Mniej złości, więcej miłości - ebook

Rozdział 1

Dzień rozpoczął się nad wyraz pogodnie. Ciepłe słońce wyglądało zza chmur, obdarzając przechodniów nieśmiałymi promieniami. Co prawda zimny wiatr wciąż przypominał, że wiosna dopiero nadchodziła, jednak można było już zaobserwować jej pierwsze zwiastuny. Budzące się do życia, wypuszczające pierwsze pączki kwiaty, zwierzęta coraz żwawiej biegające po parkach i zieleniąca się trawa niezaprzeczalnie świadczyły o tym, że zima niedługo minie na dobre.

Kinga siedziała przy swoim biurku w redakcji magazynu modowego „Pearl”. W zamyśleniu spoglądała przez okno, stukając ołówkiem w blat. Była tak rozkojarzona, że nie potrafiła skupić się na pracy nawet przez minutę. Obserwowała ptaki przelatujące nad dachami budynków, odgadywała kształty, jakie przybierały sunące po niebie obłoki, liczyła nawet, ile razy dźwięk klaksonu rozbrzmiał na ulicy. Nie potrafiła wytłumaczyć swojego stanu, wiedziała jednak, że ten dzień będzie bardzo długi i wyczerpujący.

Spojrzała na stojące naprzeciwko puste biurko i głośno westchnęła. Hania już przeszło miesiąc temu odeszła z pracy i od tego momentu Kinga czuła potworną pustkę nie tylko w ich wspólnym kiedyś biurze, ale także w życiu. Wcześniej, nawet gdy zdarzało im się sprzeczać, gdy nie odzywały się do siebie, sama obecność Hani w pewien sposób zapobiegała tej pustce.

Pogrążona we własnych myślach Kinga nie zauważyła, że na korytarzu zrobił się szum. Nagle do biura z impetem wparowała Marta. Naczelna obrzuciła ją lodowatym wzrokiem, po czym beznamiętnie spojrzała w stronę pustego biurka. Wciągnęła głośno powietrze i zwróciła się do Kingi:

– Od jutra będziesz miała nowego współpracownika w biurze. Zrób tu jakiś porządek – powiedziała i ruszyła w stronę drzwi. – Aha – zatrzymała się w pół kroku – twój artykuł ma być skończony na jutro rano. – Odwróciła ostentacyjnie głowę i wyszła.

Kinga nie odezwała się słowem, spojrzała tylko przed siebie na idealnie uporządkowane stanowisko pracy jej przyjaciółki. Prychnęła pod nosem. Nawet fotel stał tak prosto, jakby był ustawiany od ekierki. Łza mimowolnie pociekła jej po policzku. Wytarła ją szybko, ganiąc się w myślach za sentymentalizm. Pokręciła głową z dezaprobatą i zmusiła się do zajrzenia w notatki.

– Cześć, cukiereczku! – usłyszała spokojny głos Daniela, gdy w końcu zdecydowała się odebrać dzwoniący od dłuższej chwili telefon.

– Cześć – westchnęła.

– Co się dzieje? Jesteś nie w humorze…

– No jestem…

– Byłaś już na lunchu? – spytał, nie drążąc tematu.

– Nie.

– W takim razie będę za piętnaście minut i porywam cię. Nie przyjmuję odmowy – rozłączył się, nie dając Kindze czasu na odpowiedź.

Uśmiechnęła się pod nosem. Spotykała się z Danielem dopiero od trzech miesięcy, nie był to więc długi staż, czuła się jednak przy nim wyjątkowo dobrze. Mimo swojej artystycznej natury i burzliwego charakteru dawał jej spokój i poczucie bezpieczeństwa, o jakich zawsze marzyła. Dopisała ostatnie zdanie do zaległego artykułu, po czym udała się do gabinetu Marty. Położyła gotowy tekst na biurku naczelnej i nie czekając na jakiekolwiek uwagi, wyszła na lunch.

Daniel był punktualny jak nigdy. Dokładnie piętnaście minut po swoim telefonie zajechał pod redakcję i z uśmiechem otworzył swojej ukochanej drzwi samochodu.

– Powiesz mi, co się dzieje? – zapytał w końcu, gdy kolejną minutę jechali w nieznośnej ciszy.

– Nie potrafię sobie miejsca znaleźć.

– A co jest tego przyczyną?

– Jakbyś nie wiedział… – skarciła go delikatnie. – Od kiedy Hania odeszła, jest dziwnie i nieswojo. Niby minął miesiąc, ale i tak wydaje mi się to nadal takie świeże.

– I będzie świeże jeszcze bardzo długo. Kochanie, znacie się od studiów, pracowałyście ze sobą ładnych kilka lat. Podświa­domie na pewno liczyłaś się z tym, że nie będziecie nierozłączne do końca życia. A że jej odejście przebiegło właśnie w takich okolicznościach… Wiem, że jest ci trudno i to, co teraz powiem, to banał, ale zobaczysz, wszystko się ułoży.

– Już się powoli układa – powiedziała z przekąsem. – Marta mnie dziś poinformowała, że od jutra będę miała nowego współpracownika. Już chyba wolałam siedzieć w biurze sama.

– Głowa do góry, marudo! – odparł i pocałował ją w czoło, po czym wysiadł z samochodu, by otworzyć jej drzwi i zaprosić do ich ulubionej, węgierskiej restauracji.

Posiłek jedli w niemal całkowitej ciszy, bo przygnębiona Kinga – jak nigdy – była niezbyt rozmowna. Na zadawane przez Da­nie­la pytania odpowiadała półsłówkami, gdy zaś opowia­dał dłuż­szą anegdotę, odpływała myślami w nieznane.

– Nie współpracujesz – powiedział w końcu, odkładając sztućce na pusty talerz.

– Słucham? – zamrugała szybko, wyrwana z zamyślenia.

– Kinga, po raz pierwszy widzę cię w takim stanie i zaczynam się niepokoić. Co się stało z tą żywiołową kobietą, która swoją energią i temperamentem zwaliła mnie z nóg już podczas pierwszego spotkania?

– Chyba zaczęła się wypalać.

– Raczej wmawiać sobie, że się wypala. Wiem, że ci ciężko z powodu odejścia Hani, ale mam wrażenie, że jest jeszcze coś, o czym mi nie mówisz.

