Moje noce z mężczyznami - ebook

Zamiast tradycyjnego – napuszonego i konwencjonalnego – wstępu Czytelnikom tej książki należy się lekkie wprowadzenie.

„Moje noce z mężczyznami”? Rzeczywiście tytuł zbioru moich nowelek może być nieco mylący. Można by się spodziewać, że roztoczę przed Wami wachlarz przeżyć intymnych, opiszę jakieś sceny erotyczne, wlepię może nawet kilka kawałków porno – a tu nic takiego. Owszem, wszystko utkane z własnych przeżyć, całość autentyczna. Słowo daję, że każdy fragment, który opisuję, jest fragmentem mojego życia, że to zdarzyło mi się naprawdę. Ale wszystkie te historyjki, wszystkie te opowieści są kompletnie przyzwoite. Po prostu nieprzyzwoicie przyzwoite!

Zawiodłam Was? Tym lepiej dla mnie! Słowo się rzekło, kobyłka u płota. Kupiliście już tę książkę, za późno na reklamacje.

Opisałam historie, które naprawdę mi się przytrafiły – noce, które spędziłam z kilkunastoma mężczyznami. Wszystkie były przypadkowe.

Dziwicie się, jak to możliwe? Nigdy Wam się nie zdarzyło przesiedzieć nocy z obcym mężczyzną w zepsutej windzie? Albo w poczekalni na dworcu? W lesie? Na opuszczonej budowie? W obcym domu, w którym zamek w drzwiach się zaciął? Nie?

Mnie też akurat te historie się nie przydarzyły. Przydarzyły mi się za to inne. Wszystkie były podobne do siebie tylko z jednego powodu – spędzałam je z mężczyznami, z którymi nic mnie nie łączyło.

Oprócz tej jednej nocy.

Pierwszy mężczyzna, z którym spędziłam całą noc sam na sam, nie był takim znowu prawdziwym mężczyzną.

Wyrostek, trzynastolatek o bujnych, czarnych kędziorach i wielkich oczach. Tak jak ja postanowił poświęcić życie dla sceny. Spotkaliśmy się na lekcji tańca ludowego w szkole baletowej przy warszawskiej alei Niepodległości. Rok był – wstyd powiedzieć – 1952, a może nawet 1951. Szkoła w baraku, profesorzy mniej lub bardziej z prawdziwego zdarzenia, a lekcje odbywały się wieczorami, po zajęciach w szkole podstawowej.

Biegałam do tej szkoły codziennie i codziennie spotykałam tego jednego jedynego chłopca – Dariusza.

Szybko został moim partnerem do cwału krakowskiego, hołubców i krzesanego. Po zajęciach odprowadzał mnie do domu, dżentelmeńsko taszcząc moją torbę z akcesoriami baletowymi. Szliśmy pieszo. Mimo zawieruchy, śniegu i mrozu dziarsko przemierzaliśmy Rakowiecką, Puławską do placu Unii Lubelskiej, Marszałkowską – żeby wylądować na dalekiej Raszyńskiej, przy której mieszkałam z rodzicami. Tak nam było ze sobą dobrze, tak wiele mieliśmy sobie do opowiedzenia, że pod moim domem zawracaliśmy. Odprowadzałam go do domu dziecka na Rakowiecką, gdzie mieszkał, ale potem znowu zawracaliśmy w stronę Raszyńskiej. I tak w koło Macieju do późnego wieczora.

Do tańca ciągnęło go od zawsze. W domu dziecka, w którym mieszkał, budziło to powszechne zdumienie. Taniec? Po co? Przecież to nie zawód dla chłopaka! Nie lepiej naprawiać samochody albo zająć się krawiectwem? No bo co innego może robić chłopak wychowany w domu dziecka?

Szkoły rzeczywiście nie znosił. Jak ja. Nienawidziliśmy codziennego wstawania, siedzenia godzinami w ciasnych ławkach z rękami założonymi do tyłu i wkuwania niepotrzebnych, jak nam się wtedy wydawało, rzeczy.

Skąd się wzięła moja awantura z tańcem? Dobrze pamiętam! W ramach zwierzeń postanowiłam mu o tym opowiedzieć. Dochodziliśmy właśnie do placu Unii.

