Moja pieśń wieczorna - ebook

Jan Ka­spro­wicz

MOJA PIEŚŃ WIE­CZOR­NA

On był i my­śmy byli przed po­cząt­kiem -

niech imię Jego bę­dzie po­chwa­lo­ne!

Ra­zem z gwiaz­da­mi by­li­śmy i słoń­cem,

za­nim się gwiaz­dy i słoń­ca

jęły roz­bi­jać w swych ko­łach,

za­nim się sta­ło to, co cię po­że­ra.

O du­szo, spra­gnio­na mi­ło­ści,

o du­szo, spra­gnio­na spo­ko­ju!

On był i ty w nim by­łaś przed po­cząt­kiem,

nim jesz­cze mi­łość i spo­kój

sta­ły się ogniem tra­wią­cym,

za­nim się sta­ły za­bój­czą tę­sk­ni­cą

i tym ka­mien­nym, śle­pym prze­ra­że­niem…

Dzień mój przy­ga­sa -

za wiel­kim, nie­bo­tycz­nym przy­ga­sa mi szczy­tem,

krwa­wą za sobą zo­sta­wia­jąc zo­rzę,

któ­ra się cze­pia ognia­mi

tych oto smre­czyn i ścian po­szar­pa­nych,

za­tar­tych śla­dów mo­ich stóp.

Dzień mój przy­ga­sa, ten zło­ty,

ten la­zu­ro­wy, ten sło­necz­ny dzień,

w bło­go­sła­wień­stwie swych dro­gich pro­mie­ni

wię­żą­cy klą­twę dla człe­ka,

dla zbłą­ka­ne­go piel­grzy­ma.

Niech ga­śnie! niech gi­nie!

Niech upra­gnio­ny na­dej­dzie już wie­czór

ze swo­ją ci­szą wie­czy­stą,

któ­ra ci mgła­mi szep­ce mie­sięcz­ny­mi,

że za­nim mi­łość i spo­kój

sta­ły się ogniem tra­wią­cym,

za­nim się sta­ły za­bój­czą tę­sk­ni­cą

i tym ka­mien­nym, śle­pym prze­ra­że­niem,

On był, i my­śmy byli przed po­cząt­kiem.

Bło­go­sła­wio­ną niech bę­dzie ta chwi­la,

kie­dy się ro­dzi wie­czor­ny hymn du­szy!

Kie­dy od ci­chych pól,

od rżysk i rzecz­nych po­brze­ży,

od prze­cznic i od ugo­rów,

od wy­pa­czo­nych chat

i od tych sto­dół zwie­trza­łych

chło­pię­ca pła­cze pio­sen­ka:

A graj­że mi, pisz­cza­łecz­ko,

a graj­że mi, graj!

Uli­ni­łem cię z wierz­bi­ny,

gdzie ten po­tok srebr­no­si­ny,

gdzie ten szum­ny gaj!

Pani pana tam za­bi­ła,

zie­le­ni się, hej! mo­gi­ła,