– Co takiego?

– Ty mi powiedz.

– Wydaje ci się. Zwyczajnie mnie to wszystko przerosło.

W tym momencie rozdzwonił się telefon Daniela leżący na blacie stolika. Kinga rzuciła kątem oka na wyświetlacz.

– Wiktor? – spytała, niedowierzając.

– Kinguś, realizujemy wspólnie projekt, muszę się z nim kontaktować. Pozwolisz? – zapytał, podnosząc telefon, i odebrał, nim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

Kinga grzebała widelcem w talerzu, wyławiając z potrawy resztki zimnego już kurczaka. Z niecierpliwością czekała, aż jej mężczyzna skończy rozmawiać, lecz ten wygodniej rozsiadł się w fotelu – wyglądało na to, że rozmowa jeszcze trochę potrwa. Rozdrażniona wstała więc od stolika i ruszyła w stronę toalety. Stanąwszy przy umywalce, spojrzała w duże, zajmujące całą ścianę lustro. Niezadowolona z tego, co zobaczyła, pokręciła z dezaprobatą głową i wyprostowała się. Chciała odkręcić ciepłą wodę, by szybko umyć ręce i móc odwrócić się od swojego odbicia, nagle jednak fragment baterii został jej w dłoni, a woda zaczęła tryskać na wszystkie strony jak fontanna, mocząc jej ubrania i włosy. Kinga z zamkniętymi oczami starała się zatamować strumień, lecz po omacku nie mogła znaleźć jego źródła.

– Cholera! – krzyknęła krótko, zanim woda zakneblowała jej usta.

– Poczekaj, pomogę ci! – usłyszała za plecami.

Po chwili poczuła, że bicze wodne już nie biją jej w twarz. Delikatnie otarła oczy i ujrzała rozbawioną dziewczynę, która stała przy umywalce, ręcznikiem tamując wyciek.

– Na dole, pod umywalką, powinien być taki mały kurek, spróbuj go znaleźć i zakręcić – powiedziała blondynka, a uśmiech nie schodził z jej twarzy.

Kinga spojrzała na swoje ubrania i doszedłszy do wniosku, że gorzej już nie będzie, uklęknęła na brudnej posadzce. Odnalazła pokrętło i tak jak radziła jej wybawicielka, przekręciła do oporu.

– W drugą stronę! – usłyszała nagle histeryczny krzyk i szum tryskającej wody.

Czym prędzej zaczęła kręcić w przeciwnym kierunku. Tym razem udało jej się odciąć dopływ wody. Gdy wygrzebała się spod umywalki, spojrzała na roześmianą dziewczynę.

– Co cię tak bawi? – powiedziała na wpół oburzona.

– Myślałam, że to ja mam wielkiego pecha w życiu. – Dziewczyna ponownie wybuchła śmiechem.

Kindze nie było jednak wesoło. Stała jak słup soli, wpatrując się w nią jak w wariatkę.

– Przepraszam. – Dziewczyna zaczęła się uspokajać. – Po prostu doświadczam déjà vu. Mam wrażenie, że już przeżyłam tę scenę, tylko byłam wtedy na twoim miejscu. Wybacz mi.

– Nie pozwoliłaś, bym wywołała potop w restauracji, więc nie mogę być na ciebie za bardzo zła – odparła Kinga, rozluźniając się w końcu.

– Mam nadzieję, że wybaczysz mi mój nietakt, jeśli teraz powstrzymam cię również przed wywołaniem popłochu na sali – zaśmiała się znów.

Kinga spojrzała w lustro. Rozmazany makijaż, tak zwana panda pod oczami, zmoczone włosy, z których skapywały ciężkie krople wody, przemoczona jedwabna bluzka oraz równie mokre i brudne cygaretki powodowały, że wyglądała jak demoniczna Samara Morgan z horroru Krąg.

– Będę ci dozgonnie wdzięczna, jeśli pomożesz mi się stąd teleportować prosto do najciemniejszego zakątka na ziemi – odparła zrezygnowana Kinga i otarła ściekającą z twarzy wodę.

– Mam lepszy pomysł. Chodź – powiedziała dziewczyna i podając Kindze kilka papierowych ręczników, pociągnęła ją za sobą.

Obok toalety znajdowało się przejście do kuchni i na zaplecze. Blondynka, skradając się, przemknęła przez pomieszczenia dla personelu. Cały czas trzymała Kingę za rękę. Wciągnęła ją do jednego z kantorków i zatrzaskując drzwi, zaświeciła bijącą lodowatym światłem świetlówkę. Kinga usiadła na wskazanym przez blondynkę krześle i obserwowała, jak ta zwinnie porusza się po pomieszczeniu, szukając czegoś w szafkach. W końcu podała Kindze lusterko znalezione w jednej z nich, po czym sięgnęła do torebki i wręczyła jej małą kosmetyczkę.

– Poprawiaj się – uśmiechnęła się i wróciła do przeszukiwania schowków.

– Pracujesz tutaj? – spytała Kinga, ścierając resztki tuszu do rzęs z policzków.

– Pracowałam do niedawna i lepiej, żeby mój były szef mnie tutaj nie zastał – odpowiedziała i wyciągnęła z jednej z metalowych szafek jakieś ubrania. – Tak, to jest właśnie jeden z powodów, dla których uważałam, że nie ma większego pechowca ode mnie – dodała, widząc malujący się na twarzy Kingi wielki znak zapytania. – Jestem Mira. Mirka. Mirosława. Moja mama chyba miała chwilowy zanik rozsądku podczas nadawania mi imienia. – Dziewczyna wyciągnęła do Kingi rękę, ta zaś odwzajemniła uścisk.

– Kinga. Dziękuję. – Oddała lusterko i kosmetyczkę.

Mira podała jej czarne, męskie spodnie od służbowego uniformu, firmową koszulkę polo i bluzę z kapturem.

– Nie są tak gustowne jak twoje, ale przynajmniej suche. Prze­bierz się, a ja zobaczę, czy uda mi się jakoś przemycić cię tylnym wyjściem – powiedziała i wyszła, zostawiając Kingę samą.

Ta zaczesała włosy w kucyk i szybko zmieniła ubranie. W oczekiwaniu na nową znajomą nerwowo potrząsała nogami ze świadomością, że na sali wciąż czeka na nią Daniel.

