Mroczny Duet - ebook

Za Ziemią Jałową stał dom, opuszczony.

Miejsce, gdzie dziewczyna dorastała, gdzie chłopiec spłonął żywcem, gdzie skrzypce zostały zniszczone, a nieznajomy postrzelony…

I gdzie narodził się nowy potwór.

Stała w tym domu, z trupem u stóp. Przeszła nad jego ciałem i skierowała się na podwórze, gdzie wciągnęła świeże powietrze do płuc, patrząc na zachodzące słońce.

Zaczęła maszerować.

*

Na Ziemi Jałowej stał magazyn, zapomniany.

Miejsce, gdzie w powietrzu wciąż unosił się zapach krwi, głodu i gorączki, gdzie dziewczyna uciekła, gdzie chłopak upadł, a potwory pokonano…

Wszystkie prócz jednego.

Leżał na podłodze, przebity prętem. Ten drażnił jego serce przy każdym uderzeniu, czarna krew rozpływała się jak cień pod jego ciemnym garniturem.

Potwór umierał.

Lecz nie umarł.

*

Znalazła go tam i wyciągnęła pręt, patrząc, jak potwór pluje czarną krwią na podłogę i wstaje.

Wiedział, że jego stwórca zginął.

A ona wiedziała, że jej stwórczyni nie.

Jeszcze nie.I

Dobrobyt

Kate Harker rzuciła się do ucieczki.

Krew płynęła z płytkiej rany na łydce, a w płucach piekło po ciosie w pierś. Dzięki Bogu za zbroję, nawet skleconą naprędce.

„Skręć w prawo”.

Wybiegła za róg budynku na boczną ulicę i poślizgnęła się w ciężkich butach na mokrym chodniku. Przeklęła pod nosem, widząc, że jest tam pełno ludzi; przed restauracjami wystawiono stoliki i rozłożono markizy mimo zbliżającej się burzy.

W jej uchu odezwał się głos Teo:

„Dogania cię”.

Kate cofnęła się i ruszyła główną ulicą.

– Jeśli nie chcesz wielu przypadkowych ofiar, lepiej znajdź mi inną drogę.

„Dwa budynki dalej skręć w prawo” – powiedziała Bea.

Kate poczuła się jak awatar w grze wieloosobowej, w której główna bohaterka ucieka przed potworami przez miasto. Tyle że to ogromne miasto było prawdziwe – to stolica Dobrobytu, w samym sercu terytorium – podobnie jak prawdziwe są potwory. A dokładniej, potwór. Jednego udało jej się wyeliminować, jednak drugi ją ścigał.

Cienie wiły się wokół niej, gdy uciekała. Zimny wiatr dął w mokry wieczór, a ogromne krople deszczu przedostały się za kołnierz i spłynęły po plecach.

„Do przodu i w lewo” – poinstruowała Bea, a Kate śmignęła wzdłuż sklepowych witryn i czmychnęła w alejkę, zostawiając za sobą zapach strachu i krwi niczym okruszki chleba. Dotarła do wąskiej działki i ściany, tyle że to nie była wcale ściana, lecz drzwi magazynu. Przez ułamek sekundy wydawało jej się, że znowu jest w tamtym budynku, przypięta do metalowego rusztowania, podczas gdy gdzieś za drzwiami rozlegał się dźwięk metalu uderzającego w kość…

„W lewo”.

Kate zamrugała, przeganiając wspomnienie i robiąc w głowie miejsce na instrukcje od Bei. Jednak drzwi były szeroko otwarte, więc zamiast skręcić w lewo, pobiegła naprzód, do wnętrza pustego magazynu.

Nie było tu okien i żadnego światła prócz tego wpadającego z ulicy za plecami Kate, a i to nie sięgało daleko – większa część pomieszczenia ginęła w nieprzeniknionej czerni. Krew szumiała dziewczynie w uszach, kiedy złamała świetlik – to był pomysł Liama – i rzuciła go w cienie. Białe chemiczne światło rozproszyło mrok.

„Kate…” – odezwał się Riley po raz pierwszy. „Bądź ostrożna”.