Od pierwszej chwili, pierwszej wizyty w teatrze, od pierwszego obejrzanego baletu wiedziałam, że jest to źródło intensywnych przeżyć, a o to właśnie chodzi mi w życiu. Miałam ledwie trzy lata, ale do dziś pamiętam to pierwsze uniesienie, tę tajemniczą euforię. I do dziś uwielbiam ten moment, kiedy kurtyna rozsuwa się albo idzie w górę. We wszystkich krajach świata biegam na wszystkie możliwe spektakle teatralne, żeby przeżyć tę właśnie chwilę. I nawet jak potem oglądam chałę – nie żałuję. Wiem, że się opłaciło – dzięki tej magicznej minutce, kiedy jeszcze nic nie wiadomo i kiedy wszystko wydaje się możliwe.

Skręciliśmy w kierunku Alej Ujazdowskich. Opowiadałam dalej. O spektaklu baletowym, który zobaczyłam w moim rodzinnym Lwowie – dyrygował Sylwester Czosnowski, tańczyły dwie siostry: Zosia Michna i Bogusia Michna-Czosnowska. Był też tancerz Milon, który – nie mogłam tego pojąć – zamiast spodni miał białe rajtuzki. Jak dziewczynki w niedzielę.

Wszystkie tańce mam przed oczami. Menuet przy zegarze, jakieś pas de trois z Milonem, a zwłaszcza taniec w opadających płatkach śniegu, gdzie rolę bałwanka grała starsza siostra, podczas gdy młodsza, Zosia, tańczyła w króciuteńkiej, nastroszonej spódniczce. Na samych czubkach paluszków!

Ten wieczór w teatrze zadecydował o całym moim życiu. Po powrocie do domu obie z siostrą postanowiłyśmy zostać tancerkami. Ćwiczyłyśmy w domu przed lustrem i co wieczór urządzałyśmy domowe spektakle.

I tak to moje życie spędziłam na scenie. Najpierw swojskiej operowej, potem – na scenach paryskich. Tańczyłam w spektaklu z Tino Rossim w teatrze Mogador, uczestniczyłam w ostatniej rewii Josephine Baker, byłam solistką w słynnym Casino de Paris. Miałam własne zespoły: w Polsce zespół tańca jazzowego Fantom, w Paryżu – Ballet Mazurowna. Dopiero po pięćdziesiątce zrealizowałam marzenia tatusia i zamiast zarabiać na życie nogami, zaczęłam głową, pisząc.

Oczywiście wtedy, podczas spaceru z Darkiem niosącym mi tornister, nie miałam pojęcia o tym wszystkim. Doszliśmy do Łazienek. Nie było jeszcze bardzo późno, postanowiliśmy wpaść tam na chwilę i przejść się po alejkach.

– Wiesz, chyba zawsze będziesz jedyną osobą, która mnie rozumie – wyznał. – Od pierwszej lekcji, kiedy pani Teresa Dobrowolska postawiła mnie obok ciebie, poczułem, że jesteś jedyną dziewczyną, z którą mogę mieć wspólnotę duszy. Bo czy to moja wina, że podobają mi się mężczyźni? O, zobacz, ten, co tam idzie!

Z głębi parku wychodził szybkim krokiem przystojny młodzieniec. Chyba poczuł, że o nim mówimy, bo podszedł w naszym kierunku. Odruchowo wyprężyłam piersi, które mi jeszcze nie wyrosły, i podniosłam ku niemu głowę.

– Dzieciaki! Wynocha stąd, za chwilę zamkną wszystkie bramy! Ale już!

Urażeni skierowaliśmy się ku wyjściu. Jednak na zewnątrz zatoczyliśmy tylko wielki łuk, by znów przez bramę wejść do parku. Zaczęło się robić szaro, było tajemniczo i romantycznie.

– Wiesz, Krysiu, byłem nawet u lekarza – rozchylił rozpiętą koszulkę.

– Zobacz, czy mi czasem nie rosną piersi? Co ja zrobię? Lekarz nakrzyczał, że to grzech i świństwo, a przecież ja nie chcę być wstrętnym pedałem! Ale gdybym się z tobą kiedyś ożenił, nikt by mnie już nie podejrzewał – łzy zaszkliły mu się w czarnych oczach.

