MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
MODOROTA -Wiersze - ebook
MODOROTA -Wiersze - ebook
Nazywam się Dorota Chyc. Jestem stylistką modową, blogerką i twórczynią marki odzieżowej MODOROTA. Od wielu lat także weganką. Pragnę podzielić się z Państwem moją poezją, w której zawarłam przemyślenia. W twórczości pojawia się miłość do zwierząt, przyrody i wszechświata. Niech każdy odejdzie w wierszach część swojej duszy. Zabieram Państwa w świat mojej wyobraźni. Miłej lektury.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| Rozmiar pliku: | 147 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Dzień dobry wszystkim, którzy zdecydowali się zapoznać z moimi wierszami.
Nazywam się Dorota Chyc. Jestem stylistką, blogerką oraz twórczynią marki odzieżowej MODOROTA. Przede wszystkim jestem weganką. Na codzień towarzyszy mi motto:
Kolor i pozytywne szaleństwo!
Chciałam z Wami podzielić się przemyśleniami, które przelewałam na papier.
W twórczości pojawia się często miłość do zwierząt i ogólnie do przyrody, wszechświata.
Niech każdy odnajdzie w wierszach choć część swojej duszy.
Zabieram Was w świat mojej wyobraźni.
Miłej lektury.
Dorota Chyc - MODOROTA
1.
Stanęłam pod drzewem mądrości i wiedzy.
Jego gałęzie oplatają mą głowę.
Liście szumią baśń o narodzinach i śmierci.
Spoglądając w górę zobaczyłam czas początku i końca,
lecz przestrzeń między nimi jest pusta.
Drzewo zezwoliło mi na zapisanie jego księgi.
Nazwałam każdy liść imieniem,
każda gałąź miała swoje miejsce w czasoprzestrzeni.
A drzewo?
Drzewo stało dumnie i patrząc na swe konary
skryło w nich małego, zagubionego ptaka.
Odtąd stało się mieszkaniem dla niego.
2.
Jak wagabunda przemierzam świat
w podartych jeansach i podartej koszuli.
Mam narzutkę w kolorze khaki z pudrowymi różami
oraz choker na szyi z cekinami.
Przed słońcem chroni mnie szalony kapelusz
a na nosie okulary ochronią me piegi.
Jak powsinoga z dalekiej drogi,
na nic mam konwenanse i rodzinne przestrogi.
Włóczę się dróżkami i nieprzebytymi szlakami
w gąszczach zagajników rozmawiając ze ślimakami.
I chodź one za nic mając moją mowę,
lubią gdy z miłością przenoszę je przez drogę.
3.
Jak się zmęczę, przystanę na drodze, wsłucham się szum nieba
i blask słońca będę chłonąć.
Przedzierając się przez życia drogę,
przykucnę na chwilę.
To cisza pulsuje, jestem jej częścią,
czystą i zieloną.
Niech victoria oznacza także wolność,
zwycięstwo pokonanie lęku.
Bo każdy strach się ujarzmi,
gdy dusza odżywa,
a ciało na nowo doznaje spokoju.
4.
Moje kolorowe trampki niejedną przeszły milę.
Zawsze wiernie dotrzymywały mi kroku.
Obeszły ziemię, obeszły niebo, zahaczyły też o piekło.
I chodź zapukały do jego bram,
nie chciały tam przebywać.
Odwróciły się na pięcie i poszły dalej.
Ku łąkom kwiecistym i drzewom zielonym.
Bo kształt moich kroków podąża za trampkami.
Wiem, gdzie zmierzają, dlatego idę wraz z nimi.
Są kolorowe, pełne szczęścia
i uśmiechają się do mnie prowadząc za rękę.
Jesteśmy jak słowo, wypowiedziane w jednym czasie.
I jak muzyka, która brzmi w sercu.
Jesteśmy tożsamością.
5.
Nasłuchując szumu zboża i upajając się słoneczną pogodą.
W sukience w kwiaty o odcieniach różu, skryłam w kapeluszu moje wspomnienia.
Są jak lato gorące i jak deszczowe dni.
Potrafią śmiać się i płakać.
A ja, kobieta jestem ciałem i duszą w przestworzach mych wspomnień.
Niedoścignioną radością i burzą wśród traw.
Chcę ściągnąć me myśli na ziemię i niebo.
I czuć w ustach miłość, i troskę w mych dłoniach.
Jestem myślą łagodną i szaloną jak wiatr,
który w przestworzach czyni zamęt.
Róża rozkwita, strzeż mój Książę jej urody i jej oddania,
Ona nigdy Cię nie zrani, a jej kolce przyniosą ukojenie.
6.
W gąszczu róż dzikich usłyszałam głos,
który wędrował z zaświatów i miejsc nam niedostępnych, choć znanych.
Usłyszałam jego płacz i prośbę o pomoc.
Nie mogłam pomóc, bo byłam zbyt obok.
I choć widziałam, że wystarczy wyciągnąć rękę,
nie miałam siły, bo wolałam niemoc i niewiedzę.
Czy potrafię słuchać, chodź dźwięk nie dociera,
i widzieć, gdy obrazy mętnieją w głowie?
Jestem jak ślepiec i jak niepewne pragnienie.
