Mroczna żądza - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Reyes stał na dachu wysokiej na pięć kondygnacji budapeszteńskiej twierdzy. Z nieba sączyło się czerwono-żółte światło księżyca, jakby krew zbełtana z płatkami złota, wymieszane świetlne barwy, połyskujące i mroczne niczym cięte rany na aksamitnym niebie.

Spojrzał w dół, w czarną przepaść. Kusiła go, przywoływała, jakby otwierała przed nim ramiona. Tysiące lat i co się ze mną teraz dzieje? – pomyślał z rozpaczą.

Zimny wiatr targał mu włosy we wszystkich kierunkach, wbijał szpilki w pierś, muskał kark skrzydłami obrzydliwych motyli. Reyes przypomniał sobie, jak trysnęła krew. Nie jego, przyjaciela. Życie mieszało się ze śmiercią, a w duszy budziło się piekące poczucie winy.

Tyle razy przychodził tutaj, marząc o tym, co nie mogło się spełnić. Tyle razy szukał absolucji, uwolnienia od codziennej męki i od demona, który zmuszał go do samookaleczeń i od którego był całkowicie uzależniony.

Jego modlitwy nigdy nie zostały wysłuchane. I nigdy nie zostaną. Taki właśnie był i taki miał zostać, strażnik Bólu, igraszka Bólu.

Męka wciąż rosła. Kiedyś nieśmiertelny wojownik chroniący bogów, teraz, jak i jego druhowie, wojownik świata podziemnego owładnięty przez jednego z wielu demonów, które wydostały się z dimOuniak. Od łask do poniżenia, do wzgardy. Od szczęścia do żałosnego bytowania.

Zacisnął zęby. Śmiertelnicy nazywali dimOuniak puszką Pandory, puszką, która strąciła go na zawsze do piekieł. Razem z przyjaciółmi wieki temu otworzył ją lekkomyślnie, bogom na złość. Teraz on i jego druhowie zamienili się w puszkę, bo każdy nosił w sobie demona.

Skocz, podszeptywał mu teraz duch.

Jego demon – Ból. Jego stały towarzysz. Nadnaturalna siła, z którą zmagał się każdej minuty każdego dnia.

Skacz.

– Jeszcze nie. – Jeszcze kilka sekund oczekiwania i pogruchocze kości, uderzając o ziemię. Wyszczerzył się na tę myśl. Drobne drzazgi przebiją trzewia, wnętrzności zaczną pękać jak balony z wodą. Skóra popęka od nadmiaru płynów i tym razem obryzga go już własna krew. Agonia, cudowna agonia... I wreszcie koniec.

Na chwilę przynajmniej.

Uśmiech powoli znikł z jego twarzy. Za kilka godzin, dni, jeśli się potłucze poważnie, kości się pozrastają, żyły znowu połączą w sprawny system, popłynie nimi krew, rany zabliźnią i obudzi się znów cały i zdrowy, ale przez jedną krótką, błogosławioną chwilę dozna nirwany. Wstąpi do raju. Oto najsłodsze uniesienia, które przynosi ból. Będzie się wił w ofiarowanej przez demona Bólu rozkoszy. Jedynej, jaką znał. Demon zamruczy zadowolony, a potem zamilknie. On zaś znowu zanurzy się w cudownym spokoju.

Przynajmniej na trochę. Zawsze na trochę.

– Nie musisz mi przypominać, jak ulotny jest mój spokój – mruknął, żeby odegnać przygnębiającą myśl. Wiedział, jak szybko mija czas. Czasami rok wydawał się minutą, minuta sekundą.

A jednak każda miara czasu była nieskończonością. Jeszcze jedna ze sprzeczności życia jednego z panów Podziemi, wojowników czeluści.

Skacz!

Teraz Ból już nalegał.

Skacz, skacz.

Reyes spojrzał w dół na strzępiaste skały oblane krwawym światłem księżyca.