– Okej, jest czysto, możemy iść – powiedziała Mira po powrocie.

– Mogłabyś zrobić dla mnie jeszcze jedną rzecz? Na sali siedzi mój chłopak. Przystojny blondyn, z kilku… kilkunastodniowym zarostem. Ma takie wysokie, jasnobrązowe buty, niezasznurowane oczywiście. Powiedziałabyś mu, by zabrał moje rzeczy i wrócił do samochodu?

– Oczywiście, ale najpierw wyjdźmy z budynku. – Mira uśmiechnęła się uprzejmie i szybkim krokiem ruszyła w stronę wyjścia.

– Jeszcze raz ci dziękuję. Uratowałaś moją godność – podziękowała Kinga, gdy już znalazły się przy samochodzie, i serdecznie uścisnęła jej dłoń.

– Nie ma sprawy. Tak jak mówiłam, dla mnie to było dość budujące, więc obie skorzystałyśmy. Mam nadzieję, że jeszcze się kiedyś spotkamy.

– Oby w bardziej sprzyjających okolicznościach – zaśmiała się w końcu Kinga.

– Do zobaczenia – pożegnały się i Mira ruszyła w stronę głównego wejścia do restauracji.

Nie minęło pięć minut, gdy zdenerwowany Daniel szybkim krokiem wyszedł z lokalu. Zwolnił, kiedy zobaczył swoją ukochaną opartą o jego auto. Zdziwił go też jej strój.

– Co się stało? – spytał od razu.

– Później. – Kinga płonęła ze wstydu.

Kiedy wsiedli do samochodu i Kinga szarpała się z pasem bezpieczeństwa, Daniel ponowił pytanie.

– Powiesz mi czy będziesz się wściekać do końca dnia?

– Urwałam kran w toalecie i zalała mnie woda, a dziewczyna, która powiedziała ci, gdzie jestem, pomogła mi doprowadzić się do porządku.

– I to jej ubrania masz na sobie?

– Jasny gwint! Zostawiłam swoje ciuchy na zapleczu! – zreflektowała się Kinga, uderzając dłonią w czoło.

– Wracamy?

– Nie, nie mam czasu. Zawieź mnie proszę do domu, muszę się szybko przebrać i wrócić do redakcji. I tak jestem już spóźniona. Ubrania odbiorę po pracy – odparła stanowczo.

Daniel uśmiechnął się, gdy usłyszał w głosie Kingi zdecydowanie. Ona zaś nerwowo zaczęła przeszukiwać torebkę. Była głodna, choć obiad zjadła dosłownie kilkanaście minut wcześniej. Spory apetyt nieraz dawał się jej we znaki, gdy znajdowała się w stresowej sytuacji. Co więcej, jej organizm domagał się wtedy głównie czekolady. Rozpogodziła się wyraźnie, gdy odnalazła ulubionego batonika i zaczęła go rozpakowywać. Nie spotkało się to jednak z aprobatą Daniela. Nie lubił, gdy ktoś jadł w jego aucie – była to świątynia, prawie tak ważna jak studio. Nawet najmniejszy okruszek był starannie odkurzany, by samochód lśnił nieskazitelnie w każdej sytuacji. Kinga często się z tego naśmiewała, co Daniel komentował zawsze jednym zdaniem: „O samochód, kobietę i aparat dbam lepiej niż matka o własne dziecko, nic tego nie zmieni”. I faktycznie, jego samochód był zawsze wypucowany, kobieta dopieszczona, a aparatu nawet Kinga nie miała prawa dotykać poza wyjątkowymi okolicznościami. Z szacunku więc zarówno do ukochanego, jak i do jego auta, znając jednocześnie swoje roztrzepanie, w wyniku którego najprawdopodobniej połowa batonika wylądowałaby na tapicerce, schowała go z powrotem do torebki. Daniel spojrzał na nią z wdzięcznością i wyraźnie rozluźniony ruszył w kierunku jej mieszkania.

Przebranie się zajęło Kindze zaledwie piętnaście minut i pół godziny później była już w redakcji. Agnieszka z recepcji uspokoiła ją, mówiąc, że Marta nawet nie zwróciła uwagi na jej dłuższą nieobecność. Weszła więc do swojego pokoju i usadowiwszy się przy biurku, zabrała do pisania kolejnego artykułu. Starała się nie spoglądać na puste biurko przyjaciółki. Miała jedynie nadzieję, że osoba, która zasiądzie za nim następnego dnia, będzie ludzka i atmosfera w tym małym gabinecie nie zgęstnieje.

Gdy Kinga tuż po siedemnastej wyszła z biurowca, postanowiła od razu pojechać do restauracji. Weszła do środka i rozejrzała się po sali. W tym momencie uświadomiła sobie, że nie bardzo wie, jak ma poprosić o zwrot ubrań. Nie mogła przecież tak po prostu podejść do kogoś z personelu, wówczas wydałoby się, kto jej pomagał, a z tego, co mówiła Mira, wynikało, że nie była już mile widziana w restauracji. Nie chcąc więc pogrążać nowej znajomej, podeszła do kelnera.

– Przepraszam, czy mógłby mi pan pomóc? – zapytała nie­winnie.

– W czym mogę służyć? – odparł grzecznie.

– Szukam Miry. Wie pan, gdzie mogłabym ją znaleźć?

Młody mężczyzna przestąpił z nogi na nogę i zbliżył się do niej o kilka kroków.

– Mirka już tu nie pracuje – powiedział półszeptem.

– Tak, wiem, ale mam do niej pilną sprawę. Niestety nie mam pojęcia, jak się z nią skontaktować… – Kinga również ściszyła głos.

– Dobrze, proszę mi zostawić swój numer telefonu, postaram się go przekazać.

Kinga zapisała swój numer na wizytówce restauracji. Kelner wsunął ją do kieszeni fartucha, rozglądając się, czy aby na pewno nikt nie widział tego gestu. Kinga zmarszczyła brwi, zdziwiona zachowaniem kelnera, nie wdawała się jednak w szczegóły, podziękowała i wyszła z restauracji. W drodze do domu zatrzymała się jeszcze w sklepie, by kupić kilka niezbędnych produktów, w tym butelkę słodkiego, czerwonego wina. Następnie udała się prosto do mieszkania Daniela. Chciała spędzić ten wieczór w ramionach ukochanego, w których zawsze znajdowała ukojenie.

