Mroczna noc - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Śmierć przychodziła każdej nocy, powolna, bolesna. Rano Maddox budził się ze świadomością, że znowu będzie musiał umierać. Oto najgorsze przekleństwo, mająca trwać po wiek wieków kara.

Przesunął językiem po zębach. Gdyby tak mógł wrazić ostrze w gardło wroga... Czas płynął opieszale słyszał w głowie jego ciurkanie, jak tykanie zegara odliczającego kolejne minuty, naigrawającego się z jego cierpienia.

Jeszcze trochę i poczuje ból przeszywający żołądek. Cokolwiek by zrobił, cokolwiek powiedział, nic nie mogło tego odmienić. Wiedział, że śmierć przyjdzie tak czy tak.

– Przeklęci bogowie – mruknął, zwiększając prędkość mechanizmu do podnoszenia ciężarów.

– Wszyscy to sukinsyny – zawtórował mu głos zza pleców.

Maddox ćwiczył dalej. Po co Torin się wtrąca? Co robi na siłowni? Do diabła z nim. W górę. W dół. W górę. W dół. Ćwiczył od dwóch godzin, grzmocił worek treningowy, katował się na bieżni mechanicznej, teraz przyszła kolej na ciężary. Spływał potem, był wyczerpany fizycznie, ale nie mógł się uwolnić od udręki, nastrój miał coraz gorszy, coraz mroczniejszy.

– Nie powinieneś tu przychodzić – warknął.

– Nie chciałem przeszkadzać – z westchnieniem oznajmił Torin – ale coś się wydarzyło.

– To się tym zajmij. Spróbuj. Na mnie nie licz. Nie pomogę ci. – W ostatnich tygodniach byle drobiazg doprowadzał go do furii. Mógłby zabić każdego, kto akurat znalazł się w pobliżu, nawet przyjaciela. Nie, nie nawet. Najchętniej wymordowałby przyjaciół. Nie chciał, nie zamierzał, ale stawał się bezradny wobec miotającej nim potrzeby starcia na miazgę Bogu ducha winnego nieszczęśnika.

– Maddox...

– Jestem na krawędzi, Torin. Nie miałbyś ze mnie żadnego pożytku. – Znał swoje ograniczenia. Miał tysiące lat, żeby dobrze je poznać. Tak, tysiące lat minęło od tamtego przeklętego dnia, kiedy bogowie do wypełnienia zadania, które on powinien wypełnić, wybrali kobietę.

Pandora była silna, sławiono ją jako najsilniejszą z wojowniczek, ale on był silniejszy. Sprawniejszy. Bardziej się nadawał. A jednak uznano, że jest zbyt słaby, by strzec dimOuniak, świętej puszki, w której zamknięte były demony tak potężne, tak złowrogie, że moce piekielne przy nich bladły.

Jakby Maddox nie potrafił ich ustrzec. Spotkał go straszliwy afront. Nie tylko jego, ale i wszystkich wojowników, którzy z oddaniem walczyli dla króla bogów. Ich rzemiosłem było zabijać, ich służbą strzec i chronić. Do nich należała piecza nad puszką, a jednak nie zostali wybrani. Nie mogli puścić w niepamięć tak sromotnego upokorzenia.

Tamtej nocy, kiedy wykradli Pandorze puszkę i uwolnili hordy demonów, chcieli po prostu dać nauczkę bogom. Nie mogli zrobić nic głupszego. Niczego nie dowiedli, na domiar złego puszka gdzieś się zawieruszyła w zamieszaniu i nie pojmali żadnego złego ducha. Zapanował chaos, świat pogrążył się w mroku, w końcu król bogów rzucił klątwę na swoich wojowników. Od tego dnia każdy z nich miał nosić w sobie demona.

Dobrze obmyślana kara. Powodowani pychą spuścili złe moce z uwięzi, więc teraz musieli żyć z nimi na co dzień.

Maddoksowi przypadła Furia. Zrosła się z nim, jej obecność stała się czymś tak oczywistym jak oddychanie czy bicie serca. Nie mógł już funkcjonować bez demona, demon nie mógł funkcjonować bez niego. Człowiek i demon spleceni w jedno – dwie połówki nierozdzielnej całości.