Chcąc jakoś zmienić temat, postanowiłam wyłożyć mu moje teorie życiowe: nauka historii tancerce jest kompletnie zbędna, tabliczka mnożenia ewentualnie może się przydać, ale na pewno nie pierwiastki chemiczne. Kiedyś, przechadzając się z tatą, jak zwykle zatopionym myślami w problemach matematycznych, przedstawiłam mu moje projekty:

– Przestanę chodzić do szkoły, bo i tak będę tancerką. Muszę skupić się na przyszłym zawodzie. Dobrze, tatusiu?

– Taak... Czy ci nie zimno, córeczko? – rzucił roztargniony.

– Nie zimno. Więc od jutra będę chodzić tylko na balet. Poproszę profesora Dąbrowskiego, żeby pozwolił mi też ćwiczyć z dorosłymi. A w domu nadal będziemy z Basią robić przedstawienia. Pamiętasz, jak dozorczyni przyszła ci gratulować, gdy w „Dziewczynce z zapałkami” zagrałam aniołka? Pamiętasz?

– Tak, tak. Nie jesteś głodna? Może ci kupić ciasteczko?

Nie chciałam ciasteczka! Chciałam tańczyć! Nudził mnie Kraszewski, „Stara baśń” wydawała mi się strasznie stara, nauka historii jakaś bez sensu, a moja pani od matematyki nie mogła prawidłowo rozwiązać zadań – zawsze to ja pierwsza obliczałam, kiedy zderzą się te dwa pociągi w basenie z wodą.

– Więc nie będę już chodziła do szkoły, dobrze, tatuńciu?

– Dobrze, dobrze, Kryseczko, już wracamy do domu.

Oboje uznaliśmy sprawę za załatwioną (choć nie była to ta sama sprawa).

Od następnego dnia rozpoczęłam więc własny program edukacji: dość szkoły, jak najwięcej tańca – w domu, na prywatnych lekcjach, całymi dniami. Usiłowałam nawet spać w szpagacie, żeby organizm się przyzwyczaił. I trochę innych zajęć: wizyty w ogrodzie botanicznym, wycieczki do muzeum, nieporadne rysowanie. W domu jakoś nikt się nie zorientował. Mama była zajęta gotowaniem, a tata – matematyką. Przeprowadzaliśmy się zresztą kilkanaście razy i nawet nie znałam adresu najbliższej szkoły.

– Ale miałaś fajnie! Mnie pchali siłą, spałem na lekcjach, miałem same dwóje, ale musiałem chodzić. A jak się skończyło? – zapytał Dariusz. Byliśmy już na dole Łazienek, tuż przy stawie. Na wyspie połyskiwały kolumny otaczające letni teatr. Ściemniało się.

Jak się skończyło? Któregoś słonecznego dnia tatuś wreszcie się zorientował: – Na ulicach pełno dzieci, jakieś wszystkie rozradowane... No tak, przecież to koniec roku! A ty, Kryseczko, dostałaś dziś cenzurkę?

– Jaaa...? Nie, bo dziś nie byłam w szkole. No... wczoraj też nie. Przecież ostatni raz byłam w szkole, kiedy jeszcze mieszkaliśmy w poprzednim mieszkaniu. Przed Bożym Narodzeniem.

Tatuś przezornie powiadomił o problemie mamę (przybiegła z kuchni ze ścierką, żeby mi przyłożyć), a potem długo tłumaczył, że w Polsce jest obowiązek szkolny. I że nawet tancerka powinna wiedzieć to i owo. Wreszcie jako koronny argument wytoczył groźbę, że kiedy on umrze, ja – głupolek – zostanę nie tylko zupełnie sama, lecz także bezradna. Bo jako nieuk pewno nie dam sobie rady w życiu. Zalałam się łzami i szlochając, obiecałam, że nadrobię ten stracony rok. I że już zawsze będę pierwszą uczennicą.

Rzeczywiście, nadrobiłam. Cztery lata później przeskoczyłam klasę, zdając egzamin ze wszystkich przedmiotów. Stałam się kujonem, nawet na maturze miałam same piątki. Chociaż nie, nieprawda! Z rysunków i śpiewu były czwórki (naciągane).