– Powiedziałem ci, jeszcze kilka sekund. Zatopić ostrze w gardle przeciwnika, zabić go. O tak. A później już niczego nie oczekiwać. Dokonać tego aktu. I koniec. Raz na zawsze.

Skacz.

Teraz to był już rozkaz rzucony ze zniecierpliwieniem. Żądanie rozkapryszonego dziecka.

– Zaraz.

Skaczskaczskacz!

Taaa. Czasami demony zachowywały się naprawdę jak rozkapryszone ludzkie dzieci. Reyes odgarnął rozwiane włosy. Jedynym sposobem uciszenia demona, drugiego ja tkwiącego w wojowniku, było posłuszeństwo. Nie potrafił powiedzieć, dlaczego się opiera, dlaczego smakuje tę chwilę przekory.

Skacz!

– Może tym razem wrócisz wreszcie do piekła – mruknął. Zawsze można sobie pomarzyć. W końcu rozpostarł ramiona, zamknął oczy. Przechylił się...

I usłyszał za sobą:

– Na dół!

Otworzył oczy, zły, że ktoś mu przeszkadza. Wyprostował się, ale nie odwrócił. Wiedział, dlaczego Lucien się tu pojawił. Zbyt zawstydzony, nie śmiał spojrzeć mu w twarz. Przyjaciel rozumiał oczywiście, co się tu dzieje, ale nie zrozumie, co stało się wcześniej.

– Taki właśnie mam zamiar, delegować się na dół. Wynoś się i pozwól mi zrobić swoje.

– Wiesz doskonale, o co mi chodziło. Idziemy, muszę z tobą porozmawiać.

W powietrzu rozniósł się zapach róż, tak intensywny, jakby Reyes nagle znalazł się w wiośnianym ogrodzie. Dla człowieka był to zapach niemal narkotyczny, istota śmiertelna pod jego wpływem była gotowa spełnić każde polecenie. Reyesa, jeśli już, to tylko drażnił. Po tysiącach lat Lucien powinien wiedzieć, że tym sposobem niczego nie osiągnie.

– Porozmawiamy jutro – rzucił krótko.

Skacz!

– Porozmawiamy teraz, potem możesz sobie robić, na co tylko masz ochotę.

Potem, jak już wyzna swoją najnowszą zbrodnię? Wielkie dzięki. Poczucie winy, wstyd, żal rodziły emocjonalny ból, ale ten akurat na nic był demonowi. On karmił się fizycznym cierpieniem, tylko wtedy się uspokajał, dawał odetchnąć Reyesowi.

Nieźle się spisałeś.

Nie był pewien, kto sformułował ten piękny sarkazm, on czy demon.

– Znalazłem się w fatalnej sytuacji, Lucien.

– Jak inni. Jak ja.

– Ty przynajmniej masz kobietę, która może cię pocieszyć.

– Ty masz przyjaciół, masz mnie. – Lucien, strażnik demona Śmierci, odprowadzał dusze w zaświaty, do piekieł i nieba, takie miał zadanie. Był stoicki, spokojny, przynajmniej zazwyczaj. Ich przywódca. Wszyscy jego towarzysze, mieszkańcy budapeszteńskiej twierdzy, zwracali się do niego po radę i pomoc. – Musisz ze mną porozmawiać.

Nie lubił odmawiać przyjacielowi, ale uznał, że lepiej, by nie wiedział, co się stało, jaki straszny czyn popełnił. Reyes nie skończył jeszcze formułować myśli, gdy nagle do niego dotarło, jak strasznym jest tchórzem.

– Lucien... – zaczął i utknął. Wrr.

– Aerona nie można już śledzić. Środek, który zostawiał ślady, musiał się wyczerpać. Nie wiadomo, gdzie jest, co robi i czy to on zabijał tych ludzi w Stanach. Maddox mówił mi, że dzwonił do ciebie zaraz po ucieczce Aerona. Potem dowiedziałem się od Sabina, że opuściłeś natychmiast Świątynię Niewymawialnych i wyjechałeś w pośpiechu z Rzymu. Powiesz mi, dokąd tak bardzo się spieszyłeś?