Od samego początku Furia popychała Maddoksa do czynów mu nienawistnych, a on je spełniał. Usłuchał nawet wówczas, gdy musiał zabić kobietę, zgładzić Pandorę...

Zacisnął kurczowo palce na sztandze. Z czasem nauczył się panować nad najgorszymi podszeptami demona, ale okupywał to nieustanną z nim walką. W każdej chwili mógł pęknąć, poddać się.

Dałby wszystko za jeden dzień spokoju. Dzień bez dręczącej potrzeby zadawania bólu, czynienia krzywdy innym. Bez toczenia wewnętrznej walki z samym sobą. Dzień bez udręki. Bez umierania. Dzień spokoju...

– Nie powinieneś tu przychodzić, Torin. Narażasz się. Idź już. – Zamocował sztangę w uchwytach i usiadł. – Tylko Lucien i Reyes mogą się do mnie zbliżać, kiedy nadchodzi koniec. – Mogli się zbliżać, bo byli tak samo uwikłani jak Maddox. I jak on bezsilni wobec swoich demonów.

– Została jeszcze godzina. – Torin rzucił Maddoksowi ręcznik. – Zaryzykuję.

Maddox chwycił ręcznik i otarł twarz.

– Woda. – Butelka zmrożonej wody poszybowała w jego stronę, zanim zamknął usta. Złapał ją w locie, wypił całą zawartość i spojrzał na Torina: czarny strój, rękawiczki, zawsze tak się nosił, jasne włosy spływające na ramiona, zmysłowa twarz, która wprawiała w zachwyt śmiertelniczki. Nie domyślały się, że widzą diabła w skórze anioła, chociaż powinny, tyle w nim było lekceważenia i pogardy dla innych. Do tego zły błysk w zielonych oczach wskazywał na kogoś, kto wyrwie ci serce z piersi, zanosząc się śmiechem. Albo będzie naigrawał się z ciebie, kiedy w swojej naiwności będziesz próbował go unicestwić.

Musiał się śmiać, jeśli miał znieść swój los. Jak oni wszyscy, potępieńcy z budapeszteńskiej twierdzy. Wprawdzie jak Maddox nie umierał co noc, ale nie mógł dotknąć żadnej żyjącej istoty, nie zarażając jej.

Torin nosił w sobie demona Zarazy.

Od ponad czterystu lat nie zaznał pieszczoty kobiety. Dowiedział się, co to znaczy, kiedy zdjęty pożądaniem przesunął dłonią po policzku dziewczyny, która mu się spodobała. Jedno niewinne muśnięcie sprowadziło zarazę, która zabiła i dziewczynę, i zdziesiątkowała nieprzeliczone wsie.

– Poświęć mi pięć minut, o więcej nie proszę – powiedział tonem nieznoszącym odmowy.

– Myślisz, że czeka nas dzisiaj kara od bogów? – Maddox puścił mimo uszu prośbę Torina. Udając, że nie słyszy, nie musiał odmawiać i cierpieć potem wyrzutów sumienia.

Torin westchnął.

– Każda minuta naszego życia jest karą.

Maddox uśmiechnął się cierpko. Karzcie mnie, karzcie, dranie, dla waszej uciechy, pomyślał. Może wreszcie skończy się moja męka.

Wątpił, by bogowie robili sobie wiele z jego wezwań. Kiedy rzucili już na niego przekleństwo śmierci, przestał ich obchodzić, nie docierały do nich błagania o przebaczenie i odpuszczenie winy. Na darmo składał obietnice, na darmo się z nimi układał.

Niczym już nie ryzykował, bo czy mogli go bardziej ukarać?

Było coś gorszego od wiecznego umierania? Pozbawiony wszystkiego, co dobre, co uczciwe, znosił stałą obecność Furii w swoim ciele, w duszy.

Zerwał się na równe nogi, wrzucił ręcznik i butelkę po wodzie do kosza, po czym podszedł do okna w półokrągłej wnęce na końcu sali, założył dłonie na kark, wyjrzał w noc.

Widział raj.

Widział piekło.

Widział wolność i więzienie, wszystko i nic.