Człapałam obok Darka raptem głodna i zmęczona. Zrobiło się zupełnie ciemno, byliśmy sami w strasznym już teraz parku. Odechciało nam się rozmów, pospiesznie skierowaliśmy się w stronę wyjścia. Ale metalowa brama, przez którą weszliśmy, była już zamknięta! Najpierw chcieliśmy przeleźć przez płot – tyle że to nie jakiś tam zwykły płot okalał Łazienki, ale porządne, wysokie ogrodzenie nastroszone szpikulcami. Zła i przestraszona zaczęłam w myślach robić wyrzuty Darkowi, że nie umie znaleźć wyjścia z trudnej sytuacji…

– Taka mądrala, pierwsza uczennica, a nie umie znaleźć wyjścia z trudnej sytuacji! – wypalił, chyba czytając w moich myślach.

W duecie z Witoldem Grucą, moim pierwszym partnerem na scenie

Mój zespół Fantom. Pierwszy z prawej Gerard Wilk, a ja – jak zwykle – umieściłam się obok niego

Ja i Dariusz – wtedy myślałam, że tylko z nim będę tańczyć całe życie

Darek. Już wtedy przystojniak, prawda?

Postanowiłam iść wzdłuż ogrodzenia – a nuż gdzieś będzie jakieś inne wyjście, jakaś zapomniana bramka, jakaś dziura, przez którą uda nam się wydostać? Brnęliśmy po roztopionym śniegu. Lewą stopę miałam zupełnie mokrą, Darek narzekał, że mu zimno, dygotaliśmy i nie mieliśmy już ochoty do wędrowania. Próbowaliśmy usiąść na ławce, by trochę odpocząć. Noc na szczęście nie była zupełnie czarna, choć sylwetki drzew i tak wydawały się przerażające.

– Najgorszego ci jeszcze nie powiedziałem – przytulił się do mnie nie tyle erotycznie, ile zziębnięty. – Mieszkam w domu dziecka, bo jestem sierotą. Nawet nie sierotą: po prostu znajdą, podrzutkiem. Nie wiem, kim byli moi rodzice. Ale to jeszcze nie jest najgorsze: robili mi badania i chyba mam jakieś straszne cechy. Boję się, że jestem Żydem... Nie mów nikomu, błagam cię! Co ja mam zrobić, jak ja będę żył? Niczyj, Żyd, a do tego pedał. Albo się zabić, albo.

– Albo ccco? – wydukałam przez szczękające z zimna zęby.

– Albo uciec stąd. Za ocean. Podobno tam nie jest to karane. Mógłbym zostać tancerzem, nawet choreografem, żyć sobie, jak i z kim by mi się podobało – rozmarzył się.

Obudził nas terkot silnika przejeżdżającej alejką syrenki. Jakiś pan w kapeluszu otworzył okienko i krzyknął: – A wy tu czego?! Gzicie się czy jak?! Szybko won z parku, tu nie burdel! Jak to: brama zamknięta?! Na dole, przy budynkach gospodarczych, jest wjazd dla dostawców, otworzyli już o piątej! Wynocha!!!

Było wpół do szóstej. Przerażeni popędziliśmy w stronę wyjścia dla dostawców. Darek bał się, że będzie miał problemy w domu dziecka, ja też nie byłam pewna reakcji rodziców. Teraz każde z nas, jakby zawiedzione tą wspólnie spędzoną nocą, myślało tylko o sobie. Potem już nigdy nie wracaliśmy razem do domu.

Za karę Darkowi nie wolno było przez tydzień przychodzić na lekcje baletu. U mnie w domu nikt nawet nie zauważył mojej nieobecności.

Nie tak sobie wyobrażałam pierwszą noc, którą spędzę z mężczyzną. W moich marzeniach miały być zapewnienia o wiecznej miłości, romantyczne pocałunki i uniesienia, jak u Tristana i Izoldy. A tu coś takiego...

Jak potoczyły się losy Darka?

Uciekł. Jakoś to sobie załatwił i parę lat później rzeczywiście wyjechał do Nowego Jorku. Mieszkał tam przez długie lata ze swoim polskim partnerem. Potem był tancerzem, choreografem i dyrektorem baletu w Izraelu. A potem – profesorem tańca na Lazurowym Wybrzeżu, w prestiżowej szkole w Cannes. W czerwcu 2011 roku spotkaliśmy się w Nowym Jorku – jest profesorem w czterech tamtejszych szkołach baletowych. Asystowałam przy jednej z jego lekcji.

Nie, nic się nie zmienił. No, może trochę – ma mały brzuszek i białe włosy.

Filmdruk na oknie, supernowoczesna jak na tamte czasy lampa i ja – jeszcze romantyczna

Byłam w ciąży.

