MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
Moja żona jest androidem - ebook
Moja żona jest androidem - ebook
Rutynowe zachowania żony wywołują w Davidzie Hall podejrzenia o jej nieludzką naturę. Kolejne fakty potwierdzają jego przypuszczenia. Pojawia się strach, a w konsekwencji coraz bardziej bolesne uczucie obcości. Konfrontacja wydaje się nieunikniona. Teraz David będzie musiał zmierzyć się z prawdą, która … może go przerosnąć.
| Kategoria: | Opowiadania |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-1-312-34118-0 |
| Rozmiar pliku: | 419 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Nie mogłem sobie przypomnieć naszego ślubu. Rozmazane, niekonkretne obrazy ułożone bez chronologii. Niezależnie od tego, czy to była demencja, czy objaw czasowej amnezji, czułem autentyczne zawstydzenie. Kiedy przez przypadek znalazłem w archiwum domowego telewizora film z uroczystości weselnej, nie potrafiłem zsynchronizować tego, co zobaczyłem, ze swoją pamięcią. Jakbym oglądał siebie w kompletnie mi obcej scenerii. A przecież rozpoznawałem większość osób podczas projekcji. Moja żona Joan, rodzice, przyjaciele i znajomi z pracy, sąsiedzi, nawet mój szef ze swoją o trzy dekady młodszą partnerką. Nie potrafiłem złożyć w spójną całość puzzli odtwarzanych zdarzeń. Dziwne uczucie wyzwalające strach i pustkę. Nie zamierzałem rozmawiać o tym z Joan. Zwłaszcza z powodu podejrzeń, jakie od pewnego czasu wzbudzało we mnie jej nienaturalne zachowanie. Wiedziałem, w zasadzie czułem, że coś jest nie tak, ale nie wiedziałem co. Po prostu obserwowałem. Nasze życie wpadło w zwykłą, rutynową koleinę banalnych dni przypominających skopiowane kadry niekończącego się serialu. Bez konfliktów, ale też bez emocjonalnych uniesień. Spokojny rytm egzystencji małżeńskiej zamiast mnie uszczęśliwiać, wprowadzał w stan nerwowego rezonansu. Joan była żoną idealną i ten ideał coraz bardziej mnie przerażał. Rozejrzałem się po sterylnie wysprzątanym mieszkaniu. Jak w pieprzonym muzeum – pomyślałem. Każda rzecz miała swoje stałe miejsce parkowania. Tu nic nie było dziełem przypadku. Czysto, schludnie i funkcjonalnie. Nie jestem typem bałaganiarza, ale sytuacja, kiedy zaczynasz się bać, czy odłożysz daną rzecz na właściwe miejsce, we właściwej pozycji, chyba nie jest normalna. Joan nigdy nie robiła mi wymówek, kiedy w swoim roztargnieniu zapominałem się i nie kładłem rzeczy tam, skąd je brałem. Kto by o tym pamiętał? No tak, Joan. Wszystko poprawiała po mnie. Bez słowa komentarza, bez złośliwości, bez żartu. Po prostu robiła to w sposób niewymuszony, a ja i tak czułem się winny. Czułem się jak świnia dosłownie i w przenośni. Nawet moje próby pomocy i współudziału w domowych obowiązkach nie przynosiły wyciszenia. Przy Joan stawałem się niedokładny, nieporadny, mniej wartościowy. Ten chodzący ideał wybudzał z uśpienia moje skrzętnie skrywane kompleksy.
* * *
– Co konkretnie jej zarzucasz Davidzie? Zaniedbuje cię? Podejrzewasz zdradę? A może przestała cię kochać? – mój psycholog, doktor Mark Hall, próbował naprowadzić mnie na właściwą ścieżkę rozwiązania problemu.