Daniel już w progu objął ją ciepło i powitał namiętnym pocałunkiem. Tego właśnie oczekiwała. Podała mu wino.

– Jesteś głodna? – zapytał, gdy weszli do salonu.

– Jak wilk – odpowiedziała i rozgościła się na ogromnej sofie.

Po raz kolejny omiotła wzrokiem całe mieszkanie, studiując każdą z fotografii zawieszonych na ścianach. Mnóstwo zdjęć o przeróżnej tematyce zdobiło cały pokój, wypełniając go dziesiątkami twarzy, malujących się na nich uczuć, sytuacji i miejsc. Kinga lubiła ten prawie codzienny rytuał, dzięki któremu już niemal na pamięć znała położenie każdej z fotografii. Była w stanie wychwycić, gdy któraś została przewieszona, oraz wyłapać nowości pojawiające się w pustych jeszcze niedawno miejscach. Od czasu do czasu Daniel specjalnie przewieszał zdjęcia, organizując Kindze zabawę pamięciową, ale ona zawsze bezbłędnie wskazywała wszystkie zmiany. Tego wieczoru jednak nie było na ścianach takich niespodzianek. Jedyne, co zauważyła, to swoje kolejne portrety. Daniel lubił ją fotografować przy każdej nadarzającej się sytuacji, więc jej zdjęć przybywało z dnia na dzień.

– Proszę, wilku. – Daniel podał jej talerz z sałatką grecką, po czym nalał wino do kieliszków.

– Dziękuję – odpowiedziała i w pierwszej kolejności upiła łyk wina.

– To był chyba ciężki dzień?

– Wyjątkowo.

– Dlaczego po prostu do niej nie zadzwonisz?

– Bo to ona powinna...

– Skarbie, masz jej za złe, że odeszła, bo dostała propozycję lepszej pracy? Sama namawiałaś ją do zmiany, porzucenia, cytuję, „tego cyrku”. Nie powinnaś się złościć, że skorzystała z twojej rady. To twoja przyjaciółka, ciesz się z jej sukcesu, zamiast obrażać za to, że ty zostałaś w redakcji. – Daniel trafił w czuły punkt.

– Ale tu nie chodzi o to, że ja zostałam!

– Właśnie o to chodzi. Możesz mydlić oczy i sobie, i mnie argumentami, że jest ci trudno samej w biurze, że tęsknisz, ale tak naprawdę masz żal do Hani, że odeszła, a ty zostałaś. I wiesz doskonale, że nie powinnaś tak myśleć, tylko życzyć swojej przyjaciółce wszystkiego, co najlepsze. Kłuje cię jej sukces.

– Jak możesz tak mówić! – Podniosła głos oburzona. – Mylisz się! Boli mnie to, że muszę sama siedzieć w tym okropnym biurze, a nie to, że Hania awansowała, a ja nie! Wiem, na czym polega przyjaźń, a już na pewno wiem lepiej od ciebie, na czym polega moja przyjaźń z Hanią!

– Więc dlaczego się do siebie nie odzywacie?

– Bo gdy odchodziła, padło zbyt wiele raniących słów!

– Jakich? – zapytał spokojnie Daniel.

Kinga otworzyła usta, ale zdała sobie sprawę, że jeśli mu powie, co wykrzyczała przyjaciółce, kiedy dowiedziała się o jej odejściu, tylko potwierdzi jego przypuszczenia. Kinga faktycznie powiedziała kilka słów za dużo, jednak nie było to podyktowane zawiścią, lecz strachem przed samotną pracą pod rządami Marty. Chciała w przypływie emocji wpłynąć jakoś na decyzję przyjaciółki, dlatego też uciekła się do najbardziej bolesnych argumentów. W głębi duszy wiedziała, że powinna zrobić pierwszy krok i przeprosić za swoje zachowanie, wyciągnąć rękę na zgodę. Bała się jednak reakcji Hani, bowiem tym razem tłumaczenie się wybuchową naturą mogło nie wystarczyć.

Kinga poczuła ogromną gulę w gardle, a w jej oczach wezbrały łzy. Daniel odstawił trzymany przez Kingę kieliszek i z całej siły ją przytulił. Gładząc ją po plecach, starał się uspokoić ukochaną, która zaczęła rzewnie łkać.

– Zamówić ci taksówkę? – zapytał, patrząc w jej załzawione oczy.

Pociągnęła nosem i skinęła głową. Najwyższy czas, by zakończyć ten bezsensowny spór. Miesięczna rozłąka z Hanią i tak była zbyt uciążliwa i z pewnością najdłuższa w ich wieloletniej przyjaźni.

– Jesteś pewna, że chcesz jechać sama? – zapytał Daniel, gdy wsiadała już do taksówki.

– Tak, nie martw się, jakoś sobie poradzę.

– No właśnie o to „jakoś” się martwię – westchnął.

– Gorzej nie będzie. – Pocałowała go na pożegnanie i zamknęła drzwi samochodu.

Podczas podróży przez miasto nie oglądała oświetlonych witryn sklepowych czy migoczących w budynkach okien. Wzrok utkwiła w splecionych dłoniach, starając się ułożyć jakąś racjonalnie brzmiącą przemowę. Miała już nawet nakreślony plan, ale zapomniała o wszystkim, co chciała powiedzieć, gdy taksówka zatrzymała się przed domem Wiktora i Hani. Drżały jej nogi, gdy wysiadła z auta. Chwilę później nacisnęła domofon przy furtce.

– Tak, słucham? – usłyszała męski głos.

– Tu Kinga, mogę wejść? – wydukała.

Usłyszała tylko brzęczenie zamka, pchnęła więc furtkę i niepewnym krokiem ruszyła w stronę wejścia. Gdy dotarła na ganek, drzwi otworzyły się, a w progu stanął Wiktor. Minę miał niezbyt zadowoloną, nie był jednak zły ani nadąsany. Raczej wyglądał na kogoś, kto chciałby powiedzieć: „Długo kazałaś na siebie czekać”.