Dziewczyna prychnęła. Riley i jego bezużyteczne rady. Rozejrzała się, zauważyła skrzynki spiętrzone pod stalową krokwią i zaczęła się po nich wspinać. Dotarła na sam szczyt akurat w chwili, gdy coś szarpnęło drzwiami magazynu.

Kate zamarła.

Wstrzymała oddech, kiedy czyjeś palce – nie z krwi i kości, lecz czegoś innego – złapały za krawędź drzwi i otworzyły je.

W zdrowym uchu Kate rozległy się trzaski.

„Status?” – zapytał nerwowo Liam.

– Zajęta – syknęła Kate, balansując na krokwi, podczas gdy potwór pokazał się w progu magazynu. Oblał ją zimny pot i przez chwilę w wyobraźni widziała czerwone oczy Sloana, jego błyszczące kły i ciemny garnitur.

„Wyjdź, mała Katherine” – powiedziałby. „Zabawimy się”.

Jednak to tylko umysł płatał jej figle – zbliżające się do niej stworzenie nie było Malchajem, lecz zupełnie innym potworem.

Miało czerwone oczy Malchaja, a także ostre szpony Corsaja, ale jego skóra była sinoczarna, niczym u trupa. Potwór nie pragnął krwi ani ciała.

Żywił się sercami.

Kate, nie wiadomo dlaczego, uznała, że potwory wszędzie będą takie same. Prawdziwość miała swoją triadę, lecz tutaj natknęła się tylko na jeden rodzaj. Przynajmniej dotychczas.

Z drugiej strony Prawdziwość szczyciła się najwyższą statystyką przestępczości ze wszystkich dziesięciu terytoriów – Kate nie miała wątpliwości, że w dużej mierze przyczynił się do tego jej ojciec – podczas gdy grzechy mieszkańców Dobrobytu kryły się pod powierzchnią. Dobrobyt był najbogatszym terytorium, ale tylko w teorii – w praktyce jego gospodarka gniła od środka.

Jeśli w Prawdziwości zło wyrządzało się nożem, szybko i bezwzględnie, to w Dobrobycie sięgało się raczej po truciznę – powolną, podstępną, lecz równie śmiercionośną. Przemoc zmaterializowała się w końcu w coś namacalnego, strasznego. Nie stało się to od razu, tak jak w Prawdziwości. Potwory zaczęły pojawiać się powoli i pół miasta wciąż udawało, że problemu nie ma. Przeczyło temu to coś, co właśnie pojawiło się w magazynie.

Potwór wciągnął powietrze, jakby próbował wyczuć Kate – mrożące krew w żyłach przypomnienie, że w tej chwili on był myśliwym, a ona ofiarą. Strach zawładnął jej ciałem, kiedy monstrum zakołysało głową. I nagle spojrzało w górę, wprost na Kate.

Nie czekała.

Rzuciła się w dół, łapiąc po drodze stalową krokiew, żeby spowolnić upadek. Wylądowała na ugiętych nogach, między potworem a drzwiami magazynu. W okamgnieniu w jej dłoniach pojawiły się szpikulce, każdy długości przedramienia i niezwykle ostry.

– To mnie szukałeś?

Monstrum obróciło się, w dzikim grymasie błyskając dwoma tuzinami sinoczarnych zębów.

„Kate” – naciskał Teo. „Widzisz to?”

– Tak – odparła sucho. – Widzę.

Bea i Liam zaczęli mówić jedno przez drugie, lecz Kate nacisnęła przycisk słuchawki w uchu i głosy zamilkły, zastąpione sekundę później przez silne dudnienie basu. Muzyka wypełniła jej uszy, zagłuszając strach, zwątpienie, bicie serca i każdy inny bezużyteczny dźwięk.

Potwór zacisnął długopalczaste dłonie, a Kate się spięła – pierwsza kreatura próbowała przebić się przez jej klatkę piersiową, był na to dowód w postaci siniaków. Jednak atak nie nadszedł.

– Co jest? – drażniła przeciwnika, choć jej głos zagłuszało dudnienie. – Moje serce nie jest dość dobre?

Na samym początku przez moment zastanawiała się, czy zbrodnie zapisane w jej duszy uczyniły jej serce mniej smakowitym.

Najwyraźniej nie.

Potwór skoczył.