W tajemnicy przed Joan umówiłem się z Hallem po raz drugi w ciągu ostatniego miesiąca. Myślenie o Joan, o naszym małżeństwie doprowadzało mnie do obłędu. Zacząłem unikać zbliżeń z żoną. Ostatnimi czasy nasze relacje ograniczały się do standardu nieodbiegającego formą i treścią od koleżeństwa. Nie umiałem się przemóc i powiedzieć jej, co mnie gryzie. Ona też nie należała do wylewnych osób. Czasem tylko opowiadała więcej o swojej pracy, problemach ze współpracownikami. Jako inżynier mechatroniki zarządzała niewielkim działem projektowym w MTo Corp. Oczywiście, zarabiała dwa razy więcej niż ja. Pracując na stanowisku redaktora merytorycznego w wydawnictwie zajmującym się opracowywaniem książek dla dzieci w wieku lat 7, nie miałem co marzyć o takiej gratyfikacji. Właściwie to wszystko nas dzieliło. Wykształcenie, charakter pracy, środowisko, w jakim się wychowaliśmy. Dlaczego ożeniłem się z Joan? Kiedy ją poznałem, wydawało mi się, że jest jak objawienie, jak czarny łabędź. Kimś z innej, egzotycznej dla mnie bajki. Imponowała mi swoją solidnością, wiedzą, praktycznym spojrzeniem na świat. Ta inność intrygowała i pociągała. Po dwóch latach silna fascynacja została przygnieciona przez rutynę, a zakochanie ustąpiło miejsca niezamierzonej konfrontacji. Oceniałem siebie na tle Joan zawsze z tym samym negatywnym wynikiem. Sytuacja zamiast mobilizować mnie do działania, skutecznie demotywowała i zniechęcała. Stawałem się coraz bardziej pasywny, zamknięty w sobie. Oczywiście, Joan zauważyła moją zmianę i zaczęła dopytywać o przyczyny. Na szczęście jedną z jej nielicznych, słabszych stron był średni poziom empatii emocjonalnej. Owszem, rozpoznawała moje zmienne nastroje, ale jej próby identyfikowania źródeł moich frustracji zazwyczaj były chybione. Tak było i tym razem. Nie miałem odwagi, żeby powiedzieć jej prawdę. To nie miało nic wspólnego z zaufaniem. Po prostu bałem się żony. Od pewnego czasu dochodziło do tego, że unikałem nawet zbyt wczesnych powrotów do domu.
– Trudno wytłumaczyć – odpowiedziałem, bezskutecznie próbując stworzyć jedną, konkretną tezę uzasadniającą moje obawy.
– Spróbuj – zachęcał Mark Hall. – Po prostu zacznij opowiadać i nie myśl, czy to jest głupie, czy nie. Po prostu opowiedz, jakie zachowania Joan wprowadzają cię w stan… – czekałem na słowo „paranoja” -… w stan niepokoju – płynnie zakończył doktor.
* * *
– Co konkretnie jej zarzucasz Davidzie? Zaniedbuje cię? Podejrzewasz zdradę? A może przestała cię kochać? – mój psycholog, doktor Mark Hall, próbował naprowadzić mnie na właściwą ścieżkę rozwiązania problemu.
W tajemnicy przed Joan umówiłem się z Hallem po raz drugi w ciągu ostatniego miesiąca. Myślenie o Joan, o naszym małżeństwie doprowadzało mnie do obłędu. Zacząłem unikać zbliżeń z żoną. Ostatnimi czasy nasze relacje ograniczały się do standardu nieodbiegającego formą i treścią od koleżeństwa. Nie umiałem się przemóc i powiedzieć jej, co mnie gryzie. Ona też nie należała do wylewnych osób. Czasem tylko opowiadała więcej o swojej pracy, problemach ze współpracownikami. Jako inżynier mechatroniki zarządzała niewielkim działem projektowym w MTo Corp. Oczywiście, zarabiała dwa razy więcej niż ja. Pracując na stanowisku redaktora merytorycznego w wydawnictwie zajmującym się opracowywaniem książek dla dzieci w wieku lat 7, nie miałem co marzyć o takiej gratyfikacji. Właściwie to wszystko nas dzieliło. Wykształcenie, charakter pracy, środowisko, w jakim się wychowaliśmy. Dlaczego ożeniłem się z Joan? Kiedy ją poznałem, wydawało mi się, że jest jak objawienie, jak czarny łabędź. Kimś z innej, egzotycznej dla mnie bajki. Imponowała mi swoją solidnością, wiedzą, praktycznym spojrzeniem na świat. Ta inność intrygowała i pociągała. Po dwóch latach silna fascynacja została przygnieciona przez rutynę, a zakochanie ustąpiło miejsca niezamierzonej konfrontacji. Oceniałem siebie na tle Joan zawsze z tym samym negatywnym wynikiem. Sytuacja zamiast mobilizować mnie do działania, skutecznie demotywowała i zniechęcała. Stawałem się coraz bardziej pasywny, zamknięty w sobie. Oczywiście, Joan zauważyła moją zmianę i zaczęła dopytywać o przyczyny. Na szczęście jedną z jej nielicznych, słabszych stron był średni poziom empatii emocjonalnej. Owszem, rozpoznawała moje zmienne nastroje, ale jej próby identyfikowania źródeł moich frustracji zazwyczaj były chybione. Tak było i tym razem. Nie miałem odwagi, żeby powiedzieć jej prawdę. To nie miało nic wspólnego z zaufaniem. Po prostu bałem się żony. Od pewnego czasu dochodziło do tego, że unikałem nawet zbyt wczesnych powrotów do domu.
– Trudno wytłumaczyć – odpowiedziałem, bezskutecznie próbując stworzyć jedną, konkretną tezę uzasadniającą moje obawy.
– Spróbuj – zachęcał Mark Hall. – Po prostu zacznij opowiadać i nie myśl, czy to jest głupie, czy nie. Po prostu opowiedz, jakie zachowania Joan wprowadzają cię w stan… – czekałem na słowo „paranoja” -… w stan niepokoju – płynnie zakończył doktor.
więcej..