– Cześć – zaczęła niepewnie. – Jest Hania?

– Jest, usypia Mikołaja – odparł niewzruszony.

– Mogłabym wejść? Chciałabym z nią porozmawiać… przeprosić… – Kinga spuściła wzrok.

– Dobrze, że przyjechałaś. – Zmienił w końcu ton na bardziej przychylny i wziąwszy Kingę pod ramię, zaprosił ją do środka. – Napijesz się czegoś? – zaproponował.

– Nie, dziękuję – odpowiedziała i rozejrzała się po wnętrzu.

Coraz więcej szczegółów świadczyło o tym, że w tym domu na stałe zagościła kobieta. Po chwili usłyszeli kroki na schodach.

– Cześć… – Kinga prawie ruszyła w stronę oniemiałej z zaskoczenia Hani, ale w ostatniej chwili zatrzymała się.

– Cześć – wydukała Hania po chwili.

Obie przez dłuższą chwilę wpatrywały się w siebie. Wiktor tymczasem wspaniałomyślnie ulotnił się z salonu, by dać im trochę prywatności.

– Haniu, ja… – zaczęła Kinga – ja przepraszam. Wiem, że to może nie wystarczyć, byś mi wybaczyła, ale nie jestem w stanie dłużej ciągnąć tej kłótni. Powiedziałam wtedy zbyt wiele krzywdzących słów. Chcę, byś wiedziała, że nie byłam do końca świadoma tego, co mówię. Byłam zła, zdezorientowana i przestraszona. W sumie nadal jestem w szoku. Wiem, że to egoistyczne i infantylne podejście, ale od studiów byłyśmy nierozłączne i nie dopuszczałam do siebie myśli, że mogłoby być kiedyś inaczej… Zaskoczyłaś mnie swoją decyzją do tego stopnia, że przestałam racjonalnie rozumować. Chodzi mi jedynie o to, że wszystko stało się tak szybko, bez uprzedzenia. Cieszę się z twojego sukcesu, jestem szczęśliwa, że osiągnęłaś upragniony cel i zaczniesz pisać swoje artykuły dla porządnego czasopisma. Od początku byłam z ciebie dumna, po prostu nie umiałam tego okazać… – Kinga spuściła wzrok.

Zapadła kilkuminutowa cisza.

– Kinga… Wiedziałaś, że chciałam pisać, sama namawiałaś mnie do zawalczenia o swoje marzenia. Dla mnie propozycja od „Brigitte” również była zaskoczeniem, ale powiedziałam ci o niej, gdy tylko się dowiedziałam. Musiałam podjąć decyzję szybko, bo gdybym zaczęła się zastanawiać, wiesz, że z różnych względów mogłabym mieć wątpliwości… – Hania podeszła bliżej. – Odeszłam z „Pearl”, ale to nie znaczy, że nasza przyjaźń musi przez to ucierpieć. Nie będziemy razem pracować, to jedyna zmiana – dodała łagodnie i chwyciła Kingę za rękę.

– Wiem… I przepraszam, że musiało minąć tak dużo czasu, bym to w końcu zrozumiała.

– Przeprosiny przyjęte. – Hania nie kryła zadowolenia i przytuliła przyjaciółkę. – Napijesz się czegoś?

– Nie chciałabym przeszkadzać…

– Nie przeszkadzasz. Czekałam na tę wizytę bardzo długo. Mamy dużo zaległości do nadrobienia. – Uśmiechnęła się uprzejmie i poszła nastawić wodę na herbatę.

– Jak wam się układa? – zapytała Kinga, gdy już usiadły przy stole.

– Nigdy bym nie powiedziała, że w związku może być tak dobrze. – Hania uśmiechnęła się beztrosko.

– Gdybym usłyszała od ciebie te słowa pół roku temu, zapytałabym, czy na pewno dobrze się czujesz. – Zaśmiała się.

– Sama postukałabym się w czoło. Ale teraz… lepiej chyba być nie może.

– A ślub?

– Nie wszystko naraz! – Tym razem zaśmiała się Hania.

– Wiktor pośpieszył się z zaręczynami, więc myślałam, że będzie chciał jak najszybciej zaciągnąć cię do ołtarza.

– Może by i chciał, ale wie, że jak na razie mam inne sprawy na głowie. Nie podołałabym nowym obowiązkom, gdybym miała w międzyczasie planować ślub.

– Skoro tak mówisz… Chciałam się tylko upewnić…

– Tak, zostaniesz pierwszą druhną, nie musisz się o to martwić. Jednocześnie na razie możesz spać spokojnie, bo będziesz miała dużo czasu na przygotowanie się do tej roli.

– Kamień z serca! – zażartowała Kinga.

– A co u ciebie i Daniela? Czy nasz artysta sprawdza się w roli czułego i namiętnego kochanka? – Hania spojrzała na przyjaciółkę, uśmiechając się wymownie, i podała jej kubek z herbatą.

– Tak i… tak. Jest spełnieniem moich marzeń, fantastycznym wsparciem i głosem rozsądku. Po części to dzięki niemu zrozumiałam, że to ja jestem winna naszej kłótni. I jak na artystę przystało, zaskakuje mnie na każdym kroku. Ostatnio zaproponował, abyśmy razem zamieszkali.

– Och! I co ty na to?

– Zgodziłam się. Musimy tylko ustalić, do kogo się przeprowadzamy i kiedy dokładnie to nastąpi.

– No, no…

– Co?

– Wszystko chyba zaczyna się powoli układać. – Hania spojrzała na przyjaciółkę porozumiewawczo.

Miała na myśli zarówno życie uczuciowe własne i Kingi, jak i ich relację. Kinga pokiwała głową, napiła się herbaty, po czym utkwiła wzrok w zdjęciu stojącym na komodzie w salonie. Kie­dyś to był salon Wiktora, a teraz także Hani. Fotografia przedstawiała ją na spacerze z dziećmi, jej narzeczony zapewne stał za obiektywem. Szczęście bijące z tego ujęcia było niemal namacalne.

– A co z adopcją? – spytała Kinga nagle.

– Po ślubie. Doszliśmy do wniosku, że chcemy załatwić wszystko formalnie i po kolei.