Byłam w pierwszej ciąży, z moim pierwszym dzieckiem. Już moje szczupłe dwudziestoletnie ciało zaokrągliło się znacznie, już jakieś ziewające lenistwo opanowywało mnie z każdym dniem coraz wyraźniej i nie miałam ochoty na nic oprócz spania i hodowania nowego człowieczka w moim ciele. Jednak zbliżał się właśnie sylwester wieńczący lata pięćdziesiąte, nadchodził 1 stycznia nowego roku 1960 i było nie do pomyślenia, ale to absolutnie nie do pomyślenia, żeby nie uczcić jak najbardziej godnie, jak najbardziej uroczyście tego wyjątkowego dnia. Koniec starego roku, koniec mego panieńskiego bytowania, koniec – jakże krótkiego, bo ledwie co po maturze, ledwie co w pierwszym własnym mieszkanku, ledwie co zaczynającego się prawdziwą dorosłością – samotnego życia. Początek nowego, ważnego etapu: mam teraz być dojrzałą, niezależną i odpowiedzialną kobietą, mam być naprawdę dorosłą osobą. Mam być matką! A tu – trudno się zmieścić w którąkolwiek z obcisłych kiecek wieczorowych, biust jest już większy od piersi Jayne Mansfield, brzuszek zaś, początkowo seksownie ledwie co wypukły, zaczął najpierw ostrzegawczo sterczeć, a potem wywalił się bezwstydnie. Z ponętnej panienki zmieniłam się w ciągu kilku zaledwie tygodni w stateczną, ciężką matkę.

Autor tej mojej deformacji, czyli tatuś dziecka, przebywającego na razie w moim wnętrzu, przejęty sprawą potomka, sprawą sylwestra i ogólną powagą sytuacji, stanął na wysokości zadania. Nie szczędząc wysiłków, używszy niezbędnych znajomości i nie bacząc na wysokie koszta, zdobył dwa bilety na największy, najmodniejszy i najbardziej liczący się w owych czasach Wielki Bal Sylwestrowy w Filharmonii Narodowej. Miała być na nim tak zwana cała Warszawa, dlatego by nie stracić pozycji w artystycznym, intelektualnym i towarzyskim światku stolicy, należało absolutnie się na nim pokazać.

Problem kiecki został wkrótce rozwiązany. Barbara, zaprzyjaźniona dyktatorka polskiego świata mody, wyciągnęła z własnej szafy długą, luźną i powłóczystą szatę, w której miałam zaprezentować moje życiowe przemiany. Całe szczęście, bo moja ciasno opinająca bujne wdzięki sukienka (własnoręcznie spreparowałam ją z zasłony na okno), złożona głównie z dekoltu, do niczego już się nie nadawała. Nie było sposobu, bym w nią weszła.

Uroczysty wieczór był coraz bliżej. Jeszcze tylko kilka dni, jeszcze tylko kilka godzin! Wyprasowany pożyczony strój balowy czekał przygotowany na krzesełku, wyczyszczony naszyjnik błyszczał jak nowy, pudry, brokat i pajety gotowe do użycia leżały na stoliku w łazience. Zaczęłam szukać biletów na bal, które gdzieś w bezpiecznym miejscu schowałam, żeby się nie zgubiły...

Kryjówka była tak dobra, że w żaden sposób nie mogłam jej odkryć. Już przekopałam wszystkie szuflady, już przekartkowałam pół biblioteki, szukałam nawet pod stosami prześcieradeł w szafie. Bez rezultatu. Oprócz ukrytych dolarów, paru listów miłosnych i kilku kluczy nie wiadomo już co otwierających nie znalazłam nic godnego uwagi. W końcu, szlochając donośnie, wyznałam o nieszczęściu partnerowi.

Najpierw rzucił się wraz ze mną do drobiazgowych poszukiwań. Potem uciekł się do rozwiązania zastępczego – po kilkunastu telefonach staliśmy się szczęśliwymi posiadaczami zaproszeń na mniej ekskluzywny, ale za to bardziej malowniczy bal w piwnicach staromiejskiego klubu Manekin. Ale gdy z ledwie obeschniętymi łzami zabrałam się do przymierzania sukni, z rozpaczą stwierdziłam, że w ciągu ostatnich kilku dni mój brzuch powiększył się do monstrualnych rozmiarów! W szatę koleżanki, niedawno przecież jeszcze luźną, absolutnie nie mogłam się wcisnąć.