Widział... swój dom.

Z posadowionej na szczycie wzgórza twierdzy roztaczał się widok na całe niemal miasto jarzące się różnokolorowymi światłami, na Dunaj, w którym przeglądało się aksamitne niebo, na pokryte białymi czapami drzewa u podnóża gmaszyska. W powietrzu kołowały płatki śniegu noszone tam i sam powiewami wiatru.

Twierdza dawała jej mieszkańcom namiastkę prywatności, poczucie odosobnienia. Tutaj nie musieli na każdym kroku odpowiadać na lawiny pytań: „Dlaczego się nie starzejesz?”. „Dlaczego krzyczysz co noc?”. „Dlaczego wyglądasz jak potwór?”.

Okoliczni trzymali się z daleka, czuli przed nimi respekt i coś na kształt zbożnej trwogi.

– Anioły... – słyszał pełne bojaźni szepty przy okazji rzadkich spotkań ze śmiertelnymi.

Gdyby wiedzieli...

Paznokcie wydłużyły się, wbijały w parapet. Budapeszt miał w sobie majestatyczne piękno. Można w nim było znaleźć czar przeszłości i zupełnie współczesne uciechy, ale czuł się tu obco. Obco w dzielnicy wokół zamku, na ulicach, którymi wędrujesz od jednego klubu nocnego do drugiego, na targowiskach, gdzie handlują przekupki, w barach, gdzie kupczą ciałem prostytutki.

Może poczucie oddalenia zniknęłoby, gdyby mógł swobodnie zagłębić się w miasto, ale był uwięziony w twierdzy, zamknięty w niej na cztery spusty, jak kiedyś, przed tysiącami lat Furia zamknięta była w puszce Pandory.

Paznokcie wydłużyły się jeszcze bardziej, upodobniły do szponów. Na myśl o puszce zawsze wpadał w czarny nastrój. Rąbnij w ścianę, podszeptywała Furia, zniszcz coś. Bij, zabij. Jakże chciał wystąpić przeciw bogom, unicestwić ich. Jednego po drugim. Pościnać im głowy. Wyszarpać serca z piersi. Skończyć z nimi raz na zawsze.

Demon zamruczał z aprobatą.

Jasne, że Furia będzie mruczała, pomyślał z niesmakiem. Byle lała się krew, wszystko jedno czyja. Wobec takiej perspektywy zawsze mógł liczyć na poparcie bestii. Skrzywił się i znowu spojrzał w górę. Od dawien dawna miał ją za nieodłączną towarzyszkę, ale doskonale pamiętał tamten dzień. Szalejącą wokół rzeź, krzyki konających. I duchy z piekła rodem, ogarnięte gorączką mordu, pożerające niewinnych.

Dopiero kiedy Furia została zamknięta w jego ciele, stracił poczucie rzeczywistości. Nic już nie słyszał, nic nie widział. Ogarnęła go nieprzenikniona ciemność. Odzyskał zmysły, gdy trysnęła mu na pierś krew Pandory. Dotarło do niego, że zabił. Nie po raz pierwszy zabijał, i nie ostatni, ale nigdy przedtem, nigdy też potem, nie podniósł miecza przeciwko kobiecie. Koszmarny był to widok patrzeć, jak pada martwa. Koszmarna świadomość, że on zadał jej śmierć. Nadal nosił w sobie wyrzut, poczucie winy, wstyd i ból, których czas ani trochę nie złagodził.

Poprzysiągł sobie wówczas, że będzie starał się powściągać szaleństwa demona, ale było już za późno. Uniesiony gniewem Zeus rzucił na niego jeszcze jedną klątwę: codziennie o północy Maddox miał umierać tak, jak umierała Pandora, od sześciu pchnięć ostrzem prosto w żołądek. Różnica polegała na tym, że męka Pandory trwała ledwie kilka minut.

Jego będzie trwała całą wieczność.

Rozluźnij się, nakazał sobie, czując, jak wzbiera w nim agresja. Nie ty jeden cierpisz. Inni wojownicy też mają swoje demony, dosłownie i w przenośni. Torinowi przypadła Zaraza, Lucienowi Śmierć, Reyesowi Ból, Aeronowi Gniew, Parysowi Rozwiązłość.

