybę ist­nie­nia, w stu­let­nich, zanie­dba­nych kamie­ni­cach, któ­rych miesz­kańcy z cza­sem zaczy­nali je przy­po­mi­nać.

Kilka dużych much, które, widać, zapla­no­wały zimową drzemkę w póź­niej­szym ter­mi­nie, spa­ce­ro­wało po zaku­rzo­nym bla­cie biurka, pomię­dzy roz­rzu­co­nymi tablet­kami, szu­ka­jąc resz­tek na kilku zaschnię­tych miskach po chiń­skiej zupce. A może po pro­stu zwie­trzyły nowy, świeży, pożywny pokarm, który znaj­do­wał się na samym szczy­cie ich ulu­bio­nej karty dań?

Ekran moni­tora pul­so­wał białą kre­ską urwa­nej roz­mowy na pry­wat­nym cza­cie. Deli­katny zarys na wpół obra­nej cebulki na fio­le­to­wym tle był jedy­nym kolo­ro­wym ele­men­tem na tej stro­nie.

Męż­czy­zna wpa­try­wał się w pul­su­jącą kre­skę czatu jak zahip­no­ty­zo­wany. Zawar­tość wcze­śniej­szej roz­mowy znik­nęła. Taka była moż­li­wość usta­wień tego pro­gramu, ope­ru­ją­cego gdzieś w bez­mia­rze inter­netu nie­do­stęp­nego dla każ­dego śmier­tel­nika. W sieci, która sta­no­wiła praw­dziwą wol­ność dla wszyst­kich użyt­kow­ni­ków.

Dwie muchy roz­po­częły podróż po jego ręce. Strzą­snął je z obrzy­dze­niem. Nie lubił lep­kich odnóży, które zda­wały się wręcz przy­sy­sać do skóry i badać kolejne war­stwy naskórka świe­żych ran. Myśl o moż­li­wo­ści kopu­la­cji owa­dów na wła­snym ramie­niu spra­wiła, że żołą­dek pod­szedł mu do gar­dła.

Przy­pad­kowo dotknął jed­nej z table­tek i zaczął bez­myśl­nie obra­cać ją w pal­cach.

Co się naprawdę wyda­rzyło? – wyszep­tał.

Ze zdzi­wie­niem zauwa­żył, że zapi­sał to zda­nie na ekra­nie kom­pu­tera.

_Co się naprawdę wyda­rzyło?_

_Zro­bi­łem to, co do mnie nale­żało. Sta­łem się god­nym sta­nia się praw­dzi­wym sługą_.

Palce spraw­nie wbi­jały się w białą kla­wia­turę z wytar­tymi pozo­sta­ło­ściami ozna­czeń liter i cyfr. Pisał wpa­trzony w ekran.

_Jestem zdolny powstrzy­mać Zło i nie zawieść. Gotowy na kathar­sis i wskrze­sze­nie. Do wej­ścia na plat­formy pozna­nia, które Bóg mi obie­cał. Cze­kam._

Klik­nął w ikonę koperty w pra­wym gór­nym rogu czatu. Oprócz bez­po­śred­niej roz­mowy miał też moż­li­wość wysła­nia wia­do­mo­ści.

Odchy­lił się w fotelu z zado­wo­le­niem.

Muchy wyko­rzy­stały to natych­miast i rzu­ciły się na kla­wia­turę. Czer­wone resztki na bia­łych kla­wi­szach i inten­sywny zapach świe­żej krwi już od kil­ku­na­stu minut pobu­dzały ich zmy­sły.