Nadrabiały stracony czas – plotkowały po prostu o wszystkim. Kinga nie pominęła informacji, że następnego dnia miał się w redakcji pojawić nowy pracownik na miejsce Hani. Opo­wiedziała o niefortunnych wydarzeniach w węgierskiej knajpie oraz o nowo poznanej Mirze. Rozmawiały do późnego wieczoru. Kinga dopiero przed północą niechętnie opuściła nowy dom Hani. Wróciła do swojego mieszkania zmęczona, ale było to bardzo pozytywne zmęczenie. Uśmiech nie schodził jej z twarzy, nawet gdy zasypiała.Rozdział 2

Nad ranem Kingę obudził ćmiący ból głowy. Wstała więc i poczłapała do łazienki, by znaleźć w apteczce tabletki przeciw­bólowe. Łyknęła jedną i z nadzieją na dalszy sen położyła się do łóżka. Niestety – do chwili, w której zadzwonił budzik – przewracała się z boku na bok. Ból głowy nie mijał. Była zmęczona i niewyspana, a na widok śniadania, które przygotowała sobie poprzedniego wieczoru, dostała mdłości. Postanowiła darować sobie pierwszy posiłek. Wyszła z mieszkania, choć przez cały poranek zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby zatelefonować do redakcji i poprosić o dzień wolny. Czuła się fatalnie. Motywował ją jednak fakt, że dziś miała pojawić się nowa osoba. Ciekawość była więc o wiele silniejsza niż jej złe samopoczucie.

Dzień w redakcji zaczął się całkiem spokojnie. Wydawało się, że tylko Kinga przejmowała się obecnością nowego pracownika. Agnieszka, zabiegana jak zwykle, zdążyła tylko rzucić szybkie „cześć” w jej kierunku, po czym wróciła do kserowania jakichś dokumentów. Kinga, gdy dotarła do swojego biurka, rozłożyła na nim materiały potrzebne do napisania nowego artykułu. Z niecierpliwością przebierała nogami. Każdy, nawet najmniejszy szelest za drzwiami wywoływał u niej przyśpieszone bicie serca. Kiedy w końcu skupiła się na pracy i przestała czekać, do gabinetu jak burza wparowała Marta. Zdecydowanym krokiem podeszła do wolnego biurka, przy którym do niedawna pracowała Hania. Jej zaokrąglony brzuch wyraźnie rysował się pod idealnie skrojoną sukienką. Kinga pomyślała, że na swój sposób łagodził wizerunek Marty. Naczelna stuknęła kilka razy palcami o blat, po czym spojrzała na Kingę.

– Mam dla ciebie dwie wiadomości – powiedziała. Pierwsza jest taka, że dziś popracujesz jeszcze w samotności, dopiero jutro możesz spodziewać się towarzystwa. A druga, mniej przyjemna, taka, że z tego powodu będziesz miała więcej pracy. Dorzucam ci krótki tekst do zredagowania. – Położyła jej na biurku materiały.

Kinga skinęła tylko głową.

– Masz dla mnie artykuł z wczoraj? – spytała Marta na odchodne.

– Tak, przed momentem wysłałam ci go mejlem – odparła Kinga.

Naczelna nie skomentowała jej odpowiedzi, tylko uniosła dumnie głowę i wyszła. Kinga westchnęła głęboko. Dzień się dopiero zaczynał, a ona już czuła się nim zmęczona. Leniwie sięgnęła po notatki. W ogóle nie miała chęci do pracy, a konieczność wykonania czyichś obowiązków dodatkowo ją rozdrażniła. Odłożywszy więc na później swój artykuł, zabrała się do redakcji zleconego jej przed chwilą tekstu, by jak najszybciej się z tym uporać.

W końcu postawiła ostatnią kropkę. Gdy spojrzała na zegarek, uświadomiła sobie, że pora lunchu dawno minęła. Nagle poczuła głód, jak gdyby wywołał go sam widok wskazówek zegara. Ruszyła więc w stronę bufetu, po drodze zostawiając zredagowany tekst w pustym już biurze naczelnej. Marta coraz częściej urywała się w połowie dnia pracy, prawdopodobnie dlatego, że spodziewała się dziecka. Marek zaś, jej mąż i współwłaściciel czasopisma, pojawiał się w redakcji sporadycznie. Przeżywał chyba jakiś osobisty kryzys, bo nawet gdy zaglądał do „Pearl”, był zasępiony i niechętnie rozmawiał z kimkolwiek. Większość jego obowiązków przejął Malczewski i oczywiście niezawodna Marta, która z całej siły pragnęła udowodnić, że nawet ciąża nie jest w stanie jej spowolnić. Jak się jednak okazało, z dnia na dzień coraz bardziej traciła siły.

Kinga usiadła przy jednym ze stolików i czekała na tosty oraz gorącą kawę, która miała pobudzić ją do życia. Gdy bufetowa postawiła na blacie tacę z zamówieniem, odezwał się telefon Kingi. Było to połączenie z zastrzeżonego numeru. Odebrała po chwili wahania.

– Tak, słucham?

– Dzień dobry. Nie wiem, czy mnie poznajesz, Mirka z tej strony. Wojtek, kelner z restauracji Tajemniczy Ogród, przekazał mi twój numer.

– Cześć! Cieszę się, że dzwonisz. Nie stało się nic poważnego, po prostu zapomniałam zabrać swoich ubrań z restauracji. Prawdopodobnie zostały na zapleczu. Czy jest szansa, że je odzyskam? – Kinga rozpromieniła się, słysząc w słuchawce miły głos nowej znajomej.

– Ojej… Nie ukrywam, że może być z tym mały problem. Jak wspominałam, wolę unikać tego miejsca… Niczego nie obiecuję, ale postaram się to jakoś załatwić.

– Byłabym ci bardzo wdzięczna. Ale jeśli się nie uda, jakoś przeżyję.

– A wczoraj, przeżyłaś? – Mira zaśmiała się krótko.

– Przeżyłam. I powiem więcej, odżyłam – powiedziała pogodnie Kinga.

– Cieszę się w takim razie. Bardzo cię przepraszam, ale muszę kończyć. Gdy tylko ustalę, czy uda mi się odzyskać twoje ciuchy, odezwę się natychmiast. Miłego dnia.

– Dziękuję, wzajemnie.