Dlaczego on jej nie dostał? Szedłby do miasta, kiedy wola, brał kobietę, jaką tylko by chciał, chłonął każdy dźwięk, każdą pieszczotę.

Nigdy nie posuwał się tak daleko. Nie ufał sobie. W każdej chwili mógł przecież zawładnąć nim demon. A niechby się zdarzyło, że nie zdążyłby wrócić do twierdzy przed północą... Ktoś postronny zobaczyłby jego zbroczone krwią ciało, pochował go lub też, co gorsza, skremował.

Gdyby to mogło zakończyć jego mękę! Ale nie. Choćby go żywcem przypiekali na ogniu, choćby rzucił się z najwyższego okna twierdzy i roztrzaskał czaszkę, a mózg rozbryzgał się wokół, i tak znów by się obudził. Nic nie mogło położyć kresu katuszom.

– Od dłuższej chwili gapisz się przez okno. Nie jesteś ciekaw, co się stało? – wyrwał go z zamyślenia Torin.

– Ty ciągle tutaj?

Torin uniósł kruczoczarne, mocno kontrastujące z bielutkimi włosami brwi.

– Rozumiem, że twoja odpowiedź brzmi nie. Uspokoiłeś się przynajmniej?

Czy kiedykolwiek był spokojny?

– Tak spokojny, na ile to możliwe w moim przypadku.

– Przestań jęczeć. Chcę ci coś pokazać, a ty mnie nie zbywaj. Po drodze wytłumaczę, dlaczego zabieram ci czas. – Torin odwrócił się na pięcie i ruszył do wyjścia.

Maddox stał jeszcze przez chwilę przy oknie i patrzył za znikającym przyjacielem, który napomniał go, by przestał jęczeć. To prawda, jęczał, skomlał. Ciekawość i rozbawienie wzięły górę, dogonił Torina na korytarzu. Owiało go chłodne powietrze, wilgotne, pachnące zimą.

– O co chodzi?

– Wreszcie się zainteresowałeś. – Więcej Torin nie raczył powiedzieć.

– Jedna z twoich sztuczek... – Kiedyś Parys poskarżył się nieopatrznie, że brakuje mu towarzystwa kobiet, na co Torin zamówił kilkaset nadmuchiwanych lalek, zapełnił nimi całą twierdzę i plastikowe „damy” z usteczkami gotowymi do obciągania patrzyły na człowieka z każdego kąta.

Torin potrafił wyczyniać najdziwniejsze rzeczy, kiedy się nudził.

– Ciebie na pewno bym nie podpuszczał – mruknął, nie odwracając się do Maddoksa. – Strata czasu. Jesteś kompletnie wyprany z poczucia humoru.

Prawda, temu nie dało się zaprzeczyć.

Szli długimi korytarzami rozświetlonymi blaskiem łuczyw. Dom Potępionych, jak nazwał twierdzę Torin, zbudowano przed kilkuset laty. Wprowadzili tu mnóstwo ulepszeń, modernizowali, co się dało, ale i tak czas zrobił swoje.

– Co tak tu pusto? – Dopiero teraz Maddox zauważył, że nie spotkali nikogo.

– Parys powinien robić zakupy, zapasy jedzenia się kończą, zaopatrzenie to jego działka, ale gdzie tam. Znowu poszedł w kurs, tylko jedno mu w głowie.

Szczęściarz. Rozwiązłość sprawiała, że nie potrafił iść dwa razy z tą samą kobietą do łóżka, miał czasami dwie, trzy jednego dnia. A tak zwane skutki uboczne wywoływane przez demona? O tym, co Parys wyprawiał z kobietami, Maddox wolał nawet nie myśleć. Każdego normalnego wieść o tych ekscesach przyprawiłaby o odruch wymiotny. Maddox jakoś mniej zazdrościł wówczas Parysowi, ale gdy słuchał jego opowieści o kochankach, zazdrość wracała. Poczuć dotknięcie uda... żar skóry... słyszeć jęki rozkoszy...

– Aeron czeka... Przygotuj się – uprzedzał Torin. – Po to cię szukałem.