I znowu łzy popłynęły rwącym potokiem. Obwieściłam, że nigdzie nie idę, że życie nie ma sensu, że i tak musimy jak najszybciej się rozstać. I że uciekam do mamy.

Mama, mądra kobieta, najpierw mnie utuliła, potem wykąpała i nakarmiła przypalonymi, najlepszymi na świecie ciasteczkami własnej roboty. A na koniec zaczęła powoli godzić mnie z życiem.

– Który mężczyzna by zniósł spokojnie te twoje fanaberie? Nic nie szkodzi, że Krzysztof nalega, żebyś zmieniła styl makijażu, czesania się i ubierania. Może rzeczywiście kobieta naprawdę elegancka powinna nosić spokojne kostiumy typu Chanel, a nie te przykrótkie spódniczki z wprawionym na dole kołem? To co, że właśnie dlatego cię poderwał? Może zadziałał duży, dobrze wypełniony dekolt i ten za ciasno ściągnięty w talii, szeroki pas? Ale teraz, jak już jesteście razem, pewnie wolałby mieć w domu reprezentacyjną, klasyczną damę. Że nie jesteś damą i nie chcesz nią być? Że nie chcesz zmienić nazwiska, bo się przywiązałaś? Że ci przykro, bo mu się nie podoba twoje imię i nazywa cię inaczej? Że wolisz nadal nazywać się Krysia Mazurówna, a nie Kasia Toeplitz? Ach, córuniu, jesteś tylko kobietą. Musimy przecież poddawać się woli królów istnienia – a przynajmniej udawać, że to robimy. Ani ci się śni? Nie masz ochoty? Hmm... A może masz ochotę na kogel-mogel? Zaraz ci utrę! Zobacz, piana stoi, że nożem da się kroić. Dosypię trochę czekolady w proszku – paluszki lizać.

Pogodzona z życiem za pomocą kogla-mogla zostałam odesłana do domu. Był już późny wieczór. Na ulicy mijałam pary spieszące na sylwestrowe przyjęcia. Długie suknie pań wlokły się po roztopionym śniegu, szpileczki brodziły w błocie. Każda z tych dam uczepiona była jakiegoś kawalera, tylko ja dreptałam samotnie, a ściślej – w towarzystwie wiercącego się w brzuchu potomka. Choć byłam zrezygnowana, postanowiłam jednak jeszcze na trochę odłożyć definitywne rozstanie z oczekującym mnie mężczyzną. I spędzić ten wieczór, jak wiele poprzednich, w jego towarzystwie. Pewnie znowu przy grze w wilka i owce.

Ale czekała mnie miła niespodzianka!!! Po powrocie do domu, mimo energicznego dobijania się, musiałam odstać kilka długich chwil przed zaryglowanymi drzwiami. Słyszałam przez nie jakieś tajemnicze szmery i odgłosy nerwowych przemieszczeń. Potem z zamkniętymi oczami zostałam przetransportowana do łazienki.

Mój pobyt w niej przeciągnął się do godziny. Już zadowolona i beztroska skorzystałam w pełni z chwili samotności. Zrobiłam sobie pełny makijaż teatralny, ze sztucznymi rzęsami, tęczą kolorów na powiekach i złotym deszczem brokatu na całej twarzy. Rozpuściłam moje długie blond włosy, obsypałam się pajetami i udrapowałam w obszerne prześcieradło kąpielowe niczym w togę.

W moim obecnym stanie był to jedyny strój, w którym mogłam jeszcze zachować pozory pociągającej piękności. Wyczyszczony, lśniący sztucznymi diamentami naszyjnik z Jablonexu dopełniał urody godnej królewny z bajki. Do północy brakowało już tylko dziesięć minut, a tu zza drzwi łazienki dobiegały mnie odgłosy czyichś pospiesznych kroków, jakichś dziwnych przygotowań, stukania młotka i przesuwania mebli. Wreszcie, pięć minut przed północą, usłyszałam: – Proszę pozwolić, Księżniczko, czekam na Panią!

– Jestem gotowa, Panie Baronie, bardzo mi miło! – odpowiedziałam, bo rzeczywiście było mi bardzo miło.