Kate zawsze dziwiło, jak szybkie są te kreatury. Nie to, jakie są wielkie.

Jakie brzydkie.

Rzuciła się w bok. Błyskawicznie stając na nogi.

Pięć lat zajęć samoobrony w sześciu różnych szkołach dało jej niezłe podstawy, jednak tak naprawdę to ostatnim sześciu miesiącom polowania na potwory w Dobrobycie zawdzięczała swoje umiejętności.

Tańczyła między ciosami, unikając szponów i próbując trafić przeciwnika.

Szpony przeorały powietrze nad głową Kate, która zdążyła zanurkować i przejechała ostrym szpikulcem po wyciągniętej łapie. Potwór warknął i rzucił się na dziewczynę, a cofnął się dopiero w chwili, gdy jego szpony przebiły się przez rękaw i natrafiły na miedzianą siatkę. Pancerz znacznie złagodził cios, ale Kate i tak syknęła z bólu, po czym poczuła spływającą po ramieniu krew.

Zaklęła pod nosem i kopnęła stworzenie w pierś.

Potwór był dwukrotnie większy od Kate – tworzył go głód, posoka i Bóg wie, co jeszcze – ale dziewczyna miała buty podbite metalem. Zatoczył się do tyłu, szarpiąc szponami własne ciało pod wpływem bólu; czysty metal wypalił tkankę, odkrywając grubą membranę otaczającą serce.

Środek tarczy.

Kate skoczyła do przodu, celując w syczącą ranę. Szpikulec przebił się przez klatkę piersiową i warstwę mięśni, a potem z łatwością zatopił w tym najważniejszym punkcie.

Zabawne – pomyślała Kate – że nawet monstra mają wrażliwe serca.

Pęd sprawił, że wpadła na potwora, który poleciał do tyłu, po czym oboje wylądowali na podłodze. Monstrum zamieniło się w kałużę czarnej posoki. Kate podniosła się niepewnie, wstrzymując oddech, by nie czuć obrzydliwego smrodu. Wyszła z magazynu i oparła się o drzwi, przyciskając dłoń do rany na ramieniu.

Piosenka w słuchawce właśnie się kończyła. Kate przełączyła z powrotem na kanał Bazy.

„Ile czasu minęło?”

„Musimy coś zrobić”.

– Zamknijcie się – powiedziała. – Jestem.

Pasmo przekleństw.

Kilka westchnień ulgi.

„Status?” – zapytała Bea.

Kate wyciągnęła komórkę z kieszeni, zrobiła zdjęcie czarnej kałuży na betonie i wysłała.

„Jezu” – odpowiedziała Bea.

„Czadowo!” – rzucił Liam.

„Wygląda na sztuczne” – stwierdził Teo.

„Czy oni zawsze się tak… rozpadają?” – zapytał z odrazą Riley.

Litania w jej uchu była tylko kolejnym przypomnieniem, że ci ludzie nie powinni walczyć. Byli na swój sposób użyteczni, ale inni niż Kate. Nie byli łowcami.

„A co z tobą, Kate?” – zapytał Riley. „Wszystko okej?”

Spodnie na łydce przesiąkły krwią, krew skapywała też z palców. Kate kręciło się trochę w głowie, ale Riley był tylko człowiekiem – nie musiała mu mówić prawdy.

– Kapitalnie – rzuciła i rozłączyła się, zanim ktokolwiek zdążył usłyszeć, że coś jest nie tak. Chemiczny świetlik zbladł i zgasł, z powrotem pogrążając pomieszczenie w ciemności.

Jednak Kate to nie przeszkadzało.

Teraz magazyn był pusty.II

Kate wspinała się po schodach, zostawiając za sobą krople szarej wody. Deszcz zaczął znowu padać, gdy była gdzieś w połowie drogi powrotnej. Pomimo chłodu rozkoszowała się niespodziewaną kąpielą, pozwalając ulewie zmyć z siebie czarną posokę.

Jednak nawet teraz wyglądała, jakby wdała się w bójkę z kałamarzem – i przegrała.

Dotarła na drugie piętro i weszła do mieszkania.

– Skarbie, wróciłam.