– Coś mu się stało? – Maddox poczuł, że ogarnia go mrok, znowu wzbiera w nim agresja. Niszcz, unicestwiaj, podszeptywała Furia. – Jest ranny?

Aeron był nieśmiertelny, ale to nie znaczyło, że nie mogło mu się przytrafić coś złego. Mógł nawet zginąć, każdy z nich tego doświadczył w taki czy inny sposób, ale zawsze najokrutniejszy z możliwych.

– Nic z tych rzeczy – zapewnił go Torin.

Maddox odetchnął, Furia przycichła.

– Co zatem? Szlag go trafił, że znowu sprząta? – Każdy z mieszkańców twierdzy miał swój zakres obowiązków. Starali się utrzymywać porządek wokół siebie, jakby w ten sposób chcieli uporać się z chaosem panującym w ich duszach. Aeron pełnił rolę kogoś na kształt posługacza, zresztą wiecznie się uskarżał na to zajęcie. Maddox był złotą rączką, majstrem od wszystkiego, Torin miał w swojej pieczy akcje giełdowe i obligacje skarbowe, inwestował wspólne pieniądze, zapewniając przyjaciołom życie w dostatku. Lucien zajmował się robotą papierkową, a Reyes dbał o broń.

– Wezwali go... bogowie.

Maddox potknął się, z szoku zaniewidział na moment.

– Co takiego?! – Z pewnością się przesłyszał, jak nic, tak musiało być.

– Bogowie go wezwali – powtórzył Torin.

Od dnia śmierci Pandory jakby przestali istnieć dla Greków.

– Czego chcieli? Dlaczego dopiero teraz dowiaduję się o tym?

– Po pierwsze, nikt nie wie. Oglądaliśmy film. Aeron nagle się wyprostował, twarz mu zmartwiała, jakby już pożegnał się z ciałem, po chwili wrócił, że tak powiem, do siebie, i oznajmił, że został wezwany. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, już go nie było. Po drugie, gdy próbowałem ci powiedzieć, to usłyszałem, żebym nie zawracał ci głowy.

Odezwał się tik pod okiem.

– Mimo wszystko powinieneś był mi powiedzieć.

– I oberwać ciężarkiem w łeb? Daj spokój. Noszę w sobie Zarazę, nie Głupotę.

To jakieś... jakieś... Maddox wolał nie zastanawiać się co, ale mózg i tak pracował. Czasami Aeron, strażnik Gniewu, tracił kontrolę nad demonem, wpadał w dziką furię i doświadczał śmiertelnych za popełnione i niepopełnione grzechy. Czyżby dostał drugą karę, jak Maddox przed wiekami?

– Jeśli nie wróci w takiej kondycji, w jakiej go stąd zabrali, sam deleguję się do niebios i zgładzę każdego boga, który nawinie mi się pod rękę.

– Masz w oczach krwawe błyski – mitygował go Torin. – Wszyscy jesteśmy oszołomieni, ale Aeron niedługo wróci i powie nam, o co chodzi.

Jasne. Uspokój się, człowieku, nakazał sobie. Znowu to samo.

– Wezwali jeszcze kogoś?

– Nie. Lucien przeprowadza inwentaryzację, Reyes podziewa się nie wiadomo gdzie, pewnie znowu się pociął.

Maddox każdej nocy cierpiał katusze, ale współczuł serdecznie Reyesowi, który nieustannie musiał zadawać sobie ból.

– Co jeszcze chciałeś mi powiedzieć? – Dotknął końcami palców kolumny przy schodach i zaczął wspinać się po kamiennych stopniach.

– Pokażę ci, zamiast gadać.

Czyżby było to coś gorszego niż zniknięcie Aerona? Minęli pokój wypoczynkowy, ich azyl i sanktuarium. Urządzili go, jak potrafili najwygodniej, nie żałowali pieniędzy. Obite pluszem fotele i kanapy, dobry sprzęt, lodówka z winami i piwem, stół bilardowy, wielki telewizor plazmowy, na którego ekranie rozgrywała się właśnie jakaś orgia z udziałem trzech dam.