Kinga uśmiechnęła się pod nosem i zabrała się do jedzenia. Przyjemny głos Miry podniósł ją na duchu. Postanowiła niczym już się tego dnia nie martwić.

Po wyjściu z redakcji usiłowała dodzwonić się do Daniela, lecz odpowiedziała jej poczta głosowa. Nie zastanawiała się więc długo – wsiadła do samochodu i ruszyła do jego studia fotograficznego. Była tak zakochana, że nawet najkrótsza rozłąka z ukochanym wywoływała u niej stany lękowe. Potrzebowała go jak powietrza, podążała za nim krok w krok, lgnąc jak ćma do światła. Nic zresztą dziwnego, skoro on odwzajemniał jej płomienne uczucia. Adorował ją każdego dnia, wspierał, drobnymi gestami udowadniał, jak bardzo zawróciła mu w głowie. Mieli tak podobne charaktery, że często rozumieli się bez słów. Ona – porywcza i energiczna, on – wiecznie uśmiechnięty i żądny przygód. Nawet Kinga, która do tej pory żyła w świecie zawładniętym przez komedie romantyczne i uparcie poszukiwała swojego ideału, nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Los nieoczekiwanie postawił na jej drodze mężczyznę tak bliskiego temu ideałowi, że zaangażowała się bez zastanowienia. I nie żałowała swego wyboru nawet przez minutę. W końcu czuła się szczęśliwa!

Nie sposób było wyobrazić sobie bardziej związanej ze sobą pary, dlatego też nawet Hania pogodziła się z faktem, że jej przyjaciółka nie ma dla niej tyle czasu, co kiedyś. Ostatni miesiąc był zarówno dla Kingi, jak i jej przyjaciółki wyjątkowo trudny przez kłótnię, która doprowadziła do całkowitego zerwania kontaktów między nimi, ale nawet wówczas w głębi duszy każda wiedziała, że ta druga jest szczęśliwa, bo ma u swojego boku wspaniałego mężczyznę.

Kinga wbiegła po schodach z prędkością światła i nie pukając, weszła do studia. Stanęła jak wryta. Naga modelka, której zgrabne ciało fotografował właśnie Daniel, uśmiechnęła się do niej wymownie.

– Cześć, kochanie, co ty tutaj robisz? – zapytał beztrosko, gdy zauważył stojącą wciąż w drzwiach Kingę.

– Ja… Może nie będę przeszkadzać – odpowiedziała w końcu i zaczęła się wycofywać.

– Nie przeszkadzasz, ale jeśli wolisz poczekać w kawiarni na dole, przyjdę do ciebie za piętnaście minut, dobrze?

Kinga tylko kiwnęła głową i, zmieszana, wyszła. Usiadła przy barze w pobliskiej knajpce i odtwarzała w pamięci kształt idealnego ciała kobiety siedzącej na sofie w studiu Daniela oraz jej pewny siebie, wręcz tryumfalny wyraz twarzy. Poczuła ukłucie zazdrości. Skoro Daniel obracał się w towarzystwie TAKICH kobiet, co zobaczył w niej? Puszystej, średniego wzrostu brunetce o zwykłych, brązowych oczach? Jakiś złośliwy chochlik zaczął mącić jej spokój. Zamieszała słomką zamówiony koktajl i westchnęła ciężko.

Piętnaście minut później została wyrwana z rozmyślań czułym całusem w policzek. Beztroski i niczym niewzruszony Daniel zajął miejsce obok niej. Spojrzała na niego z wyrzutem, nie mogąc zrozumieć tego samozadowolenia. Sama od piętnastu minut biła się z myślami, przywołując co rusz w pamięci niezręczną scenę z jego pracowni.

– Co jest? – zapytał w końcu.

– Co jest? – powtórzyła, niedowierzając. – Wparowałam do twojego studia, gdy robiłeś zdjęcia gołej babie i pytasz „co jest”?!

– Kochanie, ty chyba nie myślisz, że ja i ona…

– Nie wiem, co mam myśleć!

– Kinga, robiłem jej zdjęcia na zlecenie!

– Nie chcę wiedzieć, co to za zlecenie – zakpiła.

– Muszę zrobić kilka ujęć do kampanii przeciwko rakowi piersi i szyjki macicy… – Spojrzał na nią wymownie. – Kinga, tak wygląda moja praca, czasem fotografuję akty.

– Czasem?! To znaczy, że to nie pierwsza taka sesja?!

– Oczywiście, że nie. – Jego spokój był dobijający. – Ale to tylko praca. Nie musisz być zazdrosna. – Uśmiechnął się wesoło.

– Nie muszę? Dlaczego więc nie powiedziałeś mi, że będziesz dziś pracował z nagą modelką?

– Bo nigdy nie mówiłaś, że chcesz znać szczegóły każdej z moich sesji.

– Każdej nie, ale takiej…

– Kinguś, ta sesja nie różni się niczym od innych. Przynaj­mniej dla mnie.

– Trudno mi w to uwierzyć…

– Za kogo ty mnie masz? Jestem profesjonalistą, a nie nastolatkiem z rozbuchanymi hormonami – oburzył się.

– Wiem. Ja po prostu…

– Świata poza tobą nie widzę – wszedł jej w słowo – i wbij to sobie do tej pięknej główki, bo szkoda by było, gdybyś ją zaprzątała głupimi zazdrostkami. – Pocałował jej dłoń.

Kinga rozchmurzyła się trochę i posłała mu niewymuszony uśmiech. Spędzili ostatecznie miłe popołudnie, nie wracając już do tematu.