Oczywiście cisza. Nocowała u Rileya – w mieszkaniu opłaconym przez jego rodziców – podczas gdy on „żył w grzechu” ze swoim chłopakiem, Malcolmem. Pamiętała, jakie wrażenie zrobiło na niej to miejsce za pierwszym razem – odkryte cegły, dzieła sztuki, komfortowe meble z miękkimi obiciami. Pomyślała wtedy, że rodzice Rileya robili zakupy z innego katalogu niż Callum Harker.

Nigdy wcześniej nie mieszkała sama.

W internacie zawsze dzieliła z kimś pokój, a po powrocie do stolicy mieszkała z ojcem, przynajmniej w teorii. I jego cieniem, Sloanem. Zawsze zakładała, że będzie się rozkoszować wolnością, jednak okazało się inaczej – samotność traci swój urok, kiedy nie ma się wyboru.

Zdusiła w zarodku użalanie się nad sobą i ruszyła do łazienki, po drodze zdejmując zbroję. Właściwie „zbroja” to za dużo powiedziane, skoro miała na sobie tylko miedzianą siatkę rozciągniętą na sprzęt do paintballa. Niemniej smykałka Liama do projektowania kostiumów i zamiłowanie do wojennych zabaw wystarczały… w dziewięciu przypadkach na dziesięć. W tym jednym? Cóż, nie miały szans z ostrymi pazurami i pechem.

Zauważyła swoje odbicie w łazienkowym lustrze – mokre włosy odgarnięte do tyłu, czarne kropki na policzkach przypominające piegi – i spojrzała sobie w oczy.

– Gdzie jesteście? – szepnęła, zastanawiając się, jak inne Kate w równoległych światach spędzały ten wieczór. Zawsze podobała jej się idea, że przy każdej podejmowanej decyzji powstaje nowa wersja ciebie, a gdzieś tam istnieją Kate, które nigdy nie powróciły do Prawdziwości i nigdy nie błagały, żeby wyjechać.

Które wciąż miały dwoje zdrowych uszu i dwoje rodziców.

Które nie uciekały, nie zabijały, nie straciły wszystkiego.

Gdzie jesteście?

Dawno, dawno temu, pierwszym obrazem w jej głowie byłby dom za Ziemią Jałową, z wysoką trawą i błękitnym niebem. Teraz był to las za Colton, gdzie stała z jabłkiem w dłoni i ptasią pieśnią w uchu, a także oparty o drzewo chłopiec, który wcale nie był chłopcem.

Odkręciła wodę pod prysznicem i zaczęła zdejmować resztę ubrań, krzywiąc się z bólu.

Weszła do zaparowanej kabiny i musiała przygryźć wargę, żeby nie jęknąć, gdy w jej wrażliwą skórę uderzył gorący strumień. Oparła się o płytki i pogrążyła w rozmyślaniach o innym mieście, innym domu, innym prysznicu.

O potworze w wannie.

Chłopcu spalającym się od środka.

Ich splecionych dłoniach.

Nie pozwolę ci upaść.

Kiedy gorąca woda spłynęła najpierw szarością, potem rdzawą czerwienią, a na koniec czystym strumieniem, Kate przyjrzała się swojej skórze, pokrytej coraz liczniejszymi bliznami. Od łzy w kąciku oka i bladej kreski biegnącej wzdłuż linii włosów – pamiątek po wypadku samochodowym, w którym zginęła jej matka – do zarysu zębów Malchaja na ramieniu i jasnych draśnięć pazurów Corsaja na żebrach.

Został też ślad, którego nie mogła zobaczyć.

Ten, który zrobiła sama, kiedy podniosła broń ojca i nacisnęła spust, zabijając nieznajomego, plamiąc swą duszę na czerwono.

Zakręciła wodę.

Opatrzyła rany i zastanowiła się, czy istniała gdzieś wersja Kate, która w tej chwili dobrze się bawi. Trzyma nogi na oparciu siedzenia, oglądając filmowego potwora wyłaniającego się z cienia i słuchając krzyków na widowni pełnej ludzi, bo fajnie jest czuć strach, kiedy się wie, że nie ma żadnego zagrożenia.

Takie wizje nie powinny podnosić jej na duchu, ale było inaczej. Jedna z tych alternatywnych ścieżek prowadziła do szczęścia, nawet jeśli ta, którą podążała Kate, prowadziła tutaj.