– Widać, że Parys tu był – mruknął Maddox, lecz Torin przyspieszył tylko kroku, nie spoglądając nawet na ekran. – Nieważne... – Każde napomknienie o uciechach cielesnych było niepotrzebnym okrucieństwem wobec Torina. Żyjąc w celibacie, tęsknił za rozkoszą, której z wyroku bogów został pozbawiony.

Nawet Maddox od czasu do czasu pozwalał sobie na seks.

Zwykle dostawały mu się panie po Parysie. Pojawiały się pod twierdzą, licząc na jeszcze jedną noc z kochankiem. Nie wiedziały, rzecz jasna, że to niemożliwe. Były tak podniecone, że w istocie niewiele je obchodziło, dla kogo rozchylą nogi. Akceptowały Maddoksa w charakterze substytutu, erotycznego zastępcy. Takie kontakty, bezosobowe i płytkie, dawały jednak fizyczne zaspokojenie.

Wojownicy pilnie strzegli swojego sekretu, toteż nikt nie miał wstępu do twierdzy, dlatego Maddox zabierał kobiety do lasu i tam z nimi kopulował. Inaczej tego nazwać nie sposób. Kazał im klękać, padać na czworakach, i brał od tyłu. Nie śmiał spojrzeć żadnej w twarz, bał się prowokować Furię. Obudzona, mogłaby go zmusić do aktów okrucieństwa, które potem prześladowałyby go przez całą wieczność, a nawet dłużej.

Kiedy kończyli, odsyłał chwilową partnerkę do domu, ostrzegając, by nigdy nie ważyła się wracać, jeśli jej życie miłe. Gdyby pozwolił sobie na coś trwalszego, przywiązał się do śmiertelnej, w końcu by ją skrzywdził, skazując się na sromotę i wyrzuty sumienia.

A przecież pragnął raz chociaż kompletnie się zatracić, zapomnieć, nie lękać się, że demon się odezwie, każe skrzywdzić kobietę.

Gdy dotarli do mieszkania Torina, Maddox zakończył swój monolog wewnętrzny. Nie było sensu roztkliwiać się nad sobą, tęsknić za tym, co niemożliwe.

Rozejrzał się po pokoju. Był tu wcześniej, ale nie pamiętał rozbudowanego systemu komputerowego z kilkunastoma monitorami i mnóstwem gadżetów, których zastosowania nie potrafił odgadnąć. Inaczej niż Torin, był na bakier z technologią. Nie nadążał za jej błyskawicznym rozwojem, a każda innowacja zdawała się oddalać go bardziej i bardziej od czasów, gdy był beztroskim wojownikiem. Skłamałby jednak, twierdząc, że nie bawią go nowe gadżety i nie cieszą ułatwienia, które oferowały.

Spojrzał na Torina.

– Próbujesz kontrolować świat?

– Ani trochę. Tylko mu się przyglądam. To najlepszy sposób, żeby nas chronić, przy okazji zarabiając kilka groszy. – Rozsiadł się w fotelu obrotowym przed największym monitorem, kliknął kilka razy myszką i ekran rozbłysnął. – Tu masz to, co chciałem ci pokazać.

Maddox podszedł bliżej, uważając, by nie dotknąć przyjaciela.

Drzewa...

– Bardzo ładne – mruknął – ale nie powiem, żeby fascynował mnie ich widok.

– Cierpliwości.

– Nie ma jej we mnie. Do rzeczy.

– Skoro uprzejmie prosisz... – Torin skrzywił się. – Zainstalowałem wokół twierdzy czujniki ciepła oraz kamery. Tym sposobem wiem, kiedy ktoś narusza nasz teren. – Wystukał polecenie na klawiaturze i widok na ekranie zmienił się nieznacznie, jakby obiektyw kamery przesunął się trochę w prawo. Przez ułamek sekundy coś zamigotało na czerwono.

– Wróć w lewo. – Maddox nie był ekspertem od podglądu i monitoringu, jego specjalnością było zabijanie, ale nawet on wiedział, że błysk czerwieni oznacza obecność człowieka. Gdy na ekranie znowu pojawił się rozmyty czerwony kształt, spytał dla pewności: – Człowiek?

– Nie ma wątpliwości.

– Kobieta, facet?