Mimo że sprawa była formalnie zakończona, wieczorem, gdy Daniel odwiózł dziewczynę do mieszkania, zostawiając ją samą ze swoimi przemyśleniami, skurcz niepokoju i zazdrość znów się pojawiły. Spojrzała mimowolnie w wiszące w przedpokoju lustro i uśmiechnęła się ironicznie. Niczego jej nie brakowało. Daniel nieraz zapewniał, że kocha jej kobiece krągłości. Ale Kinga była pełnokrwistą kobietą i niestety wierzyła bardziej modnym trendom – czytaj: idealna sylwetka to dziewięćdziesiąt na sześćdziesiąt na dziewięćdziesiąt – niż zadurzonemu w niej bez pamięci mężczyźnie. Wciągnęła brzuch, wypięła pierś i wyprostowała się, unosząc podbródek. Mimo tych zabiegów do modelki jeszcze jej trochę brakowało. Z posępną miną wyciągnęła z zamrażalnika pudełko lodów czekoladowych, dosypała do nich bakalii i nie zapomniawszy o okraszeniu deseru polewą o smaku toffi, usiadła na sofie. Włączyła telewizor. Przeskakiwała z kanału na kanał, nie mogąc się zdecydować na żadną stację. W końcu zatrzymała się na jakimś filmie animowanym. Chciała przenieść się w beztroski świat bajki, gdzie zawsze wszystko dobrze się kończyło. Tak jak przewidywała, wzruszyła się do łez, nie doczekawszy zakończenia. Nim wyświetliły się napisy końcowe, wyłączyła telewizor i zapłakana poszła pod prysznic. Nie zdążyła nawet odkręcić wody, gdy usłyszała dźwięk telefonu. Owinęła się ręcznikiem i podbiegła do leżącej na sofie torebki. Szybkim ruchem wysypała całą jej zawartość, by wygrzebać komórkę spod stosu innych rzeczy, i odebrała śpiesznie.

– Dobry wieczór. Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale obiecałam się odezwać w sprawie twoich ubrań – powiedziała pogodnie Mira.

– Cześć. Nic się nie stało, nie spałam. I co ustaliłaś?

– Niestety kelner, z którym wczoraj rozmawiałaś, miał dziś wolne, a nikt poza nim nie jest godny zaufania… Jeśli uzbroisz się w cierpliwość, w ciągu kilku dni odzyskam twoje ciuchy.

– Wiesz co, to tylko ubrania. Jak rozumiem, możesz mieć przez to kłopoty. Odpuśćmy, przeżyję bez nich.

– Większych kłopotów niż mam, to już chyba nie będę miała… W każdym razie postaram się pomóc.

– Dziękuję.

– Miłego wieczoru.

– Mhmmm – próbowała odpowiedzieć Kinga, lecz w tym momencie mimowolnie zaszlochała.

– Coś się stało?

– Nie, nie. Przepraszam, oglądałam wzruszający film. Będę czekać na wiadomość. Dobranoc – zakończyła rozmowę.

Rozłączyła się, rzuciła telefon na stolik i ukryła zapłakaną twarz w dłoniach. Była rozbita, choć sama nie wiedziała dlaczego. Ostatecznie nie przejęła się aż tak bardzo sceną, jaką zobaczyła w pracowni Daniela, poza tym wytłumaczył jej przecież, że to dla niego tylko praca. Co dzień zapewniał ją o swoich uczuciach, dlaczego więc ciągle miała te dziwne wątpliwości co do niego? Próbowała się uspokoić, przywołując do porządku wybujałą wyobraźnię. „Sama stwarzasz sobie problemy” – powiedziała w stronę lustra.

Po długim, relaksującym prysznicu położyła się do łóżka i zagłębiając w lekturze, w końcu zajęła myśli czymś innym niż kompleksami. Gdy godzinę później odkładała książkę, odruchowo rzuciła okiem na komodę. Ustawione na niej fotografie sprawiały, że Kinga cały czas czuła bliskość najważniejszych w jej życiu osób. Studenckie zdjęcie z Hanią, na którym dumnie prezentują swoje prace magisterskie, na kolejnym Kinga i jej siostra Ania jako małe dziewczynki, dalej jej rodzice w dniu ich ślubu, w końcu ona i Daniel podczas zabawy sylwestrowej w leśniczówce za miastem. Był to pierwszy wieczór, który spędzili wspólnie. Ciepło wspomnień rozlewało się po jej sercu za każdym razem, gdy na nie spoglądała. Westchnęła i uśmiechnąwszy się do fotografii, przesunęła dłonią po każdej z nich.

Nagle poczuła ogromną potrzebę porozmawiania z mamą. Było już dość późno, więc przez dłuższą chwilę zastanawiała się, czy o tej porze powinna jeszcze zawracać głowę swojej rodzicielce. Nie wytrzymała jednak i sięgnęła po telefon. Nie musiała długo czekać. Już po drugim sygnale usłyszała zaspany głos. Mama przywitała ją czułym „cześć córeczko”, co od razu ukoiło napięte tego dnia nerwy Kingi. Nie rozmawiały o niczym konkretnym – opowiedziały sobie krótko o ważniejszych wydarzeniach z minionych dni, wymieniły spostrzeżeniami na różne obojętne tematy. Kinga tego właśnie potrzebowała – zwykłej rozmowy z osobą, której ufała. Poza tym jej mama, nawet nie znając przyczyny złego nastroju córki, potrafiła uspokoić ją jak mało kto.

Mama Kingi wiele w życiu przeszła. Może właśnie dlatego potrafiła wesprzeć radą każdego, starając się nie dopuszczać do głosu wciąż drzemiącej gdzieś w głębi serca goryczy po stracie męża. Zawsze służyła dobrym słowem, była skarbnicą złotych myśli, które niejednokrotnie pomagały Kindze przetrwać gorsze dni, a jej ciepły, uprzejmy głos i anielska, spokojna twarz sprawiały, że zdawała się czasem uosobieniem niebiańskiego posłańca.

Tym razem także cierpliwie czekała, aż Kinga przełamie się i powie, co jej leży na sercu. Nie naciskała, chociaż po głosie córki rozpoznała, że coś mąci jej spokój.

– Kochanie, wiedz jedno, szczęściu też czasem trzeba pomóc. I nie mówię tu tylko o dążeniu do niego. Szczęście trzeba pielęgnować. Jak piękny kwiat, który dostajesz w prezencie. Jest zachwycający dopóty, dopóki o niego dbasz. Jeśli wydaje ci się, że szczęśliwsza już być nie możesz, dbaj o to uczucie, bo niepielęgnowane może w każdej chwili zbladnąć, zmaleć. Całuję cię gorąco, moja mądra dziewczynko. Dobranoc.

– Dziękuję, mamo. Kocham cię. Śpij spokojnie.

Kinga zasypiała z tymi słowami rozbrzmiewającymi w jej uszach. Z twarzy nie schodził jej uśmiech.

Ciąg dalszy w wersji pełnej