Jednak to tutaj – powtarzała sobie – powinnam być. Właśnie tutaj. Straciła pięć lat, próbując stać się idealną córką – silną, twardą, straszną – żeby na koniec dowiedzieć się, że ojciec wcale jej nie chciał.

Ale teraz nie żył. W przeciwieństwie do Kate, która musiała sobie znaleźć jakieś zajęcie, jakąś siebie, żeby wykorzystać te wszystkie nabyte umiejętności.

Wiedziała też, że to nie wystarczy. Wiedziała, że niezależnie od tego, ile potworów zabije, i tak nie cofnie tego, co się stało, nie wywabi czerwonej plamy z duszy. Czas płynie tylko do przodu.

A tutaj, w Dobrobycie, Kate znalazła cel, sens. I kiedy spogląda teraz na swoje odbicie w lustrze, nie widzi już smutnej, zagubionej czy samotnej dziewczyny. Widzi dziewczynę, która nie boi się ciemności.

Dziewczynę, która poluje na potwory. I która jest w tym cholernie dobra.III

Doskwierał jej głód, ale była zbyt zmęczona, żeby poszukać jedzenia. Włączyła radio i padła na kanapę, rozkoszując się prostą przyjemnością płynącą z posiadania czystych włosów i miękkiej bluzy.

Nigdy nie była szczególnie sentymentalna, jednak życie z jednym workiem marynarskim nauczyło ją doceniać posiadane rzeczy. Bluza pochodziła z Leighton, trzeciej szkoły. Samo Leighton Kate wspominała raczej chłodno, lecz bluza była miękką i ciepłą pamiątką z innego życia. Starała się nie przywiązywać nadmiernie do rzeczy, trzymając się ich z taką tylko siłą, jaką musiała, by ich nie stracić. Poza tym barwami Leighton były leśny zielony i chłodny szary, znacznie lepsze niż potworna czerwień, fiolet i brąz Świętej Agnieszki.

Uruchomiła tablet i zalogowała się na prywatny chat, który Bea przygotowała dla nich w bezkresnym świecie sieci Dobrobytu.

Wyświetlił się napis: „Witaj u Strażników”.

Właśnie taką nazwę wybrali sobie Liam, Bea i Teo, jeszcze zanim pojawiła się Kate. Rileya do grupy wprowadziła dopiero Kate.

LiamOnMe: hahahahahahaha wilki

TeoMuchtoHandle: to przykrywka. wszyscy wiedza co sie stalo w Prawdziwosci

Beatch: Nie widać zła → nie ma zła → mów sobie, że nie ma zła.

LiamOnMe: no nie wiem, ja mialem kiedys naprawdę wrednego kota

Przez chwilę Kate tylko patrzyła na ekran, po raz setny zastanawiając się, co tu właściwie robiła, gadając z tymi ludźmi. Dlaczego wpuściła ich do swojego życia? Nie cierpiała siebie za to, że brakowało jej kontaktu z drugim człowiekiem, że go wyczekiwała.

RiledUp: Widzieliście te nagłówki o wybuchu na Broad?

Kate wcale nie szukała przyjaciół – nigdy nie była zbyt towarzyska, nigdy nie zostawała w szkole dość długo, żeby naprawdę się do kogoś zbliżyć.

RiledUp: Koleś wszedł do mieszkania i wyrwał ze ściany rurkę od gazu.

Jasne, rozumiała wartość posiadania przyjaciół, bycia częścią jakiejś grupy, ale nigdy nie przemawiała do niej ta cała emocjonalna warstwa takiego układu. Przyjaciele oczekują szczerości. Przyjaciele oczekują zwierzeń. Przyjaciele chcą, żebyś słuchała, martwiła się, przejmowała i robiła sto innych rzeczy, na które Kate nie miała czasu.

Ona chciała tylko kolejnego tropu.

RiledUp: Współlokator był wtedy w domu.

Kate wylądowała w Dobrobycie sześć miesięcy wcześniej, z jedną torbą podróżną, pięcioma setkami w portfelu i złym przeczuciem, które pogarszało się z każdym usłyszanym newsem. Zaatakowani przez psa. Gangsterskie porachunki. Podejrzane działania. Brutalne napaści. Niewykryci sprawcy. Naruszone miejsce zbrodni. Broni nie odnaleziono.