– Nie. – Miałby mówić o tym? Nigdy. – Możesz jednak być pewien, że Aeron już nigdy więcej nikogo nie zabije. – Zamilkł, a zapach róż stał się jeszcze intensywniejszy.

– Skąd o tym wiesz? Skąd wiesz, że na pewno? – W pytaniu zabrzmiała zjadliwa nuta. Reyes tylko wzruszył ramionami. Lucienowi niezbyt to się spodobało. – W takim razie może ja ci powiem, co myślę? – O ile wcześniej jego głos brzmiał ostro, teraz pojawił się w nim... chyba strach. – Pojechałeś za Aeronem, żeby chronić dziewczynę.

Dziewczyna.... Aeron ją porwał. Działał na rozkaz nowych bogów, Tytanów, którzy kazali mu zabić Danikę. Reyes raz na nią spojrzał i od razu zawładnęła jego myślami. Nadawała barwy wszystkiemu, co robił. Przeistoczył się w zadurzonego głupka.

Odmieniła całkowicie jego życie, i to wcale nie na lepsze. A jednak wkurzało go potwornie, że Lucien nie potrafił, nie chciał wymówić jej imienia. Reyes pragnął Daniki bardziej niż roztrzaskania czaszki i bólu ostatecznego, który skończyłby wszystko. Jego demonowi coś musiało to mówić.

– No i? – ponaglił Lucien.

– Masz rację – wycedził przez zęby. Trzeba to w końcu przyznać. Targały nim rozmaite emocje, im bardziej je powściągał, im bardziej starał się okazać spokój, tym większa przetaczała się w duszy burza. – Pojechałem za Aeronem.

To wyznanie zawisło swoim ciężarem w powietrzu.

– Znalazłeś go... – cicho stwierdził Lucien.

– Znalazłem go. – Reyes wyprostował się. – I... zniszczyłem.

Lucien zrobił kilka kroków, krusząc kamień pod stopami.

– Zabiłeś?

– Gorzej. – Reyes ciągle się nie odwracał. Patrzył tęsknie w dół. – Ukryłem. Zszedł do podziemia.

Ciężkie kroki umilkły raptownie.

– Umieściłeś go w podziemiu, ale nie zabiłeś? – Lucien najwyraźniej był skołowany. – Nic nie rozumiem.

– Już miał zabić Danikę. Widziałem mękę w jego oczach, wiedziałem, że nie chce tego zrobić. Ciąłem go sztyletem, żeby powstrzymać, a on mi dziękował. Dziękował mi, Lucien. Błagał, żebym powstrzymał go skutecznie. Żebym wziął jego głowę. Nie mogłem tego zrobić. Podniosłem miecz, ale nie byłem w stanie... Poprosiłem Kane’a, żeby przywiózł mi łańcuchy Maddoksa. On już ich nie potrzebuje. Skułem Aerona i do piachu.

Jeszcze nie tak dawno Reyes musiał co noc przykuwać Maddoksa do łóżka, potem zadawał mu sześć ciosów mieczem w brzuch. Klątwa, przekleństwo dla nich obu. Maddox rano wracał z dna piekieł, by znowu umierać o północy od ciosów Reyesa. Taki ze mnie przyjaciel, pomyślał.

Przez tysiące lat Maddox zdążył pogodzić się ze swoją klątwą, lecz i tak trzeba było go pętać. Jako strażnik Furii w każdej chwili mógł zaatakować, rzucić się nawet na przyjaciół. Był silny, zdolny skruszyć najtwardszy metal w sekundę. Zamówili więc specjalne okowy kute przez Hefajstosa, których nikt nie mógł otworzyć bez specjalnego klucza, nawet nieśmiertelny.

