Moc przebudzenia. Jak żyjemy, tak odchodzimy - ebook

1
Zdu­mie­wa­jący cykl na­ro­dzin i śmierci

To jest książka o lęku przed śmier­cią. A mó­wiąc pre­cy­zyj­niej, to jest książka, która sta­wia py­ta­nie: „Jak so­bie ra­dzimy z naj­bar­dziej fun­da­men­tal­nym lę­kiem, czyli lę­kiem przed śmier­cią?”. Nie­któ­rzy wy­pie­rają myśl o śmierci i za­cho­wują się tak, jakby mieli żyć wiecz­nie. Inni wma­wiają so­bie, że ży­cie jest je­dyną rze­czą, która ma zna­cze­nie, po­nie­waż śmierć, ich zda­niem, równa się ni­co­ści. Jesz­cze inni mają ob­se­sję na punk­cie zdro­wia i bez­pie­czeń­stwa i opie­rają swoje ży­cie na po­wstrzy­my­wa­niu nie­unik­nio­nego tak długo, jak tylko się da. Nie­zbyt czę­sto dzieje się tak, że lu­dzie otwie­rają się w pełni na nie­uchron­ność śmierci i na wszelki strach, jaki śmierć może wy­wo­łać, i żyją ze świa­do­mo­ścią śmierci.

Prze­ko­na­łam się, że lu­dzie, któ­rzy otwie­rają się w ten spo­sób, są bar­dziej za­an­ga­żo­wani w ży­cie i bar­dziej do­ce­niają to, co mają. Nie są cał­ko­wi­cie po­chło­nięci wła­snymi pro­ble­mami i mają lep­szy wpływ na in­nych lu­dzi, a także całą pla­netę. Do ta­kich lu­dzi na­leżą moi na­uczy­ciele, a także mę­drcy ze wszyst­kich du­cho­wych tra­dy­cji świata. Jest jed­nak wielu zwy­kłych lu­dzi, któ­rzy ani nie za­prze­czają śmierci, ani nie mają ob­se­sji na jej punk­cie i żyją ze świa­do­mo­ścią, że pew­nego dnia odejdą z tego świata.

Kilka lat temu pro­wa­dzi­łam week­en­dowe se­mi­na­rium na ten te­mat w Omega In­sti­tute w Rhi­ne­beck, w sta­nie Nowy Jork. Jedna z uczest­ni­czek wy­znała, że kiedy po raz pierw­szy usły­szała, że będę mó­wiła o śmierci i umie­ra­niu, wy­krzyk­nęła: „OK Bo­omer!”. Gdy se­mi­na­rium do­bie­gało końca, stwier­dziła jed­nakże, że po­ru­szone kwe­stie mają dla niej prze­ło­mowe zna­cze­nie. Mam na­dzieję, że dzie­ląc się tymi na­ukami, po­mogę ci po­go­dzić się i oswoić ze śmier­cią, a także żyć w har­mo­nii z tym, co wcze­śniej cię prze­ra­żało, czyli przejść z miej­sca, w któ­rym kwe­stie zwią­zane ze śmier­cią uwa­żasz za „bo­omer­skie!”, do miej­sca, w któ­rym otwie­rasz się na zmianę.

Mam też na­dzieję, że otwar­cie się na śmierć po­może ci otwo­rzyć się na ży­cie. Na ko­lej­nych stro­nach nie­raz pod­kre­ślę, że śmierć to nie tylko coś, co zda­rzy się pod ko­niec na­szego ży­cia, ale że zda­rza się w każ­dej chwili. Ży­jemy w za­dzi­wia­ją­cym cy­klu na­ro­dzin i śmierci, na­ro­dzin i śmierci. Ko­niec jed­nego do­świad­cze­nia jest po­cząt­kiem na­stęp­nego, które szybko do­biega końca i pro­wa­dzi do no­wego po­czątku. Przy­po­mina to nie­ustan­nie pły­nącą rzekę.