LiamOnMe: dziwne

Beatch: Smutne, Riley.

Dziesiątki wiadomości niosące wszelkie znamiona aktywności potworów, a potem też różne plotki w sieci, odnoszące się do tego samego miejsca, tej samej zadry: Prawdziwości.

Niemniej, nie licząc przyczepienia sobie na plecach kartki z napisem „ZJEDZ MNIE” i wędrowania nocą po mieście, Kate nie bardzo wiedziała, od czego zacząć poszukiwania. Tropienie potworów nigdy nie stanowiło problemu w Prawdziwości, lecz tutaj na jednego prawdziwego świadka przypadała setka trolli i zwolenników teorii spiskowych. To jak szukanie igły w stogu siana, gdy banda idiotów krzyczy: „Coś mnie ugryzło!”.

Jednak w tym całym jazgocie zauważyła właśnie ich: te same, regularnie pojawiające się głosy, które walczyły o uwagę. Nazywali się Strażnikami i nie zajmowali się polowaniem na potwory, lecz hakerstwem. Byli „haktywistami”, jak mawiał Liam, przekonanymi, że władze są albo niekompetentne, albo zdeterminowane, by ukryć prawdę.

Strażnicy przeszukiwali miejsca zbrodni i wygrzebywali nagrania, oznaczając wszystko, co wydało im się podejrzane. Następnie wysyłali materiały do mediów i spamowali na forach, próbując zwrócić na nie uwagę.

I udało im się – zauważyła to Kate.

Skorzystała z jednego z ich tropów i zbadała go, a kiedy okazał się prawdziwy, udała się do źródła po więcej. I właśnie wtedy przekonała się, że Strażnicy to tylko para studentów college’u i czternastolatek, który nigdy nie śpi.

TeoMuchtoHandle: tak smutne. ale co to ma wspólnego z pożeraczami serc?

Beatch: A odkąd to nazywamy ich Pożeraczami Serc?

LiamOnMe: odkad zaczeli pozerac serca. wiadomo.

Wciąż nie chciała mieć przyjaciół. Lecz choć bardzo się opierała, zaczęła ich lepiej poznawać. Bea – uzależniona od gorzkiej czekolady, chciała zostać badaczką. Teo – nigdy nie siedział bezczynnie, miał nawet biurko z bieżnią w swoim pokoju w akademiku. Liam – mieszkał z dziadkami i za bardzo angażował się emocjonalnie. Riley, cóż, jego rodzice zabiliby go, gdyby dowiedzieli się, jak spędza noce.

A co oni wiedzieli na jej temat?

Nic prócz prawdziwego imienia i fałszywego nazwiska.

Dla Strażników była Kate Gallagher, uciekinierką, która lubi polować na potwory. Zachowała swoje prawdziwe imię, chociaż za każdym razem, gdy je słyszała, podskakiwała ze strachu, że odnalazł ją ktoś z przeszłości. Niemniej tylko ono jej pozostało. Matka nie żyła. Ojciec też. Nawet Sloan zginął. Tylko jeden August znał prawdę, a on został setki kilometrów stąd, w Prawdziwym Mieście, które stanęło w ogniu.

Beatch: Ma więcej sensu niż te całe Corsaje, Malchajowie i Sunajowie. Kto to w ogóle wymyślił?

TeoMuchtoHandle: nie mam pojecia.

Beatch: Twój brak zawodowej ciekawości doprowadza mnie do szału.

Strażnicy całymi miesiącami dręczyli Kate, żeby spotkała się z nimi osobiście, a kiedy nadszedł ten czas, omal się nie wycofała. Obserwowała ich z drugiej strony ulicy, wszyscy wydali jej się tacy… normalni. Nie szarzy i nijacy – Teo miał krótkie niebieskie włosy, Bea rękę pokrytą tatuażami, a Liam, w wielkich pomarańczowych okularach, wyglądał na dwunastolatka – ale nie sprawiali wrażenia kogoś, kogo wypluła Prawdziwość. Nie należeli do Oddziałów Specjalnych Flynna. Nie byli rozpieszczonymi uczniami Colton. Byli po prostu normalni. Mieli swoje życia. Mieli wiele do stracenia.