Podobnie jak Maddox, Aeron nie był w mocy zerwać łańcuchów. Reyes zrazu miał opory, nie chciał odbierać resztek wolności zniewolonemu już ponad wszelką miarę przyjacielowi, ale tak jak w przypadku Maddoksa, nie miał niestety innego wyjścia.

– Gdzie on teraz jest? Mów, gdzie jest Aeron. – W pytaniu zawarty był rozkaz człowieka, który żąda i uzyskuje to, co chce i to bezzwłocznie.

Reyes nie przestraszył się, nieznośna była mu tylko myśl, że będzie musiał rozczarować tego potężnego wojownika, którego kochał jak brata.

– Tego ci nie powiem. Aeron nie chce, żeby go oswobadzać. – Nawet gdyby chciał, i tak bym go nie uwolnił.

W tym tkwiła istota poczucia winy Reyesa.

Kolejna pauza, pełna napięcia i oczekiwania.

– Sam go znajdę. Wiesz, że potrafię tego dokonać.

– Próbowałeś i nic z tego. Inaczej byś tu nie przyszedł.

Lucien potrafił przenieść się do świata duchowego i podążać śladem aury. Czasami jednak ślad się gubił, coś go zakłócało, mąciło.

Reyes podejrzewał, że aura Aerona uległa zniszczeniu albo zanieczyszczeniu, jako że nie był już tym samym nieśmiertelnym wojownikiem co kiedyś.

– Masz rację. Ślad urywa się w Nowym Jorku – przyznał Lucien posępnie. – Mogę szukać dalej, ale to wymaga czasu, a bardzo go nam brakuje. Minęły już dwa tygodnie.

Tak, akurat Reyes nadzwyczaj boleśnie czuł upływ czasu. Z każdym dniem pętla na szyi zaciskała się mocniej, z każdym dniem rosły obawy. Łowcy, ich groźni wrogowie, nie ustawali w poszukiwaniach puszki Pandory. Chcieli na powrót zamknąć w niej demony, co oznaczało śmierć ich strażników, w ciałach których mieszkały przez wieki.

Jeśli wojownicy chcieli przetrwać, musieli ubiec Łowców, znaleźć puszkę, zanim tamci wpadną na jej trop.

Życie stało się ostatnio chaotyczne, pełne zamętu, mimo to Reyes nie był jeszcze gotów odejść na zawsze.

– Powiedz mi, gdzie on jest – nie odpuszczał Lucien. – Sprowadzę go do twierdzy, skuję, zamknę w lochu.

– Raz już uciekł – sarknął Reyes. – Może uciec ponownie mimo łańcuchów Maddoksa. Żądza krwi daje mu siłę, z jaką jeszcze nigdy się nie spotkałem. Lepiej, żeby został tam, gdzie jest.

– To twój przyjaciel, jeden spośród nas.

– Nie jest sobą, dobrze o tym wiesz. Nie odpowiada za swoje czyny. Zabije również ciebie, jeśli tylko będzie miał sposobność.

– Posłuchaj...

– Przede wszystkim zabije ją...

Ona. Danika Ford, dla Luciena „dziewczyna”. Reyes widział ją tylko parę razy, zamienił z nią ledwie kilka słów, a jednak pragnął jej całym swoim jestestwem. Nie pojmował tego. On taki mroczny, ona świetlista. On strażnik Bólu, chodząca męka, ona uosobienie niewinności. Nie był dla niej pod żadnym względem, ale kiedy na niego patrzyła, jego świat stawał się harmonijny.

Nie miał żadnych wątpliwości, że następnym razem, jeśli tylko miałby okazję, Aeron ją zabije. Nic i nikt już go nie powstrzyma. Nie tym razem. Bogowie nakazali mu zabić Danikę, jej matkę, siostrę, babkę. Woli bogów nie sposób się sprzeciwić. Aeron wykona rozkaz.