Za­zwy­czaj opie­ramy się temu prze­pły­wowi, sta­ra­jąc się, w ten czy inny spo­sób, utrwa­lić na­sze do­świad­cze­nie. Pró­bu­jemy zna­leźć coś, co­kol­wiek, czego mo­gli­by­śmy się trzy­mać. Po­mocną wska­zówką w ta­kiej sy­tu­acji jest od­prę­żyć się i pu­ścić. Tre­ning po­lega na przy­zwy­cza­je­niu się do ży­cia w nie­ustan­nym prze­pły­wie. Jest to spo­sób na pracę i z lę­kiem przed śmier­cią, i z lę­kiem przed ży­ciem oraz na po­zwo­le­nie, żeby się ulot­niły. Nie ma żad­nych gwa­ran­cji; nie mo­żesz po­pro­sić o zwrot pie­nię­dzy, je­śli tak się nie sta­nie lub po­trwa dłu­żej, niż­byś chciał. Jed­nak ja po­woli zmie­rzam w tym kie­runku i my­ślę, że ty też mo­żesz.

W ma­ha­ja­nie – tra­dy­cji bud­dy­zmu, którą prak­ty­kuję – każde na­ucza­nie, ćwi­cze­nie lub inna po­ży­teczna czyn­ność zgod­nie ze zwy­cza­jem roz­po­czyna się od kon­tem­pla­cji jej więk­szego celu. Mo­żemy, na przy­kład, roz­wa­żyć ko­rzy­ści, które za­przy­jaź­nie­nie się z cy­klem na­ro­dzin i śmierci może przy­nieść na­szemu naj­bliż­szemu oto­cze­niu, lu­dziom w na­szym ży­ciu, a na­wet poza nim. Mo­żemy za­sta­no­wić się nad tym, jak co­raz więk­szy spo­kój w sto­sunku do ży­cia i śmierci może po­zy­tyw­nie wpły­nąć na wszystko, co nas spo­tyka.

Żeby zi­lu­stro­wać, jak wiele wza­jem­nych po­wią­zań ist­nieje w na­szym świe­cie, teo­re­tycy cha­osu twier­dzą, że trze­pot skrzy­deł mo­tyla w Ama­zo­nii ma wpływ na po­godę w Eu­ro­pie. Na po­dob­nej za­sa­dzie stan na­szego umy­słu wpływa na świat. Wiemy, jak wpływa na lu­dzi wo­kół nas. Je­śli się na ko­goś gnie­wamy, jest wy­soce praw­do­po­dobne, że ta osoba po­gniewa się na ko­goś in­nego. Je­śli się do ko­goś uśmiech­niesz, ta osoba po­czuje się do­brze i chęt­niej uśmiech­nie się do in­nych. Ana­lo­gicz­nie, je­śli po­czu­jesz więk­szy spo­kój w związku z prze­mi­ja­niem ży­cia i nie­uchron­no­ścią śmierci, spo­kój ten udzieli się in­nym.

Każda po­zy­tywna ener­gia, którą kie­ru­jemy w swoją stronę lub w stronę in­nych, two­rzy at­mos­ferę mi­ło­ści i współ­czu­cia, która roz­cho­dzi się da­lej i da­lej – kto wie, jak da­leko? Pa­mię­ta­jąc o tym, mo­żemy zgłę­biać śmierć z po­mocą na­szego naj­lep­szego „ja”, „ja”, które jest wraż­liwe na lęki i bóle na­szych bli­skich i chce im po­móc. Żeby wzmoc­nić tę aspi­ra­cję, mo­żemy prze­zna­czyć kon­kretną po­dróż przez bardo dla do­bra co naj­mniej jed­nej osoby, która do­świad­cza trud­no­ści. Za­cznij od za­pi­sa­nia kilku na­zwisk i do­da­waj ko­lejne w miarę upływu czasu. Pod ko­niec może się oka­zać, że li­sta ma wiele stron.

Mi­liardy lu­dzi na tej pla­ne­cie po­trze­bują opieki i wspar­cia. Mo­żemy pra­gnąć, żeby każdy pod­jęty przez nas krok w ja­kimś stop­niu za­pew­nił im po­moc, któ­rej po­trze­bują. Mo­żemy być w sta­nie po­móc bez­po­śred­nio tylko nie­wiel­kiej licz­bie osób, ale każdy może zo­stać włą­czony w za­kres na­szych aspi­ra­cji.

Ten spo­sób bu­do­wa­nia mo­ty­wa­cji znany jest jako „ge­ne­ro­wa­nie bo­dhi­czitty”, czyli współ­czu­ją­cego serca lub – jak na­zywa to Dzi­gar Kong­trul Rin­po­cze – „men­tal­no­ści prze­bu­dze­nia”. Do­sko­na­limy się w dhar­mie nie tylko po to, by po­móc so­bie, ale żeby po­móc światu.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­szamy do za­kupu peł­nej wer­sji książki

------------------------------------------------------------------------