LiamOnMe: dlaczego nie nazywamy ich zgodnie z tym czym się pozywiaja? pozeracze cial, pozeracze krwi, pozeracze dusz. TYLE.

Kate wyobraziła sobie Augusta w tunelu metra, trzepoczące wokół niego cienie, gdy podniósł skrzypce i zaczął grać, a muzyka zmieniała się we wstęgi płonącego światła. Nazywanie go Pożeraczem Dusz to jak mówienie, że słońce jest jasne. Teoretycznie to nie kłamstwo, jednak zaledwie ułamek prawdy.

RiledUp: Kate odzywała się?

Przeszła z trybu incognito na publiczny.

HunterK dołączyła do czatu.

Beatch: Hej!

TeMuchToHandle: podgladaczka.

RiledUp: Już się zaczynałem martwić.

LiamOnMe: ja nie!

Beatch: Jasne, panie Znam Karate.

Palce Kate zatańczyły na ekranie.

HunterK: Niepotrzebnie. Wciąż oddycham.

RiledUp: Nie powinnaś się tak bez słowa wyłączać.

TeoMuchtoHandle: oooo rileyowi wlaczyl się tryb tatusia.

Tryb tatusia.

Kate pomyślała o swoim ojcu, o mankietach poplamionych krwią, o oceanie potworów u jego stóp, o uśmieszku na jego twarzy, który starła, strzelając mu w nogę.

Jednak wiedziała, co Teo miał na myśli – Riley różnił się od Strażników. W ogóle by do nich nie dołączył, gdyby nie Kate. Kończył właśnie studia magisterskie z prawa i odbywał staż na miejscowym komisariacie. Właśnie to ostatnie było ważne dla Strażników, ponieważ oznaczało dostęp do policyjnego monitoringu i akt – Teo oczywiście mógł się do nich włamać, co podkreślał wielokrotnie. Jednak po co wyważać otwarte drzwi?

(Zdaniem Rileya policja „wiedziała o atakach i monitorowała rozwój sprawy”, co według Kate można było podsumować krótko: wyparcie.)

RiledUp: *robi srogą minę* *grozi palcem*

RiledUp: Ale serio. Lepiej nie zabrudź mi kanapy krwią.

HunterK: Nic się nie martw.

HunterK: Większość została na schodach.

LiamOnMe: O_O

HunterK: Jakieś nowe tropy?

TeoMuchtoHandle: jeszcze nic. cisza na ulicach.

Do głowy przyszedł jej przedziwny pomysł.

Gdyby udało jej się to ciągnąć – wybijać Pożeraczy Serc, gdy tylko się pojawią, zamiast sprzątać po ich zbrodniach; gdyby była dwa kroki do przodu zamiast jeden do tyłu – może sytuacja nie uległaby pogorszeniu. Może zdoła uratować Dobrobyt przed Fenomenem. „Może” – cóż za bezużyteczne słowo. To tylko synonim „nie wiem”.

A Kate nie cierpiała nie wiedzieć.

Zamknęła przeglądarkę i zawahała się, zatrzymując palce nad ciemnym ekranem, a potem otworzyła nowe okno i zaczęła szukać informacji o Prawdziwości. Nauczyła się włamywać do innych sieci w drugiej szkole, na wschodnim krańcu Prawdziwości, jakąś godzinę drogi od granicy z Wstrzemięźliwością.

Teoretycznie wszystkie terytoria miały nadawać swój sygnał otwarcie, jeśli jednak chciało się wiedzieć, co naprawdę działo się za granicą, należało przedostać się za cyfrową zasłonę.

Taki był zamysł – jednak niezależnie od tego, ile Kate podejmowała prób, nie potrafiła odnaleźć drogi powrotnej do domu.

Prawda, że wróciła kwarantanna i otwierające się powoli przez ostatnią dekadę granice zostały ponownie zupełnie zamknięte. Jednak nie było żadnej cyfrowej zasłony, z Prawdziwości nie płynął żaden sygnał.

Żaden sygnał.