Zawrzał, jakby miał eksplodować. Musiał spojrzeć w dół, żeby się uspokoić. Aeron początkowo się opierał. Był dobry. Chciałoby się powiedzieć, że był dobrym człowiekiem, ale nie był przecież człowiekiem. Na nieszczęście z każdym dniem demon rósł w siłę, zyskiwał coraz większą władzę nad strażnikiem. Tłukł się w jego głowie, był coraz głośniejszy. Aeron go usłucha. Nie zazna spokoju, będzie polował i zabijał na oślep, dopóki nie unicestwi tych czterech kobiet.

Ocknął się na moment dwa tygodnie temu w mieszkaniu wynajętym przez Danikę, jej kolejnym tymczasowym lokum w ucieczce przed śmiercią. Tak objawił się duch, zjawa dawnego Aerona, Aerona, który jest świadom popełnionych przez siebie zbrodni. Świadom, w kogo się przemienił – w potwora. Jakże go nienawidził... Pragnął już tylko śmierci, końca udręki. Błagał Reyesa, żeby go zabił.

A ja mu odmówiłem, tłukło się Reyesowi w głowie. Lecz jakże inaczej? Nie potrafiłby podnieść ręki na bliskiego druha, przyjaciela. Już nie. Przez wieki musiał co noc zabijać Maddoksa. Ale czy mógł spokojnie patrzyć na cierpienia swojego brata? Wszak razem walczyli, kładli trupem wrogów. Kochali się.

Musi być jakiś sposób, żeby ocalić i Aerona, i Danikę, powtarzał sobie po raz tysięczny. Ileż godzin spędził, szukając rozwiązania, lecz wszystko na próżno.

W jego myśli wdarł się pytaniem Lucien:

– Wiesz, gdzie jest dziewczyna?

– Nie wiem. – Naprawdę nie wiedział. – Aeron ją odnalazł, ja odnalazłem Aerona. Musiałem go obezwładnić, a ona w tym czasie uciekła. Nie szukałem jej potem. Może być wszędzie. – Dla niej to lepiej, a jednak dałby wszystko, by wiedzieć gdzie się podziewa, co robi... jeśli żyje.

– Lucien, na bogi, co tak długo tu tkwisz?

Reyes wreszcie się odwrócił. Obok Luciena stał Parys, strażnik Rozwiązłości. Obaj zmrużyli oczy i wpatrywali się w przyjaciela.

Promienie księżyca padały jakoś mimo nich, jakby bały się dotknąć zła, z którym i samo piekło by sobie nie poradziło.

Reyes, że był nieśmiertelny, widział ich wyraźnie w ciemnościach.

Parys z nich trzech był najwyższy. Jasne włosy z ciemniejszymi, naturalnymi pasemkami, jasna, nie z tego świata karnacja, błękitne oczy tak niezwykłe, że musiałaby wzbudzić podziw najbardziej wymagającego poety. Śmiertelniczki nie mogły mu się oprzeć, rzucały się wręcz na niego, prosząc o jedną choćby pieszczotę, o jeden gorący pocałunek.

Lucien, choć miał już życiową partnerkę, podobnego szczęścia nigdy nie doświadczył. Kobiety trzymały się od niego z daleka, a to z racji okrutnie oszpeconej twarzy. Wyglądała wręcz jak dawna groteska, czyniła z Luciena marę senną, Bestię z baśni imćpana Charlesa Perraulta. Nic nie pomagało, że miał różne oczy. To brązowe widziało świat realny, a niebieskie spoglądało w świat duchowy, lecz oba jednako zapowiadały, że śmierć wkrótce może zapukać do drzwi.

Obaj mieli imponującą muskulaturę, którą zawdzięczali codziennym morderczym ćwiczeniom na siłowni. Zawsze nosili przy sobie broń, gotowi do odparcia każdego ataku. Była to konieczność.

– Nie przypominam sobie, żebym zapraszał was na imprezę. Nie urządzam party.

– Jesteś stary i pamięć ci nie służy – przyciął mu Parys. – Najpilniejsza sprawa, to omówić plan działania.