Już wiedziałam, że rodzina mego „męża nieślubnego”, jak określono go w meldunkach, ma (kupiony, kupiony!) tytuł barona.

To moje kopiące mnie w brzuch maleństwo też jest baroniątkiem?

Całe mieszkanie było przemeblowane, obwieszone serpentynami i obrzucone konfetti. Światło i zapach świec dopełniały niezwykłości nastroju. Wąskie stoliki, służące uprzednio jako podstawki do kwiatów, stały w równym rządku, tworząc tasiemiec zastawiony smakołykami. Dwa fotele umieszczone na dwóch przeciwległych krańcach tasiemca sprawiały, że cała ta aranżacja była iście królewska. „Księżniczka” z „baronem”, trochę onieśmieleni podniosłością nastroju i wagą chwili, po wymianie życzeń przeszli do konsumpcji. Łosoś na zimno, pieczona kaczka z borówkami, sałata z francuskim sosem, sernik z bitą śmietaną...

Jednak najlepszy był szampan. Od początku ciąży, dbając o zdrowie syneczka (wyrósł na niezłego alkoholika), nie wypiłam ani kropli alkoholu. Nawet wina, nawet łyczka piwa – nic przez te pierwsze miesiące. Ale tego wieczoru pozwoliłam sobie na mały kieliszek szampana. Delektowałam się nim, smakując każdą kropelkę niczym najbardziej wytrawny światowy smakosz. Tak, ten kieliszek jest najlepszym szampańskim wspomnieniem w moim życiu!

Już po pierwszych bąbelkach lekko zaszumiało mi w głowie. Rozmarzyłam się, nabrałam ochoty do snucia życiowych planów – już wspólnie z dzieckiem, które kopiąc energicznie moje wnętrzności, dawało dowody swego istnienia. I z jego ojcem.

Będę nadal tańczyć, nadal pracować w Operze. A może i poza nią? Może uda mi się załapać do telewizji? Tyle jest przecież programów rozrywkowych z tancerkami.

Chciałabym tańczyć z partnerem, w duecie. Prawdopodobnie spotkam Grucę lub Szymańskiego – to nasi najznakomitsi tancerze. A nuż jeden z nich zechce zatańczyć ze mną? Albo może któryś z młodziutkich absolwentów szkoły baletowej okaże się nowym talentem i stworzymy razem baletową parę? Chciałabym też występować na dodatkowych koncertach, przecież są takie imprezy – choćby na Bielanach czy w na Młocinach, w Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej na Foksal. A może wystąpię w wielkiej Sali Kongresowej?

Siedzący naprzeciw mnie mężczyzna okazywał niewiele entuzjazmu dla tych projektów.

– Ależ pieseczku, będziesz przecież prawdziwą panią domu, a w dodatku młodą mamusią. Zobaczysz, to ci wystarczająco wypełni życie.

Moja mama i zupełnie nieznajomy pies fotografa

Z mamą, czule trzymamy się za rączki

Nie musisz się martwić o pracę, ja zarabiam dosyć. Zresztą jedna gwiazda w rodzinie wystarczy! Ja muszę nadal tworzyć, jestem kimś, chyba to rozumiesz. A ty będziesz moim szczęściem, moim lustrem, moją podporą. Jak chcesz, możesz nauczyć się wreszcie gotować, koteczku, i prowadzić dom na europejskim poziomie. Zresztą postanowiłem zaangażować nursę do dziecka i służącą do sprzątania. Nie będziesz przepracowana, będziesz mogła tylko wydawać rozkazy i zajmować się domem!!!

– Domem? Dobrze, pewnie masz rację. Właśnie widziałam w Desie na Nowym Świecie, tej współczesnej, świetny stolik: niski, ze szklanym blatem, na jednej, wijącej się czarnej nodze... A co myślisz o meblościankach? A o filmdruku? Można by go powiesić jako zasłonę.

– Nie, maleńka. Ja cię nauczę, co jest piękne. Z Desy – oczywiście, ale tylko tej starej, prawdziwe antyki. Przedmioty i meble muszą być autentyczne i wartościowe, jak kiedyś w pałacu moich przodków.