Istniało tylko jedno wytłumaczenie: wieże nadawcze musiały ulec zniszczeniu.

Z zamkniętymi granicami i bez sieci, Prawdziwość została oficjalnie odcięta od reszty terytoriów.

A mieszkańców Dobrobytu zupełnie to nie obchodziło. Nawet Strażnicy mieli to gdzieś. Teo uznał tę blokadę za „nieuniknioną”. Bea uważała, że granice nigdy nie powinny zostać otwarte, a Prawdziwość powinna wypalić się jak ogień w słoiku. Wydawało się, że nawet Riley miał ambiwalentne uczucia. Tylko Liam wykazywał cień troski, jednak jego zaangażowanie ograniczało się do współczucia. Oczywiście żadne nie miało pojęcia, jakie znaczenie ma Prawdziwość dla Kate. Do licha, sama Kate nie była tego pewna.

Mimo to nie potrafiła przestać szukać.

Każdego wieczora na wszelki wypadek sprawdzała sieć. Przeklikiwała się przez okruchy danych, w nadziei że zaprowadzą ją do informacji na temat Prawdziwości i Augusta Flynna.

Przedziwna sprawa – widziała Augusta w jego najgorszych chwilach. Patrzyła, jak cierpi głód, chorobę i szaleństwo, by na koniec przeobrazić się w cień. Patrzyła, jak płonie. Patrzyła, jak zabija.

Jednak gdy go sobie wyobrażała, jej oczom nie ukazywał się wcale Sunaj utkany z cienia albo płonące w wannie ciało. Widziała za to chłopaka o smutnym spojrzeniu, który siedział samotnie na trybunie, ze skrzypcami w futerale u stóp.

Odsunęła od siebie tablet i oparła się na kanapie. Zakryła ręką oczy i wkrótce rytmiczne odgłosy radia utuliły ją do snu.

Wtedy jednak, w ciszy między piosenkami, na schodach rozległy się odgłosy kroków. Kate zamarła, odwracając się zdrowym uchem do drzwi. Odgłosy ustały.

Czekała na pukanie, lecz nie rozległo się. Zamiast tego usłyszała szarpanie klamki, ale zamek trzymał mocno. Palce Kate wślizgnęły się pod poduszkę i wyjęły stamtąd pistolet. Ten sam, którym zabiła nieznajomego w domu matki. Ten sam, z którego wystrzeliła do ojca w jego gabinecie.

Za drzwiami rozległ się stłumiony odgłos, potem skrobanie metalu. Kate wycelowała w momencie, gdy drzwi się otworzyły.

Przez chwilę w progu stał tylko cień. Światło z korytarza rysowało kontur sylwetki nieco wyższej od Kate, z miękkimi brzegami i krótką fryzurą. Żadnych czerwonych oczu, ostrych zębów i ciemnego garnituru. Tylko Riley z pudełkiem pizzy, sześciopakiem oranżady i kluczami.

Zobaczył broń i podniósł ręce do góry, wypuszczając napoje, pizzę i klucze. Jedna z puszek eksplodowała, spryskując podłogę lepkim płynem.

– Cholera, Kate! – wycedził.

Kate westchnęła i odłożyła broń na stół.

– Wystarczyło zapukać.

– To jest moje mieszkanie – odparł, drżącymi rękami sięgając po pudełko z pizzą i pozostałe puszki. – Celujesz z pistoletu do wszystkich czy tylko do mnie?

– Do wszystkich – stwierdziła Kate – ale specjalnie dla ciebie go nie odbezpieczyłam.

– Czuję się zaszczycony.

– Co tutaj robisz?

– Sprawdzam, co słychać u mojej dzikiej lokatorki. Chciałem się upewnić, że nie zrobiłaś tutaj meliny.

– Chciałeś zobaczyć, czy nie zakrwawiłam kanapy.

– I schodów. – Zerknął na broń leżącą na stole, a potem znowu na Kate. – Mogę wejść?

Kate rozłożyła ręce na oparciu kanapy.

– Hasło?

– Mam pizzę.

Zapach wydostający się z pudełka był niebiański. Kate zaburczało w brzuchu.

– Dobra, otrzymałeś pozwolenie na wejście.

Ciąg dalszy w wersji pełnej