Reyes westchnął. Tych facetów nie zdoła zniechęcić żadna złośliwość. Wiedział to doskonale, bo sam taki był.

– Dlaczego tkwicie tutaj, zamiast szukać kryjówki Hydry?

Parys zacisnął usta, w oczach pojawiła się męka, którą Reyes zwykle widział, kiedy patrzył w lustro, ale za chwilę Parys znowu demonstrował swoje zwykłe, dla świata przeznaczone oblicze.

– No? – ponaglił Reyes, nie doczekawszy się odpowiedzi.

– Nawet nieśmiertelni potrzebują przerwy na kawę – oznajmił przyjaciel.

Chodziło oczywiście o coś więcej, ale Reyes nie naciskał. Nie ja jeden mam swoje sekrety, pomyślał sentencjonalnie. Kilka tygodni wcześniej wojownicy się rozdzielili w poszukiwaniu Hydry, pół węża, pół kobiety, która pod czterema jednakowymi postaciami miała jakoby strzec w różnych stronach świata ukochanych „zabawek” króla Tytanów. Owe „zabawki” mogły jakoby doprowadzić do puszki Pandory. Dotąd udało się znaleźć tylko jedną, Klatkę Kompulsji, inaczej Klatkę Musu. Na temat miejsc ukrycia pozostałych posiadali szczątkowe dane.

– Wobec perspektywy marnego końca należałoby zapomnieć o przerwach na kawę. Owszem, wiem, że powinienem się uaktywnić. I się uaktywnię, tyle że potem.

Parys wzruszył ramionami.

– Robię, co w mojej mocy. Stany to cholernie duży kraj. Studiowanie go z daleka jest równie trudne, jak błądzenie po jego miastach. – Każdy z wojowników udał się w inną stronę świata w poszukiwaniu tropów. Wrócili z niczym i teraz rozpatrywali sytuację, próbowali na miejscu uzupełniać wiedzę. Nie spuszczając wzroku z Reyesa, zapytał Luciena: – Powiedział ci, gdzie jest Aeron?

Lucien uniósł jedną brew, ot, taka sztuczka, ale jedna brew w górze wymowniejsza od dwóch.

– Nie, nie powiedział.

– Uprzedzałem cię, że będzie trudno. – Parys zachmurzył się. – Od kilku tygodni nie jest sobą.

Reyes mógłby to samo powiedzieć o Parysie. Na zwykle uśmiechniętej twarzy wyraźnie było widać zmęczenie. Może powinien przycisnąć przyjaciela. Coś musiało mu się przydarzyć, i to coś bardzo poważnego.

– Czas nas goni, Reyes. – W słowach Parysa zabrzmiało oskarżenie. – Zmobilizuj się, pomóż nam.

– Łowcy są bardziej zażarci niż kiedykolwiek, chcą nas wykończyć, wytępić – włączył się Lucien. – Ludzie odkryli Świątynię Niewymawialnych. Będziemy mieli teraz utrudniony dostęp do niej, Łowcy natomiast przeciwnie. Dotąd znaleźliśmy tylko jeden artefakt z czterech, a potrzebne są podobno wszystkie, by dotrzeć do puszki.

Reyes uniósł brew, naśladując Luciena.

– Uważasz, że Aeron mógłby nam pomóc?

– Nie, ale nie może być między nami rozdźwięków. Nie powinniśmy teraz zamartwiać się o niego, kiedy co innego mamy na głowie. Lepiej, żeby wrócił do twierdzy. To oczywiste.

– Nie martw się o niego. Nie chce, żebyście go szukali – powiedział Reyes. – Nienawidzi sam siebie za to, w kogo się przemienił, i woli, żebyście go takim nie oglądali. Przysięgam ci, że jest zadowolony z obecnego położenia, inaczej bym go tak nie zostawił.

Drzwi prowadzące na dach otworzyły się z hukiem i pojawił się ciemnowłosy Sabin, strażnik Zwątpienia.