– Chyba kobieta. W każdym razie ktoś niezbyt wysoki, drobny.

Kto odważył się podejść pod twierdzę w środku nocy? Nawet w dzień nikt się nie kwapił czy to z lęku, czy przez respekt, tego Maddox nie potrafił powiedzieć, ale na palcach mógł policzyć tych, którzy z takich czy innych powodów pojawiali się tu przez miniony rok: dostawcy, kobiety szukające seksu, ciekawe wszystkiego dzieciaki.

– Kochanka Parysa?

– Możliwe – mruknął Torin. – Chyba że...

– Chyba że co...?

– Chyba, że to Łowca. Ściślej mówiąc, Przynęta.

– Wygłupiasz się. – Maddox zacisnął usta.

– Nie wygłupiam się. Pomyśl tylko, dostawcy zawsze coś niosą, panienki Parysa idą prosto do bramy, a ta ma puste ręce, krąży wśród drzew, zatrzymuje się, pochyla, jakby podkładała ładunki wybuchowe albo instalowała kamerki.

– Sam mówisz, że ma puste ręce...

– Kamery i ładunki można schować w kieszeniach. – Potarł kark. – Łowcy nie nękali nas od greckich czasów.

– Może nas szukali, ciągle szukali, z pokolenia na pokolenie, i wreszcie znaleźli.

Nagły skurcz strachu w żołądku. Najpierw Aeron, teraz niezapowiedziany gość. Zwykły zbieg okoliczności? Maddox pomyślał o dawno minionych dniach w Grecji, dniach wojny, pełnych okrucieństwa i śmierci, kiedy wojownicy ogarnięci żądzą zniszczenia bardziej przypominali demony niż ludzi.

Pośród dziesiątkowanych śmiertelnych pojawili się wówczas Łowcy. Stawali przeciwko wojownikom, którzy uwolnili zło, rozpoczęła się krwawa walka. W iluż okrutnych bitwach brał wówczas udział. Jeszcze miał w uszach szczęk mieczy, jeszcze widział tamte płomienie, czuł swąd przypiekanych ciał. Czasy pokoju przeszły do legend, wspominano je już tylko w opowieściach.

Łowcy byli przebiegli, imali się każdego podstępu, to była ich najgroźniejsza broń. Wyszkolili Przynętę. Uwodziła, odwracała uwagę wojowników, a Łowcy zabijali. Tak zginął Baden, strażnik Nieufności. Jednak jej nie udało się im zgładzić. Uwolnili ją tylko z ciała Badena, wtedy na dobre się rozszalała.

Maddox nie potrafił powiedzieć, gdzie się teraz podziewała.

– Bogowie muszą nas naprawdę nienawidzić – odezwał się Torin – skoro zsyłają na nas Łowców, teraz, kiedy wydawało się, że wreszcie będziemy mogli zaznać trochę spokoju.

– Nie zależy im przecież na tym, żeby demony znowu grasowały po świecie niestrzeżone przez nikogo.

– Z bogami nigdy nic nie wiadomo. – Nigdy do końca nie potrafili zrozumieć bogów i boskich zamysłów. – Trzeba coś z tym zrobić, Maddox.

– Dzwoń po Parysa. – Spojrzał na zegar ścienny.

– Próbowałem, ale wyłączył komórkę.

– Dzwoń po...

– Myślisz, że ciągnąłbym cię tutaj w środku nocy, gdybym miał pod ręką kogoś innego? – Torin obrócił się razem z fotelem. – Zostałeś mi tylko ty – oznajmił z determinacją.

– Niedługo moja pora umierania. – Pokręcił głową. – Nie mogę wyjść z twierdzy.

– Ja tym bardziej. – W zielonych oczach Torina pojawił się mroczny, groźny błysk. – Ty przynajmniej nie niesiesz ludziom zagłady, nie rozsiewasz zarazy.

– Torin...

– Nie próbuj mnie przekonywać, marnujesz tylko czas.

Maddox przeczesał włosy palcami, nie bardzo wiedząc, co robić. Niech to sczeźnie, zginie, przepadnie, szeptała Furia. To istota ludzka...