Westchnęłam i odpuściłam, uznając sprawę za przegraną. Nigdy nie czułam się dobrze w otoczeniu staroci. Będąc wśród nich, zawsze miałam wrażenie, że jestem w nudnym muzeum i brak mi tylko filcowych kapci. Nie zrozumiałam też, dlaczego nie powinnam pracować. Taniec był moją pasją od małego, nie wyobrażałam sobie życia bez niego. Ale miał rację w jednym: gotowanie nie było moją specjalnością, nigdy mnie do garnków nie ciągnęło. Może zbyt uważnie obserwowałam moją mamę, która długie godziny spędzała w kuchni, wałkując ciasto na makaron, siekając jarzynki do zupy, mieląc mięso na kotleciki i prażąc przeróżne zasmażki i przypraszki...

– Jak małe się urodzi – rzuciłam, by zmienić temat – sama będę się nim opiekować. Chcę je karmić piersią, mieć je wciąż przy sobie, dniami i nocami.

– Ach, wzruszasz mnie, słoneczko, ale... to niemożliwe. Stać mnie na to, by opłacić fachową opiekę. Niańka będzie mieszkała w pokoju dziecinnym.

A ty, żabko, może powinnaś gdzieś sobie wyjechać? Wakacje dobrze ci zrobią. Może skoczysz na miesiąc, dwa do tej twojej przyjaciółki do Sopotu? Nie, ja nie mogę z tobą jechać, zresztą będę doglądał niańki. A gdybym był bardzo zajęty, to moi rodzice świetnie to zrobią; sami przecież wychowali troje dzieci. A ty, piesku, nie masz żadnego doświadczenia, zresztą do tego się nie nadajesz. O, będziesz mogła sobie pochodzić na tańce i na koncerty tej nowej muzyki, którą tak lubisz. Zaciągnęłaś mnie nawet: śpiewał ten, no jak mu tam, Wyrobek... Nazwali to rock and roll. Nie, to jakieś dzikie pomysły, to się nie przyjmie, taka muzyka nie może utrzymać się dłużej niż parę miesięcy... Chcesz jeszcze ostatnią kropelkę szampana, kochanie?

Chciałam. Ale ta ostatnia kropelka była jakaś gorzka. Może raczej słona, bo zmieszana ze łzami, które nie wiedzieć czemu zaszkliły mi się w oczach. To pewnie tylko nadwrażliwość związana z moim stanem... Przez łzy słuchałam jeszcze słodkich komplementów: jaka to ja jestem śliczna, jak będę świetnie wyglądać, gdy zmienię styl ubierania się i z tych zbyt krótkich, zbyt dopasowanych sukienek przerzucę się na eleganckie kostiumy. Muszę też zmienić fryzjera – to uczesanie „na małpkę” nie jest dla mnie odpowiednie. Zresztą... imię też rodzice wybrali mi banalne, nie będzie pasowało do przyszłego małżeńskiego nazwiska. Też je zmienimy. Będę żoną wybitnego mężczyzny, muszę być partnerką na poziomie.

Wolałam nie być na poziomie. Chciałam zostać sobą. W złym, tandetnym stylu. Za mocno umalowana, z za dużym dekoltem, uwielbiająca jaskrawe kolory i zakazane imprezy. Chcę słuchać rocka, czytać Hłaskę i tańczyć jazz. Nie chcę być elegancką panią domu. Chcę mieć swój zawód, być niezależna i zarabiać własne pieniądze. Robić to, co lubię. I chcę sama wychowywać moje dziecko. Choćby za cenę życia w ciężkich warunkach, za cenę samotności. Za wszelką cenę.

– No, pieseczku, czas do łóżeczka – słodko przemawiał do mnie oddany, inteligentny mężczyzna. – Idź spać, jutro będziemy dalej zastanawiać się nad życiem...

Na dachu Teatru Wielkiego

W mieszkaniu na Starówce

To zdjęcie powielono w dwóch tysiącach egzemplarzy do rozdawania autografów. Może gdzieś jeszcze ktoś je ma zawieruszone w starociach?

Nie. Nie jutro. Już dzisiaj! Wszystko nagle stało się dla mnie jasne. Podjęłam decyzję. Może krzywdzącą moje maleństwo i mojego partnera, ale jedyną możliwą.

Całą noc spędziliśmy razem, tylko we dwoje. Inaczej niż poprzednie noce – nie w objęciach, nie w miłosnych uściskach. Ale to ta noc była najtrudniejsza. I najważniejsza.

Poduszka była mokra. To ten szampan tak mnie rozkrochmalił?