– Do jasnej cholery. – Sabin wyrzucił ręce do góry. – Co się tu dzieje? – Zobaczył Reyesa na krawędzi dachu, zrozumiał i przewrócił oczami. – Ty, Ból, umiesz rozbić naradę.

– A ty czemu nie szukasz materiałów na temat Rzymu? – odciął się Reyes. Czy wszyscy przestali pracować, od kiedy on wyszedł na dach?

Zaraz po Sabinie pojawił się na dachu Gideon, strażnik Kłamstwa.

– Rety, ale fajnie – zawołał, zanim Sabin zdążył odpowiedzieć.

W języku Gideona „fajnie” oznaczało „nuda”. Facet nie był w stanie wypowiedzieć słowa prawdy, nie narażając się na paraliżujący ból. Ból, tego właśnie mi trzeba, pomyślał tęsknie Reyes. Gdyby tak on musiał kłamać i przywoływać ból słowem prawdy, o ileż życie byłoby prostsze.

– Nie powinieneś przypadkiem pomagać Parysowi w researchu na temat Stanów? – zagadnął Reyes i dodał, choćby z uprzejmości nie czekając na odpowiedź: – To jakiś cyrk. Nie można się już spokojnie zmasakrować?

– Nie – odpowiedział Parys. – Nie można. Nie zmieniaj tematu. Powiedz nam, co chcemy wiedzieć. Klnę się na wszystkie bogi, że pójdę tam i wsadzę ci wacka do ust. Chłopak jest wyposzczony i uważa, że całkiem się nadasz.

Reyes nie miał wątpliwości, że Rozwiązłość gotowa by to zrobić, ale znał Parysa i wiedział, że zdecydowanie woli kobiety.

Spław ich. Reyes przyjrzał się nowo przybyłym. Gideon od stóp do głów w czerni, z włosami ufarbowanymi na elektryczny błękit, z kolczykami w brwiach. Podkreślone czarnymi kreskami oczy. Śmiertelnicy się go bali.

Sabin też nosił się na czarno, ale miał brązowe włosy, brązowe oczy, niewinną twarz. Nikt by nie pomyślał, że gotów zabić każdego, kto się do niego zbliży. I w dodatku zrobi to ze śmiechem.

Obaj byli potwornie uparci.

– Muszę się zastanowić. – Reyes próbował odwołać się do ich, ewentualnej, zdolności współodczuwania.

– Nie ma nad czym się zastanawiać – pouczył go Sabin. – Zrobisz, co do ciebie należy, bo masz poczucie honoru.

Czy tak? A może jesteś tak słaby jak ta śmiertelniczka, której tak pragniesz. Z jakiego innego powodu sprawiałbyś ból tym, którzy cię kochają?

Aj, skulił się w sobie. Był słaby. Był...

– Sabin – warknął, kiedy dotarło do niego, co się dzieje. – Przestań mi sączyć do głowy zwątpienie. Mam dość swojego.

Zmieszany Sabin wzruszył ramionami. Nie próbował nawet zaprzeczać.

– Przepraszam.

– Skoro nasza narada nie jest odwołana, nie wybiorę się do klubu i nie przelecę żadnej chętnej damy. – Sekundę później już go nie było. Zniknął, kręcąc bezradnie głową.

– Nie odwołujcie narady – zwrócił się Reyes do przyjaciół. – Po prostu... zacznijcie beze mnie. Za chwilę będę na dole.

Usta Parysa zadrgały.

– Na dole. Bardzo śmieszne. Też zejdę i zabawimy się w „schowaj moją trzustkę”. Zmuszę cię, żebyś odtwarzał organy, zamiast po prostu zdrowieć.

Lucien wyszczerzył zęby.

– Ja też chcę włączyć się do zabawy. Ukryję wątrobę.

Słysząc głos Anyi, Reyes omal nie jęknął.