– Jeśli to Łowca albo Przynęta... – Torin jakby czytał w myślach przyjaciela. – Nie może nam ujść.

– A jeśli zabiję kogoś niewinnego? – Maddox mocował się z demonem.

Przez twarz Torina przebiegł skurcz, jakby nagle ogarnęły go wyrzuty sumienia na myśl o tych wszystkich, którzy odeszli za jego sprawą.

– Zaryzykujemy. Nie jesteśmy potworami, ale musimy się bronić.

Maddox zacisnął zęby. Nie, nie był potworem, demon nie zamienił go w bestię, nie pozbawił serca. Zmagał się z Furią, nienawidził czynów, do których go zmuszała, myśli, do których prowokowała.

– Gdzie jest ten człowiek? – Trudno, wyjdzie z twierdzy, nawet jeśli będzie musiał za to drogo zapłacić.

– Nad rzeką.

Piętnaście minut biegiem. Zdąży wziąć broń, odnaleźć człowieka. Jeśli to niewinna istota, każe jej zabierać się precz, jeśli nie, będzie musiał zabić. Potem szybko wróci do twierdzy. Gdyby coś miało go zatrzymać, będzie umierał w lesie, a wtedy biada każdemu, kto pojawiłby się w pobliżu. Kiedy przychodził pierwszy ból, Maddox przestawał panować nad Furią, był całkowicie wydany na pastwę jej mrocznych żądz. Potrafił już tylko siać zniszczenie.

– Jeśli nie wrócę przed północą, wyślij kogoś po moje ciało. Pamiętaj o Lucienie i Reyesie. – Każdej nocy, w porze umierania, pojawiały się przy nim demony Śmierci i Bólu, gdziekolwiek by był. Ból wymierzał kolejne ciosy, Śmierć prowadziła umęczoną duszę do piekieł. Dopiero rano przychodziło wyzwolenie.

Maddox nie mógł zagwarantować, że nie uczyni krzywdy tym, którzy po niego przyjdą. Świadomość, że winien jest śmierci przyjaciół, przyprawi go o kolejne męki, nie mniej okrutne niż katusze wiecznego umierania.

– Obiecaj – poprosił.

– Obiecuję. Uważaj na siebie. – Torin spojrzał na monitor i zawołał do wychodzącego przyjaciela: – Wróć, powinieneś to zobaczyć.

Co jeszcze? Mogło być coś jeszcze gorszego niż to, co już widział? Stanął przed komputerami, uniósł brwi, jakby nakazywał Torinowi, żeby się pospieszył.

Torin wskazał głową jeden z ekranów.

– Jest kolejna czwórka. Sami mężczyźni albo amazonki. Nie było ich wcześniej.

– Cholera. – Maddox przyglądał się ruchomym czerwonym kształtom. Okazuje się, że nie ma tak źle, żeby nie mogło być jeszcze gorzej, pomyślał kwaśno. – Zajmę się nimi. – Wybiegł z pokoju.

Po chwili był już u siebie. Oprócz łóżka i szafy nie było tu nic. Owszem, miał kiedyś stół, krzesła, lustro. Miał nawet kwiaty i jakieś drobiazgi służące ozdobie. Myślał, głupiec, że stworzy przytulne, promieniejące spokojem wnętrze. W przypływie szału zniszczył wszystko. Od tego czasu zadowalał się minimalistycznym wystrojem, jak to zwał Parys.

Łóżko ostało się tylko dlatego, że było metalowe. W końcu Reyes musiał go do czegoś przykuwać z nadejściem północy. W sąsiednim pokoju trzymali zapas pościeli, dodatkowe materace, zagłówki do łóżka, łańcuchy, tak na wszelki wypadek.

Szybciej, szybciej! Włożył czarny T-shirt, do nadgarstków i kostek przymocował sztylety. Nigdy nie tykał broni palnej. Wróg powinien ginąć w sensie dosłownym z jego ręki, potrzebny był mu bezpośredni kontakt z ofiarą, rozkosz zadawania ciosu. W tym akurat zgadzał się z Furią.

Jeśli w lesie rzeczywiście pojawiła się Przynęta w towarzystwie Łowców, nie było dla tych istot ratunku.