Lecz wiem, że kiedyś zdołam przezwyciężyć me słabości.
I powiem witaj mej nowej radości
7.
Moja zwiewna sukienka jest moją osobowością,
kolorową i płynącą na wietrze.
Lubię gdy kapelusz chroni mą głowę przed zgiełkiem krzyku,
Nazywam się Dorota Chyc. Jestem stylistką, blogerką oraz twórczynią marki odzieżowej MODOROTA. Przede wszystkim jestem weganką. Na codzień towarzyszy mi motto:
Kolor i pozytywne szaleństwo!
Chciałam z Wami podzielić się przemyśleniami, które przelewałam na papier.
W twórczości pojawia się często miłość do zwierząt i ogólnie do przyrody, wszechświata.
Niech każdy odnajdzie w wierszach choć część swojej duszy.
Zabieram Was w świat mojej wyobraźni.
Miłej lektury.
Dorota Chyc - MODOROTA
1.
Stanęłam pod drzewem mądrości i wiedzy.
Jego gałęzie oplatają mą głowę.
Liście szumią baśń o narodzinach i śmierci.
Spoglądając w górę zobaczyłam czas początku i końca,
lecz przestrzeń między nimi jest pusta.
Drzewo zezwoliło mi na zapisanie jego księgi.
Nazwałam każdy liść imieniem,
każda gałąź miała swoje miejsce w czasoprzestrzeni.
A drzewo?
Drzewo stało dumnie i patrząc na swe konary
skryło w nich małego, zagubionego ptaka.
Odtąd stało się mieszkaniem dla niego.
2.
Jak wagabunda przemierzam świat
w podartych jeansach i podartej koszuli.
Mam narzutkę w kolorze khaki z pudrowymi różami
oraz choker na szyi z cekinami.
Przed słońcem chroni mnie szalony kapelusz
a na nosie okulary ochronią me piegi.
Jak powsinoga z dalekiej drogi,
na nic mam konwenanse i rodzinne przestrogi.
Włóczę się dróżkami i nieprzebytymi szlakami
w gąszczach zagajników rozmawiając ze ślimakami.
I chodź one za nic mając moją mowę,
lubią gdy z miłością przenoszę je przez drogę.
3.
Jak się zmęczę, przystanę na drodze, wsłucham się szum nieba
i blask słońca będę chłonąć.
Przedzierając się przez życia drogę,
przykucnę na chwilę.
To cisza pulsuje, jestem jej częścią,
czystą i zieloną.
Niech victoria oznacza także wolność,
zwycięstwo pokonanie lęku.
Bo każdy strach się ujarzmi,
gdy dusza odżywa,
a ciało na nowo doznaje spokoju.
4.
Moje kolorowe trampki niejedną przeszły milę.
Zawsze wiernie dotrzymywały mi kroku.
Obeszły ziemię, obeszły niebo, zahaczyły też o piekło.
I chodź zapukały do jego bram,
nie chciały tam przebywać.
Odwróciły się na pięcie i poszły dalej.
Ku łąkom kwiecistym i drzewom zielonym.
Bo kształt moich kroków podąża za trampkami.
Wiem, gdzie zmierzają, dlatego idę wraz z nimi.
Są kolorowe, pełne szczęścia
i uśmiechają się do mnie prowadząc za rękę.
Jesteśmy jak słowo, wypowiedziane w jednym czasie.
I jak muzyka, która brzmi w sercu.
Jesteśmy tożsamością.
5.
Nasłuchując szumu zboża i upajając się słoneczną pogodą.
W sukience w kwiaty o odcieniach różu, skryłam w kapeluszu moje wspomnienia.
Są jak lato gorące i jak deszczowe dni.
Potrafią śmiać się i płakać.
A ja, kobieta jestem ciałem i duszą w przestworzach mych wspomnień.
Niedoścignioną radością i burzą wśród traw.
Chcę ściągnąć me myśli na ziemię i niebo.
I czuć w ustach miłość, i troskę w mych dłoniach.
Jestem myślą łagodną i szaloną jak wiatr,
który w przestworzach czyni zamęt.
Róża rozkwita, strzeż mój Książę jej urody i jej oddania,
Ona nigdy Cię nie zrani, a jej kolce przyniosą ukojenie.
6.
W gąszczu róż dzikich usłyszałam głos,
który wędrował z zaświatów i miejsc nam niedostępnych, choć znanych.
Usłyszałam jego płacz i prośbę o pomoc.
Nie mogłam pomóc, bo byłam zbyt obok.
I choć widziałam, że wystarczy wyciągnąć rękę,
nie miałam siły, bo wolałam niemoc i niewiedzę.
Czy potrafię słuchać, chodź dźwięk nie dociera,
i widzieć, gdy obrazy mętnieją w głowie?
Jestem jak ślepiec i jak niepewne pragnienie.
Lecz wiem, że kiedyś zdołam przezwyciężyć me słabości.
I powiem witaj mej nowej radości
7.
Moja zwiewna sukienka jest moją osobowością,
kolorową i płynącą na wietrze.
Lubię gdy kapelusz chroni mą głowę przed zgiełkiem krzyku,
więcej..