Białowłosa bogini padła w otwarte ramiona Luciena. Tulili się i gruchali jak dwójka zadurzonych w sobie na wieczność głupków, zapominając o całym świecie.

Reyes nie od razu zaakceptował Anyę. Była olimpijką, a on nienawidził mieszkańców Olimpu – pierwsze zastrzeżenie. Gdzie się nie pojawiła, siała zamęt, dla niej było to tak naturalne jak oddychanie – drugie zastrzeżenie. Ale... pomagała wszystkim mieszkańcom twierdzy i dała Lucienowi szczęście, o którym Reyes mógł tylko marzyć.

Sabin odkaszlnął.

Parys gwizdnął, ale nie był to wesoły czy beztroski dźwięk.

Reyes poczuł ukłucie zazdrości, ścisnęło się serce, które za chwilę miało przestać bić. Serce, którego wolałby nie posiadać. Gdyby nie miał serca, nie pragnąłby Daniki, a pragnął, chociaż wiedział, że nigdy nie będzie jej miał.

Nieważne. Ona w końcu też nigdy go nie wybierze. Kobiety nie potrafiły zrozumieć rozkoszy, w których gustował, tym więcej nie rozumiała ich słodka, anielska Danika, budziły w niej tylko obrzydzenie, lęk. Dlatego starała się trzymać jak najdalej od niego.

Może mógłby ją jednak zdobyć, przekonać do siebie. Może... ale nie chciał nawet próbować. Kobiety, z którymi zdarzało mu się sypiać, ulegały demonowi, jego predylekcje działały na nie jak narkotyk. Same zaczynały szukać rozkoszy w bólu.

– Może zabierzecie się stąd w końcu – zaproponował tonem, który ociekał ironią i który miał ukryć mękę. Co teraz robi Danika? Kto jest obok niej? Mężczyzna? Czy tuli się do niego, jak Anya tuli się teraz do Luciena? A może nie żyje, leży w ziemi, jak leży teraz w ziemi Aeron? Zacisnął dłonie, paznokcie wydłużyły się, zamieniły w szpony, wpijały się w ciało, przecinając skórę. Co za cudowny ból.

– Skończ z tym, Ból – zwróciła się do niego Anya. – Marnujesz czas Luciena. Irytujesz mnie.

Kiedy była zirytowana, zaczynały dziać się złe rzeczy: wojny, kataklizmy.

– Już się rozmówiliśmy. Powiedziałem mu wszystko, co chciał wiedzieć.

– Wcale nie – zaoponował Lucien.

– Powiedz mu – nakazała. – Jeśli nie powiesz, to klnę się na bogi, acz to sukinsyny, że zepchnę cię zaraz. Kiedy będziesz się zbierał, nie zdołasz mnie powstrzymać. A ja znajdę twoją dziewczynkę i przyślę ci jej paluszek.

Reyesowi zrobiło się czerwono przed oczami.

Danika... okaleczona... Nie reaguj. Nie pozwól, żeby zawładnęła tobą wściekłość, nakazał sobie.

– Nie tkniesz jej.

– Nie wrzeszcz. – Lucien mocniej objął Anyę.

– Nie wiesz, gdzie ona jest – powiedział Reyes już spokojniej.

Uśmiechnęła się tajemniczo.

– Anya – ostrzegł ją Lucien.

– Co? – zapytała, uosobienie niewinności.

– Trzeba sprowadzić Aerona do domu. Musi być z nami.

– Nie będziemy więcej mówić o Aeronie – warknął Reyes. – Nie było cię tam, nie widziałeś udręki w jego oczach, nie słyszałeś jego błagalnego głosu. Zrobiłem to, co musiałem zrobić, i zrobię to ponownie, jeśli trzeba.

Odwrócił się, spojrzał w dół. Przepaść nęciła, wzywała.

Wyzwolenie, szeptała.

Przynajmniej chwilowe...

– Reyes! – krzyknął Lucien.

Reyes skoczył.